'Moordneigingen'

Het enige van de winter dat ik echt leuk vind, is het moment dat ik mijn ‘vogelvoedselbank ‘ kan installeren. Als de eerste pindazakken, vetbollen en ander wintervoedsel te koop zijn, kom ik met zakken vol thuis. Opgesteld vlak bij mijn raam van mijn kantoor, kan ik elke morgen als de schermer veranderd in daglicht, volop genieten van de vroege vogels, die mijn ‘voedselbank’ al lang weer hebben ontdekt. Nu bevind ik mij in de uitzonderlijke positie, dat ik nogal achteraf woon, met een zee aan hoge bomen en volop natuur. De meest vreemde vogels ontdekken de ‘voedselbank’ en maken gretig gebruik van de opgehangen pindas, vetbollen en andere lekkernijen. De commercie springt gretig in op de behoefde van de consument, om onze fladderaars bij te voederen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat ze aan mij een behoorlijke klant hebben, want ik blijk een overdrijvingdrang te hebben, onze fladderaars een overdaad aan voedsel voor te zetten.

Natuurlijk zullen de echte ’vogelaars’ roepen; Mens, doe niet zo achterlijk, ze vinden genoeg voedsel en dit soort van bijvoeding is totaal niet gewenst. Pure verwennerij! Dat zal best, maar ik ben ook zo egoïstisch ingesteld, dat ik de dans der vinken, roodborstjes en de sinds kort nieuwe gast, een bonte specht, niet wil missen. Bovendien houden wilde hazen elke ochtend vergadering op mijn grasveld, en rennen de eekhoorns zich een rotje van de ene naar de andere boom, en slaan uiteraard mijn opgehangen pindas niet over. Dit schouwspel als ochtendritueel, waarbij ik mijn gedachten kan ordenen, kijkend naar de drukte van mijn gevederde vrienden. Soms heeft het roodborstje de gewoonte op de vensterbank te zitten, mij strak aan te kijken en tikkend met zijn snavel tegen mijn kantoorruit, een morgengroet te uiten. Ook het eeuwige trio wilde duiven zijn vaste gasten.

Met veel genoegen bekijk ik dit gebeuren! Het is een drukte van belang, landen en stijgen en ik denk zelfs dat Schiphol hier niet tegenop kan. Prachtig om te zien, en vooral om van te genieten. Een pracht van natuurlijk gebeuren, en de hiërarchie werkt automatisch. Het inspireert mij vaak tot mooie gedachten en de simpelheid van de natuur.

Maar, er zijn ook boeven onder de fladderaars. Gevleugelde nietsnutten, die me tot op mijn bot ergeren. Achter in de hoge bomen zitten roetzwarte roeken, kraaien en andere soort van vogelcriminelen. Maar de ergste zijn de Vlaamse gaaien, die de brutaliteit hebben zich te goed te doen aan het door mij opgehangen voedselpakket, en totaal geen gene voelen, om vlak bij het huis te komen, de kleine vogels bijna een hartverlamming  bezorgen en mijn adrenaline tot het kookpunt brengen. Ik vermoord ze, roep ik dan, waarbij mijn huisgenoten in koor roepen, dat gaat niet want het is een beschermde vogelsoort. Grrrrrrrr…

Heel soms komt buurman kater even kijken en de vogelbende neemt dan een vlucht naar hogere sferen. Maar de linkerd heeft  iets leuks bedacht, onder een grote uit de voegen gegroeide conifeer een schuilplaats te zoeken om vooral de voedselbank in de gaten te kunnen houden en wellicht uit op een smakelijk hapje. Allemaal nog te tolereren, maar als de Vlaamse gaai komt, steek mijn woede op tot een ware novemberstorm.

Toevallig stond gisteren in een van onze landelijke dagbladen dat er sprake was van een ware gaaieninvasie. 100.000 Vlaamse gaaien op Nederlands grondgebied. Oké, overdrijven is ook een vak, maar ineens bedacht ik, hebben die krengen mijn achtertuin uitgezocht om te overwinteren?

De ‘voortdurend krassende eikelzoeker’ verzoek ik vriendelijk mijn erf te verlaten en zich elders op te houden. Het schijnt een goed broedjaar te zijn geweest en dat vogeltuig komt als immigrant vanuit Tsjechië en Slowakije, zomaar en zonder inburgeringcursus.

Ik zal mijn moordneigingen bedwingen en een groot bord van zilverpapier plaatsen in de tuin met het opschrift: Verboden terrein voor Vlaamse gaaien.

Want ze hebben een hekel aan zilverpapier en nu maar hopen dat ze kunnen lezen. Of ik stuur buurman kater er op af, kunnen ze mij in ieder geval niet beschuldigen van massamoord!



© Maydana

BN-er moe!

Afgelopen week was er drukte op Twitter, radio, televisie en natuurlijk onze dagelijkse ritselkrant. Het is Donorweek, waarbij onze BN-ers het nodig vinden zich in te zetten om ons over te halen orgaandonor te worden. Ze beloven je gouden bergen, om maar dat Donorcodicil in te vullen. Alsof het enige nut zou hebben als een BN-er mij dat zou vragen. Nee dus! Ik wordt er alleen een heel klein beetje agressief van, als een schrijver verkondigd dat ik een gesigneerd boek zou krijgen. Rot op man, ik wil helemaal geen boek! En een wereldberoemde vaderlandse zanger hoeft absoluut geen liedje voor mij te zingen. God zal me ervoor bewaren! Je moet maar met je gezicht op de televisie zijn geweest en direct gebombardeerd tot BN-er, wordt je onmiddellijk ingezet om het klootjesvolk over te halen iets te doen waar je toch even over moet nadenken. Ten minste dat heb ik begrepen. Je laat niet zomaar in je lijf snijden…..toch? Alsof je daar nog iets van zou merken, bovendien is het een overbodige balast, waar je niets meer aan hebt en andere misschien nog een prachtig leven kunt bieden. Doodgaan is geen try-out, maar een laatste voorstelling! Nee, er worden weer beroemde vaderlandse figuren ingezet, om het interessant te maken. En daar word ik nou moe van, BN-er moe! Ze zijn nog te beroerd om je op Twitter te antwoorden, als je ze iets vraagt! Alleen op zulke momenten  als ze je nodig hebben, maken ze gebruik van je timeline. Dan voelen ze zich ineens niet meer zo verheven, waarom? Omdat ze wat van je willen!


Persoonlijk wil ik nooit iets van onze BN-ers, want in mijn optiek zijn ze alleen maar bezig zich zelf te promoten, en lees ik er met het grootste gemak overheen, waarbij ik na een paar tweets al niet meer weet waar het overging. Dat heet geen ruimte hebben, op mijn harde schijf in mijn hoofd. Arrogant gedrag, terwijl ze bij de gratie van het klootjesvolk het tot status van BN-er hebben gebracht.

Nee, ik neem mijn eigen beslissingen, ook niet in overleg met mijn familie, het is mijn lijf en ik doe ermee wat ik wil. Dat moge duidelijk zijn! En daar heb ik al helemaal geen BN-ers bij nodig.

Triester is dat er zo een bedelachtige actie op gang moet komen, om levens te kunnen, maar vooral te willen redden, als jouw lichtje is uitgaan. Al jaren pleit ik voor het systeem zoals het in België bestaat. Iedereen is gewoon donor, en wil je dat niet door allerlei overwegingen, dan vul je gewoon het papier in met nee. En ik zweer u, dat is makkelijker dan het codicil invullen. Jarenlang loopt de overheid al te zeuren, om dat codicil. Miljoenen worden aan Postbus 51 en andere zaken besteed, met als resultaat, weinig of niets! Dus gooien we er maar een partij BN-ers tegenaan!

Doodzieke Nederlanders vluchten naar België, om daar een orgaan op te duikelen. Terecht dat de Belgen, hier des duivels over zijn, want in België komen ze wel op de wachtlijst en krijgen ze binnen enkele maanden een hart, nier, long, lever of alvleesklier. Vanwege het tekort aan organen zijn de criteria in Nederland namelijk zo streng dat veel patiënten worden afgewezen en daarmee de dood als dagelijks gast meesjouwen.

Toenmalig minister van Volksgezondheid Ab Klink heeft ooit eens gezegd dat men er naar streeft om het aantal donoren te laten stijgen en op die manier de wachtlijsten te verkorten, maar het orgaantoerisme naar België blijft stijgen. Maar zoals het de gewoonte is van het Haagse blijft het altijd bij plannen, en worden nooit uitgevoerd.

Ik blijf dus pleiten voor een wetgeving als in België, van “Ja tenzij “. En die BN-ers moeten mij vooral met rust laten. Mooie taak, voor het nieuwe kabinet-Rutte, om de wetgeving te wijzigen.

© Maydana

Startproblemen!

Na de nodige startproblemen ’s morgens, en dat heeft niets met maandag te maken, zijn de kranten en Internet de enige mogelijkheid om me enigszins op gang te brengen. Eerlijk gezegd, één nieuws maandagmorgen die mij niet bepaald vrolijk maakte. Ook Radio 1 was bepaald geen oppepper! Alleen de column van Henk Westbroek bracht nog enig licht in de duisternis, in de met vorst startende maandag. Gehuld in een dikke badjas, en niet bepaald erg sexy op de vroege morgen, leek ik wel een oldtimer, waarbij de choke te lang had aangestaan en pardoes verzoop. Natuurlijk ik ben geen jonge bloesem meer, waar het leven in deze tijd met gemak aan voorbij gaat, maar enigszins belegen met een houdbaarheids datum en de daarbij horende zorgen. Hoe zit dat straks met mijn pensioen? Is de kas van de AWBZ dan echt helemaal leeg en moet ik de hele dag in mijn luier blijven liggen, en krijg ik als verjaardagscadeau op mijn 65ste de pil van Drion?

Kranten verrasten mij met het nieuws dat er terroristische aanslagen in de maak was voor Europa. Dat dieven mijn auto opsnijden als hij geparkeerd staat, dat depressies de volle aandacht hebben, nu een bekende Nederlander de keuze heeft gemaakt vrijwillig uit het leven te stappen, dat medelanders de bijna lege pot van de AWBZ mogen meenemen naar hun thuisland voor thuishulp. Dat artsen zijn verslaafd aan drugs en daarom verkeerde diagnoses uitdelen, en moeten afkicken. Aparte klinieken voor de haantjes, maar ook advocaten en bekende Nederlanders, blijken te lijden aan een verslavingsprobleem. Maar het meest indringende bericht dat ik vanmorgen mocht lezen, was dat een man zijn ex met een hakbijl heeft bewerkt op en nabij een station, waarbij reizigers als toeschouwers dienden.

Dat is een gebeurtenis die op je netvlies blijft en je bovendien direct wakker maakt, mocht je net als ik startproblemen hebben ’s morgens. Postbus 51 heeft een spotje gelanceerd over huiselijk geweld, maar echt zin heeft het niet. Dat blijkt nog steeds in hevige mate te bestaan en hulp is er te weinig voor deze slachtoffers. Het spotje schijnt ook geen enkel effect te hebben, en de vraag is wat de ‘spotjesmaker ‘ voor een breakdown heeft gehad tijdens het bedenken hiervan.

Ook was er een klein beetje goed nieuws, er zou een Gen zijn ontdekt die depressie veroorzaakt, nu maar hopen dat ze er wat aan kunnen doen, want in deze tijd blijken teveel mensen te lijden aan depressies. Eerstelijns psychologen en psychiaters hebben een wachtlijst van hier tot Timboektoe, en ondertussen maken onbekende Nederlanders een einde aan hun leven. Maar ja, zo te lezen zitten de meeste artsen in een afkickkliniek.

Goedemorgen, maandagmorgen, je bent weer goed begonnen! Inmiddels zijn mijn startproblemen opgelost en zal ik me zo op weg maken voor een afspraak, inderdaad met mijn nieuwe winterjas.





© Maydana

Borstkanker!

Elke dag zou een verwendag moeten zijn, voor vrouwen met borstkanker




Lieve vriendin,


Verscholen achter een grote bos bloemen, en bibberend en vol schuldgevoelens stond ik voor je deur. "Hallo kom binnen". Op zo een moment schiet je te binnen dat 30 jaar vriendschap dergelijke dingen moeten kunnen doorstaan.

Ik voelde me vreselijk schuldig, omdat ik je te weinig aandacht had gegeven in de moeilijke en afschuwelijke periode toen je de mededeling kreeg dat je getroffen was door borstkanker. Ik was toen onbereikbaar…natuurlijk allemaal verklaarbaar en misschien als excuus aan te voeren, maar niet genoeg om me daarachter te verschuilen.

Ik maakte mezelf het verwijt, dat ik het niet eerder wist, en niet bereikbaar was voor jou. Je niet kon bezoeken in het ziekenhuis, niet kon bijstaan in de vele moeilijke momenten die je hebt ervaren, want zoiets verwacht je toch van een vriendin. Nee, ik was spoorloos, bezig met eigen problemen, mijn leven weer op rails te krijgen, vergetend dat er ergere dingen om je heen gebeuren als alleen in je eigen wereldje. Hopelijk heeft deze nalatigheid onze diepe vriendschap niet geschaad en kunnen we doorgaan, daar waar het even was gestopt. Gisteren hebben we het samen weer opgepakt met alle positiviteit die je uitstraalt, maar vooral mij te leren, dat vriendschap veel kan verdragen.

Lieve vriendin, mijn oprechte verontschuldigingen, diep uit mijn hart betuig ik intense spijt voor deze "nalatigheid en egoïsme " die puur was gebaseerd op angst voor confrontatie. Voor mij was het niet te begrijpen dat jij door zoiets zou worden getroffen. Mijn worsteling om je tegemoet te treden, jou in je ogen te kijken en je verdriet te zien. Die confrontatie en de ongrijpbare angst die mijn emotie beheerste. In gedachten heb ik je duizendmaal geknuffeld, je willen zeggen hoe belangrijk je bent voor mij, maar ook zonder woorden in je nabijheid zijn.

Opnieuw toonde je kracht en sterkte, maar ook vergevingsgezindheid, je hebt me binnen gelaten en we hebben zonder woorden geknuffeld. Je liet mij weer zien hoe groots je bent, en dan...vragen, hoe is het met jou!Zo graag had ik willen vragen, hoe jij je voelt, wat zijn je emoties, wat denk je! Maar jij zult zoals altijd zeggen, alles ik oké.

Op zulke momenten verlang ik erna om een beetje, een heel klein beetje van jou de kunst te mogen leren, te leven en te overleven. Samen hebben we genoten van de zon, achter in de prachtige tuin, samen even alleen, maar toch kreeg ik niet over mijn lippen je te vragen, waarom je me nog binnen hebt gelaten. Had maar tegen me gezegd, wat ben jij voor een vriendin; toen ik je nodig had was je onvindbaar.

Je stralende glimlach, je optimisme en vooral je vraag, hoe is het met je!

Lieve vriendin, ik hoop dat de stap van gisteren niet de laatste zal zijn en er nog vele, vele mogen volgen. Dat ik weer kan komen zoals vroeger, kort of lang en dat 30 jaar misschien toch nog 40 jaar kunnen worden, want een zo diepe vriendschap moet je koesteren. Vandaag verwerk ik alle emoties die mij gisteren zo hebben geraakt en kom maar tot een conclusie, je bent een geweldig mens, waar deze lummel nog veel van moet leren.

Veel liefs en duizend knuffels,






© Maydana

Soms is reclame uiterst welkom!

