Noabers
Als je als westerling besluit je jaren te
slijten in Twente en krijg je te maken met andere gewoonten. Ik ben zo een
westerling, die op zoek was naar stilte en serene rust. Een stukje onbegrepen
Nederland, waar mensen nog op mensen lijken. Na mijn terugkeer in Nederland, de
optie en heb ik heel bewust gekozen.
In het buitenland woonde ik nogal buitenaf,
met hier en daar wat buren. Na onze intrek in het huis, werden we vrij snel
opgenomen door de kleine gemeenschap. Ik heb dit altijd als zeer bijzonder
ervaren. Na enkele maanden overleed mijn echtgenoot aan een hartstilstand en de
toenmalige buren bleken echte Noabers, die hun sociale taken bijzonder serieus
namen. Ondanks onze korte kennismaking waren ze er voor mij, namen taken uit
mijn handen en verzorgden o.a. de rouwkaarten. Ze werden rondgebracht en geld
opgehaald voor een overweldigend bloemstuk. Allen waren ze aanwezig op de
crematie en ook daarna bleven zij hun Noaberschap met overtuiging uitvoeren. In
al die jaren kon ik op hun hulp rekenen. Toen ik met de mededeling kwam, terug
te gaan naar Nederland, kwamen de tranen. Dat is bijzonder spijtig, we zullen
je missen. Het eindigde niet bij mijn vertrek, want tot op de dag van heden is
er contact. Want Noaberschap eindigt niet bij vertrek.
Noaberschap is een gunst. Maar ook een soort verplichting. Onder andere in Twente een
oud gebruik, het Noaberschap. Het is niet vanzelfsprekend dat je buren noabers
zijn. Zij moeten het noaberschap accepteren. Zelfs een weigering is niet
uitgesloten omdat ze al teveel noabers hebben. Maar je kunt na jaren alsnog
noabers worden, want Noaberschap met de daaraan verplichte noaberplicht moet
worden opgezegd. Het spreekt vanzelf
dat de noaberplichten in een dergelijk geval weinig praktische betekenis meer
kunnen hebben. Zover een kleine
impressie van een aloude Twentse gewoonte.
Ik woon hier heerlijk aan de rand van dit
dorp, waar de stoplichten soms op groen, maar meestal rood staan.(Finkers) Aan
de ene kant woont een oude arts, aan de andere kant een profvoetballer van
Heracles. We groeten elkaar en praten
over onbenulligheden. Of we echte noabers zijn, weet ik niet. Want Tukkers zijn
erg ontoegankelijk voor westerlingen, vooral terughoudend. Misschien had ik
mijn noaberschap wel moeten aanbieden!
\
Onze Majesteit vermeldde in een van haar
Kersttoespraak dat we meer noabers moeten zijn. We leven in deze commutatieve
wereld langs elkaar heen, communiceren via sms, mail en twitter, vinden nog
nauwelijks tijd voor een persoonlijk gesprek. Er kwam een storm van kritiek,
maar diep in mijn hart ben ik het eens met Majesteit. We leven allemaal ons
eigen leven en hebben nauwelijks of geen tijd voor anderen. We doen het af met een
sms, of e-mail. Zelfs echtparen blijken te communiceren via de computer, en
waar is toch de tijd gebleven van een gezellig samenzijn met het ganzenbord. Je
kinderen hebben zo een druk leven, dat ze nauwelijks meer toekomen aan een
telefoontje naar ouders, laat staan grootouders. Ouderen die hunkeren naar een
beetje aandacht, een bloemetje of een dikke knuffel. Ook dit is communiceren,
maar wel persoonlijk.
Er ligt een uitnodiging van mijn nieuwe
overburen. Laten we kennismaken, vermeldde het kaartje. Dat is het begin van
noaberschap. Ik als niet-tukker wordt dus uitgenodigd voor een inspectie.
Twentejezelf, maar verloochen nooit je eigen persoonlijkheid. Respect is het
toverwoord voor een goede verstandhouding.
Een goede buur is soms beter als een verre
vriend!
© maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten