Tafelgeheimen

Trots en solitair, sta je tussen al mijn uiterst moderne meubilair. Je straalt autoriteit uit. Alsof ik in het midden van mijn moderne wereld van meubilair, in retraite ben. Zo had ik je ook ontmoet, tijdens een lange week van stilte. Kon mijn ogen niet van je afhouden, en verheugde mij om driemaal per dag, bij je aan te schuiven. De warmte van je hout, maar vooral de rust die je uitstraalde.
Natuurlijk kon ik je niet meenemen, dat wist ik. De nonnen zouden doodongelukkig zijn, zonder jou. Mijn vraag of ik je kon kopen, werd door hun met een weemoedige glimlach en hoofdschuddend beantwoord. Nee dus! De vrouwen van God werden uiteindelijk gek van mijn gezeur.
Na mijn week van stilte kreeg ik stiekem een briefje, met een aantal adressen waar ik misschien een evenbeeld van jou zou kunnen bemachtigen.

Je ging niet uit mijn hoofd. Weken ná mijn retraite ging ik op pad om naar één gelijkenis te zoeken. Het werd een immense speurtocht, maar ik wilde je hebben en vooral vinden, je moest een plaats krijgen in mijn huis, een plaats waar ik rust zou vinden. Daar waar ik samen met vrienden plaats kan nemen, genietend van een maaltijd, waar ik mijn kranten uitgebreid kan lezen, dromend over de voorbije dag, en in stilte nadenken.

Na een lange speurtocht had ik je eindelijk gevonden. Net als de kloostertafel bij de nonnen, sloot ik je direct in mijn hart. Eigenlijk was je nog veel mooier! Als een verliefde tiener keek ik, toen je werd binnengebracht door vier stevige mannen en op je plaats werd gezet. Want je was zwaar, loodzwaar! Of je een eeuw geschiedenis meetorste. Je rook zo heerlijk, de geur van oudheid! Vol bewondering keek ik naar je, en sjouwers die blijkbaar niet begrepen, wat jij als “Antiekeling” deed tussen al mijn moderne meubilair. Voorzichtig vroeg één van de sjouwers, ‘was dit wel de bedoeling mevrouw’?

“Jazeker”, zei ik trots. Hij verdient een koninklijke plaats. Ze schudden meewarig hun hoofd en begrepen er niets van.
Statig sta je daar, mijn lief. Voel je thuis! Klaar om aan te schuiven, maar eerst wilde ik je nog een tijdje in stilte bewonderen en koesteren en je opgeslagen geschiedenis opsnuiven als een junk.

Zacht ga ik met mijn hand over je glanzende hout, streel je ongelijke bobbels en voel de oudheid van je bestaan. Twee kandelaars zullen je sieren en zo zie ik in het kaarslicht nog meer van je schoonheid. Waanzinnig veel zou je mij kunnen vertellen uit je verleden, en ik zou je duizend vragen wil stellen. Maar jij zult stilzwijgend al onze gesprekken in je opnemen, terwijl wij van een goed glas Baron de Rotschild en onze geliefde Coquille St Jacques genieten.

Een ding weet ik zeker, als ik ooit de hemelpoort moet binnenlopen, zullen mijn besproken geheimen bij jou veilig verankerd zijn.

© Maydana