Over het algemeen ben ik geen fervente televisiekijker, want de Nederlandse televisie heeft me op een paar dingen ná, weinig of niets te bieden. Daar ik uiteraard net als vele van jullie, niet op een onbewoond eiland leef, heb je rekening te houden met de rest van je huisgenoten.

Ten slotte kun je niet altijd en eeuwig op je kantoor bivakkeren, waar overigens ook een televisie staat, maar wordt van je verlangd je gezicht af en toe eens te laten zien in wat je noemt de woonkamer. Nu ben ik gek op kookprogramma’s, maar niet op Gordon Ramsy, en den Blijker is bepaald ook niet mijn favoriet. Dus wijk ik uit naar onze Oosterburen, die mij werkelijk de allermooiste kookprogramma’s voorschotelen, maar me vooral niet lastig vallen met ellenlange reclameblokken, die totale ergernis opwekken, vooral als dat Mona-mannetje met zijn toetjes het beeldscherm vult. Ja, en elke avond kijk ik trouw naar de ellende van GTST, gewoon omdat ik dit halve uurtje als een vorm van ontspanning zie, één wereld waar alles kan en niets echt is. Maar mocht u en ik de illusie hebben, dat u een half uurtje kijkt naar de oer-Hollandse soap, stel ik u bij deze teleur. U kijkt exact dertien minuten!

Ja, want de rest is reclame! Zo kom je natuurlijk gemakkelijk aan twintig jaar soap. Nu heb ik weinig zin om dat uit te rekenen, hoeveel uren u eigenlijk precies heeft gekeken, maar toch even een formule er tegen aangegooid en kom dan tot de conclusie dat men als twintigjarige GTST-fan uiteindelijk maar vijfenzestig dagen van de 20 jaar heeft kunnen genieten van deze soapellende. Nu ben ik een afvallige, dat wil zeggen één invaller, want ik volg deze ‘flauwe kul ‘ pas sinds mijn terugkomst naar Nederland in 2006.

Ook het fenomeen Benidorm Bastards wekt mijn ergernis op. De rest van mijn huisgenoten lachen zich krom, maar ik kan met de beste wil van de wereld nog geen glimlach op mijn gezicht toveren. Mocht ik op zulke momenten in de huiskamer zijn, verlang ik immens naar de afzondering van mijn kantoor, en ben dan blij dat reclameblokken deze vreselijke uitzending onderbreken. Als dit soort van amusement valt onder de categorie, hoe maken we onze ouderen tot een belachelijke groep, dan is dat in ieder geval gelukt. Tevens vraag ik me af, hoe deze groep semi-acteurs zich hebben laten verleiden tot een dergelijke belachelijk programma. Deze generatie klaagt steen en been, dat onze jongeren geen enkel respect meer heeft voor de vergrijzing, maar als men het gedrag van deze ‘ouderen’ voorbij ziet flitsen, kan men niet anders dan geen of weinig respect opbrengen voor de grijshoofden. Gelukkig is dit maar een minimale groep van ouderen die zich te buiten gaan aan wangedrag en met dit vulgaire programma, de lachers op de hand probeert te krijgen.

Wat proberen de commerciële zenders ons toch allemaal voor te schotelen? We ergeren ons aan taalverloedering, maar lachen ons rot als een stel Haagse asociale pubers denken leuk te zijn. Nou, ik vind het helemaal niet leuk en wat mij betreft kunnen zowel de Benidormer’s en Haagse aso’s per onmiddellijke vertrekken naar een onbewoond eiland in Verweggistan.

Op zulke momenten ben ik even blij met de irritante reclameblokken!





© maydana 14-10-2010

En God schiep...

De afgelopen weken zijn we via de media overspoeld met berichtgeving over seksueel misbruik in de Rooms-katholieke kerk. Slachtoffers die eindelijk gaan praten, hoewel de meeste van deze aangiften zijn verjaard. Tijden geleden stonden de kloostermuren van Amerika en Ierland te schudden, door het uitlekken van het vele seksuele misbruik door in jurken gehulde geestelijken. Diepgaande onderzoeken naar deze praktijken, leverden niet meer op, als een excuus vanuit de pauselijke residentie. Slachtoffers achterlatend met een levenslang trauma. De heilige bankrekening werd aangesproken om slachtoffers het zwijgen op te leggen. En dat kost moeite, voordat de Roomse ondeugden over de brug komen.

Uiteraard zijn dit soort van uitwassen niet alleen van deze tijd, maar kwamen in de oudheid al voor. Het geloof lijkt op een primitieve bezigheid, althans dat willen zij ons laten geloven. De in paars gehulde gezagdragers hebben de pretentie zich te laten gelden als God op aarde. Zij menen de wijsheid te hebben, om zelfbedachte zaken op te dringen in naam van Onze lieve Heer.

Opnieuw zijn we opgeschrikt door berichten van misbruik van paters in een rooms-katholiek internaat in ’s Heerenberg. Uit onderzoek bleek dat paters veelvuldig seksueel misbruik pleegden. Tevens bleek dat dit misbruik bekend was binnen de orde en ook door de leiding werd besproken. De hoogste baas van de Salesianen Ad Luyn , tegenwoordig bisschop te Rotterdam, wilde op deze openbaring van seksueel misbruik van destijds, geen enkel commentaar leveren. De paters van het toenmalige Don Rua Klooster, hadden blijkbaar gouden handjes. ( tegenwoordig de naam van het klooster Gouden Handen ). Laten we zeggen, ze hebben de naam aangepast. Ook in het Duitse Limburg zijn priesters beschuldig van seksueel misbruik van kinderen, maakte het bisdom woensdag bekend. Tevens viel het bericht op dat in het bekende Duitse klooster Ettal, bekend door zijn bekende likeurstokerij, het misbruik van kinderen aan de orde van de dag was en de Duitse politie vandaag een inval heeft gedaan. Blijkbaar is misbruik in de Rooms-katholieke kerk een wereldwijd probleem.

Mocht er een lieve Heer/of mevrouw boven de wolken deze afschuwelijke wandaden van zijn herders volgen, denk ik persoonlijk dat het schaamrood hem/haar naar de kaken stijgt. Het kan nooit de bedoeling zijn dat vertegenwoordigers misbruik maken van hun positie. Bovendien vraag ik mij af, of onze lieve Heer enige zeggenschap heeft gehad in de regels welke door de Rooms-katholieke kerk door aardse zijn ingesteld. Waarom moeten mensen, die God willen dienen in alle eenzaamheid hun leven slijten. Het zijn mensen met gevoelens en behoefden. Mensen die door zulke regels afwijkend gedrag gaan vertonen, zoals seksueel misbruik, met als gevolg talloze slachtoffers, en waarom mogen homo’s geen hostie mag ontvangen, met welk recht! Staat niet in de bijbel, dat God alle mensen lief heeft. Dus ook homo’s! Waarom verbiedt de Heilige Vader condooms om Hiv-infectie te voorkomen. Met welk recht? Moet de kerk niet een rustpunt zijn voor gelovigen? Zonder opgelegde onmenselijke regels die uit geestelijke breinen ontspringen. Blijkbaar zijn deze hoogwaardigheidsbekleders niet alleen creatief met hun huizenhoge Roomse rekening, maar nog creatiever met allerlei zelfbedachte regels, en allemaal in de naam van de Heer.

Ik zou graag eens met onze lieve Heer rond de tafel zitten, hem de problematiek willen voorleggen, die speelt in het Roomse Rijk die hem vertegenwoordigen. Ik weet zeker dat ik gelijk zou krijgen als we het zouden hebben over de immense rijdom , de ontoelaatbare eisen die ze verkondigen om de gewone gelovige in het gareel te houden. Was het niet zijn zoon Jezus die in alle eenvoud leefde en vooral vergevingsgezind uw woord verkondigde.

Misschien zou hij tegen me zeggen; Ik schiep de man en dacht plots ik kan beter….en schiep de vrouw!


© Maydana