30-12-2009
29-12-2009
Nespresso-gevoel
Nespresso-gevoel
Al heel wat jaren ben ik in het bezit van een Nespressoapparaat, iedere morgen als ik uit mijn bed kom zet ik de knop aan van dit duivelse apparaat om vijftien minuten te genieten en even bij te komen. Dat is mijn George Clooney –gevoel. Ik blijf hangen in de keuken, geleund tegen het aanrecht, om dromend samen met Clooney mijn Nespresso te drinken. Fictie te denken dat deze mooie man zich ’s morgens in mijn keuken zou bevinden! Maar een mens blijft dromen over dingen die nooit gebeuren. Het enige wat geen droom is, is mijn Nespresso. Maar wie verbiedt me, mijn ogen te sluiten en te denken dat Clooney in mijn keuken staat voor een Nespresso.
Natuurlijk roep ik niet; bent u ….. waarop hij dan zegt; “ Nee, dat ben ik niet! “.
U kent die reclame vast wel!
Nu ben ik een absolute tegenstander van reclame tussen een goede film, maar als Nespresso Clooney voorbij komt, blijf ik kijken en droom een paar minuten van het echte Clooney gevoel.
Goede zet van Nespresso, deze mooie man in te zetten voor hun koffieapparaat. Ben er heilig van overtuigd dat veel seksegenoten eindeloos bleven zeuren over de aanschaf van een dergelijk apparaat. Als het Nespressoapparaat dan eindelijk in je keuken staat, kom je tot de conclusie dat het een hele tour is om aan de cups te komen om van je koffie te genieten. Nergens te koop, alleen via Internet. Dus altijd op je hoede, dat je niet zonder komt te zitten. Maar ja dan heb je ergens nog een oude Senseo staan die je uit de kast trekt voor een kopje van het zwarte goud en je Clooneydroom valt spontaan in duigen.
Maar nu blijkt dat George Clooney niet alleen goed was voor het promoten van Nespresso, maar zich nu gaat inzetten voor de meest afschuwelijke schoenen die een mens ooit heeft kunnen bedenken, Crocs. Een plastic schoen in de meest afgrijselijke kleuren. De firma Crocs staat op instorten en Clooney moet ze uit het moeras trekken. Ziet u het al voor u. Clooney op een paar roze Crocs, wandelend uw keuken binnen. Met in zijn hand een kopje Nespresso. Dat is me net iets teveel, ik drink mijn Nespresso dan maar zonder Clooney op Crocs en sta op mijn bloten voeten tegen het aanrecht geleund. Dromend van de dag die net is begonnen en mijn agenda die bepaalt hoe hij verloopt. Maar een ding is zeker zonder roze Crocs.
En Clooney..daar mag ik alleen van dagdromen.
© Maydana
18-12-2009
Bibberende handen!
Niemand zit te wachten op een operatie, maar soms een noodzakelijk kwaad, zich over te geven aan de heren specialisten. Een soort van wederzijds vertrouwen om de regie in handen te leggen van een wildvreemde. Dan mag te toch verwachten, als je onder zeil bent, dat deze zich voor 300% procent inzet om in je chemische fabriek te rommelen.
Nu heb ik enige weken geleden een artikel gelezen waarin werd vermeldt, dat er en speciale kliniek bestaat voor het afkicken van artsen en advocaten. Na het lezen hiervan dacht ik in mijn simpelheid, waarschijnlijk sterk overdreven dit soort van berichtgeving. Maar niets blijkt minder waar, want heden berichtte de Telegraaf en ook andere kranten dat het bekend was, dat een harde kern van meer dan duizend artsen en advocaten zich op de been houden met alcohol, pillen en poeders. Typisch een geval van verslaafd zijn!
Dus op naar de afkickkliniek voor de upperclass, die tevens ook nog even een psychiatrische behandeling ondergaan. Natuurlijk in alle anonimiteit! Want vele van de ‘rijke superverslaafden “kiezen voor een buitenlandse kliniek, opvallen met je verslaafdheid is not done. En beste lezer, er blijkt een duidelijke toename te zijn van deze beroepsgroepen die wankelend uw maagzweer opereren of uw zaak verdedigen voor de rechtbank.
De uitkomst hiervan kunt u natuurlijk zelf bedenken.
Maar ook piloten grijpen steeds meer naar de fles en proberen de slecht onderhouden zilveren vogel, met u als passagier aan de grond te zetten. Prettige landing, zal ik maar zeggen. Vliegen heb ik al lang afgeschaft, gezien het onderhoud inclusief dronken piloten mij niet het meest prettige gevoel geven.
Dus wordt mijn vakantie bestemming Drenthe of Limburg, even de grens over of een iets langere autorit naar Frankrijk. In ieder geval heb ik dan voor 80% de regie in handen en hoop dan maar dat een dronken bestuurder het niet op mij heeft afgezien en mijn auto ramt met alle gevolgen van dien.
Mocht ik in een rechtszaak verwikkeld raken, zal ik mijn reukorgaan moeten ontwikkelen. Dit om te kunnen ruiken of mijn advocaatje niet te diep in het glas heeft gekeken, dan wel zwalkend de lange gangen van de rechtbank probeert te komen, en misschien pardoes plaatsneemt in het verdachtenbankje, zwaar onder invloed van pillen. Misschien heeft de rechtelijke macht ook last van psychische stoornissen en is de chaos compleet en blijkt dat ik de enige nuchtere ben. Wordt het toch tijd voor een snelcursus rechten, om mezelf te beschermen.
Erger en kwalijker is natuurlijk onze groep specialisten ( lees veredelde automonteur ) die zich onder invloed door mijn chemische fabriekje graaft en wellicht mijn darmen en maag voor andere organen aanziet en daardoor mijn complete chemische proces in de war gooit.
In een dergelijke situatie bent u geheel overgeleverd aan een verslaafde specialist en heeft u geen enkele invloed meer op het verloop. Ze spuiten u vol met allerlei drugs en misschien heeft u geluk, daarna weer wakker te worden.
Maar alles is terug te voeren op slecht management van ziekenhuizen, de uitgeknepen zorg en de graaiers aan de top. Want tenslotte moet iemand toch de schuld krijgen van hun verslaving.
Ik wens u allen in ieder geval voor het nieuwe jaar geen opname in een ziekenhuis en hopelijk geen rechtszaak aan uw broek, misschien zijn ze in 2010 afgekickt en kunnen ze hun werkzaamheden weer naar behoren verrichten.
© Maydana
Nu heb ik enige weken geleden een artikel gelezen waarin werd vermeldt, dat er en speciale kliniek bestaat voor het afkicken van artsen en advocaten. Na het lezen hiervan dacht ik in mijn simpelheid, waarschijnlijk sterk overdreven dit soort van berichtgeving. Maar niets blijkt minder waar, want heden berichtte de Telegraaf en ook andere kranten dat het bekend was, dat een harde kern van meer dan duizend artsen en advocaten zich op de been houden met alcohol, pillen en poeders. Typisch een geval van verslaafd zijn!
Dus op naar de afkickkliniek voor de upperclass, die tevens ook nog even een psychiatrische behandeling ondergaan. Natuurlijk in alle anonimiteit! Want vele van de ‘rijke superverslaafden “kiezen voor een buitenlandse kliniek, opvallen met je verslaafdheid is not done. En beste lezer, er blijkt een duidelijke toename te zijn van deze beroepsgroepen die wankelend uw maagzweer opereren of uw zaak verdedigen voor de rechtbank.
De uitkomst hiervan kunt u natuurlijk zelf bedenken.
Maar ook piloten grijpen steeds meer naar de fles en proberen de slecht onderhouden zilveren vogel, met u als passagier aan de grond te zetten. Prettige landing, zal ik maar zeggen. Vliegen heb ik al lang afgeschaft, gezien het onderhoud inclusief dronken piloten mij niet het meest prettige gevoel geven.
Dus wordt mijn vakantie bestemming Drenthe of Limburg, even de grens over of een iets langere autorit naar Frankrijk. In ieder geval heb ik dan voor 80% de regie in handen en hoop dan maar dat een dronken bestuurder het niet op mij heeft afgezien en mijn auto ramt met alle gevolgen van dien.
