De volgende generatie zoekt het maar uit!

De volgende generatie zoekt het maar uit!

In de afgelopen weken kreeg ik de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift.
Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd werd op onze oudjes is geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritaties opwekken, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden. Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgenden in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van de ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.
Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele is van onze groep ouderen.
Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.
Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet.
En dat kan in de praktijk zeer kwalijke gevolgen hebben.

Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.
Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.
Niet hun probleem. Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van de huidige groep ouderen. Geen denken aan. Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Een bittere conclusie!

Nog veel erger is het als men bedenkt dat de babyboomers over aan aantal jaren misschien ook zorg nodig zal zijn, en de wetenschap dat hun kinderen niet bereid zijn geweest extra te betalen, om dit te garanderen.
Over affiniteit van de jongere generatie ten aanzien van hun ouders is weinig meer over. Met andere woorden; ze zoeken het maar uit!

© Maydana

Uw privacy (niet) gegarandeerd

Uw privacy ( niet ) gegarandeerd

Gisteren moest ik naar het Belastingskantoor. De tijd dat men dat vervelende formulier in moet vullen nadert met rasse stappen. Nu ben ik maar gewoon werknemer, dus veel bijzonders valt er niet in te vullen – of af te trekken.
Maar een blauwe enveloppe wipte mijn brievenbus binnen met de vraag of ik een bezoekje wilde brengen aan de heilige Inspecteur der Belastingen.
Echt dol ben ik niet op dit soort van uitnodigingen, want meestal betekent dit niet veel goeds.

Nu hebben we in onze provinciestad een geheel nieuw belastingkantoor, ruimtelijk en super de luxe, waar de heren zich suf rekenen om mijn zwaar verdiende euro’s die kant op te laten vloeien. Maar een rondleiding in het hernieuwde onderkomen van onze geldduiveltjes zou misschien de moeite waard kunnen zijn. En…dat was het, verzeker ik u!

Alsof ik Grand Hotel Riz binnenstapte. De immense hal gaf mij het gevoel van een teveel aan belasting betalende landgenoot. In ieder geval wist ik meteen waaraan enkele van mijn geïnde euro’s aan waren besteed. Twee grote kunstwerken van een gerenommeerde schilder sierden de grote witte wand. Een rekensommetje leerde mij al snel dat deze schilderijen een klein vermogen hebben gekost.
Een immense houten sculptuur stond in het midden. Ook hier moet beslist aardig zijn gegraaid in de ‘belastingpot’.

Door de oneindig lange marmeren hal baande ik me een weg naar de balie. Twee zwartharige medewerkers, blijkbaar is blond tegenwoordig out, verwezen mij met een bonnetje naar een knusse zithoek. Een groot beeldscherm zou mijn nummer projecteren, en kon ik mij vervoegen naar de balies. Ik kom ogen tekort om het nieuwe ‘paleis der blauwe enveloppen ‘ in me op te nemen. Met verve neem ik plaats en even had ik geen flauw idee meer, dat dit het belastingkantoor was. Mijn nummer verscheen op de display, in kleur, en ik wandelde op mijn dooie gemak naar het loket. Overigens een afstand waarbij men ernstig moet denken aan een halve marathon. Mocht u denken dat enige discretie aanwezig was, dan moet ik u hevig teleurstellen. Open en bloot. Alle loketten waren bezet en ieder gesproken woord was duidelijk verstaanbaar. Ongewild wordt je tot luistervink gepromoveerd!
Naast mij stond een dame, die haar hele hebben en houwen moest vermelden en de ambtenaar in kwestie ieder antwoord nog eens herhaalde, zodat wij allen haar stand van zaken en gespaarde euro’s tot ons konden nemen.
Je zult maar het slachtoffer worden van deze ondervragingstechniek en je buurman staat naast je. Toch geen prettig idee! Van enige privacy geen sprake, want zelfs bij het postkantoor dien je achter de blauwe streep te blijven, of is dit tegenwoordig oranje?
Mocht ik deze dame in de stad tegenkomen, weet ik in ieder geval wat ze op haar bankrekening heeft staan.
Ik was overigens zo klaar, de ambtenaar deelde mij mede dat het formulier gewoon kon worden opgestuurd en een theekransje bij de inspecteur niet aan de orde was. Jammer, want ik had zijn onderkomen in dit belastinghotel graag willen zien. En de weg naar deze chique tent had ik me kunnen besparen. In ieder geval weet ik nu dat er voor de belasting discretie niet telt, uiteindelijk weten ze alles van je en als je geluk hebt weet jij alles van je buren!


© Maydana

Griep teisert Twente

Griep teistert Twente

’s Morgens nog een hele madam, ’s middags in de lappenmand. Het is weer zo ver, koorts, koude rillingen, zere spieren en keelpijn, houden veel Twentenaren in de ban. Het griepvirus heeft zijn intrede gegaan en al snotterend, niezend en kuchend houden we de griepgolf op peil. Dat kleine akelige virusje, heeft het op de Tukkers voorzien en vele met mij zijn het ‘slachtoffer ‘geworden van zijn aanval. De veroorzaker is echter een bekende, en de risicogroep die afgelopen herfst een griepspuit hebben gekregen, zullen zich er kranig door heen slaan. Want het al bekende virus, dat op dit moment heerst, sluit goed aan bij het ingespoten vaccin.

Maar velen van ons zullen zich proestend en gewapend met tissues op de bank nestelen, ingepakt als een maanmannetje en roepen; ik voel me zó ziek!
In huis dwarrelen de bacteriën rond, en zoeken hun volgende slachtoffer. Uiteindelijk zal deze
ongenode gast alle aanwezigen veroordelen tot een paar dagen bed.

Nu heb ik me voor het eerst laten inenten afgelopen jaar, denkende dat ik hiermee dat akelige beestje te slim af kon zijn. Kosten waren uiteraard voor mij, want ik behoor niet tot de risicogroep. Maar het vooruitzicht, dat ik enkele dagen verplicht mijn bed moest houden, met dat akelige griepgevoel, paste niet in mijn beeld deze winter door te komen.
Gezien de fikse koude, het vriezen en de schaatsgekte, had ik even de euforische gedachte dat elke virusje het loodje zou leggen en ik met griepprik de lente tegemoet kon zien.

Maar niets is minder waar, Het heeft mij niet overgeslagen, en al bibberend en snotterend slijt ik de afgelopen dagen in mijn bed of op de bank, gewapend met pakken zakdoeken en verse thee. En met mij nog veel meer Twentenaren, meedienend op de griepgolf.

© Maydana

Stijloos voor GeenStijl!

U hebt het vast gezien, het televisiemoment van het jaar, en natuurlijk de uitslag. Ik probeerde
zonder vooroordeel het einde van het programma af te wachten, maar halve wegen ben ik maar afgehaakt. Afgezien van de publiekslieveling Matthijs van Nieuwkerk, aardige gozer, was mijn interesse niet echt gewekt. Wat heeft het voor zin, een televisiemoment van het jaar te kiezen? Momenten flitsten over mijn beeldscherm, waarbij ik het gevoel krijg van ouwe koek. Het is ongeveer hetzelfde alsof ik een krant zou lezen van een week geleden, uitgekauwd en oud nieuws en rijp om vis in te verpakken, spijtig voor de vele journalisten die dag en nacht in touw zijn u van nieuws te voorzien. Dat is het treurige van het vak!
Terugkomend op de ‘momenten ‘ kan ik u zeggen, de uitslag hiervan uit de krant te hebben vernomen en dat was niet mis. Gesjoemel wordt de VARA verweten, want GeenStijl zou de echte winnaar zijn. Het filmpje over onze nietszeggende Vogelaar was torenhoog favoriet. Eerlijk gezegd, was dit ook het moment dat mij was bijgebleven van het afgelopen jaar. De rest was al historie!
Wat de jury betreft, ach, het zijn maar mensen, beïnvloedbaar en voorgeprogrammeerd. Hun mening heeft geen enkele waarde en was totaal overbodig. Misschien was het en beter idee geweest, allen de kijker te laten stemmen. Links gerommel, zullen we maar zeggen!

