1. Schrijven is het eeuwige ontdekken van het innerlijke evenwicht.
2. Passie is onze tweede naam, durf confrontaties aan en blijf eerlijk.
3. De schrijver leeft voor zijn vak maar vergeet niet zelf te leven.
4. Schrijven is een ervaren, met de borst vooruit of gebogen over een met inkt beklad papier.
5. Hij/zij heeft een voortdurende honger en dorst naar woorden als wapen in zijn strijd voor menselijkheid en tegen éénzaamheid.
6. Hij/zij staat open om te luisteren en te leren.
7. Als je schrijft zorg dan dat je daadwerkelijk ook iets te zeggen hebt.
8. Schrijven is leren ademen.
9. Laat je niets wijsmaken door wat 'in' is en zou moeten, volg je eigen weg.
10. Schrijf lang, blijf schrijven, maak tijd om te schrijven en schrap na het schrijven.
Ik wens jullie allemaal veel succes!
Maydana
23-07-2010
22-07-2010
Inbrekersgilde
Vakantietijd is altijd de beste tijd voor het Gilde der inbrekers. Een beetje inbreker heeft blijkbaar geen enkele moeite om te achterhalen of u thuis bent, of van een welverdiende vakantie gaat geniet.
Nu is dit natuurlijk niets nieuws onder de zon! We vergeten, dat sinds Internet God en de wereld mee leest, precies weten wat we doen, of gaan doen, en hebben zij vrij spel.
Nog steeds blijken we niet door te hebben, dat we via verschillende sites zoals Hyves en Twitter we erg slordig omgaan met onze privé-zaken.
In de veronderstelling dat we alleen onze zogenaamde vrienden informeren dat we drie weken naar een zonnig oord vertrekken, inclusief vertrek en datum van terugkeer, zijn we gemakkelijk te traceren door het Gilde. Een grote verassing staat u te wachten bij thuiskomst. Uw huis is omgewoeld door een stel mollen, en uw kostbaarheden zijn van eigenaar veranderd. Wat een teleurstelling en uiterste verbazing. Boosheid staan te lezen op uw bruinverbrande gezicht. Hoe is het toch mogelijk, roept u in koor. Uw kinderen, of uzelf hadden de vakantie al lang van te voren aangekondigd op Hyves of andere sites en wordt het een makkie voor de heren inbrekers. In alle rust konden ze uw huis doorzoeken naar waardevolle spullen, zonder ook maar enige haast te maken.
Want de heren brengen veel tijd door voor hun PC, lezen Hyves en Twitter, spitten dagbladen door en gebruiken zelfs rouwadvertenties met adressen om hun slag te slaan.
Blijkbaar zijn we nog steeds het vertrouwen in deze mensheid niet kwijt en hebben we de behoefte wereldwijd te verkondigen dat we 3 weken naar een zonnig oord vertrekken.
We roepen altijd dat er geen rekening wordt gehouden met onze privacygegevens, maar schuld zijn we zelf, als we Internetsites voeden van onze plannen.
Alle waarschuwingen uit het verleden onze privé-zaken niet op Internet te gooien ten spijt, zijn we blijkbaar hardleers en moeten uit ondervinding leren.
Tenslotte heeft niet iedereen goede bedoelingen. U bent gewaarschuwd!
© Maydana
Nu is dit natuurlijk niets nieuws onder de zon! We vergeten, dat sinds Internet God en de wereld mee leest, precies weten wat we doen, of gaan doen, en hebben zij vrij spel.
Nog steeds blijken we niet door te hebben, dat we via verschillende sites zoals Hyves en Twitter we erg slordig omgaan met onze privé-zaken.
In de veronderstelling dat we alleen onze zogenaamde vrienden informeren dat we drie weken naar een zonnig oord vertrekken, inclusief vertrek en datum van terugkeer, zijn we gemakkelijk te traceren door het Gilde. Een grote verassing staat u te wachten bij thuiskomst. Uw huis is omgewoeld door een stel mollen, en uw kostbaarheden zijn van eigenaar veranderd. Wat een teleurstelling en uiterste verbazing. Boosheid staan te lezen op uw bruinverbrande gezicht. Hoe is het toch mogelijk, roept u in koor. Uw kinderen, of uzelf hadden de vakantie al lang van te voren aangekondigd op Hyves of andere sites en wordt het een makkie voor de heren inbrekers. In alle rust konden ze uw huis doorzoeken naar waardevolle spullen, zonder ook maar enige haast te maken.
Want de heren brengen veel tijd door voor hun PC, lezen Hyves en Twitter, spitten dagbladen door en gebruiken zelfs rouwadvertenties met adressen om hun slag te slaan.
Blijkbaar zijn we nog steeds het vertrouwen in deze mensheid niet kwijt en hebben we de behoefte wereldwijd te verkondigen dat we 3 weken naar een zonnig oord vertrekken.
We roepen altijd dat er geen rekening wordt gehouden met onze privacygegevens, maar schuld zijn we zelf, als we Internetsites voeden van onze plannen.
Alle waarschuwingen uit het verleden onze privé-zaken niet op Internet te gooien ten spijt, zijn we blijkbaar hardleers en moeten uit ondervinding leren.
Tenslotte heeft niet iedereen goede bedoelingen. U bent gewaarschuwd!
© Maydana
21-07-2010
Tafelgeheimen
Trots en solitair, sta je tussen al mijn uiterst moderne meubilair. Je straalt autoriteit uit. Alsof ik in het midden van mijn moderne wereld van meubilair, in retraite ben. Zo had ik je ook ontmoet, tijdens een lange week van stilte. Kon mijn ogen niet van je afhouden, en verheugde mij om driemaal per dag, bij je aan te schuiven. De warmte van je hout, maar vooral de rust die je uitstraalde.
Natuurlijk kon ik je niet meenemen, dat wist ik. De nonnen zouden doodongelukkig zijn, zonder jou. Mijn vraag of ik je kon kopen, werd door hun met een weemoedige glimlach en hoofdschuddend beantwoord. Nee dus! De vrouwen van God werden uiteindelijk gek van mijn gezeur.
Na mijn week van stilte kreeg ik stiekem een briefje, met een aantal adressen waar ik misschien een evenbeeld van jou zou kunnen bemachtigen.
Je ging niet uit mijn hoofd. Weken ná mijn retraite ging ik op pad om naar één gelijkenis te zoeken. Het werd een immense speurtocht, maar ik wilde je hebben en vooral vinden, je moest een plaats krijgen in mijn huis, een plaats waar ik rust zou vinden. Daar waar ik samen met vrienden plaats kan nemen, genietend van een maaltijd, waar ik mijn kranten uitgebreid kan lezen, dromend over de voorbije dag, en in stilte nadenken.
Na een lange speurtocht had ik je eindelijk gevonden. Net als de kloostertafel bij de nonnen, sloot ik je direct in mijn hart. Eigenlijk was je nog veel mooier! Als een verliefde tiener keek ik, toen je werd binnengebracht door vier stevige mannen en op je plaats werd gezet. Want je was zwaar, loodzwaar! Of je een eeuw geschiedenis meetorste. Je rook zo heerlijk, de geur van oudheid! Vol bewondering keek ik naar je, en sjouwers die blijkbaar niet begrepen, wat jij als “Antiekeling” deed tussen al mijn moderne meubilair. Voorzichtig vroeg één van de sjouwers, ‘was dit wel de bedoeling mevrouw’?
“Jazeker”, zei ik trots. Hij verdient een koninklijke plaats. Ze schudden meewarig hun hoofd en begrepen er niets van.
Statig sta je daar, mijn lief. Voel je thuis! Klaar om aan te schuiven, maar eerst wilde ik je nog een tijdje in stilte bewonderen en koesteren en je opgeslagen geschiedenis opsnuiven als een junk.
Zacht ga ik met mijn hand over je glanzende hout, streel je ongelijke bobbels en voel de oudheid van je bestaan. Twee kandelaars zullen je sieren en zo zie ik in het kaarslicht nog meer van je schoonheid. Waanzinnig veel zou je mij kunnen vertellen uit je verleden, en ik zou je duizend vragen wil stellen. Maar jij zult stilzwijgend al onze gesprekken in je opnemen, terwijl wij van een goed glas Baron de Rotschild en onze geliefde Coquille St Jacques genieten.
Een ding weet ik zeker, als ik ooit de hemelpoort moet binnenlopen, zullen mijn besproken geheimen bij jou veilig verankerd zijn.
© Maydana
Natuurlijk kon ik je niet meenemen, dat wist ik. De nonnen zouden doodongelukkig zijn, zonder jou. Mijn vraag of ik je kon kopen, werd door hun met een weemoedige glimlach en hoofdschuddend beantwoord. Nee dus! De vrouwen van God werden uiteindelijk gek van mijn gezeur.
Na mijn week van stilte kreeg ik stiekem een briefje, met een aantal adressen waar ik misschien een evenbeeld van jou zou kunnen bemachtigen.
Je ging niet uit mijn hoofd. Weken ná mijn retraite ging ik op pad om naar één gelijkenis te zoeken. Het werd een immense speurtocht, maar ik wilde je hebben en vooral vinden, je moest een plaats krijgen in mijn huis, een plaats waar ik rust zou vinden. Daar waar ik samen met vrienden plaats kan nemen, genietend van een maaltijd, waar ik mijn kranten uitgebreid kan lezen, dromend over de voorbije dag, en in stilte nadenken.
Na een lange speurtocht had ik je eindelijk gevonden. Net als de kloostertafel bij de nonnen, sloot ik je direct in mijn hart. Eigenlijk was je nog veel mooier! Als een verliefde tiener keek ik, toen je werd binnengebracht door vier stevige mannen en op je plaats werd gezet. Want je was zwaar, loodzwaar! Of je een eeuw geschiedenis meetorste. Je rook zo heerlijk, de geur van oudheid! Vol bewondering keek ik naar je, en sjouwers die blijkbaar niet begrepen, wat jij als “Antiekeling” deed tussen al mijn moderne meubilair. Voorzichtig vroeg één van de sjouwers, ‘was dit wel de bedoeling mevrouw’?
“Jazeker”, zei ik trots. Hij verdient een koninklijke plaats. Ze schudden meewarig hun hoofd en begrepen er niets van.
Statig sta je daar, mijn lief. Voel je thuis! Klaar om aan te schuiven, maar eerst wilde ik je nog een tijdje in stilte bewonderen en koesteren en je opgeslagen geschiedenis opsnuiven als een junk.
Zacht ga ik met mijn hand over je glanzende hout, streel je ongelijke bobbels en voel de oudheid van je bestaan. Twee kandelaars zullen je sieren en zo zie ik in het kaarslicht nog meer van je schoonheid. Waanzinnig veel zou je mij kunnen vertellen uit je verleden, en ik zou je duizend vragen wil stellen. Maar jij zult stilzwijgend al onze gesprekken in je opnemen, terwijl wij van een goed glas Baron de Rotschild en onze geliefde Coquille St Jacques genieten.
Een ding weet ik zeker, als ik ooit de hemelpoort moet binnenlopen, zullen mijn besproken geheimen bij jou veilig verankerd zijn.
© Maydana
16-07-2010
Tropische temperatuur en burenruzie
De zinderende zomerzon zorgt in deze tijd voor meer burenruzies. Als het kwik op sommige dagen boven de 30 graden uitkomt, leidt de warmte wel eens tot verhitte onenigheden.
Men is meer buiten, ramen staan open, schreeuwende kinderen op een trampoline of het barbecuerumoer inclusief stank in de achtertuin. Soms kan een overhangend takje dat de zon wegneemt, leiden tot een heftig handgemeen. Blijkbaar schijnt in de zomermaanden de overlast van buren toe te nemen en moet de politie meer sussen in de uit de hand gelopen hevige ruzies.
Het ‘buitenleven ‘ zorgt blijkbaar voor irritaties. Kinderen, die volop aan het spelen zijn, blaffende honden, leiden vaak tot overlast. We lijken gauwer geïrriteerd, en schuld hiervan is natuurlijk de tropische temperatuur.
Niet alleen burenruzies blijken toe te nemen in de zomermaanden, maar ook het gedrag ten opzichte van onze medemens op het strand, nog maar niet te spreken van het wangedrag op de snelweg. Daar hebben we het weer, onbewust asociaal, maar onbewust bestaat niet, dus gewoon asociaal gedrag. Nu zal de hitte hieraan zeker debet zijn, maar toch! Onverdraagzaamheid ten opzichte van onze medemens lijkt de overhand te krijgen en we worden steeds asocialer.
Tijd voor een stevige bui die zorgt voor afkoeling voor de heethoofden, en mochten de dikke regeldruppels niet leiden tot verdraagzaamheid, kunt u altijd nog de Rijdende Rechter inschakelen!
Mijn buurman profvoetballer, heeft nog wel eens de neiging zijn roots te laten gelden en mij te verrassen met Caribian muscic, en eerlijk gezegd, ik geniet intens….
Ik schenk mezelf een zomerse cocktail in, ga in de buurt van mijn winterharde palm zitten en waan mij op Jamaica. Vooral doorgaan, beste buur, met een medley van een Bob Marley nostalgie. Mij zul je niet horen, wegdromend met de zon, palm en cocktail.
En de Rijdende Rechter zal ik nooit inschakelen, want van die man word ik echt agressief.
© Maydana
Men is meer buiten, ramen staan open, schreeuwende kinderen op een trampoline of het barbecuerumoer inclusief stank in de achtertuin. Soms kan een overhangend takje dat de zon wegneemt, leiden tot een heftig handgemeen. Blijkbaar schijnt in de zomermaanden de overlast van buren toe te nemen en moet de politie meer sussen in de uit de hand gelopen hevige ruzies.
Het ‘buitenleven ‘ zorgt blijkbaar voor irritaties. Kinderen, die volop aan het spelen zijn, blaffende honden, leiden vaak tot overlast. We lijken gauwer geïrriteerd, en schuld hiervan is natuurlijk de tropische temperatuur.
Niet alleen burenruzies blijken toe te nemen in de zomermaanden, maar ook het gedrag ten opzichte van onze medemens op het strand, nog maar niet te spreken van het wangedrag op de snelweg. Daar hebben we het weer, onbewust asociaal, maar onbewust bestaat niet, dus gewoon asociaal gedrag. Nu zal de hitte hieraan zeker debet zijn, maar toch! Onverdraagzaamheid ten opzichte van onze medemens lijkt de overhand te krijgen en we worden steeds asocialer.
Tijd voor een stevige bui die zorgt voor afkoeling voor de heethoofden, en mochten de dikke regeldruppels niet leiden tot verdraagzaamheid, kunt u altijd nog de Rijdende Rechter inschakelen!
Mijn buurman profvoetballer, heeft nog wel eens de neiging zijn roots te laten gelden en mij te verrassen met Caribian muscic, en eerlijk gezegd, ik geniet intens….
Ik schenk mezelf een zomerse cocktail in, ga in de buurt van mijn winterharde palm zitten en waan mij op Jamaica. Vooral doorgaan, beste buur, met een medley van een Bob Marley nostalgie. Mij zul je niet horen, wegdromend met de zon, palm en cocktail.
En de Rijdende Rechter zal ik nooit inschakelen, want van die man word ik echt agressief.
© Maydana
15-07-2010
Asociaal?
Vanmorgen belde een goede kennis mij, met het volgende verhaal. Ze heeft een mooi huis in een rustige - althans dat was het tot voor kort - buurt. Bovendien was het huis gekoppeld aan haar bedrijf . In haar spaarzame tijd geniet ze van haar zwembad en haar prachtige mediterrane tuin. Haar buren waren al enige jaren geleden vertrokken naar Duitsland, met als gevolg dat rust en stilte haar buurman was! Maar sinds kort heeft de eigenaar van dit pand het huis verhuurd aan een gezin met een aantal jonge kinderen. Op zich natuurlijk geen probleem. De eerste kennismaking verliep enigszins stroef en een uitspraak van de moeder was; in ons vorig huis kregen we dreigbrieven van de buurt wegens overlast van onze kinderen, hopelijk zal u er geen last van hebben. Een wat ongelukkige uitspraak bij een eerste bezoek.
Maar goed het was winter en iedereen bleef lekker bij de kachel.
Maar zoals elk jaar komt de lente en de zon, wat betekent dat men wil genieten van de zonnestralen die je huid prikkelen en je het gevoel van wintermoeheid doen vergeten.
Zo dus ook nu, zondag en gisteren kon ze haar vrije tijd gebruiken voor de zon en een goed boek. Maar de rust werd onmiddellijk verstoort, door aan een stuk door krijsende kinderen die de hele dag op de aanwezige trampoline hun kunsten vertoonden. Van pure ellende heeft ze maar gekozen om binnen te zitten. Ook maandag hetzelfde laken en pak. Gekrijs, gekrijs!
In alle vriendelijkheid vroeg ze aan de moeder of dit niets iets minder kon., want ze was in haar tuin gesprekken aan het voeren met leveranciers, maar dit werd haar onmogelijk gemaakt wegens het oorverdovende geluid, van niet opgevoede kinderen.
In de loop van de middag kreeg ze een adrenalinestoot en was een vuurbal van woede. Als een verwend klein kind zette ze het op een oorverdovend gekrijs, dat ze ruim 5 minuten heeft volgehouden. Het resultaat was oerstilte en een knallende hoofdpijn van inspanning. Opgelucht, maar toch het gevoel zich uiterst asociaal te hebben gedragen.
'Vindt jij dat ook', vroeg ze aan mij. Ik moest even nadenken, nee, eigenlijk niet. Maar misschien is het beter een gesprek aan te gaan met je buurvouw en haar te wijzen, om de kinderen eventueel voor het huis op het grasveld te laten spelen. Een vorm van communicatie zou in ieder geval op zijn plaats zijn. Ik ben overigens ook allergisch voor krijsende kinderen, dus kan ik wel enig begrip opbrengen voor haar aso-actie .
Was haar onvrede die ze in krijsen uitte asociaal? U mag oordelen!
© Maydana
Maar goed het was winter en iedereen bleef lekker bij de kachel.
Maar zoals elk jaar komt de lente en de zon, wat betekent dat men wil genieten van de zonnestralen die je huid prikkelen en je het gevoel van wintermoeheid doen vergeten.
Zo dus ook nu, zondag en gisteren kon ze haar vrije tijd gebruiken voor de zon en een goed boek. Maar de rust werd onmiddellijk verstoort, door aan een stuk door krijsende kinderen die de hele dag op de aanwezige trampoline hun kunsten vertoonden. Van pure ellende heeft ze maar gekozen om binnen te zitten. Ook maandag hetzelfde laken en pak. Gekrijs, gekrijs!
In alle vriendelijkheid vroeg ze aan de moeder of dit niets iets minder kon., want ze was in haar tuin gesprekken aan het voeren met leveranciers, maar dit werd haar onmogelijk gemaakt wegens het oorverdovende geluid, van niet opgevoede kinderen.
In de loop van de middag kreeg ze een adrenalinestoot en was een vuurbal van woede. Als een verwend klein kind zette ze het op een oorverdovend gekrijs, dat ze ruim 5 minuten heeft volgehouden. Het resultaat was oerstilte en een knallende hoofdpijn van inspanning. Opgelucht, maar toch het gevoel zich uiterst asociaal te hebben gedragen.
'Vindt jij dat ook', vroeg ze aan mij. Ik moest even nadenken, nee, eigenlijk niet. Maar misschien is het beter een gesprek aan te gaan met je buurvouw en haar te wijzen, om de kinderen eventueel voor het huis op het grasveld te laten spelen. Een vorm van communicatie zou in ieder geval op zijn plaats zijn. Ik ben overigens ook allergisch voor krijsende kinderen, dus kan ik wel enig begrip opbrengen voor haar aso-actie .
Was haar onvrede die ze in krijsen uitte asociaal? U mag oordelen!
© Maydana
14-07-2010
De hemel als doorgeefluik...
Gisteren las ik een interview met Herman Finkers. In één woord indrukwekkend! Niet alleen zijn optredens zijn fascinerend, maar zeker zijn stellige mening. In 2009 heb ik nog een voorstelling gezien, waarbij ik het gevoel niet kon onderdrukken, dat hij moe en ziek was. Maar als rasartiest is er maar een credo ‘the show most go on’. Achteraf dacht ik, wat zal je blij geweest zijn, dat de voorstelling erop zat. Hij vertelde hoe ziek hij was, vroeg God waarom hij kanker had, en maakte flauwe grappen over het feit toen de arts hem vertelde dat hij erg ziek was, kanker! Ik ben nooit ziek, had hij gezegd. Het was de meest indrukwekkende scène uit zijn programma.
Terugkomend op het interview, met hetzelfde gehalte als zijn show, groots en intens!
Ik heb het meerdere malen gelezen en kwam tot de conclusie, als men in iets gelooft, je lot bepaald dragelijker schijnt te worden.
Want, zeg Finkers, ik ben niet bang voor de dood, het is een onbekende bekende. Je kunt er nooit ruzie mee krijgen! Ook vermeldde hij dat hij wel getuige wilde zijn van het ‘decor ‘ zoals hij het leven na de dood noemt. Deze flamboyante Tukker heeft zo zijn eigen ideeën over leven na de dood. Het verkeren in hogere sferen en een hogere vorm van leven.
Of wil hij met deze hemelse opmerkingen, zich wapenen tegen een zekere mate van levensmoeheid of depressie? Soms wordt hij overvallen door onverklaarbare angsten, zomaar ineens, en zonder enige aanleiding. Een soort van paniek, en niet te omschrijven.
Herman Finkers ziet de dood als een soort van hemels doorgeefluik. Wakker worden zonder angst en vrees, zonder paniekaanvallen, omgeven door warme gevoelens.
Waanzinnig om zo met de dood te flirten! Het is een vorm van levensmoeheid, doorspekt met geloof in een beter leven in een hemels paradijs.
© Maydana 13 juni 2010
Terugkomend op het interview, met hetzelfde gehalte als zijn show, groots en intens!
Ik heb het meerdere malen gelezen en kwam tot de conclusie, als men in iets gelooft, je lot bepaald dragelijker schijnt te worden.
Want, zeg Finkers, ik ben niet bang voor de dood, het is een onbekende bekende. Je kunt er nooit ruzie mee krijgen! Ook vermeldde hij dat hij wel getuige wilde zijn van het ‘decor ‘ zoals hij het leven na de dood noemt. Deze flamboyante Tukker heeft zo zijn eigen ideeën over leven na de dood. Het verkeren in hogere sferen en een hogere vorm van leven.
Of wil hij met deze hemelse opmerkingen, zich wapenen tegen een zekere mate van levensmoeheid of depressie? Soms wordt hij overvallen door onverklaarbare angsten, zomaar ineens, en zonder enige aanleiding. Een soort van paniek, en niet te omschrijven.
Herman Finkers ziet de dood als een soort van hemels doorgeefluik. Wakker worden zonder angst en vrees, zonder paniekaanvallen, omgeven door warme gevoelens.
Waanzinnig om zo met de dood te flirten! Het is een vorm van levensmoeheid, doorspekt met geloof in een beter leven in een hemels paradijs.
© Maydana 13 juni 2010
11-07-2010
Inburgeren
Deze column is speciaal voor onze allochtone medeburger, zodat ze weten hoe ze zich hier moeten gedragen. Tenslotte is het langverwachte inburgeringboek uit en kan een ieder zich meester maken van de kunst “Hollander”te zijn.
Echt waar, er staan handige tips in en als een Nederlander zegt dat hij gaat eten, betekent dat voor u opkrassen.
Zorg dat je op je werk altijd iets in je handen hebt, dan wordt je beslist niet lastiggevallen.
Verdiept u elke ochtend in de kranten, het weerbericht en leer vooral alle voetbalclubs uit je hoofd, maar ook de namen van de spelers en hun nationaliteiten, want Nederlanders zijn gefixeerd op land van herkomst. Dus, vergeet nooit waar je vandaan komt.
Dan nog een paar handige tips voor de inburgering, leer zo snel mogelijk bumperkleven en claxonneren, wees agressief als je op de weg bevindt en maak ondertussen zo snel mogelijk wat scheldwoorden en obscene handgebaren eigen. Nederlanders tonen ook graag al hun gebreken op een naaktstrand, maar dat is geen verplichting.
Houdt een agenda bij voor al u afspraken en kom altijd op tijd, behalve in Brabant en Limburg, daar geldt het “Brabantse/Limburgse kwartiertje”en deze bevolkingsgroep zou uitermate verbaasd zijn als u op tijd zou zijn.
Voelt u verplicht de inburgeringtest met elan uit te voeren en vooral hoge cijfers te scoren, bewaar een kopie van de uitslag en zwaai hier regelmatig mee. Want voor dat je het weet krijg je een enkele reis naar uw land van herkomst.
Zeg nooit, nooit: Dat kennen Nederlanders niet, zeg ook niet ik wil hier nooit meer weg of ik ga hier voor altijd weg, ze zouden het als een compliment beschouwen en zo is het niet altijd bedoeld.
In een winkel rustig uw beurt afwachten, ook al kruipen anderen voor, Nederlanders zijn ongeduldig en laten het wachten liever aan iemand anders over.
Dan nog iets…..zoenen doe je alleen als het niet anders kan. Een hand weigeren is ten strengste verboden, ook van minister Verdonck.
Heus het komt wel goed met dat inburgeren.
© Maydana
Echt waar, er staan handige tips in en als een Nederlander zegt dat hij gaat eten, betekent dat voor u opkrassen.
Zorg dat je op je werk altijd iets in je handen hebt, dan wordt je beslist niet lastiggevallen.
Verdiept u elke ochtend in de kranten, het weerbericht en leer vooral alle voetbalclubs uit je hoofd, maar ook de namen van de spelers en hun nationaliteiten, want Nederlanders zijn gefixeerd op land van herkomst. Dus, vergeet nooit waar je vandaan komt.
Dan nog een paar handige tips voor de inburgering, leer zo snel mogelijk bumperkleven en claxonneren, wees agressief als je op de weg bevindt en maak ondertussen zo snel mogelijk wat scheldwoorden en obscene handgebaren eigen. Nederlanders tonen ook graag al hun gebreken op een naaktstrand, maar dat is geen verplichting.
Houdt een agenda bij voor al u afspraken en kom altijd op tijd, behalve in Brabant en Limburg, daar geldt het “Brabantse/Limburgse kwartiertje”en deze bevolkingsgroep zou uitermate verbaasd zijn als u op tijd zou zijn.
Voelt u verplicht de inburgeringtest met elan uit te voeren en vooral hoge cijfers te scoren, bewaar een kopie van de uitslag en zwaai hier regelmatig mee. Want voor dat je het weet krijg je een enkele reis naar uw land van herkomst.
Zeg nooit, nooit: Dat kennen Nederlanders niet, zeg ook niet ik wil hier nooit meer weg of ik ga hier voor altijd weg, ze zouden het als een compliment beschouwen en zo is het niet altijd bedoeld.
In een winkel rustig uw beurt afwachten, ook al kruipen anderen voor, Nederlanders zijn ongeduldig en laten het wachten liever aan iemand anders over.
Dan nog iets…..zoenen doe je alleen als het niet anders kan. Een hand weigeren is ten strengste verboden, ook van minister Verdonck.
Heus het komt wel goed met dat inburgeren.
© Maydana
08-07-2010
Orakel Octopussy
Het zou zo uit een nieuwe film van Ian Flemming kunnen komen. Een wederopstandig van 007!
Octopussy , die hele volkstammen in verrukking brengt door zijn voorspellingen, betreffende de uitslagen van het WK voetballen. En voetballen is het onderwerp van de dag, overwinningen, evenals nederlagen. Als goedgeaarde Duitse octopus, ging hij pardoes op de Spaanse vlag zitten en veroordeelde daarmee die Mannschaft tot verliezers. Dat zal hem zeker niet in dank worden afgenomen. Want ondanks dat hij zijn magische armen gebruikte om de Spaanse vlag te omarmen, bleven de Duitsers in de veronderstelling, dat die Mannschaft de Spanjaarden wel even mores zouden leren. Allez, Paultje had weer gelijk, en de Mannschaft drop af, enkele reis Duitsland. Zou deze Octopus magische krachten hebben?