Mocht ik in een rechtszaak verwikkeld raken, zal ik mijn reukorgaan moeten ontwikkelen. Dit om te kunnen ruiken of mijn advocaatje niet te diep in het glas heeft gekeken, dan wel zwalkend de lange gangen van de rechtbank probeert te komen, en misschien pardoes plaatsneemt in het verdachtenbankje, zwaar onder invloed van pillen. Misschien heeft de rechtelijke macht ook last van psychische stoornissen en is de chaos compleet en blijkt dat ik de enige nuchtere ben. Wordt het toch tijd voor een snelcursus rechten, om mezelf te beschermen.
Erger en kwalijker is natuurlijk onze groep specialisten ( lees veredelde automonteur ) die zich onder invloed door mijn chemische fabriekje graaft en wellicht mijn darmen en maag voor andere organen aanziet en daardoor mijn complete chemische proces in de war gooit.
In een dergelijke situatie bent u geheel overgeleverd aan een verslaafde specialist en heeft u geen enkele invloed meer op het verloop. Ze spuiten u vol met allerlei drugs en misschien heeft u geluk, daarna weer wakker te worden.
Maar alles is terug te voeren op slecht management van ziekenhuizen, de uitgeknepen zorg en de graaiers aan de top. Want tenslotte moet iemand toch de schuld krijgen van hun verslaving.
Ik wens u allen in ieder geval voor het nieuwe jaar geen opname in een ziekenhuis en hopelijk geen rechtszaak aan uw broek, misschien zijn ze in 2010 afgekickt en kunnen ze hun werkzaamheden weer naar behoren verrichten.
© Maydana
17-12-2009
Is er feest in de hemel?
Sinds een paar dagen hangt er sneeuw in de lucht. Het lijkt er op dat we een witte kerstmis tegemoet gaan. Nu is dat al een hele tijd geleden, althans in mijn gedachten. Verleden jaar hadden een vrij zachte winter, eerlijk gezegd is dat mijn ding. Ik ben een zomer -en zonnekind, dus winterse dagen al deze zijn niet aan mij besteed. Ik krijg ook geen rare kriebels als het er op gaat lijken dat de schaatsen uit het vet moeten.
Met enige verbijstering kijk ik naar de beelden van vroege schaatsers die alle waarschuwingen in de wind slaan, ingepakt tegen de kou die ons land al enige dagen teistert. Eenzaam, maar niet alleen schaatsen ze over de dun bevroren sloten in het Friese landschap en dromen hun droom over een Elfstedentocht. Nederland in de ban van de schaats!
Inmiddels ligt hier sneeuw en lijkt alles ligt onder een wit tapijt. Ook de kou heeft zich gemanifesteerd en de volgende dagen zal het alleen nog maar erger worden. Mijn achtertuin lijkt een sneeuwpaleis en ik voer mijn vaste vrienden, de vogels en eekhoorns. Ik hanteer in deze winterse kou altijd een voedselbank voor mijn geverderde vrienden.
Oké, ik laat het gedwee over me heen komen en droom intussen van een vroeg voorjaar.
Mijn wederhelft heeft een kerstboom in huis gehaald en verwacht van mij dat ik deze van versieringen zal voorzien. Dagen heeft hij kaal de woonkamer gesierd, uiteindelijk kwam ik tot het plaatsen van de lichtjes, waarbij mijn zin tot versieren al weer over was. Ik barst van de kerstballen in allerlei kleuren, tenslotte is kerstmis aan mode onderhevig om commerciële redenen. Kan ze niet ophangen verzon ik ter plekke, want er zijn geen haakjes. Dus weer een dag voorbij. Maar ook deze kerstbal ging niet op en hij vertrok met opgeheven hoofd naar de winkel voor haakjes. Dus moest ik bij thuiskomst aan de slag. Bij iedere kerstbal mompelde ik, ik vind jullie dit jaar niet leuk, dus blijf hangen.
Wellicht zult u zich afvragen welke aversie ik in godsnaam tegen kerstmis heb. Ik heb er dit jaar gewoon geen zin in. Duidelijk!