De VARA pronkt graag met haar ‘kroonjuwelen ‘, in dit geval met het leeuwtje, niet te verwarren met de reeds overleden blauwe Leeuw van de Postbank.
GeenStijl, zou GeenStijl zijn als zij deze uitslag niet zouden aanvechten. De verschillende polls op Internet geven duidelijk aan dat het merendeel van onze bevolking de voorkeur heeft gegeven aan een stilzwijgende Vogelaar.
GeenStijl is in het bezit van een fax die duidelijk aangeeft, dat hun ‘moment ‘veruit de meeste stemmen heeft gehaald. Het zou de VARA sieren als zij met de echte cijfers boven tafel zouden komen. Want GeenStijl geloof heilig in het document dat zij winnaar waren.
Een eerlijk gezegd, ik geloof het ook! Want de nietszeggende Vogelaar blijft uniek en zal de geschiedenis ingaan als de meest incapabele politica in onze politieke schemerwereld.

© Maydana

Diva la keyl

Haar sporen als journaliste heeft ze verdiend. Als buitenland verslaggever was ze buitengewoon. Ze werkte twaalf jaar voor het actualiteitenprogramma Hier en Nu bij de NCRV, daarna schitterde ze in AVRO's Servicessalon , waarna ze overstapte naar de commerciële televisiezender RTL 4 en presenteerde de alom bekende Vijf Uur Show. Na vijf jaar stopte ze, en begon ze aan de populaire dagelijkse talkshow, genaamd Catherine. Echter wegens gebrek aan sponsoren van het programma sneuvelde dit.

Na deze commerciële uitstap keerde La Keyl terug naar de publieke omroep. In 2002 maakte zij voor de EO een serie genaamd, Catherine op zoek naar God, de niet-gelovige Catherine in gesprek met bekende christenen over het geloof in God. Daarna maakte ze voor de TROS nog een aantal documentaires over verschillende onderwerpen. In 2005 werd Catherine het gezicht van de nieuwe seniorenomroep en het programma Max&Catharine. Deze talkshow trok al vanaf het begin een half miljoen kijkers en het was een gat in de markt. Catherine dacht dat dit haar laatste show zou zijn, en één jaar later besloot ze te stoppen en tijdelijk nam Martine van Os dit programma over.

Maar in 2007 was La Keyl weer terug bij omroep Max. Enkele maanden later werd bekend dat Catherine definitief zou stoppen en werd het Loretta Schrijvers die haar opvolgde. Want zoals dat gaat in dit leven, zijn het sterke benen die de weelde kunnen dragen.
Catherine zat niet stil, er verscheen een eigen Glossyblad. Met veel ophef werd dit gelanceerd en Catherine liet geen mogelijkheid onbenut dit te promoten, waarbij de eerste oplage binnen één dag al was uitverkocht. Een nieuw project was geboren. La Keyl is een perfectionist en laat geen mogelijkheid voorbij gaan de totale regie te behouden. Waar la Keyl zich vertoont, trillen alle vestingen en ze heeft bewust gekozen voor de titel 'bemoeial '. Vele medewerkers sloeg de schrik om het hart als La Keyl zich vertoonde. Zo ging het ook met het Glossyblad 'Catherine' en ze lag regelmatig overhoop met haar zakenpartner en uitgeefster. Eén jaar na het verschijnen hiervan, bleek de Glossy niet rendabel. Catherine in de steigers met als gevolg een conflict. Alle medewerkers inclusief La Keyl werd verteld; wij stoppen!

Nu heb ik een paar maal met Catherine gewerkt, zowel in de Vijf Uur Show, als Max&Catherine en ik moet zeggen La Keyl is altijd nadrukkelijk aanwezig en laat geen moment verloren gaan zich te bemoeien met eigenlijk. alles! Haar trillingen zijn tot op de stagevloer te voelen. Aan de andere kant is het zo, vangt men deze trillingen goed op blijkt La Keyl een zeer bijzondere een aardige meid te zijn, en haar Diva gedrag niets meer dan een schild en haar drang naar erkenning.

Haar aanwezigheid in het programma van Knevel&van den Brink is een schoolvoorbeeld, hoe La Keyl te allen tijde bezig is de regie in eigen handen te hebben. Een over-don perfectionisme wat haar bij medewerkers bepaald niet geliefd maakt. Zo zal het ook zijn gegaan met haar Glossy en zullen de spanningen tussen zakenpartner en Catherine behoorlijk zijn opgelopen, met als resultaat dat haar 'kindje Catherine ' zonder haar medeweten is verschenen in de schappen. Dat heeft haar behoorlijk aangegrepen en volgens eigen zeggen sloop dit haar. Begrijpelijk als iets uit je handen wordt genomen. Toch blijft ze een goede journaliste, een vakvrouw met de titel Diva La Keyl, zowel voor sympathisanten, als tegenstanders. Gezien haar creatieve brein, verzint La Keyl wel weer iets nieuws voor de verandering.

© Maydana

Kreukelzone
Naarmate mijn houdbaarheidsdatum redelijk in zicht is, ondanks alle wellness- en schoonheidssalon, dure crèmes en allerlei ander hulpmiddelen, weiger ik tegenwoordig categorisch om na het opstaan in de spiegel te kijken. Als een dief in de nacht sluip ik langs de spiegels, om niet te worden geconfronteerd met de algemene kreukelzone van mijn gezicht, over de rest maar niet te spreken. De tand des tijds heeft geen enkele consideratie met mij en gaat gewoon zijn gang en knaagt er rustig op los. Ik weiger, om de nalatenschap van de over mij heen gewalste ‘vrachtwagen’ waar te nemen. Ik baan mij een weg naar de keuken, langs alle spiegels die ik overigens zelf heb opgehangen in een ver verleden, om ongezien naar de koffiemachine te komen. Knop aan, kopje eronder en dan de weg naar het toilet om het opgeslagen nachtwater te lozen.Donders, hier hangt ook een spiegel en een blik verteld mij dat ik ’s morgens beslist niet moeders mooiste ben.

Shit, ik constateer bovendien dat ik dikke ogen heb alsof ik nachtenlang aan de boemel ben geweest en mijn bed gemakshalve maar even heb overgeslagen. Nee, dus, de dikke opgezette ogen heb ik te danken aan een akelig klein beestje, virus genaamd die mij via allerlei omwegen heeft bereikt. Een uiterst ongenode gast!De avond daarvoor begon ik een aantal wilde niesbuien te produceren, welgeteld dertig achter elkaar, waarbij het nodige water uit mijn ogen en neus kwamen en ik maar tot één conclusie kon komen, snip verkouden! De pakken tissues waren niet aan te dragen en ik kreeg het zo koud alsof ik expres in mijn nachtjapon buiten op het terras was gaan zitten om te checken of het echt wel zo koud was, als de weervrouw had verteld.

