Ik was echt aan vakantie toe. Mijn houdbaarheidsdatum was bijna verstreken en stress beheerste mijn leven.Mijn overvolle hoofd leek op een dolgedraaide bromtol, ik moest echt op vakantie. Maar waar naar toe? Ondeugdelijke vliegtuigen, dronken piloten en terroristische aanslagen weerhield mij een reis te boeken naar een tropisch eiland met wuivende palmen. Ik besloot me te laten verwennen in ons buurland, één kuuroord met de alom bekende Duitse “Gründlichkeit’.
Op de reis er naar toe was ik bezig mijn overvolle hersenen te pijnigen met de vraag welke ‘knijp -en kraak kuur ‘ zij voor mij in petto zouden hebben. Inmiddels had ik de Nederlandse zonnestralen achter me gelaten en eindigde ik in een bosrijke omgeving, geplaagd door een regenkordon welke de rest van de week zou aanhouden. Op de plaats van bestemming zag ik een immens kasteel, omgeven door oeroude eiken. De buitenkant was een plaatje uit een sprookjesboek, de rest voldeed uitstekend aan de maatstaven van onze 21ste eeuw.
Vroeg uit de veren was hier het motto. Na een karig ontbijt werd ik gedirigeerd naar het zwembad om een paar stevige rondjes te trekken. Daarna aqua-jogging.
Liev help, het was 9.30 uur en ik was al doodmoe. Dit was geen vakantie, maar een wurgcontract.
Stevige, oudere dames en heren met een gemiddelde leeftijd van zestig plus, stonden als marionetten gereed, in afwachting van de instructeur. Als een vreemde eend in de bijt hoopte ik in stilte dat een goed geproportioneerde instructeur, één en al spiermassa en glimmend als een omgevallen fles olijfolie, de arena zou betreden. U kent hem vast wel van de reclamespot ‘Als hij maar ijs- en ijs koud is ‘.
Vergissing, een klein miezerige mannetje verscheen, geen spiermassa, glimmen deed hij ook al niet en mijn droom van de reclame Jamaicaan viel pardoes in duigen. Mijn ogen sluitend voor deze desillusie probeerde ik mijn oefeningen uit te voeren. Blijkbaar niet naar de zin van de imitatie –Göbels en hij maande mij tot oplettendheid. Zijn schelle stem klonk nog uren daarna door mijn geluidsbarrière.
Daarna werd ik letterlijk en figuurlijk afgevoerd naar de sportmassage.In mijn veel te grote badjas wachtte ik op de in aantocht zijnde sportmasseur. ’s Morgens in alle Gods vroegte had ik hem zien lopen, groot, flink gespierd en een gulle glimlach. Misschien had ik deze keer geluk?
Ondertussen probeerde ik stiekem iets aan mijn nicotineverslaving te doen, maar werd onmiddellijk afgestraft door een van volume overlopende Duitse tante die mij bestraffend toesprak; ‘ Hier wirt nicht geraucht’. ‘Sportmassage’, vroeg ze tevens met een zware stem. Ik knikte en dacht, weer niks, weg mooie sportmasseur. Als dit geen wraakactie was!
In Eva’s kostuum vleide ik mij op de bank, onder toeziend oog van de wraaklustige masseuse en onderging een ware middeleeuwse marteling. Wellicht wilde zij mij straffen voor mijn verboden sigaretje. In gedachten was het ‘ ijs -en ijs koud’ en ik probeerde mij voor te stellen hoe mijn reclame Jamaicaan dit had opgelost. ‘ Geen illusies, vakantieganger’, dacht ik, denk aan je houdbaarheidsdatum! Na deze kwelling een paar baantjes trekken in het zwembad waar een temperatuur van 32 graden mij het gevoel gaf in warme soep te zwemmen. Hoe was ik toch op het krankzinnige idee gekomen mij vrijwillig zo te laten martelen.
Saunatijd; op naar de kleedkamers, nou ja liever gezegd uitkleedkamers en gemengd, dus van enige privacy was geen sprake.Ik ontwikkelde ter plekke een Margarita-syndroom en speurde naar verborgen camera’s. Een enigszins corpulente dame stapte binnen en vroeg mij pinnig waarom er geen aparte kleedhokjes waren. Zij stond op privacy. Zo dacht ik, die krijgt van mij 100 punten! Snibbig vroeg ze me op te schieten zodat zij zich in alle privacy kon uitkleden. Ik verheugde mij al haar binnen te zien komen in vol ornaat.
