© foto Maydana

Onvoorwaardelijke liefde, Parijs!

Als de eerste zonnestralen zich laten zien begint mijn lijf ongevraagd te kriebelen, instinctief voel ik dat ik weer naar mijn stad moet, Parijs. Krioelend tussen miljoenen mensen voel ik de rust en stilte die zich meester maken van mijn lichaam en geest. Als een soort trekvogel wil je terug daar waar ik thuis hoor. Een zachte bries tilt je op en met de snelheid van 300km per uur brengt de Thalys me veilig naar Gare du Nord. Bij het uitstappen voel ik de grond van Parijs, ik ruik Parijs en blijft staan om de lucht te snuiven als een verslaafde.
Met gesloten ogen besef ik dat ik weer daar ben waar mijn roots liggen. Mijn medepassagiers duwen en trekken om zo snel mogelijk de uitgang te bereiken, maar vooral als eerste een taxi te bemachtigen. Ik heb geen haast. Langzaam slenter ik naar de uitgang, en loop naar links om naar mijn geliefde Afrikaanse koffiehuis te gaan en mij te verzadigen aan een heerlijk kop koffie, groot en nergens in Parijs verkrijgbaar.
Aangekomen vlei ik me neer op het terras tussen de palmbomen en sluit mijn ogen. "Bonjour Madame, ", zegt de altijd vriendelijke Afrikaanse eigenaar, fijn u weer te zien, alles goed met u? 'Perfecte moi', roep ik, en ga weer volop genieten. Ik krijg een extra grote mok met koffie en geniet met volle teugen. De rust keert terug in mijn lijf en de zachte zonnestralen prikkelen mijn huid. Bij de laatste slok koffie besef ik dat het dwangmatig is, om steeds opnieuw terug te keren.

Langzaam sta ik op en vraag mijn Afrikaanse gastheer om de rekening. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht en lacht zijn tanden bloot, 'Van het huis, Madame' ik verheug mij elke keer weer u te zien. Dan nemen we afscheid en ik geef hem een dikke kus op zijn voorhoofd. Ik loop richting Gare du Nord en bij de taxistandplaats is de rust weergekeerd. Ik vraag de taxichauffeur mij naar Montparnasse te brengen.

Montparnasse, de wijk van kunstenaars en schrijvers.Het is een levendige wijk, een echt oud stukjeParijs. Er liggen veel voetstappen van beroemdheden, zoals Picasso, Balise Cendrars krabbelde hier zijn gedachten op papier, Rodin en Balzac, maar ook Hemingway schreef hier enkele bladzijden van zijn roman Fiësta. Generaties lang studeerden hier schilders en beeldhouwers aan de Académie de la Grande Chaumiére. De muze voelde zich thuis in Montparnasse. Er woonden veel artiesten zoals Eric Satie en Man Ray. Maar ook in dit prachtige stukje Parijs heeft de vernieuwing toegeslagen en Montparnasse is veranderd. Maar voor mij nog altijd het mooiste plekje om te verblijven.

Duizenden taxi's rijden door Parijs, bestuurd door allochtonen zoals Marokkanen en vooral Algerijnen. Steeds opnieuw een belevenis om met de taxi van de ene naar de andere kant van Parijs te toeren. Onvoorstelbare stuurmanskunst, kennis van wijken en straten, het ongelofelijke geduld waarmee de chauffeur de krioelende auto's ontwijkt, en met enig geluk zonder deuken. Ik raad u niet aan rond 16.00 uur aan een taxirit te beginnen. Dan staat Parijs in de file en kun je over de daken van de auto's lopen en is de Metro een betere optie.

