Deze week las ik een bericht, dat in België een internaat voor baby’s haar deuren had geopend. Terloops een kleine zin, dat dit internaat al tot 2011 was volgeboekt. Een gat in de markt..,heel slim! Want tegenwoordig werken beide ouders, hebben we oppas oma’s en opa’s met subsidie, oppasmoeders en kindercrèches, die een macht geld kosten. We hebben bijna allemaal carrièrevrouwen – en mannen, en tussendoor krijgen we even een baby. Blijven een paar maandjes thuis en hup, dan schuiven weer achter onze computer, rennen ons een rotje van het ene naar het andere bedrijf en ’s avonds hebben we alle energie verbruikt, om je ook nog eens om de pasgeborene te bekommeren.
Dus de uitkomst van de eeuw, een babyinternaat! Babyhotel bestonden al, ook voor peuters, waar je voor een nachtje een kamer met verzorging kon huren, mocht je de behoefte voelen de spruit(en) even te dumpen. Want ook ons sociale leven is van groot belang, we hebben feestjes, lange vergaderingen, of gewoon even een kinderbaaldag. Hup, een telefoontje en kindlief heeft een kamer in het Babyhotel. Alles onder de mom,om druk bezette ouders een handje te helpen.
Blijkbaar is deze oplossing niet genoeg en heeft een slimme Belgische het babyinternaat bedacht. Het moet toch niet gekker worden, we zetten kinderen op de wereld, met de wetenschap dat we eigenlijk geen tijd hebben voor ze hebben. Papa, en Mama moeten hard werken, want we willen een groot huis, en nog veel grotere auto, en zes maal op vakantie per jaar.
Eén samen met het grut, en vijf voor het carrière -echtpaar. Een strandvakantie op de Malediven, een rondreisje Vietnam, Kerstmis in de sneeuw en een trekvakantie in Nieuw Zeeland, want daar moet je ten minste zijn geweest, om mee te tellen in deze prestatiemaatschappij. Oh, ja en met de kinderen gaan ze naar een luxe park met veel vertier, vooral animatie, dat het grut bezig gehouden wordt.
Maar we hebben nu een babyinternaat. U kunt uw kroost een hele week dumpen, want het is zeven dagen per week open. Mocht u het weekend geen zin hebben in krijsende kinderen, bent u niet eens verplicht ze op te halen. Want een leuke digitale fotolijst van uw kroost op het dressoir doet het ook altijd goed, beter dan plastic bloemen.
Natuurlijk zijn er nog liefdevolle moeders, die hun carrière opgeven voor dat kleine onbeholpen mensje en ze met alle liefde en genegenheid opvoeden. Maar kijk ik in mijn omgeving, zou ik een van die bijzondere moeders niet kunnen aanwijzen.
Vroeger was dat blijkbaar heel gewoon, moeders thuis voor de kinderen, Oma – en opa woonden erbij, en moest moeders toevallig weg, dan waren zij er om op te passen.
Tegenwoordig krijgen de oppasoma’s geld vanuit de staatspot, en wringen zich in alle bochten, om die paar centen erbij te verdienen, want hun pensioentje is al krap.
Maar de meeste oma’s en opa’s van de vorige generatie, dollen als Benidorm -bastaards door het leven. Druk, druk ,druk, ze moeten al het geld uitgeven en plezier maken, wat ze te kort zijn gekomen in hun werkzame leven en luidt de standaard zin; ik maak alles op!
Bovendien dwingt onze regering ons tot werken, tot men zevenenzestig is.
Om daarna nog van de laatste jaren te genieten, voelen de meeste grootouders er weinig voor om als oppas te fungeren. Want er zal gefeest worden, je weet maar nooit wanneer het afgelopen is. En dat kan gewoon zomaar morgen zijn!
De geschiedenis verschuift zich. Want niet alleen onze baby’s worden afgeserveerd in een internaat, maar ook onze ouders. Want wie denkt nog aan die oude oma, die in een verzorgingshuis zit te wachten op bezoek, dat bijna nooit komt. Ook daar hebben de carrière echtparen geen tijd voor. Eigenlijk zitten zij ook in een internaat, alleen het heet anders!
© Maydana
30-08-2010
29-08-2010
Contant geld niet meer gewenst!
Contant betalen in winkels zal op korte termijn niet meer mogelijk zijn. De overheid neemt u volledig in de tang, en probeert op deze wijze nog meer invloed te krijgen op uw dagelijkse doen en laten. Contante betalingen raken in de verdrukking. De Minister ziet hierin veel voordelen, zoals geen gesleep meer voor winkeliers met geld, voor overvallers valt er niets meer te halen, maar het aller belangrijkste is natuurlijk dat zwart geldbezitters niet meer van hun geld af komen.
Vanaf 2014 is het niet meer mogelijk om als consument contant te betalen in de supermarkt, maar ook andere winkels. Met andere woorden contant geld verdwijnt. Blijkbaar is het voor de overheid niet genoeg dat uw dagelijkse doen en laten wordt vastgelegd op de bijna overal aanwezige camera’s, maar wil men ook precies weten wat uw boodschappen kosten, maar vooral waar u ze heeft gehaald. Vanaf 2014 is het niet meer mogelijk om als consument contant te betalen in de supermarkt, maar ook andere winkels. Betalen is straks alleen nog maar mogelijk met pin en uw mobiele telefoon. Wel is nog niet duidelijk of dit in Europees verband zal gebeuren. Natuurlijk zal De Jager gniffelen, want zijn jacht op onze zwart geld bezitters zal zeker weer vruchten afwerpen. De belasting bekijkt uw bankrekening en weet met één druk op de knop hoe uw betalingen zijn verlopen, maar vooral wat voor betalingen u hebt verricht.
Alleen vraag ik mij af hoe dat moet met onze ouderen. Zij die geen pincode kunnen onthouden, niet bekend zijn met de huidige moderne betalingsmethoden, en handje contantje hun boodschappen doen. Door deze maatregel raken zij nog meer geïsoleerd. Ze zullen hun pincode moeten afgeven aan derden voor boodschappen en hierdoor het zicht verliezen op hun geld, maar vooral de uitgaven. Het is een bekend verschijnsel dat ouderen nu al worden misbruikt, wegens onwetendheid en hun gespaarde geld verdwijnt als sneeuw voor de zon. Of ziet u een hoogbejaarde al betalen met een mobiele telefoon bij onze grootgrutters? Deze maatregel is puur en alleen, om onze privacy te schenden, zoals de overheid elke vorm van privacy schendt. Overgeleverd aan een totale machtswellust. Het argument dat onze overheid bezorgd is voor de veiligheid van klanten en personeel, kan men verwijzen naar het land der fabelen. Ze willen gewoon alles van u weten, ook dat beetje zwart geld dat u misschien heeft, zal moeten vloeien naar de staatskas. Komt u nou niet met het argument, van mij mogen ze alles weten want ik heb niets te verbergen, want en klein beetje privacy is toch niet teveel gevraagd.
© Maydana
Vanaf 2014 is het niet meer mogelijk om als consument contant te betalen in de supermarkt, maar ook andere winkels. Met andere woorden contant geld verdwijnt. Blijkbaar is het voor de overheid niet genoeg dat uw dagelijkse doen en laten wordt vastgelegd op de bijna overal aanwezige camera’s, maar wil men ook precies weten wat uw boodschappen kosten, maar vooral waar u ze heeft gehaald. Vanaf 2014 is het niet meer mogelijk om als consument contant te betalen in de supermarkt, maar ook andere winkels. Betalen is straks alleen nog maar mogelijk met pin en uw mobiele telefoon. Wel is nog niet duidelijk of dit in Europees verband zal gebeuren. Natuurlijk zal De Jager gniffelen, want zijn jacht op onze zwart geld bezitters zal zeker weer vruchten afwerpen. De belasting bekijkt uw bankrekening en weet met één druk op de knop hoe uw betalingen zijn verlopen, maar vooral wat voor betalingen u hebt verricht.
Alleen vraag ik mij af hoe dat moet met onze ouderen. Zij die geen pincode kunnen onthouden, niet bekend zijn met de huidige moderne betalingsmethoden, en handje contantje hun boodschappen doen. Door deze maatregel raken zij nog meer geïsoleerd. Ze zullen hun pincode moeten afgeven aan derden voor boodschappen en hierdoor het zicht verliezen op hun geld, maar vooral de uitgaven. Het is een bekend verschijnsel dat ouderen nu al worden misbruikt, wegens onwetendheid en hun gespaarde geld verdwijnt als sneeuw voor de zon. Of ziet u een hoogbejaarde al betalen met een mobiele telefoon bij onze grootgrutters? Deze maatregel is puur en alleen, om onze privacy te schenden, zoals de overheid elke vorm van privacy schendt. Overgeleverd aan een totale machtswellust. Het argument dat onze overheid bezorgd is voor de veiligheid van klanten en personeel, kan men verwijzen naar het land der fabelen. Ze willen gewoon alles van u weten, ook dat beetje zwart geld dat u misschien heeft, zal moeten vloeien naar de staatskas. Komt u nou niet met het argument, van mij mogen ze alles weten want ik heb niets te verbergen, want en klein beetje privacy is toch niet teveel gevraagd.
© Maydana
25-08-2010
Truttenclub
Afgelopen week hadden we een onderonsje met de ‘truttenclub.’. U zult uw wenkbrauwen wel fronsen, en denken ‘truttenclub’? Ja, beste lezer, dat zijn wij! Een paar goede vriendinnen, een soort Gooise-vrouwenmix, en mijn persoon. Nee, we drinken geen witte wijn, maar koffie, én nee, we hebben geen dure bolides en al helemaal geen Hermés-tassen. Maar wel veel plezier!
Hoewel, er waren enige donkere wolken boven de ‘truttenclub’. Eén van de dames was een inruilobject geworden voor een jongere uitgave, en had een soort van Gooise-Claire houding aangenomen; wat kan mij het schelen! De andere, typetje Roelin had een relatie gekregen met een aardige weduwnaar, waar ze buitengewoon gelukkig mee was. Maar ook geluk kent soms scheuren! In dit geval waren het de kinderen van haar nieuwe liefde, die haar leven tot een hel maakten.
Al enkele jaren waren de pesterijen en ongenuanceerde verdachtmakingen niet van de lucht. Internet werd afgestruind, om ook maar iets over haar te vinden. We hadden grote bewondering voor haar, dat ze zich dit allemaal liet welgevallen.
Braaf ging ze altijd mee naar alle plichtplegingen, waar ze eigenlijk geen zin in had. Zoonlief kon tijdens de verplichte nummers, haar volkomen uit evenwicht brengen om in bijzijn van vreemden, want dat was uiteindelijk deze familieclick, allerlei rot opmerkingen te plaatsen. Ze had in ieder geval het fatsoen hier niet op in te gaan. Dochterlief was meer van het achterbakse, aardig in haar gezicht, maar zodra ze de ‘arena’ had verlaten, waren de duivelse gedachten en kwaadsprekerij niet van de lucht. Tranen van onmacht rolden regelmatig over haar wangen. Ze was juriste, en met de regelmaat van de klok kwamen deze ‘puinhoopkinderen’ weer eens haar raad vragen in situaties, die uit de hand waren gelopen. Daar was ze dan weer goed voor! Gesprekken, dat ze niet de plaats van hun moeder wilde innemen, vooral geen stiefmoeder wilde zijn, maar een goede partner voor hun vader, hadden weinig of geen effect.
Deze twee ‘trutjes’ waren bij ons onderonsje het gesprek. Wij, de andere ‘trutten’ moesten maar eens met een goed plan komen. Hoe hadden jullie beiden je dat dan voorgesteld, vroeg ik enigszins argeloos. Meer dan naar jullie te luisteren, kunnen we niet! Een van ons kwam met allerlei vreemde voorstellen van het nemen van wraak op de echtgenoot van de verlatene.
Ze smulde bij de woorden; Wraak zal zoet zijn! Nu ben ik persoonlijk niet zo wraaklustig en opperde, dat dit weinig effect zal hebben, daar je aan een beslissing als deze, niets kon veranderen. Vaag protest, maar ik bleef bij mijn mening! Deel je leven in, en geniet nog zolang het kan, ten slotte is elke dag er één. In de ogen van mijn vriendinnen blijk ik altijd de meest zweverige te zijn.
Voor ons Roelin-typtje had ik een andere optie. Praat met je partner, leg hem uit hoe het voelt dat zijn kinderen zich zo misdragen. Laat hem de beslissing nemen, hoe hij dit wil oplossen. Blijf bij jezelf, en laat je niet gebruiken door een stel onvolwassen kinderen. Jij kunt er ten slotte niets aan doen, dat hun moeder is overleden.
Het werd even stil, en de meeste van onze ‘truttenclub’ waren het uiteindelijk eens met het besprokene. Er verscheen een lichte glimlach op hun gezichten.
Tot ik riep: ‘Dames, we nemen een glas witte wijn voor de verandering, ik trakteer! Een soort van Gooise- omezwaai, zullen we maar zeggen.
Het werd later, als de gewoonte was, en het clubje ‘trutten’ namen afscheid van elkaar.
Toen ik even later in mijn aftandse auto richting huis reed, dacht ik even, ik wou dat ik het karakter van Gooise Claire had, wat zou dat heerlijk zijn!
Maar ik blijf te allen tijde, de eeuwig sociale trula, met respect voor mijn medemens, en een Claire-houding dat was toch niet iets voor mij!
© Maydana
Hoewel, er waren enige donkere wolken boven de ‘truttenclub’. Eén van de dames was een inruilobject geworden voor een jongere uitgave, en had een soort van Gooise-Claire houding aangenomen; wat kan mij het schelen! De andere, typetje Roelin had een relatie gekregen met een aardige weduwnaar, waar ze buitengewoon gelukkig mee was. Maar ook geluk kent soms scheuren! In dit geval waren het de kinderen van haar nieuwe liefde, die haar leven tot een hel maakten.
Al enkele jaren waren de pesterijen en ongenuanceerde verdachtmakingen niet van de lucht. Internet werd afgestruind, om ook maar iets over haar te vinden. We hadden grote bewondering voor haar, dat ze zich dit allemaal liet welgevallen.
Braaf ging ze altijd mee naar alle plichtplegingen, waar ze eigenlijk geen zin in had. Zoonlief kon tijdens de verplichte nummers, haar volkomen uit evenwicht brengen om in bijzijn van vreemden, want dat was uiteindelijk deze familieclick, allerlei rot opmerkingen te plaatsen. Ze had in ieder geval het fatsoen hier niet op in te gaan. Dochterlief was meer van het achterbakse, aardig in haar gezicht, maar zodra ze de ‘arena’ had verlaten, waren de duivelse gedachten en kwaadsprekerij niet van de lucht. Tranen van onmacht rolden regelmatig over haar wangen. Ze was juriste, en met de regelmaat van de klok kwamen deze ‘puinhoopkinderen’ weer eens haar raad vragen in situaties, die uit de hand waren gelopen. Daar was ze dan weer goed voor! Gesprekken, dat ze niet de plaats van hun moeder wilde innemen, vooral geen stiefmoeder wilde zijn, maar een goede partner voor hun vader, hadden weinig of geen effect.
Deze twee ‘trutjes’ waren bij ons onderonsje het gesprek. Wij, de andere ‘trutten’ moesten maar eens met een goed plan komen. Hoe hadden jullie beiden je dat dan voorgesteld, vroeg ik enigszins argeloos. Meer dan naar jullie te luisteren, kunnen we niet! Een van ons kwam met allerlei vreemde voorstellen van het nemen van wraak op de echtgenoot van de verlatene.
Ze smulde bij de woorden; Wraak zal zoet zijn! Nu ben ik persoonlijk niet zo wraaklustig en opperde, dat dit weinig effect zal hebben, daar je aan een beslissing als deze, niets kon veranderen. Vaag protest, maar ik bleef bij mijn mening! Deel je leven in, en geniet nog zolang het kan, ten slotte is elke dag er één. In de ogen van mijn vriendinnen blijk ik altijd de meest zweverige te zijn.
Voor ons Roelin-typtje had ik een andere optie. Praat met je partner, leg hem uit hoe het voelt dat zijn kinderen zich zo misdragen. Laat hem de beslissing nemen, hoe hij dit wil oplossen. Blijf bij jezelf, en laat je niet gebruiken door een stel onvolwassen kinderen. Jij kunt er ten slotte niets aan doen, dat hun moeder is overleden.
Het werd even stil, en de meeste van onze ‘truttenclub’ waren het uiteindelijk eens met het besprokene. Er verscheen een lichte glimlach op hun gezichten.
Tot ik riep: ‘Dames, we nemen een glas witte wijn voor de verandering, ik trakteer! Een soort van Gooise- omezwaai, zullen we maar zeggen.
Het werd later, als de gewoonte was, en het clubje ‘trutten’ namen afscheid van elkaar.
Toen ik even later in mijn aftandse auto richting huis reed, dacht ik even, ik wou dat ik het karakter van Gooise Claire had, wat zou dat heerlijk zijn!
Maar ik blijf te allen tijde, de eeuwig sociale trula, met respect voor mijn medemens, en een Claire-houding dat was toch niet iets voor mij!
© Maydana
23-08-2010
We worden steeds mondiger
Afgelopen week hoorde ik over de radio een gesprek tussen een arts en een verslaggever. Het onderwerp was dat artsen door patiënten werden afgewezen. Dat de beroemde ‘klik ‘ niet aanwezig was en de behandeling c.q. gesprekken bijzonder stroef en onaangenaam verliepen. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn! Want een arts dient een vertrouwenspersoon te zijn, je gesprekspartner, zeker als het gaat om je gezondheid.
Enigszins verbaast hoorde ik dat meer dan de helft van de artsen een dergelijke situatie al eens heeft meegemaakt. Want ook een arts is geen ‘allemansvriendje ‘ en bovendien niet verplicht iedereen aardig te vinden, hetzelfde telt overigens ook voor patiënten. Mocht de communicatie tussen beide niet of gedeeltelijk op een slechte basis functioneren, dan lijkt het me duidelijk dit gewoon op tafel te gooien en te vragen naar een andere arts.Want niemand is gebaad bij een slechte communicatie tussen beide, met alle consequenties.
Vreemd genoeg zijn het vooral vrouwelijke artsen die met deze problematiek te maken krijgen, er wordt door mannelijke patiënten getwijfeld aan hun deskundigheid. Ook donker uitziende artsen worden door patiënten als niet capabel gezien. Want zelfs anno 2010 blijken mannen totaal geen vertrouwen te hebben in een vrouwelijke arts. Ondanks het feit dat vrouwelijke artsen meestal met meer verve en betrokkenheid hun vak uitoefenen. Ook qua communicatie zijn vrouwelijke artsen beter. Mannen uit deze beroepsgroep hebben nog last van enige arrogantie en zien de patiënt als onderontwikkelde zielenpiet.
Nu heb ik persoonlijk niets tegen artsen, aardige mensen om een kop koffie mee te drinken. Als het nodig is een arts te consulteren, lijkt me wederzijdse acceptatie en begrip, het meest vereiste. Wat is er op tegen om tegen een patiënt, of andersom tegen de arts te zeggen; ik betwijfel of wij elkaar liggen en het lijkt me beter om onenigheid te vermijden en me door te sturen naar een collega.
We worden tenslotte steeds mondiger en willen duidelijkheid, zonder op een doktershart te willen trappen.
Zoals je vrienden uitzoekt, waar je persoonlijke dingen mee deelt, eenzelfde criteria zou moeten gelden voor het uitzoeken van een huisarts of specialist. Maar je wordt verplicht gedumpt in een praktijk en als het vertrouwen en affiniteit er niet is, heb je als patiënt een probleem.
De chemie moet er zijn; dan vindt de arts het niet vervelend als u komt en het scheelt u een hoop stress en zweet in de wachtkamer.
Het radio-interview was een goede informatie en blijkbaar hebben artsen er weinig of geen problemen mee, als u hen duidelijk maakt dat van enige sympathie geen sprake is en u graag een andere arts wilt.
Tenslotte is geen mens, en artsen zijn ook mensen, een allemansvriend.
© Maydana
Enigszins verbaast hoorde ik dat meer dan de helft van de artsen een dergelijke situatie al eens heeft meegemaakt. Want ook een arts is geen ‘allemansvriendje ‘ en bovendien niet verplicht iedereen aardig te vinden, hetzelfde telt overigens ook voor patiënten. Mocht de communicatie tussen beide niet of gedeeltelijk op een slechte basis functioneren, dan lijkt het me duidelijk dit gewoon op tafel te gooien en te vragen naar een andere arts.Want niemand is gebaad bij een slechte communicatie tussen beide, met alle consequenties.
