Navigatieterreur

Afgelopen week moest ik naar een begrafenis. Hoewel het geen directe familie was, leek het mij uiterst gepast mijn gezicht te laten zien aan de achterblijvende familieleden. Nu waren de afgelopen maanden meer begrafenissen aan de orde dan gezellige feestjes, en bedacht ineens, mens dat is de leeftijd. Steeds meer familie, kennissen en vrienden verlieten deze aardbol, om hun ziel ter ruste te leggen in de armen van de eeuwige stilte.

Gezien het afscheid in een andere hoek van ons polderland plaatsvond, bedacht ik dat mijn navigatiemiep het beste was, om me de weg te wijzen naar een onbekend stukje Nederland.
Zoals een goede navigatie moet werken waren de nieuwste kaarten gedownload, had ik alle flitspalen laten opnemen, zodat ik niet gedachteloos een te zware voet zou krijgen. Dit soort van onverwachte gebeurtenissen leiden namelijk mijn aandacht af. Ik bedenk steeds weer, was die dag maar voorbij en zou ik me thuis te buiten kunnen gaan aan bankhangen.

Mijn “miep” met haar mooie zwoele stem bracht mij feilloos op plaats van bestemming. Uiteraard was ik weer aan de late kant, gezien dit land gezegend is met een eeuwige filé.

Welke tijd je ook kiest, hoe laat je ook weg gaat, en deze keer had ik echt extra tijd ingepland, blijkt het niet mogelijk te zijn om ergens op tijd te komen.

Ik parkeerde mijn auto schots en scheef op de twee laatste parkeerplaatsen en zag in mijn ooghoeken de afscheidnemers al binnen staan. O, ja mijn navigatiemiep! Ik stopte haar gauw in mijn jaszak, want heden ten dagen ben je zelfs op een parkeerplaats bij een aula niet gevrijwaard van dieven. Je kunt in een rouwadvertentie niet eens meer je adres vermelden, daar het dievengilde blijkbaar deze trieste gebeurtenissen als vrijbrief zien voor een klein bezoek aan uw huis, met alle gevolgen van dien.

Miep in mijn zak en rennen! Buiten adem vloog ik de aula binnen en bedacht je moet toch eens iets aan dat roken doen. Voordat je het weet lig jij ook hier naar de sterren te staren.
Jeetje, ik was de bloemen vergeten. Zachtjes sloop ik de aula weer uit, richting auto voor het boeket witte rozen. Opnieuw zette ik de spurt erin. Zachtjes deed ik de deur open en sloop als op kousenvoeten naar binnen. De eerste spreker was al begonnen en de overledene werd geroemd om zijn goedaardigheid, zijn vriendelijkheid en zijn veel te vroege heengaan. Ik bedacht tijdens deze woorden, volgens mij is het altijd een verkeerd tijdstip.
Er volgden nog wat sprekers en toen werd het stil. Stil om in stilte afscheid te nemen van de overledene.

Behalve mijn navigatiemiep die blijkbaar de geest had gegeven en nog even met zwoele stem riep:

‘Bestemming bereikt’.

© Maydana