Translate

29-11-2010

Belgische invasie



Vanmorgen trok een aantal Belgische criminelen ons land binnen. Op vrijwillige basis en tegen een afgesproken bedrag van negentig miljoen voor drie jaar. Glibberend en glijdend!

Goed bekeken Nederland, dat noem ik nog eens handel. Hoewel, je nog maar moet zien of je het afgesproken bedrag ooit zult krijgen. De Belgische Justitie is zo arm als een kerkmuis, en negentig miljoen om op een paar criminelen te passen, is goed betaald.

Voor deze ‘vrijwilligers ‘is het feest. Ze komen van de hel in de hemel. Kun je ongeveer vergelijken als vakantie op een camping of verblijven in een vier sterren hotel. De gevangenen waren in hun sas, vooral over het feit dat de gevangenis van Tilburg makkelijk te bereiken is voor familieleden en vrienden. Blijkbaar schijnt het Belgische moeilijk of nauwelijks bereikbaar te zijn. Mazzelkonten! Ze zullen wel in de rij hebben gestaan om zich als vrijwilliger te melden, en af te reizen naar de Lage Landen.

500 Belgische gevangenen die drie jaar kunnen genieten van ons knuffelbeleid. Grote cel, TV, keuzemenu, wat wil een mens nog meer! Het is geen weer om naar buiten te gaan, toch! Maar zelfs deze faciliteiten schijnen de criminele Belgen nauwelijks te bevallen, zij eisen beter eten, want anders dreigt er staking. Tenslotte heb je als crimineel ook nog iets te zeggen…..toch?

Ná anderhalf jaar gesteggel tussen Nederland en België, was Tilburg overigens géén optie meer. Maar, veranderlijk als het weer, de compagnie Belgische gevangenen zullen in Tilburg worden ondergebracht á raison van 90 miljoen. Dat wordt vast en zeker een afbetalingsregeling, een soort van Belgische Icesave. Passen we drie jaar lang op Belgische criminelen, en moeten we straks nog bedelen voor onze centen. Daar krijgt onze Minister van Justitie nog een aardige kluif aan.

Nu ben ik van mening dat je voor 90 miljoen een aardige opbergruimte kan neerzetten. Heb je dat geld nu niet in je achterzak, zijn andere zaken als elektronische enkelbanden, taakstraffen e.a., misschien een goedkopere oplossing. Maar nee, België kiest voor de dure oplossing en spekt hiermede de kosten van onze leegstand. Laten wij maar opletten, dat die mannen niet de kuierlatten nemen. Want Belgische gevangenen zijn meesters in uitbreken. Allez, de Vlaamse tongval schalt door de gangen van de Tilburgse gevangenis.

Maar als je met ons kabinet bent overeen gekomen dat je voor deze “hotelfaciliteiten “ negentig miljoen zal neerleggen, zul je over de brug moeten komen. Hopelijk staan in het contract geen ontsnappingsclausules.



© Maydana

27-11-2010

Morbide obesitas

© foto Maydana


We eten ons een slag in de ronde. Overgewicht neemt explosief toe, zowel bij volwassenen, maar vooral bij kinderen en realiseren ons nauwelijks welke gevolgen dit heeft. Diabetes type 2 wordt op korte termijn volksziekte nummer één en het lijkt erop dat het steeds meer wordt als alleen maar ‘een potje met vet ‘. Anorexia is een probleem, maar ook vetzucht slaat genadeloos toe! Stijgt explosief, en steeds meer mensen moeten verplicht onder het mes om het opgeslagen vet te laten wegzuigen. Maar ook maagverkleiningen zijn aan de orde van de dag. Diëten schijnen weinig of geen resultaten meer te hebben en operaties blijken de enige uitweg te zijn om te voorkomen dat mensen zich letterlijk dood eten. In ieder geval voer genoeg voor psychologen om zich te buigen over de oorzaak van de veelvraten.

Want ligt daar niet het probleem? Meer dan iets eten om in leven te blijven kun je toch niet! Met schrik zullen de artsen en psychologen de komende feestdagen tegemoet zien, waar men het blijkbaar nodig vindt, zich vol te proppen met allerlei opgedrongen ‘lekkernijen ‘ die de grootgrutters ons laten zien met hun reclame. De keuze van overdadig en vooral niet nodig voedsel is overweldigend en we halen zoveel in huis, dat men nog twee maanden zou kunnen overleven op deze voorraad. Ondanks onze huidige crisis, vooruitzichten die een grote werkeloosheid voorspellen, onze knip waar we de bodem nu al zien, weerhouden ons niet, om ons de komende feestdagen vol te vreten met allerlei dikmakende producten. Want we hebben besloten dit jaar in familiekring het kerstfeest thuis te vieren met de Hoorn des overvloed’s.

Natuurlijk heeft dit ook te maken dat onze verstokte rokers geen zin hebben om na ieder gerecht de warme winterjas aan te trekken om vijf minuten te lurken aan hun verslaving.

Want thuis mag je nog roken, dus uit eten is voor de rokers geen optie. Bovendien kun je ook volgieten met alcohol zonder brokken te maken.

Misschien is de aankomende nog grotere crisis automatisch een slankmaker, want als armoede je deur bereikt, zal weinig eten je metgezel zijn en zal de welvaartsziekte obesitas misschien vanzelf verdwijnen. Of is dit valse hoop ?

En ding staat vast, onze vetzucht zal ons eerder naar het kerkhof brengen. Nederlanders zijn te dik, dat staat vast en morbide obesitas een gevaarlijke vijand. Want vet weg laten zuigen, of een maagverkleining hebben bij velen maar een kort resultaat. Ze vervallen na korte of langere periode weer in herhaling en is het overtollige vet opnieuw hun metgezel.

Klinieken draaien overuren om vette Nederlanders van hun vreetgewoontes te bevrijden, terwijl ieder verstandig mens weet dat gezonde voeding de basis is voor een gezond, maar vooral aangenaam en lang leven.

Is onze crisis dan toch ergens goed voor?

Wij houden het maar simpel aankomende kerstdagen, op zoek naar geestelijk voer!


© Maydana

19-11-2010

Griepprik

Griepprik




Ruim drie weken geleden viel er een brief op mijn deurmat van de huisarts. Het was weer tijd voor de jaarlijkse griepprik. Ik behoor gelukkig niet tot de risicogroepen, althans daar ga ik vanuit, maar vind het behoorlijk lastig om één week in bed te kruipen met koorts en ander ongemak. Dus kies ik elk jaar maar weer voor dat prikje, in de hoop dat de echte influenza geen grip om mij zal hebben. Nou, ja, een klein beetje maar zoals de folder me belooft.

Nu ben ik pas sinds 2006 weer terug in ons polderland, en moet me dus aardig plooien en doorworstelen door de soms barre winter en koude. En tenslotte is het al november, dus staat koning winter ineens voor je deur!

Op 11 november jl. was het zover! Gewapend met de oproepkaart, ging ik op weg naar de huisarts. Bij het openen van de deur naar de wachtkamer kreeg ik spontaan last van ruimtevrees. Je kon zo ongeveer over de hoofden lopen en het leek wel een kassaverkoop van een rockfestival. Er was nog net geen nummertjes trekautomaat! Oké, dacht ik in een moment, laat het gebeuren en wacht rustig je beurt af. Maar mijnmerend in de stilte van de betrokken griepspuithalers, bedacht ik ineens dat in dat kleine spuitje gewoon gedode virusdeeltjes zaten. Zou er ook een ietsepietsie Mexicaanse griepvirusjes inzitten? Natuurlijk, verleden jaar heeft de overheid ons overspoeld met de gevaren van deze Mexigriep.

Teveel spuitjes ingekocht, teveel weggegooid! Hopelijk hebben die dingen een houdbaarheidsdatum en konden ze deze misschien nog de nek omdraaien, en ze omtoveren tot dode virusdeeltjes en ze opnieuw gebruiken. Maar dat zal wel niet…..( spijtig genoeg heb ik van dit soort dingen geen verstand), maar kom dan tot de conclusie dat er weer aardig aan kapitaalvernietiging is gedaan onder leiding van Klink.

Daar ik verleden jaar rond de datum van de griepprik in het buitenland was, was ik dus ontsnapt aan de venijnige griepspuitmiep. Maar te vroeg gelachen, ik kreeg als cadeau halverwege december de Mexicaanse griep, en ben daar behoorlijk ziek van geweest. Zelfs de feestdagen waren ongemerkt aan mij voorbij gegaan.

Om dit soort calamiteiten uit de weg te gaan, had ik maar besloten om me dit jaar braaf te laten prikken. Hoewel ik al vier weken aan het hoesten was, wat ongeveer leek op de laatste groeten uit Davos. Maar ja, hoesten is blijkbaar geen griep, dus was er geen enkele smoes te bedenken om niet te gaan.

Langzaam schuifelde het griepprik ontvangende volk naar voren, en uiteindelijk was ik aan de beurt. Heeft het nog bijwerkingen, vroeg ik in alle onschuld. Prikmiep keek me venijnig aan en zei, u kijkt maar op de website.

’s Avonds bleek ik ineens behoorlijk pijn te krijgen in mijn linker arm, een soort van stijfheid, en lichte koorts was mijn metgezel. Twee dagen toch wel last gehad, maar ja alles beter dan nogmaals een rare variatie van griep op te lopen.

Het blijft een soort van Russische roulette!



© Maydana

11-11-2010

Nog meer lijken in de kast?

Afgelopen maandag meldde een landelijk dagblad dat het Tweede-Kamerlid Dion Graus, niet te verwarren met Gaus, ‘apetrots ‘ was op zichzelf, en alles wat hij de afgelopen jaren had aangeraakt in goud was veranderd. Als een heuse foto dit artikel niet had gesierd, was het zeker aan mijn aandacht ontsnapt. Bah…brrrr…dacht ik, niet op maandagmorgen. Gezien deze niet bepaald mijn favoriete dag is, altijd met de nodige startproblemen, viel het artikel over deze ‘Limburgse ridder ‘ helemaal verkeerd in mijn opstartfase.

Nu heb ik toch al niet veel op met deze enigszins smoezelige man, en ik mij telkens afvroeg waarom onze blonde ambitieuze god, van die rare discipelen had gekozen. Dan blijkt, dat al vijf leden van de PVV met justitie in aanraking zijn geweest.

Ik krijg spontaan Youp van ’t Heck neigingen , Bückler visioenen , en denk afvoeren die handel. Google leert mij dat deze rasechte Limburger nou niet echt veel heeft gepresteerd in de afgelopen kamerjaren.
Dat zijn zitvlees zich uitermate prettig voelt in het blauwe pluche, moge daarom geen twijfel hebben.

Maar Google vermeldde ook dat deze ‘Ridder ‘ zich schuldig had gemaakt aan huiselijk geweld en zijn zwangere vriendin de nodige klappen had verkocht. Dezelfde vriendin die nu een film gaat maken over het leven van de laatste Limburgse Ridder. Als ik haar een goede raad mag geven, laat de camera maar aanstaan, je weet maar nooit welke beelden we ooit nog te zien krijgen. Losse handjes, gouden handjes!

Elke keer als deze man zich vertoont in een van onze overvloedige praatprogramma’s, lopen de koude rillingen over mijn rug en bedenk ik, hé man doe eens iets aan jezelf. Loop die kapper niet steeds voorbij, en een mediatraining zou beslist geen overbodige luxe zijn. Tevens bekruipt mij het gevoel dat hij bij de verkeerde partij zit, met zijn gezever over dieren. Maar ik zou Thiemen goed begrijpen als zij deze “no-nonsense ridder ‘zou weigeren. Begrijpt u mij niet verkeerd, ben gek op dieren, maar dit zinloze gepraat over iets waar hij geen verstand van heeft, is tijdverspilling. Dit is overigens een snier naar de redacties van praatprogramma’s, die deze onverlaat steeds opnieuw uitnodigen.

Gedoogbeleid
Nu kan onze blonde ‘Ludwig ‘ zich wel verschuilen achter gedogen, maar ik krijg zo langzaam het gevoel dat wij moeten gedogen wat betreft zijn volgelingen. Bokskampioen Hero Brinkman, stalker en pestkop Eric Lucassen en smoezelige Dion Graus, met zijn gouden handjes, die blijkbaar geen moeite heeft een vrouw te meppen.

Daar inmiddels bekend is dat vijf leden van deze partij al in aanraking zijn geweest met justitie, lijkt het mij zinvol dat goed screenen en van de vereiste middelen zou moeten zijn, en deze partij zich ontdoet van deze hangpolitici. Tenslotte kan men hier niet echt spreken van ‘Paradepaardjes’
Zover ik ben ingelicht dienen volksvertegenwoordigers van onbesproken gedrag te zijn.

Hoe makkelijk is het om je te verschuilen achter een gedoogbeleid. De vraag wie gedoogd wie? Antwoord; zou het niet weten. Dit gedoog ik in ieder geval niet, en vraag mij af waarom hier nu eens geen tijd aan wordt besteed om eens na te gaan, welke lijken er nog meer uit de kast komen, in plaats van dat gezeur over dubbele paspoorten.


© Maydana

04-11-2010

Dagen van de doden!

Foto Maydana



Begin deze week was het Allerheiligen en Allerzielen, de dagen der doden. Voor ons bijna allemaal dagen, dat we de zware weg naar het kerkhof of crematorium gaan om onze dierbaren te gedenken en hun graven en gedenkstenen, extra te verzorgen met een kleurpalet van bloemen. We staan even  stil bij het dierbare verlies, dat ons allen steeds opnieuw onverwacht treft.

Nooit had ik kunnen vermoeden dat afgelopen jaar rond deze tijd, ik enige dagen later mijn moeder zou verliezen. Vrolijk en opgewekt ging ze naar het ziekenhuis, ondanks dat ze behoorlijkwas verzwakt, waren haar humor en goedlachsheid onverwoestbaar. Maar  toch onverwacht sloot je na enkele dagen voor altijd je ogen en liet me in ontreddering achter, met op je gezicht de eeuwige glimlach!

Als een tevreden mens, altijd gelukkig had je besloten in alle stilte en alleen te kiezen voor de andere eeuwigheid, de dimensie van vrede en stilte. Nauwelijks kan ik geloven dat het al bijna een jaar geleden is, dat je had gekozen voor de hemel.

Met Allerzielen had ik de behoefde duizend ballonnen los te laten met een briefje; Ik mis je zo!

Het was een moeilijk jaar…miste onze dagelijks praatje, je lieve woorden, onze gesprekken over de tijd dat je bij mij woonde en  je zo genoot van de paarden en ons samenzijn. Dat je zo goed begreep dat na zes jaar bij mij te hebben gewoond, er geen andere mogelijkheid was een eigen appartement te betrekken in het verzorgingshuis, omdat dit nodig was om je te voorzien van de allerbeste zorg.

Ik heb kaarsjes aangestoken bij je foto op mijn kantoor, bloemen op je graf en me getroost met de gedachten, dat je dagelijks om me heen bent.

Denkend aan je woorden, huil niet om mij ook waar ik ben, ik ben gelukkig en onze band zal nooit verbreken! Dood ben je alleen, als je wordt vergeten…..



© Maydana

02-11-2010

Scheiden

Nu ben ik een voorstander om ons milieu enigszins te helpen op het goede pad te blijven. Netjes probeer ik al het overtollige papier, en dat is nogal wat vandaag de dag, in een doos te doen, om eenmaal per maand aan de straat te zetten. Uiteraard wordt dit door vrijwilligers gedaan, die de moeite nemen ons te verlossen van het oude papier. Want gemeentes laten het wat dat betreft, graag over aan anderen. Bovendien gaat alles gescheiden in grijs en groene container, met andere woorden ik doe mijn best. En natuurlijk velen met mij!


Want elke handeling ten behoeve van ons milieu is een goede zaak.
Een onzalige ambtenaar heeft bedacht dat we al die plastic verpakkingen, ineens niet meer bij ons huisvuil mogen deponeren. Apart, is de slagzin!

Dat betekent dat ik in mijn garage weer een plekje moet reserveren voor een grote vuilniszak, waar ik alle afgespoelde bekers en ander plastic verzamel, om tenslotte de zak achter in mijn auto te gooien en op zoek te gaan naar een container, met de kleuren van de ING bank, om het verzamelde plastic te lozen. Gezien fabrikanten blijkbaar plezier hebben ons op te schepen met allerlei plastic verpakkingen, waarbij je bij sommige grof gereedschap nodig hebt om ze te openen, loopt de zak in no time vol. Je bent jong en kun je nog wat!

Bovendien staan de ING-containers niet altijd bij je in de buurt, dus vervoer met een auto is noodzakelijk. Aangekomen bij het oranje gat, blijkt deze zo smal te zijn, dat je het door jou zo mooi opgespaarde plastic uiteindelijk stuk voor stuk erin moet gooien. Dus zak weer open, en sta je het plastic met je handen in de container te gooien. Conclusie; opening is te klein.

Maar goed, je bent jong en je kan dat!

Ik dacht tijdens deze handeling, hoe moet dat nou als ik bejaard zou zijn. Woon op een appartement, misschien geen extra ruimte voor die vuilniszak, moet de zak via lift of trappen naar beneden slepen en misschien lopend op weg naar de container. Beste ambtenaar, u die dit ooit heeft verzonnen, dient te weten dat dit weer nergens over gaat! Niet echt over nagedacht, gezien onze vergrijsde bevolkingsgroep toch behoorlijk groot is, zullen de plastic verpakkingen gewoon in de grijze container verdwijnen. Of hebt u inmiddels een plastic-politie ingesteld, die snuffelend in de grijze containers wroeten.

Maar, verschillende gemeentes in dit land weigeren dit onzalige plan. Zij hebben een bedrijf ingehuurd die het plastic scheidt van het gewone huisvuil. Bovendien blijkt dit een goedkopere oplossing te zijn.

Blijkbaar toch ambtenaren die hun hersenen gebruiken en nadenken over een goed, maar vooral haalbaar milieubeleid.

Maar zoals dit gaat in Nederland, men bedenkt iets, voert het uit, en komt enige tijd daarna tot de conclusie, dat het plan toch niet goed was. Weg, investering, en dat noemt men kapitaalvernietiging!


© Maydana

01-11-2010

Zomertijd is geen tijd!

Als er ooit een reden zou kunnen zijn dat ik op de PVV zou stemmen, dan is het fabuleuze idee, om eindelijk van die verrekte ‘zomertijd ‘ af te komen. Al jaren roep ik dat ik daar behoorlijk last van heb en mijn lijf hevig protesteert tegen dat ene malle uurtje van de zomertijd. Mijn bioritme is totaal van slag en de hele zomer loop ik te etteren. Hoewel ik een bloed hekel heb aan de winter, verheug ik me als een klein kind op einde oktober dat we weer onze normale tijd hebben, waar mijn lieve lijf zo op gesteld is.

De vraag wat ons dat uiteindelijk oplevert dat verdomde zomeruurtje, is mij tot op heden nog nooit tot tevredenheid beantwoord. Alleen het woord ‘zomertijd ‘ levert mij een complete allergische reactie op, en eind april begint de chagrijnigheid. Want zomertijd is geen tijd, verzonnen tijd, waardeloze tijd, rot tijd!

Wintertijd is namelijk normale tijd, punt uit! Wie ook dat ‘zomeruurtje ‘heeft verzonnen is verantwoordelijk voor een aanslag op mijn lijf.

Bovendien moet ik extra kilometers lopen om alle aanwezige klokken weer normaal te laten lopen. Mijn verzameling horloges kosten me ruim een uur om ze op de juiste, echte tijd weer aan de gang te krijgen. Bovendien zijn die ‘verzinmallooten zomertijd ‘ verantwoordelijk voor het feit dat ik in de nacht van zaterdag op zondag totaal van slag was en maar 3 uur heb kunnen slapen, en mijn lieve lijf uren nodig heeft om weer normaal te worden.

Dus, PVV doe je best en zorg dat jullie voorstel bij het Europese Parlement wordt beloond en wij gewoon elk jaar onze gewone wintertijd kunnen handhaven.



© Maydana

27-10-2010

'Moordneigingen'





Het enige van de winter dat ik echt leuk vind, is het moment dat ik mijn ‘vogelvoedselbank ‘ kan installeren. Als de eerste pindazakken, vetbollen en ander wintervoedsel te koop zijn, kom ik met zakken vol thuis. Opgesteld vlak bij mijn raam van mijn kantoor, kan ik elke morgen als de schermer veranderd in daglicht, volop genieten van de vroege vogels, die mijn ‘voedselbank’ al lang weer hebben ontdekt. Nu bevind ik mij in de uitzonderlijke positie, dat ik nogal achteraf woon, met een zee aan hoge bomen en volop natuur. De meest vreemde vogels ontdekken de ‘voedselbank’ en maken gretig gebruik van de opgehangen pindas, vetbollen en andere lekkernijen. De commercie springt gretig in op de behoefde van de consument, om onze fladderaars bij te voederen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat ze aan mij een behoorlijke klant hebben, want ik blijk een overdrijvingdrang te hebben, onze fladderaars een overdaad aan voedsel voor te zetten.

Natuurlijk zullen de echte ’vogelaars’ roepen; Mens, doe niet zo achterlijk, ze vinden genoeg voedsel en dit soort van bijvoeding is totaal niet gewenst. Pure verwennerij! Dat zal best, maar ik ben ook zo egoïstisch ingesteld, dat ik de dans der vinken, roodborstjes en de sinds kort nieuwe gast, een bonte specht, niet wil missen. Bovendien houden wilde hazen elke ochtend vergadering op mijn grasveld, en rennen de eekhoorns zich een rotje van de ene naar de andere boom, en slaan uiteraard mijn opgehangen pindas niet over. Dit schouwspel als ochtendritueel, waarbij ik mijn gedachten kan ordenen, kijkend naar de drukte van mijn gevederde vrienden. Soms heeft het roodborstje de gewoonte op de vensterbank te zitten, mij strak aan te kijken en tikkend met zijn snavel tegen mijn kantoorruit, een morgengroet te uiten. Ook het eeuwige trio wilde duiven zijn vaste gasten.

Met veel genoegen bekijk ik dit gebeuren! Het is een drukte van belang, landen en stijgen en ik denk zelfs dat Schiphol hier niet tegenop kan. Prachtig om te zien, en vooral om van te genieten. Een pracht van natuurlijk gebeuren, en de hiërarchie werkt automatisch. Het inspireert mij vaak tot mooie gedachten en de simpelheid van de natuur.

Maar, er zijn ook boeven onder de fladderaars. Gevleugelde nietsnutten, die me tot op mijn bot ergeren. Achter in de hoge bomen zitten roetzwarte roeken, kraaien en andere soort van vogelcriminelen. Maar de ergste zijn de Vlaamse gaaien, die de brutaliteit hebben zich te goed te doen aan het door mij opgehangen voedselpakket, en totaal geen gene voelen, om vlak bij het huis te komen, de kleine vogels bijna een hartverlamming  bezorgen en mijn adrenaline tot het kookpunt brengen. Ik vermoord ze, roep ik dan, waarbij mijn huisgenoten in koor roepen, dat gaat niet want het is een beschermde vogelsoort. Grrrrrrrr…

Heel soms komt buurman kater even kijken en de vogelbende neemt dan een vlucht naar hogere sferen. Maar de linkerd heeft  iets leuks bedacht, onder een grote uit de voegen gegroeide conifeer een schuilplaats te zoeken om vooral de voedselbank in de gaten te kunnen houden en wellicht uit op een smakelijk hapje. Allemaal nog te tolereren, maar als de Vlaamse gaai komt, steek mijn woede op tot een ware novemberstorm.

Toevallig stond gisteren in een van onze landelijke dagbladen dat er sprake was van een ware gaaieninvasie. 100.000 Vlaamse gaaien op Nederlands grondgebied. Oké, overdrijven is ook een vak, maar ineens bedacht ik, hebben die krengen mijn achtertuin uitgezocht om te overwinteren?

De ‘voortdurend krassende eikelzoeker’ verzoek ik vriendelijk mijn erf te verlaten en zich elders op te houden. Het schijnt een goed broedjaar te zijn geweest en dat vogeltuig komt als immigrant vanuit Tsjechië en Slowakije, zomaar en zonder inburgeringcursus.

Ik zal mijn moordneigingen bedwingen en een groot bord van zilverpapier plaatsen in de tuin met het opschrift: Verboden terrein voor Vlaamse gaaien.

Want ze hebben een hekel aan zilverpapier en nu maar hopen dat ze kunnen lezen. Of ik stuur buurman kater er op af, kunnen ze mij in ieder geval niet beschuldigen van massamoord!



© Maydana

21-10-2010

BN-er moe!

Afgelopen week was er drukte op Twitter, radio, televisie en natuurlijk onze dagelijkse ritselkrant. Het is Donorweek, waarbij onze BN-ers het nodig vinden zich in te zetten om ons over te halen orgaandonor te worden. Ze beloven je gouden bergen, om maar dat Donorcodicil in te vullen. Alsof het enige nut zou hebben als een BN-er mij dat zou vragen. Nee dus! Ik wordt er alleen een heel klein beetje agressief van, als een schrijver verkondigd dat ik een gesigneerd boek zou krijgen. Rot op man, ik wil helemaal geen boek! En een wereldberoemde vaderlandse zanger hoeft absoluut geen liedje voor mij te zingen. God zal me ervoor bewaren! Je moet maar met je gezicht op de televisie zijn geweest en direct gebombardeerd tot BN-er, wordt je onmiddellijk ingezet om het klootjesvolk over te halen iets te doen waar je toch even over moet nadenken. Ten minste dat heb ik begrepen. Je laat niet zomaar in je lijf snijden…..toch? Alsof je daar nog iets van zou merken, bovendien is het een overbodige balast, waar je niets meer aan hebt en andere misschien nog een prachtig leven kunt bieden. Doodgaan is geen try-out, maar een laatste voorstelling! Nee, er worden weer beroemde vaderlandse figuren ingezet, om het interessant te maken. En daar word ik nou moe van, BN-er moe! Ze zijn nog te beroerd om je op Twitter te antwoorden, als je ze iets vraagt! Alleen op zulke momenten  als ze je nodig hebben, maken ze gebruik van je timeline. Dan voelen ze zich ineens niet meer zo verheven, waarom? Omdat ze wat van je willen!


Persoonlijk wil ik nooit iets van onze BN-ers, want in mijn optiek zijn ze alleen maar bezig zich zelf te promoten, en lees ik er met het grootste gemak overheen, waarbij ik na een paar tweets al niet meer weet waar het overging. Dat heet geen ruimte hebben, op mijn harde schijf in mijn hoofd. Arrogant gedrag, terwijl ze bij de gratie van het klootjesvolk het tot status van BN-er hebben gebracht.

Nee, ik neem mijn eigen beslissingen, ook niet in overleg met mijn familie, het is mijn lijf en ik doe ermee wat ik wil. Dat moge duidelijk zijn! En daar heb ik al helemaal geen BN-ers bij nodig.

Triester is dat er zo een bedelachtige actie op gang moet komen, om levens te kunnen, maar vooral te willen redden, als jouw lichtje is uitgaan. Al jaren pleit ik voor het systeem zoals het in België bestaat. Iedereen is gewoon donor, en wil je dat niet door allerlei overwegingen, dan vul je gewoon het papier in met nee. En ik zweer u, dat is makkelijker dan het codicil invullen. Jarenlang loopt de overheid al te zeuren, om dat codicil. Miljoenen worden aan Postbus 51 en andere zaken besteed, met als resultaat, weinig of niets! Dus gooien we er maar een partij BN-ers tegenaan!

Doodzieke Nederlanders vluchten naar België, om daar een orgaan op te duikelen. Terecht dat de Belgen, hier des duivels over zijn, want in België komen ze wel op de wachtlijst en krijgen ze binnen enkele maanden een hart, nier, long, lever of alvleesklier. Vanwege het tekort aan organen zijn de criteria in Nederland namelijk zo streng dat veel patiënten worden afgewezen en daarmee de dood als dagelijks gast meesjouwen.

Toenmalig minister van Volksgezondheid Ab Klink heeft ooit eens gezegd dat men er naar streeft om het aantal donoren te laten stijgen en op die manier de wachtlijsten te verkorten, maar het orgaantoerisme naar België blijft stijgen. Maar zoals het de gewoonte is van het Haagse blijft het altijd bij plannen, en worden nooit uitgevoerd.

Ik blijf dus pleiten voor een wetgeving als in België, van “Ja tenzij “. En die BN-ers moeten mij vooral met rust laten. Mooie taak, voor het nieuwe kabinet-Rutte, om de wetgeving te wijzigen.

© Maydana

18-10-2010

Startproblemen!

Na de nodige startproblemen ’s morgens, en dat heeft niets met maandag te maken, zijn de kranten en Internet de enige mogelijkheid om me enigszins op gang te brengen. Eerlijk gezegd, één nieuws maandagmorgen die mij niet bepaald vrolijk maakte. Ook Radio 1 was bepaald geen oppepper! Alleen de column van Henk Westbroek bracht nog enig licht in de duisternis, in de met vorst startende maandag. Gehuld in een dikke badjas, en niet bepaald erg sexy op de vroege morgen, leek ik wel een oldtimer, waarbij de choke te lang had aangestaan en pardoes verzoop. Natuurlijk ik ben geen jonge bloesem meer, waar het leven in deze tijd met gemak aan voorbij gaat, maar enigszins belegen met een houdbaarheids datum en de daarbij horende zorgen. Hoe zit dat straks met mijn pensioen? Is de kas van de AWBZ dan echt helemaal leeg en moet ik de hele dag in mijn luier blijven liggen, en krijg ik als verjaardagscadeau op mijn 65ste de pil van Drion?

Kranten verrasten mij met het nieuws dat er terroristische aanslagen in de maak was voor Europa. Dat dieven mijn auto opsnijden als hij geparkeerd staat, dat depressies de volle aandacht hebben, nu een bekende Nederlander de keuze heeft gemaakt vrijwillig uit het leven te stappen, dat medelanders de bijna lege pot van de AWBZ mogen meenemen naar hun thuisland voor thuishulp. Dat artsen zijn verslaafd aan drugs en daarom verkeerde diagnoses uitdelen, en moeten afkicken. Aparte klinieken voor de haantjes, maar ook advocaten en bekende Nederlanders, blijken te lijden aan een verslavingsprobleem. Maar het meest indringende bericht dat ik vanmorgen mocht lezen, was dat een man zijn ex met een hakbijl heeft bewerkt op en nabij een station, waarbij reizigers als toeschouwers dienden.

Dat is een gebeurtenis die op je netvlies blijft en je bovendien direct wakker maakt, mocht je net als ik startproblemen hebben ’s morgens. Postbus 51 heeft een spotje gelanceerd over huiselijk geweld, maar echt zin heeft het niet. Dat blijkt nog steeds in hevige mate te bestaan en hulp is er te weinig voor deze slachtoffers. Het spotje schijnt ook geen enkel effect te hebben, en de vraag is wat de ‘spotjesmaker ‘ voor een breakdown heeft gehad tijdens het bedenken hiervan.

Ook was er een klein beetje goed nieuws, er zou een Gen zijn ontdekt die depressie veroorzaakt, nu maar hopen dat ze er wat aan kunnen doen, want in deze tijd blijken teveel mensen te lijden aan depressies. Eerstelijns psychologen en psychiaters hebben een wachtlijst van hier tot Timboektoe, en ondertussen maken onbekende Nederlanders een einde aan hun leven. Maar ja, zo te lezen zitten de meeste artsen in een afkickkliniek.

Goedemorgen, maandagmorgen, je bent weer goed begonnen! Inmiddels zijn mijn startproblemen opgelost en zal ik me zo op weg maken voor een afspraak, inderdaad met mijn nieuwe winterjas.





© Maydana

16-10-2010

Borstkanker!

Elke dag zou een verwendag moeten zijn, voor vrouwen met borstkanker




Lieve vriendin,


Verscholen achter een grote bos bloemen, en bibberend en vol schuldgevoelens stond ik voor je deur. "Hallo kom binnen". Op zo een moment schiet je te binnen dat 30 jaar vriendschap dergelijke dingen moeten kunnen doorstaan.

Ik voelde me vreselijk schuldig, omdat ik je te weinig aandacht had gegeven in de moeilijke en afschuwelijke periode toen je de mededeling kreeg dat je getroffen was door borstkanker. Ik was toen onbereikbaar…natuurlijk allemaal verklaarbaar en misschien als excuus aan te voeren, maar niet genoeg om me daarachter te verschuilen.

Ik maakte mezelf het verwijt, dat ik het niet eerder wist, en niet bereikbaar was voor jou. Je niet kon bezoeken in het ziekenhuis, niet kon bijstaan in de vele moeilijke momenten die je hebt ervaren, want zoiets verwacht je toch van een vriendin. Nee, ik was spoorloos, bezig met eigen problemen, mijn leven weer op rails te krijgen, vergetend dat er ergere dingen om je heen gebeuren als alleen in je eigen wereldje. Hopelijk heeft deze nalatigheid onze diepe vriendschap niet geschaad en kunnen we doorgaan, daar waar het even was gestopt. Gisteren hebben we het samen weer opgepakt met alle positiviteit die je uitstraalt, maar vooral mij te leren, dat vriendschap veel kan verdragen.

Lieve vriendin, mijn oprechte verontschuldigingen, diep uit mijn hart betuig ik intense spijt voor deze "nalatigheid en egoïsme " die puur was gebaseerd op angst voor confrontatie. Voor mij was het niet te begrijpen dat jij door zoiets zou worden getroffen. Mijn worsteling om je tegemoet te treden, jou in je ogen te kijken en je verdriet te zien. Die confrontatie en de ongrijpbare angst die mijn emotie beheerste. In gedachten heb ik je duizendmaal geknuffeld, je willen zeggen hoe belangrijk je bent voor mij, maar ook zonder woorden in je nabijheid zijn.

Opnieuw toonde je kracht en sterkte, maar ook vergevingsgezindheid, je hebt me binnen gelaten en we hebben zonder woorden geknuffeld. Je liet mij weer zien hoe groots je bent, en dan...vragen, hoe is het met jou!Zo graag had ik willen vragen, hoe jij je voelt, wat zijn je emoties, wat denk je! Maar jij zult zoals altijd zeggen, alles ik oké.

Op zulke momenten verlang ik erna om een beetje, een heel klein beetje van jou de kunst te mogen leren, te leven en te overleven. Samen hebben we genoten van de zon, achter in de prachtige tuin, samen even alleen, maar toch kreeg ik niet over mijn lippen je te vragen, waarom je me nog binnen hebt gelaten. Had maar tegen me gezegd, wat ben jij voor een vriendin; toen ik je nodig had was je onvindbaar.

Je stralende glimlach, je optimisme en vooral je vraag, hoe is het met je!

Lieve vriendin, ik hoop dat de stap van gisteren niet de laatste zal zijn en er nog vele, vele mogen volgen. Dat ik weer kan komen zoals vroeger, kort of lang en dat 30 jaar misschien toch nog 40 jaar kunnen worden, want een zo diepe vriendschap moet je koesteren. Vandaag verwerk ik alle emoties die mij gisteren zo hebben geraakt en kom maar tot een conclusie, je bent een geweldig mens, waar deze lummel nog veel van moet leren.

Veel liefs en duizend knuffels,






© Maydana

14-10-2010

Soms is reclame uiterst welkom!

Over het algemeen ben ik geen fervente televisiekijker, want de Nederlandse televisie heeft me op een paar dingen ná, weinig of niets te bieden. Daar ik uiteraard net als vele van jullie, niet op een onbewoond eiland leef, heb je rekening te houden met de rest van je huisgenoten.

Ten slotte kun je niet altijd en eeuwig op je kantoor bivakkeren, waar overigens ook een televisie staat, maar wordt van je verlangd je gezicht af en toe eens te laten zien in wat je noemt de woonkamer. Nu ben ik gek op kookprogramma’s, maar niet op Gordon Ramsy, en den Blijker is bepaald ook niet mijn favoriet. Dus wijk ik uit naar onze Oosterburen, die mij werkelijk de allermooiste kookprogramma’s voorschotelen, maar me vooral niet lastig vallen met ellenlange reclameblokken, die totale ergernis opwekken, vooral als dat Mona-mannetje met zijn toetjes het beeldscherm vult. Ja, en elke avond kijk ik trouw naar de ellende van GTST, gewoon omdat ik dit halve uurtje als een vorm van ontspanning zie, één wereld waar alles kan en niets echt is. Maar mocht u en ik de illusie hebben, dat u een half uurtje kijkt naar de oer-Hollandse soap, stel ik u bij deze teleur. U kijkt exact dertien minuten!

Ja, want de rest is reclame! Zo kom je natuurlijk gemakkelijk aan twintig jaar soap. Nu heb ik weinig zin om dat uit te rekenen, hoeveel uren u eigenlijk precies heeft gekeken, maar toch even een formule er tegen aangegooid en kom dan tot de conclusie dat men als twintigjarige GTST-fan uiteindelijk maar vijfenzestig dagen van de 20 jaar heeft kunnen genieten van deze soapellende. Nu ben ik een afvallige, dat wil zeggen één invaller, want ik volg deze ‘flauwe kul ‘ pas sinds mijn terugkomst naar Nederland in 2006.

Ook het fenomeen Benidorm Bastards wekt mijn ergernis op. De rest van mijn huisgenoten lachen zich krom, maar ik kan met de beste wil van de wereld nog geen glimlach op mijn gezicht toveren. Mocht ik op zulke momenten in de huiskamer zijn, verlang ik immens naar de afzondering van mijn kantoor, en ben dan blij dat reclameblokken deze vreselijke uitzending onderbreken. Als dit soort van amusement valt onder de categorie, hoe maken we onze ouderen tot een belachelijke groep, dan is dat in ieder geval gelukt. Tevens vraag ik me af, hoe deze groep semi-acteurs zich hebben laten verleiden tot een dergelijke belachelijk programma. Deze generatie klaagt steen en been, dat onze jongeren geen enkel respect meer heeft voor de vergrijzing, maar als men het gedrag van deze ‘ouderen’ voorbij ziet flitsen, kan men niet anders dan geen of weinig respect opbrengen voor de grijshoofden. Gelukkig is dit maar een minimale groep van ouderen die zich te buiten gaan aan wangedrag en met dit vulgaire programma, de lachers op de hand probeert te krijgen.

