Het laatste lied, de laatste mooie dag!

Boosheid, ontroering en bewondering maakten zich van mij meester. Opnieuw rolden mijn tranen. Indrukwekkend het acteerwerk, maar nog indrukwekkender het thema; depressie.

Een wereld van onbegrip van degene die deze ziekte overkomt, je kunt het niet uitleggen wat er gebeurd in je hoofd. Je omgeving merkt het niet, maar als de tekenen van dit verraderlijke fenomeen worden erkend, is het meestal te laat. 10.000 zelfmoorden per jaar laten families in wanhoop achter met de brandende vraag waarom?

Als de intens wanhopige heeft gekozen voor de vrijwillige dood, vraagt de familie zich na de suïcide af of zij hun dierbare ooit echt hebben gekend. Wat zal de toekomst brengen, maar ook het verleden staat te wankelen. Woede, boosheid en onmacht blijven achter,en zoveel vragen die nooit beantwoord worden.

“Der letzte schöne Tag”


Ze belt haar man met de woorden; het wordt later, wacht maar niet op mij met eten.Haar puberende dochter, die haar telefoontje als een soort controle ervaart, haar zoontje – op dat moment aan het voetballen – is er nog wat mam? Zo neemt ze afscheid om nooit meer terug te komen. Ze was arts en had zich een dodelijke injectie toegediend.

Dan begint de realiteit. Het uitzoeken van de kist, de plaats van begraven, en alles wat daarna komt. Het onbegrip en de verwijten van ouders en schoonouders, de dochter die stoïcijns reageert, de kleine jongen die in een wereld van fantasie leeft en elke dag de tafel dekt voor vier. En steeds weer het onbegrip waarom dit heeft kunnen gebeuren. Wat hebben ze niet gezien, hebben ze de signalen wel opgevangen en deze niet registreert? Ze beschuldigen elkaar dat ze de oorzaak zijn van haar vrijwillige dood. Het drama gaat door! Ze luisteren nog naar haar stem op het antwoordapparaat en ook hier is niets te merken van haar plan een einde aan haar leven te maken.

Het prachtige gedicht van Mascha Kaléko leidt tot een woede-uitbarsting van haar man, een ongekend tranendal en de shock van de keiharde waarheid. Ze is niet meer! Maar dit gedicht geeft haar diepere gevoelens, emoties en 
haar beslissing weer.

Ich werde fortgehn, Kind. Doch Du sollst leben und heiter sein.

In meinem jungen Herzen, brannte das goldne Licht.

Das hab ich Dir gegeben,

Und nun verlöschen meine Abendkerzen.

Das Fest ist aus, der Geigenton verklungen,

Gesprochen ist das allerletzte Wort.

Bald schweigt auch sie, die dieses Lied gesungen.

Sing Du es weiter, Kind, denn ich muss fort.

Den Becher trank ich leer, in raschem Zug

Und weiß, wer davon kostete, muss sterben .

Du aber, Kind, sollst nur das Leuchten erben

Und all den Segen, den es in sich trug:

Mir war das Leben wie ein Wunderbaum,

von dem in Sommernächten Psalmen tönen.

Nun sind die Tage wie ein geträumter Traum;

Und alle meine Nächte, alle - Tränen.

Ich war so froh. Mein Herz war so bereit.

Und Gott war gut. Nun nimmt er alle Gaben.

in Deiner Seele, Kind, kommt einst die Zeit,

soll, was ich nicht gelebt, Erfüllung haben.

Ich werde still sein, doch mein Lied geht weiter.

Gib Du ihm deinen klaren, reinen Ton.

Du sei ein großer Mensch, mein kleines kind.

Ich bin so müde - aber Du sei heiter.

(Mascha Kaléko)

Het drama van een zelfmoord, waar vele van ons mee worden geconfronteerd. Waar tot het einde van hun leven de vragen blijven. Een zware last voor achterblijvers. Maar de ongekende moed van degene die heeft besloten dat leven geen leven meer was. Depressie die een greep doet naar je eigen ik, je ziel, je emotie en je vast houdt in een wurggreep. De kwaliteit van leven is verdwenen en er is maar een uitweg. Die naar een onbekende wereld, zonder pijn! Rusteloosheid die verdwijnt, en vooral stilte in je hoofd.

Voor achterblijvers zal het leven nooit meer worden wat het was, omdat iemand had gekozen om niet meer te willen leven. Maar gaat het leven gewoon verder.

© Maydana

Proloog

De pijn dwingt me mijn ogen gesloten te houden. Als ik mijn

arm optil om mijn voorhoofd te masseren, slaat hij ergens

tegen aan. Een wand? Een kast? Mijn oogleden trillen. Ergens

boven me is een smalle lichtspleet in een verder compleet

donkere ruimte.

Terwijl de rest van mijn hoofd ook ontwaakt, hoor ik een

zacht gekreun. Ben ik dat?

Ik lig op mijn rug en voel om me heen. Een stugge stof

omringt me, met direct daarachter iets hards, als een

afgesloten ruimte.

Met een schok open ik mijn ogen en kom ik razendsnel

overeind. Ik stoot mijn hoofd en klap net zo hard weer terug

op iets wat de naam kussen niet verdient.

Ik weet het allemaal weer. En terwijl het gesprek terugkomt

– wanneer was het? – lift de radeloosheid net zo hard mee.

Zijn wanhopige ogen, de woorden met een verkeerde kleur,

zijn armen, de scherpe pijn. En de kist die uitnodigend

openstond.

‘Samen weg. Dat wilde je toch, Pien? Maar niet met mij, hè?

Niet met mij!’

Ik heb gesmeekt, maar ik kon niet tegen hem op.

Terwijl ik de lichtspleet aftast dringt het tot me door. Levend

begraven. De benauwdheid drukt mijn borstkas in tot ik zo

snel begin te ademen dat ik bang ben te gaan hyperventileren.

‘Rustig, Pien. Blijf rustig. Doe het voor Eva,’ fluister ik.

Mijn woorden worden direct geabsorbeerd door de stilte,

waardoor de gewenste rust nog verder wegdrijft. Pas als ik

mijn handen op mijn buik leg en me heel sterk concentreer op

mijn ademhaling, word ik langzaam wat rustiger. ‘Levend begraven, dat wel. Onder de grond, dat niet.’ Ik zeg

de woorden hardop zodat ze beter tot me doordringen. Ik mag

de angst geen kans geven. De lichtspleet trekt weer mijn

aandacht. ‘Niet onder de grond,’ herhaal ik voor alle

zekerheid, zodat het goed in mijn brein wordt opgeslagen,

waar paniek op de loer ligt.

Voorzichtig probeer ik op mijn zij te draaien, maar de ruimte

is te beperkt. Al snel zit ik klem tussen de deksel en bodem

van mijn doodskist. Ik duw hard tegen de deksel, zet mijn

lichaam als hefboom in, maar er is geen beweging in te

krijgen. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik niet

weet welke ik het eerst vast moet grijpen. Ik moet eruit. Eva is

in gevaar!

Ik bons met mijn vuist tegen de deksel en schreeuw zo hard

als ik kan: ‘Hallo! Help me, ik zit opgesloten. Haal me hier

uit.’ Spits dan mijn oren, wil elk klein geluidje op kunnen

vangen, maar hoor alleen stilte om me heen.

Het is warm, en een haar kriebelt vervelend op mijn

voorhoofd. Omzichtig breng ik een hand langs mijn lichaam

naar boven en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Is er wel

voldoende lucht? Wordt het mijn dood, hier in deze afgesloten

ruimte? Of is het alleen maar inbeelding? Hij wil me niet

dood, toch?

Net als ik weer wil bonzen hoor ik iets. Geschuifel. Een

ademhaling. Gesnuif.

‘Help me,’ schreeuw ik uit alle macht, terwijl ik opnieuw

hard tegen de deksel ram.

Weer geritsel, en dan niets meer. Weg.

De beklemmende stilte omsluit me. Ik wil huilen, me

overgeven aan de wanhoop. Niemand is geïnteresseerd in mij.

Niet meer. Zijn zorgvuldig opgebouwde getreiter heeft me tot

uitschot gemaakt. Compleet verlaten door iedereen. Met mijn beide onderarmen tegen de deksel aan gedrukt laat ik mijn

tranen lopen.

Ik ben niet belangrijk. Voor niemand. Maar het gaat mij om

Eva. Nu ik hier begraven ben, loopt zij groot gevaar en is er

niemand meer om mijn dochter te beschermen.

Uit het boek  Ik volg je van Marelle Boersma, haar nieuwste thriller over stalking

Meer over Marelle Boersma kunt u vinden op www.marelleboersma.nl

Ik volg je.....met dank aan Marelle Boersma

Dank aan Marelle Boersma, die met haar boek  "Ik volg je " de problematiek van stalking heeft aangepakt. In mijn volgende blog zal ik een uitgebreide recensie schrijven over deze thriller. Onderstaand een klein stukje van mijn aantekeningen. 

Bij de boekpresentatie op 30 november 2013 in Amsterdam, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik de "thriller"van mijn leven kon afsluiten. Alles was aan het papier toevertrouwd, het was een boek geworden, een boek waar elke bladzijde je rillingen bezorgd en dat kan HIJ me nooit meer afnemen.

Dank Marelle, dank redactie van Vrouw voor het interview,  dank aan Boris Dittrich, dank aan de Paul Zornig Show, eindelijk kan ik na 14 jaar stilzwijgen vertellen, wat een impact deze ex-politieman op mijn leven heeft gehad.

Een stalker is een altijd aanwezige, verstikkende werkelijkheid. Soms aanwezig, zichtbaar! Maar altijd aanwezig, onzichtbaar! Ze beïnvloeden je hele leven, dag na dag, vierentwintig uur! Soms ben je een willekeurig slachtoffer, soms is het een oude liefde of een ex. Na ruim veertien jaar gestalkt te zijn, mag ik mezelf tot een expert rekenen in de mistige wereld van stalking. Na vele rechtszaken, straatverbod en allerlei andere maatregelen heeft een stalker altijd nog de doos van Pandora, waar hij als een tovenaar nieuwe, onbegrijpelijke tot waanzinnige ideeën tovert, om je leven tot een hel te maken.

Hij heeft je “tweede agenda”, weet altijd wat je doet en waar je bent. Angst wordt rechts je schaduw, je stalker is de schaduw links…..altijd aanwezig! Bedreigingen zijn aan de orde van de dag, stenen vliegen door je ruiten, ratten liggen in je brievenbus, je kind wordt bedreigd en je mobiel heeft geen rust. Een andere nummer bleek geen optie, want ook dat is voor een stalker geen obstakel. Vele malen verhuizen onder geheimhouding werkt ook niet, hij weet je te vinden. Je auto is vele malen het doel van vernieling. Tot het moment dat hij je te pakken heeft en zijn dienstpistool tegen je slaap duwt; jij gaat eraan, ik ga door tot je gek wordt en jezelf voor de trein gooit, dan past hou ik op. Op dat moment dacht ik,; schiet me dood, ik wil rust. Ik was geen moment bang, het zou maar een seconde duren dacht ik. Ik smeekte hem te schieten, maar hij lachte en zei; dat zou je wel willen, je zult lijden en elke dag de angst voelen.

Inmiddels zit hij vast in het buitenland, alle rechtszaken zijn achter de rug en ik bedank het korps waar hij werkte voor hun niet-medewerking, het OM voor hun laksheid en justitie die me nooit serieus heeft genomen.
Dank dat u meegewerkt heeft aan de 14 verloren, kostbare jaren van mijn leven, maar vooral dank aan het politiekorps die hem de hand boven het hoofd heeft gehouden.
Ook zij hebben zich laten manipuleren, zoals hij mij heeft gemanipuleerd. Dank aan alle niet-medewerking van instanties, waar ik me toe gewend heb, die me in goed Nederlands hebben laten stikken. Dank aan de prutadvocaten die me veel geld hebben gekost, en me nooit ter wille zijn geweest, want hij was ex-politieman.

Tijd voor een boek over 14 jaar terreur, en het niet functioneren van politie, justitie, rechters en OM!

© maydana

www.marelleboersma.nl

www.bol.com

Jij bent schuldig....

Als ik doodga ben jij schuldig
Als ik niet meer kan,
weet jij alleen waarom,

Gedreven door je zucht naar macht,
Het bezitten van een mens,
Verleg je steeds je grens,
Kun je niet aanvaarden,
Dat ik je niet wil !


Met je zieke geest,
Doordrenkt van macht.
Heb je mijn hele leven
kapot gemaakt.


Zoveel jaren zijn verstreken,
Jaren van intense angst en verdriet,
Je hebt mijn ziel uitgeknepen,
verwoest mijn leven,
God, wat doet hij morgen weer
Laat me toch nog een klein beetje leven!


Als ik doodga ben je schuldig,
Dood, door schuld,
Levenslang……..
Alleen door jou,
Ben ik zo geworden en

Iedere dag een beetje doodgegaan!

©maydana

Verleden

Reis naar het verleden en dromen van een toekomst,

Lijkt een reis zonder einde

Te ver om na te denken, hoe het was

Alles anders, niets als toen

Oude herinneringen

Langzaam dreven ze weg

En ik voelde me een vreemde  in mijn verleden

Of was ik vergeten hoe het was

Tijd en eenzaamheid ,door mist omgeven

Leek mijn leven zonder doel

Toch waren er die kleine dingen

Herinneringen van weleer

De toekomst bleek verborgen in het verleden

Voortdurend moest ik me bezinnen,

Als drijfzand bleken alle herinneringen voorbij gegleden

Geen enkel beeld was zuiver

En zacht voelde ik de huiver

Van dat was vroeger was,

Nu was vervlogen

Mijmerend liep ik door de straten

Waar ik vroeger zo vaak liep

Keek naar al dat nieuwe

En dacht vol weemoed terug

Maar mijn gedachten waren hier

In dat nieuwe andere land

Waar ik leefde met wat was overgebleven

© Maydana  2013

Je eigen einde!

