Martelgang

Ik was echt aan vakantie toe. Mijn houdbaarheidsdatum was bijna verstreken en stress beheerste mijn leven.Mijn overvolle hoofd leek op een dolgedraaide bromtol, ik moest echt op vakantie. Maar waar naar toe? Ondeugdelijke vliegtuigen, dronken piloten en terroristische aanslagen weerhield mij een reis te boeken naar een tropisch eiland met wuivende palmen. Ik besloot me te laten verwennen in ons buurland, één kuuroord met de alom bekende Duitse “Gründlichkeit’.

Op de reis er naar toe was ik bezig mijn overvolle hersenen te pijnigen met de vraag welke ‘knijp -en kraak kuur ‘ zij voor mij in petto zouden hebben. Inmiddels had ik de Nederlandse zonnestralen achter me gelaten en eindigde ik in een bosrijke omgeving, geplaagd door een regenkordon welke de rest van de week zou aanhouden. Op de plaats van bestemming zag ik een immens kasteel, omgeven door oeroude eiken. De buitenkant was een plaatje uit een sprookjesboek, de rest voldeed uitstekend aan de maatstaven van onze 21ste eeuw.

Vroeg uit de veren was hier het motto. Na een karig ontbijt werd ik gedirigeerd naar het zwembad om een paar stevige rondjes te trekken. Daarna aqua-jogging.

Liev help, het was 9.30 uur en ik was al doodmoe. Dit was geen vakantie, maar een wurgcontract.

Stevige, oudere dames en heren met een gemiddelde leeftijd van zestig plus, stonden als marionetten gereed, in afwachting van de instructeur. Als een vreemde eend in de bijt hoopte ik in stilte dat een goed geproportioneerde instructeur, één en al spiermassa en glimmend als een omgevallen fles olijfolie, de arena zou betreden. U kent hem vast wel van de reclamespot ‘Als hij maar ijs- en ijs koud is ‘.

Vergissing, een klein miezerige mannetje verscheen, geen spiermassa, glimmen deed hij ook al niet en mijn droom van de reclame Jamaicaan viel pardoes in duigen. Mijn ogen sluitend voor deze desillusie probeerde ik mijn oefeningen uit te voeren. Blijkbaar niet naar de zin van de imitatie –Göbels en hij maande mij tot oplettendheid. Zijn schelle stem klonk nog uren daarna door mijn geluidsbarrière.

Daarna werd ik letterlijk en figuurlijk afgevoerd naar de sportmassage.In mijn veel te grote badjas wachtte ik op de in aantocht zijnde sportmasseur. ’s Morgens in alle Gods vroegte had ik hem zien lopen, groot, flink gespierd en een gulle glimlach. Misschien had ik deze keer geluk?

Ondertussen probeerde ik stiekem iets aan mijn nicotineverslaving te doen, maar werd onmiddellijk afgestraft door een van volume overlopende Duitse tante die mij bestraffend toesprak; ‘ Hier wirt nicht geraucht’. ‘Sportmassage’, vroeg ze tevens met een zware stem. Ik knikte en dacht, weer niks, weg mooie sportmasseur. Als dit geen wraakactie was!

In Eva’s kostuum vleide ik mij op de bank, onder toeziend oog van de wraaklustige masseuse en onderging een ware middeleeuwse marteling. Wellicht wilde zij mij straffen voor mijn verboden sigaretje. In gedachten was het ‘ ijs -en ijs koud’ en ik probeerde mij voor te stellen hoe mijn reclame Jamaicaan dit had opgelost. ‘ Geen illusies, vakantieganger’, dacht ik, denk aan je houdbaarheidsdatum! Na deze kwelling een paar baantjes trekken in het zwembad waar een temperatuur van 32 graden mij het gevoel gaf in warme soep te zwemmen. Hoe was ik toch op het krankzinnige idee gekomen mij vrijwillig zo te laten martelen.

Saunatijd; op naar de kleedkamers, nou ja liever gezegd uitkleedkamers en gemengd, dus van enige privacy was geen sprake.Ik ontwikkelde ter plekke een Margarita-syndroom en speurde naar verborgen camera’s. Een enigszins corpulente dame stapte binnen en vroeg mij pinnig waarom er geen aparte kleedhokjes waren. Zij stond op privacy. Zo dacht ik, die krijgt van mij 100 punten! Snibbig vroeg ze me op te schieten zodat zij zich in alle privacy kon uitkleden. Ik verheugde mij al haar binnen te zien komen in vol ornaat.
Ik zocht een goed plekje in de sauna om dit schouwspel vooral niet te missen.

Twee corpulente, aardig op leeftijd zijnde heren met aandelen bij bierbrouwer Bitburger, zaten loge. Oud belegen macho’s die alle binnenkomers nauwlettend observeerden en van het nodige commentaar voorzagen, hadden de middag van hun leven.

Ik kreeg het stik benauwd en keek op de klok die maar langzaam tikte. Eindelijk was het zover en ik verruilde de martelkamer voor een verlossende douche.

Hier waren een aantal heren van hoge leeftijd aan het douchen en voerden een luidruchtig gesprek over hun edele delen. Ik gunde mij een blik in hun richting en constateerde dat deze al een behoorlijke ouderdom hadden bereikt. ‘ Mannen, ‘ dacht ik, het zijn en blijven macho’s, bovendien was hun houdbaarheidsdatum al lang vervallen.

Op naar de volgende marteling. Ingepakt in een poel van donkere modder, waar onze MKZ-varkentjes jaloers op waren geweest; afgedekt met plastic, voelde ik met net een fricandeletje-oorlog. Deze rituelen herhaalden zich en ondertussen bekroop mij het gevoel dat ik zes jassen had uitgedaan. Maar mijn geest en lichaam waren verlost van stress en ik kreeg een nieuwe datum van houdbaarheid. Ondertussen bleef het stortregenen en ik vermaakte mij dagelijks na al die inspanningen in de aanwezige ‘ Bierstube’, waar vrolijkheid en dorst hoogtij vierden.

De ingenomen alcohol en nicotine stoomden we er de volgende dag gewoon weer uit.

Het was een enerverende week en de laatste dag scheen de zon uit alle hoeken en gaten waarbij ik alle knijp- en kraak oefeningen vergat, en besloot deze dag door te brengen op het terras, vergezeld door een groot stuk taart met cappuccino - een rustige hartslag, een leeg hoofd, geen stress en ik liet de zonnestralen prikkelen op mijn huid. Ik sloot mijn ogen en waande mij op een subtropisch eiland met wuivende palmen in gezelschap van mijn reclame Jamaicaan. Moet kunnen toch?

© Maydana