Herinneringen!

De vroege voorjaarszon tintelde op haar huid. De sombere dagen van de afgelopen winter hadden plaatsgemaakt voor de eerste zonnestralen. De oude dame had zich vredig genesteld in een van de gemakkelijke stoelen op het terras en genoot van haar kopje thee. De zon liet de vijver glinsteren en onwillekeurig werden haar oude vermoeide ogen getrokken naar het licht bewegende water. Langzaam stond zij op en liep naar de rand van de vijver, kijkend in het diepe en doorzichtige water ontwaarde zij haar eigen beeld. Een jong en vrolijk gezicht, lachend en zonder zorgen. Langzaam drong het tot haar door dat dit het moment was dat haar leven langzaam aan haar voorbij was getrokken, zonder zich bewust te zijn van het moment dat dit misschien een afscheid zou kunnen zijn. Ze was oud geworden, haar leven had vele goede en bijzondere momenten gehad, haar prachtige kinderjaren thuis op de boerderij, genietend van vrijheid, liefde en onbezorgd opgroeien. Haar schooljaren, haar verkregen en gemiste kansen. Dan de oorlog met zoveel verdriet, angst en onmacht .

De beelden werden steeds duidelijker en gefascineerd bleef ze kijken. Tussen de beelden van haar jeugd verwaarde zij de huidige. Zij zag haar grijze haar en haar vermoeide ogen, een beeld overgaand naar een jonge vrouw met wapperend donker haar. Een lichte glimlach omrande haar gezicht. “ Dat is lang geleden”, mompelde zij. Wat was er veel gebeurd in haar leven! Met een gezegende leeftijd van 81 jaar waren de jaren voorbij gegaan en veel dingen kon zij zich nog als de dag van vandaag herinneren.

De ontmoeting met de man, welke later haar echtgenoot zou worden, het was oorlog en zij zat in het verkeerde land op een verkeerd moment. Toch had ze zielsveel van deze man gehouden en onderging gelaten de vele weerstand en agressie van haar omgeving. De geboorte van haar eerste kind. De vier anderen welke niet mochten blijven leven. De tijd na de oorlog, de vele verwoestingen en het opgelopen trauma.

De vijver weerspiegelde de vele vliegtuigen die het land hadden vernietigd. Het zinloze geweld, maar vooral de onvergetelijke angst. Angst, die vandaag nog haar leven beheerste, als laag overkomende straaljagers haar rust verstoorden. Plotseling zag ze het beeld van haar echtgenoot, glimlachend keek hij haar aan , bemoedigend en vol vrede. Tranen van weemoed liepen over haar wangen en zij stak haar oude handen uit alsof ze het beeld wilde vasthouden, maar  langzaam weer vervaagde.

Lang geleden had hij al afscheid van haar genomen, de dood was een verlossing geweest en eindelijk had hij vrede gevonden. Ze hadden toch samen oud kunnen worden, dacht zij gelaten! Veel was er niet meer over gebleven, haar enige kind zat ver in het buitenland en zij voelde zich moedeloos en alleen.

De wanhoop en moedeloosheid maakten haar verdrietig. Paniek, voor eindeloze eenzaamheid. Haar verblijf in het ziekenhuis waren nog maar vage herinneringen .Inmiddels verbleef zij al jaren in het huis van haar dochter, die haar met veel zorg en liefde omringde. Nooit had zij kunnen vermoeden haar oude dagen in een vreemd land te slijten, een land waar zij zich thuis was gaan voelen, een plek waar geen eenzaamheid haar meer overviel.
Het spiegelende water, doordrenkt van zonnenstralen weerkaatsten het gevoel van tevredenheid. De libellen dansten hun dans boven het water en vaag zag ze de gezichten van haar overleden ouders, glimlachend en tevreden, haar veel te vroeg verloren kleinkind, spelend op een groene weide, haar geliefde echtgenoot en tranen vulden haar vermoeide ogen

Mijmerend in al deze herinneringen voelde zij zich toch een gelukkig en tevreden mens. Ze keek naar de paarden, die naast het huis graasden en hinnikend om haar aandacht vroegen. De oude hond nestelde zich naast haar. Het water kletterde, de vijver kwam in beweging en langzaam vervaagden de beelden. Het was goed zo, en in de verte hoorde ze haar dochter roepen; “ Wil je nog een kopje thee, Mam!


© Maydana