Afgelopen week hoorde ik over de radio een gesprek tussen een arts en een verslaggever. Het onderwerp was dat artsen door patiënten werden afgewezen. Dat de beroemde ‘klik ‘ niet aanwezig was en de behandeling c.q. gesprekken bijzonder stroef en onaangenaam verliepen. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn! Want een arts dient een vertrouwenspersoon te zijn, je gesprekspartner, zeker als het gaat om je gezondheid.
Enigszins verbaast hoorde ik dat meer dan de helft van de artsen een dergelijke situatie al eens heeft meegemaakt. Want ook een arts is geen ‘allemansvriendje ‘ en bovendien niet verplicht iedereen aardig te vinden, hetzelfde telt overigens ook voor patiënten. Mocht de communicatie tussen beide niet of gedeeltelijk op een slechte basis functioneren, dan lijkt het me duidelijk dit gewoon op tafel te gooien en te vragen naar een andere arts.Want niemand is gebaad bij een slechte communicatie tussen beide, met alle consequenties.
Vreemd genoeg zijn het vooral vrouwelijke artsen die met deze problematiek te maken krijgen, er wordt door mannelijke patiënten getwijfeld aan hun deskundigheid. Ook donker uitziende artsen worden door patiënten als niet capabel gezien. Want zelfs anno 2010 blijken mannen totaal geen vertrouwen te hebben in een vrouwelijke arts. Ondanks het feit dat vrouwelijke artsen meestal met meer verve en betrokkenheid hun vak uitoefenen. Ook qua communicatie zijn vrouwelijke artsen beter. Mannen uit deze beroepsgroep hebben nog last van enige arrogantie en zien de patiënt als onderontwikkelde zielenpiet.
Nu heb ik persoonlijk niets tegen artsen, aardige mensen om een kop koffie mee te drinken. Als het nodig is een arts te consulteren, lijkt me wederzijdse acceptatie en begrip, het meest vereiste. Wat is er op tegen om tegen een patiënt, of andersom tegen de arts te zeggen; ik betwijfel of wij elkaar liggen en het lijkt me beter om onenigheid te vermijden en me door te sturen naar een collega.
We worden tenslotte steeds mondiger en willen duidelijkheid, zonder op een doktershart te willen trappen.
Zoals je vrienden uitzoekt, waar je persoonlijke dingen mee deelt, eenzelfde criteria zou moeten gelden voor het uitzoeken van een huisarts of specialist. Maar je wordt verplicht gedumpt in een praktijk en als het vertrouwen en affiniteit er niet is, heb je als patiënt een probleem.
De chemie moet er zijn; dan vindt de arts het niet vervelend als u komt en het scheelt u een hoop stress en zweet in de wachtkamer.
Het radio-interview was een goede informatie en blijkbaar hebben artsen er weinig of geen problemen mee, als u hen duidelijk maakt dat van enige sympathie geen sprake is en u graag een andere arts wilt.
Tenslotte is geen mens, en artsen zijn ook mensen, een allemansvriend.
© Maydana
Vergis je niet tussen mijn persoonlijkheid en mijn houding.
Mijn persoonlijkheid is wie ik ben,
mijn houding hangt af, wie jij bent!
Ergens is het goed, te mogen uiten of het klikt of niet. Je legt als patient ten slotte (een deel van) je leven in de handen van een ander.
BeantwoordenVerwijderenHet zou alleen tweerichtingsverkeer moeten zijn.
Omgekeerd zou je als patient ook duidelijk moeten kunnen aangeven, wanneer het niet klikt met je behandelend arts. Helaas is dit niet altijd mogelijk (aan de goden overgeleverd ben je dan).