Zij had iets katachtigs.Iedere keer als ik haar ontmoette, leek het of ze haar krallen naar me uitstak en deinsde ik terug. Maar ook vroeg ik mij steeds weer af waarom deze vrouw zich zo had laten manipuleren en misbruiken. Het paste niet bij elkaar!! Haar diep groene ogen keken mij strak aan en ik voelde instinctief haar verweer. 'Alles goed met je', vroeg ik overbodig. Verwijtend keek ze me aan en schudde haar hoofd. Haar zwarte haar viel zijlings in haar gezicht en ze boog haar hoofd naar beneden. Stilte...ze zweeg in alle talen en nestelde zich op de bank. Haar katten, ik telde drie maar had soms het gevoel dat het er honderd waren, slopen langzaam de kamer in. Zij keurden mij geen blik waardig en hooghartig namen ze in slowmotion een sprong op de bank.Als bodyguards omringden ze haar. Langzaam nam ik plaats in de stoel tegenover haar en haar katten observeerden me met hun priemende ogen. Haar hoofd licht gebogen en zoals altijd was er die doodse stilte. In gedachten vroeg ik mij af wat er door haar hoofd ging. Ze zag er slecht uit, ondanks dat ze de moeite had genomen zich op te maken, haar ogen stonden vermoeid maar straalden steeds die intense haat uit die ik zo goed kende. Ze was vermagerd en leek op een gewond dier, omringd door haar soortgenoten, instinctief wachtend op de dood. Een ding wist ik zeker, deze vrouw was getekend door de laatste jaren en ik vroeg mij af of dergelijke verwondingen ooit zouden helen. Soms voelde ik de intense behoefde de " dader" te ontmoeten. Ik zou hem willen zien,observeren, volgen, kortom ik zou willen weten wat voor een monster hij was. Mijn nieuwsgierigheid naar deze man was al lange tijd gewekt. Die monsterlijke psychopaat, aartsleugenaar en manipulator. 'Zullen we praten', vroeg ik haar. Langzaam kwam haar hoofd omhoog en met haar linker hand duwde ze de haren uit haar gezicht. De katten miauwden alsof zij antwoord wilden geven. Het leek alsof ze het negeerde, en keek me aan. 'Weet je', zei ze, hij weet dat jij mij regelmatig bezoekt, dat heb ik moeten bezuren.Hij heeft hier de heleboel kort en klein geslagen en de politie, die deed weer eens niets.Bij mijn aangifte werd ik weer behandeld als een idioot.' Mevrouw, het is hier geen Dallas', zei de dienstdoende agent tegen haar en lachte. 'Kijk om je heen' zei ze, alles vernield.Haar boosheid werd opnieuw geactiveerd en ik probeerde haar op andere gedachten te brengen. 'Heb je er wel eens over nagedacht om ergens anders te gaan wonen', vroeg ik. Met grote ogen keek ze me aan. Haar katten hadden zich inmiddels op haar schoot genesteld en het was dringen geblazen. "Ik denk er niet over' zei ze beslist. Ik wacht nog steeds op dat het cruciale " moment ". Ik wist wat ze daarmee bedoelde en de rillingen liepen over mijn rug. Verdomme, dacht ik waarom doet niemand hier iets aan. Waarom is er voor deze vrouw geen hulp! Waarom worden deze vrouwen niet serieus genomen, stalking en geweld zijn een vorm van terreur en ik had al zoveel slachtoffers gezien. 80 doden zijn er jaarlijks te betreuren. Ik was van mening dat hier een open veld ligt voor overheid en justitie, maar ook voor politie welke nauwelijks in staat blijkt te zijn deze vrouwen te helpen en ze op te vangen. Ze duwde de katten van haar schoot en stond langzaam op. Haar katachtige bewegingen deden mij denken aan het besluipen van een prooi. Ze liep door de kamer naar de keuken en vroeg terloops, wil je wat drinken ? 'Nee, dank je', ik wil graag met je praten'. 'Ik niet', zei ze, wordt het niet tijd dat je weggaat, het lijkt wel of je altijd komt als het mij ongelegen is. 'Hoezo', vroeg ik, we hadden toch afgesproken. ' Ik heb zoveel afgesproken in mijn leven', riep ze verontwaardigd, nooit heeft iemand er rekening mee gehouden, laat staan afspraken nagekomen.Haar katten miauwden weer en ik kreeg het gevoel weer eens in een jungle van onbegrip terecht te zijn gekomen. Ze was compleet uit haar humeur en ik dacht er het mijne van. 'Is er iets gebeurd de afgelopen tijd' vroeg ik haar. ' Gebeurd, gebeurd', riep ze woedend, natuurlijk er gebeurd iedere keer iets. Die vent houdt niet op! Ze plofte weer op de bank en zei: " Overigens ik ben naar de studio geweest voor opnamen". Bij de RVU! Ik keek haar aan en vroeg: ' Hoezo, opnamen, waarvoor, je hebt me daar niets over gezegd'?. 'Moet je ook niet alles vertellen...toch'?, riep ze. Ze was behoorlijk boosachtig. "Luister", zei ik beslist, we hebben een afspraak dat ik je vandaag zou bezoeken om verder te praten over je leven, zoals afgesproken, waarom doe je zo geagiteerd.'? 'Waarom wil je me niet vertellen wat je hebt gedaan in de studio', vroeg ik haar op een iets vriendelijkere toon. Ik voelde weer medelijden met dit stukje mens, zo gewond en kwetsbaar, haar verdrietige ogen, maar vooral haar intense haat die zij in al die jaren niet heeft kunnen onderdrukken. Een plek voor al haar verdriet, boosheid en onmacht heeft ze nooit kunnen vinden. Als een gewond dier en een prooi van zichzelf.
©Maydana

Hoofdstuk boek "Gevangen in een web van terreur '' auteur Maydana