Ik heb het gevoel dat ik dit krengen net had opgeborgen en daarmee concluderend, dat dit jaar in een sneltreinvaart voorbij was gevlogen. Geen jaar met een gouden randje, zullen we maar zeggen. Teveel lichamelijke nietsklachten, algemene malaise en tot overmaat van ramp overleed mijn moeder kort voor dit feest van licht en gezelligheid. Dus had ik even iets van, ik sla deze feestdagen over. Ik mijn hoofd viel er niets te feesten. Bovendien was het altijd haar feest, ze verheugde zich er mateloos op en kon volop genieten.
Het zal een eenzame kerst worden in mijn hoofd, denkend aan een heel belangrijke vrouw in mijn leven. Ze is er niet meer en ik zal moeten proberen in de zee van het kerstlicht haar los te laten, aanvaarden dat het laatste stukje navelstreng is doorgesneden en ik nooit meer haar oude handen zal kunnen vasthouden.
Zouden ze in de hemel ook kerstbomen hebben? Zou ze daar gezellig met anderen het feest van vrede vieren? Zou de sneeuw die valt misschien een teken zijn dat er een feestje is in de hemel?
© Maydana
08-12-2009
Het laatste stukje navelstreng!
Ode aan een speciale vrouw, mijn moeder!
Terug naar de kust
Daar waar duinen glooien
Waar zand voeten verwarmen
Het geruis van water oren strelen
Gras zich zachtjes wiegt in de wind
Waar schelpen kostbaarheden zijn
Daar was je thuis!
©Maydana
Zondagmorgen, vroeg en alleen, besloot je met één zucht dat het genoeg was geweest. Je sloot je ogen voor eeuwig, op jouw manier en in vrede. Een moment dat jij zelf had gekozen. Je besluit stond vast, je wilde inslapen in het van de duisternis, alleen! Je intense behoefte je naasten en vrienden niet te belasten. Zo was jij, lieve Mam! Altijd rekening houdend met anderen. Je vriendelijke karakter, onuitputtelijke humor, deed ieders hart smelten. En mensen hielden van je! En in je goede dagen bruiste je van leven, en wilde niets liever dan honderd worden.
Je was een zonnekind, zondagskind en genot van elke minuut die het leven je te bieden had. Inmiddels was je overgrootmoeder geworden van een prachtig achterkleinkind. Daar genoot je van, en toen je werd opgenomen in het ziekenhuis, was je wens de foto’s van je achterkleinkind op het prikbord. Ook je dochter had haar plaats gevonden.
Samen hebben we prachtige jaren beleefd in België. Je genoot zo van de paarden, de tuin en vooral de intense rust. Uren kon je genieten, kijkend en dromend. Want je was een dromer!
Toen je in 1999 bij ons kwam wonen, wenste je het millennium mee te mogen maken. Samen hebben we zes lange jaren lief en leed gedeeld en je leefde het leven in dankbaarheid en optimisme.
Ons besluit terug te keren naar Nederland, was ondanks je hoge leeftijd voor geen bezwaar. We vertrokken, je was tevreden en voldaan en het was goed zo!
We vertrokken naar het Oosten van het land, je voelde je opnieuw gelukkig. Halverwege dit jaar begon je lichaam te protesteren, teveel kwaaltjes en zei je zacht ; “Ik word oud! “
Zachtjes gaf je wel eens aan dat het genoeg was geweest. En je wensen om nog een keer naar je ouderlijke huis te gaan en naar de kust, kon ik jammer genoeg niet meer in vervulling laten gaan. Je gezondheid liet dat niet meer toe.
Eén wens laat ik nog in vervulling gaan. Terug naar de kust!
Vandaag nemen familie en vrienden afscheid van je, dicht bij de zee, de duinen en het ruisende water. Waar je hart lag en je thuis!
Waar je grote liefde, jaren geleden zijn laatste rustplaats vond, daar wilde je naar toe. Samen met hem ineen gesmolten in het eindeloze universum.
Lieve Mam, aanvaard deze reis naar al de dierbaren die ons al hebben verlaten en sluit ze in je armen.
Wij zullen je moeten loslaten en daar is heel veel liefde voor nodig. Proberen de leegte die je achterlaat, op te vullen. Maar vooral onze herinneringen koesteren.