Driekwart van de Nederlandse bevolking is voor gecontroleerde verstrekking van een zogenaamde euthanasiepil. Met deze pil - ook wel bekend als de pil van Drion - zouden ouderen een eind aan hun leven kunnen maken, als ze vinden dat het genoeg is geweest. Euthanasie is ondanks de wetswijziging strafbaar aan mensen die niet ongeneeslijk ziek zijn. Toch schijnt eenzaamheid, lichamelijke gebreken en het besef het leven geleefd te hebben vaak en redenen voor ouderen om een eind aan hun leven te willen maken. De Nederlandse euthanasiewetgeving verbiedt tot nu toe hulp bij zelfdoding, maar ook mensen die hun leven als afgerond zien, hebben geen recht op euthanasie.
Als recent voorbeeld is de hulp aan een hoogbejaarde vrouw in het verzorgingshuis Eugeria  in Almelo, waarbij de kinderen de stervenswens van hun moeder hebben vervuld. Onderzoek wijst uit dat 45% van de bevolking vindt dat zelfdodingshulp aan ouderen die niet ernstig ziek zijn maar wel levensmoe, niet langer strafbaar moet zijn. Overigens blijkt ook dat er veel passieve euthanasie plaatsvindt, evenals palliatieve sedatie.( het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van de patiënt met de dood als gevolg). Maar het huidige kabinet is tegen verruiming van de euthanasiewet.
Wist u dat de firma Bayer de 'pil van Drion ' nu ook in een aardbeiensmaakje maakt?
 
Ondanks het verdwijnen van het taboe over zelfdoding is het voor de farmaceuticafabrikant nodig dat de markt voor suicidiva een nieuwe impuls krijgt Uit marktonderzoek blijkt dat het aantal aankopen van de 'oude kilpil' tegenvalt. De doelgroep schijnt te slinken. Met de pil van Drion in een aantal frisse smaken denkt Bayer vooral de jonge doelgroep beter te kunnen bereiken. Onlangs kwam Bayer in het nieuws toen het bedrijf een zoet alcoholhoudend zelfmoorddrankje uitbracht. Dit leidde tot veel protesten, daar het zoete dooddrankje vooral bij minderjarigen insloeg, terwijl alcohol toch al zo een groot probleem vormt bij jongeren. De pil van Drion in verschillende smaken komt op de markt onder de naam Werthers Letzte en voor diabetici Shortlife. In Zuidoost Azië zal het bedrijf Harikiribo de pil in het winkelschap zetten. Slaan de nieuwe producten aan, dan zal Bayer ook een magere linksdraaiende dieetyoghurt in handige afbreekbare meeneemverpakking voor de suïcidale consument introduceren. Natuurlijk is dit een broodje aapverhaal.
Vorig jaar pleegden in ons land 1.524 mensen zelfmoord. Het aantal zelfdodingen is bijna twee maal zo hoog. Met een betere preventie en meer gerichte zorg zijn er beslist levens te redden.
Euthanasie en zelfdoding liggen niet ver uit elkaar. Maar ouderen boven de 60 jaar zijn nog steeds het meest suïcidaal. De groep heeft vaker te maken met tegenslag in het leven, eenzaamheid en financiële problemen. Veel hoogbejaarden die niet ernstig ziek zijn, maar gewoon te moe om nog te willen leven zouden in staat moeten worden gesteld, gecontroleerd afscheid te mogen nemen, zeker ongeneeslijk zieken waar elke dag een kwelling is en niets meer met kwaliteit van leven heeft te maken. Laat ons kabinet in overweging nemen dat een verruiming van de euthanasiewet van groot belang is. De tragiek van de suïcidaliteit is de tragiek van het leven.

Maar neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet!
 

© Maydana 

Navigatietereur

Afgelopen week moest ik naar een begrafenis. Hoewel het geen directe familie was, leek het mij gepast mijn gezicht te laten zien aan de achterblijvende familieleden. Nu waren de afgelopen maanden meer begrafenissen aan de orde dan gezellige feestjes. Ik bedacht ineens, mens dat is de leeftijd. Steeds meer familie, kennissen en vrienden verlieten deze aardbol, om hun ziel ter ruste te leggen in de armen van de eeuwige stilte.

Gezien het afscheid in een andere hoek van ons polderland plaatsvond, bedacht ik dat mijn navigatiemiep de beste was, om me de weg te wijzen naar een onbekend stukje Nederland.

Zoals een goede navigatie moet werken waren de nieuwste kaarten gedownload, had ik alle flitspalen laten opnemen, zodat ik niet gedachteloos een te zware voet zou krijgen. Dit soort van onverwachte gebeurtenissen leiden namelijk mijn aandacht af. Ik dacht steeds weer was die dag maar voorbij en zou ik me thuis te buiten kunnen gaan aan bankhangen.

Mijn “miep” met haar mooie zwoele stem bracht mij feilloos op de plaats van bestemming. Uiteraard was ik weer aan de late kant, gezien dit land gezegend is met een eeuwige file.

Welke tijd je ook kiest, hoe laat je ook weg gaat, en deze keer had ik echt extra tijd ingepland, blijkt het niet mogelijk te zijn om ergens op tijd te komen.

Ik parkeerde mijn auto schots en scheef op de twee laatste parkeerplaatsen en zag in mijn ooghoeken de afscheid nemers al staan. O, ja, mijn navigatiemiep! Ik stopte haar gauw in mijn jaszak, want heden ten dagen ben je zelfs op een parkeerplaats bij een crematorium niet gevrijwaard van dieven. Je kunt in een rouwadvertentie  het  adres niet eens vermelden, daar het dievengilde blijkbaar deze trieste gebeurtenissen als vrijbrief zien voor een klein bezoek aan uw huis, met alle gevolgen van dien.

Miep in mijn zak en rennen! Buiten adem vloog ik de aula binnen en bedacht, je moet toch  iets aan dat roken doen. Voordat je het weet lig jij ook hier naar de sterren te staren.

Jeetje, ik was de bloemen vergeten. Zachtjes sloop ik de aula weer uit, richting auto voor het boeket witte rozen. Opnieuw zette ik de spurt erin. Zachtjes deed ik de deur open en sloop op kousenvoeten naar binnen. De eerste spreker was al begonnen en de overledene werd geroemd om zijn goedaardigheid, zijn vriendelijkheid en zijn veel te vroege heengaan. Ik bedacht tijdens deze woorden, volgens mij is doodgaan altijd op een verkeerd tijdstip.

Er volgden nog wat sprekers en toen werd het stil. Stilte om afscheid te nemen van de overledene.

Behalve mijn navigatiemiep die blijkbaar de geest had gekregen en met zwoele stem riep:

‘Bestemming bereikt’.

@Maydana

Ouderen...onze zorg!

In de afgelopen weken waren er de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift van onze huidige participatiestaat.

Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd wordt op onze oudjes is natuurlijk geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritatie opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden. Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgende in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van onze ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.

Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele is van deze groep.

Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.

Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.

Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.

Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet.

En dat kan in de praktijk zeer kwalijke gevolgen hebben.

Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.

Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.

Niet hun probleem. Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van de huidige groep ouderen. Geen denken aan. Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Een bittere conclusie!

Nog veel erger is het als men bedenkt dat de babyboomers over aan aantal jaren misschien ook zorg nodig zullen hebben met de wetenschap dat hun kinderen niet bereid zijn geweest extra te betalen, om dit te garanderen.

Over affiniteit van de jongere generatie ten aanzien van hun ouders is weinig meer over. Met andere woorden; ze zoeken het maar uit!

© Maydana

Moederdag

 

Het is weer zover !  De dag van alle moeders, nieuwe moeders en moeders die al een tijdje mee lopen. Het kost volwassen kinderen hoofdbrekens en er wordt wat afgebeld en sms’jes vliegen over je display. Mam, vindt je het goed dat we pas laat in de middag komen, want aanhang ( lees schoonzoon ) wil eerst naar zijn eigen moeder.

Mam, dit jaar ben ik voor het eerst moeder, dus dat willen we vieren, en daarna gaan we eerst langs mijn schoonmoeder, die woont een paar straten verder en voor jou moeten we toch  goed twee uurtjes rijden. Het is wat met dat Moederdaggedoe!

Eén van die dagen in mei, die ik niet bepaald de leukste vind. Het ritueel herhaald zich ieder jaar opnieuw en de ‘smoesjes ‘worden steeds beter. Afstand en tijdgebrek schijnen een reden te zijn om allerlei inventieve en ingewikkelde suggesties te bedenken.

 

Nu ben ik persoonlijk een nogal eigenwijze moeder en zie geen enkel heil in een dag voor moeders. Want voor moeder zijn, heb ik destijds zelf gekozen, met alle consequenties van dien. Zowel voor de leuke, als minder leuke dingen. Moeder is al een taak op zich, die niet met één dag in het jaar, met een bos bloemen of een doosje Merci, enige waardering kan brengen. Dus is mijn conclusie; ik vind de tweede zondag in mei niets. Drie keer niets! Als het zogenaamde gevoel en cadeautjes moeten komen op deze speciale dag, krijg ik het gevoel dat je nageslacht een verplicht dagje ‘moederen ‘ moet doen, omdat die dag door wie dan ook, ooit is uitgeroepen tot de dag der moeders.

Bovendien zie ik in winkels allerlei prularia die moeders op deze dag met een kop thee en een warme croissant op bed krijgen geserveerd. Dan denk ik in alle wanhoop aan de kruimels, die later op de dag, als moeders besluit de nachtrust in te gaan, op het laken liggen en moeders na deze vermoeide dag als een vogel pikkend de kruimels verwijderd. Dit om een goede en ongestoorde nacht zonder kruimels te kunnen genieten.

 

Leuk is zo een dag voor de allerkleinsten, die krampachtig de hele week hebben gezocht naar een leuk presentje, één leuk gedicht of tekening. Maar naarmate ze ouder worden wordt dat Moederdaggedoe een ware kwelling. Ineens zijn er  meer moeders in het spel, en dat moet tenslotte eerlijk worden verdeeld. En hoe doe je dat nou, zonder iemand op haar moederlijke hart te trappen. De stress slaat toe!  Menig jong echtpaar zal uiteindelijk ruziënd besluiten, welke moeder eerst!  

 

Jaren geleden heb ik besloten deze dag maar tot gewone zondag te bombarderen, géén bloemen, géén Merci. Want als er commercieel vanuit wordt gegaan, dat de tweede dag in mei moeders in de watten gelegd dient te worden, blijven er nog 364 dagen over voor genegenheid en waardering.

Beste dochters en zonen, verdeel je aandacht over die dagen, neem onverwachts eens een bloemetje mee, bel haar op en zeg dat je van haar houdt, of vraag haar om raad. Geef haar in die 365 dagen zo nu en dan eens extra aandacht, dat heeft meer waarde dan die ene dag in mei.

Gewoon op één woensdag een bloemetje, omdat je zoveel van haar houdt.

 

 © Maydana

Femke, slachtoffer van jarenlang seksueel misbruik

Femke, slachtoffer van jarenlang seksueel misbruik


Ze vertelde mij van Femke, een meisje dat jarenlang seksueel was misbruikt. Ik keek haar enigszins verbaasd aan en vroeg; ‘ Hoe weet je dit allemaal?’.

Ik heb het dossier van de rechtbank, verslagen, verhoren en getuigenissen gelezen en werd misselijk van al die gegevens. God, wat was dat schunnig en pervers. Hoe kom je aan die gegevens, dit soort van dossiers zijn toch uitsluitend voor de rechtbank?


Ze zei: “ Soms heb je het geluk, om dit soort van stukken in handen te krijgen, en ik heb er lang over gedaan om het te bestuderen, smerig en pervers. Soms had ik het gevoel te moeten kotsen, Jezus, die vent was echt gestoord, zowel geestelijk als seksueel. Maar ik vond dat ik het moest lezen, tenslotte had ik recht op de waarheid. Zal ik proberen contact met haar op te nemen’ vroeg ik, misschien wil ze mij haar verhaal vertellen. Misschien”, zei ze, maar reken daar maar niet op. Ze is zo gesloten als een oester, bovendien is op korte termijn de laatste rechtszaak. "Ik ga het proberen, heb jij haar telefoonnummer”? Misschien ga ik ook wel naar de rechtszaak. “Ik wens je veel geluk,’ zei ze, ik moet er niet aan denken weer naar die vuiligheid te luisteren. Ik kreeg haar telefoonnummer, en probeerde contact met Femke te krijgen. Ze was schuw en teruggetrokken, vertrouwde mij niet en probeerde me af te schepen.


Na een aantal weken was ze bereid me te ontmoeten en we spraken af in haar woonplaats, voor haar een vertrouwde omgeving. Ik zag een jonge, moderne vrouw van bijna negentien jaar, slank en met een paar prachtige ogen, maar vol verdriet!

Het verhaal van Femke, slachtoffer van seksueel misbruik, waarvan de dader acht jaar na dato, glimlachend de rechtszaal verliet met in zijn zak VRIJSPRAAK!

Na vele, lange gesprekken had Femke besloten haar ervaringen over de rechtelijke macht, het Openbaar Ministerie, hulpverlening en advocaten met mij te delen om haar ongelooflijke verdriet, onmacht en onrechtvaardigheid proberen een plaats te geven in haar nog jonge leven. Deze inmiddels jonge vrouw is getekend voor het leven door pervers seksueel misbruik van de ex-vriend van haar moeder. Een moeder die door werkzaamheden de zorg voor Femke destijds overdroeg aan de toenmalige vriend, welke de gelegenheid gebruikte om het toen negenjarige meisje op perverse manier jarenlang te misbruiken.

Na deze rechtelijke “dwaling” heeft Femke mij gevraagd haar verhaal en ervaringen te publiceren, u inzicht te geven in een wirwar van gedachten en frustraties, welke Femke ´s leven nog dagelijks beheersen. Haar angsten en pijn over het seksuele misbruik, haar wantrouwen voor mannen, haar ongeloof in onze rechtstaat en democratie, waar slachtoffers als Femke altijd slachtoffers zullen blijven, waar rechters blunderen, waar advocaten glunderen en waar iedere hulpverlening heeft gefaald.

Hoe kunnen ouders hun kinderen nog beschermen tegen dit soort van perverse lieden die kinderen seksueel misbruiken, hun lichaam en geest verminken en rechters door vrijspraak daders altijd beschermen en hun slachtoffers veroordelen tot levenslang!



© Maydana



 Het verdriet van Femke, slachtoffer van seksueel misbruik.

Ik besefte heel goed dat de advocaat zijn werk moest doen en dat zijn “cliënt” belangrijk is, maar kon niemand zich voorstellen hoe ik me voelde; zo vernederd, vol schaamte en onbegrepen. Toen de strafrechtelijke procedure liep en hij uiteindelijk na vele jaren voor de rechter moest verschijnen, was het voor mij een totale ontgoocheling dat er op basis van procedurefouten, veroorzaakt door het korps. De toenmalige officier van Justitie Mr. R. was verbijsterd en vroeg onmiddellijk Hoger Beroep aan en ik hoopte op gerechtigheid. Maar steeds opnieuw werd de rechtszaak uitgesteld. Mijn zenuwen maakten overuren en ik voelde me afschuwelijk en smerig. Steeds opnieuw beleefde ik het doorgemaakte in mijn gedachten; die vreselijke tijd dat deze man mij bijna dagelijks seksueel misbruikte en ik doodging van schaamte en angst.

Nog steeds was ik doodsbang voor deze duivel! Dat ik die afschuwelijke ervaring opnieuw zou moeten vertellen voor de rechtbank, hij in datzelfde gebouw aanwezig zou zijn. Dat ik oog in oog met hem zou komen te staan, was voor mij een ondraaglijke gedachte.

Niet weer, niet opnieuw, mijn angst was zo groot! Ik wilde met deze smerige zaak niets meer te maken hebben. Tien jaar lang hadden angst en walging deel uit gemaakt van mijn leven. Laat me toch met rust? Waarom was er toch niemand die me wilde helpen? Niemand die tegen me zei; “ Femke, het is voorbij, het was alleen maar een nare droom” . Nee, het was geen droom, één afschuwelijke nachtmerrie die mijn hele leven bleef beheersen.

Ik was toen nog zo klein en bang, en hij had zoveel macht………vreemd, ik voel nog steeds die duivelse macht. Het gevoel hebbende dat hij altijd een vorm van macht over mij zal blijven uitoefenen en ik kan dit niet onderdrukken. Als ik een motoragent zie, duik ik weg en het angstzweet breekt me uit. Deze man was grenzeloos!

Toch probeer ik een beetje te leven, een klein beetje positief te denken, maar ik voel me zo beschadigd, voor altijd! Ik weet zeker dat ik een mooi leven had kunnen hebben en misschien wel als ieder ander meisje, onbezorgd had kunnen genieten van mijn jeugd!Deze perverse man heeft me voor mijn hele leven getekend!

Als ik nu veilig in mijn bed lig denk ik vaak, hopelijk word ik morgen niet meer wakker en dan overvalt mij weer dat gevoel van onmacht, de enorme boosheid, dat intense verdriet, en onveiligheid.

Toen ik de oproep van de rechtbank kwam om toch te moeten getuigen, heb ik eerlijk gezegd alles geprobeerd om er onderuit te komen, ik stuurde brieven naar de rechtbank, naar de Officier van justitie. Mijn therapeute die mij al jaren onder behandelde ondersteunde mij, mijn vader en moeder schreven brieven, ook mijn huisarts, maar het mocht niet baten, ik moest getuigen.

Vreemd genoeg had de Advocaat -Generaal ons telefonisch medegedeeld dat ik niet hoefde te komen. Maar zoals opnieuw bleek waren al deze beloften alleen maar loze woorden!

Mijn vader probeerde toch nog een aantal afspraken te maken over het verloop van het verhoor met de Advocaat –Generaal. Hierbij werd overeengekomen dat ik beslist niet geconfronteerd zou worden met de dader en dat mijn vader tijdens het verhoor naast mij mocht zitten. Toen ik deze zekerheid had gekregen, dacht ik; ‘Overwin je angst , beschouw het als een afrekening met het verleden en bouw aan een nieuwe toekomst ‘.

Rechtbank

Mijn zenuwen waren tot het uiterste gespannen en met lood in mijn schoenen gingen we richting Rechtbank. Om 11.00 uur dienden wij aanwezig zijn. Omdat er een rechtszaak voor ons was uitgelopen, moesten we meer dan één uur wachten. Ik voelde me met de minuut slechter en wilde alleen nog maar naar huis.

Ineens stond de deurwaarder voor ons en zei; “ Jonge dame, het is uw beurt, maar u gaat wel alleen naar binnen.” Mijn vader protesteerde hevig en refereerde aan de afspraken welke waren gemaakt. Geen schijn van kans!

Mijn vader stond erop, zoals overeengekomen dat hij mij zou mogen begeleiden. De deurwaarder deed moeilijk, en uiteindelijk werd toegestaan dat mijn vader mij mocht begeleiden. In de rechtszaal werd onmiddellijk door de rechters bepaald, dat mijn vader achter in de zaal diende te gaan zitten en ik vooraan, helemaal alleen aan een tafeltje.

Doodsbang dat ik alleen zonder de hulp van mijn vader dit moest doorstaan, begon ik te huilen. Mijn vader wees de voorzitter op de gemaakte afspraken waarbij hij als antwoord kreeg; “ Mijnheer het is niet de gewoonte dat u uitmaakt wat hier gebeurd, wij beslissen hier en over gemaakte afspraken weet ik niets”. De Voorzitter zei geen woord, ondanks zijn gedane beloftes. Mijn vader begreep er niets van en stond erop dat hij naast mij mocht plaatsnemen. Opnieuw zei de voorzitter dat dit niet de gewoonte was en vroeg zelfs aan de dader of hij hiermede akkoord ging. Hij vertoonde een arrogante glimlach en zei zeer beslist nee. Daar werd naar geluisterd, maar mijn vader hield voet bij stuk. De paniek werd steeds groter en een enorme angst maakte zich van mij meester. Ik voelde nog steeds de angst voor deze duivel, en pijn van al die jaren hadden zich opgestapeld en langzaam voelde ik de grond onder me wegzakken.

Na veel geharrewar werd door de rechter besloten dat ik niet meer mocht getuigen.

Pas toen ik de rechtszaal had verlaten, realiseerde ik me dat dit voor de dader alleen maar positief was, en ik had spijt dat ik niet in staat bleek, mijn verhaal en getuigenis af te leggen. Waarom begrepen de rechters niet waarom ik zo bang was? Bang voor deze duivel in schaapskleren die mijn leven met zijn perverse seks tot de dag van heden beheerste. Waarom was er niemand die me wilde helpen?

Zo vaak had ik mijn verhaal al moeten vertellen, de afschuwelijke studioverhoren, de vreselijke dingen die ik tot in elk detail en de schaamte die ik voelde.

Ik ben er nog steeds slecht aan toe en niemand die dit wil begrijpen. Wat willen ze toch allemaal van mij? Ik heb toch gedaan wat ik moest doen? Nu ben ik zover dat ik niet meer wil. Het is genoeg geweest…ik wil leven zonder angst!

Soms overvalt mij de gedachte dat ik beter nooit aangifte van dit seksuele misbruik had moeten doen. Ik belandde in een voor mij uiterst precaire positie, waarbij ik het gevoel had dat deze “rechtszaak” aan alle kanten stonk, rechters die luisteren naar de dader, mij als slachtoffer negeerden, en van waarheidsvinding geen sprake was.

De gedachte dat hij dagelijks weer slachtoffers zal maken, maakte me ziek. Ziet dan niemand dat deze man een perverse psychopaat is?

Ik hoop alleen nog maar dat andere kinderen eerder durven te praten. Hopelijk maakt hij nog eens de “grote fout” waar ik als slachtoffer alleen nog maar op mag hopen en komt er gerechtigheid die nu ver te zoeken was.

Ik wil er niets meer mee te maken hebben, moet proberen die afschuwelijke periode uit mijn leven te verbannen. Mijn boosheid en onmacht leren hanteren, maar wel wil ik graag dat heel veel mensen mijn verhaal lezen, misschien geeft mij dat dan een beter gevoel.

Wil weer onbezorgd kunnen leven, weg met die vreselijke gedachten wat deze man mij heeft aangedaan.

Voor al die kinderen welke zijn of nog worden misbruikt, doe aangifte, vertel iedereen wat je is overkomen, zoek hulp vooral bij je ouders en schaam je niet, want jij bent niet schuldig voor wat er met je is gebeurd.

Het verhaal van Femke, slachtoffer van een perverse seksmaniak en machtswellusteling.

( niets uit deze publicatie mag zonder toestemming worden gebruikt )

© Maydana

Stilte

Twijfels, twijfelaar! Twijfels die telkens de kop opsteken, elke dag was een ‘twijfeldag ‘. Gedachtesprongen, chaos in je hoofd, het gevoel dat wilde ganzen je gedachten meenemen op hun lange reis naar het zuiden. Ze dragen de zware lasten op hun vleugels en nemen ze mee naar onbekende bestemming. Dat waren momenten van stilte in je hoofd!


Stilte waar je zo intens naar verlangde. Stilte die je koestert. Stilte van korte duur, verkracht door twijfels.
Twijfels, niet gevoelig voor enige tolerantie. Achterdocht die zegeviert en het leven maakt tot een dal vol onzekerheid. De cipressen, weelderig groeiend in het dal, de zachte bries die de takken langzaam heen en weer laat bewegen, nemen twijfels niet weg.

Misschien schudden zij hun wijze kronen, bijna tot de hemel reikend, gevoed door de altijd schijnende zon. Stilte, voor de eeuwige twijfelaar! Zouden de weelderig gevormde heuvels, zo groen als in het paradijs je twijfels kunnen wegnemen, je laten genieten van hun stilte? Of overheerst je onzekerheid en besluiteloosheid?
De warme zon prikkelt je huid. Even voel je verhevenheid boven alle twijfels. Dan weer stilte in je hoofd!

Beelden van lang vervlogen tijden, toen je speelde op groene weiden, zonder twijfels in eindeloos genot. Je karakter nog niet misvormd door het lijden des levens. De warme mantel die je omarmt, de strelende handen, de kus van liefde en vertrouwen.

Twijfel is de vestibule, waar men door heen moet gaan, om binnen te komen in de tempel van wijsheid.


© Maydana

Oma is een eretitel

Oma is een eretitel !

Die kleine blonde echte Hollandse jongen met zijn guitige ogen doet de deur open. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht, en roept uit volle borst: “Dag Oma”. Ik smelt, en voel de intense warmte van deze begroeting en pardoes schiet me het lied van Willy Alberti in mijn gedachten, en stiekem neurie ik zachtjes; de glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft! Hij steekt zijn handjes uit en zet de spurt erin om me een echte ‘Omaknuffel’ te geven. Ik laat mijn tas vallen, en vang een kleine boef in mijn armen. “Oma, echie wel”, roept hij, mijn tweejarig kleinkind, en geeft me een dikke kus. Vertederd sluit ik hem in mijn armen en bedenk ineens, je bent niet alleen mijn kleinkind, maar gewoon mijn grootste geluk! Zijn kleine handjes kroelen door mijn haar en zachtjes fluistert hij in mij oor: “Knuffie,knuffie”! Hij pakt mijn hand en trekt me zachtjes naar de deur; “Mama, Mama, Oma echie wel “, brabbelt hij, en “Oma koffie?”

Met intense vertedering kijk ik naar mijn groot geluk. Tranen stijgen richting oogkassen en vertwijfeld probeer ik ze weg te drukken. Het kleine blonde boefje, dat me doet denken aan een verjongde uitgave van Antonie Kamerling, brengt alle emoties van liefde en genegenheid in me boven. “Zittie, Oma, lekker koffie”, fluistert hij in mijn oor. Zijn helblauwe kijkers stralen! “Boekie lezen?”

Als goede Oma heb je natuurlijk een klein cadeau bij je. Had ik ook! Maar dat moest nog maar even wachten. Maanden had ik geschreven aan een speciaal kinderboek, alleen voor mijn kleinzoon, met prachtige felle tekeningen om zijn fantasie te stimuleren. Straks maar, als alle euforie van mijn aanwezigheid voorbij was. Zijn echte Opa was al vele jaren dood, jong gestorven en toch wilde ik hem kennis laten maken. Het verhaal ging over een Opa, geflankeerd door lieve draakjes, engeltje, een schattig heksje en een wit konijn.’Opa Bolle woont in een luchtballon’, was voor mij een mooie titel.
Als je groter bent, leggen we je dat allemaal uit! Want zijn ´nieuwe ´Opa vond hij geweldig!

Ik mijmerde weg, en bedacht ineens dat ik Oma was! Ik kan me nog herinneren, dat ik altijd riep; “Als ik ooit kleinkinderen krijg, laten ze het niet in hun hoofd halen om Oma tegen me te zeggen”. De gedachte alleen! Want deze muts stond nog volop in het leven. Werkte elke dag als een waanzinnige, omdat werken nu eenmaal haar hobby is, en Oma’s waren voor mij oude, grijze vrouwen en donkere kleding, en vooral somber over het naderende einde van hun leven. Waar je zondags verplicht naar toe moest, en je doodverveelde door het grote mensen geleuter. Maar de tegenwoordige Oma’s zijn vrijgevochten lady’s, die hun weg naar de herfst met rozenblaadjes bedekken, en intens genieten van hun dagen.

