Translate

29-01-2014

Rode loper!




Ineens had ik er genoeg van




We kenden elkaar al een paar kwartier!Ook hadden we veel gemeenschappelijke interesses. Op de duur werden we vriendinnen en deelden veel dingen in ons leven. Ondanks mijn lange verblijf in het buitenland, bleven we contact met elkaar houden. Was ik weer eens in ons kikkerlandje, zagen we elkaar en maakten tijd! Ze was eigengereid, had een eigen mening en vaak moest je opboksen tegen haar waterval van woorden. Maar we waren aan elkaar gewaagd, en soms vertelde ik haar genadeloos de waarheid, iets wat vriendinnen kunnen doen.

Tijdens mijn afwezigheid, had ze kennis gemaakt met een BN-er. Voordat ik om de hoek mocht kijken, woonde ze samen en verdwaalde ze in de sprookjeswereld van het Bn-er zijn!

Oké, haar leven, en ik kreeg het akelige gevoel dat ze zich aardig thuis voelde op de rode loper en de altijd aanwezige camera’s. Na mijn terugkomst in Nederland, sleepte ze me overal mee naar toe, en na een paar keer werd me duidelijk dat dit niet mijn wereld was. Ik vroeg haar me niet meer uit te willen nodigen voor die Privé-feestjes en optredens van haar versgebakken verovering. Een middagje op haar terras, was goed genoeg! Graag zonder andere Bn-er’s, een volk waarbij ik me uiterst ongemakkelijk bij voelde, in de ontstane schijnwereld. Die momenten werden schaars, want haar leven was een drukte van belang, onze wereld werd ineens beperkt met wat telefoontjes en sms-jes. Soms hoorden we maanden niets van elkaar, en eerlijk gezegd vond ik het prima zo!

Een mooi voorbeeld was, dat ik tijdens de terugreis vanuit Italië, stopte in een Duitse stad om even op adem te komen. De werkdruk was behoorlijk geweest, en mijn voornemen om in keer terug te rijden strandde. Hotel zoeken, maar dat viel niet mee! Bij één hotel werd ik bijna buiten gekeken, de dame aan de receptie meldde mij dat er voor mij geen plaats was, tenzij ik vooraf wilde betalen. Ik dacht, in zo een hotel wil ik niet eens een nachtje slapen. Ik liep naar buiten, en zij liep achter mij aan. Toen ik naar mijn auto liep, riep ze nog, mevrouw ik heb nog wel een kamer! Mijn auto bleek meer indruk op haar te maken, als de verwilderde kop van mij ná een lange reis. Nee, dank u! Ik vond een goed onderkomen, waar moeders de vrouw de scepter zwaaide.

Even voor 22.00 uur kreeg ik een sms, hoe gaat en waar ben je? Ik zit in A….en ben doodmoe, luidde mijn sms terug. Tien seconden later, wij zitten ook hier in A…in hotel “Onwelkom” . Het betrof dat hotel waar ik was geweigerd. “Kom je morgen vroeg ontbijten”was de vraag. Dat wilde ik meemaken en ik zei ja! Het gezicht van de receptioniste, wilde ik niet missen als ik daar morgen naar binnen zou stappen.

De volgende morgen werd ik ontvangen door mijn vriendin met haar Bn-er, de dame in kwestie keek haar ogen uit en wist niet hoe te handelen, en begroette mij op zeer uitbundige wijze. Ik keurde haar geen blik waardig. Dit verhaal is dus maar een klein voorbeeld, als je bekend en beroemd bent. Schijnwereld, niet mijn ding!

Het laatste wat ik heb meegemaakt was haar verjaardag, die werd gevierd op een heus landgoed! Daar kon ik niet onderuit! Of ik foto’s wilde maken. Ik bedacht ineens, goed idee, kan ik me verschuilen achter mijn lens. Het bonte gezelschap van zogenaamde belangrijke mensen deed zijn intrede en ik, ik werd als het haar uitkwam voorgesteld, als dé fotograaf.

Oh, wat grappig, riepen ze in koor, heb je haar ingehuurd? Ineens was ik niet meer haar vriendin van vele jaren! Ze zwemt in genot om te drijven op het succes van haar partner, en zuigt de ‘belangstelling’ op als een drug.