Lieve hemel, wat ben ik een gezegend mens dat mijn wederhelft, inmiddels gepensioneerd, altijd besluit een half uur later op te staan. Zo kunnen mijn kreukelzone zich langzaam herstellen en draait de teller van mijn houdbaarheidsdatum even terug, uiteraard door mijn dure crème en een plens koud water. Ik haal mijn koffie en kijk naar buiten waar de wereld wit en onschuldig lijkt. Waarom is mijn wederhelft geen beroemde plastische chirurg, waar ik gratis elke maand naar toe kan om liften, corrigeren en zuigen kan laten verrichten. Zeker zou hij dan zeggen; jij kost me meer dan ik verdien! Gelukkig is hij een rechtlijnig denkende zakenman geweest, die de realiteit niet uit het oog verliest en de opkomende ouderdom gelaten over zich heen laat gaan, overigens telt zijn gelatenheid ook voor mij. Zijn gevleugelde woorden; ik heb er geen problemen mee! Nee, natuurlijk niet, denk ik dan, die vrachtwagen slaat jou ook altijd over. Aan de andere kant is het natuurlijk wel zo, dat gezondheid de boventoon moet voeren, maar dat neemt niet weg dat ik ’s morgens een soort van spiegelfobie ontwikkel. Misschien moet ik op iedere spiegel een groot etiket plakken met de tekst CARPE DIEM.

Laatst was ik weer even in Parijs om mijn roots weer te voelen, waarbij een bezoekje aan Galerie Lafayette altijd op het programma staat. Bij de afdeling Dior sprak een verkoper mij aan en vertelde voorzichtig dat hij een prima crème in de aanbieding had, die mij minstens 10 jaar jonger zou maken, vooral goed voor mijn kreukelzone. Bah, dacht ik, deze man heeft het ook al in de gaten dat mijn houdbaarheidsdatum bijna verlopen is. Kosten van dit wondermiddel in de aanbieding euro 620. Toch goedkoper als je wederhelft plastisch chirurg is, toch?

Gisterenavond keek ik naar Carlo Boshardt, Wedden dat ik het kan, die samen met Nicolette van Dam aan het einde van het programma altijd een soort van wedstrijd doen om kinderen te steunen in het kader van “Because I am a girl ‘. Samen in een panty, was het motto. Althans ieder in een been, volgens Carlo een panty van Viola Holt, over het hoofd waarbij men ziet dat dit een prima vermomming kan zijn voor overvallers. Van enige herkenning is geen sprake meer, en waarom vertel ik dit nu. Mocht u dit ook hebben gezien heeft u misschien een voorstelling hoe mijn kreukelzone er ’s morgens uitziet.

© Maydana © foto Maydana

Elke dag zou een verwendag moeten zijn...

Lieve vriendin,

Verscholen achter een grote bos bloemen, bibberend en vol schuldgevoelens stond ik daar, mijn hand op de bel en jij deed open. Alsof ik je gisteren had gezien was je blij en zoals altijd met een brok positieve uitstralende energie. "Hallo kom binnen". Op dat moment schiet je te binnen dat 20 jaar vriendschap dergelijke dingen kunnen doorstaan. Ik, me vreselijk schuldig voelend omdat ik je te weinig aandacht had gegeven in de moeilijke en afschuwelijke periode toen je de mededeling kreeg dat je getroffen was door borstkanker.Ik toen onbereikbaar.....natuurlijk allemaal verklaarbaar en misschien als excuus aan te voeren, maar niet genoeg om me daarachter te verschuilen.De schok te horen dat deze ziekte jouw leven zou veranderen was voor mij niet voor te stellen.

Ik maakte me ernstige verwijten dat ik het niet eerder wist, niet bereikbaar, je niet kon bezoeken in het ziekenhuis, niet kon bijstaan in de vele moeilijke momenten die je hebt moeten ervaren, want zoiets verwacht je toch van een vriendin.

Nee, ik was spoorloos, bezig met met eigen problemen, mijn leven weer op rails te krijgen, vergetend dat er ergere dingen om je heen gebeuren als alleen je eigen wereldje. Ik hoop dat deze nalatigheid mijnerzijds niet onze diepe vriendschap heeft geschaad en dat we door kunnen gaan, daar waar het even is gestopt, gisteren weer opgepakt met alle positiviteit die je uitstraalt en de kunst van anderen,maar vooral mij te leren, dat vriendschap veel kan verdragen.

Lieve vriendin, mijn oprechte verontschuldigingen, diep uit mijn hart betuig ik spijt voor deze "nalatigheid en egoisme " die puur was gebaseerd op angst voor confronatie. Voor mij was het onmogelijk en beslist niet te begrijpen dat jij door zoiets zou worden getroffen. Mijn worsteling om je tegemoet te treden, in je ogen te kijken en je verdriet te zien. Die confrontatie en de ongrijpbare angst die mijn emotie beheerste. In gedachten heb ik je duizenmaal geknuffeld, je willen zeggen hoe belangrijk je bent, maar ook zonder woorden in je nabijheid zijn. Stil en woordeloos.

Gisteren heb je weer opnieuw je kracht en je sterkte laten zien, maar ook je vergevings gezindheid, je hebt me binnen gelaten, we hebben zonder woorden geknuffeld, mij weer laten zien hoe groots je bent in een ontstaan moment en dan....je vraag hoe is het met je!Zo graag had ik jou willen vragen, hoe voel jij je, je emoties, wat denk diep in je ziel! Maar jij zult zeggen alles ik oké. Op zulke momenten verlang ik erna een beetje, van jou de kunst te leren,te leven en te overleven. Samen hebben we genoten van de zon, achter in de prachtige tuin, samen even alleen, maar toch kreeg ik niet over mijn lippen te vragen,waarom je me nog binnen hebt gelaten. Had maar tegen me gezegd, wat ben jij voor een vriendin; toen ik je nodig had was je onvindbaar, maar nee, niets van dit alles.

Je stralende glimlach, je optimisme en vooral je vraag, hoe is het met jou! Lieve vriendin, ik hoop dat de stap van gisteren niet de laatste zal zijn er er nog vele, vele mogen volgen. Dat ik weer kan komen zoals vroeger, kort of lang en dat 20 jaar misschien nog 40 jaar kunnen worden, want een zo diepe vrienschap moet je koesteren.Nu, vandaag verwerk ik alle emoties die mij gisteren zo hebben geraakt en kom tot één conclusie, je bent een geweldig mens, waar deze lummel nog veel van kan leren.

Veel liefs en duizend knuffels,

© Maydana

Afgelopen zaterdag had ik me voorgenomen uitgebreid te gaan winkelen. Heerlijk, mezelf trakteren op een lunch, één grote cappuccino en vooral snuffelen in allerlei winkels, met andere woorden, actie" zelfverwennerij". Met veel moeite en pijn kon ik mijn auto parkeren en opgelucht liep ik richting stad. Voor de tijd van het jaar was het eigenlijk aangenaam weer, echt een dag om behoorlijk uit mijn bol te gaan. Ik had een lijstje gemaakt met " verrassingen" waar ik straks mee thuis wilde komen, overigens met de wetenschap dat de helft beslist niet zou worden gekocht. De stad vertoonde een overvloed aan winkelende mensen en ik vroeg mij af: " Gaat het echt zo slecht in Nederland"? Zo te zien niet, en ik kreeg visioenen van roodstaande bankrekeningen en op komst zijnde deurwaarders, of waren dit alleen de veelverdieners welke de stad tot een krioelende mierenhoop maakten.

Op mijn dooie gemak wandelde ik door de winkelstraten en keek zijlings naar de etalages, die mij op de hoogte brachten van de nieuwste modetrends. Niet gek dacht ik, lekker straks uitgebreid kijken, maar eerst naar mijn favoriete " kroegje" voor mijn verdiende cappuccino. Vol zelfvertrouwen stapte ik binnen en keek vluchtig in het rond of ik ergens nog een plaatsje kon bemachtigen, het was behoorlijk druk. Achter in de hoek zag ik nog een tafeltje en de mij zo bekende eigenaar riep verbaasd:" Jeetje, meisje dat is lang geleden, ik kom zo bij je, zeker hetzelfde recept als altijd". Ja, riep ik. Jas uit en hup zitten, voordat ik de enig overgebleven plaats misschien nog zou moeten afstaan.
Sigaretten op tafel, mijn GSM diep weggestoken in mijn handtas, mocht hij onverhoopt toch van zich laten horen, was ik per definitie te laat, want mijn handtas is altijd een grote puinhoop. Zo, dit was mijn zaterdag en ik was niet van plan deze te laten verstoren. Ik keek rond en zag geen bekenden. Prima, ook geen sociale praat van mooi weer vandaag en hoe gaat het ermee, mijn zaterdag! Inmiddels was mijn favoriete cappuccino gearriveerd en snel vroeg de eigenaar nog hoe het met me was, lang niet gezien, maar er was geen tijd voor een praatje, druk, druk druk! Diep in mijn hart dacht ik, gelukkig maar. Als ik vandaag ergens geen zin in had was het sociale gekwetter.Vandaag wilde ik genieten van het alleen zijn en vooral van mijn cappuccino.

Een paar tafels verder zaten een stuk of wat dames, 50+ meiden - van dat Gooise gedoe -waar er één de hele clan bezighield met een luidruchtig verhaal. Nieuwsgierig als ik ben, ving ik enige flarden op van het gesprek en plots kwam ik tot de conclusie dat ik deze stem herkende. Ik pijnigde mijn nog resterende hersenen en groef in mijn herinneringen. Kon ik haar maar zien van de voorkant, dan hoefde ik niet zoveel moeite te doen . Ik wist echt niet meer bij wie ik deze stem moest plaatsen. Oké, dacht het is mijn zaterdag, c, a va, wat kan het me ook schelen. De Gooise 50+plussers werden steeds luidruchtiger en de door mij herkende stem bleef de boventoon voeren. Ik verdiepte mij in het plaatselijke "sufferdje" en dronk met vol genot mijn koffie.
"Hallo, ik wist dat jij het was, " zei de herkenbare stem tegen mij. Ik schrok me de pleuris en keek recht in het gezicht van een oud studiegenootje uit de vorige eeuw. Ik slikte en zei: "Goh, wat leuk jou hier te zien, dat is lang geleden". Hoe ik het in vredesnaam mijn strot uit kreeg was me onduidelijk. De herkenbare stem was destijds de zó populaire meid van de Universiteit, geen man was veilig voor haar, mening vriendje heeft ze schalks gestolen van de toen aanwezige meiden. Toegegeven, het was een pracht meid en ondanks al haar " ondeugden" had ze in mijn ogen iets unieks. Ze had iets wat wij blijkbaar allemaal misten, destijds.
Nu ineens na zoveel jaren stond ze weer voor me en het was nog steeds een prachtige meid. Weliswaar iets belegen, maar haar ogen glinsteren nog steeds, en aan haar uitstraling was ook niets veranderd. " Mag ik even bij je komen zitten," vroeg ze en zonder op mijn antwoord te wachten nam ze plaats. " Hoe gaat het met je?" . En zonder blikken of blozen loog ik " uitstekend". "Hoe het met jou gaat hoef ik zeker niet te vragen," zei ik, het antwoord weet ik al, geweldig. " Ja", zei ze triomfantelijk, inderdaad." Smalend vroeg ze mij of ik nog steeds achter het nieuws aanrende. "Ja, natuurlijk dat is mijn vak." En jij? " Dat had ik gauw bekeken," zei ze, niks voor mij, oké het waren leuke studiejaren en wat hebben we veel plezier gehad ( stiekem dacht ik, ja jij wel) "Ik golf, ren van het een naar het andere Beauty Center, laat hier en daar wat verbouwen, ben lekker met mezelf bezig, mijn waarde echtgenoot werkt, werkt en werkt en ik geef het geld uit. Prima geregeld toch?" Waarom was ik toch helemaal niet verbaasd over deze openheid . "En jij, wat doe jij "? Ik keek haar pinnig aan en zei; " Gek hè, maar ik werk gewoon, ren nog achter het nieuws aan, laat me koeioneren door de hoofdredacteur en rij teveel kilometers voor onzinnige interviews." Oh, was haar enige reactie. En je man, volgens mij had je toch ook een dochter? "

Mijn man is 15 jaar geleden overleden, mijn dochter is inmiddels een jonge vrouw met haar eigen leven en voor de rest werk ik nog steeds, dus eigenlijk niet veel bijzonders. " Ja, het leven kan raar lopen, hè ". " Zeg dat wel", zei ik. Ze was geen spat veranderd, ze leefde haar leven nog steeds als toen met geluksfactor 98%. " Nou leuk je ontmoet te hebben, het is al lang geleden dat we elkaar hebben gezien en nu zo maar ineens.". Ik ga maar weer naar mijn gezelschap, ze zullen wel denken . Echt leuk, deze onverwachte ontmoeting met jou, we moeten maar gauw een afspraak maken, kunnen we samen lunchen en misschien golfen. Mijn mond viel open van verbazing en eerlijk gezegd ontbraken mij alle woorden. Ze gooide een visitekaartje op tafel en riep nog , bel me maar!

Ik keek haar na en dacht....zo was ze toen en zo is ze nog steeds, alleen haar bankrekening is enigszins vetter als in onze studententijd. Mijn koffie was inmiddels koud geworden en ik keek wanhopig naar de opgeschoten Gooise meiden van 50+, die met veel hilariteit de zaak verlieten. Eerlijk gezegd, was mij alle zin vergaan om deze zaterdag, waarvan ik mij zoveel had voorgesteld voort te zetten. Ik keek eens naar mijn lijstje en dacht, weet je wat je hebt allemaal niet eens nodig. Mocht u misschien denken dat ik enig gevoel van jaloezie had ontwikkeld na dit " hoogstaande intellectuele" gesprek met een toevallige ontmoeting van een vroeger studiegenootje, helaas ik voelde geen enkele vorm van jaloezie, maar een lichte vorm van medelijden wegens een misschien nutteloos en weinig zinvol bestaan van deze oude " studievriendin".

Bob, de eigenaar kwam aan mijn tafel en vroeg: " Nog hetzelfde"? " Nee dank je, even niet" "Wie was dat in godsnaam, "vroeg hij mij. " Een lang verhaal, vertel ik je nog eens." Ga lekker winkelen en maak er een leuke dag van, kom daarna gezellig eten en kunnen we weer eens van gedachten wisselen, tenslotte ben je een eeuwigheid niet meer hier geweest. " Lief van je", zei ik, maar ik heb een beter idee. Ik ga naar huis mijn koffers pakken, vertrek voor 6 weken naar een zonnig eiland, kom terug en laat me iedere dag verwennen in een Beautyfarm, bel de dichtstbijzijnde verbouwingskliniek, maak een afspraak met die Conny van Breukhoven en laat me vol spuiten met Botox , daarna is mijn bankrekening ongeveer tot nul gedaald en wacht dan gelaten tot de deurwaarder komt en mijn hele boel in de veiling gooit. Wedden, dat als ik haar dan ooit weer tegenkom ze me niet meer herkent. Bob keek me verbijsterd aan en schudde zijn grijze hoofd. Hij geloofde allang niet meer in sprookjes! Ik overigens ook niet, maar mijn zaterdag was verpest en ik zocht mijn oude auto op om me thuis te nestelen op de bank, met een goed glas wijn en een sigaret en liet mijn gedachten de vrije loop over een eventuele " verbouwing" waarbij ik tot de conclusie kwam dat het eigenlijk een vorm van bouwfraude zou zijn.

© Maydana

De ‘slimme’ politie van Twente

Wist u dat de politie Twente meer blauw op straat heeft dan elders in Nederland! Daarom behoren ze tot de slimmere korpsen in Nederland. Dit constateerden twee CDA-Kamerleden tijdens een werkbezoek aan Hengelo. De heren lieten zich informeren over de Twentse werkwijze door burgemeester en plaatsvervangend korpsbeheerder. Daarbij kwam men tot de conclusie dat het Twentse korps zeer efficiënt werkt en daarom meer blauw op straat mogelijk is, dan bij meer bureaucratische korpsen. Een blauwdruk voor de Twentse werkwijze is er niet, maar kan misschien wel een voorbeeld zijn voor andere korpsen, is de conclusie van de Kamerleden. Denkt u niet dat Twente crimineler is, dan de rest van Nederland. Efficiëntie is het toverwoord. Opvallend is dat men hier meer blauw op straat ziet dan in het Westen, soms te pas en te onpas. Maar ze zijn er, dat is zeker. Misschien toch een voorbeeldfunctie voor de rest van de korpsen in Nederland. Laat teveel bureaucratie achterwege en zorg voor de veiligheid van je burgers, is hier het motto.

© Maydana

Rouwadvertentie's

Gisteren zat ik met een collega te lunchen. Hij was druk doende de krant door te worstelen en deelde mij mede dat hij nog even de rouwadvertentie's moest lezen. Ik verbaasde mij zeer gezien zijn leeftijd en vroeg in alle onschuld wat dergelijke advertenties voor hem betekenden. Eigenlijk niet veel, zei hij, maar tegenwoordig worden in dit soort van mededelingen allerlei onthullingen gedaan, aangaande de oorzaak van iemands dood. Dus je bent gewoon nieuwsgierig, vroeg ik hem. Hij keek me veelbetekenend aan en zei tenslotte, ja! Vreemd genoeg kijk ik zelden of nooit naar rouwadvertentie's. Misschien een vorm van struisvogelpolitiek met in mijn achterhoofd het waanidee: ik heb nog even voor ik 85 word. Niets is minder waar en dat weet ik zelf maar al te goed.

Ondertussen al redelijk 'belegen' en misschien een snellere verloop van mijn houdbaarheidsdatum. Ouders sterven voor de kinderen, maar soms heeft het noodlot een ander idee. Mijn dochter overleed op de leeftijd van nauwelijks een jaar, kort na haar verjaardag, zomaar! Een gezond kind ligt ineens dood in haar wiegje, wiegendood. Verbijsterd onderga je je lot! Boosheid en onmacht geven je een verlamd gevoel. Hoe kan je hiermee omgaan! Deel je jouw verdriet met je echtgenoot, of beleef je ieder je eigen emoties en gevoelens. Ik heb er tien jaar nooit over gesproken en beschouwde haar dood als een afschuwelijke nachtmerrie. Geen tijd nemend voor verdriet of rouw. Daarna overlijd je echtgenoot aan een hartstilstand op jonge leeftijd. Je leven verandert in een totale puinhoop en je woede neemt de overhand. Waar bleef God met zijn eeuwige liefde? Ik denk dat hij mij veel heeft uit te leggen als ik straks het huidige met het eeuwige zal verwisselen. Dus rouwadvertentie's zijn aan mij niet besteed, het blijft een Circle of Life!

© maydana

Ná Sonja Bakkeren gaan we Terpstra’en!

Ons dikkertje is niet meer! De gezellige sporttante met een gezicht als een volle maan, een lichaam als een sumoworstelaar, haar brede glimlach, maar vooral haar spontaniteit en verve waarmee ze sport onder de mensen bracht. Haar knieën konden de zware last niet meer dragen, dus was afvallen de enige remedie. Erica vond haar eigen gewicht niet echt een probleem, dik zijn was haar handelsmerk geworden.
Liefst 48 kg viel onze voormalige zwemster af in een half jaar. Erica besloot haar ervaringen op papier te zetten in navolging van Sonja Bakker, en zie daar het is een bestseller geworden.
Tegen alle verwachtingen in vliegt haar dieetboek de winkel uit en stond haar afvalboek in de top vijf van best verkochte boeken. Het werd voornamelijk een kerstcadeau voor de dikkertjes onder ons, want zoals het ons Nederlanders betaamd, hebben wij weer de beste voornemens voor 2009, waaronder afvallen. En dat mag ook wel, want overgewicht is een groot probleem en Erica had hier behoorlijk last van, zoals veel landgenoten.
48 kg in een half jaar is wel erg veel, en het is niet aan te raden dit op eigen houtje te doen, begeleiding is absoluut noodzakelijk.
Eerlijk gezegd, als ik haar nu zie rijst bij mij de vraag waar ze het overgebleven vel heeft gelaten. Maar daar zal ik wel nooit antwoord op krijgen.

© Maydana

Tijd voor de Almeloër van het jaar

Het was een heftig jaar voor Almelo. Na allerlei gerommel met onze molen, die door wethouder Kuiper verplaatst wilde worden naar een afgelegen gebied buiten Almelo, en veel weerstand ondervond door de inwoners. Uiteindelijk bleef de molen staan, daar waar hij hoort. Wethouder Kuiper trok zijn staart in en de molenkwestie werd van de lijst geschrapt. Daarna werd Almelo geconfronteerd met een heuse gijzeling op 16 juni 2008, waarbij Kuiper en enkele ambtenaren uren werden gegijzeld in het gemeentehuis. Een boze horecaondernemer wilde zijn ongenoegen uiten over de scheve verhoudingen die de gemeente Almelo hanteerde. Voorkeursbehandeling en vriendjespolitiek. Daarna gooide Zembla roet in het Almelose eten, door keihard te beweren dat het trio Knip ( burgemeester) Kuiper en Sjoers ( Wethouders ) niet rechtmatig zouden hebben gehandeld in diverse kwesties, maar vooral wethouder Sjoers kreeg de rekening gepresenteerd met als uitkomst, gesjoemel door aankoop van een stuk grond. Dat was koren op de molen voor de inwoners van Almelo, want wethouder Sjoers is al jaren een doorn in het oog van menige inwoner. Zembla nestelde zich in het Almelose en Nederland kon meegenieten van een echte affaire van corruptie, belangenverstrengeling maar vooral vriendjespolitiek. Weken werd Almelo in de ban gehouden van allerlei louche zaken, waarbij het trio Knip, Kuiper en Sjoers de aanvoerders waren. Knip had camera-angst, de woordvoerder van de gemeente riep voortdurend; camera uit, en Knip meende dat Zembla hem stalkte. Uiteraard was deze actie van Zembla wekenlang het gesprek van de dag en velen dachten in hun naïviteit dat wethouder Sjoers eindelijk van zijn pluche zetel zou vallen, en dat alles voor Kerstmis. Maar gezien we al weer een eindje in januari 2009 zitten, moet de Almelose bevolking constateren dat Sjoers nog steeds op het pluche zit. Een jammerlijk ‘eind ‘ vindt de gemiddelde Almeloer. Sjoers vermeldde in het regionale blad, dat hij toch even de bibber had gekregen door deze affaire en betoonde nogmaals dat hem geen enkele blaam trof. Daar denkt de gemiddelde Almeloer echter geheel anders over. Wethouder Kuiper heeft via zijn website nu het plan gelanceerd om de Almeloër van het jaar te kiezen, met als ‘hoofdprijs’ een fles wijn. Ik kan u berichtten dat mening inwoner van deze Twentse stad onmiddellijk in de pen kroop en wethouder Sjoers voorstelde om Almeloër van het jaar te maken. Een nominatie die hout snijdt, zullen we maar zeggen! Het cynisme droop er van af, want gek genoeg zijn Tukkers, ondanks hun flegmatische instelling, niet gauw bereid deze affaire te vergeten en zal Sjoers nog in lengte van dagen voelen hoe een Almeloër denkt over zijn wethouderschap. Maar alle gekheid op een stokje, ik ben er van overtuigd dat er in Almelo genoeg mensen zijn die in aanmerking komen voor deze nominatie, inwoners die zich belangeloos inzetten voor het welzijn van een ander, maar vooral geen eigenbelang hebben.
© Maydana

De 'Macht ' van de sterkste

De ‘Macht ‘van de sterkste


Afgelopen week schuifelde de oudere man mijn kantoor binnen. Enigszins verbaasd keek ik hem aan en vroeg; ‘Heeft u een afspraak ‘? Hij schudde zijn hoofd. Bedeesd nam hij plaats in de stoel en legde een stapel papieren op mijn bureau. “Wilt u daar even naar kijken’, vroeg hij, want ik kom er niet meer uit. Ik ontvang brieven van de deurwaarder over een niet betaalde rekening en nu dreigen ze met een dagvaarding. Maar ik heb betaald, kijk u maar, hier is mijn bankafschrift.
Ik pakte de stapel papieren. Alles lag netjes op datum en in een oogwenk moest ik constateren dat hij inderdaad had betaald en zeker op tijd. Bovendien had hij de moeite genomen twee aangetekende brieven de sturen naar de deurwaarder, waar echter geen enkele reactie op was gekomen. Kort voor oud en nieuw had hij opnieuw een schrijven ontvangen met de tekst; begint u het nieuwe jaar met een schone lei en zonder schulden, wij zullen u 25 euro korting geven op het door ons te vorderen bedrag.
Ter informatie, het zogenaamde niet betaalde bedrag was 28 euro, uiteraard verhoogd met de kosten van de deurwaarder, een totaal bedrag werd geëist van 65,25 euro. Korting 25 euro, restant 40,25 euro. Nu is een korting, gegeven door een deurwaarder discutabel. Maar elke euro is teveel, zeker als men heeft betaald.
Op de eerste dag van het nieuwe jaar kreeg de man opnieuw een schrijven, waarbij hem werd medegedeeld dat zijn dossier uit handen was gegeven en een dagvaarding zou volgen.

Ik probeerde hem duidelijk te maken dat deze actie waarschijnlijk op een vergissing berustte en ik een poging zou ondernemen de deurwaarder te benaderen.
Die moeite kunt u zich besparen, riep de man. Ik heb al uren aan de telefoon gehangen, ingesproken en gewacht op een retourantwoord. Geen antwoord op mijn aangetekende brieven, helemaal niets. Bovendien heb ik contact opgenomen met de firma, een Muntenhuis, waar ik een munt had besteld om de zaak uit de doeken te doen. Maar ik zal u zeggen, ik werd als een hond behandeld door een zeer agressieve dame, die me nauwelijks de gelegenheid gaf mijn verhaal te doen en me op een uiterst onbeschofte manier behandelde. Ik hoef toch niet tweemaal te betalen!
Uiteraard niet, zei ik. U hebt betaald, alles ondernomen wat in uw mogelijkheid ligt om aan te tonen dat dit een vergissing moet zijn, inclusief betalingsbewijs. Naar mijn mening was er niet meer mogelijk. Ik zal de zaak nogmaals nalezen en probeer contact te leggen met het deurwaarderskantoor. Mocht ook ik hierin niet slagen, laten we het aankomen op een rechtszaak. Gezien uw overtuigend bewijs zal de rechter uw zaak zeker naar het land der fabelen verwijzen.
Moet ik dan voor de rechter verschijnen, vroeg de man enigszins geschrokken. Neer hoor, zei ik, die zaak regel ik voor u.
In wat voor een land leven wij toch, zei de man. Blijkbaar zijn ouderen gemakkelijk te intimideren, omdat de meeste niet weerbaar zijn. Het kost me slapeloze nachten en je voelt je zo machteloos.

Ook ik kon geen contact leggen met het bewuste deurwaarderskantoor, voortdurend in gesprek, met andere woorden onbereikbaar. Ook na een schrijven mijnerzijds geen response.
Uiteindelijk heeft de rechtbank de zaak geseponeerd.

© Maydana

Zij had iets katachtigs.Iedere keer als ik haar ontmoette, leek het of ze haar krallen naar me uitstak en deinsde ik terug. Maar ook vroeg ik mij steeds weer af waarom deze vrouw zich zo had laten manipuleren en misbruiken. Het paste niet bij elkaar!! Haar diep groene ogen keken mij strak aan en ik voelde instinctief haar verweer. 'Alles goed met je', vroeg ik overbodig. Verwijtend keek ze me aan en schudde haar hoofd. Haar zwarte haar viel zijlings in haar gezicht en ze boog haar hoofd naar beneden. Stilte...ze zweeg in alle talen en nestelde zich op de bank. Haar katten, ik telde drie maar had soms het gevoel dat het er honderd waren, slopen langzaam de kamer in. Zij keurden mij geen blik waardig en hooghartig namen ze in slowmotion een sprong op de bank.Als bodyguards omringden ze haar. Langzaam nam ik plaats in de stoel tegenover haar en haar katten observeerden me met hun priemende ogen. Haar hoofd licht gebogen en zoals altijd was er die doodse stilte. In gedachten vroeg ik mij af wat er door haar hoofd ging. Ze zag er slecht uit, ondanks dat ze de moeite had genomen zich op te maken, haar ogen stonden vermoeid maar straalden steeds die intense haat uit die ik zo goed kende. Ze was vermagerd en leek op een gewond dier, omringd door haar soortgenoten, instinctief wachtend op de dood. Een ding wist ik zeker, deze vrouw was getekend door de laatste jaren en ik vroeg mij af of dergelijke verwondingen ooit zouden helen. Soms voelde ik de intense behoefde de " dader" te ontmoeten. Ik zou hem willen zien,observeren, volgen, kortom ik zou willen weten wat voor een monster hij was. Mijn nieuwsgierigheid naar deze man was al lange tijd gewekt. Die monsterlijke psychopaat, aartsleugenaar en manipulator. 'Zullen we praten', vroeg ik haar. Langzaam kwam haar hoofd omhoog en met haar linker hand duwde ze de haren uit haar gezicht. De katten miauwden alsof zij antwoord wilden geven. Het leek alsof ze het negeerde, en keek me aan. 'Weet je', zei ze, hij weet dat jij mij regelmatig bezoekt, dat heb ik moeten bezuren.Hij heeft hier de heleboel kort en klein geslagen en de politie, die deed weer eens niets.Bij mijn aangifte werd ik weer behandeld als een idioot.' Mevrouw, het is hier geen Dallas', zei de dienstdoende agent tegen haar en lachte. 'Kijk om je heen' zei ze, alles vernield.Haar boosheid werd opnieuw geactiveerd en ik probeerde haar op andere gedachten te brengen. 'Heb je er wel eens over nagedacht om ergens anders te gaan wonen', vroeg ik. Met grote ogen keek ze me aan. Haar katten hadden zich inmiddels op haar schoot genesteld en het was dringen geblazen. "Ik denk er niet over' zei ze beslist. Ik wacht nog steeds op dat het cruciale " moment ". Ik wist wat ze daarmee bedoelde en de rillingen liepen over mijn rug. Verdomme, dacht ik waarom doet niemand hier iets aan. Waarom is er voor deze vrouw geen hulp! Waarom worden deze vrouwen niet serieus genomen, stalking en geweld zijn een vorm van terreur en ik had al zoveel slachtoffers gezien. 80 doden zijn er jaarlijks te betreuren. Ik was van mening dat hier een open veld ligt voor overheid en justitie, maar ook voor politie welke nauwelijks in staat blijkt te zijn deze vrouwen te helpen en ze op te vangen. Ze duwde de katten van haar schoot en stond langzaam op. Haar katachtige bewegingen deden mij denken aan het besluipen van een prooi. Ze liep door de kamer naar de keuken en vroeg terloops, wil je wat drinken ? 'Nee, dank je', ik wil graag met je praten'. 'Ik niet', zei ze, wordt het niet tijd dat je weggaat, het lijkt wel of je altijd komt als het mij ongelegen is. 'Hoezo', vroeg ik, we hadden toch afgesproken. ' Ik heb zoveel afgesproken in mijn leven', riep ze verontwaardigd, nooit heeft iemand er rekening mee gehouden, laat staan afspraken nagekomen.Haar katten miauwden weer en ik kreeg het gevoel weer eens in een jungle van onbegrip terecht te zijn gekomen. Ze was compleet uit haar humeur en ik dacht er het mijne van. 'Is er iets gebeurd de afgelopen tijd' vroeg ik haar. ' Gebeurd, gebeurd', riep ze woedend, natuurlijk er gebeurd iedere keer iets. Die vent houdt niet op! Ze plofte weer op de bank en zei: " Overigens ik ben naar de studio geweest voor opnamen". Bij de RVU! Ik keek haar aan en vroeg: ' Hoezo, opnamen, waarvoor, je hebt me daar niets over gezegd'?. 'Moet je ook niet alles vertellen...toch'?, riep ze. Ze was behoorlijk boosachtig. "Luister", zei ik beslist, we hebben een afspraak dat ik je vandaag zou bezoeken om verder te praten over je leven, zoals afgesproken, waarom doe je zo geagiteerd.'? 'Waarom wil je me niet vertellen wat je hebt gedaan in de studio', vroeg ik haar op een iets vriendelijkere toon. Ik voelde weer medelijden met dit stukje mens, zo gewond en kwetsbaar, haar verdrietige ogen, maar vooral haar intense haat die zij in al die jaren niet heeft kunnen onderdrukken. Een plek voor al haar verdriet, boosheid en onmacht heeft ze nooit kunnen vinden. Als een gewond dier en een prooi van zichzelf.
©Maydana

