Sinds een paar dagen hangt er sneeuw in de lucht. Het lijkt er op dat we een witte kerstmis tegemoet gaan. Nu is dat al een hele tijd geleden, althans in mijn gedachten. Verleden jaar hadden een vrij zachte winter, eerlijk gezegd is dat mijn ding. Ik ben een zomer -en zonnekind, dus winterse dagen al deze zijn niet aan mij besteed. Ik krijg ook geen rare kriebels als het er op gaat lijken dat de schaatsen uit het vet moeten.
Met enige verbijstering kijk ik naar de beelden van vroege schaatsers die alle waarschuwingen in de wind slaan, ingepakt tegen de kou die ons land al enige dagen teistert. Eenzaam, maar niet alleen schaatsen ze over de dun bevroren sloten in het Friese landschap en dromen hun droom over een Elfstedentocht. Nederland in de ban van de schaats!
Inmiddels ligt hier sneeuw en lijkt alles ligt onder een wit tapijt. Ook de kou heeft zich gemanifesteerd en de volgende dagen zal het alleen nog maar erger worden. Mijn achtertuin lijkt een sneeuwpaleis en ik voer mijn vaste vrienden, de vogels en eekhoorns. Ik hanteer in deze winterse kou altijd een voedselbank voor mijn geverderde vrienden.
Oké, ik laat het gedwee over me heen komen en droom intussen van een vroeg voorjaar.
Mijn wederhelft heeft een kerstboom in huis gehaald en verwacht van mij dat ik deze van versieringen zal voorzien. Dagen heeft hij kaal de woonkamer gesierd, uiteindelijk kwam ik tot het plaatsen van de lichtjes, waarbij mijn zin tot versieren al weer over was. Ik barst van de kerstballen in allerlei kleuren, tenslotte is kerstmis aan mode onderhevig om commerciële redenen. Kan ze niet ophangen verzon ik ter plekke, want er zijn geen haakjes. Dus weer een dag voorbij. Maar ook deze kerstbal ging niet op en hij vertrok met opgeheven hoofd naar de winkel voor haakjes. Dus moest ik bij thuiskomst aan de slag. Bij iedere kerstbal mompelde ik, ik vind jullie dit jaar niet leuk, dus blijf hangen.
Wellicht zult u zich afvragen welke aversie ik in godsnaam tegen kerstmis heb. Ik heb er dit jaar gewoon geen zin in. Duidelijk!
Ik heb het gevoel dat ik dit krengen net had opgeborgen en daarmee concluderend, dat dit jaar in een sneltreinvaart voorbij was gevlogen. Geen jaar met een gouden randje, zullen we maar zeggen. Teveel lichamelijke nietsklachten, algemene malaise en tot overmaat van ramp overleed mijn moeder kort voor dit feest van licht en gezelligheid. Dus had ik even iets van, ik sla deze feestdagen over. Ik mijn hoofd viel er niets te feesten. Bovendien was het altijd haar feest, ze verheugde zich er mateloos op en kon volop genieten.
Het zal een eenzame kerst worden in mijn hoofd, denkend aan een heel belangrijke vrouw in mijn leven. Ze is er niet meer en ik zal moeten proberen in de zee van het kerstlicht haar los te laten, aanvaarden dat het laatste stukje navelstreng is doorgesneden en ik nooit meer haar oude handen zal kunnen vasthouden.
Zouden ze in de hemel ook kerstbomen hebben? Zou ze daar gezellig met anderen het feest van vrede vieren? Zou de sneeuw die valt misschien een teken zijn dat er een feestje is in de hemel?
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten