Oma is een eretitel

Oma is een eretitel !

Die kleine blonde echte Hollandse jongen met zijn guitige ogen doet de deur open. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht, en roept uit volle borst: “Dag Oma”. Ik smelt, en voel de intense warmte van deze begroeting en pardoes schiet me het lied van Willy Alberti in mijn gedachten, en stiekem neurie ik zachtjes; de glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft! Hij steekt zijn handjes uit en zet de spurt erin om me een echte ‘Omaknuffel’ te geven. Ik laat mijn tas vallen, en vang een kleine boef in mijn armen. “Oma, echie wel”, roept hij, mijn tweejarig kleinkind, en geeft me een dikke kus. Vertederd sluit ik hem in mijn armen en bedenk ineens, je bent niet alleen mijn kleinkind, maar gewoon mijn grootste geluk! Zijn kleine handjes kroelen door mijn haar en zachtjes fluistert hij in mij oor: “Knuffie,knuffie”! Hij pakt mijn hand en trekt me zachtjes naar de deur; “Mama, Mama, Oma echie wel “, brabbelt hij, en “Oma koffie?”

Met intense vertedering kijk ik naar mijn groot geluk. Tranen stijgen richting oogkassen en vertwijfeld probeer ik ze weg te drukken. Het kleine blonde boefje, dat me doet denken aan een verjongde uitgave van Antonie Kamerling, brengt alle emoties van liefde en genegenheid in me boven. “Zittie, Oma, lekker koffie”, fluistert hij in mijn oor. Zijn helblauwe kijkers stralen! “Boekie lezen?”

Als goede Oma heb je natuurlijk een klein cadeau bij je. Had ik ook! Maar dat moest nog maar even wachten. Maanden had ik geschreven aan een speciaal kinderboek, alleen voor mijn kleinzoon, met prachtige felle tekeningen om zijn fantasie te stimuleren. Straks maar, als alle euforie van mijn aanwezigheid voorbij was. Zijn echte Opa was al vele jaren dood, jong gestorven en toch wilde ik hem kennis laten maken. Het verhaal ging over een Opa, geflankeerd door lieve draakjes, engeltje, een schattig heksje en een wit konijn.’Opa Bolle woont in een luchtballon’, was voor mij een mooie titel.
Als je groter bent, leggen we je dat allemaal uit! Want zijn ´nieuwe ´Opa vond hij geweldig!

Ik mijmerde weg, en bedacht ineens dat ik Oma was! Ik kan me nog herinneren, dat ik altijd riep; “Als ik ooit kleinkinderen krijg, laten ze het niet in hun hoofd halen om Oma tegen me te zeggen”. De gedachte alleen! Want deze muts stond nog volop in het leven. Werkte elke dag als een waanzinnige, omdat werken nu eenmaal haar hobby is, en Oma’s waren voor mij oude, grijze vrouwen en donkere kleding, en vooral somber over het naderende einde van hun leven. Waar je zondags verplicht naar toe moest, en je doodverveelde door het grote mensen geleuter. Maar de tegenwoordige Oma’s zijn vrijgevochten lady’s, die hun weg naar de herfst met rozenblaadjes bedekken, en intens genieten van hun dagen.

“Oma lezen”, vroeg mijn blonde krullenbol. Tja, de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft, en dan bedenk je ineens dat Oma eigenlijk een eretitel is. Dat deze blonde schat, met geen mediterraan uiterlijk, een heerlijke Hollandse polderjongen, maar met de openheid, innemendheid en drukte van een echte zuiderling. Mixed, en overgoten met een echte Hollandse saus. Uiteindelijk heeft deze jonge blonde God toch iets meegekregen van zijn mediterrane Oma.
Want vandaag geef ik mij over aan het ritme van verbinding en aan wat mijn hart verlangt.

© Maydana