Wat proberen de commerciële zenders ons toch allemaal voor te schotelen? We ergeren ons aan taalverloedering, maar lachen ons rot als een stel Haagse asociale pubers denken leuk te zijn. Nou, ik vind het helemaal niet leuk en wat mij betreft kunnen zowel de Benidormer’s en Haagse aso’s per onmiddellijke vertrekken naar een onbewoond eiland in Verweggistan.

Op zulke momenten ben ik even blij met de irritante reclameblokken!





© maydana 14-10-2010

01-10-2010

En God schiep...

De afgelopen weken zijn we via de media overspoeld met berichtgeving over seksueel misbruik in de Rooms-katholieke kerk. Slachtoffers die eindelijk gaan praten, hoewel de meeste van deze aangiften zijn verjaard. Tijden geleden stonden de kloostermuren van Amerika en Ierland te schudden, door het uitlekken van het vele seksuele misbruik door in jurken gehulde geestelijken. Diepgaande onderzoeken naar deze praktijken, leverden niet meer op, als een excuus vanuit de pauselijke residentie. Slachtoffers achterlatend met een levenslang trauma. De heilige bankrekening werd aangesproken om slachtoffers het zwijgen op te leggen. En dat kost moeite, voordat de Roomse ondeugden over de brug komen.

Uiteraard zijn dit soort van uitwassen niet alleen van deze tijd, maar kwamen in de oudheid al voor. Het geloof lijkt op een primitieve bezigheid, althans dat willen zij ons laten geloven. De in paars gehulde gezagdragers hebben de pretentie zich te laten gelden als God op aarde. Zij menen de wijsheid te hebben, om zelfbedachte zaken op te dringen in naam van Onze lieve Heer.

Opnieuw zijn we opgeschrikt door berichten van misbruik van paters in een rooms-katholiek internaat in ’s Heerenberg. Uit onderzoek bleek dat paters veelvuldig seksueel misbruik pleegden. Tevens bleek dat dit misbruik bekend was binnen de orde en ook door de leiding werd besproken. De hoogste baas van de Salesianen Ad Luyn , tegenwoordig bisschop te Rotterdam, wilde op deze openbaring van seksueel misbruik van destijds, geen enkel commentaar leveren. De paters van het toenmalige Don Rua Klooster, hadden blijkbaar gouden handjes. ( tegenwoordig de naam van het klooster Gouden Handen ). Laten we zeggen, ze hebben de naam aangepast. Ook in het Duitse Limburg zijn priesters beschuldig van seksueel misbruik van kinderen, maakte het bisdom woensdag bekend. Tevens viel het bericht op dat in het bekende Duitse klooster Ettal, bekend door zijn bekende likeurstokerij, het misbruik van kinderen aan de orde van de dag was en de Duitse politie vandaag een inval heeft gedaan. Blijkbaar is misbruik in de Rooms-katholieke kerk een wereldwijd probleem.

Mocht er een lieve Heer/of mevrouw boven de wolken deze afschuwelijke wandaden van zijn herders volgen, denk ik persoonlijk dat het schaamrood hem/haar naar de kaken stijgt. Het kan nooit de bedoeling zijn dat vertegenwoordigers misbruik maken van hun positie. Bovendien vraag ik mij af, of onze lieve Heer enige zeggenschap heeft gehad in de regels welke door de Rooms-katholieke kerk door aardse zijn ingesteld. Waarom moeten mensen, die God willen dienen in alle eenzaamheid hun leven slijten. Het zijn mensen met gevoelens en behoefden. Mensen die door zulke regels afwijkend gedrag gaan vertonen, zoals seksueel misbruik, met als gevolg talloze slachtoffers, en waarom mogen homo’s geen hostie mag ontvangen, met welk recht! Staat niet in de bijbel, dat God alle mensen lief heeft. Dus ook homo’s! Waarom verbiedt de Heilige Vader condooms om Hiv-infectie te voorkomen. Met welk recht? Moet de kerk niet een rustpunt zijn voor gelovigen? Zonder opgelegde onmenselijke regels die uit geestelijke breinen ontspringen. Blijkbaar zijn deze hoogwaardigheidsbekleders niet alleen creatief met hun huizenhoge Roomse rekening, maar nog creatiever met allerlei zelfbedachte regels, en allemaal in de naam van de Heer.

Ik zou graag eens met onze lieve Heer rond de tafel zitten, hem de problematiek willen voorleggen, die speelt in het Roomse Rijk die hem vertegenwoordigen. Ik weet zeker dat ik gelijk zou krijgen als we het zouden hebben over de immense rijdom , de ontoelaatbare eisen die ze verkondigen om de gewone gelovige in het gareel te houden. Was het niet zijn zoon Jezus die in alle eenvoud leefde en vooral vergevingsgezind uw woord verkondigde.

Misschien zou hij tegen me zeggen; Ik schiep de man en dacht plots ik kan beter….en schiep de vrouw!


© Maydana

27-09-2010

Ik ben het zat!

Boodschappen doen is bepaald niet mijn meest favoriete bezigheid. Eenmaal in de week moet ik eraan geloven, gewapend met algemene tegenzin en een te lang boodschappenlijstje verplaats ik me met een C0-2 vervuiler naar de supermarkt. Spastisch zoek ik naar een parkeerplaats, want blijkbaar gaat de hele stad boodschappen doen, als ik eindelijk besluit om mij te mengen tussen de wortelen, vleeswaren en brood. Op zich een expeditie, althans in mijn ogen. Maar goed, om de rest van de familie niet de hongerdood te laten sterven, blijft mij geen enkele keuze. Als ik de overvolle karretjes zie, denk ik met mijn simpele mind, wat zijn die mensen in vredesnaam van plan, het lijkt wel of ze voor een lange, koude winter inslaan of op overlevingstocht gaan. Zover ik weet zijn de grote supermarkten gewoon open op maandag, en sommige zelfs op zondag.


Parkeergeld

Afgezien van het feit dat ik een bloedhekel heb aan het doen van boodschappen, komt ergernis nummer twee nog eens om de hoek kijken. Als ik me uiteindelijk door alle gangen heb geworsteld, mijn boodschappenlijst afgewerkt en bij een overvolle kassa mijn tijd sta te verdoen, en mijn boodschappen minstens al tweemaal in mijn handen heb gehad, komt ergernis nummer twee om de hoek kijken.

Het betalen van parkeergeld. Elke keer verbaas ik me weer, hoeveel tijd ik blijkbaar nodig had om dat enorme bedrag op de display van de parkeerautomaat te rechtvaardigen. Dan moet ik nog als de donder zorgen om de voedselvoorraad in mijn auto te stouwen, om niet straks voor de slagbomen te staan, die mij dan vriendelijk, maar dringend verzoekt een geldige parkeerkaart te kopen. Blijkbaar heb ik weer staan tutten en is de tijd om naar buiten te rijden voorbij.

Oké, zo een stommiteit gebeurt je natuurlijk maar één keer, tegenwoordig gooi ik al eerste mijn boodschappen in de vervuiler en ga dan op mijn gemak naar de betaalautomaat. Ik zal ze leren!
Waarom moet ik eigenlijk als consument betalen om bij een grootgrutter mijn auto te parkeren?

Waarom schijnen gemeenten mij als burger een extra rib uit mijn lijf te willen snijden door het parkeergeld zo hoog te maken, dat iedere zin om naar de stad te gaan, me bij het binnenrijden van de parkeergarage al tegen staat.

Waar is de buurtwinkel van vroeger? De groenteman op de hoek, de Warme Bakker twee straten verder, en de slager waar ik op de fiets naar toe kon? Weg, opgeslokt door de grote supermarkten waar ik als consument verplicht ben mijn voedselvoorraad te kopen. Want de kleine zelfstandige is opgeslokt, met zijn keur van goede waren en klantvriendelijkheid.
Even een vriendelijk woord, gewoon omdat ze je goed kenden. Maar ook omdat je in de allerergste omstandigheden je auto gewoon kwijt kon, zonder duur parkeergeld.


Winkelcentra

Winkelcentra in diverse wijken bloeien op. Waarom? Omdat je de auto kwijt kunt zonder dat almachtige parkeergeld, omdat het kleinschalig is en hier en daar nog een vriendelijk woord komt uit de mond van een winkelbediende. De stad loopt leeg, parkeergarages eveneens, ik ben het zat en velen met mij, om de gemeente te blijven spekken. Laten we voorstanders worden van de terugkeer van onze buurtwinkels, of dicht bijzijnde winkelcentra. Want twee euro vijftig voor een uurtje parkeren is wat erg veel, en daar drink ik liever een espresso voor.



© Maydana

20-09-2010

Open brief aan dader!

Deze brief zul je misschien nooit lezen, maar de drang hem te schrijven kunnen ze niet langer onderdrukken. Er was teveel tijd voorbij gegaan voor dat ze de moed konden opbrengen, hun gevoelens aan het papier toe te vertrouwen.

Je hebt een groot stuk van vele levens vernietigd, achterlatend vol onmacht, agressie, intense woede en wraakgevoelens. Iedere vorm van leven had je uit hun lichamen weggezogen.

Teveel jaren van hun leven lagen in jouw handen. Je was hun schaduw, hun stalker! Je leefde in een fantasiewereld, die niets meer met de werkelijkheid had te maken. Als pathologische leugenaar leefde je in de jouw eigen gecreëerde wereld.

Maar je hebt meer mensen in je poel van verderf gestort. En nooit zul jij begrijpen wat je onschuldige hebt aangedaan. Je leefde van manipulatie, en die eeuwige ontkenning. Je zult  blijven ontkennen en iedere schuld verwijzen naar het land der fabelen.

Hoe kunnen ze in godsnaam verder leven met deze littekens, die hun zielen ontsieren. Hoe sterk moeten ze blijven om te kunnen overleven met deze zware last die jij op hun schouders hebt gelegd? Zonder enige vorm van spijt draafde je door hun leven, denkend dat jij slachtoffer bent van je eigen fantasieën. Je leeft je leven verder, je slachtoffer(s) achterlatend in wanhoop en verdriet, elke nieuwe dag en dag vol angst en wantrouwen.

Ze zou zich bevrijdt willen voelen van woede of wraakgevoelens. De onmenselijke lange jaren van ‘vluchten’ willen vergeten. Maar jij zult nooit kunnen begrijpen wat je slachtoffers hebt aangedaan door je gedrag, agressie, manipulatie en leugens. Ze willen jouw woorden vergeten; ik zal niet eerder rusten voordat een ieder kiest voor de vrijwillige dood. Maar eigenlijk waren ze al dood, geen gevoel, wereldvreemd, zich schuilhoudend voor jou.

Wat is er toch misgegaan in jouw leven? Waarom wilde je de levens van onschuldigen manipuleren? Waarom maak je levens van anderen tot een hel en zadel je ze op met schuldgevoelens.

Je ontneemt je slachtoffers de gelegenheid een harmonieus leven te leiden, je verminkt hun persoonlijkheid en ziel, ondermijnt hun eigenwaarde.

Slachtoffers hebben geen empathie. Ze kunnen niet vergeven, en vooral niet vergeten!

Maar voor jou komt ooit de dag des oordeels. Hopelijk zullen rechters meedogenloos over je oordelen, want je bent ziek in je hoofd, en een pathologische leugenaar.

Eens zul jij je moeten verantwoorden voor al dat leed wat je hebt aangericht, daar zijn alle slachtoffers van overtuigt.

Niemand mag levens van anderen zo manipuleren, zo intens misbruiken dat zij niet meer in staat zijn een normaal leven te kunnen en mogen leiden, zonder de eeuwige angst.

In naam van je slachtoffers…



© Maydana

17-09-2010

Open brief van Storms aan Matthijs

Beste lezer,
Na het tumult tussen Storms en Matthijs van Nieuwkerk, wil ik u graag de open brief laten lezen, die Storms één dag na de uitzending aan Matthijs heeft gestuurd. Zoals gewoonlijk draait één zaak als deze weer uit op een Vaderlandse soap met Storms en eega in de hoofdrol. Storms had het over integere journalistiek, van de oude stempel. Maakte van het vak journalist een ambtenaar en armoedzaaier, maar ook slecht geschreven stukken met veel fouten. Ik heb zijn Open Brief intens doorgelezen en kom tot de volgende conclusie, dat Storms niet veel beter is dan een ambtenaar,  maar sinds kort geen armoedzaaier meer, met fouten ten overvloede in de gepubliceerde brief in De Telegraaf.
Foei Storms, hoe durf je journalisten te betichten van slechte artikelen met fouten,  en wil je de wereld der journalisten verbeteren, begin bij jezelf.

© Maydana




OPEN BRIEF AAN MATTHIJS VAN NIEUWKERK n.a.v. DE UITZENDING DWDD d.d. 2010


Dag Matthijs,

Zelfs na een nachtje slapen ben ik nog boos over de poets die De Wereld Draait Door mij heeft gebakken. Het item met Jort en mij zou gaan over de 'Endemollisering' van de journalistiek een discussie tusssen mij en Jort Kelder over ondermeer het principe van het gebruik van anonieme getuigen. Maar het ontaardde iammer genoeg in een schreeuwpartij waar mijn vrouw de dupe van werd.

Natuurlijk is het ook deels mijn eigen schuld. Ik had beter niet als eerste voorbeeld het SM-verhaal in Quote moeten aanhalen. Zo kreeg Jort alle gelegenheid om Nina bij het gesprek te betrekken. Maar juist daar wringt de schoen waar het de handelwijze van de redactie van DWDD aangaat. Vooraf is namelijk uit ten treure met de redactie besproken dat Nina in de studio aanwezig zou zijn maar niet in de discussie betrokken zou worden. Dat er geen foto's van de cover uit Quote 'OHHHHH NINA' , geen afbeeldingen van het boek van Smit , geen opgestoken duimen zouden worden getoond; kortom de discussie zou tussen mij en Jort over de mores van de journalsitiek gaan.

Voor alle duidelijkheid: Ik heb DWDD niet gebeld om op TV te komen maar de redactie heeft mij naar aanleiding van het verhaal in Revu gebeld om bij jou aan tafel aan te zitten.

Bij het terugkijken van de schreeuwpartij valt onmiddellijk op dat Nina zo in beeld is gemanouvreerd dat zij vrijwel constant meekijkt met het gesprek aan tafel. Er wordt tenminste tien keer prominent op haar ingezoomed en de zaalmicrofoon staat al naast haar als Jort zich met veel bombarie direct tot Nina richt. Verder wisselen de beelden van de Quotecover, het boek van Smit en andere foto's van Nina in hoog tempo in het decor. De regie was klaarblijkelijk helemaal voorbereid op een confrontatie met Nina als middelpunt.

Dat doet dan toch de vraag rijzen in hoeverre er sprake is van een set-up. Een opzetje om Jort de gelegenheid te geven zijn puntjes te scoren om, zoals hij dat zelf zegt, 'het misselijk makende duo Storms' af te serveren. Ik was daar niet op voorbereid, dom. Het was naief van mij om te denken dat een programma als DWDD een integer journalistiek programma is.

Het beeld is ontstaan dat het duo Storms zich voor de camera's van DVDD heeft gewurmd om zijn ongenoegen over Jort cs te uiten.Nina zat tenslotte pontificaal op de eerste rij. Maar dat Nina op de eerste rij zat, was op verzoek van de redactie. Op maandag, de dag voor de uitzending, belde de redactrice of Nina wellicht een woordje zou kunnen doen over Salomon Burke. Van Huub van de Lubbe had zij gehoord dat Salomon op een privefeest van Nina had opgetreden. Nina vond dat een leuk idee omdat zij Huub en Salomon Burke geweldig vindt en stemde in om een bijdrage te leveren. Normaal gesproken zou zij achter in de zaal een plaatsje hebben gezocht maar nu moest zij vooraan op de bank plaatsnemen voor haar bijdrage aan het muziekitem.

Had ik maar niet zo naief geweest. Tijdens het terugkijken werd alles opeens duidelijk. Nina was zo geposteerd dat zij in het 'shot' van de pratende Kelder zat en de camera kon onopgemerkt de ene na de andere closeup maken. De setting was perfect geregisseerd voor de aanval van Kelder op Nina die in de laatse twee minuten plaatsvond. Het filmpje van Jort die een oproep doet aan anonieme getuigen om hun buurman te verraden werd maar niet vertoond. Omdat ik niet in toevalligheid geloof ben ik er van overtuigd dat wij in de luren zijn gelegd. In de dertig jaar dat ik met regelmaat in talkshows te gast bent, van Sonja barend tot Matthijs van Nieuwkerk, is mij zoiets nooit overkomen. Het onderwerp werd aangekondigd als 'de verloedering van de journalistiek'. De uitzending zelf is daarvan misshien wel het meest aansprekende voorbeeld.

In afwachting vn een reactie van jouw kant zoals je beloofde, met vriendelijke groet:

PIETER STORMS

bron Telegraaf

15-09-2010

Worldonline-ruzie

Gisterenavond was het spannend! FC Twente speelde tegen InterMilaan, met onze eigen hoofdkabouter Wesley in de hoofdrol, vind overigens dat kabouterdoelpunten voor de helft tellen, maar ik heb dan ook geen verstand van voetbal. Zover ik heb vernomen was het een geweldige wedstrijd, met een klein schoonheidsfoutje dat speler Mariga van Inter door frustratie een kopstoot uitdeelde aan speler Janssen van FC Twente. Nou ja, daar is overheen te komen!


Wat meer de aandacht trok was de online-ruzie in het programma De Wereld Draait Door. Veel bekeken, en gisteren was het buitengewoon spannend. Een ordinaire ruzie tussen Jort Kelder en Breekijzer Storms, met op de achtergrond zijn volgespoten Botox vrouw Nina Brink, pardon Storms.
Gezien het misschien overmatige Botox gebruik, was een plaats aan de tafel niet aan de orde, want enige verontwaardiging of andere emoties zijn niet meer af te lezen van haar gezicht. Het enige waar ze nog toe in staat was, was het wegduwen van de microfoon. Toch schattig dat bullebak Storms het opneemt voor zijn creditcardvrouwtje.

Storms had kritiek op de huidige journalistiek, ze waren niet integer, slecht onderzoek en ze schrijven maar wat. Voornamelijk ging zijn ongebreidelde woordenstroom over Jort Kelder, tafelheer van de avond! Zijn grootste grif was dat zijn Ninatje ooit als SM-meisje was betiteld. Eerlijk gezegd, zal het met worst wezen wat er achter de slaapkamerdeur van mevrouw Storms gebeurd. Zoiets, als voor kennisgeving aangenomen! Bovendien was dat al even geleden dat dit smeuïge verhaal naar buiten kwam. Oninteressant!

Om de uitzending toch een beetje op te pimpen, had de redactie bedacht dat een robbertje mondeling vechten tussen Jort en Pieter een aardige afwisseling zou zijn. Niet wetende dat Storms ná afloop van dit circus Jort nog een flinke klap zou verkopen. En Nina zou nog geroepen hebben, dat Jort een rat is. Vraag die rijst: doet Jort kelder aangifte? De zaak Eric Smit loopt op zijn einde, en is Jort Kelder nu het volgende object voor vervolging?

Onsmakelijk was ook het verwijt, dat Jort maatpakken droeg van drieduizend euro en zich verplaatste in een Maserati, volgens Storms kon een belegen journalist dat nooit verdienen en werd deze vakgroep uitgemaakt voor armoedzaaiers. Dus, hebben journalisten en Storms het ambacht journalistiek blijkbaar niet goed uitgevoerd. Nu begrijp ik ook dat hij met Nina is getrouwd. Laten we eerlijk zijn, zijn journalistieke kwaliteiten waren bepaald ook niet van hoog niveau. En wat let hem…Nina’s creditkaart kan hem niet beletten, zijn frustraties over maatpakken en dure bolides te verwezenlijken. Of houdt Nina de hand op de knip?

Het was een spannend avondje FCTwente, gelijk gespeeld, super! En de goedbedoelde discussie over goede en slechte journalistiek ging de mist in. Maar was uiterst vermakelijk, Storms de Golddigger, Nina het zielige botoxmeisje en Jort die zich weer goed had voorbereid.

Natuurlijk komt er weer kritiek betreffende Matthijs, die had moeten ingrijpen. Welnee, lekker laten doen die twee, het was onsmakelijke televisie en daar kijken we toch graag naar.

Gute Nacht Freunde, es ist Zeit für mich zu gehen, maar het knetterde en dat was een mooie afsluiting van de avond.



© Maydana

12-09-2010

Bezuinigingsdrift

Zo langzamer hand geloof ik in mijn eigen theorie dat dit land alle realiteitszin heeft verloren. Het is nog maar een klein stukje naar de "verdoemenis", decadent en verloren in hoogmoedswaanzin.
Het "bezuinigingsprogramma" is vooral uitgevoerd onder ouderen. Genoemde groep is niet meer in staat verantwoorde zorg te financieren, moeten dagopvang opzeggen in verband met te hoge kosten. Dus ophoepelen naar huis, want het geld is op.

Chronische zieken hebben geen recht meer op taxivergoeding, en medicijnen voor ernstige zieken worden niet meer vergoed, dus bezuiniging alom. Alleen als u blind bent, nierdialyse moet ondergaan, of een chemo-kuur, komt u misschien nog in aanmerking voor een vergoeding, hoewel ook hieraan al aardig wordt geknabbeld. Maar dit ligt volgens de Minister aan de zorgverzekeraars, en die werken met een "natte vinger". Een land in verval...

Natuurlijk, we leven in een crisis, dus moeten we allemaal ietsje inleveren. Maar moeten ouderen, chronisch zieken en terminale patiënten, verstoken blijven van hulp die ze zo hard nodig hebben? Blijkbaar wel, roept de politiek, want het AWBZ potje is leeg. Ziek zijn, ouder wordt, kanker krijgen en dood gaan, dat overkomt je. Daar vraag je niet om!

Zou dat potje niet zomaar leeg getrokken zijn door de overmatige geldzucht van de managers, de inefficiënte opgedragen werkdruk voor verpleging, en het eindeloze gezever op zinloze vergaderingen en het onnodige invullen van allerlei papierwerk. Een lijn waar mijn inziens driftig op bezuinigd zou kunnen worden.

Nee, dan het RIAGG. Willen hun cliënten na reizen, naar Marokko en Turkije om psychiatrische hulp te verlenen aan onze allochtone landgenoten. Een superidee van de directeur RIAGG. Hij betitelt dit als crisisgevallen. Ik vraag mij af of deze man lijdt aan een "teveel eurosyndroom”, maar altijd zin blijkt te hebben in snoepreisjes op kosten van de belastingbetaler. Nu heb ik toch al niet zo een hoge pet op van het instituut RIAGG, teveel geiten wollen sokken en zogenaamde hulpverleners. Wachtlijsten van hier tot Timboektoe, maar ze reizen wel onze "psychisch" in nood verkerende landgenoten achterna.

Volgens mij is het zo, maar ik kan me natuurlijk vergissen, als ik ziek ben ik welke vorm dan ook, verplicht ben thuis te blijven, al is het maar voor controle, want mede landgenoten mogen drie maanden naar land van herkomst. Maar nee, het RIAGG doet dat anders. Want ik zweer u, mocht u onder de categorie "psychisch ziek" vallen, geen hond die zich om u bekommert, laat staan dat het RIAGG u thuis zal bezoeken. Politiek doe iets, inzake deze waanideeën van het RIAGG en zorg in godsnaam dat onze ouderen, chronisch zieken, kankerpatiënten en terminaal zieken, de zorg krijgen waar ze recht op hebben. Ten slotte betalen we een macht aan AWBZ. Dit kabinet is een kabinet van oenen, die alleen maar het woord bezuinigen kennen in zijn ergste vorm. Bezuinigen is goed, zeker na het smijten met geld in vorige kabinetten, maar bezuinig daar waar het kan. Mogelijkheden genoeg! Maar niet voor diegene die deze niet kunnen missen, en laat dat RIAGG voor wat het is. Misschien een idee….Waarom bezuinigt u het RIAGG niet gewoon weg?


© Maydana

09-09-2010

Baron van Almelo tot Winterswijk

Onze adel wordt gediscrimineerd. De Rijksdienst voor het Wegverkeer wenst een adellijke titel niet meer te vermelden op het rijbewijs. Parepleau, wat een schande! Ten slotte dienen ze zich te onderscheiden van het klootjesvolk. Bij aanhouding wegens een verkeersovertreding zal de diender zich moeten bezinnen op een bekeuring als hij verneemt dat hij Baron of Barones is, vermeldt op het kentekenbewijs. Als lid van de Loge, Rotery en Lions mag men toch wel enig respect verwachten van het gewone klootjesvolk

Niet meer van deze van tijd, vindt de RDW. En wenst dit niet meer te vermelden en uiteindelijk heeft de rechter bepaald dat de titel wel degelijk enige ruimte, c.q. waarde, zal innemen op het adellijke kentekenbewijs.

Adellijk gezwets, denk ik dan maar. Je kunt je tijd verdoen met het lopen naar de rechter om je gelijk te halen voor zo één futiliteit, waarbij de rechter je in het gelijk stelt. Dat was te verwachten ten slotte ging het hier om een baron, Bert baron Van I, die zich beroept op artikel 5. Van de Wet op Adeldom en een Koninklijk Besluit uit 1822.

Je kunt je natuurlijk afvragen welk nut een dergelijke vermelding heeft. Als de baron de uitstraling mist van een adellijke, helpt een vermelding op het kentekenbewijs mijn inziens ook niet meer.

