'Moordneigingen'

Het enige van de winter dat ik echt leuk vind, is het moment dat ik mijn ‘vogelvoedselbank ‘ kan installeren. Als de eerste pindazakken, vetbollen en ander wintervoedsel te koop zijn, kom ik met zakken vol thuis. Opgesteld vlak bij mijn raam van mijn kantoor, kan ik elke morgen als de schermer veranderd in daglicht, volop genieten van de vroege vogels, die mijn ‘voedselbank’ al lang weer hebben ontdekt. Nu bevind ik mij in de uitzonderlijke positie, dat ik nogal achteraf woon, met een zee aan hoge bomen en volop natuur. De meest vreemde vogels ontdekken de ‘voedselbank’ en maken gretig gebruik van de opgehangen pindas, vetbollen en andere lekkernijen. De commercie springt gretig in op de behoefde van de consument, om onze fladderaars bij te voederen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat ze aan mij een behoorlijke klant hebben, want ik blijk een overdrijvingdrang te hebben, onze fladderaars een overdaad aan voedsel voor te zetten.

Natuurlijk zullen de echte ’vogelaars’ roepen; Mens, doe niet zo achterlijk, ze vinden genoeg voedsel en dit soort van bijvoeding is totaal niet gewenst. Pure verwennerij! Dat zal best, maar ik ben ook zo egoïstisch ingesteld, dat ik de dans der vinken, roodborstjes en de sinds kort nieuwe gast, een bonte specht, niet wil missen. Bovendien houden wilde hazen elke ochtend vergadering op mijn grasveld, en rennen de eekhoorns zich een rotje van de ene naar de andere boom, en slaan uiteraard mijn opgehangen pindas niet over. Dit schouwspel als ochtendritueel, waarbij ik mijn gedachten kan ordenen, kijkend naar de drukte van mijn gevederde vrienden. Soms heeft het roodborstje de gewoonte op de vensterbank te zitten, mij strak aan te kijken en tikkend met zijn snavel tegen mijn kantoorruit, een morgengroet te uiten. Ook het eeuwige trio wilde duiven zijn vaste gasten.

Met veel genoegen bekijk ik dit gebeuren! Het is een drukte van belang, landen en stijgen en ik denk zelfs dat Schiphol hier niet tegenop kan. Prachtig om te zien, en vooral om van te genieten. Een pracht van natuurlijk gebeuren, en de hiërarchie werkt automatisch. Het inspireert mij vaak tot mooie gedachten en de simpelheid van de natuur.

Maar, er zijn ook boeven onder de fladderaars. Gevleugelde nietsnutten, die me tot op mijn bot ergeren. Achter in de hoge bomen zitten roetzwarte roeken, kraaien en andere soort van vogelcriminelen. Maar de ergste zijn de Vlaamse gaaien, die de brutaliteit hebben zich te goed te doen aan het door mij opgehangen voedselpakket, en totaal geen gene voelen, om vlak bij het huis te komen, de kleine vogels bijna een hartverlamming  bezorgen en mijn adrenaline tot het kookpunt brengen. Ik vermoord ze, roep ik dan, waarbij mijn huisgenoten in koor roepen, dat gaat niet want het is een beschermde vogelsoort. Grrrrrrrr…

Heel soms komt buurman kater even kijken en de vogelbende neemt dan een vlucht naar hogere sferen. Maar de linkerd heeft  iets leuks bedacht, onder een grote uit de voegen gegroeide conifeer een schuilplaats te zoeken om vooral de voedselbank in de gaten te kunnen houden en wellicht uit op een smakelijk hapje. Allemaal nog te tolereren, maar als de Vlaamse gaai komt, steek mijn woede op tot een ware novemberstorm.

Toevallig stond gisteren in een van onze landelijke dagbladen dat er sprake was van een ware gaaieninvasie. 100.000 Vlaamse gaaien op Nederlands grondgebied. Oké, overdrijven is ook een vak, maar ineens bedacht ik, hebben die krengen mijn achtertuin uitgezocht om te overwinteren?

De ‘voortdurend krassende eikelzoeker’ verzoek ik vriendelijk mijn erf te verlaten en zich elders op te houden. Het schijnt een goed broedjaar te zijn geweest en dat vogeltuig komt als immigrant vanuit Tsjechië en Slowakije, zomaar en zonder inburgeringcursus.

Ik zal mijn moordneigingen bedwingen en een groot bord van zilverpapier plaatsen in de tuin met het opschrift: Verboden terrein voor Vlaamse gaaien.

Want ze hebben een hekel aan zilverpapier en nu maar hopen dat ze kunnen lezen. Of ik stuur buurman kater er op af, kunnen ze mij in ieder geval niet beschuldigen van massamoord!



© Maydana