Zoet is het af en toe een dwaas te zijn!

Zoet is het af en toe een dwaas te zijn!

De hemel vertoonde een zwarte opeenhoping van wolken. De donkere massa vormde een cumulus en plots verlichtte de bliksem de donkere hemel. De regen stroomde over haar gezicht en ze was in gedachten verzonken, denkend aan de voorbijgaande nacht, haar eeuwige "schaduw"die haar nachtrust weer hevig had verstoord en intense vermoeidheid speelden haar parten.
De weinige uren die ze had geslapen waren geëindigd in een ware nachtmerrie, een afschuwelijke droom, waarbij ze een verbond had gesloten met de duivel. Haar hart bonkte en haar ziel werd overtrokken door een donkere schaduw. Haar diepste gevoelens, de kwade genius en duistere gedachten van wraak. Haar binnenste borrelde van zwart vergif en ze dwaalde af naar de donkere wereld van het ongrijpbare.
Ontelbare blauwe plekken ontsierden haar ziel.

Nog steeds voelde ze de pijn van jaren, en haar ontmoeting met de duivel aan wie ze haar ziel had verkocht, trokken haar als een spiraal in de duisternis. Langzaam gleed ze in zijn paradijs van verderf. Rillingen van kou, maar ook warme gevoelens overspoelden haar.

Zijn zwarte gewaad maakte haar blind en een warm gevoel van broederschap drong haar lichaam binnen. Zijn doordringende ogen keken haar aan, zijn vage gezicht vormde een ijskoude glimlach. Ze voelde enige vertedering, maar ook de angst zich te bevinden in het paradijs van het ontoelaatbare. Ze was op weg een duivels verbond te sluiten en had het onweerstaanbare gevoel een medestander te hebben gevonden in haar onuitputtelijke zucht naar wraak.

Toch voerde ze een innerlijke strijd met haar intense haat, haar niet te stuiten boosheid en onmacht, maar vooral haar kwetsbaarheid en haar zoektocht naar vergeving. Ze herinnerde zich de vele malen dat ze God om vergeving had gesmeekt haar te behoeden voor al die zwarte gedachten en haar duisternis in licht te veranderen. Geen enkel teken! Had hij haar verlaten om het duivelse te ontdekken?

Haar gedachten dwaalden af naar haar medestander, die zich ontfermde over haar zwarte ziel. Er ontstond een duivelse flirt en ze dansten de dans der duistere machten. Hij raakte haar aan en zijn hand streek door haar lange haar, hij kuste haar voorhoofd en ze voelde zijn grenzeloze macht. De hitte van de hel verwarmde haar hart. Vaag zag ze haar "schaduw" branden, veroordeeld, en ze voelde de verbondenheid van zijn duivels plan. Vol afgrijzen keek ze naar het vuur, en hoorde ze de schreeuw van haar eeuwige schaduw die brandde in een zee van vlammen. Ze voelde de hand die haar leidde door de donker gangen van zijn duivels paradijs.

Eindelijk bevrijd van haar eeuwige schaduw, door satanse machten die haar zwarte gedachten hadden uitgevoerd. Nooit meer zou ze voelen wat boosheid, onmacht en kwetsbaarheid zouden zijn. Eindeloos liepen ze langs de donkere paden, en alles leek een eeuwigheid. Zijn zwarte gewaad omhulde haar lichaam, ze rilde en de duivel glimlachte. De flirt was voorbij en zijn beeld vervaagde, hij had haar verlaten.

De regen was opgehouden en de wolken trokken uiteen. Langzaam werd het licht. In de verte hoorde ze de bliksem die even de hemel verlichtte. De zon kwam te voorschijn en duwde de donkere wolken weg, haar stralen prikkelenden haar huid en ineens bedacht ze welk duivels plan in haar droom had plaatsgevonden. Ze besefte dat deze "uitstap"naar de ondoorgrondelijkheid haar ziel haar hadden bevrijd van wraakgevoelens, haat en onmacht en ze eindelijk kon lopen naar de zon, zonder schaduw en toen regende het zonnestralen.


Dulce est desipere in loco.
 (zoet is het af en toe een dwaas te zijn)
Horatius


Stuk uit mij verhalenbundel © maydana