Ik nestel mij in de Rue Daguerre. Mijn eerste bezoek is aan de Cimetiére du Pére Lachaise, de begraafplaats der onsterfelijke. Steeds opnieuw heb ik een plattegrond nodig om de weg te vinden in dit stenen labyrint der doden. De vele onsterfelijke der aarde die hier hun laatste rustplaats hebben gevonden. Fraaie grafzerken, soms pompeus andere vervallen en armzalig, volgen elkaar op in de eindeloze rij. De grote bomen, de bankjes en de geplaveide lanen, maken van een middag Pére du Lachaise een onvergetelijke indruk. Altijd bezoek ik even het graf van de kleine nachtegaal Edith Piaf, Jim Morrison en Dalida. Maar ook Moliere sla ik niet over. Genietend van de eindeloze rust en stilte, bedenk ik als ik ooit sterf, hier begraven wil worden. Vlak voordat de poorten sluiten neem ik weer afscheid en loop richting Montmatre, de rosse buurt met zoveel charme. Montmatre was in de vorige eeuw nog een landelijke streek met wijngaarden en molens. Er zijn nog genoeg stille hoekjes, waar toeristen niet komen, om het fraaie uitzicht te bewonderen.
Montmatre was een voormalig kunstenaarsdorp. Ik bewonder nog even de Sacre Coeur en beslis dat ik morgen terugkom voor een bezoek zoals altijd. Ik eindig op de Place du Tetre en geniet van een heerlijk avondmaal met een goed glas wijn. Hier kun je urenlang zitten en vooral kijken, tussen de talloze schilders en bohémiens. Het prachtige uitzicht over de miljoenenstad en geen enkele moeite de stilte te voelen waar je zo naar verlangde.

Mijn eerste nacht in Parijs. Het oude, zeer goed gerenoveerde intieme Franse hotel geeft me het gevoel te zijn beland in een sprookje van Duizend en één Nacht. Alle kamers hebben een ander thema, en mijn kamer past geheel bij mij. Ik open de vensters en geniet nog even na van de altijd bruisende en enerverende stad, de metropool die nooit slaapt. De volgende dag na een uitgebreid ontbijt loop ik richting Sacre Coeur, deze keer neem ik de trappen, maar constateer dat mijn conditie die van een natte dweil is en sta regelmatig als een oud paard te hijgen. Voor de laatste trappen geef ik het maar op en plof neer. Ik kijk richting stad en zie in de verte de Eiffeltoren, Parijs in al zijn glorie. De zon heeft haar stralen verdeeld over de miljoenenstad. Even de stilte voelen van de Sacre Coeur, zijn prachtige entree, de stilte, de mooie indrukwekkende beelden en de duizend brandende kaarsjes, alleen maar fluisterende mensen. Later neem ik nog even een kijkje op de Marokkaanse markt, snuffel wat rond en doe enkele aankopen.

Met mijn laptop, een fles water laat ik me afzetten bij Ponte du Neuf. Genietend van de Seine, kijkend naar de zwervers onder de brug, slaat mijn fantasie slaat op hol. Hier moeten toch mooie verhalen zitten. Ik laat me naar het Bois de Boulogne brengen, het grote park in het welgestelde westelijke deel van de metropool, dat je vermoeide hart alles biedt. Ik zoek een van de vele bankjes uit om toch de laptop ter hand te nemen en mijn bevindingen vast te leggen. De stukjes komen bij vlagen in dansende letters op mijn beeldscherm en in verval in een melodrama-tje.
Ook ga ik nog naar 'het hart van de stad', Ile de la Cité. Op dit schelpachtige eiland in de Seine slenteren de bezoekers door 2000 jaar geschiedenis. Vlak bij is de Notre Dam, het Gerechtshof en de vroegere Staatsgevangenis. Het eiland is een stukje Parijs dat men niet kan overslaan. Er zijn veel restaurants, gezellige terrassen en echte Parijzenaars. Ook op het buureiland Ile St-Louis, het moeras van weleer en nu het meest kostbaarste stukje grond van de stad, laat ik vandaag mijn voetstappen achter. Ik zoek naar een klein restaurant waar ik weer even "Frans' kan zijn met de wetenschap dat morgen weer de dag van vertrek weer zal aanbreken.

Gare Du Nord; nog even naar mijn Afrikaanse vrienden, de laatste echte koffie, een vertederend afscheid en tot de volgende 'kriebel'. De Thalys wacht, zoek mijn coupe en tranen biggelen over mijn wangen. Dag stad van mijn roots, dag Parijs stad van de liefde, wat hou van jou! De wortels in mijn lichaam trillen en ik neem voor de zoveelste keer afscheid,maar ik kom weer terug, dat beloof ik je. Het Franse bloed zal blijven stromen in mijn aderen en mijn onvoorwaardelijke liefde voor de mooiste stad van de wereld.

©Maydana