Afgelopen vrijdag was daar dan eindelijk het verlossende telefoontje. Je past niet meer in mijn wereld, was haar boodschap. Ik liet haar uitpraten en zei toen ; ‘Dat komt goed uit’ zei ik, wilde in ieder geval mijn vriendschap met jou ook beëindigen. Want echte vrienden laten hun voetsporen achter in mijn hart, jij trapt alleen maar!

Ik wens je veel succes op de rode loper!

Een ineens ging de zon voor me schijnen, ik hoefde me niet meer groot te houden en komedie te spelen, vrij! Ook een gedumpte vriendschap kan soms een opluchting zijn!



© Maydana


26-01-2014

Gedachtenstroom

Reis naar het verleden en dromen van een toekomst,
Lijkt een reis zonder einde

Te ver om na te denken, hoe het was
Alles anders, niets als toen
Oude herinneringen
Langzaam dreven ze weg
En ik voelde me een vreemde in mijn verleden
Of was ik vergeten hoe het was

Tijd en eenzaamheid ,door mist omgeven
Leek mijn leven zonder doel
Toch waren er die kleine dingen
Herinneringen van weleer
De toekomst bleek verborgen in het verleden

Voortdurend moest ik me bezinnen,
Als drijfzand bleken alle herinneringen voorbij geleden

Geen enkel beeld was zuiver
En zacht voelde ik de huiver
Van dat was vroeger was,
Nu was vervlogen

Mijmerend liep ik door de straten
Waar ik vroeger zo vaak was
Keek naar al dat nieuwe
En dacht vol weemoed terug

Maar mijn gedachten waren hier
In dat nieuwe andere land
Waar ik leefde met wat was overgebleven


© Maydana 2013

11-01-2014

Met je hoofd in de wolken!

Met je hoofd in de wolken!

"Über denn Wolken, kan die Freiheit grensenlos sein", zong Reinhard Mey in mijn jonge jaren. Dit gevoel overspoelde me toen ik enige dagen geleden vertrok, om mijn opdracht af te maken, die in juni j.l. wegens omstandigheden moest worden afgebroken. Mijn opdrachtgever had een huis voor me gehuurd en vol goede moed vertrok ik uit het polderland richting Parel van de Black Forrest, om foto’s te maken van de mooiste plekjes.

“Miepje”van de navigatie leidde me feilloos naar het opgegeven adres. Hoger, en hoger werd het bergpad, met naast me, een eindeloze afgrond. Even had ik het gevoel, dat ik richting Hemelse poort werd genavigeerd. De weg werd smaller en smaller, en mijn oog nam een hutje waar, midden op een Alm, waar koeien met immense klokken, het ritme van de regen aangaven. Want het regende pijpenstelen! Waarschijnlijk heeft mijn opdrachtgever gedacht, ik wil natuurfotografie, dan zul je ook in de natuur wonen. De regen en mist wegdenkend, zou het inderdaad bij mooi weer een hemels plekje zijn. De Zonnegod had het laten afweten en de nijdige regenduiveltjes zouden me wel leren. Oké, ben niet voor een gat te vangen, dus aan de slag.

Reinhard Mey had gelijk, “Boven de wolken, kan de vrijheid grenzeloos zijn”, maar dit was wel echt richting Hemel en ik begreep ineens de groet “Grüss Gott, want dan ben je ineens heel dichtbij.  Ik ontwikkelde ter plaatse een Heidisyndroom, en vroeg me af wanneer de bekende Peter mij een bezoekje zal brengen.
Voorlopig waren de koeien een aangenaam gezelschap, de kippen kakelden en iedere morgen werd ik eigenaar van veel verse eieren.
De mist omringde mijn hutje, de wolken dreven in razende snelheid richting Italië en de regenduivels waren nog steeds boos. Het houtvuur knetterde en  de koeienbellen waren  mijn wekker, maar een ochtend in de bergen, omringd door mist, blijft een belevenis.
Mocht u ooit het idee hebben, hier op vakantie te gaan en uw thuisblijvers een kaartje te sturen, denk dan aan mij,  want veel van die foto’s zijn van mijn hand en verblijden uw achterblijvers.