Ik zeg speciaal octopus, in de volksmond inktvis, maar het is géén vis, een weekdier met 8 tot 10 armen. Overigens heb nog nooit zo een grote knuffelpartij gezien, als onder de Spanjaarden, die blijkbaar allemaal waren omgetoverd tot octopus. Uitzinnig, zoals alleen maar een Mediterraan volk kan zijn.
Nu hebben we nog één wedstrijd te gaan, a.s. Zondag voor de 1ste plaats, Nederland tegen de heetgebakerde Spanjaarden, een Paultje heeft de voorkeur gegeven aan de twee mosselen in de bak met de vlag van Nederland. Is dat een Omen?
Of vond hij deze twee mosselen aantrekkelijker? Natuurlijk, dat waren verse mosselen van de beste kwaliteit, of zouden de oppassers van Paultje deze hele Octupussy -farce manipuleren? Het is wat we willen geloven, en wij geloven in de overwinning van Nederland, á la Octupussy!
Zou Paultje ná de WK met al zijn goede voorspellingen, toch eindigen in Calamares of Fritto Misto. Want de Mannschaft is zeer teleurgesteld, en een goed maal is nooit weg, na zoveel teleurstellingen. Wij weten nog niets, het is en blijft een gok! Of de vriendschap tussen Paultje en de Mannschaft zal blijven is net zo een grote gok, als dat Nederland wereldkampioen wordt. Want de bal is rond!
© Maydana
03-07-2010
Beessies, allemaal Beessies...
Zaterdagmorgen, kan ik eens wat rustiger aandoen. Het weer is subtropisch, dus ik nestel mij op kantoor, vergezeld door airco, de stapel zaterdagkranten, koffie en radio 1, waar dat etiquette madammetje weer loopt te zeuren over te veel bloot bij Nederlanders, en mij verplicht panty’s aan te trekken. Mens, ik draag nooit panty’s, ook niet in de winter. Heb een pantyfobie. En dan op zulke tropische dagen! Hoe verzin je het!
Eindelijk een dag om me vooral niet druk te maken, beetje op mijn bloeddruk letten en in slowmotion de kranten te lezen. Telegraaf maar eerst…zie ik tot mijn verbazing een artikel over de duurbetaalde Beessies, die we gewild of ongewild kregen bij onze boodschappen. Natuurlijk moest men een kar vol boodschappen hebben, want dat pluizerige, nietszeggend krengetje, kreeg je uitsluitend bij besteding van vijftien euro. Duur betaalt pluizerig ding, waar ik me geen enkele voorstelling van kon maken wat het moest voorstellen. Had iets met voetballen te maken, zei de caissière toen ik vroeg. Gooi die pluizendingen in mijn tas en thuis gekomen, legt mij kat onmiddellijk beslag op twee van die mirakels. Duur kattenspeelgoed, twee maal vijftien euro! Oké, de rest maar naar kinderen die er misschien iets mee kunnen. Ik Twitter, wie er interesse heeft in die pluizerige rupsen, en stuur ze dan wel op. Weer iemand blij gemaakt met 15 van die gekleurde minkukels.
Nu zat ik te bedenken dat 31 miljoen van die krengen onze grootgrutter een aardige winst hebben opgeleverd, gezien die pluisdingen waarschijnlijk door kinderarbeid zijn vervaardigd.
Een soort van Return tot sender! Misschien vindt onze grootgrutter nog één brokkenpiloot die de rupsen wil dumpen boven het gebied waar kinderhanden deze oranje, wit en blauwe Beessies hebben geproduceerd.
Een flauw, nietszeggend verhaal over recycling, en nog meer van die onzin. Wat denken die mafkezen dat wij allemaal een zonnesteek hebben opgelopen, en in hun goed doordachte reclamepraatje trappen. Trouwens wat moeten die arme kindjes met die frutsels, je kunt ze tenslotte niet eten Appi Heyn !
Hoe langer ik er over nadenk en deze woorden op papier zet, verergert mijn irritatie, en krijg ik plotseling een Lakeman-syndroom, boycotten die handel!
Blijkbaar heeft Appi het idee, dat wij zelf niet kunnen nadenken, en veronderstelt dat we na de WK er toch niets meer me doen. Vergis ik me nu, of waren deze akelige rupsen vóór onze kinderen? En waarom zouden we die krengetjes dan weer terug geven!
Of zijn ze tot de conclusie gekomen dat de Beessies van ondeugdelijk materiaal zijn gemaakt, en voordat er claims komen, willen zij de Beessies terug! Soms weet je niet welke onduidelijke reden reclamemannen verzinnen. Het verhaal van een tweede leven, klinkt al even belachelijk.