Hoofdstuk boek "Gevangen in een web van terreur '' auteur Maydana

Aboutaleb's erfenis

Controle en regels, daar bestaat Nederland uit. Want hebt u een uitkering van de bijstand of bent u AOW-er, krijgt u een gezellig bezoekje van een controleur,die haarfijn uw tandenborstels gaat tellen. Onze Nederlandse-Marokkaanse staatssecretaris Ahmed Aboutaleb gaat de wet aanpassen om uw leven te controleren. Onaangekondigde bezoeken van controleurs zullen toenemen en u gaat voor de bijl, mocht u samenwonen. Tot nu is het zo, dat alleen als er een vermoeden bestaat dat u de wet overtreedt, er controle plaatsvindt.
Per 1 juli 2009 kunnen de oudjes onder ons, die gezellig samen wonen om nog enige kwaliteit in dit leven te hebben, een bezoek verwachten van de Aboutaleb-controleurs. Want beste AOW-ers, u bent heel stout als u samenwoont en u wordt onmiddellijk gekort op uw uitkering. Nu ben ik eens benieuwd hoe deze Staatssecretaris dit wil regelen. Want oudjes zijn natuurlijk niet dom en zullen ná deze aankondiging twee huizen aanhouden en wordt de bewijslast wel heel mager. Dat betekent in de praktijk dat huizen bezet worden gehouden voor de schijn, en jaar in jaar uit als dekking gelden voor onze bejaarden. Want niemand wil een cent inleveren van het toch al schamele inkomen van deze leeftijdsgroep. We spreken dan natuurlijk niet over de groep babyboomers die hun schaapjes op het droge hebben en ruim kunnen leven. Want voor die groep is de uitkering AOW een fooi, waarmee ze gezellig een weekend verblijven in een superluxe hotel, met dank aan Drees. Echter telt dit niet voor de meeste, want dat is sappelen om rond te komen. Aldus worden de oudjes gestraft met een Aboutaleb-tax!
De vraag die rijst bij een dergelijke maatregel is; komt er ook een controle voor Marokkanen die vele miljoenen kinderbijslag claimen voor niet bestaande kinderen in hun Vaderland. Komen er maatregelen voor deze groep die ongelimiteerd naar hun vaderland vertrekken wegens psychische problemen en waar het Riaag hun achterna reist voor geestelijke bijstand en daarom van iedere sollicitatieplicht zijn ontheven? Komt er ook nog controle op de ouders van onze relschoppers, die Nederlanders het leven onmogelijk maken in diverse steden, mensen bedreigen, ambulancepersoneel en sinds kort ook de brandweer! Zijn we niet van mening dat voor de Staatssecretaris ( per 1 januari 2009 burgervader van Rotterdam) nog werk genoeg ligt in de eigen gelederen, zonder dat onze ouderen worden gecontroleerd op een extra tandenborstel!

©Maydana

Even het gevoel van 'Winter Wonderland"

© foto's Maydana

Almelose arrogantie!

Nu was het vertrouwen van de Almelose bevolking in het trio Sjoers, Knip en Kuiper toch al niet van erg hoog niveau, maar de kwestie grondje kopen, integriteit en bestuurlijke kwaliteiten, en natuurlijk de heuse gijzeling, vormden het klapstuk. Dit heeft de Almelose burgerij alleen maar gesterkt in hun wantrouwen. Zembla deed er nog een schepje boven op en de chaos was compleet. De dorpse trekken van een wereldstad als Almelo had ineens fikse deuken opgelopen. In het verleden stond Almelo bekend als een artikel 12 gemeente met financiële problemen en onder toezicht van het rijk. Maar de inwoners van Almelo, met veel liefde voor hun stad, zijn nog altijd niet hersteld van dat verleden en vrezen nog steeds het ergste, én het genoemde trio heeft hun vertrouwen bepaald niet gesterkt. In Almelo spelen teveel familiebanden en andere netwerken een te grote rol om het vertrouwen van de burgerij te sterken. Zoals gebleken meet Almelo met twee maten en zijn Jan Torny en Kees Smit de grote mannen die blijkbaar de dienst uitmaken en Almelo stevig in hun greep hebben. Gisterenavond was de beruchte gemeenteraadsvergadering en zoals te verwachten twijfelde de meerderheid van de Almelose raad niet aan de integriteit van wethouder Sjoers. Uiteraard spraken CDA, PvdA en groen Links hun steun uit aan de in opspraak gekomen wethouder, maar de SP volharde in haar kritiek op Sjoers en diende een motie van wantrouwen in. Echter deze werd door geen enkele partij gesteund. Want de SP had moeite met de handelswijze van Sjoers. En beetje onhandig en dom van Sjoers was de algemene tendens, maar de motie bleek kansloos. Sjoers zelf was blij dat zijn integriteit niet meer ter discussie staat, maar daar kan hij naar de mening van de Almelose burgerij, niet al te zeker van zijn. Burgemeester Knip deed ook nog even een duit in het zakje en zei dat men hard ging werken om het vertrouwen van de burgerij terug te winnen en met een betere integriteitcode te komen. Proef ik uit deze woorden dat het tot op heden wat betreft integriteit en vertrouwen het nodige mis was? Want het vertrouwen van de Almelose bevolking is behoorlijk geschaad en zal op korte termijn, misschien wel voor een langere termijn, niet zo maar anders worden. Zembla heeft gezorgd voor een uiterst zorgvuldig onderzoek in deze kwestie en misschien ligt het op hun weg opnieuw naar de hele waarheid te zoeken en Nederland te verassen met onthullingen betreffende Almelo en hun integriteit. Want als Menno Knip integriteit en vertrouwen beloofd, betekent dat in goed Nederlands dat het in het verleden hieraan nogal heeft gemankeerd. Nu de meerderheid van de Almelose gemeenteraad heeft besloten de “Heren van Almelo en hun gevolg “ het voordeel van de twijfel te geven, zal de burgerij het voorlopig nog moeten doen met deze heren. Maar zoals dat gaat in deze wereld, besmet is besmet en niemand van deze heren zal ooit onbesmet meer door Almelo kunnen lopen. In de hoofden van de burger zal het spookbeeld van belangenverstrengeling, de uitzending van Zembla met alle impact, die deze teweeg heeft gebracht, een rol blijven spelen. Ook de achterban Smit en Torny zullen de gevolgen hiervan ondervinden. Want Sjoers heeft ooit de legendarische woorden gesproken; ‘Zo gaat het hier in Almelo”.
© Maydana

Bibberende handen!

