Wat heb ik toch met Maarten van Rossem?

Maarten van Rossem, Amerika-deskundige en tegenwoordig polderjongen. Wel een heel andere tak van sport, zullen we maar zeggen. Eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, want van Rossem heeft ongemerkt mijn hart gestolen. In welke hoedanigheid hij ook op de buis verschijnt, het is en blijft een boeiende vertoning. Zijn ironische sarcasme, zijn vlijmscherpe opmerkingen, zijn een streling voor mijn oor.

Of het nu een optreden is, want zo mag je het wel noemen, bij Pauw&Witteman of een ander actualiteitenprogramma, altijd is hij het vlaggenschip. Zijn onafscheidelijke coltruin, verwarde haren, zijn niet te evenaren rake opmerkingen, doorspekt met het nodige cynisme.

Van Rossem heeft zó zijn eigen mening over het land der onbegrensde mogelijkheden, hoewel dat tegenwoordig nog maar de vraag is, gezien de situatie in Amerika.

Van Rossem presenteerde een programma bij de NCRV over ons polderlandje. Je zou er bijna christelijk van worden. In een lichte regenjas struint hij in begeleiding van de camera de schoonheden van ons land af. Bovendien heeft hij blijkbaar contact met onze lieve heer, volgens zijn zeggen, hoewel enige christelijkheid hem wereldvreemd is.

Regen of geen regen, van Rossem baant zich een weg door de modder. Op een van de eilanden of Drenthe. Van Rossem op reis in Nederland. Een grappige combinatie, NCRV en van Rossem. Niet iets wat je meteen als normaal kunt beschouwen.
Het blijft stoer met een vleugje van Rossem-saus. Je proeft het! De juist gekozen woorden, doordrenkt met zijn sarcasme, al is het maar over een Friese terp.

Maarten blijft mij boeien, ondanks zijn voornaam Ik moet altijd denken aan een vroeger vriendje, en dat roept bij deze naam niet al te goede herinnering op. Dus noem ik hem maar van Rossem. Bovendien zou ik me goddelijk voelen als ik ook maar 20% van zijn onverstoordheid, zijn cynisme en sarcasme zou kunnen overnemen. Ik hang aan zijn lippen en misschien beantwoordt dit mijn vraag; dat ik heb met van Rossem!



© Maydana