Deze “Heidi” worstelt zich nog maar een paar dagen door de mist, maar geniet toch  van de vrijheid  der wolken.  Tot gauw weer in het Hollandse polderland!


© Maydana

29-12-2013

Het laatste lied, de laatste mooie dag!

Boosheid, ontroering en bewondering maakten zich van mij meester. Opnieuw rolden mijn tranen. Indrukwekkend het acteerwerk, maar nog indrukwekkender het thema; depressie.
Een wereld van onbegrip van degene die deze ziekte overkomt, je kunt het niet uitleggen wat er gebeurd in je hoofd. Je omgeving merkt het niet, maar als de tekenen van dit verraderlijke fenomeen worden erkend, is het meestal te laat. 10.000 zelfmoorden per jaar laten families in wanhoop achter met de brandende vraag waarom?
Als de intens wanhopige heeft gekozen voor de vrijwillige dood, vraagt de familie zich na de suïcide af of zij hun dierbare ooit echt hebben gekend. Wat zal de toekomst brengen, maar ook het verleden staat te wankelen. Woede, boosheid en onmacht blijven achter,en zoveel vragen die nooit beantwoord worden.

“Der letzte schöne Tag”


Ze belt haar man met de woorden; het wordt later, wacht maar niet op mij met eten.Haar puberende dochter, die haar telefoontje als een soort controle ervaart, haar zoontje – op dat moment aan het voetballen – is er nog wat mam? Zo neemt ze afscheid om nooit meer terug te komen. Ze was arts en had zich een dodelijke injectie toegediend.
Dan begint de realiteit. Het uitzoeken van de kist, de plaats van begraven, en alles wat daarna komt. Het onbegrip en de verwijten van ouders en schoonouders, de dochter die stoïcijns reageert, de kleine jongen die in een wereld van fantasie leeft en elke dag de tafel dekt voor vier. En steeds weer het onbegrip waarom dit heeft kunnen gebeuren. Wat hebben ze niet gezien, hebben ze de signalen wel opgevangen en deze niet registreert? Ze beschuldigen elkaar dat ze de oorzaak zijn van haar vrijwillige dood. Het drama gaat door! Ze luisteren nog naar haar stem op het antwoordapparaat en ook hier is niets te merken van haar plan een einde aan haar leven te maken.
Het prachtige gedicht van Mascha Kaléko leidt tot een woede-uitbarsting van haar man, een ongekend tranendal en de shock van de keiharde waarheid. Ze is niet meer! Maar dit gedicht geeft haar diepere gevoelens, emoties en 
haar beslissing weer.

Ich werde fortgehn, Kind. Doch Du sollst leben und heiter sein.
In meinem jungen Herzen, brannte das goldne Licht.
Das hab ich Dir gegeben,
Und nun verlöschen meine Abendkerzen.
Das Fest ist aus, der Geigenton verklungen,
Gesprochen ist das allerletzte Wort.
Bald schweigt auch sie, die dieses Lied gesungen.
Sing Du es weiter, Kind, denn ich muss fort.
Den Becher trank ich leer, in raschem Zug
Und weiß, wer davon kostete, muss sterben .
Du aber, Kind, sollst nur das Leuchten erben
Und all den Segen, den es in sich trug:
Mir war das Leben wie ein Wunderbaum,
von dem in Sommernächten Psalmen tönen.
Nun sind die Tage wie ein geträumter Traum;
Und alle meine Nächte, alle - Tränen.
Ich war so froh. Mein Herz war so bereit.
Und Gott war gut. Nun nimmt er alle Gaben.
in Deiner Seele, Kind, kommt einst die Zeit,
soll, was ich nicht gelebt, Erfüllung haben.
Ich werde still sein, doch mein Lied geht weiter.
Gib Du ihm deinen klaren, reinen Ton.
Du sei ein großer Mensch, mein kleines kind.
Ich bin so müde - aber Du sei heiter.
(Mascha Kaléko)


Het drama van een zelfmoord, waar vele van ons mee worden geconfronteerd. Waar tot het einde van hun leven de vragen blijven. Een zware last voor achterblijvers. Maar de ongekende moed van degene die heeft besloten dat leven geen leven meer was. Depressie die een greep doet naar je eigen ik, je ziel, je emotie en je vast houdt in een wurggreep. De kwaliteit van leven is verdwenen en er is maar een uitweg. Die naar een onbekende wereld, zonder pijn! Rusteloosheid die verdwijnt, en vooral stilte in je hoofd.
Voor achterblijvers zal het leven nooit meer worden wat het was, omdat iemand had gekozen om niet meer te willen leven. Maar gaat het leven gewoon verder.

