Riooljournalistiek

Vrijdagmiddag – ik was even in ons buurland – werd ik via Twitter op de hoogte gesteld van een ernstig ongeluk die onze koninklijke familie in hun favoriete wintersportplaats Lech had getroffen. Wat er op dat moment precies aan de hand was, was nog onduidelijk. Van alles schiet er door je hoofd, zou onze koningin iets ernstig zijn overkomen? Kort daarop, werd duidelijk dat het om haar zoon Friso ging, die volgens de op dat moment beschikbare informatie, een ernstig skiongeluk zou hebben gehad. Door een lawine getroffen, die hem had bedolven. De goedgetrainde Oostenrijkse bergwacht bleek reanimatie te hebben toegepast en inmiddels was de prins vervoerd naar een ziekenhuis in Innsbruck.

Richting huis rijdende, overdacht ik het drama wat zich afspeelde. Er blijft onze koningin weinig bespaart. Haar vader die telkens weer de verkeerde lanen bewandelde, haar moeder die dementerende was, maar vooral haar man die haar veel zorgen baarde, destijds. En tot overmaat ook nog de affaire Margarita. Daarna het overlijden van prins Claus, haar moeder en haar vader. Die even voor zijn dood nog een exclusief interview had gegeven en haar weer opnieuw behoorlijk in verlegenheid had gebracht. Er leek geen einde te komen aan de lijdensweg van Hare Majesteit. In mijn opinie een sterke vrouw, die opgewassen bleek tegen de vele tegenslagen die haar teisterden, met emotie en tranen achter gesloten deuren. Een waardige koningin!

Maar dit afschuwelijke ongeluk van haar zoon Friso, leek haar te breken! Haar steun en toeverlaat, lag hulpeloos en in levensgevaar, in een ziekenhuis. Wat een geweldige familievakantie had moeten worden, eindigde in een vreselijk drama. De foto’s welke beschikbaar zijn, tonen een gebroken vrouw. Haar naam, gegeven door haar ouders – Beatrix – die betekent, - zij die geluk brengt – is in haar leven weinig van toepassing geweest.

De media stortten zich als giftige slangen op dit vreselijke nieuws, en ik vroeg mij als journalist af of dit nu niet met enige terughoudendheid had kunnen gebeuren. Extra nieuwsuitzendingen, hoewel niemand ook nog maar enig idee had, wat er nu precies was gebeurd en ging gebeuren. Pure speculaties, nergens op gebaseerd. De rollercoaster draaide weer op volle toeren!

Bij thuiskomst luisterde ik naar Radio 1. Ik werd geconfronteerd met een presentator, die vertelde dat ze contact hadden met een journalist van het NRC, Janneke Koelewijn, die blijkbaar in het ziekenhuis van Innsbruck aanwezig was, wat mij al zeer bevreemde. Ze vertelde dat ze zogenaamd ongewild ‘luistervink ‘ had gespeeld, en een gesprek onderschept tussen een Neurochirurg C.Thomé en ene Tulleken, ook arts. Een nogal onsamenhangend verslag, waarbij bij mij de gedachte kwam, hoe je het in je hoofd haalt als journalist, delen van dit gesprek openbaar te maken, op een moment waar nog nauwelijks iets bekend was. Deze mevrouw Koelewijn was er zeker op uit, zich in de schijnwerpers te praten, op dit meest precaire moment. Dat noem ik riooljournalistiek en een vleug van het “Heleen van Rooyen syndroom “.

Ze mag van geluk spreken, dat ik geen hoofdredacteur ben van NRC. Want dat was beslist haar laatste interview geweest. Tot overmaat van ramp bleek naderhand, dat deze mediageile dame, de echtgenote was van dr. Tullekens. Dat zij gewoon als toehoorder bij dit gesprek tussen beide artsen aanwezig is geweest, en een dergelijk gesprek tot absolute geheimhoudingsplicht behoorde. Zeker voor mevrouw Koelewijn!

Na deze onfortuinlijke misstap van deze journalist, gaf het ziekenhuis Innsbruck direct commentaar dat de gegeven informatie incorrect was. Zij waren uiterst geïrriteerd over het gedrag van deze verslaggever.

Qoute: Koelewijn ziet dat anders. "Ik ben journalist. Wij zijn er toch om alles wat wij weten te openbaren?" Volgens haar lag het ethische probleem vooral bij de artsen. "Mochten zij, terwijl ze wisten dat ik ernaast stond, over de patiënt praten?"

Ja, dat mochten zij. Hoewel niet zo handig, maar zij was de vrouw van Tullekens, en men mag verwachten als men getuige is van een dergelijk gesprek – medisch geheim - , ook al ben je journalist, je mond dient te houden. Haar man, Dr. Tullekens, neemt het natuurlijk voor haar op en beweerd koel en zakelijk, dat hij niet begrijpt waarom zijn vrouw als journalist dit gesprek niet naar buiten mocht brengen. Medische vaststellingen op een moment waar men nog weinig of geheel niets naar buiten brengt, liggen niet op de weg van een incapabele schrijfjuffrouw, die op zo een dramatische dag, naam wil maken.

Pure Riooljournalistiek……

Alsof het drama Friso niet al erg genoeg is voor onze Koningin!

© maydana