Translate

25-09-2013

Ouderen...onze zorg!

In de afgelopen weken waren er de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift van onze huidige participatiestaat.

Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd wordt op onze oudjes is natuurlijk geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritatie opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden. Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgende in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van onze ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.

Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele is van deze groep.
Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.
Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet.
En dat kan in de praktijk zeer kwalijke gevolgen hebben.

Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.
Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.
Niet hun probleem. Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van de huidige groep ouderen. Geen denken aan. Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Een bittere conclusie!

Nog veel erger is het als men bedenkt dat de babyboomers over aan aantal jaren misschien ook zorg nodig zullen hebben met de wetenschap dat hun kinderen niet bereid zijn geweest extra te betalen, om dit te garanderen.
Over affiniteit van de jongere generatie ten aanzien van hun ouders is weinig meer over. Met andere woorden; ze zoeken het maar uit!

© Maydana


Geen opmerkingen:

Een reactie posten