© Maydana


28-12-2013


Proloog


De pijn dwingt me mijn ogen gesloten te houden. Als ik mijn
arm optil om mijn voorhoofd te masseren, slaat hij ergens
tegen aan. Een wand? Een kast? Mijn oogleden trillen. Ergens
boven me is een smalle lichtspleet in een verder compleet
donkere ruimte.
Terwijl de rest van mijn hoofd ook ontwaakt, hoor ik een
zacht gekreun. Ben ik dat?
Ik lig op mijn rug en voel om me heen. Een stugge stof
omringt me, met direct daarachter iets hards, als een
afgesloten ruimte.
Met een schok open ik mijn ogen en kom ik razendsnel
overeind. Ik stoot mijn hoofd en klap net zo hard weer terug
op iets wat de naam kussen niet verdient.

Ik weet het allemaal weer. En terwijl het gesprek terugkomt
– wanneer was het? – lift de radeloosheid net zo hard mee.
Zijn wanhopige ogen, de woorden met een verkeerde kleur,
zijn armen, de scherpe pijn. En de kist die uitnodigend
openstond.
‘Samen weg. Dat wilde je toch, Pien? Maar niet met mij, hè?
Niet met mij!’
Ik heb gesmeekt, maar ik kon niet tegen hem op.
Terwijl ik de lichtspleet aftast dringt het tot me door. Levend
begraven. De benauwdheid drukt mijn borstkas in tot ik zo
snel begin te ademen dat ik bang ben te gaan hyperventileren.
‘Rustig, Pien. Blijf rustig. Doe het voor Eva,’ fluister ik.
Mijn woorden worden direct geabsorbeerd door de stilte,
waardoor de gewenste rust nog verder wegdrijft. Pas als ik
mijn handen op mijn buik leg en me heel sterk concentreer op
mijn ademhaling, word ik langzaam wat rustiger. ‘Levend begraven, dat wel. Onder de grond, dat niet.’ Ik zeg
de woorden hardop zodat ze beter tot me doordringen. Ik mag
de angst geen kans geven. De lichtspleet trekt weer mijn
aandacht. ‘Niet onder de grond,’ herhaal ik voor alle
zekerheid, zodat het goed in mijn brein wordt opgeslagen,
waar paniek op de loer ligt.

Voorzichtig probeer ik op mijn zij te draaien, maar de ruimte
is te beperkt. Al snel zit ik klem tussen de deksel en bodem
van mijn doodskist. Ik duw hard tegen de deksel, zet mijn
lichaam als hefboom in, maar er is geen beweging in te
krijgen. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik niet
weet welke ik het eerst vast moet grijpen. Ik moet eruit. Eva is
in gevaar!
Ik bons met mijn vuist tegen de deksel en schreeuw zo hard
als ik kan: ‘Hallo! Help me, ik zit opgesloten. Haal me hier
uit.’ Spits dan mijn oren, wil elk klein geluidje op kunnen
vangen, maar hoor alleen stilte om me heen.
Het is warm, en een haar kriebelt vervelend op mijn
voorhoofd. Omzichtig breng ik een hand langs mijn lichaam
naar boven en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Is er wel
voldoende lucht? Wordt het mijn dood, hier in deze afgesloten
ruimte? Of is het alleen maar inbeelding? Hij wil me niet
dood, toch?
Net als ik weer wil bonzen hoor ik iets. Geschuifel. Een
ademhaling. Gesnuif.
‘Help me,’ schreeuw ik uit alle macht, terwijl ik opnieuw
hard tegen de deksel ram.
Weer geritsel, en dan niets meer. Weg.

De beklemmende stilte omsluit me. Ik wil huilen, me
overgeven aan de wanhoop. Niemand is geïnteresseerd in mij.
Niet meer. Zijn zorgvuldig opgebouwde getreiter heeft me tot
uitschot gemaakt. Compleet verlaten door iedereen. Met mijn beide onderarmen tegen de deksel aan gedrukt laat ik mijn
tranen lopen.
Ik ben niet belangrijk. Voor niemand. Maar het gaat mij om
Eva. Nu ik hier begraven ben, loopt zij groot gevaar en is er
niemand meer om mijn dochter te beschermen.


Uit het boek  Ik volg je van Marelle Boersma, haar nieuwste thriller over stalking

Meer over Marelle Boersma kunt u vinden op www.marelleboersma.nl


22-12-2013

Ik volg je.....met dank aan Marelle Boersma

Dank aan Marelle Boersma, die met haar boek  "Ik volg je " de problematiek van stalking heeft aangepakt. In mijn volgende blog zal ik een uitgebreide recensie schrijven over deze thriller. Onderstaand een klein stukje van mijn aantekeningen. 

Bij de boekpresentatie op 30 november 2013 in Amsterdam, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik de "thriller"van mijn leven kon afsluiten. Alles was aan het papier toevertrouwd, het was een boek geworden, een boek waar elke bladzijde je rillingen bezorgd en dat kan HIJ me nooit meer afnemen.

Dank Marelle, dank redactie van Vrouw voor het interview,  dank aan Boris Dittrich, dank aan de Paul Zornig Show, eindelijk kan ik na 14 jaar stilzwijgen vertellen, wat een impact deze ex-politieman op mijn leven heeft gehad.




Een stalker is een altijd aanwezige, verstikkende werkelijkheid. Soms aanwezig, zichtbaar! Maar altijd aanwezig, onzichtbaar! Ze beïnvloeden je hele leven, dag na dag, vierentwintig uur! Soms ben je een willekeurig slachtoffer, soms is het een oude liefde of een ex. Na ruim veertien jaar gestalkt te zijn, mag ik mezelf tot een expert rekenen in de mistige wereld van stalking. Na vele rechtszaken, straatverbod en allerlei andere maatregelen heeft een stalker altijd nog de doos van Pandora, waar hij als een tovenaar nieuwe, onbegrijpelijke tot waanzinnige ideeën tovert, om je leven tot een hel te maken.


Hij heeft je “tweede agenda”, weet altijd wat je doet en waar je bent. Angst wordt rechts je schaduw, je stalker is de schaduw links…..altijd aanwezig! Bedreigingen zijn aan de orde van de dag, stenen vliegen door je ruiten, ratten liggen in je brievenbus, je kind wordt bedreigd en je mobiel heeft geen rust. Een andere nummer bleek geen optie, want ook dat is voor een stalker geen obstakel. Vele malen verhuizen onder geheimhouding werkt ook niet, hij weet je te vinden. Je auto is vele malen het doel van vernieling. Tot het moment dat hij je te pakken heeft en zijn dienstpistool tegen je slaap duwt; jij gaat eraan, ik ga door tot je gek wordt en jezelf voor de trein gooit, dan past hou ik op. Op dat moment dacht ik,; schiet me dood, ik wil rust. Ik was geen moment bang, het zou maar een seconde duren dacht ik. Ik smeekte hem te schieten, maar hij lachte en zei; dat zou je wel willen, je zult lijden en elke dag de angst voelen.


Inmiddels zit hij vast in het buitenland, alle rechtszaken zijn achter de rug en ik bedank het korps waar hij werkte voor hun niet-medewerking, het OM voor hun laksheid en justitie die me nooit serieus heeft genomen.
Dank dat u meegewerkt heeft aan de 14 verloren, kostbare jaren van mijn leven, maar vooral dank aan het politiekorps die hem de hand boven het hoofd heeft gehouden.
Ook zij hebben zich laten manipuleren, zoals hij mij heeft gemanipuleerd. Dank aan alle niet-medewerking van instanties, waar ik me toe gewend heb, die me in goed Nederlands hebben laten stikken. Dank aan de prutadvocaten die me veel geld hebben gekost, en me nooit ter wille zijn geweest, want hij was ex-politieman.
Tijd voor een boek over 14 jaar terreur, en het niet functioneren van politie, justitie, rechters en OM!


© maydana


www.marelleboersma.nl
www.bol.com