Een aantal maanden geleden had je besloten, dat je leven was geleefd. Geen gemopper, geen angst, alleen je eeuwige glimlach. Maanden voor je overlijden gaf je al in weinig woorden aan, dat het is genoeg was geweest. Negenentachtig prachtvolle jaren, zonder nare ziektes, ondanks de gewone ouderdomskwaaltjes, hadden van jou een heerlijke mens gemaakt, die altijd vrolijk en opgewekt was, en van klagen was geen sprake. De verpleging was dol op je en in drie talen vertelde je de mooiste herinneringen. Je eindigde altijd met de woorden – ik ben een gelukskind – een leven van veel mooie, maar ook minder mooie dingen. Je was een tevreden mens.
Kort vóór je overlijden werd je opgenomen in het ziekenhuis, en je glimlachte. Ik week weinig of niet van je bed en we waren nog even samen moeder en dochter. Je vertelde me dingen uit je leven, sommige wist ik al, maar andere kwamen als een verrassing. Ik hield je oude handen vast en kuste je voorhoofd. Teer als een gewond vogeltje lag je tussen de witte lakens. Op die bewuste zondagmorgen besloot je in alle eenzaamheid je ogen voor altijd te sluiten. Alleen, zonder mij! Stilte!
De laatste keer dat ik je zag, woonde de hemel al in je ogen, je was al half op weg, je laatste reis, naar dat verre land van morgen. Naar het glanzende licht van de ondergaande zon. Over bergen en dalen, naar de bron van eeuwig leven. Lieve Mam, ik wens je vlinders, bloemen en regenbogen, want de laatste keer dat ik je zag, altijd nog die stille glimlach.
Aanvaard deze reis naar al de dierbaren die ons al hebben verlaten en sluit ze in je armen.
Wij zullen je moeten loslaten en daar is heel veel liefde voor nodig. Wij proberen de leegte die je achterlaat, op te vullen, en vooral de herinneringen koesteren.
Laat je meedragen door de wind, luister naar het geruis van de zee, als wij allen je zullen begeleiden op de geplaveide weg van liefde en genegenheid.
Lieve allemaal, bedankt dat jullie aanwezig wilden zijn om in alle eenvoud afscheid te nemen van een heel bijzondere, markante, kleine, frêle vrouw.
Dank aan mijn dierbare vriend Thijs van Leer, die dit afscheid met zijn prachtige muziek een extra dimensie heeft gegeven.
I't s time to say goodby, één goede reis en laat je dragen door de wind, terug naar de kust!
© Maydana
30-05-2010
De geur van versgebakken brood
Vandaag gun ik mezelf een luie, sobere en saaie zondag . De hele week was het al rennen en vliegen, de Stichting vroeg nogal wat aandacht, en mijn werkgever stond aan me te trekken voor enkele nieuwe items bij onze Oosterburen.
Vanmorgen opgestaan, iets later, als ik me kan herinneren in de laatste jaren. Grijp naar mijn badjas en maakte de gang naar de koffiemachine. Doe het raam in mijn kantoor open en luister naar de overdadige zang van de meest verschillende vogels die mijn achtertuin bevolken. Rust en stilte overvallen me op deze zondag, zeker na de enerverende afgelopen week, waarbij ik me ineens realiseer dat het nooit meer zo zou worden als toen.
Sinds korte tijd ben ik weer terug in ons bekende polderland, na vele jaren als correspondent bij onze zuiderburen te hebben gewerkt.
Ik pak mijn stapel kranten, de andere kranten leg ik opzij, waar ik gisteren niet aan was toegekomen. Mijn oog viel op een artikel ‘Vers brood op zondag ‘. Ineens bedacht ik dat ik eigenlijk in al mijn buitenlandse jaren buitengewoon verwend ben geweest, om elke zondagmorgen snel langs de bakker te gaan voor verse croissants en andere verleidelijke producten, maar vooral de geur van versgebakken brood. Daarna vliegenvlug naar huis, waar mijn huisgenoten inmiddels de ontbijttafel hadden gedekt en de kakelverse eieren van mijn overbuurman de eierdopjes vulden.
Ineens besefte ik dat ik elke week, op mijn boodschappendag, croissants en brood mee neem en ik deze
op zondagmorgen krampachtig probeer vers te krijgen in mijn toch wel geavanceerde oven. Waren we vergeten hoe het smaakte destijds, alles vers van de bakker, krakend en geurend en je smaakpupillen tot het uiterste activeren.
Brood is een onderdeel van mijn leven, waarmee ik mijn buikje vol kan eten, wellicht mijn mediterrane bloed, want zonder brood is een maaltijd voor mij niet compleet.
Dat de bakkers van Nederland op zondagmorgen ons misschien willen trakteren op vers en geurend brood kan ik alleen maar toejuichen. In België en Frankrijk is dit heel gewoon, vers brood is er bijna de hele dag en zeven dagen van de week.Volgens politiek Den Haag mogen bakkers ons op zondag verrassen met vers brood Aan de andere kant denk ik, hebben deze politici niets anders te doen dan aan openingstijden van bakkers te denken en ons op de zondag verse croissants en brood laten kopen. Misschien willen de oververmoeide bakkers wel een vrije dag en hebben geen zin om zondagmorgen in alle Gods vroegte te kneden en te zweten. Toch denk ik stiekem, misschien doen ze het! Kan ik op zondagmorgen even naar de warme bakker om de hoek voor mijn zo geliefde zondagmorgen ontbijt met de geur van vers gebakken brood.
© Maydana
Vanmorgen opgestaan, iets later, als ik me kan herinneren in de laatste jaren. Grijp naar mijn badjas en maakte de gang naar de koffiemachine. Doe het raam in mijn kantoor open en luister naar de overdadige zang van de meest verschillende vogels die mijn achtertuin bevolken. Rust en stilte overvallen me op deze zondag, zeker na de enerverende afgelopen week, waarbij ik me ineens realiseer dat het nooit meer zo zou worden als toen.
Sinds korte tijd ben ik weer terug in ons bekende polderland, na vele jaren als correspondent bij onze zuiderburen te hebben gewerkt.
Ik pak mijn stapel kranten, de andere kranten leg ik opzij, waar ik gisteren niet aan was toegekomen. Mijn oog viel op een artikel ‘Vers brood op zondag ‘. Ineens bedacht ik dat ik eigenlijk in al mijn buitenlandse jaren buitengewoon verwend ben geweest, om elke zondagmorgen snel langs de bakker te gaan voor verse croissants en andere verleidelijke producten, maar vooral de geur van versgebakken brood. Daarna vliegenvlug naar huis, waar mijn huisgenoten inmiddels de ontbijttafel hadden gedekt en de kakelverse eieren van mijn overbuurman de eierdopjes vulden.
Ineens besefte ik dat ik elke week, op mijn boodschappendag, croissants en brood mee neem en ik deze
op zondagmorgen krampachtig probeer vers te krijgen in mijn toch wel geavanceerde oven. Waren we vergeten hoe het smaakte destijds, alles vers van de bakker, krakend en geurend en je smaakpupillen tot het uiterste activeren.
Brood is een onderdeel van mijn leven, waarmee ik mijn buikje vol kan eten, wellicht mijn mediterrane bloed, want zonder brood is een maaltijd voor mij niet compleet.
Dat de bakkers van Nederland op zondagmorgen ons misschien willen trakteren op vers en geurend brood kan ik alleen maar toejuichen. In België en Frankrijk is dit heel gewoon, vers brood is er bijna de hele dag en zeven dagen van de week.Volgens politiek Den Haag mogen bakkers ons op zondag verrassen met vers brood Aan de andere kant denk ik, hebben deze politici niets anders te doen dan aan openingstijden van bakkers te denken en ons op de zondag verse croissants en brood laten kopen. Misschien willen de oververmoeide bakkers wel een vrije dag en hebben geen zin om zondagmorgen in alle Gods vroegte te kneden en te zweten. Toch denk ik stiekem, misschien doen ze het! Kan ik op zondagmorgen even naar de warme bakker om de hoek voor mijn zo geliefde zondagmorgen ontbijt met de geur van vers gebakken brood.
© Maydana
28-05-2010
Service, weet u wat dat is?
Mijn mobiel bleef stil, dagenlang!. Vreemd, want dat ellendige ding had de gewoonte om op de meest onmogelijke tijden mijn rust te verstoren. Blijkbaar was ik niet meer populair en had telefoonstilte zijn intrede gedaan. Toch vreemd, en ik vroeg mijn collega even de moeite te nemen mij te bellen. Hij keek mij uiterst vreemd aan, en riep is het weer zover, controlfreak. Wees blij dat dat ding niet over gaat, lekker rustig!
Ik probeerde nog uit te leggen dat dit niet normaal was, maar hij wuifde mijn argumentatie weg. Oké, ik bel wel, freakje.
Ik keek gespannen naar mijn mobiel en het bleef akelig rustig, zelfs doodstil. Nou, opperde mijn collega, die is dus gaan hemelen, tijd voor een nieuwe.
’s Middags spoedde ik mij naar een van onze grootste Mediaconcerns en zocht met veel elan naar een nieuwe rustverstoorder. Keuze genoeg, de verkoper wilde me nog een nieuw abonnement verkopen en was hevig teleurgesteld dat ik daar geen interesse voor had. U krijgt een prachtig en van alle gemakken voorziene nieuwe telefoon, riep hij wanhopig.
Beste man, zei ik lichtelijk geïrriteerd ik heb een abonnement, ik wil gewoon een nieuwe telefoon. Let wel telefoon, waar je mee kunt bellen en gebeld worden en verder niet al teveel poespas. Want dat kost me dagen om beschrijving door te lezen en daar heb ik toevallig geen zin in. Toch viel ik voor een mooi design toestel, want het oog wil tenslotte ook wat.
Mijn besluit stond vast, dit toestel moest het worden. De simkaart plaatsen en hup de rust kon weer worden verstoord. Tot mijn verbazing zag ik dat er meer dan 35 oproepen waren geweest tijdens dat mijn oude toestel de geest had gegeven.
Enigszins opgelucht verliet ik het Mediaconcern. Even tijd nemen om wat te spelen en mijn onbeantwoorde oproepen door te nemen.
Een week verder werd het weer akelig stil en mijn nieuwe mobiel had blijkbaar vakantie genomen. Na controle bleek hij het dus te hebben opgegeven. Uiteraard was de weg naar de winkel aangezegd en de afdeling service vertelde me na uitvoerig onderzoek dat het door mij aangeschafte toestel tot enige mankementen vertoonde en het moest worden opgestuurd naar de fabrikant. ‘Hebt u een leentoestel voor mij ‘, vroeg ik in mijn onschuld. ‘Nee’, daar doen we niet aan.
Dus was het gevolg dat ik zonder mobiel de deur uitliep en bedacht dat ik thuis nog een antieke mobiel had en deze misschien nog te gebruiken was. Zo gezegd, zo gedaan.
Drie weken later werd ik gebeld dat mijn nieuwe toestel weer was gearriveerd. Na het gebruik van enkele dagen, gaf het weer de geest en volgde ik opnieuw dezelfde procedure.
Opnieuw moest mijn antieke mobiel dienst doen en weer duurde het ruim drie weken dat ik van mijn nieuwe aankoop gebruik kon maken. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat dit weer een ‘Maandagstoestel ‘was en ik de hoofdprijs had gekocht.
Uiteindelijk kreeg ik mijn nieuwe aankoop terug, maar het bleef haperen en vele wegen leiden blijkbaar naar dit mediaconcern, maar ik had er genoeg van. Vanaf nu had ik me strikt voorgenomen naar een belwinkel te gaan, zocht een nieuw toestel uit en tot op heden heb ik geen enkel probleem ondervonden. Het design prul heb ik in de doos gestopt en laten verdwijnen in de kast. Om er nooit meer naar om te kijken, maar vooral te denken aan de prachtige en weloverwogen service die grote bedrijven bieden aan hun klanten.
Geef mij maar de buurtwinkels, daar waar je nog als klant wordt behandeld en services nog hoog in het vaandel staat.
© Maydana
Ik probeerde nog uit te leggen dat dit niet normaal was, maar hij wuifde mijn argumentatie weg. Oké, ik bel wel, freakje.
Ik keek gespannen naar mijn mobiel en het bleef akelig rustig, zelfs doodstil. Nou, opperde mijn collega, die is dus gaan hemelen, tijd voor een nieuwe.
’s Middags spoedde ik mij naar een van onze grootste Mediaconcerns en zocht met veel elan naar een nieuwe rustverstoorder. Keuze genoeg, de verkoper wilde me nog een nieuw abonnement verkopen en was hevig teleurgesteld dat ik daar geen interesse voor had. U krijgt een prachtig en van alle gemakken voorziene nieuwe telefoon, riep hij wanhopig.
Beste man, zei ik lichtelijk geïrriteerd ik heb een abonnement, ik wil gewoon een nieuwe telefoon. Let wel telefoon, waar je mee kunt bellen en gebeld worden en verder niet al teveel poespas. Want dat kost me dagen om beschrijving door te lezen en daar heb ik toevallig geen zin in. Toch viel ik voor een mooi design toestel, want het oog wil tenslotte ook wat.
Mijn besluit stond vast, dit toestel moest het worden. De simkaart plaatsen en hup de rust kon weer worden verstoord. Tot mijn verbazing zag ik dat er meer dan 35 oproepen waren geweest tijdens dat mijn oude toestel de geest had gegeven.
Enigszins opgelucht verliet ik het Mediaconcern. Even tijd nemen om wat te spelen en mijn onbeantwoorde oproepen door te nemen.
Een week verder werd het weer akelig stil en mijn nieuwe mobiel had blijkbaar vakantie genomen. Na controle bleek hij het dus te hebben opgegeven. Uiteraard was de weg naar de winkel aangezegd en de afdeling service vertelde me na uitvoerig onderzoek dat het door mij aangeschafte toestel tot enige mankementen vertoonde en het moest worden opgestuurd naar de fabrikant. ‘Hebt u een leentoestel voor mij ‘, vroeg ik in mijn onschuld. ‘Nee’, daar doen we niet aan.
Dus was het gevolg dat ik zonder mobiel de deur uitliep en bedacht dat ik thuis nog een antieke mobiel had en deze misschien nog te gebruiken was. Zo gezegd, zo gedaan.
Drie weken later werd ik gebeld dat mijn nieuwe toestel weer was gearriveerd. Na het gebruik van enkele dagen, gaf het weer de geest en volgde ik opnieuw dezelfde procedure.
Opnieuw moest mijn antieke mobiel dienst doen en weer duurde het ruim drie weken dat ik van mijn nieuwe aankoop gebruik kon maken. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat dit weer een ‘Maandagstoestel ‘was en ik de hoofdprijs had gekocht.
Uiteindelijk kreeg ik mijn nieuwe aankoop terug, maar het bleef haperen en vele wegen leiden blijkbaar naar dit mediaconcern, maar ik had er genoeg van. Vanaf nu had ik me strikt voorgenomen naar een belwinkel te gaan, zocht een nieuw toestel uit en tot op heden heb ik geen enkel probleem ondervonden. Het design prul heb ik in de doos gestopt en laten verdwijnen in de kast. Om er nooit meer naar om te kijken, maar vooral te denken aan de prachtige en weloverwogen service die grote bedrijven bieden aan hun klanten.
Geef mij maar de buurtwinkels, daar waar je nog als klant wordt behandeld en services nog hoog in het vaandel staat.
© Maydana
27-05-2010
Wat heb ik toch met Maarten van Rossem?
Maarten van Rossem, Amerika-deskundige en tegenwoordig polderjongen. Wel een heel andere tak van sport, zullen we maar zeggen. Eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, want van Rossem heeft ongemerkt mijn hart gestolen. In welke hoedanigheid hij ook op de buis verschijnt, het is en blijft een boeiende vertoning. Zijn ironische sarcasme, zijn vlijmscherpe opmerkingen, zijn een streling voor mijn oor.
Of het nu een optreden is, want zo mag je het wel noemen, bij Pauw&Witteman of een ander actualiteitenprogramma, altijd is hij het vlaggenschip. Zijn onafscheidelijke coltruin, verwarde haren, zijn niet te evenaren rake opmerkingen, doorspekt met het nodige cynisme.
Van Rossem heeft zó zijn eigen mening over het land der onbegrensde mogelijkheden, hoewel dat tegenwoordig nog maar de vraag is, gezien de situatie in Amerika.
Van Rossem presenteerde een programma bij de NCRV over ons polderlandje. Je zou er bijna christelijk van worden. In een lichte regenjas struint hij in begeleiding van de camera de schoonheden van ons land af. Bovendien heeft hij blijkbaar contact met onze lieve heer, volgens zijn zeggen, hoewel enige christelijkheid hem wereldvreemd is.
Regen of geen regen, van Rossem baant zich een weg door de modder. Op een van de eilanden of Drenthe. Van Rossem op reis in Nederland. Een grappige combinatie, NCRV en van Rossem. Niet iets wat je meteen als normaal kunt beschouwen.
Het blijft stoer met een vleugje van Rossem-saus. Je proeft het! De juist gekozen woorden, doordrenkt met zijn sarcasme, al is het maar over een Friese terp.
Maarten blijft mij boeien, ondanks zijn voornaam Ik moet altijd denken aan een vroeger vriendje, en dat roept bij deze naam niet al te goede herinnering op. Dus noem ik hem maar van Rossem. Bovendien zou ik me goddelijk voelen als ik ook maar 20% van zijn onverstoordheid, zijn cynisme en sarcasme zou kunnen overnemen. Ik hang aan zijn lippen en misschien beantwoordt dit mijn vraag; dat ik heb met van Rossem!
© Maydana
Of het nu een optreden is, want zo mag je het wel noemen, bij Pauw&Witteman of een ander actualiteitenprogramma, altijd is hij het vlaggenschip. Zijn onafscheidelijke coltruin, verwarde haren, zijn niet te evenaren rake opmerkingen, doorspekt met het nodige cynisme.
Van Rossem heeft zó zijn eigen mening over het land der onbegrensde mogelijkheden, hoewel dat tegenwoordig nog maar de vraag is, gezien de situatie in Amerika.
Van Rossem presenteerde een programma bij de NCRV over ons polderlandje. Je zou er bijna christelijk van worden. In een lichte regenjas struint hij in begeleiding van de camera de schoonheden van ons land af. Bovendien heeft hij blijkbaar contact met onze lieve heer, volgens zijn zeggen, hoewel enige christelijkheid hem wereldvreemd is.
Regen of geen regen, van Rossem baant zich een weg door de modder. Op een van de eilanden of Drenthe. Van Rossem op reis in Nederland. Een grappige combinatie, NCRV en van Rossem. Niet iets wat je meteen als normaal kunt beschouwen.
Het blijft stoer met een vleugje van Rossem-saus. Je proeft het! De juist gekozen woorden, doordrenkt met zijn sarcasme, al is het maar over een Friese terp.
Maarten blijft mij boeien, ondanks zijn voornaam Ik moet altijd denken aan een vroeger vriendje, en dat roept bij deze naam niet al te goede herinnering op. Dus noem ik hem maar van Rossem. Bovendien zou ik me goddelijk voelen als ik ook maar 20% van zijn onverstoordheid, zijn cynisme en sarcasme zou kunnen overnemen. Ik hang aan zijn lippen en misschien beantwoordt dit mijn vraag; dat ik heb met van Rossem!
© Maydana
21-05-2010
Spreken in geheimtaal
Nederlanders hebben een voorliefde voor afkortingen. We leven elke dag met OZB, NS, Nibud, HAVO, VWO, KLM, BN’er en nog veel meer. De Nederlandse taal is rijk aan afkortingen, veel meer dan welke taal dan ook.
Bovendien is Nederlands geen gemakkelijke taal om te leren. Voor degene die het proberen, wordt het nog eens extra moeilijk gemaakt door het veelvuldige gebruik van afkortingen en samengestelde woorden.
Een nieuw naslag werk is “Dictionary of Dutchness”, een handboek voor het Nederlands én Nederland, geschreven door twee Engelse journalisten, die al vele jaren wonen en werken in Nederland.
Soms zijn het raadselachtige afkortingen, zoals VVE ( Vereniging van eigenaren), REA ( Raad voor Economische Aangelegenheden ), WABO (Wet algemene bepalingen omgevingsrecht).
Wat betekent de naam BOB? Bent u recent nog bij de HEMA geweest? Is er inderdaad een gebrek aan VOC-mentaliteit? Wat betekenen de woorden vlakkevloertheater, sta-op-stoel, pietjepreciezerig, vloekmonitor, natuurlijk zijn dit maar een paar voorbeelden.
Brieven die bij ons Nederlanders in de bus vallen staan bol van afkortingen. En niemand vraagt zich af waar ze vandaan komen. De gemeente heft OZB, je werkgever zet je ATV op een rij, OM is ingeburgerd, evenals M.E en T.B.S.
Dit alles heeft te maken met ons-spreekt-ons. Het is een code en als je die breekt
hoor je erbij. In de Dictionary zijn veel van die begrippen voorzien van uitleg. Een taal leren is één ding, de taal begrijpen wordt al lastiger.
Voor ons Nederlanders kan dit boek ook handig zijn, om uitleg te geven aan al onze afkortingen. Woorden als hangjongeren, Zalmnorm, Vogelaarwijk, hangouderen en nog veel meer geven aan, het gemak waarmee we de woorden achter elkaar zetten en waarbij dan nieuwe begrippen ontstaan.
Laten we ook de Sms-taal die jongeren hanteren vooral niet vergeten. Ook hier begrijpt de oudere generatie niets van. Een gegeven wat ook van afkortingen aan elkaar hangt en uitleg behoeft, voor niet kenners van deze geheime taal.
Is het gemakzucht van ons aan anderen niet te willen uitleggen waarover het gaat?
© Maydana
Bovendien is Nederlands geen gemakkelijke taal om te leren. Voor degene die het proberen, wordt het nog eens extra moeilijk gemaakt door het veelvuldige gebruik van afkortingen en samengestelde woorden.
Een nieuw naslag werk is “Dictionary of Dutchness”, een handboek voor het Nederlands én Nederland, geschreven door twee Engelse journalisten, die al vele jaren wonen en werken in Nederland.
Soms zijn het raadselachtige afkortingen, zoals VVE ( Vereniging van eigenaren), REA ( Raad voor Economische Aangelegenheden ), WABO (Wet algemene bepalingen omgevingsrecht).
Wat betekent de naam BOB? Bent u recent nog bij de HEMA geweest? Is er inderdaad een gebrek aan VOC-mentaliteit? Wat betekenen de woorden vlakkevloertheater, sta-op-stoel, pietjepreciezerig, vloekmonitor, natuurlijk zijn dit maar een paar voorbeelden.
Brieven die bij ons Nederlanders in de bus vallen staan bol van afkortingen. En niemand vraagt zich af waar ze vandaan komen. De gemeente heft OZB, je werkgever zet je ATV op een rij, OM is ingeburgerd, evenals M.E en T.B.S.
Dit alles heeft te maken met ons-spreekt-ons. Het is een code en als je die breekt
hoor je erbij. In de Dictionary zijn veel van die begrippen voorzien van uitleg. Een taal leren is één ding, de taal begrijpen wordt al lastiger.
Voor ons Nederlanders kan dit boek ook handig zijn, om uitleg te geven aan al onze afkortingen. Woorden als hangjongeren, Zalmnorm, Vogelaarwijk, hangouderen en nog veel meer geven aan, het gemak waarmee we de woorden achter elkaar zetten en waarbij dan nieuwe begrippen ontstaan.
Laten we ook de Sms-taal die jongeren hanteren vooral niet vergeten. Ook hier begrijpt de oudere generatie niets van. Een gegeven wat ook van afkortingen aan elkaar hangt en uitleg behoeft, voor niet kenners van deze geheime taal.
Is het gemakzucht van ons aan anderen niet te willen uitleggen waarover het gaat?
© Maydana
20-05-2010
Zijn we echt zo asociaal?