De aanpassing op het computersysteem voor dergelijke nonsens brengt enorme kosten met zich mee en de RDW is een publieke organisatie die zichzelf moet bedruipen.

Maar de uitspraak van de rechter dient te worden uitgevoerd,  al proef ik hier enige vriendjespolitiek, en zal de RDW zijn systeem dus moeten aanpassen. Misschien tijd voor vernieuwing wat betreft verouderde, verarmde adel. We leven in 2010 en hebben aan adel weinig of geen boodschap. Baron Bertje, nog even wachten, want aanpassingen als deze zitten er voorlopig nog niet in en gewoon je prent betalen, net als wij allemaal. Dat is pas klasse!



©maydana

30-08-2010

Babyverdriet!

Deze week las ik een bericht, dat in België een internaat voor baby’s haar deuren had geopend. Terloops een kleine zin, dat dit internaat al tot 2011 was volgeboekt. Een gat in de markt..,heel slim! Want tegenwoordig werken beide ouders, hebben we oppas oma’s en opa’s met subsidie, oppasmoeders en kindercrèches, die een macht geld kosten. We hebben bijna allemaal carrièrevrouwen – en mannen, en tussendoor krijgen we even een baby. Blijven een paar maandjes thuis en hup, dan schuiven weer achter onze computer, rennen ons een rotje van het ene naar het andere bedrijf en ’s avonds hebben we alle energie verbruikt, om je ook nog eens om de pasgeborene te bekommeren.

Dus de uitkomst van de eeuw, een babyinternaat! Babyhotel bestonden al, ook voor peuters, waar je voor een nachtje een kamer met verzorging kon huren, mocht je de behoefte voelen de spruit(en) even te dumpen. Want ook ons sociale leven is van groot belang, we hebben feestjes, lange vergaderingen, of gewoon even een kinderbaaldag. Hup, een telefoontje en kindlief heeft een kamer in het Babyhotel. Alles onder de mom,om druk bezette ouders een handje te helpen.

Blijkbaar is deze oplossing niet genoeg en heeft een slimme Belgische het babyinternaat bedacht. Het moet toch niet gekker worden, we zetten kinderen op de wereld, met de wetenschap dat we eigenlijk geen tijd hebben voor ze hebben. Papa, en Mama moeten hard werken, want we willen een groot huis, en nog veel grotere auto, en zes maal op vakantie per jaar.

Eén samen met het grut, en vijf voor het carrière -echtpaar. Een strandvakantie op de Malediven, een rondreisje Vietnam, Kerstmis in de sneeuw en een trekvakantie in Nieuw Zeeland, want daar moet je ten minste zijn geweest, om mee te tellen in deze prestatiemaatschappij. Oh, ja en met de kinderen gaan ze naar een luxe park met veel vertier, vooral animatie, dat het grut bezig gehouden wordt.

Maar we hebben nu een babyinternaat. U kunt uw kroost een hele week dumpen, want het is zeven dagen per week open. Mocht u het weekend geen zin hebben in krijsende kinderen, bent u niet eens verplicht ze op te halen. Want een leuke digitale fotolijst van uw kroost op het dressoir doet het ook altijd goed, beter dan plastic bloemen.

Natuurlijk zijn er nog liefdevolle moeders, die hun carrière opgeven voor dat kleine onbeholpen mensje en ze met alle liefde en genegenheid opvoeden. Maar kijk ik in mijn omgeving, zou ik een van die bijzondere moeders niet kunnen aanwijzen.

Vroeger was dat blijkbaar heel gewoon, moeders thuis voor de kinderen, Oma – en opa woonden erbij, en moest moeders toevallig weg, dan waren zij er om op te passen.
Tegenwoordig krijgen de oppasoma’s geld vanuit de staatspot, en wringen zich in alle bochten, om die paar centen erbij te verdienen, want hun pensioentje is al krap.

Maar de meeste oma’s en opa’s van de vorige generatie, dollen als Benidorm -bastaards door het leven. Druk, druk ,druk, ze moeten al het geld uitgeven en plezier maken, wat ze te kort zijn gekomen in hun werkzame leven en luidt de standaard zin; ik maak alles op!
Bovendien dwingt onze regering ons tot werken, tot men zevenenzestig is.
Om daarna nog van de laatste jaren te genieten, voelen de meeste grootouders er weinig voor om als oppas te fungeren. Want er zal gefeest worden, je weet maar nooit wanneer het afgelopen is. En dat kan gewoon zomaar morgen zijn!

De geschiedenis verschuift zich. Want niet alleen onze baby’s worden afgeserveerd in een internaat, maar ook onze ouders. Want wie denkt nog aan die oude oma, die in een verzorgingshuis zit te wachten op bezoek, dat bijna nooit komt. Ook daar hebben de carrière echtparen geen tijd voor. Eigenlijk zitten zij ook in een internaat, alleen het heet anders!


© Maydana

29-08-2010

Contant geld niet meer gewenst!

Contant betalen in winkels zal op korte termijn niet meer mogelijk zijn. De overheid neemt u volledig in de tang, en probeert op deze wijze nog meer invloed te krijgen op uw dagelijkse doen en laten. Contante betalingen raken in de verdrukking. De Minister ziet hierin veel voordelen, zoals geen gesleep meer voor winkeliers met geld, voor overvallers valt er niets meer te halen, maar het aller belangrijkste is natuurlijk dat zwart geldbezitters niet meer van hun geld af komen.


Vanaf 2014 is het niet meer mogelijk om als consument contant te betalen in de supermarkt, maar ook andere winkels. Met andere woorden contant geld verdwijnt. Blijkbaar is het voor de overheid niet genoeg dat uw dagelijkse doen en laten wordt vastgelegd op de bijna overal aanwezige camera’s, maar wil men ook precies weten wat uw boodschappen kosten, maar vooral waar u ze heeft gehaald. Vanaf 2014 is het niet meer mogelijk om als consument contant te betalen in de supermarkt, maar ook andere winkels. Betalen is straks alleen nog maar mogelijk met pin en uw mobiele telefoon. Wel is nog niet duidelijk of dit in Europees verband zal gebeuren. Natuurlijk zal De Jager gniffelen, want zijn jacht op onze zwart geld bezitters zal zeker weer vruchten afwerpen. De belasting bekijkt uw bankrekening en weet met één druk op de knop hoe uw betalingen zijn verlopen, maar vooral wat voor betalingen u hebt verricht.

Alleen vraag ik mij af hoe dat moet met onze ouderen. Zij die geen pincode kunnen onthouden, niet bekend zijn met de huidige moderne betalingsmethoden, en handje contantje hun boodschappen doen. Door deze maatregel raken zij nog meer geïsoleerd. Ze zullen hun pincode moeten afgeven aan derden voor boodschappen en hierdoor het zicht verliezen op hun geld, maar vooral de uitgaven. Het is een bekend verschijnsel dat ouderen nu al worden misbruikt, wegens onwetendheid en hun gespaarde geld verdwijnt als sneeuw voor de zon. Of ziet u een hoogbejaarde al betalen met een mobiele telefoon bij onze grootgrutters? Deze maatregel is puur en alleen, om onze privacy te schenden, zoals de overheid elke vorm van privacy schendt. Overgeleverd aan een totale machtswellust. Het argument dat onze overheid bezorgd is voor de veiligheid van klanten en personeel, kan men verwijzen naar het land der fabelen. Ze willen gewoon alles van u weten, ook dat beetje zwart geld dat u misschien heeft, zal moeten vloeien naar de staatskas. Komt u nou niet met het argument, van mij mogen ze alles weten want ik heb niets te verbergen, want en klein beetje privacy is toch niet teveel gevraagd.


© Maydana

25-08-2010

Truttenclub

Afgelopen week hadden we een onderonsje met de ‘truttenclub.’. U zult uw wenkbrauwen wel fronsen, en denken ‘truttenclub’? Ja, beste lezer, dat zijn wij! Een paar goede vriendinnen, een soort Gooise-vrouwenmix, en mijn persoon. Nee, we drinken geen witte wijn, maar koffie, én nee, we hebben geen dure bolides en al helemaal geen Hermés-tassen. Maar wel veel plezier!


Hoewel, er waren enige donkere wolken boven de ‘truttenclub’. Eén van de dames was een inruilobject geworden voor een jongere uitgave, en had een soort van Gooise-Claire houding aangenomen;  wat kan mij het schelen! De andere, typetje Roelin had een relatie gekregen met een aardige weduwnaar, waar ze buitengewoon gelukkig mee was. Maar ook geluk kent soms scheuren! In dit geval waren het de kinderen van haar nieuwe liefde, die haar leven tot een hel maakten.

Al enkele jaren waren de pesterijen en ongenuanceerde verdachtmakingen niet van de lucht. Internet werd afgestruind, om ook maar iets over haar te vinden. We hadden grote bewondering voor haar, dat ze zich dit allemaal liet welgevallen.

Braaf ging ze altijd mee naar alle plichtplegingen, waar ze eigenlijk geen zin in had. Zoonlief kon tijdens de verplichte nummers, haar volkomen uit evenwicht brengen om in bijzijn van vreemden, want dat was uiteindelijk deze familieclick, allerlei rot opmerkingen te plaatsen. Ze had in ieder geval het fatsoen hier niet op in te gaan. Dochterlief was meer van het achterbakse, aardig in haar gezicht, maar zodra ze de ‘arena’ had verlaten, waren de duivelse gedachten en kwaadsprekerij niet van de lucht. Tranen van onmacht rolden regelmatig over haar wangen. Ze was juriste, en met de regelmaat van de klok kwamen deze ‘puinhoopkinderen’ weer eens haar raad vragen in situaties, die uit de hand waren gelopen. Daar was ze dan weer goed voor! Gesprekken, dat ze niet de plaats van hun moeder wilde innemen, vooral geen stiefmoeder wilde zijn, maar een goede partner voor hun vader, hadden weinig of geen effect.

Deze twee ‘trutjes’ waren bij ons onderonsje het gesprek. Wij, de andere ‘trutten’ moesten maar eens met een goed plan komen. Hoe hadden jullie beiden je dat dan voorgesteld, vroeg ik enigszins argeloos. Meer dan naar jullie te luisteren, kunnen we niet! Een van ons kwam met allerlei vreemde voorstellen van het nemen van wraak op de echtgenoot van de verlatene.

Ze smulde bij de woorden; Wraak zal zoet zijn! Nu ben ik persoonlijk niet zo wraaklustig en opperde, dat dit weinig effect zal hebben, daar je aan een beslissing als deze, niets kon veranderen. Vaag protest, maar ik bleef bij mijn mening! Deel je leven in, en geniet nog zolang het kan, ten slotte is elke dag er één. In de ogen van mijn vriendinnen blijk ik altijd de meest zweverige te zijn.

Voor ons Roelin-typtje had ik een andere optie. Praat met je partner, leg hem uit hoe het voelt dat zijn kinderen zich zo misdragen. Laat hem de beslissing nemen, hoe hij dit wil oplossen. Blijf bij jezelf, en laat je niet gebruiken door een stel onvolwassen kinderen. Jij kunt er ten slotte niets aan doen, dat hun moeder is overleden.
Het werd even stil, en de meeste van onze ‘truttenclub’ waren het uiteindelijk eens met het besprokene. Er verscheen een lichte glimlach op hun gezichten.

Tot ik riep: ‘Dames, we nemen een glas witte wijn voor de verandering, ik trakteer! Een soort van Gooise- omezwaai, zullen we maar zeggen.
Het werd later, als de gewoonte was, en het clubje ‘trutten’ namen afscheid van elkaar.

Toen ik even later in mijn aftandse auto richting huis reed, dacht ik even, ik wou dat ik het karakter van Gooise Claire had, wat zou dat heerlijk zijn!
Maar ik blijf te allen tijde, de eeuwig sociale trula, met respect voor mijn medemens, en een Claire-houding dat was toch niet iets voor mij!


© Maydana

23-08-2010

We worden steeds mondiger

Afgelopen week hoorde ik over de radio een gesprek tussen een arts en een verslaggever. Het onderwerp was dat artsen door patiënten werden afgewezen. Dat de beroemde ‘klik ‘ niet aanwezig was en de behandeling c.q. gesprekken bijzonder stroef en onaangenaam verliepen. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn! Want een arts dient een vertrouwenspersoon te zijn, je gesprekspartner, zeker als het gaat om je gezondheid.
Enigszins verbaast hoorde ik dat meer dan de helft van de artsen een dergelijke situatie al eens heeft meegemaakt. Want ook een arts is geen ‘allemansvriendje ‘ en bovendien niet verplicht iedereen aardig te vinden, hetzelfde telt overigens ook voor patiënten. Mocht de communicatie tussen beide niet of gedeeltelijk op een slechte basis functioneren, dan lijkt het me duidelijk dit gewoon op tafel te gooien en te vragen naar een andere arts.Want niemand is gebaad bij een slechte communicatie tussen beide, met alle consequenties.

