Lieve vriendin,
Verscholen achter een grote bos bloemen, bibberend en vol schuldgevoelens stond ik daar, mijn hand op de bel en jij deed open. Alsof ik je gisteren had gezien was je blij en zoals altijd met een brok positieve uitstralende energie. "Hallo kom binnen". Op dat moment schiet je te binnen dat 20 jaar vriendschap dergelijke dingen kunnen doorstaan. Ik, me vreselijk schuldig voelend omdat ik je te weinig aandacht had gegeven in de moeilijke en afschuwelijke periode toen je de mededeling kreeg dat je getroffen was door borstkanker.Ik toen onbereikbaar.....natuurlijk allemaal verklaarbaar en misschien als excuus aan te voeren, maar niet genoeg om me daarachter te verschuilen.De schok te horen dat deze ziekte jouw leven zou veranderen was voor mij niet voor te stellen.
Ik maakte me ernstige verwijten dat ik het niet eerder wist, niet bereikbaar, je niet kon bezoeken in het ziekenhuis, niet kon bijstaan in de vele moeilijke momenten die je hebt moeten ervaren, want zoiets verwacht je toch van een vriendin.
Nee, ik was spoorloos, bezig met met eigen problemen, mijn leven weer op rails te krijgen, vergetend dat er ergere dingen om je heen gebeuren als alleen je eigen wereldje. Ik hoop dat deze nalatigheid mijnerzijds niet onze diepe vriendschap heeft geschaad en dat we door kunnen gaan, daar waar het even is gestopt, gisteren weer opgepakt met alle positiviteit die je uitstraalt en de kunst van anderen,maar vooral mij te leren, dat vriendschap veel kan verdragen.
Lieve vriendin, mijn oprechte verontschuldigingen, diep uit mijn hart betuig ik spijt voor deze "nalatigheid en egoisme " die puur was gebaseerd op angst voor confronatie. Voor mij was het onmogelijk en beslist niet te begrijpen dat jij door zoiets zou worden getroffen. Mijn worsteling om je tegemoet te treden, in je ogen te kijken en je verdriet te zien. Die confrontatie en de ongrijpbare angst die mijn emotie beheerste. In gedachten heb ik je duizenmaal geknuffeld, je willen zeggen hoe belangrijk je bent, maar ook zonder woorden in je nabijheid zijn. Stil en woordeloos.
Gisteren heb je weer opnieuw je kracht en je sterkte laten zien, maar ook je vergevings gezindheid, je hebt me binnen gelaten, we hebben zonder woorden geknuffeld, mij weer laten zien hoe groots je bent in een ontstaan moment en dan....je vraag hoe is het met je!Zo graag had ik jou willen vragen, hoe voel jij je, je emoties, wat denk diep in je ziel! Maar jij zult zeggen alles ik oké. Op zulke momenten verlang ik erna een beetje, van jou de kunst te leren,te leven en te overleven. Samen hebben we genoten van de zon, achter in de prachtige tuin, samen even alleen, maar toch kreeg ik niet over mijn lippen te vragen,waarom je me nog binnen hebt gelaten. Had maar tegen me gezegd, wat ben jij voor een vriendin; toen ik je nodig had was je onvindbaar, maar nee, niets van dit alles.
Je stralende glimlach, je optimisme en vooral je vraag, hoe is het met jou! Lieve vriendin, ik hoop dat de stap van gisteren niet de laatste zal zijn er er nog vele, vele mogen volgen. Dat ik weer kan komen zoals vroeger, kort of lang en dat 20 jaar misschien nog 40 jaar kunnen worden, want een zo diepe vrienschap moet je koesteren.Nu, vandaag verwerk ik alle emoties die mij gisteren zo hebben geraakt en kom tot één conclusie, je bent een geweldig mens, waar deze lummel nog veel van kan leren.
Veel liefs en duizend knuffels,
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten