Translate

14-07-2010

De hemel als doorgeefluik...

Gisteren las ik een interview met Herman Finkers. In één woord indrukwekkend! Niet alleen zijn optredens zijn fascinerend, maar zeker zijn stellige mening. In 2009 heb ik nog een voorstelling gezien, waarbij ik het gevoel niet kon onderdrukken, dat hij moe en ziek was. Maar als rasartiest is er maar een credo ‘the show most go on’. Achteraf dacht ik, wat zal je blij geweest zijn, dat de voorstelling erop zat. Hij vertelde hoe ziek hij was, vroeg God waarom hij kanker had, en maakte flauwe grappen over het feit toen de arts hem vertelde dat hij erg ziek was, kanker! Ik ben nooit ziek, had hij gezegd. Het was de meest indrukwekkende scène uit zijn programma.
Terugkomend op het interview, met hetzelfde gehalte als zijn show, groots en intens!
Ik heb het meerdere malen gelezen en kwam tot de conclusie, als men in iets gelooft, je lot bepaald dragelijker schijnt te worden.

Want, zeg Finkers, ik ben niet bang voor de dood, het is een onbekende bekende. Je kunt er nooit ruzie mee krijgen! Ook vermeldde hij dat hij wel getuige wilde zijn van het ‘decor ‘ zoals hij het leven na de dood noemt. Deze flamboyante Tukker heeft zo zijn eigen ideeën over leven na de dood. Het verkeren in hogere sferen en een hogere vorm van leven.

Of wil hij met deze hemelse opmerkingen, zich wapenen tegen een zekere mate van levensmoeheid of depressie? Soms wordt hij overvallen door onverklaarbare angsten, zomaar ineens, en zonder enige aanleiding. Een soort van paniek, en niet te omschrijven.

Herman Finkers ziet de dood als een soort van hemels doorgeefluik. Wakker worden zonder angst en vrees, zonder paniekaanvallen, omgeven door warme gevoelens.

Waanzinnig om zo met de dood te flirten! Het is een vorm van levensmoeheid, doorspekt met geloof in een beter leven in een hemels paradijs.


© Maydana 13 juni 2010

1 opmerking: