Het verdriet van Femke, slachtoffer van seksueel misbruik, deel 2.
- Ik besefte heel goed dat de advocaat zijn werk moest doen en dat zijn “cliënt” belangrijk is, maar kon niemand zich voorstellen hoe ik me voelde; zo vernederd, vol schaamte en onbegrepen. Toen de strafrechtelijke procedure liep en hij uiteindelijk na vele jaren voor de rechter moest verschijnen, was het voor mij een totale ontgoocheling dat er op basis van procedurefouten, veroorzaakt door het korps. De toenmalige officier van Justitie Mr. R. was verbijsterd en vroeg onmiddellijk Hoger Beroep aan en ik hoopte op gerechtigheid. Maar steeds opnieuw werd de rechtszaak uitgesteld. Mijn zenuwen maakten overuren en ik voelde me afschuwelijk en smerig. Steeds opnieuw beleefde ik het doorgemaakte in mijn gedachten; die vreselijke tijd dat deze man mij bijna dagelijks seksueel misbruikte en ik doodging van schaamte en angst.
Nog steeds was ik doodsbang voor deze duivel! Dat ik die afschuwelijke ervaring opnieuw zou moeten vertellen voor de rechtbank, hij in datzelfde gebouw aanwezig zou zijn. Dat ik oog in oog met hem zou komen te staan, was voor mij een ondraaglijke gedachte.
Niet weer, niet opnieuw, mijn angst was zo groot! Ik wilde met deze smerige zaak niets meer te maken hebben. Tien jaar lang hadden angst en walging deel uit gemaakt van mijn leven. Laat me toch met rust? Waarom was er toch niemand die me wilde helpen? Niemand die tegen me zei; “ Femke, het is voorbij, het was alleen maar een nare droom” . Nee, het was geen droom, één afschuwelijke nachtmerrie die mijn hele leven bleef beheersen.
- Ik was toen nog zo klein en bang, en hij had zoveel macht………vreemd, ik voel nog steeds die duivelse macht. Het gevoel hebbende dat hij altijd een vorm van macht over mij zal blijven uitoefenen en ik kan dit niet onderdrukken. Als ik een motoragent zie, duik ik weg en het angstzweet breekt me uit. Deze man was grenzeloos!
Toch probeer ik een beetje te leven, een klein beetje positief te denken, maar ik voel me zo beschadigd, voor altijd! Ik weet zeker dat ik een mooi leven had kunnen hebben en misschien wel als ieder ander meisje, onbezorgd had kunnen genieten van mijn jeugd!Deze perverse man heeft me voor mijn hele leven getekend!
Als ik nu veilig in mijn bed lig denk ik vaak, hopelijk word ik morgen niet meer wakker en dan overvalt mij weer dat gevoel van onmacht, de enorme boosheid, dat intense verdriet, en onveiligheid.
Toen ik de oproep van de rechtbank kwam om toch te moeten getuigen, heb ik eerlijk gezegd alles geprobeerd om er onderuit te komen, ik stuurde brieven naar de rechtbank, naar de Officier van justitie. Mijn therapeute die mij al jaren onder behandelde ondersteunde mij, mijn vader en moeder schreven brieven, ook mijn huisarts, maar het mocht niet baten, ik moest getuigen.
Vreemd genoeg had de Advocaat -Generaal ons telefonisch medegedeeld dat ik niet hoefde te komen. Maar zoals opnieuw bleek waren al deze beloften alleen maar loze woorden!
Mijn vader probeerde toch nog een aantal afspraken te maken over het verloop van het verhoor met de advocaat –generaal. Hierbij werd overeengekomen dat ik beslist niet geconfronteerd zou worden met de dader en dat mijn vader tijdens het verhoor naast mij mocht zitten. Toen ik deze zekerheid had gekregen, dacht ik; ‘Overwin je angst , beschouw het als een afrekening met het verleden en bouw aan een nieuwe toekomst ‘.
In mei 2002 was de dag des Oordeels.
Mijn zenuwen waren tot het uiterste gespannen en met lood in mijn schoenen gingen we richting Den Bosch. Om 11.00 uur dienden wij aanwezig zijn. Omdat een rechtszaak voor ons, was uitgelopen moesten we meer dan één uur wachten. Ik voelde me met de minuut slechter en wilde alleen nog maar naar huis.
