Volgens onderzoeker Sent zijn mannen schuldig aan onze kredietcrisis, en dat is een statement. Mannen zijn macho’s, nemen teveel risico’s en barsten van hebzucht. Wel, mijne heren van deze planeet, dat kunt u in uw zak steken.
In het kort komt het er op neer, dat u de oorzaak bent van al onze ellende. Want volgens onderzoeker Sent zijn mannen eerder de weg kwijt zijn als vrouwen, als het gaat om stress het inschatten van risico’s. Blijkbaar wordt er ook getwijfeld aan uw bestuurlijke kwaliteiten en zouden vrouwen beter functioneren. Bedrijven met meer vrouwen, zouden volgens onderzoeker Sent absoluut beter scoren. Blijkbaar zijn vrouwelijke invloeden nodig, om de schade enigszins te beperken.
Ik hoor de mannen onder u alweer roepen; daar heb je weer zo een onderzoek van een emancipatietruus, die twijfelt aan het functioneren van mannen.
Natuurlijk is een onderzoek, maar een onderzoek en de uitslag hiervan misschien wat twijfelachtig, maar u wordt wel geclassificeerd als schuldige in de situatie waarin we tenslotte met ze allen zijn belandt. Oorzaak en gevolg!
Vreemd genoeg doen mannen ook dingen, die vrouwen niet zouden doen. Denkt u maar eens aan een vrouwelijke Berlusconi. Zou zij, als ze bestond, Bongo-Bongo nachten houden met superboys? Zou een vrouwelijke Borghout na het laten verdwijnen van miljoenen gemeenschapsgeld gewoon aanblijven zonder enige schroom? Ongegeneerd op de televisie verschijnen en geen enkele spijt betuigen over het mismanagement? Ons nog willen laten geloven dat het iedereen zijn schuld was, behalve van …
Aan het begin van de crisis, toen de ene bank na de andere in een stortte, heb ik geen vrouwelijke bankiers gezien. Wel mannelijke, die er een potje van hebben gemaakt en waarbij geen woord van excuus over hun lippen kwam.
Met een uitspraak in dit onderzoek ben ik het eens; meer vrouwen op hogere posities. Dan wordt het beslist socialer, worden er minder risico’s genomen en zou de gemiddelde score beslist hoger liggen. Wel dames, er is werk aan de winkel, want er is meer als potten en pannen. Want slimme meiden zijn op de toekomst voorbereid!
© Maydana
Vergis je niet tussen mijn persoonlijkheid en mijn houding.
Mijn persoonlijkheid is wie ik ben,
mijn houding hangt af, wie jij bent!
22-11-2011
08-11-2011
We zijn steeds mondiger
Steeds mondiger
Afgelopen week hoorde ik over de radio een gesprek tussen een arts en een verslaggever. Het onderwerp was dat artsen door patiënten werden afgewezen. Dat de beroemde ‘klik ‘ niet aanwezig was en de behandeling c.q. gesprekken bijzonder stroef en onaangenaam verliepen. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn! Want een arts dient een vertrouwenspersoon te zijn, je gesprekspartner, zeker als het gaat om je gezondheid.
Enigszins verbaast hoorde ik dat meer dan de helft van de artsen een dergelijke situatie al eens heeft meegemaakt. Want ook een arts is geen ‘allemansvriendje ‘ en bovendien niet verplicht iedereen aardig te vinden, hetzelfde telt overigens ook voor patiënten. Mocht de communicatie tussen beide niet of gedeeltelijk op een slechte basis functioneren, dan lijkt het me duidelijk dit gewoon op tafel te gooien en te vragen naar een andere arts.
Want niemand is gebaad bij een slechte communicatie tussen beide, met alle consequenties.
Vreemd genoeg zijn het vooral vrouwelijke artsen die met deze problematiek te maken krijgen, er wordt door mannelijke patiënten getwijfeld aan hun deskundigheid. Ook donker uitziende artsen worden door patiënten als niet capabel gezien. Want zelfs anno 2010 blijken mannen totaal geen vertrouwen te hebben in een vrouwelijke arts. Ondanks het feit dat vrouwelijke artsen meestal met meer verve en betrokkenheid hun vak uitoefenen. Ook qua communicatie zijn vrouwelijke artsen beter. Mannen uit deze beroepsgroep hebben nog last van enige arrogantie en zien de patiënt als onderontwikkelde zielenpiet.