Als AH nou zo graag knuffels wil sturen naar kinderen in de derde Wereld, koop een knuffelfabriek leeg met deugdelijk materiaal, en stuur die op.
Zijn we als consument nou werkelijk zo dom, of is AH zo slim? Ik denk het laatste. We laten ons altijd weer in de maling nemen en storten ons als waanzinnige op de gadets.
Denkt AH nu werkelijk dat wij, moeders en vaders, de verfomfaaide pluizendingen gaan verzamelen en in een tasje komen afleveren aan de klantenbalie?
We hebben vijftien euro aan boodschappen moeten besteden voor zo een rups, en nu verwachten ze van ons dat we ze voor niks komen terugbrengen. Ik dacht het niet!
Wij gaan dezelfde methoden hanteren, beste Appi, wil je ze terug, oké, voor 15 euro per stuk zijn ze van jou!
Trouwens mijn kat zal het je niet in dank afnemen, want haar stelling is, gegeven blijft gegeven! Ook mijn kat heeft blijkbaar Lakemantrekjes....
@ Maydana
Eindelijk een dag om me vooral niet druk te maken, beetje op mijn bloeddruk letten en in slowmotion de kranten te lezen. Telegraaf maar eerst…zie ik tot mijn verbazing een artikel over de duurbetaalde Beessies, die we gewild of ongewild kregen bij onze boodschappen. Natuurlijk moest men een kar vol boodschappen hebben, want dat pluizerige, nietszeggend krengetje, kreeg je uitsluitend bij besteding van vijftien euro. Duur betaalt pluizerig ding, waar ik me geen enkele voorstelling van kon maken wat het moest voorstellen. Had iets met voetballen te maken, zei de caissière toen ik vroeg. Gooi die pluizendingen in mijn tas en thuis gekomen, legt mij kat onmiddellijk beslag op twee van die mirakels. Duur kattenspeelgoed, twee maal vijftien euro! Oké, de rest maar naar kinderen die er misschien iets mee kunnen. Ik Twitter, wie er interesse heeft in die pluizerige rupsen, en stuur ze dan wel op. Weer iemand blij gemaakt met 15 van die gekleurde minkukels.
Nu zat ik te bedenken dat 31 miljoen van die krengen onze grootgrutter een aardige winst hebben opgeleverd, gezien die pluisdingen waarschijnlijk door kinderarbeid zijn vervaardigd.
Een soort van Return tot sender! Misschien vindt onze grootgrutter nog één brokkenpiloot die de rupsen wil dumpen boven het gebied waar kinderhanden deze oranje, wit en blauwe Beessies hebben geproduceerd.
Een flauw, nietszeggend verhaal over recycling, en nog meer van die onzin. Wat denken die mafkezen dat wij allemaal een zonnesteek hebben opgelopen, en in hun goed doordachte reclamepraatje trappen. Trouwens wat moeten die arme kindjes met die frutsels, je kunt ze tenslotte niet eten Appi Heyn !
Hoe langer ik er over nadenk en deze woorden op papier zet, verergert mijn irritatie, en krijg ik plotseling een Lakeman-syndroom, boycotten die handel!
Blijkbaar heeft Appi het idee, dat wij zelf niet kunnen nadenken, en veronderstelt dat we na de WK er toch niets meer me doen. Vergis ik me nu, of waren deze akelige rupsen vóór onze kinderen? En waarom zouden we die krengetjes dan weer terug geven!
Of zijn ze tot de conclusie gekomen dat de Beessies van ondeugdelijk materiaal zijn gemaakt, en voordat er claims komen, willen zij de Beessies terug! Soms weet je niet welke onduidelijke reden reclamemannen verzinnen. Het verhaal van een tweede leven, klinkt al even belachelijk.
Als AH nou zo graag knuffels wil sturen naar kinderen in de derde Wereld, koop een knuffelfabriek leeg met deugdelijk materiaal, en stuur die op.
Zijn we als consument nou werkelijk zo dom, of is AH zo slim? Ik denk het laatste. We laten ons altijd weer in de maling nemen en storten ons als waanzinnige op de gadets.
Denkt AH nu werkelijk dat wij, moeders en vaders, de verfomfaaide pluizendingen gaan verzamelen en in een tasje komen afleveren aan de klantenbalie?
We hebben vijftien euro aan boodschappen moeten besteden voor zo een rups, en nu verwachten ze van ons dat we ze voor niks komen terugbrengen. Ik dacht het niet!
Wij gaan dezelfde methoden hanteren, beste Appi, wil je ze terug, oké, voor 15 euro per stuk zijn ze van jou!
Trouwens mijn kat zal het je niet in dank afnemen, want haar stelling is, gegeven blijft gegeven! Ook mijn kat heeft blijkbaar Lakemantrekjes....
@ Maydana
Abonneren op:
Posts (Atom)