Griep teistert Twente
’s Morgens nog een hele madam, ’s middags in de lappenmand. Het is weer zo ver, koorts, koude rillingen, zere spieren en keelpijn, houden veel Twentenaren in de ban. Het griepvirus heeft zijn intrede gegaan en al snotterend, niezend en kuchend houden we de griepgolf op peil. Dat kleine akelige virusje, heeft het op de Tukkers voorzien en vele met mij zijn het ‘slachtoffer ‘geworden van zijn aanval. De veroorzaker is echter een bekende, en de risicogroep die afgelopen herfst een griepspuit hebben gekregen, zullen zich er kranig door heen slaan. Want het al bekende virus, dat op dit moment heerst, sluit goed aan bij het ingespoten vaccin.
Maar velen van ons zullen zich proestend en gewapend met tissues op de bank nestelen, ingepakt als een maanmannetje en roepen; ik voel me zó ziek!
In huis dwarrelen de bacteriën rond, en zoeken hun volgende slachtoffer. Uiteindelijk zal deze
ongenode gast alle aanwezigen veroordelen tot een paar dagen bed.
Nu heb ik me voor het eerst laten inenten afgelopen jaar, denkende dat ik hiermee dat akelige beestje te slim af kon zijn. Kosten waren uiteraard voor mij, want ik behoor niet tot de risicogroep. Maar het vooruitzicht, dat ik enkele dagen verplicht mijn bed moest houden, met dat akelige griepgevoel, paste niet in mijn beeld deze winter door te komen.
Gezien de fikse koude, het vriezen en de schaatsgekte, had ik even de euforische gedachte dat elke virusje het loodje zou leggen en ik met griepprik de lente tegemoet kon zien.
Maar niets is minder waar, Het heeft mij niet overgeslagen, en al bibberend en snotterend slijt ik de afgelopen dagen in mijn bed of op de bank, gewapend met pakken zakdoeken en verse thee. En met mij nog veel meer Twentenaren, meedienend op de griepgolf.
’s Morgens nog een hele madam, ’s middags in de lappenmand. Het is weer zo ver, koorts, koude rillingen, zere spieren en keelpijn, houden veel Twentenaren in de ban. Het griepvirus heeft zijn intrede gegaan en al snotterend, niezend en kuchend houden we de griepgolf op peil. Dat kleine akelige virusje, heeft het op de Tukkers voorzien en vele met mij zijn het ‘slachtoffer ‘geworden van zijn aanval. De veroorzaker is echter een bekende, en de risicogroep die afgelopen herfst een griepspuit hebben gekregen, zullen zich er kranig door heen slaan. Want het al bekende virus, dat op dit moment heerst, sluit goed aan bij het ingespoten vaccin.
Maar velen van ons zullen zich proestend en gewapend met tissues op de bank nestelen, ingepakt als een maanmannetje en roepen; ik voel me zó ziek!
In huis dwarrelen de bacteriën rond, en zoeken hun volgende slachtoffer. Uiteindelijk zal deze
ongenode gast alle aanwezigen veroordelen tot een paar dagen bed.
Nu heb ik me voor het eerst laten inenten afgelopen jaar, denkende dat ik hiermee dat akelige beestje te slim af kon zijn. Kosten waren uiteraard voor mij, want ik behoor niet tot de risicogroep. Maar het vooruitzicht, dat ik enkele dagen verplicht mijn bed moest houden, met dat akelige griepgevoel, paste niet in mijn beeld deze winter door te komen.
Gezien de fikse koude, het vriezen en de schaatsgekte, had ik even de euforische gedachte dat elke virusje het loodje zou leggen en ik met griepprik de lente tegemoet kon zien.
Maar niets is minder waar, Het heeft mij niet overgeslagen, en al bibberend en snotterend slijt ik de afgelopen dagen in mijn bed of op de bank, gewapend met pakken zakdoeken en verse thee. En met mij nog veel meer Twentenaren, meedienend op de griepgolf.
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten