Hij zwalkt,spreekt slecht Engels en wil Minister-president worden

Beetje jong, goedlachs en onervaren.

Gelukkig leven we nog in een democratie en mag je zeggen wat je wilt. Moest ineens aan Pim Fortuyn denken met zijn uitspraak; “ik zeg wat ik denk en doe wat ik zeg”, een zin die ik nooit vergeet. Was overigens geen aanhanger van deze toch wel bijzonder charismatische man, die spijtig genoeg werd vermoord voordat hij kon bewijzen welke goede bedoelingen hij had. Achteraf denk ik, Nederland was toen nog lang niet klaar voor zijn ideeën. We waren en zijn nog steeds te burgerlijk om een radicale omezwaai te maken, en het Haagse kippenhok de mond te snoeren.  Een man met klasse, met uitstraling, goed bespraakt. Een man die de Nederlandse politici tot wanhoop dreef.

Nu hebben we in ons politieke kleurenpalet ineens een olijke Brabander, die de ambitie heeft om Minister-president te worden. Een zwalkende, niet opgewassen tegen het Haagse geweld - oud-leraar uit Brabant - die zich al ziet staan bij een staatsman als Obama, of de meest grootse politica Merkel. Je moet er als Nederlander toch niet aan denken, we zijn al zo klein en worden als dit horrorscenario bewaarheid zou worden, het lachertje van deze Aarde .

De tot nu toe gevoerde debatten, waar Roemer het moest afleggen tegen de overige debaters, was een complete aanfluiting en kakofonie, waarbij de leugen weer eens regeerde.

Boemer-Roemertje, spreekt van een harde campagne en dat zoiets niets voor hem is. Realiseert hij zich wel, dat politiek, net als voetbal, totale oorlog is?  Als Rutte hem, zoals hij beweerd, een streek heeft geleverd, dan  moet je daar als goed politicus tegen opgewassen zijn. Adrem en bij de tijd, maar vooral goed je huiswerk hebben gedaan. Als nieuwbakken politiek leider van de toenmalige en nog steeds communistische partij, moet je van wanten weten.

Wat hij wel goed in de gaten heeft is, dat de partijen hem graag buiten de deur willen houden, en naar mijn mening terecht. Want je wilt toch geen land van arme en uitkeringstrekkers! Reken erop dat  zakenmensen zich heftig bezinnen, dit land met spoed te verlaten, als ook maar de dreiging zou bestaan dat Roemer het voor het zeggen zou hebben.

Ook de eeuwige kritiek op Rutte, is een aanfluiting. Vergeten we even voor het gemak, dat hij als jonge nieuwbakken minister-president met een erfenis werd opgezadeld van mislukte vorige kabinetten en paarse zakkenvullers en bovendien verzeilt is geraakt in de grootste crisis na de Tweede Wereldoorlog. Je zult het maar moeten trekken, als jonge Minister-president. Dan is er geen mogelijkheid meer om Sinterklaas te spelen, zoals de vorige kabinetten en wat ze hebben achtergelaten. Wel zou ik Rutte willen adviseren, zijn ongewilde leugentje over het eigen risico gewoon toe te geven, daar breekt je tong niet van af. Want waar waren in de Rutte-tijd  de nu zo gebekte tegenstanders, die nu bolstaan van kritiek?

En zo zwalkt Roemer door  het  politieke land, als slechtste debater,  aardig of niet. Het is niets, en wordt ook nooit wat. Landgenoten lees hun partijprogramma, en u zult begrijpen wat ik met zwalken bedoel. Maak een juiste keuze, voor een land in diepe crisis en gooi Nederland niet in de uitverkoop!

© Maydana

Zoet is het af en toe een dwaas te zijn!

Zoet is het af en toe een dwaas te zijn!

De hemel vertoonde een zwarte opeenhoping van wolken. De donkere massa vormde een cumulus en plots verlichtte de bliksem de donkere hemel. De regen stroomde over haar gezicht en ze was in gedachten verzonken, denkend aan de voorbijgaande nacht, haar eeuwige "schaduw"die haar nachtrust weer hevig had verstoord en intense vermoeidheid speelden haar parten.
De weinige uren die ze had geslapen waren geëindigd in een ware nachtmerrie, een afschuwelijke droom, waarbij ze een verbond had gesloten met de duivel. Haar hart bonkte en haar ziel werd overtrokken door een donkere schaduw. Haar diepste gevoelens, de kwade genius en duistere gedachten van wraak. Haar binnenste borrelde van zwart vergif en ze dwaalde af naar de donkere wereld van het ongrijpbare.
Ontelbare blauwe plekken ontsierden haar ziel.

Nog steeds voelde ze de pijn van jaren, en haar ontmoeting met de duivel aan wie ze haar ziel had verkocht, trokken haar als een spiraal in de duisternis. Langzaam gleed ze in zijn paradijs van verderf. Rillingen van kou, maar ook warme gevoelens overspoelden haar.

Zijn zwarte gewaad maakte haar blind en een warm gevoel van broederschap drong haar lichaam binnen. Zijn doordringende ogen keken haar aan, zijn vage gezicht vormde een ijskoude glimlach. Ze voelde enige vertedering, maar ook de angst zich te bevinden in het paradijs van het ontoelaatbare. Ze was op weg een duivels verbond te sluiten en had het onweerstaanbare gevoel een medestander te hebben gevonden in haar onuitputtelijke zucht naar wraak.

Toch voerde ze een innerlijke strijd met haar intense haat, haar niet te stuiten boosheid en onmacht, maar vooral haar kwetsbaarheid en haar zoektocht naar vergeving. Ze herinnerde zich de vele malen dat ze God om vergeving had gesmeekt haar te behoeden voor al die zwarte gedachten en haar duisternis in licht te veranderen. Geen enkel teken! Had hij haar verlaten om het duivelse te ontdekken?

Haar gedachten dwaalden af naar haar medestander, die zich ontfermde over haar zwarte ziel. Er ontstond een duivelse flirt en ze dansten de dans der duistere machten. Hij raakte haar aan en zijn hand streek door haar lange haar, hij kuste haar voorhoofd en ze voelde zijn grenzeloze macht. De hitte van de hel verwarmde haar hart. Vaag zag ze haar "schaduw" branden, veroordeeld, en ze voelde de verbondenheid van zijn duivels plan. Vol afgrijzen keek ze naar het vuur, en hoorde ze de schreeuw van haar eeuwige schaduw die brandde in een zee van vlammen. Ze voelde de hand die haar leidde door de donker gangen van zijn duivels paradijs.

Eindelijk bevrijd van haar eeuwige schaduw, door satanse machten die haar zwarte gedachten hadden uitgevoerd. Nooit meer zou ze voelen wat boosheid, onmacht en kwetsbaarheid zouden zijn. Eindeloos liepen ze langs de donkere paden, en alles leek een eeuwigheid. Zijn zwarte gewaad omhulde haar lichaam, ze rilde en de duivel glimlachte. De flirt was voorbij en zijn beeld vervaagde, hij had haar verlaten.

De regen was opgehouden en de wolken trokken uiteen. Langzaam werd het licht. In de verte hoorde ze de bliksem die even de hemel verlichtte. De zon kwam te voorschijn en duwde de donkere wolken weg, haar stralen prikkelenden haar huid en ineens bedacht ze welk duivels plan in haar droom had plaatsgevonden. Ze besefte dat deze "uitstap"naar de ondoorgrondelijkheid haar ziel haar hadden bevrijd van wraakgevoelens, haat en onmacht en ze eindelijk kon lopen naar de zon, zonder schaduw en toen regende het zonnestralen.


Dulce est desipere in loco.
 (zoet is het af en toe een dwaas te zijn)
Horatius


Stuk uit mij verhalenbundel © maydana

Kreukelzone

Naarmate mijn houdbaarheidsdatum in zicht is, ondanks alle wellness- en schoonheidssalon, dure crèmes en allerlei ander hulpmiddelen, weiger ik tegenwoordig categorisch om na het opstaan in de spiegel te kijken. Als een dief in de nacht sluip ik langs de spiegels, om niet te worden geconfronteerd met de algemene kreukelzone van mijn gezicht, over de rest maar niet te spreken. De tand des tijds heeft geen enkele consideratie met mij en gaat gewoon zijn gang en knaagt er rustig op los. Ik weiger, om de nalatenschap van de over mij heen gewalste ‘vrachtwagen’ waar te nemen. Ik baan mij een weg naar de keuken, langs alle spiegels die ik overigens zelf heb opgehangen in een ver verleden, om ongezien naar de koffiemachine te komen. Knop aan, kopje eronder en dan op weg naar het toilet om het opgeslagen nachtwater te lozen.