Vreemd genoeg zijn het vooral vrouwelijke artsen die met deze problematiek te maken krijgen, er wordt door mannelijke patiënten getwijfeld aan hun deskundigheid. Ook donker uitziende artsen worden door patiënten als niet capabel gezien. Want zelfs anno 2010 blijken mannen totaal geen vertrouwen te hebben in een vrouwelijke arts. Ondanks het feit dat vrouwelijke artsen meestal met meer verve en betrokkenheid hun vak uitoefenen. Ook qua communicatie zijn vrouwelijke artsen beter. Mannen uit deze beroepsgroep hebben nog last van enige arrogantie en zien de patiënt als onderontwikkelde zielenpiet.

Nu heb ik persoonlijk niets tegen artsen, aardige mensen om een kop koffie mee te drinken. Als het nodig is een arts te consulteren, lijkt me wederzijdse acceptatie en begrip, het meest vereiste. Wat is er op tegen om tegen een patiënt, of andersom tegen de arts te zeggen; ik betwijfel of wij elkaar liggen en het lijkt me beter om onenigheid te vermijden en me door te sturen naar een collega.

We worden tenslotte steeds mondiger en willen duidelijkheid, zonder op een doktershart te willen trappen.

Zoals je vrienden uitzoekt, waar je persoonlijke dingen mee deelt, eenzelfde criteria zou moeten gelden voor het uitzoeken van een huisarts of specialist. Maar je wordt verplicht gedumpt in een praktijk en als het vertrouwen en affiniteit er niet is, heb je als patiënt een probleem.

De chemie moet er zijn; dan vindt de arts het niet vervelend als u komt en het scheelt u een hoop stress en zweet in de wachtkamer.

Het radio-interview was een goede informatie en blijkbaar hebben artsen er weinig of geen problemen mee, als u hen duidelijk maakt dat van enige sympathie geen sprake is en u graag een andere arts wilt.

Tenslotte is geen mens, en artsen zijn ook mensen, een allemansvriend.

© Maydana

19-08-2010

De volgende generatie zoekt het maar uit!

In de afgelopen weken kreeg ik de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift.
Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd werd op onze oudjes is ook geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritaties opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden.

Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgenden in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van onze ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.
Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele van de ouderen zijn.

Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.

Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.

Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet. En de ‘échte handen aan het bed’ verdwijnen als sneeuw voor de zon.
En dat kan in de praktijk kwalijke gevolgen hebben.

Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.

Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.

Niet hun probleem! Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van ouderen. Geen denken aan! Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt! Ze zijn in ieder geval niet van plan, extra euro’s te betalen voor zorg, nu niet en ook niet in de toekomst.

Een bittere conclusie!

© Maydana

08-08-2010

Een pondje geluk!

U kent ze vast allemaal, en we maken trouw gebruik van onze sociale netwerken in deze digitale tijd. The place to by, waar mensen elkaar ontmoeten, die je anders nooit zou hebben leren kennen. Aardige mensen, soms vervelende, maar het is altijd een keuze die je zelf maakt. Mooie woorden, maar ook kritiek, leuke tweets, het altijd aanwezige “goedemorgen”, de lieve wensen voor een fijne dag. Belangstelling als het even iets minder met je gaat, en je voorzichtig in honderdveertig tekens probeert narigheid te melden. Uiteraard alleen voor de jouw belangrijke contacten, soms openbaar, soms in een DM ( lees directmail).

Soms krijg een je een pondje geluk van je volgers, medeleven, leuke tips, en interessante discussies. Maar ook meningsverschillen. En ook dat moet kunnen! Niet iedereen heeft eenzelfde mening, niet iedereen reageert normaal op anderen. Maar ook dat hoort bij een sociaal netwerk. Toen ik aan Twitter begon was het zoeken! In het begin waren er vele volgers, waar na een bepaalde tijd de nodige afvielen. Ook waren er volgers die het nodig vonden je tot de grond af te breken, maar ook hier had Twitter iets op gevonden, blokken!

Na bijna een jaar was mijn volgers aantal gegroeid, van heel bijzondere tweeps, maar ook tweeps waar je af en toe eens contact onderhield. Altijd even boeiend!

Ook heeft Twitter geleid tot bijzondere dingen. Mensen, niet virtueel, maar in het echt ontmoeten. Tot de conclusie komend dat deze heel bijzonder zijn en de uren welke je met ze hebt doorgebracht een deel van dat pondje geluk zijn. De actie mijnerzijds – schrijf eens met de hand een ouderwets kaartje – hebben mij veel leuke, lieve en ontroerende woorden gebracht. Ook daar zal ik geen verandering in brengen, zij zullen elke maand nog een kaartje van me krijgen, met of zonder verhaal uit de Wereld van Duizend en één Nacht.

Vanmorgen heb ik besloten mij terug te trekken van Twitter, jammer voor de velen die me dierbaar zijn, die me hebben laten lachen, laten huilen, maar me altijd met respect hebben behandeld. Ik wil mijn droom, de laatste, mijn boek afmaken! Misschien is dat de rest van het pondje geluk die mijn ziel zal zuiveren van wanhoop en verdriet.

Het leven heeft een ‘aanslag’ gepleegd, het litteken is groot, maar zal wellicht vergroeien tot een hemelse wond.
Dag lieve vrienden van Twitter, dank voor jullie lieve woorden, ná mijn bericht van hedenmorgen. Misschien kom ik nog terug, want eigenlijk kan ik jullie niet missen, maar de tijd zal het leren!

© Maydana

06-08-2010

Column Voorproefje

Wilt u graag weten het voelt om in een doodskist te liggen? De meeste van u zullen daar waarschijnlijk geen behoefte aan hebben. Sinds de dood geen taboe meer is, heeft de commerciële tak die uw laatste wensen vervult, een gat in de markt gezien. U mag proefliggen in een door uw uitgezochte doodskist. Van een simpele houten kist tot de meest exclusieve exemplaren. Het kan uw fantasie prikkelen en doen besluiten van uw laatste moment op aarde een vrolijk feest te maken.
Uw laatste wens zal door uw familie, vrienden en omgeving moeten worden geaccepteerd, want tenslotte bepaalt u het hoe en wat. Want we houden graag de regie in handen, ook ná de dood! Mag er wel of niet worden gehuild, of is verdriet ten strengste verboden?

Zoals Horecatycoon Gerrit van der Valk ooit heeft gezegd; wie huilt op mijn begrafenis kijk ik nooit meer aan.

De dood als commercieel bedrijf. Zelfs bij het verlaten van dit aardse bestaan speelt de commercie met gevoelens en emoties. Wat voor kleur bloemen wilt u? Wat moeten de achterblijvers voor kleur kleding aan? Bovendien kunt u alvast uw plaatsje op het kerkhof of crematorium uitzoeken. Weet je in ieder geval waar je straks ligt, en kun je alvast zo nu en dan een bezoekje brengen aan je toekomstige laatste rustplaats. Of wil je de as laten verdelen, een beetje hier en een beetje daar. Wil je de achterblijvers misschien verrassen met een medaillon, waar kleine restjes as van jou in zijn verwerkt en bepaal je dat ze dit altijd bij zich moeten dragen? Moeten de achterblijvers allemaal hun handtekening zetten op je kist? Of wil je een bevriende kunstschilder zijn fantasie gunnen en er een vrolijke kist met opvallende kleuren van maken? Alles is mogelijk!

Of ben je een verstokte roker, die zijn kist wil hebben in een vorm van een sigaret met het opschrift: Dit was de laatste, vanaf nu ben ik gestopt.

Maak van te voren een scenario en verras hiermee vriend en vijand. Laat uw vijanden weten hoe u over ze dacht tijdens uw aardse bestaan. Dat wat u altijd al wilde zeggen, maar de moed niet kon opbrengen. Uw grieven kunt u laten voorlezen door de door u meest gehate persoon. Eindelijk kunt u uw ergernissen vertellen en de persoon in kwestie kan ten overstaan van het aanwezige volk, vernemen hoe u over haar of hem altijd heeft gedacht. Uw regie van zoete wraak!

Bepaal uw eigen muziek, anders dondert er een geluid door de Aula waar u nooit van was gecharmeerd. Uiteindelijk is het uw laatste concert.

Met andere woorden; U bepaalt en anderen doen, volgens uw scenario. Want het mooie van deze tijd is, dat de dood een commercieel aspect is geworden en uw wensen worden vervuld, hoe buitensporig en vreemd het ook moge zijn, en u alvast kunt proefliggen!

Niets in dit leven is zeker, maar wel één ding, dat iedereen eens de man met de zeis op zijn pad zal tegenkomen en door goed contact met deze boosdoener, zal er misschien een pad met rozenblaadjes zijn. Wie zal het zeggen!

Remco Campert zie ooit (citaat); In je leven ben je een raadsel, maar na je dood weet iedereen opeens heel goed hoe je was. Hadden ze je dat maar eerder verteld.



© Maydana

05-08-2010

Column Afluisterpraktijken

Drie jaar geleden heb ik deze column geschreven, was mijn tijd dus ver vooruit, vanmorgen op Radio 1 een heuse Professor, die uitleg gaf over onze privacy. Veel leesplezier uit de oude doos!



Tappen betekent in het politiejargon ‘ afluisteren’ van gesprekken. Naar het schijnt is er geen enkel land ter wereld waar zoveel ‘getapt’ wordt als in ons landje. In één maand worden in Nederland meer gesprekken afgeluisterd dan in Amerika. Maar behalve telefoongesprekken worden ook hevig computers getapt. Duidelijkheid alom, uw e-mailtje naar uw dochter of zoon of uw liefdesverklaring aan uw minnaar per e-mail zal over het beeldscherm rennen van onbekenden. Nederlandse providers hebben sinds 1998 de wettelijke verplichting om computers te tappen als opsporingsdiensten hierom vragen. Waarom,zult u zich afvragen, gewoon pure dictactuur! Polderdictactuur noemen ik dat. Zij vroeten in mijn e-mails, luisteren naar mijn intieme gesprekken, achteroverleunend in een bureaustoel met het zwarte gif, te gniffelen van al die niet voor hun oren bestemde informatie. Na deze wetenschap heb ik altijd de neiging, als ik ga bellen om als eerste te roepen, ‘ Hallo medeluisteraar, goed opletten wat ik nu allemaal zeg, - minnaar ik heb zin om met je te vrijen, zullen we meteen iets afspreken -, waarna ik dan beleefd roep ‘ Goedemorgen spreek ik met de Belastingsdienst?’

Want niemand maakt mij wijs dat 300.000 aanvragen om computers te tappen, alleen maar betrekking hebben op criminelen, met andere woorden er wordt massaal getapt in Nederland, terecht en onterecht, waarbij ik misschien ook wel op hun afluisterlijstje sta.

Er worden zelfs gesprekken getapt tussen verdachten en hun advocaten, hetgeen ten strengste verboden is. Maar wie van ons doet iets aan dergelijk ongeoorloofde praktijken. Tenslotte kom je er pas achter, als het tegen je gebruikt wordt.

Maar val je onder de categorie ‘bedreigden of telefoonterreur’ en neem je gesprekken op, zal de rechtbank u mededelen dat een dergelijk bewijs niet geldig is omdat het zonder toestemming is verkregen. Ik zit me vertwijfeld af te vragen, wat het verschil is.

Jaren geleden ging de politie nog anders te werk, er werd uitsluitend afgeluisterd indien er een misdrijf in het spel bleek te zijn, tegenwoordig lijkt men preventief te tappen. Zo blijft er werk aan de winkel voor de vele ‘ blauwmutsen’ die zonder schietvergunning achter de computer moeten plaatsnemen en zij het predikaat “veredelde padvinders’ verdienen.

Afluisteren gebeurd dus op zeer grote schaal zonder dat er van enige controle sprake is en verantwoording wordt afgelegd. In vele gevallen is het totaal onduidelijk of de tap wel rechtmatig is en of justitie weer eens niet buiten haar boekje is gegaan, hetgeen met de regelmaat van de klok gebeurd. Afluisteren of tappen is derhalve ook behoorlijk in opspraak, maar hoe het dan wel moet en zeker juridisch gezien, is geen sprake.

Ze doen maar wat, en brengen hiermee onze privacy behoorlijk in het geding.
De vraag doet zich voor waarom juist in Nederland zo massaal wordt getapt. Neigen wij allemaal tot crimineel gedrag? Nee, maar als er dan zoveel wordt afgeluisterd, waarom zijn de oplossingspercentages van misdrijven dan zo laag en leiden de 100.000 ‘tappen’ niet tot meer veroordelingen?

Misschien weet de firma ‘TAP’ antwoord op mijn vraag.

© Maydana

04-08-2010

Navigatieterreur

Afgelopen week moest ik naar een begrafenis. Hoewel het geen directe familie was, leek het mij uiterst gepast mijn gezicht te laten zien aan de achterblijvende familieleden. Nu waren de afgelopen maanden meer begrafenissen aan de orde dan gezellige feestjes, en bedacht ineens, mens dat is de leeftijd. Steeds meer familie, kennissen en vrienden verlieten deze aardbol, om hun ziel ter ruste te leggen in de armen van de eeuwige stilte.

Gezien het afscheid in een andere hoek van ons polderland plaatsvond, bedacht ik dat mijn navigatiemiep het beste was, om me de weg te wijzen naar een onbekend stukje Nederland.
Zoals een goede navigatie moet werken waren de nieuwste kaarten gedownload, had ik alle flitspalen laten opnemen, zodat ik niet gedachteloos een te zware voet zou krijgen. Dit soort van onverwachte gebeurtenissen leiden namelijk mijn aandacht af. Ik bedenk steeds weer, was die dag maar voorbij en zou ik me thuis te buiten kunnen gaan aan bankhangen.

Mijn “miep” met haar mooie zwoele stem bracht mij feilloos op plaats van bestemming. Uiteraard was ik weer aan de late kant, gezien dit land gezegend is met een eeuwige filé.

Welke tijd je ook kiest, hoe laat je ook weg gaat, en deze keer had ik echt extra tijd ingepland, blijkt het niet mogelijk te zijn om ergens op tijd te komen.

Ik parkeerde mijn auto schots en scheef op de twee laatste parkeerplaatsen en zag in mijn ooghoeken de afscheidnemers al binnen staan. O, ja mijn navigatiemiep! Ik stopte haar gauw in mijn jaszak, want heden ten dagen ben je zelfs op een parkeerplaats bij een aula niet gevrijwaard van dieven. Je kunt in een rouwadvertentie niet eens meer je adres vermelden, daar het dievengilde blijkbaar deze trieste gebeurtenissen als vrijbrief zien voor een klein bezoek aan uw huis, met alle gevolgen van dien.

Miep in mijn zak en rennen! Buiten adem vloog ik de aula binnen en bedacht je moet toch eens iets aan dat roken doen. Voordat je het weet lig jij ook hier naar de sterren te staren.
Jeetje, ik was de bloemen vergeten. Zachtjes sloop ik de aula weer uit, richting auto voor het boeket witte rozen. Opnieuw zette ik de spurt erin. Zachtjes deed ik de deur open en sloop als op kousenvoeten naar binnen. De eerste spreker was al begonnen en de overledene werd geroemd om zijn goedaardigheid, zijn vriendelijkheid en zijn veel te vroege heengaan. Ik bedacht tijdens deze woorden, volgens mij is het altijd een verkeerd tijdstip.
Er volgden nog wat sprekers en toen werd het stil. Stil om in stilte afscheid te nemen van de overledene.

Behalve mijn navigatiemiep die blijkbaar de geest had gegeven en nog even met zwoele stem riep:

‘Bestemming bereikt’.

© Maydana

02-08-2010

Paracetamoltoerisme

Ze blijven komen onze Oosterburen. Lang geleden bleven ze net iets te lang! Daarna kwamen ze voor onze stranden, woelden en wroeten in onze zand om diepe kuilen te graven, voor een weekendje Holland, of een paar dagjes langer. Maar werd ons polderland ook bezocht voor de goedkope boter, koffie, vis en natuurlijk onze voortreffelijke ‘Hollandischer Käse “. Voor dat ik het vergeet, onze toen nog goedkope sigaretten, maar dat is al even geleden die met tientallen sloffen de openstaande grens passeerden.

Inmiddels hebben onze Oosterburen een nieuw argument gevonden om de onzichtbare grens te overschrijden, en u wilt het niet geloven, voor het inslaan van paracetamol. Het wondermiddel bij uitstek. Velen van u zullen de ervaring hebben met huisartsassistenten en huisartsenposten, die onmiddellijk klaar staan u gerust te stellen en voorschrijven enkele paracetamol te slikken en zich morgen bij u huisarts te vervoegen. Zij hebben dan geen last van u gezeur en paracetamol schijnt blijkbaar wonderen te verrichten. Het geloof van 500 mg pijnstiller is ongeveer hetzelfde als het geloven in de wonderen van Lourdes.

Nu blijkt de Duitse overheid paal en perk te stellen aan de verkoop van paracetamol. Geen grote verpakkingen meer, slechts 20 stuks. Voor grotere hoeveelheden is sinds kort een doktersrecept nodig. Zo zetten ze hun landgenoten op een paracetamol dieet. Sinds 1 april jl. en dat is geen grap, gelden in Duitsland strenge regels voor de verkoop van de bij uitstek gepromoveerde wonderpil.

Dat je hiervoor naar ons landje moet komen, neigt tot weinig fantasie. Tenslotte kun je in jouw woonplaats de aanwezige apotheken afstruinen en kom je zo ook aan je trekken. Maar blijkbaar nemen onze oosterburen de moeite ons Kruidvat te bezoeken en slaan grote hoeveelheden paracetamol in van 50 tabletten per verpakking.
Handig toch, en ben je meteen een dagje onder de pannen in ons kaaslandje.

Ik ben al jaren allergisch voor het woord paracetamol. Bovendien een tegenstander van het slikken van pillen als het niet strikt noodzakelijk is. Mijn lichaam schijnt een ingebouwd afweermechanisme te hebben ontwikkeld voor welke pil dan ook, en is het altijd een heel gepuzzel voor artsen om mij de juiste medicatie voor te schrijven. Blijkbaar schijn ik nergens tegen te kunnen en wil mijn lijf geen slachtoffer worden van al die chemische ongein.

Nu blijkt paracetamol toch niet zo onschuldig is als het lijkt, want overmatig gebruik levert de nodige beschadigingen op aan uw lever. Ongeveer zoiets als het teveel nuttigen van alcohol. Trouwens iedere pil op chemische basis heeft meer nare bijwerkingen dan men vermoedt, en bij overmatig gebruik kan paracetamol zelfs gevaarlijk zijn.
Het is een menselijk trekje om te denken dat we met het slikken van pillen elke kwaal te lijf kunnen gaan. Niet dus!

Het Paracetamol-toerisme brengt weer geld in onze economische knip en bovendien kopen onze oosterburen ook nog andere zaken en dat zal onze economie deugd doen. Tenslotte is onze paracetamol aanzienlijk goedkoper dan de Duitse variant.
We kijken al aardig naar de bodem van onze schatkist in deze crisistijd, en elke euro is er één, wie of welke EU-burger ook de moeite neemt in ons land de knip te trekken en volgestouwd ons polderlandschap weer verlaat.

Blijkbaar zijn we als EU nog lang niet toe aan gelijke rechten en plichten, en is er nog veel werk aan de winkel voor enige gelijkheid .

© Maydana

23-07-2010

Tien deugden van schrijvers!

1. Schrijven is het eeuwige ontdekken van het innerlijke evenwicht.

2. Passie is onze tweede naam, durf confrontaties aan en blijf eerlijk.

3. De schrijver leeft voor zijn vak maar vergeet niet zelf te leven.

4. Schrijven is een ervaren, met de borst vooruit of gebogen over een met inkt beklad papier.

5. Hij/zij heeft een voortdurende honger en dorst naar woorden als wapen in zijn strijd voor menselijkheid en tegen éénzaamheid.

6. Hij/zij staat open om te luisteren en te leren.

7. Als je schrijft zorg dan dat je daadwerkelijk ook iets te zeggen hebt.

8. Schrijven is leren ademen.

9. Laat je niets wijsmaken door wat 'in' is en zou moeten, volg je eigen weg.

10. Schrijf lang, blijf schrijven, maak tijd om te schrijven en schrap na het schrijven.


Ik wens jullie allemaal veel succes!

Maydana

22-07-2010

Inbrekersgilde

Vakantietijd is altijd de beste tijd voor het Gilde der inbrekers. Een beetje inbreker heeft blijkbaar geen enkele moeite om te achterhalen of u thuis bent, of van een welverdiende vakantie gaat geniet.
Nu is dit natuurlijk niets nieuws onder de zon! We vergeten, dat sinds Internet God en de wereld mee leest, precies weten wat we doen, of gaan doen, en hebben zij vrij spel.

Nog steeds blijken we niet door te hebben, dat we via verschillende sites zoals Hyves en Twitter we erg slordig omgaan met onze privé-zaken.

In de veronderstelling dat we alleen onze zogenaamde vrienden informeren dat we drie weken naar een zonnig oord vertrekken, inclusief vertrek en datum van terugkeer, zijn we gemakkelijk te traceren door het Gilde. Een grote verassing staat u te wachten bij thuiskomst. Uw huis is omgewoeld door een stel mollen, en uw kostbaarheden zijn van eigenaar veranderd. Wat een teleurstelling en uiterste verbazing. Boosheid staan te lezen op uw bruinverbrande gezicht. Hoe is het toch mogelijk, roept u in koor. Uw kinderen, of uzelf hadden de vakantie al lang van te voren aangekondigd op Hyves of andere sites en wordt het een makkie voor de heren inbrekers. In alle rust konden ze uw huis doorzoeken naar waardevolle spullen, zonder ook maar enige haast te maken.

Want de heren brengen veel tijd door voor hun PC, lezen Hyves en Twitter, spitten dagbladen door en gebruiken zelfs rouwadvertenties met adressen om hun slag te slaan.
Blijkbaar zijn we nog steeds het vertrouwen in deze mensheid niet kwijt en hebben we de behoefte wereldwijd te verkondigen dat we 3 weken naar een zonnig oord vertrekken.

We roepen altijd dat er geen rekening wordt gehouden met onze privacygegevens, maar schuld zijn we zelf, als we Internetsites voeden van onze plannen.
Alle waarschuwingen uit het verleden onze privé-zaken niet op Internet te gooien ten spijt, zijn we blijkbaar hardleers en moeten uit ondervinding leren.

Tenslotte heeft niet iedereen goede bedoelingen. U bent gewaarschuwd!

© Maydana

21-07-2010

Tafelgeheimen

Trots en solitair, sta je tussen al mijn uiterst moderne meubilair. Je straalt autoriteit uit. Alsof ik in het midden van mijn moderne wereld van meubilair, in retraite ben. Zo had ik je ook ontmoet, tijdens een lange week van stilte. Kon mijn ogen niet van je afhouden, en verheugde mij om driemaal per dag, bij je aan te schuiven. De warmte van je hout, maar vooral de rust die je uitstraalde.
Natuurlijk kon ik je niet meenemen, dat wist ik. De nonnen zouden doodongelukkig zijn, zonder jou. Mijn vraag of ik je kon kopen, werd door hun met een weemoedige glimlach en hoofdschuddend beantwoord. Nee dus! De vrouwen van God werden uiteindelijk gek van mijn gezeur.
Na mijn week van stilte kreeg ik stiekem een briefje, met een aantal adressen waar ik misschien een evenbeeld van jou zou kunnen bemachtigen.

Je ging niet uit mijn hoofd. Weken ná mijn retraite ging ik op pad om naar één gelijkenis te zoeken. Het werd een immense speurtocht, maar ik wilde je hebben en vooral vinden, je moest een plaats krijgen in mijn huis, een plaats waar ik rust zou vinden. Daar waar ik samen met vrienden plaats kan nemen, genietend van een maaltijd, waar ik mijn kranten uitgebreid kan lezen, dromend over de voorbije dag, en in stilte nadenken.

Na een lange speurtocht had ik je eindelijk gevonden. Net als de kloostertafel bij de nonnen, sloot ik je direct in mijn hart. Eigenlijk was je nog veel mooier! Als een verliefde tiener keek ik, toen je werd binnengebracht door vier stevige mannen en op je plaats werd gezet. Want je was zwaar, loodzwaar! Of je een eeuw geschiedenis meetorste. Je rook zo heerlijk, de geur van oudheid! Vol bewondering keek ik naar je, en sjouwers die blijkbaar niet begrepen, wat jij als “Antiekeling” deed tussen al mijn moderne meubilair. Voorzichtig vroeg één van de sjouwers, ‘was dit wel de bedoeling mevrouw’?

“Jazeker”, zei ik trots. Hij verdient een koninklijke plaats. Ze schudden meewarig hun hoofd en begrepen er niets van.
Statig sta je daar, mijn lief. Voel je thuis! Klaar om aan te schuiven, maar eerst wilde ik je nog een tijdje in stilte bewonderen en koesteren en je opgeslagen geschiedenis opsnuiven als een junk.

Zacht ga ik met mijn hand over je glanzende hout, streel je ongelijke bobbels en voel de oudheid van je bestaan. Twee kandelaars zullen je sieren en zo zie ik in het kaarslicht nog meer van je schoonheid. Waanzinnig veel zou je mij kunnen vertellen uit je verleden, en ik zou je duizend vragen wil stellen. Maar jij zult stilzwijgend al onze gesprekken in je opnemen, terwijl wij van een goed glas Baron de Rotschild en onze geliefde Coquille St Jacques genieten.

Een ding weet ik zeker, als ik ooit de hemelpoort moet binnenlopen, zullen mijn besproken geheimen bij jou veilig verankerd zijn.

© Maydana