Stilte

Twijfels, twijfelaar! Twijfels die telkens de kop opsteken, elke dag was een ‘twijfeldag ‘. Gedachtesprongen, chaos in je hoofd, het gevoel dat wilde ganzen je gedachten meenemen op hun lange reis naar het zuiden. Ze dragen de zware lasten op hun vleugels en nemen ze mee naar onbekende bestemming. Dat waren momenten van stilte in je hoofd!


Stilte waar je zo intens naar verlangde. Stilte die je koestert. Stilte van korte duur, verkracht door twijfels.
Twijfels, niet gevoelig voor enige tolerantie. Achterdocht die zegeviert en het leven maakt tot een dal vol onzekerheid. De cipressen, weelderig groeiend in het dal, de zachte bries die de takken langzaam heen en weer laat bewegen, nemen twijfels niet weg.

Misschien schudden zij hun wijze kronen, bijna tot de hemel reikend, gevoed door de altijd schijnende zon. Stilte, voor de eeuwige twijfelaar! Zouden de weelderig gevormde heuvels, zo groen als in het paradijs je twijfels kunnen wegnemen, je laten genieten van hun stilte? Of overheerst je onzekerheid en besluiteloosheid?
De warme zon prikkelt je huid. Even voel je verhevenheid boven alle twijfels. Dan weer stilte in je hoofd!

Beelden van lang vervlogen tijden, toen je speelde op groene weiden, zonder twijfels in eindeloos genot. Je karakter nog niet misvormd door het lijden des levens. De warme mantel die je omarmt, de strelende handen, de kus van liefde en vertrouwen.

Twijfel is de vestibule, waar men door heen moet gaan, om binnen te komen in de tempel van wijsheid.


© Maydana

Oma is een eretitel

Oma is een eretitel !

Die kleine blonde echte Hollandse jongen met zijn guitige ogen doet de deur open. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht, en roept uit volle borst: “Dag Oma”. Ik smelt, en voel de intense warmte van deze begroeting en pardoes schiet me het lied van Willy Alberti in mijn gedachten, en stiekem neurie ik zachtjes; de glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft! Hij steekt zijn handjes uit en zet de spurt erin om me een echte ‘Omaknuffel’ te geven. Ik laat mijn tas vallen, en vang een kleine boef in mijn armen. “Oma, echie wel”, roept hij, mijn tweejarig kleinkind, en geeft me een dikke kus. Vertederd sluit ik hem in mijn armen en bedenk ineens, je bent niet alleen mijn kleinkind, maar gewoon mijn grootste geluk! Zijn kleine handjes kroelen door mijn haar en zachtjes fluistert hij in mij oor: “Knuffie,knuffie”! Hij pakt mijn hand en trekt me zachtjes naar de deur; “Mama, Mama, Oma echie wel “, brabbelt hij, en “Oma koffie?”

Met intense vertedering kijk ik naar mijn groot geluk. Tranen stijgen richting oogkassen en vertwijfeld probeer ik ze weg te drukken. Het kleine blonde boefje, dat me doet denken aan een verjongde uitgave van Antonie Kamerling, brengt alle emoties van liefde en genegenheid in me boven. “Zittie, Oma, lekker koffie”, fluistert hij in mijn oor. Zijn helblauwe kijkers stralen! “Boekie lezen?”

Als goede Oma heb je natuurlijk een klein cadeau bij je. Had ik ook! Maar dat moest nog maar even wachten. Maanden had ik geschreven aan een speciaal kinderboek, alleen voor mijn kleinzoon, met prachtige felle tekeningen om zijn fantasie te stimuleren. Straks maar, als alle euforie van mijn aanwezigheid voorbij was. Zijn echte Opa was al vele jaren dood, jong gestorven en toch wilde ik hem kennis laten maken. Het verhaal ging over een Opa, geflankeerd door lieve draakjes, engeltje, een schattig heksje en een wit konijn.’Opa Bolle woont in een luchtballon’, was voor mij een mooie titel.
Als je groter bent, leggen we je dat allemaal uit! Want zijn ´nieuwe ´Opa vond hij geweldig!

Ik mijmerde weg, en bedacht ineens dat ik Oma was! Ik kan me nog herinneren, dat ik altijd riep; “Als ik ooit kleinkinderen krijg, laten ze het niet in hun hoofd halen om Oma tegen me te zeggen”. De gedachte alleen! Want deze muts stond nog volop in het leven. Werkte elke dag als een waanzinnige, omdat werken nu eenmaal haar hobby is, en Oma’s waren voor mij oude, grijze vrouwen en donkere kleding, en vooral somber over het naderende einde van hun leven. Waar je zondags verplicht naar toe moest, en je doodverveelde door het grote mensen geleuter. Maar de tegenwoordige Oma’s zijn vrijgevochten lady’s, die hun weg naar de herfst met rozenblaadjes bedekken, en intens genieten van hun dagen.

“Oma lezen”, vroeg mijn blonde krullenbol. Tja, de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft, en dan bedenk je ineens dat Oma eigenlijk een eretitel is. Dat deze blonde schat, met geen mediterraan uiterlijk, een heerlijke Hollandse polderjongen, maar met de openheid, innemendheid en drukte van een echte zuiderling. Mixed, en overgoten met een echte Hollandse saus. Uiteindelijk heeft deze jonge blonde God toch iets meegekregen van zijn mediterrane Oma.
Want vandaag geef ik mij over aan het ritme van verbinding en aan wat mijn hart verlangt.

© Maydana

Madness, Zij en gast.....

Mijn naam is Madness from de Catplanet.  Ik ben geen buitenaards wezen, maar een dikke prop wol op vier benen, een MainCoon.

Althans dat vindt zij. Zij is mijn medebewoonster en hij is de gast die ook in dit huis rondloopt.

 

Ze is dol op mij en ik op haar, die gast is ook leuk, maar gezien mijn afkomst blijf ik soms en met regelmaat op enige afstand. Tenslotte wonen zij bij mij in, en niet anders om in mijn gedachtenwereld .

 

Ze noemen me Maddy, en alleen als ik weer eens in een dolle bui iets heb uitgespookt, hoor ik haar roepen , Madness! Dan neem ik de moeite om krullend en kroelend langs haar benen te lopen, waarna ik haar zie smelten, en een zachte aai voel. Ach, na vele jaren inwoning van haar en hem, heb ik inmiddels in de gaten, hoe ik ze moet bespelen.

 

Het enige wat mij stoort, is haar voorliefde voor vogels. Ze is er dol op en heeft haar tuin ingericht voor allerlei gefladder. Ik zie hier meer lekkere hapjes in, maar ik ga niet naar buiten en kan dus alleen achter het grote raam de fladderdingen voorbij zien vliegen.

 

Ik ga u mijn leven tot nu toe vertellen, want ik heb heel wat meegemaakt en zij en die gast hebben mijn leven zeer prettig gemaakt.

 

 

 

                                              Madness...

 

Ineens gaat het licht aan. De nacht is voorbij en ze komt zomaar zonder vooraankondiging binnen stormen. Ik rek me nog eens uit voor ik aan deze nieuwe dag begin. Mijn ogen doe ik langzaam open en kijk naar haar.

“Goedemorgen”, roept ze me toe. Ze lijkt me in een bijzonder goed humeur  en daar zal ik van profiteren. Ik hijs me op mijn benen, kroel langs haar kuiten en miauw zacht.

“Goedemorgen lieverd’, hoor ik haar zeggen, lekker geslapen? Wat verwacht ze nu van mij, dat ik over mijn nachtelijke avonturen een ochtendverslag uitbreng? Eerlijk gezegd vind ik dit een aanslag op mijn privé kattenleven en kijk haar met grote ogen aan.  Gaat je niets aan, dacht ik.

Ik kijk haar aan en volg haar bewegingen, elke dag hetzelfde. Koffiemachine aan, thee zetten voor die gast die bij haar woont, overigens wel een leuke. Hij geeft me veel, soms veel te veel aaitjes over mijn kop, en van hem mag ik ook in haar stoel zitten. Dan doet ze alle rolluiken open en het licht van de morgen valt de kamer binnen.

Hup, even naar mijn favoriete plaats om de omgeving af te speuren. Zij heeft een voorliefde voor vogels en voert die beesten het hele jaar door. Soms ben ik daar echt een beetje jaloers op, want mijn maaltijden zijn  maar tweemaal per dag. Ja hoor , de aanvliegroute naar de twee, door haar geplaatste vogelhuisjes , zit behoorlijk in de landingsroute.  Ik zit dus gewoon te spotten. Doen mensen ook soms, heb ik weleens opgevangen. Iets met vliegtuigen. Maar dit lijken mij meer op lekkere hapjes die voorbij vliegen.

Door mijn koninklijke afkomst is er besloten mij geen toegang te verlenen tot het buitengebeuren.  Dus ken ik het niet, en voel me er wel bij. Als ik de anderen zie zwerven door de tuin van haar, ben beter af zonder buitengebeuren. Krijg je vieze pootjes van, en daar heb ik een hekel aan.

Hé, eindelijk gaat ze naar de bijkeuken mijn voer halen. Zou eens tijd worden! Waarom duurt dat toch altijd zo lang. Mijn maag knort en ik heb honger.

Oh gut, daar komt die gast ook , die krijgt natuurlijk eerst thee, voordat mijn koninklijk bakje gevuld wordt. Dit soort interrupties moeten worden verbannen. Zal mijn wijze hoofd er eens over buigen, wat ik hiervoor kan verzinnen. Tenslotte ben ik eerst.

Eindelijk, het eten belandt in mijn bakje en kan ik aan mijn ontbijt beginnen. Terwijl ik zit te eten, hoor ik bakjes rammelen. Ze gaan ontbijt maken. Mmm!  Zou er nog van die lekkere ham zijn die ze me gisteren gegeven hebben? Vast wel, ik moet gewoon blijven zeuren.

Uitgerekt plaats ik mijn voorpoten tegen het aanrecht. Hallo, iemand nog aandacht voor mij?

Na mijn ontbijt verplaats ik me naar mijn geliefde uitkijkpost op de vensterbank. Tijd voor ontspanning. Het vogelvliegverkeer heeft weer toegenomen, en het vliegen allerlei malse hapjes langs. Soms denk ik weleens,  hoe zou het zijn om een gewone huis-tuin- en keukenkat te zijn, met een kattenluik. Vrije toe- en uitgang!

Wat ik dan zou doen, zij wil dat vast niet weten, ging achter haar vogels aan en de woelmuizen. Daar hoorde ik die gast over praten.  Mmm, maar goed dat zij mijn gedachten niet kan lezen.

Soms krijg ik wel visite. Een zwart-wit poezenbeest loopt dan langs het raam en miauwt tegen me. Ze blijft zitten en kijkt me aan….nou niet echt mijn type!

Gaap, ik begin alweer slaap te krijgen.  Eens bedenken welke stoel  of  bank ik vandaag zal kiezen voor mijn rust! Zou die gast inmiddels alweer een heerlijke fleecedeken in haar lievelingsstoel hebben gelegd? Dan besluit ik per direct deze voor vandaag in beslag te nemen.

Zij rent weer door het huis en volgens mijn inschatting gaat ze er vandoor. Werken zeker of zoiets.

De gast roept nog iets van koffie……maar zij is al weg!

Ik kijk met een oog en schat de situatie in. Als zij weg is, is de weg vrij me van haar stoel meester te maken, en daarna zien we wel weer.  

(wordt vervolgd)


© Maydana

Eigenwijs en eigenzinnig

Ben ik zo eigenzinnig of.....

Afgelopen week was het zo ver. Ik werd zomaar in een fuik gedirigeerd door een afdeling veldwachters, die ons land rijk is. Bij het zien van zoveel blauw, werd mijn dag op deze vroege morgen bepaald niet zonnig. Jeetje, was dat nou nodig om mij uit mijn sluimerstand te halen met allerlei vragen? Ik roep nooit dat ik niets te verbergen heb, want dat vind ik de meest stomme uitspraak die je maar kunt bedenken. Ieder mens heeft zo zijn geheimen! Alleen als je criminele activiteiten hebt ontwikkeld en je beweegt in de gangen tussen donker en licht, wordt zo één fuik natuurlijk een ander verhaal.

Maar in mijn diepste geheimen zijn deze mannen niet geïnteresseerd, want ik behoor niet tot de criminele scène. Wel toonde hij interesse voor mijn persoonlijke papieren. Mijn belgedrag in de auto, het broodtrommeltje op de stoel en flesje water! Uiteraard waren mijn papieren een interessant geval, met zoveel moeilijke onhollandse namen, was een extra controle op zijn plaats.
Na deze procedure te hebben doorlopen en voor akkoord bevonden, boog oom agent zich in mijn openstaande raam en vroeg; “Jonge dame, waarom hebben we geen autogordel om? “. Ondanks mijn nog steeds aanwezige sluimerstand, was mijn antwoord: “ We? Waarom u hem niet om heeft lijkt me duidelijk, nogal moeilijk in deze positie. Waarom ik hem niet om heb zal ik u vertellen. Ik weiger!
Met enige verbijstering keek oom agent mij aan. “ U weigert?”. U weet dat u dat een boete oplevert. “Ja, dat weet ik”, antwoordde ik nogal arrogant. Dat calculeer ik in, ik heb daar een potje voor waar ik iedere maand een bedrag doneer ten gunste van mezelf en voor overijverige veldwachters die mij willen bekeuren voor het niet dragen van een autogordel.

“Zo, zo”, zei de goedgemutste veldwachter, zou u mij dan willen vertellen waarom u zich niet aan de regels houdt?
Dat wil ik met alle plezier! Ten eerste voel ik een vorm van benauwdheid als ik dat klemmende stuk touw om me heen voel, het belemmert mij in mijn bewegingen en het allerergste vind ik nog, dat Den Haag mij dit opdringt, alsof ik mijn eigen verantwoordelijkheden niet zou kennen. Bovendien heb ik jaren geleden een zwaar auto-ongeval gehad, een frontale dikke kus met een boom die in de weg stond. Dank zij het niet dragen van mijn gordels, zit ik hier nu met u te praten, en daarom draag ik geen gordels! Een van uw collega zei destijds, u mag van geluk spreken dat u geen gordels om had, dan was het leed niet te overzien geweest. Ik zal u de details besparen.

Bovendien heb ik ooit eens een politieman geïnterviewd, en ook daarbij kwam de kwestie ‘gordel ‘ aan de orde. Hij had daar een duidelijke mening over en vertelde mij, dat hij nooit een bekeuring uitschreef voor het niet dragen van gordels. Waarom? Omdat hij vond dat dit je eigen verantwoording was, en derhalve tegen de opgelegde dwang van het dragen van gordels was.
Dus voor mij redenen genoeg, dat ding gewoon dat ding te laten en me niet te houden aan de dwang die ons allen wordt opgelegd. Vandaar mijn “potje’ voor dit soort van calamiteiten.
Met enige verbijstering keek de veldwachter mij aan en ik zag een innerlijke strijd, denkend wat moet ik met dat eigenwijze mens.
Uiteindelijk resulteerde dit toch in een prent. Maar ik blijf volhouden! En gewoon mijn eigen dingen doen....



© Maydana

Nespresso-gevoel

Nespresso-gevoel

 

Al heel wat jaren ben ik in het bezit van een Nespressoapparaat, en iedere morgen als ik uit mijn bed kom zet ik de knop aan van dit duivels apparaat voor het wakkermoment, te genieten en bij te komen. Dat is mijn George Clooney –gevoel. Ik blijf hangen in de keuken, geleund tegen het aanrecht, om dromend samen met Clooney mijn Nespresso te drinken. Fictie, te denken dat deze mooie man zich ’s morgens in mijn keuken zou bevinden! Maar een mens blijft dromen over dingen die nooit gebeuren. Het enige wat geen droom is, is mijn Nespresso. Maar wie verbiedt mij, om mijn ogen te sluiten en te fantaseren dat Clooney in mijn keuken staat.

Natuurlijk roep ik niet; bent u …..? Waarop hij dan zegt; “ Nee, dat ben ik niet! “.

U kent die reclame vast wel!
Nu ben ik een absolute tegenstander van reclame tussen een goede film of eigenlijk üperhaupt, maar als Nespresso Clooney voorbij komt, blijf ik kijken en droom een paar minuten van het echte Clooney gevoel.

Goede zet van Nespresso, deze mooie man in te zetten voor hun koffieapparaat. Ben er heilig van overtuigd dat vele seksegenoten eindeloos bleven zeuren over de aanschaf van een dergelijk apparaat. Als het Nespresso-apparaat dan eindelijk in je keuken staat, kom je tot de conclusie dat het een hele tour is om aan de cups te komen om van de koffie te genieten. Bijna nergens te koop, alleen via Internet. Dus altijd op je hoede, dat je niet zonder komt te zitten. Maar ja dan heb je ergens nog een oude Senseo staan die je uit de kast trekt voor een kopje van het zwarte goud en je Clooneydroom valt spontaan in duigen.

 Volgens de nieuwste reclamestunt staat Clooney ineens voor de hemelpoort, waar onze lieve Heer hem opvangt met de vraag  “Hello George, can I have this “, want good old George staat met een Nespressoapparaat in zijn hand, en de hemelse engelen en God himzelf ,staan op  echte Nespreso. Dus inleveren George, en je kunt  weer vertrekken naar de aarde. En wie wil dat niet? Maar onze lieve Heer heeft nog meer noten op zijn zang, als de cups op zijn, strikt hij George in een taxi waarbij hij vriendelijk, maar dringend vraagt alle net gekochte cups in te leveren. Blijkbaar hebben ze geen hemelse computer! Inleveren George, Heaven can wait!

 

Maar ook bleek dat George Clooney niet alleen goed was voor het promoten van Nespresso, maar zich nu ging inzetten voor de meest afschuwelijke schoenen die een mens ooit heeft bedacht, Crocs. Een plastic schoen in de meest afgrijselijke kleuren. De firma Crocs staat op instorten en Clooney moet ze uit het moeras trekken. Ziet u het al voor u. Clooney op een paar roze Crocs,  uw keuken binnenwandelt  met in zijn hand een kopje Nespresso. Dat is me net iets teveel! Dan drink ik mijn Nespresso maar zonder Clooney op Crocs ,en blijf op mijn bloten voeten tegen het aanrecht geleund. Dromend van de dag die net is begonnen en mijn agenda die bepaalt hoe hij verloopt. Maar een ding is zeker zonder roze Crocs.

En Clooney, daar mag ik alleen van dagdromen, goedemorgen nieuwe dag!

 

© Maydana