Volgens SIRE zijn we behoorlijk asociaal. Blijkbaar zijn we ons daarvan niet bewust, maar dat betwijfel ik ten zeerste. SIRE vindt dat 95% van onze landgenoten asociaal gedrag vertonen.
We smakken, boeren en laten winden in het openbaar. We vertonen een agressief verkeersgedrag. Pikken gauw een parkeerplaats in en laten degene die rustig staat te wachten in verbijstering achter. Als weg(mis)bruiker slaan we helemaal de plank mis, onze rijstijl wordt met de dag agressiever.
Het woord anticiperen kennen we allang niet meer, en toepassen is geheel uit de mode.
Dan hebben nog ons vertrouwde mobiel, dat te pas en te onpas wordt gebruikt en uitermate storend kan zijn. Overal wordt gebeld en ongewild wordt je luistervink van allerlei onzinnige gesprekken, totaal overbodig. Erger nog, de gebelde vind het nodig met een volume te antwoorden, dat een vroegere stadsomroeper er nog wat van kon leren. Het grootste gedeelde van de bevolking loopt, fiets of rijdt auto met een mobiel in de hand. Blijkbaar zijn we allemaal reuze populair en dient de omgeving hiervan getuige te zijn.
Ons gedrag aan de kassa in de supermarkt laat ook te wensen over en we worden mopperkonten als we te lang moeten wachten. We rijden bewust of onbewust met ons winkelkarretje tegen de hielen aan van onze medemens, en een excuus hoeft u niet te verwachten.
We laten onze hond uit en zijn achterblijfselen laten we rustig liggen voor de ingang van onze buurman.
We zitten te zeuren over een paar takken van de buren die in onze tuin hangen en schakelen de Rijdende Rechter in om dit akkefietje op te lossen. Want communiceren met onze medemens is niet meer aan de orde. De Rijdende rechter heeft het berendruk door allerlei kleine, nietszeggende zaken, die makkelijk opgelost zouden kunnen worden, als men het woord communicatie niet had verbannen.
We schrijven ons helemaal gek op allerlei forums om onze frustraties te uiten. We beledigen anderen en hebben geen enkel respect meer voor iemands mening. Internet is hierbij het ideale medium om je grieven en beledigingen ten aanzien van anderen te verwoorden.
Zijn we een grote Tokkie-familie geworden en respectloos ten aanzien van onze medemens?
SIRE zal er nog een klus aan hebben, maar geloof me, niet iedereen is toch asociaal!
© Maydana
We smakken, boeren en laten winden in het openbaar. We vertonen een agressief verkeersgedrag. Pikken gauw een parkeerplaats in en laten degene die rustig staat te wachten in verbijstering achter. Als weg(mis)bruiker slaan we helemaal de plank mis, onze rijstijl wordt met de dag agressiever.
Het woord anticiperen kennen we allang niet meer, en toepassen is geheel uit de mode.
Dan hebben nog ons vertrouwde mobiel, dat te pas en te onpas wordt gebruikt en uitermate storend kan zijn. Overal wordt gebeld en ongewild wordt je luistervink van allerlei onzinnige gesprekken, totaal overbodig. Erger nog, de gebelde vind het nodig met een volume te antwoorden, dat een vroegere stadsomroeper er nog wat van kon leren. Het grootste gedeelde van de bevolking loopt, fiets of rijdt auto met een mobiel in de hand. Blijkbaar zijn we allemaal reuze populair en dient de omgeving hiervan getuige te zijn.
Ons gedrag aan de kassa in de supermarkt laat ook te wensen over en we worden mopperkonten als we te lang moeten wachten. We rijden bewust of onbewust met ons winkelkarretje tegen de hielen aan van onze medemens, en een excuus hoeft u niet te verwachten.
We laten onze hond uit en zijn achterblijfselen laten we rustig liggen voor de ingang van onze buurman.
We zitten te zeuren over een paar takken van de buren die in onze tuin hangen en schakelen de Rijdende Rechter in om dit akkefietje op te lossen. Want communiceren met onze medemens is niet meer aan de orde. De Rijdende rechter heeft het berendruk door allerlei kleine, nietszeggende zaken, die makkelijk opgelost zouden kunnen worden, als men het woord communicatie niet had verbannen.
We schrijven ons helemaal gek op allerlei forums om onze frustraties te uiten. We beledigen anderen en hebben geen enkel respect meer voor iemands mening. Internet is hierbij het ideale medium om je grieven en beledigingen ten aanzien van anderen te verwoorden.
Zijn we een grote Tokkie-familie geworden en respectloos ten aanzien van onze medemens?
SIRE zal er nog een klus aan hebben, maar geloof me, niet iedereen is toch asociaal!
© Maydana
19-05-2010
Luistervinken
Tappen betekent in het politiejargon ‘ afluisteren’ van gesprekken. Naar het schijnt is er geen enkel land ter wereld waar zoveel ‘getapt’ wordt als in ons landje. In één maand worden in Nederland meer gesprekken afgeluisterd dan in Amerika. Maar behalve telefoongesprekken worden ook hevig computers getapt. Duidelijkheid alom, uw e-mailtje naar uw dochter of zoon of uw liefdesverklaring aan uw minnaar per e-mail zal over het beeldscherm rennen van onbekenden. Nederlandse providers hebben sinds 1998 de wettelijke verplichting om computers te tappen als opsporingsdiensten hierom vragen. Waarom, zult u zich afvragen, gewoon pure dictatuur! Polderdictatuur noem ik dat. Zij rommelen in mijn e-mails, luisteren naar mijn intieme gesprekken, achteroverleunend in een bureaustoel met het zwarte gif, te gniffelen van al die niet voor hun oren bestemde informatie. Na deze wetenschap heb ik altijd de neiging, als ik ga bellen om als eerste te roepen, ‘ Hallo medeluisteraar, goed opletten wat ik nu zeg, - minnaar ik heb zin om met je te vrijen, zullen we meteen iets afspreken -, waarna ik dan beleefd roep ‘ Goedemorgen spreek ik met de Belastingsdienst?’
Want niemand maakt mij wijs dat 300.000 aanvragen om computers te tappen, alleen maar betrekking hebben op criminelen, met andere woorden er wordt massaal getapt in Nederland, terecht en onterecht, waarbij ik misschien ook wel op hun afluisterlijstje sta.
Er worden gesprekken getapt tussen verdachten en hun advocaten, wat ten strengste verboden is. Maar wie van ons doet iets aan dergelijke ongeoorloofde praktijken. Tenslotte kom je er pas achter, als het tegen je gebruikt wordt.
Maar val je onder de categorie ‘bedreigden of telefoonterreur’ en neem je gesprekken op, zal de rechtbank u vertellen dat een dergelijk bewijs niet geldig is omdat het zonder toestemming is verkregen. Ik zit me vertwijfeld af te vragen, wat het verschil is.
Jaren geleden ging de politie nog anders te werk, er werd uitsluitend afgeluisterd indien er een misdrijf in het spel bleek te zijn, tegenwoordig lijkt men preventief te tappen. Zo blijft er werk aan de winkel voor de vele ‘ blauwmutsen’ die zonder schietvergunning achter de computer moeten plaatsnemen en zij het predikaat 'veredelde padvinders’ verdienen.
Afluisteren gebeurd dus op zeer grote schaal zonder dat er van enige controle sprake is en verantwoording wordt afgelegd. In vele gevallen is het totaal onduidelijk of de tap wel rechtmatig is en of justitie weer eens niet buiten haar boekje is gegaan, wat met de regelmaat van de klok gebeurt. Afluisteren of tappen is daarom ook behoorlijk in opspraak, maar hoe het dan wel moet en zeker juridisch gezien, wie het weet mag het zeggen!.Ze doen maar wat, en brengen hiermee onze privacy behoorlijk in het geding.
De vraag doet zich voor waarom juist in Nederland zo massaal wordt getapt. Neigen wij allemaal tot crimineel gedrag? Nee, maar als er dan zoveel wordt afgeluisterd, waarom zijn de oplossingspercentages van misdrijven dan zo laag en leiden de 100.000 ‘tappen’ niet tot meer veroordelingen?
Misschien weet de firma ‘TAP’ antwoord op mijn vraag.
© column Maydana
Want niemand maakt mij wijs dat 300.000 aanvragen om computers te tappen, alleen maar betrekking hebben op criminelen, met andere woorden er wordt massaal getapt in Nederland, terecht en onterecht, waarbij ik misschien ook wel op hun afluisterlijstje sta.
Er worden gesprekken getapt tussen verdachten en hun advocaten, wat ten strengste verboden is. Maar wie van ons doet iets aan dergelijke ongeoorloofde praktijken. Tenslotte kom je er pas achter, als het tegen je gebruikt wordt.
Maar val je onder de categorie ‘bedreigden of telefoonterreur’ en neem je gesprekken op, zal de rechtbank u vertellen dat een dergelijk bewijs niet geldig is omdat het zonder toestemming is verkregen. Ik zit me vertwijfeld af te vragen, wat het verschil is.
Jaren geleden ging de politie nog anders te werk, er werd uitsluitend afgeluisterd indien er een misdrijf in het spel bleek te zijn, tegenwoordig lijkt men preventief te tappen. Zo blijft er werk aan de winkel voor de vele ‘ blauwmutsen’ die zonder schietvergunning achter de computer moeten plaatsnemen en zij het predikaat 'veredelde padvinders’ verdienen.
Afluisteren gebeurd dus op zeer grote schaal zonder dat er van enige controle sprake is en verantwoording wordt afgelegd. In vele gevallen is het totaal onduidelijk of de tap wel rechtmatig is en of justitie weer eens niet buiten haar boekje is gegaan, wat met de regelmaat van de klok gebeurt. Afluisteren of tappen is daarom ook behoorlijk in opspraak, maar hoe het dan wel moet en zeker juridisch gezien, wie het weet mag het zeggen!.Ze doen maar wat, en brengen hiermee onze privacy behoorlijk in het geding.
De vraag doet zich voor waarom juist in Nederland zo massaal wordt getapt. Neigen wij allemaal tot crimineel gedrag? Nee, maar als er dan zoveel wordt afgeluisterd, waarom zijn de oplossingspercentages van misdrijven dan zo laag en leiden de 100.000 ‘tappen’ niet tot meer veroordelingen?
Misschien weet de firma ‘TAP’ antwoord op mijn vraag.
© column Maydana
16-05-2010
Vrij!
Even zou ik een vlinder willen zijn, voelen hoe een zachte bries me optilt naar het oneindige. Misschien de intense kleuren voelen van vrijheid, me laten wiegen in het zachte geel, en buigend naar het rood, of me identificeren met de pracht van pauwblauw. Zou dat een gevoel van vrijheid zijn?
Of wil ik de vrijheid van de wind, die mijn wilde haren streelt?. Zal ik lopen langs de kust, waar het ruisen van de zee mijn oren strelen, mijn voeten de warmte van het zand kunnen voelen. Het intens machtige gevoel van alleen zijn, is dat vrij?
Zoek ik de stilte van de bossen in hun prachtige kleed van bladeren, die zachtjes dwarrelen, waar ik de geluiden hoor van vogels, die mijn vrij zijn begeleiden met hun zang.
Zal ik mijn hart leegmaken van onmacht, en openstellen voor liefde en genegenheid, is dat je vrij voelen?
Maak ik een uitputtende wandeling langs Gods wegen, alleen, met als enige bagage mijn betere ik, op zoek naar vrede?
Zou een eenzame zeiltocht over grote oceanen mij het gevoel van vrijheid geven?
Of zou ik opnieuw de sleutel van mijn hart moeten zoeken, de vrijheid die ik eens heb weggegeven?
Is de dood een nieuwe vrijheid? Je zwevend over wolken brengend naar het ultieme?
Zouden onuitgesproken woorden je hart kunnen verlichten tot vrij zijn?
De overkomende wilde ganzen je meenemen naar het land waar vrij echte vrijheid is?
Zou de treurwilg haar hangende takken om mij heen willen slaan om me te beschermen?
Of zullen de woorden die ik spreek, anderen doen beseffen wat vrij zijn is?
Vrij klinkt de echo, steeds opnieuw, maar vrijheid voel je alleen als je hart opstaat en je het vrij zijn wilt koesteren.
© Maydana
Of wil ik de vrijheid van de wind, die mijn wilde haren streelt?. Zal ik lopen langs de kust, waar het ruisen van de zee mijn oren strelen, mijn voeten de warmte van het zand kunnen voelen. Het intens machtige gevoel van alleen zijn, is dat vrij?
Zoek ik de stilte van de bossen in hun prachtige kleed van bladeren, die zachtjes dwarrelen, waar ik de geluiden hoor van vogels, die mijn vrij zijn begeleiden met hun zang.
Zal ik mijn hart leegmaken van onmacht, en openstellen voor liefde en genegenheid, is dat je vrij voelen?
Maak ik een uitputtende wandeling langs Gods wegen, alleen, met als enige bagage mijn betere ik, op zoek naar vrede?
Zou een eenzame zeiltocht over grote oceanen mij het gevoel van vrijheid geven?
Of zou ik opnieuw de sleutel van mijn hart moeten zoeken, de vrijheid die ik eens heb weggegeven?
Is de dood een nieuwe vrijheid? Je zwevend over wolken brengend naar het ultieme?
Zouden onuitgesproken woorden je hart kunnen verlichten tot vrij zijn?
De overkomende wilde ganzen je meenemen naar het land waar vrij echte vrijheid is?
Zou de treurwilg haar hangende takken om mij heen willen slaan om me te beschermen?
Of zullen de woorden die ik spreek, anderen doen beseffen wat vrij zijn is?
Vrij klinkt de echo, steeds opnieuw, maar vrijheid voel je alleen als je hart opstaat en je het vrij zijn wilt koesteren.
© Maydana
Oververmoeide arts-assistent
Minister Klink is bepaald niet één van mijn favorieten, maar in de kwestie teveel verdienende medische specialisten, kan hij op mijn steun rekenen. Deze groep verdiend tegen de klippen op. Nou ja, verdienen is een groot woord, ze graaien het bij elkaar. Inkomsten die variëren tussen euro 500.000 en een miljoen, schijnen normaal te zijn. Is dit niet ver boven de Balkenende norm?
Wat nog veel schrijnender is, dat de in opleiding zijnde artsenassistenten, die te veel uren draaien, terwijl de heren specialisten thuis zitten of op de golfbaan hun vertier zoeken. Wel bereikbaar, maar niet aanwezig! Daarom lopen de diensten door de artsenassistenten op tot 80 uur per week, met als gevolg, oververmoeidheid. Dat er bij het stellen van een juiste diagnose soms tragische vergissingen worden gemaakt, zal iedereen duidelijk zijn. Gelooft u mij, ik spreek uit ervaring. De heren specialisten zijn meer afwezig, dan aanwezig. Het zijn artsen in opleiding en men mag toch verwachten dat een doorgewinterde specialist de zaak in de gaten houdt en de arts-assistent back-up geeft, want dat is toch de bedoeling van de opleiding. Bovendien ontvangen deze assistenten een minimaal salaris, in geen enkele verhouding tot het werk en de verantwoording die zij dienen en moeten nemen. De tijd dat men een arts klakkeloos geloofde, heeft zijn beste tijd gehad. Nederlanders worden steeds slimmer en bovendien dient men ongeveer een studie medicijnen achter de rug te hebben om vooral goed op zich zelf te kunnen passen, mocht men onverhoopt in de handen vallen van onze medici.
Het woord arts-assistent zegt het al; assistent, dus assisteren, onder leiding een doorgewinterde medicus, die met argusogen let op de verrichtingen en diagnoses. Uiteindelijk hebben we te maken met mensen, hun leed en pijn, die verwachten dat men met uiterste precisie werkt en diagnosteert. Dat specialisten mogen best het nodige verdienen, maar als patiënt mag men verlangen dat deze specialisten dan ook aanwezig zijn en niet de boel de boel laten en arts-assistenten laten opdraaien met werktijden van 80 tot 90 uur per week.
Het ergste is nog dat de arts-assistenten zich nauwelijks durven te verweren tegen een dergelijke slavendrijverij. Bang voor hun baantje, bang voor de specialist. Het begint al bij de huisarts, de assistente bepaald of u een afspraak met de arts kunt maken, of dat een simpele Paracetamol voldoende is. Bovendien prefereert een arts tegenwoordig een soort van kantoorbaan, dus bijna nooit aanwezig.
Beseft u wel, dat de waanzinnig hoge beloningen voor afwezigheid door u worden betaald via de steeds maar stijgende kosten van de zorgverzekering. Klink mag in deze van mij het mes erin zetten, en betalingen navenant prestatie zeker een optie is. Maar ook de aanwezigheid van een specialist dient beter te worden geregeld en moet ook worden meegnomen in het pakket maatregelen.
Kijk naar de ons omringende landen, zoals Duitsland en België, waar arts-assistenten daadwerkelijk assisteren en hun kunde verbeteren door dagelijks te worden begeleid door de specialist in kwestie. Deze draait net zoveel uren. Klink dient in te grijpen en dit soort van ontoelaatbare hoge vergoedingen voor het niet aanwezig zijn, te stoppen.
Als ik kijk naar het gepruts en de talloze valse beloften in de afgelopen jaren, om nog maar te zwijgen over de jarenlange geldverspilling aan bodemloze putten zoals integratie (lees: segregatie), dat als smeerolie dient voor allerhande subsidiepotten. Wellicht kan Klink zich eveneens nuttig maken, door eens te beginnen met het aanpakken van topsalarissen in de Tweede Kamer en de absurd hoge inkomens van plaatjesdraaiers en zij die achter een balletje aanhollen. Geheid dat dit ten goede komt aan de algemene volksgezondheid; míjn bloeddruk zal dan in ieder geval al een stukje lager worden.
© Maydana
Wat nog veel schrijnender is, dat de in opleiding zijnde artsenassistenten, die te veel uren draaien, terwijl de heren specialisten thuis zitten of op de golfbaan hun vertier zoeken. Wel bereikbaar, maar niet aanwezig! Daarom lopen de diensten door de artsenassistenten op tot 80 uur per week, met als gevolg, oververmoeidheid. Dat er bij het stellen van een juiste diagnose soms tragische vergissingen worden gemaakt, zal iedereen duidelijk zijn. Gelooft u mij, ik spreek uit ervaring. De heren specialisten zijn meer afwezig, dan aanwezig. Het zijn artsen in opleiding en men mag toch verwachten dat een doorgewinterde specialist de zaak in de gaten houdt en de arts-assistent back-up geeft, want dat is toch de bedoeling van de opleiding. Bovendien ontvangen deze assistenten een minimaal salaris, in geen enkele verhouding tot het werk en de verantwoording die zij dienen en moeten nemen. De tijd dat men een arts klakkeloos geloofde, heeft zijn beste tijd gehad. Nederlanders worden steeds slimmer en bovendien dient men ongeveer een studie medicijnen achter de rug te hebben om vooral goed op zich zelf te kunnen passen, mocht men onverhoopt in de handen vallen van onze medici.
Het woord arts-assistent zegt het al; assistent, dus assisteren, onder leiding een doorgewinterde medicus, die met argusogen let op de verrichtingen en diagnoses. Uiteindelijk hebben we te maken met mensen, hun leed en pijn, die verwachten dat men met uiterste precisie werkt en diagnosteert. Dat specialisten mogen best het nodige verdienen, maar als patiënt mag men verlangen dat deze specialisten dan ook aanwezig zijn en niet de boel de boel laten en arts-assistenten laten opdraaien met werktijden van 80 tot 90 uur per week.
Het ergste is nog dat de arts-assistenten zich nauwelijks durven te verweren tegen een dergelijke slavendrijverij. Bang voor hun baantje, bang voor de specialist. Het begint al bij de huisarts, de assistente bepaald of u een afspraak met de arts kunt maken, of dat een simpele Paracetamol voldoende is. Bovendien prefereert een arts tegenwoordig een soort van kantoorbaan, dus bijna nooit aanwezig.
Beseft u wel, dat de waanzinnig hoge beloningen voor afwezigheid door u worden betaald via de steeds maar stijgende kosten van de zorgverzekering. Klink mag in deze van mij het mes erin zetten, en betalingen navenant prestatie zeker een optie is. Maar ook de aanwezigheid van een specialist dient beter te worden geregeld en moet ook worden meegnomen in het pakket maatregelen.
Kijk naar de ons omringende landen, zoals Duitsland en België, waar arts-assistenten daadwerkelijk assisteren en hun kunde verbeteren door dagelijks te worden begeleid door de specialist in kwestie. Deze draait net zoveel uren. Klink dient in te grijpen en dit soort van ontoelaatbare hoge vergoedingen voor het niet aanwezig zijn, te stoppen.
Als ik kijk naar het gepruts en de talloze valse beloften in de afgelopen jaren, om nog maar te zwijgen over de jarenlange geldverspilling aan bodemloze putten zoals integratie (lees: segregatie), dat als smeerolie dient voor allerhande subsidiepotten. Wellicht kan Klink zich eveneens nuttig maken, door eens te beginnen met het aanpakken van topsalarissen in de Tweede Kamer en de absurd hoge inkomens van plaatjesdraaiers en zij die achter een balletje aanhollen. Geheid dat dit ten goede komt aan de algemene volksgezondheid; míjn bloeddruk zal dan in ieder geval al een stukje lager worden.
© Maydana
14-05-2010
Mishandeling door crisis
Dat de bomen niet meer in de hemel groeien, wisten we allang. Er gaat geen dag voorbij of we worden geconfronteerd met het jaren dertig syndroom. Armoede pur sang!
Nog geen half jaar geleden hoorde ik onze Ministerpresident roepen, mensen maak u geen zorgen, we krijgen hier geen Amerikaanse toestanden, een stabiel Nederland. Ook Wouter Bos deed ons geloven dat zwaar economisch weer Nederland niet zou treffen. Door zijn leugentjes werd deze man ook nog eens gekozen tot ‘Politicus van het Jaar’.
Naar mate de tijd vorderde blijkt echter dat al deze uitspraken gebakken lucht zijn om onze nachtrust niet in gevaar te brengen, ons te laten geloven in het sprookje met onder de naam ‘Haagse vertellingen’
Maar als dagbladen koppen met ‘Mishandelingen tengevolge van recessie ‘ is dit een treurige conclusie. Zeker kinderen en ouderen zullen het slachtoffer worden van de frustraties door financiële zorgen en problemen.
Dat kinderen zullen worden mishandeld door ouders/verzorgers is een triest vooruitzicht. Want mishandeling komt bij werkloze ouders vijfmaal zoveel voor, als ouders die een baan hebben. Dat zal in deze tijd van stijgende werkloosheid van 8% tot chaotische toestanden leiden.
Maar ook onze ouderen, die nog in het bezit zijn van een paar spaarcentjes zullen de dupe worden van mishandeling door kinderen of familie.
Weinige van ons zullen onderkennen welke dramatische gevolgen de geldverspilling van de afgelopen jaren zal hebben, door een verkeerd beleid.
De tijd dat de politiek tegen ons kan zeggen; Slaap maar rustig, wij waken over u, is al lang, heel, lang verleden tijd. Dit land wankelt aan de rand van de afgrond en wij allen zullen de dupe worden van het gevoerde wanbeleid.
Het roepen van we zijn crisismoe, zal niet helpen, de feiten liggen er en u zult allemaal een crisismaaltijd voorgeschoteld krijgen.
Maar een ding, laat uw kinderen of ouderen niet de dupe worden van uw frustraties in dit economische dal van verderf, maar erken dat alleen een ander stemgedrag u verder zal helpen. Echte volkvertegenwoordigers, die de naam waardig zijn, maar vooral weten wat het woord betekent.
© Maydana
Nog geen half jaar geleden hoorde ik onze Ministerpresident roepen, mensen maak u geen zorgen, we krijgen hier geen Amerikaanse toestanden, een stabiel Nederland. Ook Wouter Bos deed ons geloven dat zwaar economisch weer Nederland niet zou treffen. Door zijn leugentjes werd deze man ook nog eens gekozen tot ‘Politicus van het Jaar’.
Naar mate de tijd vorderde blijkt echter dat al deze uitspraken gebakken lucht zijn om onze nachtrust niet in gevaar te brengen, ons te laten geloven in het sprookje met onder de naam ‘Haagse vertellingen’
Maar als dagbladen koppen met ‘Mishandelingen tengevolge van recessie ‘ is dit een treurige conclusie. Zeker kinderen en ouderen zullen het slachtoffer worden van de frustraties door financiële zorgen en problemen.
Dat kinderen zullen worden mishandeld door ouders/verzorgers is een triest vooruitzicht. Want mishandeling komt bij werkloze ouders vijfmaal zoveel voor, als ouders die een baan hebben. Dat zal in deze tijd van stijgende werkloosheid van 8% tot chaotische toestanden leiden.
Maar ook onze ouderen, die nog in het bezit zijn van een paar spaarcentjes zullen de dupe worden van mishandeling door kinderen of familie.
Weinige van ons zullen onderkennen welke dramatische gevolgen de geldverspilling van de afgelopen jaren zal hebben, door een verkeerd beleid.
De tijd dat de politiek tegen ons kan zeggen; Slaap maar rustig, wij waken over u, is al lang, heel, lang verleden tijd. Dit land wankelt aan de rand van de afgrond en wij allen zullen de dupe worden van het gevoerde wanbeleid.
Het roepen van we zijn crisismoe, zal niet helpen, de feiten liggen er en u zult allemaal een crisismaaltijd voorgeschoteld krijgen.
Maar een ding, laat uw kinderen of ouderen niet de dupe worden van uw frustraties in dit economische dal van verderf, maar erken dat alleen een ander stemgedrag u verder zal helpen. Echte volkvertegenwoordigers, die de naam waardig zijn, maar vooral weten wat het woord betekent.
© Maydana
12-05-2010
De pil van Drion
Driekwart van de Nederlandse bevolking is voor gecontroleerde verstrekking van een zogenaamde euthanasiepil. Met deze pil - ook wel bekend als de pil van Drion - zouden ouderen een eind aan hun leven kunnen maken als ze vinden dat het wel genoeg is geweest. Euthanasie is ondanks de wetswijziging strafbaar aan mensen die niet ongeneeslijk ziek zijn. Toch schijnt eenzaamheid, lichamelijke gebreken en het besef het leven geleefd te hebben vaak en redenen voor ouderen te zijn om een eind aan hun leven te willen maken. De Nederlandse euthanasiewetgeving verbiedt tot nu toe hulp bij zelfdoding, ook mensen die hun leven als afgerond beschouwen, hebben geen recht op euthanasie.
Als recent voorbeeld is de hulp aan een hoogbejaarde vrouw in het verzorgingshuis Eugeria te Almelo, waarbij de kinderen de wens van de oude dame hebben vervuld. Justitie vervolgt onder meer de kinderen omdat zij hun moeder, hebben geholpen bij het sterven.
Onderzoek wijst uit dat 45% van de bevolking vindt dat zelfdodinghulp aan ouderen die niet ernstig ziek zijn maar wel levensmoe, niet langer strafbaar moet zijn. Overigens blijkt ook dat er veel passieve euthanasie plaatsvindt, evenals palliatieve sedatie.( het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van de patiënt met de dood als gevolg). Maar het huidige kabinet is tegen verruiming van de euthanasiewet.
Wist u dat de firma Bayer de 'pil van Drion ' nu ook in een aardbeiensmaakje maakt? Ondanks het verdwijnen van het taboe over zelfdoding is het voor de farmaceuticafabrikant nodig dat de markt voor suicidiva een nieuwe impuls krijgt Uit marktonderzoek blijkt dat het aantal aankopen van de 'oude kilpil' tegenvalt. De doelgroep schijnt te slinken. Met de pil van Drion in een aantal frisse smaken denkt Bayer vooral de jonge doelgroep beter te kunnen bereiken. Onlangs kwam Bayer in het nieuws toen het bedrijf een zoet alcoholhoudend zelfmoorddrankje uitbracht. Dit leidde tot veel protesten, daar het zoete doodsdrankje vooral bij minderjarigen insloeg, terwijl alcohol toch al zo een groot probleem vormt bij jongeren. De pil van Drion in verschillende smaken komt op de markt onder de naam Werthers Letzte en voor diabetici Shortlife. In Zuidoost Azië zal het bedrijf Harikiribo de pil in het winkelschap zetten. Slaan de nieuwe producten aan, dan zal Bayer ook een magere linksdraaiende dieetyoghurt in handige afbreekbare meeneemverpakking voor de suïcidale consument introduceren. (©PerikIndustries INC) Natuurlijk is dit een broodje aapverhaal.
Vorig jaar pleegden in ons land 1.524 mensen zelfmoord. In het verkeer kwamen in 2006, 811 mensen om. Het aantal zelfdodingen is bijna twee maal zo hoog. Met een betere preventie en meer gerichte zorg zijn er beslist levens te redden.
Euthanasie en zelfdoding liggen niet ver uit elkaar. Maar ouderen boven de 60 jaar zijn nog steeds het meest suïcidaal. De groep heeft vaker te maken met tegenslag in het leven, eenzaamheid en financiële problemen. Veel hoogbejaarden die niet ernstig ziek zijn, maar gewoon te moe om nog te willen leven zouden in staat moeten worden gesteld, gecontroleerd afscheid te mogen nemen, zeker ongeneeslijk zieken waar elke dag een kwelling is en niets meer met kwaliteit van leven te maken heeft. Laat ons kabinet in overweging nemen dat een verruiming van de euthanasiewet van groot belang is. De tragiek van de suïcidaliteit is de tragiek van het leven.
©Maydana
Als recent voorbeeld is de hulp aan een hoogbejaarde vrouw in het verzorgingshuis Eugeria te Almelo, waarbij de kinderen de wens van de oude dame hebben vervuld. Justitie vervolgt onder meer de kinderen omdat zij hun moeder, hebben geholpen bij het sterven.
Onderzoek wijst uit dat 45% van de bevolking vindt dat zelfdodinghulp aan ouderen die niet ernstig ziek zijn maar wel levensmoe, niet langer strafbaar moet zijn. Overigens blijkt ook dat er veel passieve euthanasie plaatsvindt, evenals palliatieve sedatie.( het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van de patiënt met de dood als gevolg). Maar het huidige kabinet is tegen verruiming van de euthanasiewet.
Wist u dat de firma Bayer de 'pil van Drion ' nu ook in een aardbeiensmaakje maakt? Ondanks het verdwijnen van het taboe over zelfdoding is het voor de farmaceuticafabrikant nodig dat de markt voor suicidiva een nieuwe impuls krijgt Uit marktonderzoek blijkt dat het aantal aankopen van de 'oude kilpil' tegenvalt. De doelgroep schijnt te slinken. Met de pil van Drion in een aantal frisse smaken denkt Bayer vooral de jonge doelgroep beter te kunnen bereiken. Onlangs kwam Bayer in het nieuws toen het bedrijf een zoet alcoholhoudend zelfmoorddrankje uitbracht. Dit leidde tot veel protesten, daar het zoete doodsdrankje vooral bij minderjarigen insloeg, terwijl alcohol toch al zo een groot probleem vormt bij jongeren. De pil van Drion in verschillende smaken komt op de markt onder de naam Werthers Letzte en voor diabetici Shortlife. In Zuidoost Azië zal het bedrijf Harikiribo de pil in het winkelschap zetten. Slaan de nieuwe producten aan, dan zal Bayer ook een magere linksdraaiende dieetyoghurt in handige afbreekbare meeneemverpakking voor de suïcidale consument introduceren. (©PerikIndustries INC) Natuurlijk is dit een broodje aapverhaal.
Vorig jaar pleegden in ons land 1.524 mensen zelfmoord. In het verkeer kwamen in 2006, 811 mensen om. Het aantal zelfdodingen is bijna twee maal zo hoog. Met een betere preventie en meer gerichte zorg zijn er beslist levens te redden.
Euthanasie en zelfdoding liggen niet ver uit elkaar. Maar ouderen boven de 60 jaar zijn nog steeds het meest suïcidaal. De groep heeft vaker te maken met tegenslag in het leven, eenzaamheid en financiële problemen. Veel hoogbejaarden die niet ernstig ziek zijn, maar gewoon te moe om nog te willen leven zouden in staat moeten worden gesteld, gecontroleerd afscheid te mogen nemen, zeker ongeneeslijk zieken waar elke dag een kwelling is en niets meer met kwaliteit van leven te maken heeft. Laat ons kabinet in overweging nemen dat een verruiming van de euthanasiewet van groot belang is. De tragiek van de suïcidaliteit is de tragiek van het leven.
©Maydana
10-05-2010
Nachtdienst in de uitverkoop
Een groot deel van de Nederlandse huisartsenposten wil niet langer zelf nachtdiensten draaien. Ze verkopen hun diensten door aan jongere collega's die als waarnemend huisarts optreden. De huisartsen zijn de overvolle nacht- en weekenddiensten zat. Vooral omdat veel mensen met elke wissewasje naar de huisartsenposten komen. Dit was zo ongeveer de berichtgeving die ons deze week bereikte via de media en kranten. Dit soort van uitspraken doen mijn wenkbrauwen fronsen en onmiddellijk begint mijn adrenaline een kookniveau te bereiken. Nu zijn huisartsenposten één doorn in mijn oog en heb ik al verschillende artikelen gewijd aan deze no-nonsense instelling. Voordat je überhaupt een afspraak kan forceren bij een huisartsenpost ben je minstens een half uur verder, want om een assistente te overtuigen dat je oproep wel degelijk hout snijdt, is het meer een niet geplande ‘zelfmoordpoging ‘ en wordt je ‘professioneel ‘geadviseerd enige paracetamol in te nemen en de volgende dag een afspraak te maken met je huisarts. Dat op zich is al een ‘mission impossible ‘, gezien de telefooncentrale van de eigen huisarts blijkbaar altijd overuren draait en constant in gesprek is. Met als gevolg dat het je een vrije ochtend kost, stress en ergernis met uiteindelijk resultaat, na vele uren bellen, een bandje dat de huisarts niet te bereiken is met het verzoek het de volgende dag nog maar eens te proberen. Wat denk je dan, ach laat ook maar zitten! Het zal wel weer overgaan. Hoewel je lichaam duidelijk aangeeft dat er enige stagnatie is opgetreden in innerlijke fabriek.
Nu wil ik niet ontkennen dat in sommige gevallen, maar dat zijn naar mijn menig erg weinig, een paracetamol of drie enige verlichting kan brengen, maar ik blijf erbij dat elk verstandelijk mens niet om een wissewasje die verrekte huisartsenpost gaat bellen. Bovendien blijkt uit onderzoek dat de drukste uren van de huisartsenpost zijn tussen 17.00 uur en 22.00 uur. En dat is volgens mij avonddienst en geen nachtdienst. De argumentatie van de artsen is dat diensten buiten kantooruren veel te zwaar zijn, zeker in combinatie met een drukke werkweek en daar door achterraken met hun normale, doordeweekse werkzaamheden. Ook de betrekkelijk geringe vergoeding voor de dienstdoende huisarts (iets meer dan 50 euro bruto per uur) speelt een rol in het afstoten van diensten.
Gezien, dat huisartsen spreken ‘ over kantoortijd ‘ doet mij het ergste vermoeden. Huisarts is een keuze, hopelijk weloverwogen bedacht met alle consequenties die een dergelijk beroep met zich mee brengt, dus ook nachtdienst.
"Overdag is ze huisarts in Amsterdam en neemt in Gooi en Vechtstreek zo'n twaalf tot vijftien diensten per maand over van andere huisartsen. „Er zijn huisartsen die de nacht en de zaterdag niet meer willen doen. Voor zo'n dienst kan ik gemiddeld 65 euro bruto per uur vragen, 's nachts meer, zo'n 70 euro bruto per uur. Ik leef er wel bij. In vakantietijd en met kerst kun je meer vragen, meestal wel zo'n 80 euro bruto per uur." Gezien de medische missers, waar we naar mijn mening toch teveel mee worden geconfronteerd, diensten ook vaak worden waargenomen door in opleiding zijnde huisartsen en in het ziekenhuis door co-assistenten ( uiteindelijk zijn deze nog in opleiding en dienen, zoals het woord al zegt, opleiding te genieten onder leiding van afgestudeerde artsen ), deze de verantwoording niet kunnen en mogen afschuiven. Artsen kunnen hun diensten alleen uitbesteden als er waarnemers voorhanden zijn. Die zijn er vooral voldoende rond universiteitssteden als Utrecht, Amsterdam, Rotterdam en Groningen. In veel delen van Nederland, voornamelijk in de dun bevolkte gebieden, is er een tekort aan invallers. In de Gooi- en Vechtstreek zou driekwart van de huisartsen de nachtdiensten verkopen; in Groningen ongeveer de helft. Een soort van koehandel dus!
De Vereniging Huisartsenpost willen de bevolking oproepen om niet voor ieder wissewasje naar de huisartsenpost te gaan. De oproep lijkt me totaal overbodig, daar men namelijk ten alle tijd eerst een afspraak moet maken om überhaupt een stap over de drempel te mogen zetten en onze professionele secretaresses houden per definitie de boot af, daar zij blijkbaar genoeg scholing hebben om telefoneerde paniekzaaiers buiten de deur te houden. Bovendien lijkt me een nachtdienst zonder patiënten ook geen pretje, want dan duurt een nacht wel heel er lang.
Bij het horen en lezen van dergelijke ‘verkopen van nachtdiensten ‘ moet ik constateren dat artsen blijkbaar niet meer beschikken over een ‘roeping ‘, maar bezig zijn met vergaderen, vakantie houden, afwezig zijn en het bewaken over hun bankrekening. Blijkbaar is de zorg niet hun ‘zorg ‘.
Recent is er nog een echte ouderwetse huisarts ( overigens achter in de dertig ) in Enschede door zijn maatschap voor de rechter gedaagd wegens het te veel tijd besteden aan zijn patiënten, waardoor de andere artsen teveel werk erbij moesten doen. Gelooft u het of niet, maar deze huisarts werd door de rechter veroordeeld en mocht geen lid meer zijn van genoemde maatschap. Mocht deze huisarts besluiten tot het openen van een eigen praktijk, zal ik de eerste zijn die zich aanmeldt als patiënt, daar heb ik wel een paar kilometer rijden voor over.
© Maydana
Nu wil ik niet ontkennen dat in sommige gevallen, maar dat zijn naar mijn menig erg weinig, een paracetamol of drie enige verlichting kan brengen, maar ik blijf erbij dat elk verstandelijk mens niet om een wissewasje die verrekte huisartsenpost gaat bellen. Bovendien blijkt uit onderzoek dat de drukste uren van de huisartsenpost zijn tussen 17.00 uur en 22.00 uur. En dat is volgens mij avonddienst en geen nachtdienst. De argumentatie van de artsen is dat diensten buiten kantooruren veel te zwaar zijn, zeker in combinatie met een drukke werkweek en daar door achterraken met hun normale, doordeweekse werkzaamheden. Ook de betrekkelijk geringe vergoeding voor de dienstdoende huisarts (iets meer dan 50 euro bruto per uur) speelt een rol in het afstoten van diensten.
Gezien, dat huisartsen spreken ‘ over kantoortijd ‘ doet mij het ergste vermoeden. Huisarts is een keuze, hopelijk weloverwogen bedacht met alle consequenties die een dergelijk beroep met zich mee brengt, dus ook nachtdienst.
"Overdag is ze huisarts in Amsterdam en neemt in Gooi en Vechtstreek zo'n twaalf tot vijftien diensten per maand over van andere huisartsen. „Er zijn huisartsen die de nacht en de zaterdag niet meer willen doen. Voor zo'n dienst kan ik gemiddeld 65 euro bruto per uur vragen, 's nachts meer, zo'n 70 euro bruto per uur. Ik leef er wel bij. In vakantietijd en met kerst kun je meer vragen, meestal wel zo'n 80 euro bruto per uur." Gezien de medische missers, waar we naar mijn mening toch teveel mee worden geconfronteerd, diensten ook vaak worden waargenomen door in opleiding zijnde huisartsen en in het ziekenhuis door co-assistenten ( uiteindelijk zijn deze nog in opleiding en dienen, zoals het woord al zegt, opleiding te genieten onder leiding van afgestudeerde artsen ), deze de verantwoording niet kunnen en mogen afschuiven. Artsen kunnen hun diensten alleen uitbesteden als er waarnemers voorhanden zijn. Die zijn er vooral voldoende rond universiteitssteden als Utrecht, Amsterdam, Rotterdam en Groningen. In veel delen van Nederland, voornamelijk in de dun bevolkte gebieden, is er een tekort aan invallers. In de Gooi- en Vechtstreek zou driekwart van de huisartsen de nachtdiensten verkopen; in Groningen ongeveer de helft. Een soort van koehandel dus!
De Vereniging Huisartsenpost willen de bevolking oproepen om niet voor ieder wissewasje naar de huisartsenpost te gaan. De oproep lijkt me totaal overbodig, daar men namelijk ten alle tijd eerst een afspraak moet maken om überhaupt een stap over de drempel te mogen zetten en onze professionele secretaresses houden per definitie de boot af, daar zij blijkbaar genoeg scholing hebben om telefoneerde paniekzaaiers buiten de deur te houden. Bovendien lijkt me een nachtdienst zonder patiënten ook geen pretje, want dan duurt een nacht wel heel er lang.
Bij het horen en lezen van dergelijke ‘verkopen van nachtdiensten ‘ moet ik constateren dat artsen blijkbaar niet meer beschikken over een ‘roeping ‘, maar bezig zijn met vergaderen, vakantie houden, afwezig zijn en het bewaken over hun bankrekening. Blijkbaar is de zorg niet hun ‘zorg ‘.
Recent is er nog een echte ouderwetse huisarts ( overigens achter in de dertig ) in Enschede door zijn maatschap voor de rechter gedaagd wegens het te veel tijd besteden aan zijn patiënten, waardoor de andere artsen teveel werk erbij moesten doen. Gelooft u het of niet, maar deze huisarts werd door de rechter veroordeeld en mocht geen lid meer zijn van genoemde maatschap. Mocht deze huisarts besluiten tot het openen van een eigen praktijk, zal ik de eerste zijn die zich aanmeldt als patiënt, daar heb ik wel een paar kilometer rijden voor over.
© Maydana
08-05-2010
Moederdag
Het is weer zover aanstaande zondag. Dag van alle moeders, nieuwe moeders en moeders die al een tijdje mee lopen. Het kost volwassen kinderen hoofdbrekens en er wordt wat afgebeld en sms’jes vliegen over je display. Mam, vindt je het goed dat we pas laat in de middag komen, want de aanhang ( lees schoonzoon ) wil eerst naar zijn eigen moeder. Mam, dit jaar ben ik ook voor het eerst moeder, dus dat willen we vieren en gaan we daarna eerst langs mijn schoonmoeder, want die woont een paar straten verder en naar jou moeten we toch een goed uurtje rijden. Het is wat met dat Moederdaggedoe! Een van die dagen in mei die ik niet bepaald een van de leukste vind. Het ritueel herhaald zich ieder jaar opnieuw en de ‘smoesjes ‘worden steeds beter. Afstand en tijdgebrek schijnen een reden te zijn om allerlei inventieve en ingewikkelde suggesties te bedenken.
Nu ben ik persoonlijk een nogal eigenwijze moeder en zie geen enkel heil in een dag voor Moeders. Want voor moeder zijn heb ik destijds zelf gekozen, met alle consequenties van dien. Zowel voor de leuke, als minder leuke dingen. Moeder zijn is, op zich al een taak die niet met één dag in het jaar, met een bos bloemen of een doosje Merci, waardering kan brengen. Dus is de conclusie mijnerzijds; ik vind de tweede zondag in mei dus niets. Drie keer niets! Als het zogenaamde gevoel en cadeautjes moeten komen op deze speciale dag, krijg ik het gevoel dat je nageslacht een verplicht dagje moeder moeten doen, omdat die dag door wie dan ook, ooit is uitgeroepen tot de dag der Moeders.
Bovendien zie ik in winkels allerlei prularia die moeders op deze dag met ene kop thee en een warme croissant op bed geserveerd krijgen. Dan denk ik in alle wanhoop aan de kruimels die later op de dag, als moeders besluit de nachtrust in te gaan, op het laken liggen en moeders na deze vermoeide dag als een vogel pikkend de kruimels verwijderd. Dit om een goede en ongestoorde nacht zonder kriebels van kruimels te kunnen genieten.
Leuk is zo een dag voor de allerkleinsten, die krampachtig de hele week hebben gezocht naar een leuk presentje, hoofdbrekens hebben gehad over een leuk gedicht of tekening. Maar naarmate ze ouder worden wordt dat Moederdaggedoe een ware kwelling, daar meer Moeders in het spel zijn en dat moet tenslotte eerlijk worden verdeeld. En hoe doe je dat nou, zonder iemand op zijn moederlijke hart te trappen. De stress slaat toe! Menig jong echtpaar zal ruziënd moeten besluiten, welke moeder er eerst zal worden bezocht.
Jaren geleden heb ik besloten deze dag een gewone zondag te laten zijn, geen bloemen, geen Merci. Want als er commercieel vanuit moet worden gegaan dat de tweede dag in mei Moeder in de watten gelegd dient te worden, blijven er bij mij nog 364 dagen over.
Verdeel je aandacht over die dagen, neem eens onverwachts een bloemetje mee, bel haar op en zeg dat je van haar houdt en vraag haar om raad. Geef haar in die 365 zo nu en dan eens extra aandacht, dat heeft meer waarde dan die ene dag in mei.
Geef haar op een gewone woensdag een bloemetje omdat je zoveel van haar houdt.
© Maydana
Nu ben ik persoonlijk een nogal eigenwijze moeder en zie geen enkel heil in een dag voor Moeders. Want voor moeder zijn heb ik destijds zelf gekozen, met alle consequenties van dien. Zowel voor de leuke, als minder leuke dingen. Moeder zijn is, op zich al een taak die niet met één dag in het jaar, met een bos bloemen of een doosje Merci, waardering kan brengen. Dus is de conclusie mijnerzijds; ik vind de tweede zondag in mei dus niets. Drie keer niets! Als het zogenaamde gevoel en cadeautjes moeten komen op deze speciale dag, krijg ik het gevoel dat je nageslacht een verplicht dagje moeder moeten doen, omdat die dag door wie dan ook, ooit is uitgeroepen tot de dag der Moeders.
Bovendien zie ik in winkels allerlei prularia die moeders op deze dag met ene kop thee en een warme croissant op bed geserveerd krijgen. Dan denk ik in alle wanhoop aan de kruimels die later op de dag, als moeders besluit de nachtrust in te gaan, op het laken liggen en moeders na deze vermoeide dag als een vogel pikkend de kruimels verwijderd. Dit om een goede en ongestoorde nacht zonder kriebels van kruimels te kunnen genieten.
Leuk is zo een dag voor de allerkleinsten, die krampachtig de hele week hebben gezocht naar een leuk presentje, hoofdbrekens hebben gehad over een leuk gedicht of tekening. Maar naarmate ze ouder worden wordt dat Moederdaggedoe een ware kwelling, daar meer Moeders in het spel zijn en dat moet tenslotte eerlijk worden verdeeld. En hoe doe je dat nou, zonder iemand op zijn moederlijke hart te trappen. De stress slaat toe! Menig jong echtpaar zal ruziënd moeten besluiten, welke moeder er eerst zal worden bezocht.
Jaren geleden heb ik besloten deze dag een gewone zondag te laten zijn, geen bloemen, geen Merci. Want als er commercieel vanuit moet worden gegaan dat de tweede dag in mei Moeder in de watten gelegd dient te worden, blijven er bij mij nog 364 dagen over.
Verdeel je aandacht over die dagen, neem eens onverwachts een bloemetje mee, bel haar op en zeg dat je van haar houdt en vraag haar om raad. Geef haar in die 365 zo nu en dan eens extra aandacht, dat heeft meer waarde dan die ene dag in mei.
Geef haar op een gewone woensdag een bloemetje omdat je zoveel van haar houdt.
© Maydana
05-05-2010
Zo wil ik ik het!
Vanavond rinkelde mijn mobiel en werd ik gestoord in mijn avondrust, na een dag van noeste arbeid. Anoniem vermeldde de display! Ik had me al verschillende malen voorgenomen dit soort van oproepen niet meer op te nemen daar je ongeveer debiel wordt gebeld door allerlei mensen die je van alles willen verkopen, zoals groene stroom, groen hout, zelfs halve bossen,ongevraagde makelaarsadviezen, beleggingen, wijnverkopers.Ondanks het "Bel me niet register" proberen ze onvermoeid me uit mijn evenwicht te brengen en op zijn minst mijn avondrust te verstoren.
Maar toch was mijn nieuwsgierigheid gewekt. 'Goedenavond, u spreekt met de Dela'. Dela, Dela, o, ja mijn uitvaartverzekering. Shit, niet echt een onderwerp om vrolijk van te worden. Oké, dood hoort bij het leven, dus vooruit maar! Een wat zweverige stem vroeg mij of ik me wel realiseerde dat mijn maandelijkse premie voor het geval dat ik het loodje zou leggen niet voldoende was en mijn achterblijvers zouden moeten bijbetalen. Toen ik deze polis honderd jaar geleden had afgesloten ging ik er toch van uit dat Dela de hele ratteplan zou regelen. Volgens een snelle rekensom had ik naar mijn idee voor deze calamiteit al een uiterts comfortabele, laat staan zeer luxe teraardebestelling, betaald.
'Ja, dat was ook wel zo, zei de man, maar de dood was tegenwoordig een soort van hype,en de wensen zeer uitzonderlijk. De premie die je betaalde dekte geen van deze wensen. Zo,dacht ik gniffelend,de weg naar de eeuwige jachtvelden heeft ook al van de euro geproefd. 'Vindt u het vervelend om hierover te praten',vroeg de man,zo een leuk onderwerp is nou ook weer niet. 'Nee hoor',riep ik in al mijn gespeelde enthousiasme, tenslotte wil ik tot het laatste de regie in handen houden.En schuchtere lach was hoorbaar. 'Dus vraagt u maar', zie ik.
Wilt u begraven worden of gecremeerd! Geen van beiden,gevriesdroogd! Even was het stil aan de andere kant van de lijn.Dat moet ik even vragen. Doet u maar! Stilte met een decent muziekje.Mevrouw dat kan wel, maar alleen in Denemarken of Amerika, de kosten hiervan bedragen overigens 50.000 euro. Wat een bedrag om je koud op te bergen! Voor dat bedrag kun je als extra beleggen grijsaard nog een aardige vakantie houden en als je erg sociaal bent nog iets bewaren voor je erfgenamen. Nu heb ik een hekel aan een brandstapel, maar ook aan de koude grond, maar deze 'hoofdprijs' is wel er erg hoog, dus wilde ik daar nog even over nadenken.
Nee het moest anders, riep ik; We maken er een feestje van met champagne en kaviaar, veel muziek, lach en dans! 'Oké,' riep de Delaman,dat is zeven eurovijftig extra per maand. Nog een bijdrage voor een mooie kist? Voor kist? Geen sprake van, gewoon waaibomenhout. Bidprentjes, nee, zonde van het papier, kost teveel aan waardevolle bomen. Nazorg voor familieleden? Nee, die zijn allang blij dat ze van me af zijn.
Wel wil ik extra tijd in het uitvaartcentrum, want er valt heel wat te zeggen als ik het heden met het eeuwige verwissel. Dat wordt dringen voor de sprekers. Wilt u nog een extra verzekering voor bloemen op uw kist? 'Geen sprake van',riep ik, voor de bloemen zorgen de nog bestaande vrienden en kennissen maar, en graag veel en vooral
grote bossen.
Wel één vorstelijke lijkwagen, twee volgwagens voor de oudjes en de rest gaat maar op de fiets. Vijenzeventig kaarten, is meer dan genoeg. De overige 2000 krijgen een e-mail of sms'je. De man aan de andere kant van de lijn was jijzig stil.. 'Bent u er nog',vroeg ik. Jazeker mevrouw, maar ik moet even bijkomen van dit gesprek, het is anders dan normaal en daar moet ik wel even aan wennen. 'Geeft niet hoor', tenslotte moet ik ook wennen aan het feit dat u mij lastig valt op mijn vrije avond met een onderwerp dat mij de rest van de avond tot nadenken dwingt.
Dank u wel voor uw tijd, zei de Delaman.Graag gedaan,want tenslotte is de dood de enige zekerheid die je hebt.
© Maydana
Maar toch was mijn nieuwsgierigheid gewekt. 'Goedenavond, u spreekt met de Dela'. Dela, Dela, o, ja mijn uitvaartverzekering. Shit, niet echt een onderwerp om vrolijk van te worden. Oké, dood hoort bij het leven, dus vooruit maar! Een wat zweverige stem vroeg mij of ik me wel realiseerde dat mijn maandelijkse premie voor het geval dat ik het loodje zou leggen niet voldoende was en mijn achterblijvers zouden moeten bijbetalen. Toen ik deze polis honderd jaar geleden had afgesloten ging ik er toch van uit dat Dela de hele ratteplan zou regelen. Volgens een snelle rekensom had ik naar mijn idee voor deze calamiteit al een uiterts comfortabele, laat staan zeer luxe teraardebestelling, betaald.
'Ja, dat was ook wel zo, zei de man, maar de dood was tegenwoordig een soort van hype,en de wensen zeer uitzonderlijk. De premie die je betaalde dekte geen van deze wensen. Zo,dacht ik gniffelend,de weg naar de eeuwige jachtvelden heeft ook al van de euro geproefd. 'Vindt u het vervelend om hierover te praten',vroeg de man,zo een leuk onderwerp is nou ook weer niet. 'Nee hoor',riep ik in al mijn gespeelde enthousiasme, tenslotte wil ik tot het laatste de regie in handen houden.En schuchtere lach was hoorbaar. 'Dus vraagt u maar', zie ik.
Wilt u begraven worden of gecremeerd! Geen van beiden,gevriesdroogd! Even was het stil aan de andere kant van de lijn.Dat moet ik even vragen. Doet u maar! Stilte met een decent muziekje.Mevrouw dat kan wel, maar alleen in Denemarken of Amerika, de kosten hiervan bedragen overigens 50.000 euro. Wat een bedrag om je koud op te bergen! Voor dat bedrag kun je als extra beleggen grijsaard nog een aardige vakantie houden en als je erg sociaal bent nog iets bewaren voor je erfgenamen. Nu heb ik een hekel aan een brandstapel, maar ook aan de koude grond, maar deze 'hoofdprijs' is wel er erg hoog, dus wilde ik daar nog even over nadenken.
Nee het moest anders, riep ik; We maken er een feestje van met champagne en kaviaar, veel muziek, lach en dans! 'Oké,' riep de Delaman,dat is zeven eurovijftig extra per maand. Nog een bijdrage voor een mooie kist? Voor kist? Geen sprake van, gewoon waaibomenhout. Bidprentjes, nee, zonde van het papier, kost teveel aan waardevolle bomen. Nazorg voor familieleden? Nee, die zijn allang blij dat ze van me af zijn.
Wel wil ik extra tijd in het uitvaartcentrum, want er valt heel wat te zeggen als ik het heden met het eeuwige verwissel. Dat wordt dringen voor de sprekers. Wilt u nog een extra verzekering voor bloemen op uw kist? 'Geen sprake van',riep ik, voor de bloemen zorgen de nog bestaande vrienden en kennissen maar, en graag veel en vooral
grote bossen.
Wel één vorstelijke lijkwagen, twee volgwagens voor de oudjes en de rest gaat maar op de fiets. Vijenzeventig kaarten, is meer dan genoeg. De overige 2000 krijgen een e-mail of sms'je. De man aan de andere kant van de lijn was jijzig stil.. 'Bent u er nog',vroeg ik. Jazeker mevrouw, maar ik moet even bijkomen van dit gesprek, het is anders dan normaal en daar moet ik wel even aan wennen. 'Geeft niet hoor', tenslotte moet ik ook wennen aan het feit dat u mij lastig valt op mijn vrije avond met een onderwerp dat mij de rest van de avond tot nadenken dwingt.
Dank u wel voor uw tijd, zei de Delaman.Graag gedaan,want tenslotte is de dood de enige zekerheid die je hebt.
© Maydana
03-05-2010
Van een stijfkop en een zot, vult de mediator zijn pot!
Als u ooit met iemand in conflict komt, ga dan NOOIT naar een mediator. Stel alles in het werk om er samen zelf uit te komen. Dat mag dan misschien best wel eens wat kosten, maar die kosten hebt u in uw hand. Mediators zijn zelden gedragsdeskundigen en blijken dan ook niet in staat te zijn om succesvol te kunnen bemiddelen in conflicten. Wel dat ze tot genoegen van hun eigen portemonnee een mediation-traject vaak eindeloos lang rekken. Problemen worden dus niet opgelost en des te pijnlijker naar mate het langer duurt. Een mediation-proces staat vaak juist een snelle en redelijke oplossing in de weg. Als een Rechter u mediation oplegt, weiger dat dan daarom samen botweg.
Mediation is duur. Mediation kan in het beste geval hooguit een papieren overeenkomst opleveren, maar waar geen enkele sanctie op staat als één van de partijen zich er niet aan houdt en vaak plaatsen Rechters en Arbo-dokters een mediation-opdracht bij een goede kennis, collega of oud collega. Daarom zijn mediators dan ook nooit onpartijdig en onafhankelijk. Een mediator die 10x per jaar van een Rechtbank een opdracht krijgt heeft daar een dik jaarinkomen aan, dus gaan die nooit tegen hun broodheren in. Mediators, Rechters en Advocaten wisselen nogal eens van tenue. Wie vandaag een opdrachtgevende Rechter is, is morgen elders Mediator, of geeft er duur betaalde lezingen aan, of is overmorgen weer Advocaat en zo spelen ze elkaar dagelijks de bal toe.
Als u, in geval van een door een Rechter opgelegde mediation, meent er toch niet onderuit te kunnen, laat uw advocaat dan tijdig aan de rechtbank vragen of u zelf een mediator mag kiezen en dat er vastgelegd wordt dat de mediation niet langer dan -een mede door u bepaalde tijd- mag gaan duren. Het Nederlands Mediation Instituut (NMI) doet niets anders met klachten tegen mediators dan eindeloos veel papieren procedures rond te pompen, maar lost nooit iets op. Het NMI is een belangenvereniging van meesters in de rechten-mediators onderling, dus u trekt altijd aan het kortste eind. Nadat er veel klachten over mediators binnenkwamen onstond de behoefte om hun namen publiekelijk op een zwarte lijst lijst te plaatsen.
Van een stijfkop en een zot, vult de mediator zijn pot!
© Maydana
02-05-2010
De volgende generatie zoekt het maar uit!
In de afgelopen weken kreeg ik de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift.
Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd werd op onze oudjes is geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritaties opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden. Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgenden in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van de ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.
Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele van ouderen is.
Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.
Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet.
En dat kan in de praktijk zeer kwalijke gevolgen hebben.
Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.
Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.
Niet hun probleem. Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van ouderen. Geen denken aan! Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt! Ze waren in ieder geval niet van plan extra euro’s te betalen voor zorg, nu niet en ook niet in de toekomst.
Een bittere conclusie!
© Maydana
God heeft een mobiel!
God heeft een mobiel!
Afgelopen week las ik een artikel waarbij men een half jaar in de gelegenheid wordt gesteld,te bellen met God. Tot mijn grote verbazing zag ik aan het einde van genoemd artikel ook nog een nummer staan. God gaat onder het gewone volk. De hedendaagse techniek is doorgedrongen tot het paradijs, en de uitverkoren provider mag zich in de hemel prijzen. Nu is God niet meer één van de jongste, en de vraag die bij mij opkwam, natuurlijk weer die bodemloze nieuwsgierigheid, voor welk mobiel hij heeft gekozen en hoeveel belminuten en hoeveel gratis sms-jes, maar vooral welk deuntje!
Als ik naar mijn bejaarde moeder keek, en die was is in verhouding genomen natuurlijk nog piepjong in vergelijk met God, is mijn vraag, zou God net zo een bejaardenmobiel hebben? En veel te grote mobiel met één knop, die onnatuurlijk blauw gaat oplichten als hij overgaat.
Uren heb ik gezeten, om mijn moeder de eenvoudige handeling van de blauwe knop in te prenten. Mam, je hoeft alleen maar op die knop te drukken en de rest gaat vanzelf.
Ja, ja, riep ze dan uiterst geïrriteerd, nu weet ik het wel. Oké, zei ik, dan ik bel je even, en natuurlijk ging het fout en mijn lieverd drukte op allerlei plaatsen, behalve op die blauwe knop. Zou het bij God hetzelfde gaan, vroeg ik me af? Of zou een van de opperengelen eindeloos geduld hebben gehad, onze lieve Heer de fijne kneepjes van de mobiel bij te brengen? Blauw knopje indrukken, lieve Heer zal de opperengel mening maal hebben geroepen.
In tijd van crisis en narigheid is het “IN” je geloof op te vijzelen. Blijkbaar dient dat als houvast in een slechte tijd. We leggen de theorie van Darwin naast ons neer en storten ons op het geloof. In de hoop dat hij ons door de crisis zal heen slepen.
Blijkbaar heeft God ineens de X-factor en is uitgerust met de onmisbare mobiel.
Wanneer het precies was, weet ik niet meer, maar een tijdje geleden kon je God een brief schrijven, nu kun je bellen en misschien heeft hij over een tijdje een e-mail adres. Wie zal het zeggen. God, op de technische toer en bereikbaar voor iedereen.
Kunnen we voordat we het aardse met het hemelse verruilen alvast onze grieven kenbaar maken, want tenslotte heeft hij ons heel veel uit te leggen.
Scheelt straks in de hemelse wachttijd, en is God alvast op de hoogte van onze vragen. Kan de afdeling administratieve opperengelen alles alvast op orde brengen en bij binnenkomst, alleen nog maar afvinken. Ben benieuwd hoe hij Andries Knevel zal beoordelen, met zijn twijfels over de zesdaagse werkzaamheden. Misschien heeft Knevel bij nader inzien alvast Gods mobiel gebeld en zijn verontschuldigingen aangeboden.
Natuurlijk allemaal flauwe kul, het is een kunstproject. De kunstenaar wil met dit kunstwerk God bereikbaar maken voor iedereen. De moderne mens met zijn onmisbare mobiel kan God bereiken, en hem raadplegen.
Of u antwoord krijgt is een ander verhaal. Misschien is dat pas in de wachttijd op het hemelse pad van het hiernamaals.
Voor dat ik het vergeet; het nummer van God is 06-44244901.
© Maydana
01-05-2010
Het kriebelt weer!
Het kriebelt weer!
Als de eerste zonnestralen zich laten zien begint mijn lijf ongevraagd te kriebelen, instinctief voel ik dat ik weer naar mijn stad moet, Parijs. Krioelend tussen miljoenen mensen voel ik de rust en stilte die zich meester maken van mijn lichaam en geest. Als een soort trekvogel wil je terug daar waar je thuis hoort. Een zachte bries tilt je op en met de snelheid van 300km per uur brengt de Thalys mij veilig naar Gard du Nord. Bij het uitstappen voel ik de grond van Parijs, ik ruikt Parijs en blijf staan om de lucht op te snuiven als een verslaafde.
Met mijn ogen gesloten besef ik dat ik weer daar ben waar mijn roots liggen. Ik besluit zoals altijd langzaam naar de uitgang te lopen om vooral de eerste 10 minuten echt te beseffen, ik ben er weer. Mijn medepassagiers duwen en trekken om zo snel mogelijk de uitgang te bereiken, maar vooral als eerste een taxi te bemachtigen die ze naar het hotel zal brengen. Nee, ik heb geen haast, langzaam slenter ik naar de uitgang, zie tientallen bij de taxiplaats staan en loop naar links om naar mijn geliefde Afrikaanse Koffiehuis te gaan en mij te verzadigen aan een heerlijk kop koffie, zo groot en nergens in Parijs te verkrijgen.
Aangekomen vlei ik me neer op het terras, tussen de palmbomen en sluit mijn ogen, ik ben er weer. "Bonjour Madam, ", zegt de altijd vriendelijke Afrikaanse eigenaar, fijn u weer te zien, alles goed met U? 'Perfecte moi', roep ik, daar ben er weer en ga volop genieten. Ik krijg een extra grote mok met koffie en geniet met volle teugen. De rust begint in mijn lijf zijn werk te doen, de zachte zonnestralen prikkelen mijn huid. Bij mijn laatste slok besef ik dat het een soort van dwangmatig iets is, om steeds weer terug te keren. Langzaam sta ik op en vraag mijn Afrikaanse gastheer hoeveel ik moet betalen. Een grijs verschijnt op zijn gezicht en hij lacht zijn witte tanden bloot, 'Van het huis, Madam' ik verheug mij elke keer u weer te zien. We nemen afscheid en ik geef hem een dikke kus op zijn voorhoofd.
Ik loop weer richting Gard du Nord en bij de taxistandplaats is de rust weergekeerd. Tientallen taxi's staan de wachten op de volgende Thalys met toeristen. Ik vraag de eerste beste mij naar Montparnasse te brengen.
Montparnasse, de wijk van kunstenaars en schrijvers.Het is een levendige wijk, een oud stukje Parijs. Er liggen vele voetstappen van beroemdheden, zoals Picasso, Balise Cendrars krabbelde hier zijn gedachten op papier, Rodin en Balzac, maar ook Hemingway schreef hier enkele bladzijden van zijn roman Fiësta. Generaties lang waren studeerden hier schilders en beeldhouwers aan de Académie de la Grande Chaumiére. De muzen voelde zich thuis in Montparnasse. Er woonden veel artiesten zoals Eric Satie en Man Ray. Maar ook in dit prachtige stukje Parijs heeft de vernieuwing toegeslagen en Montparnasse is veranderd. Maar voor mij nog altijd het mooiste plekje om te verblijven.
Duizenden taxi's rijden door Parijs, meestal bestuurd door allochtonen zoals Marokkanen en vooral Algerijnen. Steeds opnieuw een belevenis om met de taxi van de ene naar de andere kant van Parijs te toeren. Een onvoorstelbare stuurmanskunst, kennis van wijken en straten, het ongelofelijke geduld waarmee de chauffeur de krioelende auto's ontwijkt, met enig geluk zonder deuken. Ik raad u aan niet om 16.00uur te beginnen aan een taxirit, dan staat Parijs in de file en kun je over de daken van de auto's lopen en is de Metro een betere optie. Montparnasse is voor mijn gevoel het meest makkelijke om allerlei 'bezienswaardigheden 'te bezoeken. Het metrostation ligt dichtbij en de wereld onder Parijs is een wereld op zich.
Ik nestel mij in de Rue Daguerre, vlak bij Cimetiére du Pére Lachaise, de begraafplaats der onsterfelijke. Steeds opnieuw heb ik een plattegrond nodig om de weg te vinden in dit stenen labyrint der doden. De vele onsterfelijke dezer aarde die hun laatste rustplaats hebben gevonden. Fraaie grafzerken, soms pompeus andere vervallen en armzalig, volgen elkaar op in de eindeloze rij. De grote bomen, de bankjes en de geplaveide lanen, maken van een middag Pére du Lachaise weer een onvergetelijke indruk. Altijd bezoek ik even het graf van de kleine nachtegaal Edith Piaf, Jim Morrison en Dalida. Maar ook Moliere sla ik niet over. Genietend van de eindeloze rust en stilte, bedenk ik als ik ooit in Parijs sterf wil ik hier begraven worden. Vlak voordat de poorten sluiten neem ik weer afscheid en loop richting Montmatre, de rosse buurt met zoveel charme. Montmatre was in de vorige eeuw nog een landelijke streek met wijngaarden en molens. Er zijn nog genoeg stille hoekjes, niet waar de toeristen komen,het fraaie uitzicht te bewonderen. Montmatre was een voormalig kunstenaarsdorp. Ik bewonder nog even de Sacre Coeur en beslis dat ik morgen terugkom voor een bezoek zoals altijd. Ik eindig op de Place du Tertre en geniet van een heerlijk avondmaal met een goed glas wijn. Hier kun je urenlang zitten en kijken, tussen de talloze schilders en bohémiens, het prachtige uitzicht over de miljoenenstad en geen enkele moeite hebben de stilte te voelen waar je naar verlangd.
Mijn eerste nacht in Parijs. Het oude, zeer goed gerenoveerde intieme Franse Hotel geeft me het gevoel te zijn beland in een sprookje van Duizend en één Nacht. Alle kamers hebben een ander thema, en mijn kamer past geheel bij mij. Ik open de vensters en geniet nog even na van de altijd bruisende en enerverende stad, een stad die nooit slaapt. De volgende dag na een uitgebreid ontbijt loop ik richting Sacre Coeur, ik neem deze keer de trappen, maar constateer dat mijn conditie die van een natte dweil is en sta regelmatig als een oud paard te hijgen. Kort voor de laatste trappen geef ik het maar op en plof neer. Ik kijk richting stad en zie in de verte de Eiffeltoren, maar zie ook Parijs in al zijn glorie. De zon heeft haar stralen verdeeld over de miljoenenstad. Even de stilte voelen van de Sacre Coeur, zijn prachtige entree, de mooie indrukwekkende beelden en de duizend brandende kaarsjes en alleen maar fluisterende mensen. Later neem ik nog even een kijkje op de Marokkaanse markt, snuffel wat rond en doe enkele aankopen.
Laptop, een fles water en een taxi die me afzet bij Ponte du Neuf. Genietend van de Seine, kijkend naar de zwervers onder de brug en mijn fantasie sloeg weer op hol. Daar moeten toch mooie verhalen zitten, dacht ik. Ik laat me naar het Bois de Boulogne brengen, het grote bosachtige park in het welgestelde westelijke deel van de metropool, dat je vermoeide hart alles biedt. Ik zoek een van de vele bankjes uit om toch de laptop ter hand te nemen en mijn bevindingen vast te leggen. De stukjes komen bij vlagen in dansende letters op mijn beeldscherm en in verval in een melodrama-tje.
Vandaag ga ik nog naar 'het hart van de stad', Ile de la Cité. Op dit schelpachtige eiland in de Seine slenteren de bezoekers door 2000 jaar geschiedenis. Vlak bij is de Notre Dam, het Gerechtshof en de vroegere Staatsgevangenis. Het eiland is een stukje Parijs dat men niet kan overslaan. Er zijn veel restaurants, gezellige terrassen en echte Parijzenaars. Ook op het buureiland Ile St-Louis, het moeras van weleer en nu het meest kostbaarste stukje grond van de stad, laat ik vandaag mijn voetstappen achter. Ik zoek naar een klein restaurant waar ik weer even "Frans' kan zijn met de wetenschap dat morgen weer de dag van vertrek zal aanbreken.
Gard Du Nord; nog even naar mijn Afrikaanse vrienden, de laatste echte koffie, een vertederend afscheid en tot de volgende 'kriebel'. De Thalys staat al te wachten, zoek mijn coupe en tranen biggelen over mijn wangen. Dag stad van mijn roots, dag Parijs ik hou van jou, de wortels in mijn lichaam trillen en ik neem voor de zoveelste keer afscheid,..maar ik kom weer terug. Het Franse bloed zal blijven stromen in mijn aderen en mijn onvoorwaardelijke liefde voor je metropool.
©Maydana
Abonneren op:
Posts (Atom)