Translate

29-12-2013

Het laatste lied, de laatste mooie dag!

Boosheid, ontroering en bewondering maakten zich van mij meester. Opnieuw rolden mijn tranen. Indrukwekkend het acteerwerk, maar nog indrukwekkender het thema; depressie.
Een wereld van onbegrip van degene die deze ziekte overkomt, je kunt het niet uitleggen wat er gebeurd in je hoofd. Je omgeving merkt het niet, maar als de tekenen van dit verraderlijke fenomeen worden erkend, is het meestal te laat. 10.000 zelfmoorden per jaar laten families in wanhoop achter met de brandende vraag waarom?
Als de intens wanhopige heeft gekozen voor de vrijwillige dood, vraagt de familie zich na de suïcide af of zij hun dierbare ooit echt hebben gekend. Wat zal de toekomst brengen, maar ook het verleden staat te wankelen. Woede, boosheid en onmacht blijven achter,en zoveel vragen die nooit beantwoord worden.

“Der letzte schöne Tag”


Ze belt haar man met de woorden; het wordt later, wacht maar niet op mij met eten.Haar puberende dochter, die haar telefoontje als een soort controle ervaart, haar zoontje – op dat moment aan het voetballen – is er nog wat mam? Zo neemt ze afscheid om nooit meer terug te komen. Ze was arts en had zich een dodelijke injectie toegediend.
Dan begint de realiteit. Het uitzoeken van de kist, de plaats van begraven, en alles wat daarna komt. Het onbegrip en de verwijten van ouders en schoonouders, de dochter die stoïcijns reageert, de kleine jongen die in een wereld van fantasie leeft en elke dag de tafel dekt voor vier. En steeds weer het onbegrip waarom dit heeft kunnen gebeuren. Wat hebben ze niet gezien, hebben ze de signalen wel opgevangen en deze niet registreert? Ze beschuldigen elkaar dat ze de oorzaak zijn van haar vrijwillige dood. Het drama gaat door! Ze luisteren nog naar haar stem op het antwoordapparaat en ook hier is niets te merken van haar plan een einde aan haar leven te maken.
Het prachtige gedicht van Mascha Kaléko leidt tot een woede-uitbarsting van haar man, een ongekend tranendal en de shock van de keiharde waarheid. Ze is niet meer! Maar dit gedicht geeft haar diepere gevoelens, emoties en 
haar beslissing weer.

Ich werde fortgehn, Kind. Doch Du sollst leben und heiter sein.
In meinem jungen Herzen, brannte das goldne Licht.
Das hab ich Dir gegeben,
Und nun verlöschen meine Abendkerzen.
Das Fest ist aus, der Geigenton verklungen,
Gesprochen ist das allerletzte Wort.
Bald schweigt auch sie, die dieses Lied gesungen.
Sing Du es weiter, Kind, denn ich muss fort.
Den Becher trank ich leer, in raschem Zug
Und weiß, wer davon kostete, muss sterben .
Du aber, Kind, sollst nur das Leuchten erben
Und all den Segen, den es in sich trug:
Mir war das Leben wie ein Wunderbaum,
von dem in Sommernächten Psalmen tönen.
Nun sind die Tage wie ein geträumter Traum;
Und alle meine Nächte, alle - Tränen.
Ich war so froh. Mein Herz war so bereit.
Und Gott war gut. Nun nimmt er alle Gaben.
in Deiner Seele, Kind, kommt einst die Zeit,
soll, was ich nicht gelebt, Erfüllung haben.
Ich werde still sein, doch mein Lied geht weiter.
Gib Du ihm deinen klaren, reinen Ton.
Du sei ein großer Mensch, mein kleines kind.
Ich bin so müde - aber Du sei heiter.
(Mascha Kaléko)


Het drama van een zelfmoord, waar vele van ons mee worden geconfronteerd. Waar tot het einde van hun leven de vragen blijven. Een zware last voor achterblijvers. Maar de ongekende moed van degene die heeft besloten dat leven geen leven meer was. Depressie die een greep doet naar je eigen ik, je ziel, je emotie en je vast houdt in een wurggreep. De kwaliteit van leven is verdwenen en er is maar een uitweg. Die naar een onbekende wereld, zonder pijn! Rusteloosheid die verdwijnt, en vooral stilte in je hoofd.
Voor achterblijvers zal het leven nooit meer worden wat het was, omdat iemand had gekozen om niet meer te willen leven. Maar gaat het leven gewoon verder.

© Maydana


28-12-2013


Proloog


De pijn dwingt me mijn ogen gesloten te houden. Als ik mijn
arm optil om mijn voorhoofd te masseren, slaat hij ergens
tegen aan. Een wand? Een kast? Mijn oogleden trillen. Ergens
boven me is een smalle lichtspleet in een verder compleet
donkere ruimte.
Terwijl de rest van mijn hoofd ook ontwaakt, hoor ik een
zacht gekreun. Ben ik dat?
Ik lig op mijn rug en voel om me heen. Een stugge stof
omringt me, met direct daarachter iets hards, als een
afgesloten ruimte.
Met een schok open ik mijn ogen en kom ik razendsnel
overeind. Ik stoot mijn hoofd en klap net zo hard weer terug
op iets wat de naam kussen niet verdient.

Ik weet het allemaal weer. En terwijl het gesprek terugkomt
– wanneer was het? – lift de radeloosheid net zo hard mee.
Zijn wanhopige ogen, de woorden met een verkeerde kleur,
zijn armen, de scherpe pijn. En de kist die uitnodigend
openstond.
‘Samen weg. Dat wilde je toch, Pien? Maar niet met mij, hè?
Niet met mij!’
Ik heb gesmeekt, maar ik kon niet tegen hem op.
Terwijl ik de lichtspleet aftast dringt het tot me door. Levend
begraven. De benauwdheid drukt mijn borstkas in tot ik zo
snel begin te ademen dat ik bang ben te gaan hyperventileren.
‘Rustig, Pien. Blijf rustig. Doe het voor Eva,’ fluister ik.
Mijn woorden worden direct geabsorbeerd door de stilte,
waardoor de gewenste rust nog verder wegdrijft. Pas als ik
mijn handen op mijn buik leg en me heel sterk concentreer op
mijn ademhaling, word ik langzaam wat rustiger. ‘Levend begraven, dat wel. Onder de grond, dat niet.’ Ik zeg
de woorden hardop zodat ze beter tot me doordringen. Ik mag
de angst geen kans geven. De lichtspleet trekt weer mijn
aandacht. ‘Niet onder de grond,’ herhaal ik voor alle
zekerheid, zodat het goed in mijn brein wordt opgeslagen,
waar paniek op de loer ligt.

Voorzichtig probeer ik op mijn zij te draaien, maar de ruimte
is te beperkt. Al snel zit ik klem tussen de deksel en bodem
van mijn doodskist. Ik duw hard tegen de deksel, zet mijn
lichaam als hefboom in, maar er is geen beweging in te
krijgen. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik niet
weet welke ik het eerst vast moet grijpen. Ik moet eruit. Eva is
in gevaar!
Ik bons met mijn vuist tegen de deksel en schreeuw zo hard
als ik kan: ‘Hallo! Help me, ik zit opgesloten. Haal me hier
uit.’ Spits dan mijn oren, wil elk klein geluidje op kunnen
vangen, maar hoor alleen stilte om me heen.
Het is warm, en een haar kriebelt vervelend op mijn
voorhoofd. Omzichtig breng ik een hand langs mijn lichaam
naar boven en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Is er wel
voldoende lucht? Wordt het mijn dood, hier in deze afgesloten
ruimte? Of is het alleen maar inbeelding? Hij wil me niet
dood, toch?
Net als ik weer wil bonzen hoor ik iets. Geschuifel. Een
ademhaling. Gesnuif.
‘Help me,’ schreeuw ik uit alle macht, terwijl ik opnieuw
hard tegen de deksel ram.
Weer geritsel, en dan niets meer. Weg.

De beklemmende stilte omsluit me. Ik wil huilen, me
overgeven aan de wanhoop. Niemand is geïnteresseerd in mij.
Niet meer. Zijn zorgvuldig opgebouwde getreiter heeft me tot
uitschot gemaakt. Compleet verlaten door iedereen. Met mijn beide onderarmen tegen de deksel aan gedrukt laat ik mijn
tranen lopen.
Ik ben niet belangrijk. Voor niemand. Maar het gaat mij om
Eva. Nu ik hier begraven ben, loopt zij groot gevaar en is er
niemand meer om mijn dochter te beschermen.


Uit het boek  Ik volg je van Marelle Boersma, haar nieuwste thriller over stalking

Meer over Marelle Boersma kunt u vinden op www.marelleboersma.nl


22-12-2013

Ik volg je.....met dank aan Marelle Boersma

Dank aan Marelle Boersma, die met haar boek  "Ik volg je " de problematiek van stalking heeft aangepakt. In mijn volgende blog zal ik een uitgebreide recensie schrijven over deze thriller. Onderstaand een klein stukje van mijn aantekeningen. 

Bij de boekpresentatie op 30 november 2013 in Amsterdam, kreeg ik eindelijk het gevoel dat ik de "thriller"van mijn leven kon afsluiten. Alles was aan het papier toevertrouwd, het was een boek geworden, een boek waar elke bladzijde je rillingen bezorgd en dat kan HIJ me nooit meer afnemen.

Dank Marelle, dank redactie van Vrouw voor het interview,  dank aan Boris Dittrich, dank aan de Paul Zornig Show, eindelijk kan ik na 14 jaar stilzwijgen vertellen, wat een impact deze ex-politieman op mijn leven heeft gehad.




Een stalker is een altijd aanwezige, verstikkende werkelijkheid. Soms aanwezig, zichtbaar! Maar altijd aanwezig, onzichtbaar! Ze beïnvloeden je hele leven, dag na dag, vierentwintig uur! Soms ben je een willekeurig slachtoffer, soms is het een oude liefde of een ex. Na ruim veertien jaar gestalkt te zijn, mag ik mezelf tot een expert rekenen in de mistige wereld van stalking. Na vele rechtszaken, straatverbod en allerlei andere maatregelen heeft een stalker altijd nog de doos van Pandora, waar hij als een tovenaar nieuwe, onbegrijpelijke tot waanzinnige ideeën tovert, om je leven tot een hel te maken.


Hij heeft je “tweede agenda”, weet altijd wat je doet en waar je bent. Angst wordt rechts je schaduw, je stalker is de schaduw links…..altijd aanwezig! Bedreigingen zijn aan de orde van de dag, stenen vliegen door je ruiten, ratten liggen in je brievenbus, je kind wordt bedreigd en je mobiel heeft geen rust. Een andere nummer bleek geen optie, want ook dat is voor een stalker geen obstakel. Vele malen verhuizen onder geheimhouding werkt ook niet, hij weet je te vinden. Je auto is vele malen het doel van vernieling. Tot het moment dat hij je te pakken heeft en zijn dienstpistool tegen je slaap duwt; jij gaat eraan, ik ga door tot je gek wordt en jezelf voor de trein gooit, dan past hou ik op. Op dat moment dacht ik,; schiet me dood, ik wil rust. Ik was geen moment bang, het zou maar een seconde duren dacht ik. Ik smeekte hem te schieten, maar hij lachte en zei; dat zou je wel willen, je zult lijden en elke dag de angst voelen.


Inmiddels zit hij vast in het buitenland, alle rechtszaken zijn achter de rug en ik bedank het korps waar hij werkte voor hun niet-medewerking, het OM voor hun laksheid en justitie die me nooit serieus heeft genomen.
Dank dat u meegewerkt heeft aan de 14 verloren, kostbare jaren van mijn leven, maar vooral dank aan het politiekorps die hem de hand boven het hoofd heeft gehouden.
Ook zij hebben zich laten manipuleren, zoals hij mij heeft gemanipuleerd. Dank aan alle niet-medewerking van instanties, waar ik me toe gewend heb, die me in goed Nederlands hebben laten stikken. Dank aan de prutadvocaten die me veel geld hebben gekost, en me nooit ter wille zijn geweest, want hij was ex-politieman.
Tijd voor een boek over 14 jaar terreur, en het niet functioneren van politie, justitie, rechters en OM!


© maydana


www.marelleboersma.nl
www.bol.com