Is er meer tussen Hemel en Aarde?

Klik voor een vergroting               1

Toeval bestaat niet!

Er zijn van die dagen dat ik aan mezelf ga twijfelen. Is dit toeval of gebeurd dit gewoon? Nu ben ik een nogal nuchter typetje, en door mijn vak niet gauw van de wijs te brengen. Maar één ding heb ik geleerd in mijn aardse bestaan, toeval bestaat niet. Wat er ook gebeurd, er is altijd een reden voor en het antwoord op een bepaalde gebeurtenis, laat ooit lang op zich wachten.

Vanmorgen zat er een bijzondere mail in mijn postbox. Ik kende Femke van onze sociale mediacontacten, en zo nu en dan hadden we oppervlakkig contact. Ná mijn postbox te gelezen, was haar mail als laatste aan de beurt.

“ Hoi Maydana, lang niet gesproken, hoe is het ermee? Gaat het wel goed met je? “

Vreemd mailtje, en vooral verrassend! Wat een interesse ineens! Wellicht zult u denken , mens waar maak je drukte over, maar dit soort van beleefdheidsmails waren onze mailbox nog nooit gepasseerd. Ik antwoord, alles prima!

“Ja, ik heb de afgelopen nacht van je gedroomd en van je dochter”. Heb je eigenlijk wel een dochter?

Verbazing alom aan mijn kant. Dus mail terug en spottend gevraagd, dat zal dan wel een ware nachtmerrie zijn geweest!

“Droom was niet eng of angstig! Het was een verhaal van berusting! Het was goed zo…klinkt dat niet vreemd?”

Nu begon ik me toch serieus ongerust te maken, en wilde het fijne ervan weten.

“Ik wilde je het eigenlijk eerst niet vertellen, maar het was zo bijzonder dat ik het graag met je wilde delen”. Maar ik hoop dat ik je geen pijn doe….

“Je nam afscheid van je dochter, je was moedig en sterk”.

Ik schrok, had ze het over mijn overleden dochtertje? Waarbij ik altijd nog na zoveel jaren, de pijn en onmacht voelde?

“Inderdaad, je dochter was overleden! Vreemd, ik ken dat verhaal helemaal niet van jou. Het was goed met haar, ze had rust gevonden en jij moest het loslaten.”

“Sorry, maar ik vond het zo bijzonder over iemand te dromen, en dan nog wel zo een droom, terwijl we elkaar nauwelijks of niet kennen.” Ik weet niet helemaal de droom meer, maar dit is zo ongeveer, wat ik me kan herinneren.”

Beste lezer, ik ben geen zweverig type, en zij ook niet! Maar toch konden we dit met elkaar delen. Vreemd genoeg gaf het mij een zeer bevredigend gevoel, en zou ik dan eindelijk kunnen berusten? Toeval, of is er meer tussen hemel en aarde?

© Maydana

Van Rossem for President

Nu we van Rossem kunnen volgen als van Rossem for President, dacht ik dat deze enigszins belegen column toch nog moet kunnen. Het blijft een wonderlijke man!

Wat heb ik toch met van Rossem?

Maarten van Rossem, Amerika-deskundige en tegenwoordig polderjongen. Wel een heel andere tak van sport, zullen we maar zeggen. Eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, want van Rossem heeft ongemerkt mijn hart gestolen. In welke hoedanigheid hij ook op de buis verschijnt, het is en blijft een boeiende vertoning. Zijn ironische sarcasme, zijn vlijmscherpe opmerkingen, zijn een streling voor mijn oor.

Of het nu een optreden is, want zo mag je het wel noemen, bij Pauw&Witteman of een ander actualiteitenprogramma, altijd is hij het vlaggenschip. Zijn onafscheidelijke coltruin, verwarde haren, zijn niet te evenaren rake opmerkingen, doorspekt met het nodige cynisme.

Van Rossem heeft zó zijn eigen mening over het land der onbegrensde mogelijkheden, hoewel dat tegenwoordig nog maar de vraag is, gezien de situatie in Amerika.

Van Rossem presenteerde een programma bij de NCRV over ons polderlandje. Je zou er bijna christelijk van worden. In een lichte regenjas struint hij in begeleiding van de camera de schoonheden van ons land af. Bovendien heeft hij blijkbaar contact met onze lieve heer, volgens zijn zeggen, hoewel enige christelijkheid hem wereldvreemd is.

Regen of geen regen, van Rossem baant zich een weg door de modder. Op een van de eilanden of Drenthe. Van Rossem op reis in Nederland. Een grappige combinatie, NCRV en van Rossem. Niet iets wat je meteen als normaal zou beschouwen.

Het blijft stoer met een vleugje van Rossem-saus. Je proeft het! De juist gekozen woorden, doordrenkt met zijn sarcasme, al is het maar over een Friese terp.

Maarten blijft mij boeien, ondanks zijn voornaam Ik moet altijd denken aan een vroeger vriendje, en dat roept bij deze naam niet al te goede herinnering op. Dus noem ik hem maar van Rossem. Bovendien zou ik me goddelijk voelen als ik ook maar 20% van zijn onverstoordheid, zijn cynisme en sarcasme zou kunnen overnemen. Ik hang aan zijn lippen en misschien beantwoord dit de vraag; wat ik heb met van Rossem!

© Maydana