Nu heb ik persoonlijk niets tegen artsen, aardige mensen om een kop koffie mee te drinken. Als het nodig is een arts te consulteren, lijkt me wederzijdse acceptatie en begrip, het meeste vereiste. Wat is er op tegen om tegen een patiënt, of andersom tegen de arts te zeggen; ik betwijfel of wij elkaar liggen en het lijkt me beter om onenigheid te vermijden en me door te sturen naar een collega.
We worden tenslotte steeds mondiger en willen duidelijkheid, zonder op een doktershart te trappen.
Zoals je vrienden uitzoekt, waar je persoonlijke dingen mee deelt, eenzelfde criteria zou moeten gelden voor het uitzoeken van een huisarts of specialist. Maar je wordt verplicht gedumpt in een praktijk en als het vertrouwen en affiniteit er niet is, heb je als patiënt een probleem.
De chemie moet er zijn; dan vindt de arts het niet vervelend als u komt en het scheelt u een hoop stress en zweet in de wachtkamer.
Het radio-interview was een goede informatie en blijkbaar hebben artsen er weinig of geen problemen mee, als u hen duidelijk maakt dat van enige sympathie geen sprake is en u graag een andere arts wilt.
Tenslotte is geen mens, en artsen zijn ook mensen, één allemansvriend.
© Maydana
Afgelopen week hoorde ik over de radio een gesprek tussen een arts en een verslaggever. Het onderwerp was dat artsen door patiënten werden afgewezen. Dat de beroemde ‘klik ‘ niet aanwezig was en de behandeling c.q. gesprekken bijzonder stroef en onaangenaam verliepen. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn! Want een arts dient een vertrouwenspersoon te zijn, je gesprekspartner, zeker als het gaat om je gezondheid.
Enigszins verbaast hoorde ik dat meer dan de helft van de artsen een dergelijke situatie al eens heeft meegemaakt. Want ook een arts is geen ‘allemansvriendje ‘ en bovendien niet verplicht iedereen aardig te vinden, hetzelfde telt overigens ook voor patiënten. Mocht de communicatie tussen beide niet of gedeeltelijk op een slechte basis functioneren, dan lijkt het me duidelijk dit gewoon op tafel te gooien en te vragen naar een andere arts.
Want niemand is gebaad bij een slechte communicatie tussen beide, met alle consequenties.
Vreemd genoeg zijn het vooral vrouwelijke artsen die met deze problematiek te maken krijgen, er wordt door mannelijke patiënten getwijfeld aan hun deskundigheid. Ook donker uitziende artsen worden door patiënten als niet capabel gezien. Want zelfs anno 2010 blijken mannen totaal geen vertrouwen te hebben in een vrouwelijke arts. Ondanks het feit dat vrouwelijke artsen meestal met meer verve en betrokkenheid hun vak uitoefenen. Ook qua communicatie zijn vrouwelijke artsen beter. Mannen uit deze beroepsgroep hebben nog last van enige arrogantie en zien de patiënt als onderontwikkelde zielenpiet.
Nu heb ik persoonlijk niets tegen artsen, aardige mensen om een kop koffie mee te drinken. Als het nodig is een arts te consulteren, lijkt me wederzijdse acceptatie en begrip, het meeste vereiste. Wat is er op tegen om tegen een patiënt, of andersom tegen de arts te zeggen; ik betwijfel of wij elkaar liggen en het lijkt me beter om onenigheid te vermijden en me door te sturen naar een collega.
We worden tenslotte steeds mondiger en willen duidelijkheid, zonder op een doktershart te trappen.
Zoals je vrienden uitzoekt, waar je persoonlijke dingen mee deelt, eenzelfde criteria zou moeten gelden voor het uitzoeken van een huisarts of specialist. Maar je wordt verplicht gedumpt in een praktijk en als het vertrouwen en affiniteit er niet is, heb je als patiënt een probleem.
De chemie moet er zijn; dan vindt de arts het niet vervelend als u komt en het scheelt u een hoop stress en zweet in de wachtkamer.
Het radio-interview was een goede informatie en blijkbaar hebben artsen er weinig of geen problemen mee, als u hen duidelijk maakt dat van enige sympathie geen sprake is en u graag een andere arts wilt.
Tenslotte is geen mens, en artsen zijn ook mensen, één allemansvriend.
© Maydana
Abonneren op:
Posts (Atom)