Translate

30-08-2010

Babyverdriet!

Deze week las ik een bericht, dat in België een internaat voor baby’s haar deuren had geopend. Terloops een kleine zin, dat dit internaat al tot 2011 was volgeboekt. Een gat in de markt..,heel slim! Want tegenwoordig werken beide ouders, hebben we oppas oma’s en opa’s met subsidie, oppasmoeders en kindercrèches, die een macht geld kosten. We hebben bijna allemaal carrièrevrouwen – en mannen, en tussendoor krijgen we even een baby. Blijven een paar maandjes thuis en hup, dan schuiven weer achter onze computer, rennen ons een rotje van het ene naar het andere bedrijf en ’s avonds hebben we alle energie verbruikt, om je ook nog eens om de pasgeborene te bekommeren.

Dus de uitkomst van de eeuw, een babyinternaat! Babyhotel bestonden al, ook voor peuters, waar je voor een nachtje een kamer met verzorging kon huren, mocht je de behoefte voelen de spruit(en) even te dumpen. Want ook ons sociale leven is van groot belang, we hebben feestjes, lange vergaderingen, of gewoon even een kinderbaaldag. Hup, een telefoontje en kindlief heeft een kamer in het Babyhotel. Alles onder de mom,om druk bezette ouders een handje te helpen.

Blijkbaar is deze oplossing niet genoeg en heeft een slimme Belgische het babyinternaat bedacht. Het moet toch niet gekker worden, we zetten kinderen op de wereld, met de wetenschap dat we eigenlijk geen tijd hebben voor ze hebben. Papa, en Mama moeten hard werken, want we willen een groot huis, en nog veel grotere auto, en zes maal op vakantie per jaar.

Eén samen met het grut, en vijf voor het carrière -echtpaar. Een strandvakantie op de Malediven, een rondreisje Vietnam, Kerstmis in de sneeuw en een trekvakantie in Nieuw Zeeland, want daar moet je ten minste zijn geweest, om mee te tellen in deze prestatiemaatschappij. Oh, ja en met de kinderen gaan ze naar een luxe park met veel vertier, vooral animatie, dat het grut bezig gehouden wordt.

Maar we hebben nu een babyinternaat. U kunt uw kroost een hele week dumpen, want het is zeven dagen per week open. Mocht u het weekend geen zin hebben in krijsende kinderen, bent u niet eens verplicht ze op te halen. Want een leuke digitale fotolijst van uw kroost op het dressoir doet het ook altijd goed, beter dan plastic bloemen.

Natuurlijk zijn er nog liefdevolle moeders, die hun carrière opgeven voor dat kleine onbeholpen mensje en ze met alle liefde en genegenheid opvoeden. Maar kijk ik in mijn omgeving, zou ik een van die bijzondere moeders niet kunnen aanwijzen.

Vroeger was dat blijkbaar heel gewoon, moeders thuis voor de kinderen, Oma – en opa woonden erbij, en moest moeders toevallig weg, dan waren zij er om op te passen.
Tegenwoordig krijgen de oppasoma’s geld vanuit de staatspot, en wringen zich in alle bochten, om die paar centen erbij te verdienen, want hun pensioentje is al krap.

Maar de meeste oma’s en opa’s van de vorige generatie, dollen als Benidorm -bastaards door het leven. Druk, druk ,druk, ze moeten al het geld uitgeven en plezier maken, wat ze te kort zijn gekomen in hun werkzame leven en luidt de standaard zin; ik maak alles op!
Bovendien dwingt onze regering ons tot werken, tot men zevenenzestig is.
Om daarna nog van de laatste jaren te genieten, voelen de meeste grootouders er weinig voor om als oppas te fungeren. Want er zal gefeest worden, je weet maar nooit wanneer het afgelopen is. En dat kan gewoon zomaar morgen zijn!

De geschiedenis verschuift zich. Want niet alleen onze baby’s worden afgeserveerd in een internaat, maar ook onze ouders. Want wie denkt nog aan die oude oma, die in een verzorgingshuis zit te wachten op bezoek, dat bijna nooit komt. Ook daar hebben de carrière echtparen geen tijd voor. Eigenlijk zitten zij ook in een internaat, alleen het heet anders!


© Maydana

2 opmerkingen:

  1. Jammer dat je alleen schrijft over moeders en niet over vaders. Of vind je het niet wenselijk dat vaders thuisblijven voor de kinderen? Of dat bijvoorbeeld ouders allebei vier dagen werken? Zoals je het nu schrijft, lijkt het wel of de vader er helemaal niet toe doet.

    Dat de overheid ons verplicht te werken zie ik ook anders. Iedereen moet voor zichzelf zorgen - door het systeem wat we hebben, wordt er de laatste jaren voor ons gezorgd. Voor mij is werken voor je bestaan de norm en dat je met 67 mag stoppen is fijn - er zijn landen genoeg waar ze graag gezond 67 zouden willen worden. Vrouwen worden gemiddeld 81 en mannen 76. Dat houdt in dat we respectievelijk 14 en 9 jaar op kosten van de staat - dat wil zeggen, andere werkende mensen - mogen leven. Dat lijkt me een groot voorrecht.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ga van mijn levensdagen niet in een tehuis. Leuk stuk! Kaj

    BeantwoordenVerwijderen