“Oma lezen”, vroeg mijn blonde krullenbol. Tja, de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft, en dan bedenk je ineens dat Oma eigenlijk een eretitel is. Dat deze blonde schat, met geen mediterraan uiterlijk, een heerlijke Hollandse polderjongen, maar met de openheid, innemendheid en drukte van een echte zuiderling. Mixed, en overgoten met een echte Hollandse saus. Uiteindelijk heeft deze jonge blonde God toch iets meegekregen van zijn mediterrane Oma.
Want vandaag geef ik mij over aan het ritme van verbinding en aan wat mijn hart verlangt.

© Maydana

Madness, Zij en gast.....

Mijn naam is Madness from de Catplanet.  Ik ben geen buitenaards wezen, maar een dikke prop wol op vier benen, een MainCoon.

Althans dat vindt zij. Zij is mijn medebewoonster en hij is de gast die ook in dit huis rondloopt.

 

Ze is dol op mij en ik op haar, die gast is ook leuk, maar gezien mijn afkomst blijf ik soms en met regelmaat op enige afstand. Tenslotte wonen zij bij mij in, en niet anders om in mijn gedachtenwereld .

 

Ze noemen me Maddy, en alleen als ik weer eens in een dolle bui iets heb uitgespookt, hoor ik haar roepen , Madness! Dan neem ik de moeite om krullend en kroelend langs haar benen te lopen, waarna ik haar zie smelten, en een zachte aai voel. Ach, na vele jaren inwoning van haar en hem, heb ik inmiddels in de gaten, hoe ik ze moet bespelen.

 

Het enige wat mij stoort, is haar voorliefde voor vogels. Ze is er dol op en heeft haar tuin ingericht voor allerlei gefladder. Ik zie hier meer lekkere hapjes in, maar ik ga niet naar buiten en kan dus alleen achter het grote raam de fladderdingen voorbij zien vliegen.

 

Ik ga u mijn leven tot nu toe vertellen, want ik heb heel wat meegemaakt en zij en die gast hebben mijn leven zeer prettig gemaakt.

 

 

 

                                              Madness...

 

Ineens gaat het licht aan. De nacht is voorbij en ze komt zomaar zonder vooraankondiging binnen stormen. Ik rek me nog eens uit voor ik aan deze nieuwe dag begin. Mijn ogen doe ik langzaam open en kijk naar haar.

“Goedemorgen”, roept ze me toe. Ze lijkt me in een bijzonder goed humeur  en daar zal ik van profiteren. Ik hijs me op mijn benen, kroel langs haar kuiten en miauw zacht.

“Goedemorgen lieverd’, hoor ik haar zeggen, lekker geslapen? Wat verwacht ze nu van mij, dat ik over mijn nachtelijke avonturen een ochtendverslag uitbreng? Eerlijk gezegd vind ik dit een aanslag op mijn privé kattenleven en kijk haar met grote ogen aan.  Gaat je niets aan, dacht ik.

Ik kijk haar aan en volg haar bewegingen, elke dag hetzelfde. Koffiemachine aan, thee zetten voor die gast die bij haar woont, overigens wel een leuke. Hij geeft me veel, soms veel te veel aaitjes over mijn kop, en van hem mag ik ook in haar stoel zitten. Dan doet ze alle rolluiken open en het licht van de morgen valt de kamer binnen.

Hup, even naar mijn favoriete plaats om de omgeving af te speuren. Zij heeft een voorliefde voor vogels en voert die beesten het hele jaar door. Soms ben ik daar echt een beetje jaloers op, want mijn maaltijden zijn  maar tweemaal per dag. Ja hoor , de aanvliegroute naar de twee, door haar geplaatste vogelhuisjes , zit behoorlijk in de landingsroute.  Ik zit dus gewoon te spotten. Doen mensen ook soms, heb ik weleens opgevangen. Iets met vliegtuigen. Maar dit lijken mij meer op lekkere hapjes die voorbij vliegen.

Door mijn koninklijke afkomst is er besloten mij geen toegang te verlenen tot het buitengebeuren.  Dus ken ik het niet, en voel me er wel bij. Als ik de anderen zie zwerven door de tuin van haar, ben beter af zonder buitengebeuren. Krijg je vieze pootjes van, en daar heb ik een hekel aan.

Hé, eindelijk gaat ze naar de bijkeuken mijn voer halen. Zou eens tijd worden! Waarom duurt dat toch altijd zo lang. Mijn maag knort en ik heb honger.

Oh gut, daar komt die gast ook , die krijgt natuurlijk eerst thee, voordat mijn koninklijk bakje gevuld wordt. Dit soort interrupties moeten worden verbannen. Zal mijn wijze hoofd er eens over buigen, wat ik hiervoor kan verzinnen. Tenslotte ben ik eerst.

Eindelijk, het eten belandt in mijn bakje en kan ik aan mijn ontbijt beginnen. Terwijl ik zit te eten, hoor ik bakjes rammelen. Ze gaan ontbijt maken. Mmm!  Zou er nog van die lekkere ham zijn die ze me gisteren gegeven hebben? Vast wel, ik moet gewoon blijven zeuren.

Uitgerekt plaats ik mijn voorpoten tegen het aanrecht. Hallo, iemand nog aandacht voor mij?

Na mijn ontbijt verplaats ik me naar mijn geliefde uitkijkpost op de vensterbank. Tijd voor ontspanning. Het vogelvliegverkeer heeft weer toegenomen, en het vliegen allerlei malse hapjes langs. Soms denk ik weleens,  hoe zou het zijn om een gewone huis-tuin- en keukenkat te zijn, met een kattenluik. Vrije toe- en uitgang!

Wat ik dan zou doen, zij wil dat vast niet weten, ging achter haar vogels aan en de woelmuizen. Daar hoorde ik die gast over praten.  Mmm, maar goed dat zij mijn gedachten niet kan lezen.

Soms krijg ik wel visite. Een zwart-wit poezenbeest loopt dan langs het raam en miauwt tegen me. Ze blijft zitten en kijkt me aan….nou niet echt mijn type!

Gaap, ik begin alweer slaap te krijgen.  Eens bedenken welke stoel  of  bank ik vandaag zal kiezen voor mijn rust! Zou die gast inmiddels alweer een heerlijke fleecedeken in haar lievelingsstoel hebben gelegd? Dan besluit ik per direct deze voor vandaag in beslag te nemen.

Zij rent weer door het huis en volgens mijn inschatting gaat ze er vandoor. Werken zeker of zoiets.

De gast roept nog iets van koffie……maar zij is al weg!

Ik kijk met een oog en schat de situatie in. Als zij weg is, is de weg vrij me van haar stoel meester te maken, en daarna zien we wel weer.  

(wordt vervolgd)


© Maydana

Eigenwijs en eigenzinnig

Ben ik zo eigenzinnig of.....