Donders, hier hangt ook al een spiegel en verteld mij dat ik ’s morgens beslist niet moeders mooiste ben.

Bovendien constateer ik, dikke en bijna dichtgeslagen ogen, alsof ik nachtenlang aan de boemel ben geweest en mijn bed gemakshalve maar heb overgeslagen. Nee, dus, de dikke opgezette ogen heb ik te danken aan een akelig klein beestje, virus genaamd die mij via allerlei omwegen heeft bereikt. Een uiterst ongenode gast!De avond daarvoor begon ik  met een aantal wilde niesbuien, welgeteld dertig, waarbij het nodige water uit mijn ogen en neus kwam en ik maar tot één conclusie kon komen, snip verkouden! De pakken tissues waren niet aan te slepen en ik kreeg het zo koud, alsof ik expres in mijn nachtjapon buiten op het terras was gaan zitten om te checken of het echt wel zo koud was, als de weervrouw had verteld.

Lieve hemel, wat ben ik een gezegend mens dat mijn wederhelft, inmiddels gepensioneerd, altijd besluit een half uur later op te staan. Zo kunnen mijn kreukelzone zich langzaam herstellen en draait de teller van mijn houdbaarheidsdatum even terug, uiteraard door mijn dure crème en een plens koud water. Ik haal mijn koffie en kijk naar buiten waar de wereld wit en onschuldig lijkt. Waarom is mijn wederhelft geen beroemde plastische chirurg, waar ik gratis elke maand naar toe kan om liften, corrigeren en zuigen kan laten verrichten. Zeker zou hij dan zeggen; jij kost me meer dan ik verdien!

Gelukkig is hij een rechtlijnig denkende zakenman geweest, die de realiteit niet uit het oog verliest en de opkomende ouderdom gelaten over zich heen laat gaan, overigens telt zijn gelatenheid ook voor mij. Zijn gevleugelde woorden; ik heb er geen problemen mee!

Nee, natuurlijk niet, denk ik dan, die vrachtwagen slaat jou ook altijd over. Aan de andere kant is het natuurlijk wel zo, dat gezondheid de boventoon moet voeren, maar dat neemt niet weg, dat ik ’s morgens een soort van spiegelfobie ontwikkel. Misschien moet ik op iedere spiegel een groot etiket plakken met de tekst CARPE DIEM.

Laatst was ik weer even in Parijs om mijn roots weer te voelen, waarbij een bezoekje aan Galerie Lafayette altijd op mijn programma staat. Bij de afdeling Dior sprak een verkoper mij aan en vertelde voorzichtig dat hij een prima crème in de aanbieding had, die mij minstens 10 jaar jonger zou maken, vooral goed voor mijn kreukelzone. Bah, dacht ik, deze man heeft  ook al in de gaten dat mijn houdbaarheidsdatum bijna verlopen is. Kosten van dit wondermiddel in de aanbieding euro 620. Toch goedkoper als je wederhelft plastisch chirurg zou zijn, toch?

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat ik ’s morgens in alle vroegte en onder protest,  een soort van vermomming aanneem, die lijkt alsof ik een panty van Viola Holt over mijn gezicht heb getrokken. U weet wel hoe dat eruit ziet! Mijn kater trekt zich gelukkig niets aan van mijn vermommingtechniek en miauwd vrolijk, zonder zich te bekommeren om mijn ochtendlijke kreukelzone. Samen zien we het licht worden en het craquelé heeft is enigszins gladgestreken. Ach, ik houdt het maar op Carpe diem!

© Maydana

Het laatste lied, de laatste mooie dag!




Opnieuw maakte boosheid, ontroering en bewondering zich van mij meester. Opnieuw rolden mijn tranen. Indrukwekkend het acteerwerk, maar nog indrukwekkender het thema; depressie.

Een wereld van onbegrip van degene die deze ziekte overkomt, je kunt het niet uitleggen wat er gebeurd in je hoofd. Je omgeving merkt het niet, maar als de tekenen van dit verraderlijke fenomeen worden erkend, is het meestal te laat. 10.000 zelfmoorden per jaar laten families in wanhoop achter met de brandende vraag waarom?

Als de intens wanhopige heeft gekozen voor de vrijwillige dood, vraagt de familie zich na de suïcide af of zij hun dierbare ooit echt hebben gekend. Wat zal de toekomst brengen, maar ook het verleden staat te wankelen. Woede, boosheid en onmacht blijven achter,en zoveel vragen die nooit beantwoord worden.



“Der letzte schöne Tag”

Ze belt haar man met de woorden; het wordt later, wacht maar niet op mij met eten. Haar puberende dochter, die haar telefoontje als een soort controle ervaart, haar zoontje – op dat moment aan het voetballen – is er nog wat mam? Zo neemt ze afscheid om nooit meer terug te komen. Ze was arts en had zich een dodelijke injectie toegediend.

Dan begint de realiteit. Het uitzoeken van de kist, de plaats van begraven, en alles wat daarna komt. Het onbegrip en de verwijten van ouders en schoonouders, de dochter die stoïcijns reageert, de kleine jongen die in een wereld van fantasie leeft en elke dag de tafel dekt voor vier. En steeds weer het onbegrip waarom dit heeft kunnen gebeuren. Wat hebben ze niet gezien, hebben ze de signalen wel opgevangen en deze niet registreert? Ze beschuldigen elkaar dat ze de oorzaak zijn van haar vrijwillige dood. Het drama gaat door! Ze luisteren nog naar haar stem op het antwoordapparaat en ook hier is niets te merken van haar plan een einde aan haar leven te maken.

Het prachtige gedicht van Mascha Kaléko leidt tot een woede-uitbarsting van haar man, een ongekend tranendal en de shock van de keiharde waarheid. Ze is niet meer! Maar dit gedicht geeft haar diepere gevoelens, emoties en haar beslissing weer.

Ich werde fortgehn, Kind. Doch Du sollst leben und heiter sein.

In meinem jungen Herzen, brannte das goldne Licht.

Das hab ich Dir gegeben,

Und nun verlöschen meine Abendkerzen.

Das Fest ist aus, der Geigenton verklungen,

Gesprochen ist das allerletzte Wort.

Bald schweigt auch sie, die dieses Lied gesungen.

Sing Du es weiter, Kind, denn ich muss fort.

Den Becher trank ich leer, in raschem Zug

Und weiß, wer davon kostete, muss sterben .

Du aber, Kind, sollst nur das Leuchten erben

Und all den Segen, den es in sich trug:

Mir war das Leben wie ein Wunderbaum,

von dem in Sommernächten Psalmen tönen.

Nun sind die Tage wie ein geträumter Traum;

Und alle meine Nächte, alle - Tränen.

Ich war so froh. Mein Herz war so bereit.

Und Gott war gut. Nun nimmt er alle Gaben.

in Deiner Seele, Kind, kommt einst die Zeit,

soll, was ich nicht gelebt, Erfüllung haben.

Ich werde still sein, doch mein Lied geht weiter.

Gib Du ihm deinen klaren, reinen Ton.

Du sei ein großer Mensch, mein kleines kind.

Ich bin so müde - aber Du sei heiter.

(Mascha Kaléko)

Het drama van een zelfmoord, waar vele van ons mee worden geconfronteerd. Waar tot het einde van hun leven de vragen blijven. Een zware last voor achterblijvers. Maar de ongekende moed van degene die heeft besloten dat leven geen leven meer was. Depressie die een greep doet naar je eigen ik, je ziel, je emotie en je vast houdt in een wurggreep. De kwaliteit van leven is verdwenen en er is maar een uitweg. Die naar een onbekende wereld, zonder pijn! Rusteloosheid die verdwijnt, en vooral stilte in je hoofd.

Voor achterblijvers zal het leven nooit meer worden wat het was, omdat een mens had gekozen om niet meer te willen leven. Maar het leven gaat gewoon verder.

© Maydana

De fil is te zien op www.wdr.de/film