Ineens stond de deurwaarder voor ons en zei; “ Jonge dame, het is uw beurt, maar u gaat wel alleen naar binnen.” Mijn vader protesteerde hevig en refereerde aan de afspraken welke waren gemaakt. Geen schijn van kans!
Mijn vader stond erop, zoals overeengekomen dat hij mij zou mogen begeleiden. De deurwaarder deed moeilijk, en uiteindelijk werd toegestaan dat mijn vader mij mocht begeleiden. In de rechtzaal werd onmiddellijk door de rechters bepaald, dat mijn vader achter in de zaal diende te gaan zitten en ik vooraan, helemaal alleen aan een tafeltje.
Doodsbang dat ik alleen zonder de hulp van mijn vader dit moest doorstaan, begon ik te huilen. Mijn vader wees de voorzitter op de gemaakte afspraken waarbij hij als antwoord kreeg; “ Mijnheer het is niet de gewoonte dat u uitmaakt wat hier gebeurd, wij beslissen hier en over gemaakte afspraken weet ik niets”. De Advocaat –Generaal zei geen woord, ondanks zijn gedane beloftes. Mijn vader begreep er niets van en stond erop dat hij naast mij mocht plaatsnemen. Opnieuw zei de voorzitter dat dit niet de gewoonte was en vroeg zelfs aan de dader of hij hiermede akkoord ging. Hij vertoonde een arrogante glimlach en zei zeer beslist nee. Daar werd naar geluisterd, maar mijn vader hield voet bij stuk. De paniek werd steeds groter en een enorme angst maakte zich van mij meester. Ik voelde nog steeds de angst voor deze duivel, en pijn van al die jaren hadden zich opgestapeld en langzaam voelde ik de grond onder me wegzakken.
Na veel geharrewar werd door de rechter besloten dat ik niet meer mocht getuigen.
Pas toen ik de rechtzaal had verlaten, realiseerde ik me dat dit voor de dader alleen maar positief was, en ik had spijt dat ik niet in staat bleek, mijn verhaal en getuigenis af te leggen. Waarom begrepen de rechters niet waarom ik zo bang was? Bang voor deze duivel in schaapskleren die mijn leven met zijn perverse seks tot de dag van heden beheerste.Waarom was er niemand die me wilde helpen?
Zo vaak had ik mijn verhaal al moeten vertellen, de afschuwelijke studioverhoren, de vreselijke dingen die ik tot in elk detail en de schaamte die ik voelde.
Ik ben er nog steeds slecht aan toe en niemand dit te willen begrijpen. Wat willen ze toch allemaal van mij? Ik heb toch gedaan wat ik moest doen? Nu ben ik zover dat ik niet meer wil. Het is genoeg geweest…ik wil leven zonder angst!
Soms overvalt mij de gedachte dat ik beter nooit aangifte van dit seksuele misbruik had moeten doen. Ik belandde in een voor mij uiterst precaire positie, waarbij ik het gevoel had dat deze “rechtszaak” aan alle kanten stonk, rechters die luisteren naar de dader, mij als slachtoffer negeerden, en van waarheidsvinding geen sprake was.
De gedachte dat hij dagelijks weer slachtoffers zal maken, maakte me ziek. Ziet dan niemand dat deze man een perverse psychopaat is?
Ik hoop alleen nog maar dat andere kinderen eerder durven te praten. Hopelijk maakt hij nog eens de “grote fout” waar ik als slachtoffer alleen nog maar op mag hopen en komt dan er gerechtigheid die nu ver te zoeken was.
Ik wil er niets meer mee te maken hebben, moet proberen die afschuwelijke periode uit mijnleven te verbannen. Mijn boosheid en onmacht leren hanteren, maar wel wil ik graag dat heel veel mensen mijn verhaal lezen, misschien geeft mij dat dan een beter gevoel.
Wil weer onbezorgd kunnen leven, weg met die vreselijke gedachten wat deze man mij heeft aangedaan.
Voor al die kinderen welke zijn of nog worden misbruikt, doe aangifte, vertel iedereen wat je is overkomen, zoek hulp vooral bij je ouders en schaam je niet, want jij bent niet schuldig voor wat er met je is gebeurd.
Dit was het verhaal van Femke, slachtoffer van een perverse seksmaniak en machtswellusteling.
( niets uit deze publicatie mag zonder toestemming worden gebruikt )
© Maydana
