Begin deze week was het Allerheiligen en Allerzielen, de dagen der doden. Voor ons bijna allemaal dagen, dat we de zware weg naar het kerkhof of crematorium gaan om onze dierbaren te gedenken en hun graven en gedenkstenen, extra te verzorgen met een kleurpalet van bloemen. We staan even stil bij het dierbare verlies, dat ons allen steeds opnieuw onverwacht treft.
Nooit had ik kunnen vermoeden dat afgelopen jaar rond deze tijd, ik enige dagen later mijn moeder zou verliezen. Vrolijk en opgewekt ging ze naar het ziekenhuis, ondanks dat ze behoorlijkwas verzwakt, waren haar humor en goedlachsheid onverwoestbaar. Maar toch onverwacht sloot je na enkele dagen voor altijd je ogen en liet me in ontreddering achter, met op je gezicht de eeuwige glimlach!
Als een tevreden mens, altijd gelukkig had je besloten in alle stilte en alleen te kiezen voor de andere eeuwigheid, de dimensie van vrede en stilte. Nauwelijks kan ik geloven dat het al bijna een jaar geleden is, dat je had gekozen voor de hemel.
Met Allerzielen had ik de behoefde duizend ballonnen los te laten met een briefje; Ik mis je zo!
Het was een moeilijk jaar…miste onze dagelijks praatje, je lieve woorden, onze gesprekken over de tijd dat je bij mij woonde en je zo genoot van de paarden en ons samenzijn. Dat je zo goed begreep dat na zes jaar bij mij te hebben gewoond, er geen andere mogelijkheid was een eigen appartement te betrekken in het verzorgingshuis, omdat dit nodig was om je te voorzien van de allerbeste zorg.
Ik heb kaarsjes aangestoken bij je foto op mijn kantoor, bloemen op je graf en me getroost met de gedachten, dat je dagelijks om me heen bent.
Denkend aan je woorden, huil niet om mij ook waar ik ben, ik ben gelukkig en onze band zal nooit verbreken! Dood ben je alleen, als je wordt vergeten…..
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten