Afgelopen zaterdag had ik me voorgenomen uitgebreid te gaan winkelen. Heerlijk, mezelf trakteren op een lunch, één grote cappuccino en vooral snuffelen in allerlei winkels, met andere woorden, actie" zelfverwennerij". Met veel moeite en pijn kon ik mijn auto parkeren en opgelucht liep ik richting stad. Voor de tijd van het jaar was het eigenlijk aangenaam weer, echt een dag om behoorlijk uit mijn bol te gaan. Ik had een lijstje gemaakt met " verrassingen" waar ik straks mee thuis wilde komen, overigens met de wetenschap dat de helft beslist niet zou worden gekocht. De stad vertoonde een overvloed aan winkelende mensen en ik vroeg mij af: " Gaat het echt zo slecht in Nederland"? Zo te zien niet, en ik kreeg visioenen van roodstaande bankrekeningen en op komst zijnde deurwaarders, of waren dit alleen de veelverdieners welke de stad tot een krioelende mierenhoop maakten.

Op mijn dooie gemak wandelde ik door de winkelstraten en keek zijlings naar de etalages, die mij op de hoogte brachten van de nieuwste modetrends. Niet gek dacht ik, lekker straks uitgebreid kijken, maar eerst naar mijn favoriete " kroegje" voor mijn verdiende cappuccino. Vol zelfvertrouwen stapte ik binnen en keek vluchtig in het rond of ik ergens nog een plaatsje kon bemachtigen, het was behoorlijk druk. Achter in de hoek zag ik nog een tafeltje en de mij zo bekende eigenaar riep verbaasd:" Jeetje, meisje dat is lang geleden, ik kom zo bij je, zeker hetzelfde recept als altijd". Ja, riep ik. Jas uit en hup zitten, voordat ik de enig overgebleven plaats misschien nog zou moeten afstaan.
Sigaretten op tafel, mijn GSM diep weggestoken in mijn handtas, mocht hij onverhoopt toch van zich laten horen, was ik per definitie te laat, want mijn handtas is altijd een grote puinhoop. Zo, dit was mijn zaterdag en ik was niet van plan deze te laten verstoren. Ik keek rond en zag geen bekenden. Prima, ook geen sociale praat van mooi weer vandaag en hoe gaat het ermee, mijn zaterdag! Inmiddels was mijn favoriete cappuccino gearriveerd en snel vroeg de eigenaar nog hoe het met me was, lang niet gezien, maar er was geen tijd voor een praatje, druk, druk druk! Diep in mijn hart dacht ik, gelukkig maar. Als ik vandaag ergens geen zin in had was het sociale gekwetter.Vandaag wilde ik genieten van het alleen zijn en vooral van mijn cappuccino.

Een paar tafels verder zaten een stuk of wat dames, 50+ meiden - van dat Gooise gedoe -waar er één de hele clan bezighield met een luidruchtig verhaal. Nieuwsgierig als ik ben, ving ik enige flarden op van het gesprek en plots kwam ik tot de conclusie dat ik deze stem herkende. Ik pijnigde mijn nog resterende hersenen en groef in mijn herinneringen. Kon ik haar maar zien van de voorkant, dan hoefde ik niet zoveel moeite te doen . Ik wist echt niet meer bij wie ik deze stem moest plaatsen. Oké, dacht het is mijn zaterdag, c, a va, wat kan het me ook schelen. De Gooise 50+plussers werden steeds luidruchtiger en de door mij herkende stem bleef de boventoon voeren. Ik verdiepte mij in het plaatselijke "sufferdje" en dronk met vol genot mijn koffie.
"Hallo, ik wist dat jij het was, " zei de herkenbare stem tegen mij. Ik schrok me de pleuris en keek recht in het gezicht van een oud studiegenootje uit de vorige eeuw. Ik slikte en zei: "Goh, wat leuk jou hier te zien, dat is lang geleden". Hoe ik het in vredesnaam mijn strot uit kreeg was me onduidelijk. De herkenbare stem was destijds de zó populaire meid van de Universiteit, geen man was veilig voor haar, mening vriendje heeft ze schalks gestolen van de toen aanwezige meiden. Toegegeven, het was een pracht meid en ondanks al haar " ondeugden" had ze in mijn ogen iets unieks. Ze had iets wat wij blijkbaar allemaal misten, destijds.
Nu ineens na zoveel jaren stond ze weer voor me en het was nog steeds een prachtige meid. Weliswaar iets belegen, maar haar ogen glinsteren nog steeds, en aan haar uitstraling was ook niets veranderd. " Mag ik even bij je komen zitten," vroeg ze en zonder op mijn antwoord te wachten nam ze plaats. " Hoe gaat het met je?" . En zonder blikken of blozen loog ik " uitstekend". "Hoe het met jou gaat hoef ik zeker niet te vragen," zei ik, het antwoord weet ik al, geweldig. " Ja", zei ze triomfantelijk, inderdaad." Smalend vroeg ze mij of ik nog steeds achter het nieuws aanrende. "Ja, natuurlijk dat is mijn vak." En jij? " Dat had ik gauw bekeken," zei ze, niks voor mij, oké het waren leuke studiejaren en wat hebben we veel plezier gehad ( stiekem dacht ik, ja jij wel) "Ik golf, ren van het een naar het andere Beauty Center, laat hier en daar wat verbouwen, ben lekker met mezelf bezig, mijn waarde echtgenoot werkt, werkt en werkt en ik geef het geld uit. Prima geregeld toch?" Waarom was ik toch helemaal niet verbaasd over deze openheid . "En jij, wat doe jij "? Ik keek haar pinnig aan en zei; " Gek hè, maar ik werk gewoon, ren nog achter het nieuws aan, laat me koeioneren door de hoofdredacteur en rij teveel kilometers voor onzinnige interviews." Oh, was haar enige reactie. En je man, volgens mij had je toch ook een dochter? "

Mijn man is 15 jaar geleden overleden, mijn dochter is inmiddels een jonge vrouw met haar eigen leven en voor de rest werk ik nog steeds, dus eigenlijk niet veel bijzonders. " Ja, het leven kan raar lopen, hè ". " Zeg dat wel", zei ik. Ze was geen spat veranderd, ze leefde haar leven nog steeds als toen met geluksfactor 98%. " Nou leuk je ontmoet te hebben, het is al lang geleden dat we elkaar hebben gezien en nu zo maar ineens.". Ik ga maar weer naar mijn gezelschap, ze zullen wel denken . Echt leuk, deze onverwachte ontmoeting met jou, we moeten maar gauw een afspraak maken, kunnen we samen lunchen en misschien golfen. Mijn mond viel open van verbazing en eerlijk gezegd ontbraken mij alle woorden. Ze gooide een visitekaartje op tafel en riep nog , bel me maar!

Ik keek haar na en dacht....zo was ze toen en zo is ze nog steeds, alleen haar bankrekening is enigszins vetter als in onze studententijd. Mijn koffie was inmiddels koud geworden en ik keek wanhopig naar de opgeschoten Gooise meiden van 50+, die met veel hilariteit de zaak verlieten. Eerlijk gezegd, was mij alle zin vergaan om deze zaterdag, waarvan ik mij zoveel had voorgesteld voort te zetten. Ik keek eens naar mijn lijstje en dacht, weet je wat je hebt allemaal niet eens nodig. Mocht u misschien denken dat ik enig gevoel van jaloezie had ontwikkeld na dit " hoogstaande intellectuele" gesprek met een toevallige ontmoeting van een vroeger studiegenootje, helaas ik voelde geen enkele vorm van jaloezie, maar een lichte vorm van medelijden wegens een misschien nutteloos en weinig zinvol bestaan van deze oude " studievriendin".

Bob, de eigenaar kwam aan mijn tafel en vroeg: " Nog hetzelfde"? " Nee dank je, even niet" "Wie was dat in godsnaam, "vroeg hij mij. " Een lang verhaal, vertel ik je nog eens." Ga lekker winkelen en maak er een leuke dag van, kom daarna gezellig eten en kunnen we weer eens van gedachten wisselen, tenslotte ben je een eeuwigheid niet meer hier geweest. " Lief van je", zei ik, maar ik heb een beter idee. Ik ga naar huis mijn koffers pakken, vertrek voor 6 weken naar een zonnig eiland, kom terug en laat me iedere dag verwennen in een Beautyfarm, bel de dichtstbijzijnde verbouwingskliniek, maak een afspraak met die Conny van Breukhoven en laat me vol spuiten met Botox , daarna is mijn bankrekening ongeveer tot nul gedaald en wacht dan gelaten tot de deurwaarder komt en mijn hele boel in de veiling gooit. Wedden, dat als ik haar dan ooit weer tegenkom ze me niet meer herkent. Bob keek me verbijsterd aan en schudde zijn grijze hoofd. Hij geloofde allang niet meer in sprookjes! Ik overigens ook niet, maar mijn zaterdag was verpest en ik zocht mijn oude auto op om me thuis te nestelen op de bank, met een goed glas wijn en een sigaret en liet mijn gedachten de vrije loop over een eventuele " verbouwing" waarbij ik tot de conclusie kwam dat het eigenlijk een vorm van bouwfraude zou zijn.

© Maydana