Vreemd genoeg zijn het vooral vrouwelijke artsen die met deze problematiek te maken krijgen, er wordt door mannelijke patiënten getwijfeld aan hun deskundigheid. Ook donker uitziende artsen worden door patiënten als niet capabel gezien. Want zelfs anno 2010 blijken mannen totaal geen vertrouwen te hebben in een vrouwelijke arts. Ondanks het feit dat vrouwelijke artsen meestal met meer verve en betrokkenheid hun vak uitoefenen. Ook qua communicatie zijn vrouwelijke artsen beter. Mannen uit deze beroepsgroep hebben nog last van enige arrogantie en zien de patiënt als onderontwikkelde zielenpiet.
Nu heb ik persoonlijk niets tegen artsen, aardige mensen om een kop koffie mee te drinken. Als het nodig is een arts te consulteren, lijkt me wederzijdse acceptatie en begrip, het meest vereiste. Wat is er op tegen om tegen een patiënt, of andersom tegen de arts te zeggen; ik betwijfel of wij elkaar liggen en het lijkt me beter om onenigheid te vermijden en me door te sturen naar een collega.
We worden tenslotte steeds mondiger en willen duidelijkheid, zonder op een doktershart te willen trappen.
Zoals je vrienden uitzoekt, waar je persoonlijke dingen mee deelt, eenzelfde criteria zou moeten gelden voor het uitzoeken van een huisarts of specialist. Maar je wordt verplicht gedumpt in een praktijk en als het vertrouwen en affiniteit er niet is, heb je als patiënt een probleem.
De chemie moet er zijn; dan vindt de arts het niet vervelend als u komt en het scheelt u een hoop stress en zweet in de wachtkamer.
Het radio-interview was een goede informatie en blijkbaar hebben artsen er weinig of geen problemen mee, als u hen duidelijk maakt dat van enige sympathie geen sprake is en u graag een andere arts wilt.
Tenslotte is geen mens, en artsen zijn ook mensen, een allemansvriend.
© Maydana
19-08-2010
De volgende generatie zoekt het maar uit!
In de afgelopen weken kreeg ik de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift.
Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd werd op onze oudjes is ook geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritaties opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden.
Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgenden in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van onze ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.
Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele van de ouderen zijn.
Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.
Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet. En de ‘échte handen aan het bed’ verdwijnen als sneeuw voor de zon.
En dat kan in de praktijk kwalijke gevolgen hebben.
Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.
Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.
Niet hun probleem! Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van ouderen. Geen denken aan! Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt! Ze zijn in ieder geval niet van plan, extra euro’s te betalen voor zorg, nu niet en ook niet in de toekomst.
Een bittere conclusie!
© Maydana
Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd werd op onze oudjes is ook geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritaties opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden.
Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgenden in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van onze ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.
Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele van de ouderen zijn.
Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.
Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet. En de ‘échte handen aan het bed’ verdwijnen als sneeuw voor de zon.
En dat kan in de praktijk kwalijke gevolgen hebben.
Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.
Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.
Niet hun probleem! Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van ouderen. Geen denken aan! Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt! Ze zijn in ieder geval niet van plan, extra euro’s te betalen voor zorg, nu niet en ook niet in de toekomst.
Een bittere conclusie!
© Maydana
08-08-2010
Een pondje geluk!
U kent ze vast allemaal, en we maken trouw gebruik van onze sociale netwerken in deze digitale tijd. The place to by, waar mensen elkaar ontmoeten, die je anders nooit zou hebben leren kennen. Aardige mensen, soms vervelende, maar het is altijd een keuze die je zelf maakt. Mooie woorden, maar ook kritiek, leuke tweets, het altijd aanwezige “goedemorgen”, de lieve wensen voor een fijne dag. Belangstelling als het even iets minder met je gaat, en je voorzichtig in honderdveertig tekens probeert narigheid te melden. Uiteraard alleen voor de jouw belangrijke contacten, soms openbaar, soms in een DM ( lees directmail).
Soms krijg een je een pondje geluk van je volgers, medeleven, leuke tips, en interessante discussies. Maar ook meningsverschillen. En ook dat moet kunnen! Niet iedereen heeft eenzelfde mening, niet iedereen reageert normaal op anderen. Maar ook dat hoort bij een sociaal netwerk. Toen ik aan Twitter begon was het zoeken! In het begin waren er vele volgers, waar na een bepaalde tijd de nodige afvielen. Ook waren er volgers die het nodig vonden je tot de grond af te breken, maar ook hier had Twitter iets op gevonden, blokken!
Na bijna een jaar was mijn volgers aantal gegroeid, van heel bijzondere tweeps, maar ook tweeps waar je af en toe eens contact onderhield. Altijd even boeiend!
Ook heeft Twitter geleid tot bijzondere dingen. Mensen, niet virtueel, maar in het echt ontmoeten. Tot de conclusie komend dat deze heel bijzonder zijn en de uren welke je met ze hebt doorgebracht een deel van dat pondje geluk zijn. De actie mijnerzijds – schrijf eens met de hand een ouderwets kaartje – hebben mij veel leuke, lieve en ontroerende woorden gebracht. Ook daar zal ik geen verandering in brengen, zij zullen elke maand nog een kaartje van me krijgen, met of zonder verhaal uit de Wereld van Duizend en één Nacht.
Vanmorgen heb ik besloten mij terug te trekken van Twitter, jammer voor de velen die me dierbaar zijn, die me hebben laten lachen, laten huilen, maar me altijd met respect hebben behandeld. Ik wil mijn droom, de laatste, mijn boek afmaken! Misschien is dat de rest van het pondje geluk die mijn ziel zal zuiveren van wanhoop en verdriet.
Het leven heeft een ‘aanslag’ gepleegd, het litteken is groot, maar zal wellicht vergroeien tot een hemelse wond.
Dag lieve vrienden van Twitter, dank voor jullie lieve woorden, ná mijn bericht van hedenmorgen. Misschien kom ik nog terug, want eigenlijk kan ik jullie niet missen, maar de tijd zal het leren!
© Maydana
Soms krijg een je een pondje geluk van je volgers, medeleven, leuke tips, en interessante discussies. Maar ook meningsverschillen. En ook dat moet kunnen! Niet iedereen heeft eenzelfde mening, niet iedereen reageert normaal op anderen. Maar ook dat hoort bij een sociaal netwerk. Toen ik aan Twitter begon was het zoeken! In het begin waren er vele volgers, waar na een bepaalde tijd de nodige afvielen. Ook waren er volgers die het nodig vonden je tot de grond af te breken, maar ook hier had Twitter iets op gevonden, blokken!
Na bijna een jaar was mijn volgers aantal gegroeid, van heel bijzondere tweeps, maar ook tweeps waar je af en toe eens contact onderhield. Altijd even boeiend!
Ook heeft Twitter geleid tot bijzondere dingen. Mensen, niet virtueel, maar in het echt ontmoeten. Tot de conclusie komend dat deze heel bijzonder zijn en de uren welke je met ze hebt doorgebracht een deel van dat pondje geluk zijn. De actie mijnerzijds – schrijf eens met de hand een ouderwets kaartje – hebben mij veel leuke, lieve en ontroerende woorden gebracht. Ook daar zal ik geen verandering in brengen, zij zullen elke maand nog een kaartje van me krijgen, met of zonder verhaal uit de Wereld van Duizend en één Nacht.
Vanmorgen heb ik besloten mij terug te trekken van Twitter, jammer voor de velen die me dierbaar zijn, die me hebben laten lachen, laten huilen, maar me altijd met respect hebben behandeld. Ik wil mijn droom, de laatste, mijn boek afmaken! Misschien is dat de rest van het pondje geluk die mijn ziel zal zuiveren van wanhoop en verdriet.
Het leven heeft een ‘aanslag’ gepleegd, het litteken is groot, maar zal wellicht vergroeien tot een hemelse wond.
Dag lieve vrienden van Twitter, dank voor jullie lieve woorden, ná mijn bericht van hedenmorgen. Misschien kom ik nog terug, want eigenlijk kan ik jullie niet missen, maar de tijd zal het leren!
© Maydana
06-08-2010
Column Voorproefje
Wilt u graag weten het voelt om in een doodskist te liggen? De meeste van u zullen daar waarschijnlijk geen behoefte aan hebben. Sinds de dood geen taboe meer is, heeft de commerciële tak die uw laatste wensen vervult, een gat in de markt gezien. U mag proefliggen in een door uw uitgezochte doodskist. Van een simpele houten kist tot de meest exclusieve exemplaren. Het kan uw fantasie prikkelen en doen besluiten van uw laatste moment op aarde een vrolijk feest te maken.
Uw laatste wens zal door uw familie, vrienden en omgeving moeten worden geaccepteerd, want tenslotte bepaalt u het hoe en wat. Want we houden graag de regie in handen, ook ná de dood! Mag er wel of niet worden gehuild, of is verdriet ten strengste verboden?
Zoals Horecatycoon Gerrit van der Valk ooit heeft gezegd; wie huilt op mijn begrafenis kijk ik nooit meer aan.
De dood als commercieel bedrijf. Zelfs bij het verlaten van dit aardse bestaan speelt de commercie met gevoelens en emoties. Wat voor kleur bloemen wilt u? Wat moeten de achterblijvers voor kleur kleding aan? Bovendien kunt u alvast uw plaatsje op het kerkhof of crematorium uitzoeken. Weet je in ieder geval waar je straks ligt, en kun je alvast zo nu en dan een bezoekje brengen aan je toekomstige laatste rustplaats. Of wil je de as laten verdelen, een beetje hier en een beetje daar. Wil je de achterblijvers misschien verrassen met een medaillon, waar kleine restjes as van jou in zijn verwerkt en bepaal je dat ze dit altijd bij zich moeten dragen? Moeten de achterblijvers allemaal hun handtekening zetten op je kist? Of wil je een bevriende kunstschilder zijn fantasie gunnen en er een vrolijke kist met opvallende kleuren van maken? Alles is mogelijk!
Of ben je een verstokte roker, die zijn kist wil hebben in een vorm van een sigaret met het opschrift: Dit was de laatste, vanaf nu ben ik gestopt.
Maak van te voren een scenario en verras hiermee vriend en vijand. Laat uw vijanden weten hoe u over ze dacht tijdens uw aardse bestaan. Dat wat u altijd al wilde zeggen, maar de moed niet kon opbrengen. Uw grieven kunt u laten voorlezen door de door u meest gehate persoon. Eindelijk kunt u uw ergernissen vertellen en de persoon in kwestie kan ten overstaan van het aanwezige volk, vernemen hoe u over haar of hem altijd heeft gedacht. Uw regie van zoete wraak!
Bepaal uw eigen muziek, anders dondert er een geluid door de Aula waar u nooit van was gecharmeerd. Uiteindelijk is het uw laatste concert.
Met andere woorden; U bepaalt en anderen doen, volgens uw scenario. Want het mooie van deze tijd is, dat de dood een commercieel aspect is geworden en uw wensen worden vervuld, hoe buitensporig en vreemd het ook moge zijn, en u alvast kunt proefliggen!
Niets in dit leven is zeker, maar wel één ding, dat iedereen eens de man met de zeis op zijn pad zal tegenkomen en door goed contact met deze boosdoener, zal er misschien een pad met rozenblaadjes zijn. Wie zal het zeggen!
Remco Campert zie ooit (citaat); In je leven ben je een raadsel, maar na je dood weet iedereen opeens heel goed hoe je was. Hadden ze je dat maar eerder verteld.
© Maydana
Uw laatste wens zal door uw familie, vrienden en omgeving moeten worden geaccepteerd, want tenslotte bepaalt u het hoe en wat. Want we houden graag de regie in handen, ook ná de dood! Mag er wel of niet worden gehuild, of is verdriet ten strengste verboden?
Zoals Horecatycoon Gerrit van der Valk ooit heeft gezegd; wie huilt op mijn begrafenis kijk ik nooit meer aan.
De dood als commercieel bedrijf. Zelfs bij het verlaten van dit aardse bestaan speelt de commercie met gevoelens en emoties. Wat voor kleur bloemen wilt u? Wat moeten de achterblijvers voor kleur kleding aan? Bovendien kunt u alvast uw plaatsje op het kerkhof of crematorium uitzoeken. Weet je in ieder geval waar je straks ligt, en kun je alvast zo nu en dan een bezoekje brengen aan je toekomstige laatste rustplaats. Of wil je de as laten verdelen, een beetje hier en een beetje daar. Wil je de achterblijvers misschien verrassen met een medaillon, waar kleine restjes as van jou in zijn verwerkt en bepaal je dat ze dit altijd bij zich moeten dragen? Moeten de achterblijvers allemaal hun handtekening zetten op je kist? Of wil je een bevriende kunstschilder zijn fantasie gunnen en er een vrolijke kist met opvallende kleuren van maken? Alles is mogelijk!
Of ben je een verstokte roker, die zijn kist wil hebben in een vorm van een sigaret met het opschrift: Dit was de laatste, vanaf nu ben ik gestopt.
Maak van te voren een scenario en verras hiermee vriend en vijand. Laat uw vijanden weten hoe u over ze dacht tijdens uw aardse bestaan. Dat wat u altijd al wilde zeggen, maar de moed niet kon opbrengen. Uw grieven kunt u laten voorlezen door de door u meest gehate persoon. Eindelijk kunt u uw ergernissen vertellen en de persoon in kwestie kan ten overstaan van het aanwezige volk, vernemen hoe u over haar of hem altijd heeft gedacht. Uw regie van zoete wraak!
Bepaal uw eigen muziek, anders dondert er een geluid door de Aula waar u nooit van was gecharmeerd. Uiteindelijk is het uw laatste concert.
Met andere woorden; U bepaalt en anderen doen, volgens uw scenario. Want het mooie van deze tijd is, dat de dood een commercieel aspect is geworden en uw wensen worden vervuld, hoe buitensporig en vreemd het ook moge zijn, en u alvast kunt proefliggen!
Niets in dit leven is zeker, maar wel één ding, dat iedereen eens de man met de zeis op zijn pad zal tegenkomen en door goed contact met deze boosdoener, zal er misschien een pad met rozenblaadjes zijn. Wie zal het zeggen!
Remco Campert zie ooit (citaat); In je leven ben je een raadsel, maar na je dood weet iedereen opeens heel goed hoe je was. Hadden ze je dat maar eerder verteld.
© Maydana
05-08-2010
Column Afluisterpraktijken
Drie jaar geleden heb ik deze column geschreven, was mijn tijd dus ver vooruit, vanmorgen op Radio 1 een heuse Professor, die uitleg gaf over onze privacy. Veel leesplezier uit de oude doos!
Tappen betekent in het politiejargon ‘ afluisteren’ van gesprekken. Naar het schijnt is er geen enkel land ter wereld waar zoveel ‘getapt’ wordt als in ons landje. In één maand worden in Nederland meer gesprekken afgeluisterd dan in Amerika. Maar behalve telefoongesprekken worden ook hevig computers getapt. Duidelijkheid alom, uw e-mailtje naar uw dochter of zoon of uw liefdesverklaring aan uw minnaar per e-mail zal over het beeldscherm rennen van onbekenden. Nederlandse providers hebben sinds 1998 de wettelijke verplichting om computers te tappen als opsporingsdiensten hierom vragen. Waarom,zult u zich afvragen, gewoon pure dictactuur! Polderdictactuur noemen ik dat. Zij vroeten in mijn e-mails, luisteren naar mijn intieme gesprekken, achteroverleunend in een bureaustoel met het zwarte gif, te gniffelen van al die niet voor hun oren bestemde informatie. Na deze wetenschap heb ik altijd de neiging, als ik ga bellen om als eerste te roepen, ‘ Hallo medeluisteraar, goed opletten wat ik nu allemaal zeg, - minnaar ik heb zin om met je te vrijen, zullen we meteen iets afspreken -, waarna ik dan beleefd roep ‘ Goedemorgen spreek ik met de Belastingsdienst?’
Want niemand maakt mij wijs dat 300.000 aanvragen om computers te tappen, alleen maar betrekking hebben op criminelen, met andere woorden er wordt massaal getapt in Nederland, terecht en onterecht, waarbij ik misschien ook wel op hun afluisterlijstje sta.
Er worden zelfs gesprekken getapt tussen verdachten en hun advocaten, hetgeen ten strengste verboden is. Maar wie van ons doet iets aan dergelijk ongeoorloofde praktijken. Tenslotte kom je er pas achter, als het tegen je gebruikt wordt.
Maar val je onder de categorie ‘bedreigden of telefoonterreur’ en neem je gesprekken op, zal de rechtbank u mededelen dat een dergelijk bewijs niet geldig is omdat het zonder toestemming is verkregen. Ik zit me vertwijfeld af te vragen, wat het verschil is.
Jaren geleden ging de politie nog anders te werk, er werd uitsluitend afgeluisterd indien er een misdrijf in het spel bleek te zijn, tegenwoordig lijkt men preventief te tappen. Zo blijft er werk aan de winkel voor de vele ‘ blauwmutsen’ die zonder schietvergunning achter de computer moeten plaatsnemen en zij het predikaat “veredelde padvinders’ verdienen.
Afluisteren gebeurd dus op zeer grote schaal zonder dat er van enige controle sprake is en verantwoording wordt afgelegd. In vele gevallen is het totaal onduidelijk of de tap wel rechtmatig is en of justitie weer eens niet buiten haar boekje is gegaan, hetgeen met de regelmaat van de klok gebeurd. Afluisteren of tappen is derhalve ook behoorlijk in opspraak, maar hoe het dan wel moet en zeker juridisch gezien, is geen sprake.
Ze doen maar wat, en brengen hiermee onze privacy behoorlijk in het geding.
De vraag doet zich voor waarom juist in Nederland zo massaal wordt getapt. Neigen wij allemaal tot crimineel gedrag? Nee, maar als er dan zoveel wordt afgeluisterd, waarom zijn de oplossingspercentages van misdrijven dan zo laag en leiden de 100.000 ‘tappen’ niet tot meer veroordelingen?
Misschien weet de firma ‘TAP’ antwoord op mijn vraag.
© Maydana
Tappen betekent in het politiejargon ‘ afluisteren’ van gesprekken. Naar het schijnt is er geen enkel land ter wereld waar zoveel ‘getapt’ wordt als in ons landje. In één maand worden in Nederland meer gesprekken afgeluisterd dan in Amerika. Maar behalve telefoongesprekken worden ook hevig computers getapt. Duidelijkheid alom, uw e-mailtje naar uw dochter of zoon of uw liefdesverklaring aan uw minnaar per e-mail zal over het beeldscherm rennen van onbekenden. Nederlandse providers hebben sinds 1998 de wettelijke verplichting om computers te tappen als opsporingsdiensten hierom vragen. Waarom,zult u zich afvragen, gewoon pure dictactuur! Polderdictactuur noemen ik dat. Zij vroeten in mijn e-mails, luisteren naar mijn intieme gesprekken, achteroverleunend in een bureaustoel met het zwarte gif, te gniffelen van al die niet voor hun oren bestemde informatie. Na deze wetenschap heb ik altijd de neiging, als ik ga bellen om als eerste te roepen, ‘ Hallo medeluisteraar, goed opletten wat ik nu allemaal zeg, - minnaar ik heb zin om met je te vrijen, zullen we meteen iets afspreken -, waarna ik dan beleefd roep ‘ Goedemorgen spreek ik met de Belastingsdienst?’
Want niemand maakt mij wijs dat 300.000 aanvragen om computers te tappen, alleen maar betrekking hebben op criminelen, met andere woorden er wordt massaal getapt in Nederland, terecht en onterecht, waarbij ik misschien ook wel op hun afluisterlijstje sta.
Er worden zelfs gesprekken getapt tussen verdachten en hun advocaten, hetgeen ten strengste verboden is. Maar wie van ons doet iets aan dergelijk ongeoorloofde praktijken. Tenslotte kom je er pas achter, als het tegen je gebruikt wordt.
Maar val je onder de categorie ‘bedreigden of telefoonterreur’ en neem je gesprekken op, zal de rechtbank u mededelen dat een dergelijk bewijs niet geldig is omdat het zonder toestemming is verkregen. Ik zit me vertwijfeld af te vragen, wat het verschil is.
Jaren geleden ging de politie nog anders te werk, er werd uitsluitend afgeluisterd indien er een misdrijf in het spel bleek te zijn, tegenwoordig lijkt men preventief te tappen. Zo blijft er werk aan de winkel voor de vele ‘ blauwmutsen’ die zonder schietvergunning achter de computer moeten plaatsnemen en zij het predikaat “veredelde padvinders’ verdienen.