Afgelopen week was het zo ver. Ik werd zomaar in een fuik gedirigeerd door een afdeling veldwachters, die ons land rijk is. Bij het zien van zoveel blauw, werd mijn dag op deze vroege morgen bepaald niet zonnig. Jeetje, was dat nou nodig om mij uit mijn sluimerstand te halen met allerlei vragen? Ik roep nooit dat ik niets te verbergen heb, want dat vind ik de meest stomme uitspraak die je maar kunt bedenken. Ieder mens heeft zo zijn geheimen! Alleen als je criminele activiteiten hebt ontwikkeld en je beweegt in de gangen tussen donker en licht, wordt zo één fuik natuurlijk een ander verhaal.

Maar in mijn diepste geheimen zijn deze mannen niet geïnteresseerd, want ik behoor niet tot de criminele scène. Wel toonde hij interesse voor mijn persoonlijke papieren. Mijn belgedrag in de auto, het broodtrommeltje op de stoel en flesje water! Uiteraard waren mijn papieren een interessant geval, met zoveel moeilijke onhollandse namen, was een extra controle op zijn plaats.
Na deze procedure te hebben doorlopen en voor akkoord bevonden, boog oom agent zich in mijn openstaande raam en vroeg; “Jonge dame, waarom hebben we geen autogordel om? “. Ondanks mijn nog steeds aanwezige sluimerstand, was mijn antwoord: “ We? Waarom u hem niet om heeft lijkt me duidelijk, nogal moeilijk in deze positie. Waarom ik hem niet om heb zal ik u vertellen. Ik weiger!
Met enige verbijstering keek oom agent mij aan. “ U weigert?”. U weet dat u dat een boete oplevert. “Ja, dat weet ik”, antwoordde ik nogal arrogant. Dat calculeer ik in, ik heb daar een potje voor waar ik iedere maand een bedrag doneer ten gunste van mezelf en voor overijverige veldwachters die mij willen bekeuren voor het niet dragen van een autogordel.

“Zo, zo”, zei de goedgemutste veldwachter, zou u mij dan willen vertellen waarom u zich niet aan de regels houdt?
Dat wil ik met alle plezier! Ten eerste voel ik een vorm van benauwdheid als ik dat klemmende stuk touw om me heen voel, het belemmert mij in mijn bewegingen en het allerergste vind ik nog, dat Den Haag mij dit opdringt, alsof ik mijn eigen verantwoordelijkheden niet zou kennen. Bovendien heb ik jaren geleden een zwaar auto-ongeval gehad, een frontale dikke kus met een boom die in de weg stond. Dank zij het niet dragen van mijn gordels, zit ik hier nu met u te praten, en daarom draag ik geen gordels! Een van uw collega zei destijds, u mag van geluk spreken dat u geen gordels om had, dan was het leed niet te overzien geweest. Ik zal u de details besparen.

Bovendien heb ik ooit eens een politieman geïnterviewd, en ook daarbij kwam de kwestie ‘gordel ‘ aan de orde. Hij had daar een duidelijke mening over en vertelde mij, dat hij nooit een bekeuring uitschreef voor het niet dragen van gordels. Waarom? Omdat hij vond dat dit je eigen verantwoording was, en derhalve tegen de opgelegde dwang van het dragen van gordels was.
Dus voor mij redenen genoeg, dat ding gewoon dat ding te laten en me niet te houden aan de dwang die ons allen wordt opgelegd. Vandaar mijn “potje’ voor dit soort van calamiteiten.
Met enige verbijstering keek de veldwachter mij aan en ik zag een innerlijke strijd, denkend wat moet ik met dat eigenwijze mens.
Uiteindelijk resulteerde dit toch in een prent. Maar ik blijf volhouden! En gewoon mijn eigen dingen doen....



© Maydana

Nespresso-gevoel

Nespresso-gevoel

 

Al heel wat jaren ben ik in het bezit van een Nespressoapparaat, en iedere morgen als ik uit mijn bed kom zet ik de knop aan van dit duivels apparaat voor het wakkermoment, te genieten en bij te komen. Dat is mijn George Clooney –gevoel. Ik blijf hangen in de keuken, geleund tegen het aanrecht, om dromend samen met Clooney mijn Nespresso te drinken. Fictie, te denken dat deze mooie man zich ’s morgens in mijn keuken zou bevinden! Maar een mens blijft dromen over dingen die nooit gebeuren. Het enige wat geen droom is, is mijn Nespresso. Maar wie verbiedt mij, om mijn ogen te sluiten en te fantaseren dat Clooney in mijn keuken staat.

Natuurlijk roep ik niet; bent u …..? Waarop hij dan zegt; “ Nee, dat ben ik niet! “.

U kent die reclame vast wel!
Nu ben ik een absolute tegenstander van reclame tussen een goede film of eigenlijk üperhaupt, maar als Nespresso Clooney voorbij komt, blijf ik kijken en droom een paar minuten van het echte Clooney gevoel.

Goede zet van Nespresso, deze mooie man in te zetten voor hun koffieapparaat. Ben er heilig van overtuigd dat vele seksegenoten eindeloos bleven zeuren over de aanschaf van een dergelijk apparaat. Als het Nespresso-apparaat dan eindelijk in je keuken staat, kom je tot de conclusie dat het een hele tour is om aan de cups te komen om van de koffie te genieten. Bijna nergens te koop, alleen via Internet. Dus altijd op je hoede, dat je niet zonder komt te zitten. Maar ja dan heb je ergens nog een oude Senseo staan die je uit de kast trekt voor een kopje van het zwarte goud en je Clooneydroom valt spontaan in duigen.

 Volgens de nieuwste reclamestunt staat Clooney ineens voor de hemelpoort, waar onze lieve Heer hem opvangt met de vraag  “Hello George, can I have this “, want good old George staat met een Nespressoapparaat in zijn hand, en de hemelse engelen en God himzelf ,staan op  echte Nespreso. Dus inleveren George, en je kunt  weer vertrekken naar de aarde. En wie wil dat niet? Maar onze lieve Heer heeft nog meer noten op zijn zang, als de cups op zijn, strikt hij George in een taxi waarbij hij vriendelijk, maar dringend vraagt alle net gekochte cups in te leveren. Blijkbaar hebben ze geen hemelse computer! Inleveren George, Heaven can wait!

 

Maar ook bleek dat George Clooney niet alleen goed was voor het promoten van Nespresso, maar zich nu ging inzetten voor de meest afschuwelijke schoenen die een mens ooit heeft bedacht, Crocs. Een plastic schoen in de meest afgrijselijke kleuren. De firma Crocs staat op instorten en Clooney moet ze uit het moeras trekken. Ziet u het al voor u. Clooney op een paar roze Crocs,  uw keuken binnenwandelt  met in zijn hand een kopje Nespresso. Dat is me net iets teveel! Dan drink ik mijn Nespresso maar zonder Clooney op Crocs ,en blijf op mijn bloten voeten tegen het aanrecht geleund. Dromend van de dag die net is begonnen en mijn agenda die bepaalt hoe hij verloopt. Maar een ding is zeker zonder roze Crocs.

En Clooney, daar mag ik alleen van dagdromen, goedemorgen nieuwe dag!

 

© Maydana