Laat je meedragen door de wind, luister naar het geruis van de zee, als wij je zullen begeleiden op een geplaveide weg van liefde en genegenheid.
Lieve allemaal, bedankt dat jullie vandaag aanwezig wilden zijn om in alle eenvoud afscheid te nemen van een heel bijzondere, markante, kleine frêle vrouw.
Dank aan mijn dierbare vriend Thijs van Leer, die dit afscheid met zijn prachtige muziek een extra dimensie heeft gegeven.
It’s time to say goodby, een goede reis lieve Mam en laat je dragen door de wind.
© Maydana November 2009
Terug naar de kust
Daar waar duinen glooien
Waar zand voeten verwarmen
Het geruis van water oren strelen
Gras zich zachtjes wiegt in de wind
Waar schelpen kostbaarheden zijn
Daar was je thuis!
©Maydana
Zondagmorgen, vroeg en alleen, besloot je met één zucht dat het genoeg was geweest. Je sloot je ogen voor eeuwig, op jouw manier en in vrede. Een moment dat jij zelf had gekozen. Je besluit stond vast, je wilde inslapen in het van de duisternis, alleen! Je intense behoefte je naasten en vrienden niet te belasten. Zo was jij, lieve Mam! Altijd rekening houdend met anderen. Je vriendelijke karakter, onuitputtelijke humor, deed ieders hart smelten. En mensen hielden van je! En in je goede dagen bruiste je van leven, en wilde niets liever dan honderd worden.
Je was een zonnekind, zondagskind en genot van elke minuut die het leven je te bieden had. Inmiddels was je overgrootmoeder geworden van een prachtig achterkleinkind. Daar genoot je van, en toen je werd opgenomen in het ziekenhuis, was je wens de foto’s van je achterkleinkind op het prikbord. Ook je dochter had haar plaats gevonden.
Samen hebben we prachtige jaren beleefd in België. Je genoot zo van de paarden, de tuin en vooral de intense rust. Uren kon je genieten, kijkend en dromend. Want je was een dromer!
Toen je in 1999 bij ons kwam wonen, wenste je het millennium mee te mogen maken. Samen hebben we zes lange jaren lief en leed gedeeld en je leefde het leven in dankbaarheid en optimisme.
Ons besluit terug te keren naar Nederland, was ondanks je hoge leeftijd voor geen bezwaar. We vertrokken, je was tevreden en voldaan en het was goed zo!
We vertrokken naar het Oosten van het land, je voelde je opnieuw gelukkig. Halverwege dit jaar begon je lichaam te protesteren, teveel kwaaltjes en zei je zacht ; “Ik word oud! “
Zachtjes gaf je wel eens aan dat het genoeg was geweest. En je wensen om nog een keer naar je ouderlijke huis te gaan en naar de kust, kon ik jammer genoeg niet meer in vervulling laten gaan. Je gezondheid liet dat niet meer toe.
Eén wens laat ik nog in vervulling gaan. Terug naar de kust!
Vandaag nemen familie en vrienden afscheid van je, dicht bij de zee, de duinen en het ruisende water. Waar je hart lag en je thuis!
Waar je grote liefde, jaren geleden zijn laatste rustplaats vond, daar wilde je naar toe. Samen met hem ineen gesmolten in het eindeloze universum.
Lieve Mam, aanvaard deze reis naar al de dierbaren die ons al hebben verlaten en sluit ze in je armen.
Wij zullen je moeten loslaten en daar is heel veel liefde voor nodig. Proberen de leegte die je achterlaat, op te vullen. Maar vooral onze herinneringen koesteren.
Laat je meedragen door de wind, luister naar het geruis van de zee, als wij je zullen begeleiden op een geplaveide weg van liefde en genegenheid.
Lieve allemaal, bedankt dat jullie vandaag aanwezig wilden zijn om in alle eenvoud afscheid te nemen van een heel bijzondere, markante, kleine frêle vrouw.
Dank aan mijn dierbare vriend Thijs van Leer, die dit afscheid met zijn prachtige muziek een extra dimensie heeft gegeven.
It’s time to say goodby, een goede reis lieve Mam en laat je dragen door de wind.
© Maydana November 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)