Afluisteren gebeurd dus op zeer grote schaal zonder dat er van enige controle sprake is en verantwoording wordt afgelegd. In vele gevallen is het totaal onduidelijk of de tap wel rechtmatig is en of justitie weer eens niet buiten haar boekje is gegaan, hetgeen met de regelmaat van de klok gebeurd. Afluisteren of tappen is derhalve ook behoorlijk in opspraak, maar hoe het dan wel moet en zeker juridisch gezien, is geen sprake.
Ze doen maar wat, en brengen hiermee onze privacy behoorlijk in het geding.
De vraag doet zich voor waarom juist in Nederland zo massaal wordt getapt. Neigen wij allemaal tot crimineel gedrag? Nee, maar als er dan zoveel wordt afgeluisterd, waarom zijn de oplossingspercentages van misdrijven dan zo laag en leiden de 100.000 ‘tappen’ niet tot meer veroordelingen?
Misschien weet de firma ‘TAP’ antwoord op mijn vraag.
© Maydana
04-08-2010
Navigatieterreur
Afgelopen week moest ik naar een begrafenis. Hoewel het geen directe familie was, leek het mij uiterst gepast mijn gezicht te laten zien aan de achterblijvende familieleden. Nu waren de afgelopen maanden meer begrafenissen aan de orde dan gezellige feestjes, en bedacht ineens, mens dat is de leeftijd. Steeds meer familie, kennissen en vrienden verlieten deze aardbol, om hun ziel ter ruste te leggen in de armen van de eeuwige stilte.
Gezien het afscheid in een andere hoek van ons polderland plaatsvond, bedacht ik dat mijn navigatiemiep het beste was, om me de weg te wijzen naar een onbekend stukje Nederland.
Zoals een goede navigatie moet werken waren de nieuwste kaarten gedownload, had ik alle flitspalen laten opnemen, zodat ik niet gedachteloos een te zware voet zou krijgen. Dit soort van onverwachte gebeurtenissen leiden namelijk mijn aandacht af. Ik bedenk steeds weer, was die dag maar voorbij en zou ik me thuis te buiten kunnen gaan aan bankhangen.
Mijn “miep” met haar mooie zwoele stem bracht mij feilloos op plaats van bestemming. Uiteraard was ik weer aan de late kant, gezien dit land gezegend is met een eeuwige filé.
Welke tijd je ook kiest, hoe laat je ook weg gaat, en deze keer had ik echt extra tijd ingepland, blijkt het niet mogelijk te zijn om ergens op tijd te komen.
Ik parkeerde mijn auto schots en scheef op de twee laatste parkeerplaatsen en zag in mijn ooghoeken de afscheidnemers al binnen staan. O, ja mijn navigatiemiep! Ik stopte haar gauw in mijn jaszak, want heden ten dagen ben je zelfs op een parkeerplaats bij een aula niet gevrijwaard van dieven. Je kunt in een rouwadvertentie niet eens meer je adres vermelden, daar het dievengilde blijkbaar deze trieste gebeurtenissen als vrijbrief zien voor een klein bezoek aan uw huis, met alle gevolgen van dien.
Miep in mijn zak en rennen! Buiten adem vloog ik de aula binnen en bedacht je moet toch eens iets aan dat roken doen. Voordat je het weet lig jij ook hier naar de sterren te staren.
Jeetje, ik was de bloemen vergeten. Zachtjes sloop ik de aula weer uit, richting auto voor het boeket witte rozen. Opnieuw zette ik de spurt erin. Zachtjes deed ik de deur open en sloop als op kousenvoeten naar binnen. De eerste spreker was al begonnen en de overledene werd geroemd om zijn goedaardigheid, zijn vriendelijkheid en zijn veel te vroege heengaan. Ik bedacht tijdens deze woorden, volgens mij is het altijd een verkeerd tijdstip.
Er volgden nog wat sprekers en toen werd het stil. Stil om in stilte afscheid te nemen van de overledene.
Behalve mijn navigatiemiep die blijkbaar de geest had gegeven en nog even met zwoele stem riep:
‘Bestemming bereikt’.
© Maydana
Gezien het afscheid in een andere hoek van ons polderland plaatsvond, bedacht ik dat mijn navigatiemiep het beste was, om me de weg te wijzen naar een onbekend stukje Nederland.
Zoals een goede navigatie moet werken waren de nieuwste kaarten gedownload, had ik alle flitspalen laten opnemen, zodat ik niet gedachteloos een te zware voet zou krijgen. Dit soort van onverwachte gebeurtenissen leiden namelijk mijn aandacht af. Ik bedenk steeds weer, was die dag maar voorbij en zou ik me thuis te buiten kunnen gaan aan bankhangen.
Mijn “miep” met haar mooie zwoele stem bracht mij feilloos op plaats van bestemming. Uiteraard was ik weer aan de late kant, gezien dit land gezegend is met een eeuwige filé.
Welke tijd je ook kiest, hoe laat je ook weg gaat, en deze keer had ik echt extra tijd ingepland, blijkt het niet mogelijk te zijn om ergens op tijd te komen.
Ik parkeerde mijn auto schots en scheef op de twee laatste parkeerplaatsen en zag in mijn ooghoeken de afscheidnemers al binnen staan. O, ja mijn navigatiemiep! Ik stopte haar gauw in mijn jaszak, want heden ten dagen ben je zelfs op een parkeerplaats bij een aula niet gevrijwaard van dieven. Je kunt in een rouwadvertentie niet eens meer je adres vermelden, daar het dievengilde blijkbaar deze trieste gebeurtenissen als vrijbrief zien voor een klein bezoek aan uw huis, met alle gevolgen van dien.
Miep in mijn zak en rennen! Buiten adem vloog ik de aula binnen en bedacht je moet toch eens iets aan dat roken doen. Voordat je het weet lig jij ook hier naar de sterren te staren.
Jeetje, ik was de bloemen vergeten. Zachtjes sloop ik de aula weer uit, richting auto voor het boeket witte rozen. Opnieuw zette ik de spurt erin. Zachtjes deed ik de deur open en sloop als op kousenvoeten naar binnen. De eerste spreker was al begonnen en de overledene werd geroemd om zijn goedaardigheid, zijn vriendelijkheid en zijn veel te vroege heengaan. Ik bedacht tijdens deze woorden, volgens mij is het altijd een verkeerd tijdstip.
Er volgden nog wat sprekers en toen werd het stil. Stil om in stilte afscheid te nemen van de overledene.
Behalve mijn navigatiemiep die blijkbaar de geest had gegeven en nog even met zwoele stem riep:
‘Bestemming bereikt’.
© Maydana
02-08-2010
Paracetamoltoerisme
Ze blijven komen onze Oosterburen. Lang geleden bleven ze net iets te lang! Daarna kwamen ze voor onze stranden, woelden en wroeten in onze zand om diepe kuilen te graven, voor een weekendje Holland, of een paar dagjes langer. Maar werd ons polderland ook bezocht voor de goedkope boter, koffie, vis en natuurlijk onze voortreffelijke ‘Hollandischer Käse “. Voor dat ik het vergeet, onze toen nog goedkope sigaretten, maar dat is al even geleden die met tientallen sloffen de openstaande grens passeerden.
Inmiddels hebben onze Oosterburen een nieuw argument gevonden om de onzichtbare grens te overschrijden, en u wilt het niet geloven, voor het inslaan van paracetamol. Het wondermiddel bij uitstek. Velen van u zullen de ervaring hebben met huisartsassistenten en huisartsenposten, die onmiddellijk klaar staan u gerust te stellen en voorschrijven enkele paracetamol te slikken en zich morgen bij u huisarts te vervoegen. Zij hebben dan geen last van u gezeur en paracetamol schijnt blijkbaar wonderen te verrichten. Het geloof van 500 mg pijnstiller is ongeveer hetzelfde als het geloven in de wonderen van Lourdes.
Nu blijkt de Duitse overheid paal en perk te stellen aan de verkoop van paracetamol. Geen grote verpakkingen meer, slechts 20 stuks. Voor grotere hoeveelheden is sinds kort een doktersrecept nodig. Zo zetten ze hun landgenoten op een paracetamol dieet. Sinds 1 april jl. en dat is geen grap, gelden in Duitsland strenge regels voor de verkoop van de bij uitstek gepromoveerde wonderpil.
Dat je hiervoor naar ons landje moet komen, neigt tot weinig fantasie. Tenslotte kun je in jouw woonplaats de aanwezige apotheken afstruinen en kom je zo ook aan je trekken. Maar blijkbaar nemen onze oosterburen de moeite ons Kruidvat te bezoeken en slaan grote hoeveelheden paracetamol in van 50 tabletten per verpakking.
Handig toch, en ben je meteen een dagje onder de pannen in ons kaaslandje.
Ik ben al jaren allergisch voor het woord paracetamol. Bovendien een tegenstander van het slikken van pillen als het niet strikt noodzakelijk is. Mijn lichaam schijnt een ingebouwd afweermechanisme te hebben ontwikkeld voor welke pil dan ook, en is het altijd een heel gepuzzel voor artsen om mij de juiste medicatie voor te schrijven. Blijkbaar schijn ik nergens tegen te kunnen en wil mijn lijf geen slachtoffer worden van al die chemische ongein.
Nu blijkt paracetamol toch niet zo onschuldig is als het lijkt, want overmatig gebruik levert de nodige beschadigingen op aan uw lever. Ongeveer zoiets als het teveel nuttigen van alcohol. Trouwens iedere pil op chemische basis heeft meer nare bijwerkingen dan men vermoedt, en bij overmatig gebruik kan paracetamol zelfs gevaarlijk zijn.
Het is een menselijk trekje om te denken dat we met het slikken van pillen elke kwaal te lijf kunnen gaan. Niet dus!
Het Paracetamol-toerisme brengt weer geld in onze economische knip en bovendien kopen onze oosterburen ook nog andere zaken en dat zal onze economie deugd doen. Tenslotte is onze paracetamol aanzienlijk goedkoper dan de Duitse variant.
We kijken al aardig naar de bodem van onze schatkist in deze crisistijd, en elke euro is er één, wie of welke EU-burger ook de moeite neemt in ons land de knip te trekken en volgestouwd ons polderlandschap weer verlaat.
Blijkbaar zijn we als EU nog lang niet toe aan gelijke rechten en plichten, en is er nog veel werk aan de winkel voor enige gelijkheid .
© Maydana
Inmiddels hebben onze Oosterburen een nieuw argument gevonden om de onzichtbare grens te overschrijden, en u wilt het niet geloven, voor het inslaan van paracetamol. Het wondermiddel bij uitstek. Velen van u zullen de ervaring hebben met huisartsassistenten en huisartsenposten, die onmiddellijk klaar staan u gerust te stellen en voorschrijven enkele paracetamol te slikken en zich morgen bij u huisarts te vervoegen. Zij hebben dan geen last van u gezeur en paracetamol schijnt blijkbaar wonderen te verrichten. Het geloof van 500 mg pijnstiller is ongeveer hetzelfde als het geloven in de wonderen van Lourdes.
Nu blijkt de Duitse overheid paal en perk te stellen aan de verkoop van paracetamol. Geen grote verpakkingen meer, slechts 20 stuks. Voor grotere hoeveelheden is sinds kort een doktersrecept nodig. Zo zetten ze hun landgenoten op een paracetamol dieet. Sinds 1 april jl. en dat is geen grap, gelden in Duitsland strenge regels voor de verkoop van de bij uitstek gepromoveerde wonderpil.
Dat je hiervoor naar ons landje moet komen, neigt tot weinig fantasie. Tenslotte kun je in jouw woonplaats de aanwezige apotheken afstruinen en kom je zo ook aan je trekken. Maar blijkbaar nemen onze oosterburen de moeite ons Kruidvat te bezoeken en slaan grote hoeveelheden paracetamol in van 50 tabletten per verpakking.
Handig toch, en ben je meteen een dagje onder de pannen in ons kaaslandje.
Ik ben al jaren allergisch voor het woord paracetamol. Bovendien een tegenstander van het slikken van pillen als het niet strikt noodzakelijk is. Mijn lichaam schijnt een ingebouwd afweermechanisme te hebben ontwikkeld voor welke pil dan ook, en is het altijd een heel gepuzzel voor artsen om mij de juiste medicatie voor te schrijven. Blijkbaar schijn ik nergens tegen te kunnen en wil mijn lijf geen slachtoffer worden van al die chemische ongein.
Nu blijkt paracetamol toch niet zo onschuldig is als het lijkt, want overmatig gebruik levert de nodige beschadigingen op aan uw lever. Ongeveer zoiets als het teveel nuttigen van alcohol. Trouwens iedere pil op chemische basis heeft meer nare bijwerkingen dan men vermoedt, en bij overmatig gebruik kan paracetamol zelfs gevaarlijk zijn.
Het is een menselijk trekje om te denken dat we met het slikken van pillen elke kwaal te lijf kunnen gaan. Niet dus!
Het Paracetamol-toerisme brengt weer geld in onze economische knip en bovendien kopen onze oosterburen ook nog andere zaken en dat zal onze economie deugd doen. Tenslotte is onze paracetamol aanzienlijk goedkoper dan de Duitse variant.
We kijken al aardig naar de bodem van onze schatkist in deze crisistijd, en elke euro is er één, wie of welke EU-burger ook de moeite neemt in ons land de knip te trekken en volgestouwd ons polderlandschap weer verlaat.
Blijkbaar zijn we als EU nog lang niet toe aan gelijke rechten en plichten, en is er nog veel werk aan de winkel voor enige gelijkheid .
© Maydana
Abonneren op:
Posts (Atom)