Niemand zit te wachten op een operatie, maar soms een noodzakelijk kwaad zich over te geven aan de heren specialisten. Een soort van wederzijds vertrouwen om de regie in handen te leggen van een wildvreemde. Dan mag te toch verwachten, als je onder zeil bent, dat deze zich voor 300% procent inzet om in je chemische fabriek te rommelen. Nu heb ik enige weken geleden een artikel gelezen waarin werd vermeldt, dat er en speciale kliniek bestaat voor het afkicken van artsen en advocaten.

Na het lezen hiervan dacht ik in mijn simpelheid, waarschijnlijk sterk overdreven dit soort van berichtgeving. Maar niets blijkt minder waar, want heden berichtte de Telegraaf en ook andere kranten dat het bekend was, dat een harde kern van meer dan duizend artsen en advocaten zich op de been houden met alcohol, pillen en poeders. Typisch een geval van verslaafd zijn! Dus op naar de afkickkliniek voor de upperclass, die tevens ook nog even een psychiatrische behandeling ondergaan. Natuurlijk in alle anonimiteit! Want vele van de ‘rijke superverslaafden “kiezen voor een buitenlandse kliniek, opvallen met je verslaafdheid is not done. En beste lezer, er blijkt een duidelijke toename te zijn van deze beroepsgroepen die wankelend uw maagzweer opereren of uw zaak verdedigen voor de rechtbank. De uitkomst hiervan kunt u natuurlijk zelf bedenken. Maar ook piloten grijpen steeds meer naar de fles en proberen de slecht onderhouden zilveren vogel, met u als passagier aan de grond te zetten. Prettige landing, zal ik maar zeggen. Vliegen heb ik al lang afgeschaft, gezien het onderhoud inclusief dronken piloten mij niet het meest prettige gevoel geven. Dus wordt mijn vakantie bestemming Drenthe of Limburg, even de grens over of een iets langere autorit naar Frankrijk. In ieder geval heb ik dan voor 80% de regie in handen en hoop dan maar dat een dronken bestuurder het niet op mij heeft afgezien en mijn auto ramt met alle gevolgen van dien.

Mocht ik in een rechtszaak verwikkeld raken, zal ik mijn reukorgaan moeten ontwikkelen. Dit om te kunnen ruiken of mijn advocaatje niet te diep in het glas heeft gekeken, dan wel zwalkend de lange gangen van de rechtbank probeert te komen, en misschien pardoes plaatsneemt in het verdachtenbankje, zwaar onder invloed van pillen. Misschien heeft de rechtelijke macht ook last van psychische stoornissen en is de chaos compleet en blijkt dat ik de enige nuchtere ben. Wordt het toch tijd voor een snelcursus rechten, om mezelf te beschermen. Erger en kwalijker is natuurlijk onze groep specialisten ( lees veredelde automonteur ) die zich onder invloed door mijn chemische fabriekje graaft en wellicht mijn darmen en maag voor andere organen aanziet en daardoor mijn complete chemische proces in de war gooit. In een dergelijke situatie bent u geheel overgeleverd aan een verslaafde specialist en heeft u geen enkele invloed meer op het verloop. Ze spuiten u vol met allerlei drugs en misschien heeft u geluk, daarna weer wakker te worden. Maar alles is terug te voeren op slecht management van ziekenhuizen, de uitgeknepen zorg en de graaiers aan de top. Want tenslotte moet iemand toch de schuld krijgen van hun verslaving. Ik wens u allen in ieder geval voor het nieuwe jaar geen opname in een ziekenhuis en hopelijk geen rechtszaak aan uw broek, misschien zijn ze in 2010 afgekickt en kunnen ze hun werkzaamheden weer naar behoren verrichten.

© Maydana

Youp valt in herhaling!

Youp had de hoogste kijkcijfers op oudejaar. En terecht zou je zeggen. Wie wil er niet genieten van zijn sarcasme dat we al jaren gewend zijn. De Gooise bende, politici die stevig van katoen kregen, vrouwen met broekrokken waarbij hij zijn afkeer niet onder stoelen en banken stak, een firma die bier produceerde en na Youp’s conference de productie kon staken. Zes maal heeft Youp ons in het nieuwe jaar getild en ik bleef tot afgelopen 31 december de meest waanzinnige fan van deze woordkunstenaar.

Oké, veel items waren dik over het randje, hij nam en neemt nooit geen blad voor de mond, en benoemt de zaken zoals hij die vindt, schunnig of niet! Hij kreeg het altijd weer voor elkaar mijn lachspieren zo te activeren, dat buikpijn van het lachen tot diep in het nieuwe jaar het gevolg waren. Mijn omgeving riep meermalen; dit kan toch niet of dat gaat te ver. Jammer, ik vond dat nooit.

Het was altijd mijn amusement voor het begin van een nieuw jaar. Mijn bewondering voor deze man, al vanaf de beginperiode was zo groot, dat in mijn beleving als mocht en kon. Afgelopen oudejaarsavond was eerlijk gezegd een ‘kleine ‘domper. Goed luisterend wat Youp te vertellen had, kwam ik tot de conclusie dat vele van zijn uitspraken, delen waren uit vroegere conferences, en Youp een beetje op herhaling was. Vrouwen in broekrokken werden vrouwen met bodywarmer, wat heeft u een lelijke vrouw was ook niet nieuw. De Gooise bende was al jaren uitgekauwd en bracht niets nieuws aan het front. Lenen, was ook al van even geleden en volgens mij was de hele show een herhalingsoefening van al zijn sublieme ideeën van jaren geleden. Ook het decor van lampenkappen gaf een sfeer van; deze keer weet ik het even niet, dus we proppen alles in het schemerlicht, valt misschien de herhaling niet zo op.

Jammer Youp, ik weet zeker dat het beter had gekund. Er was voer genoeg voor een spetterende show, gezien jouw woordenspel en toespelingen met een terugblik op een jaar waar politici te fout in gingen, de creditcrisis velen aan de rand van de afgrond brachten. Wouter Bos werd verguisd en binnen de kortste keren man van het jaar, dat was nog eens een item geweest. Rita Verdonk met haar eeuwige geruzie. De vele blunders in TV-land, inclusief de Rijdende Rechter. Ach, Youp er waren zoveel tekortkomingen, dat je misschien wel zes uur show had kunnen brengen en niet de oude regenjas uit de kast had moeten halen. Jammer, misschien toch een kleine blokkade in je onuitputtelijke fantasie. Maar, ik blijf je fan, ondanks dit debacle. Volgend jaar beter! Dat is mijn TROOST.

© Maydana