Wat heb ik toch met van Rossum?
Maarten van Rossum, Amerika-deskundige en tegenwoordig polderjongen. Wel een heel andere tak van sport, zullen we maar zeggen. Eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, want van Rossum heeft ongemerkt mijn hart gestolen. In welke hoedanigheid hij ook op de buis verschijnt, het is en blijft een boeiende vertoning. Zijn ironische sarcasme, zijn vlijmscherpe opmerkingen, zijn een streling voor mijn oor.
Of het nu een optreden is, want zo mag je het wel noemen, bij Pauw&Witteman of een ander actualiteitenprogramma, altijd is hij het vlaggenschip. Zijn onafscheidelijke coltruin, verwarde haren, zijn niet te evenaren rake opmerkingen, doorspekt met het nodige cynisme.
Van Rossum heeft zó zijn eigen mening over het land der onbegrensde mogelijkheden, hoewel dat tegenwoordig nog maar de vraag is, gezien de situatie in Amerika.
Van Rossum presenteert sinds kort een programma bij de NCRV over ons polderlandje. Je zou er bijna christelijk van worden. In een lichte regenjas struint hij in begeleiding van de camera de schoonheden van ons land af.
Regen of geen regen, van Rossum baant zich een weg door de modder. Op een van de eilanden of Drenthe. Van Rossum op reis in Nederland. Een grappige combinatie, NCRV en van Rossum. Niet iets wat je meteen als normaal kunt beschouwen.
Het blijft stoer met een vleugje van Rossum-saus. Je proeft het! De juist gekozen woorden, doordrenkt met zijn sarcasme, al is het maar over een Friese terp.
Maarten blijft mij boeien, ondanks zijn voornaam. Ik moet altijd denken aan een vroeger vriendje, en dat roept bij deze naam niet al te goede herinnering op. Dus noem ik hem maar van Rossum. Bovendien zou ik me goddelijk voelen als ik ook maar 20% van zijn onverstoordheid, zijn cynisme en sarcasme zou kunnen overnemen. Ik hang aan zijn lippen en misschien beantwoord dit de vraag; wat heb ik toch met van Rossum?
Maarten van Rossum, Amerika-deskundige en tegenwoordig polderjongen. Wel een heel andere tak van sport, zullen we maar zeggen. Eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, want van Rossum heeft ongemerkt mijn hart gestolen. In welke hoedanigheid hij ook op de buis verschijnt, het is en blijft een boeiende vertoning. Zijn ironische sarcasme, zijn vlijmscherpe opmerkingen, zijn een streling voor mijn oor.
Of het nu een optreden is, want zo mag je het wel noemen, bij Pauw&Witteman of een ander actualiteitenprogramma, altijd is hij het vlaggenschip. Zijn onafscheidelijke coltruin, verwarde haren, zijn niet te evenaren rake opmerkingen, doorspekt met het nodige cynisme.
Van Rossum heeft zó zijn eigen mening over het land der onbegrensde mogelijkheden, hoewel dat tegenwoordig nog maar de vraag is, gezien de situatie in Amerika.
Van Rossum presenteert sinds kort een programma bij de NCRV over ons polderlandje. Je zou er bijna christelijk van worden. In een lichte regenjas struint hij in begeleiding van de camera de schoonheden van ons land af.
Regen of geen regen, van Rossum baant zich een weg door de modder. Op een van de eilanden of Drenthe. Van Rossum op reis in Nederland. Een grappige combinatie, NCRV en van Rossum. Niet iets wat je meteen als normaal kunt beschouwen.
Het blijft stoer met een vleugje van Rossum-saus. Je proeft het! De juist gekozen woorden, doordrenkt met zijn sarcasme, al is het maar over een Friese terp.
Maarten blijft mij boeien, ondanks zijn voornaam. Ik moet altijd denken aan een vroeger vriendje, en dat roept bij deze naam niet al te goede herinnering op. Dus noem ik hem maar van Rossum. Bovendien zou ik me goddelijk voelen als ik ook maar 20% van zijn onverstoordheid, zijn cynisme en sarcasme zou kunnen overnemen. Ik hang aan zijn lippen en misschien beantwoord dit de vraag; wat heb ik toch met van Rossum?
©Maydana 9 maart 2009