Ik zocht een goed plekje in de sauna om dit schouwspel vooral niet te missen.
Twee corpulente, aardig op leeftijd zijnde heren met aandelen bij bierbrouwer Bitburger, zaten loge. Oud belegen macho’s die alle binnenkomers nauwlettend observeerden en van het nodige commentaar voorzagen, hadden de middag van hun leven.
Ik kreeg het stik benauwd en keek op de klok die maar langzaam tikte. Eindelijk was het zover en ik verruilde de martelkamer voor een verlossende douche.
Hier waren een aantal heren van hoge leeftijd aan het douchen en voerden een luidruchtig gesprek over hun edele delen. Ik gunde mij een blik in hun richting en constateerde dat deze al een behoorlijke ouderdom hadden bereikt. ‘ Mannen, ‘ dacht ik, het zijn en blijven macho’s, bovendien was hun houdbaarheidsdatum al lang vervallen.
Op naar de volgende marteling. Ingepakt in een poel van donkere modder, waar onze MKZ-varkentjes jaloers op waren geweest; afgedekt met plastic, voelde ik met net een fricandeletje-oorlog. Deze rituelen herhaalden zich en ondertussen bekroop mij het gevoel dat ik zes jassen had uitgedaan. Maar mijn geest en lichaam waren verlost van stress en ik kreeg een nieuwe datum van houdbaarheid. Ondertussen bleef het stortregenen en ik vermaakte mij dagelijks na al die inspanningen in de aanwezige ‘ Bierstube’, waar vrolijkheid en dorst hoogtij vierden.
De ingenomen alcohol en nicotine stoomden we er de volgende dag gewoon weer uit.
Het was een enerverende week en de laatste dag scheen de zon uit alle hoeken en gaten waarbij ik alle knijp- en kraak oefeningen vergat, en besloot deze dag door te brengen op het terras, vergezeld door een groot stuk taart met cappuccino - een rustige hartslag, een leeg hoofd, geen stress en ik liet de zonnestralen prikkelen op mijn huid. Ik sloot mijn ogen en waande mij op een subtropisch eiland met wuivende palmen in gezelschap van mijn reclame Jamaicaan. Moet kunnen toch?
© Maydana
30-06-2010
27-06-2010
Olijfboom en schatbewaarder
Foto Maydana copyrightOlijfboom en schatbewaarder…
Denken we wel na over de namen die we een nieuwe wereldburger geven? Doen we mee aan één modetrend, of hebben a.s. moeders het gevoel welke naam past bij mijn nieuwe kindje? Wie zal het zeggen! Vroeger werden baby’s vernoemd naar oma’s en opa’s, of daarvan broers en zussen en in het ergste geval tantes en ooms. Aanstaande ouders hadden niet veel mogelijkheden, gezien het traditie was, die niemand graag wilde doorbreken, om vooral rust te bewaren in de familie. Overigens was het toen nog wel uitkijken wat je deed, want sloeg je iemand over, was daar een kleine oorlog die dreigde uit te breken.
Gelukkig is dat allang achterhaald en kunnen ouders zich negen maanden buigen over tientallen babyboeken met namen, uiteraard Internet hanteren, om een juiste keuze te maken. Maar sommige ouders slaan de plank geheel mis in hun keuze en soms heb ik het idee dat de ambtenaar op het stadhuis bij aangifte in een soort van winterslaap is gevallen. Kon je in vroegere tijden echt niet aankomen met een buitenissige naam, tegenwoordig schijnt alles te kunnen, vooral te mogen en worden goedgekeurd. Namen zoals; Bikkel, Storm, Vlinder zijn nog de minst vreemde voornamen. Vanmorgen hoorde ik iemand zeggen, dat de pas geboren spruit de naam Zwerver had gekregen. Omdat ik nogal visueel ben ingesteld, zag ik die ‘zwerverellende ‘al voor me. Afgezien van het feit dat kind op latere leeftijd de nodige frustraties zal oplopen, als men roept; ‘Hé Zwerver ga je mee spelen’.
Stel je voor, je woont in de grote stad, bijvoorbeeld Amsterdam, en in het Vondelpark, is je spruit verdwenen. Roep je; ‘Zwerver ‘, staat er voor dat je het weet een horde van tachtig man voor je neus, die allemaal mee naar huis willen. Tot zover de rare keuzes van a.s. ouders die hun kind van de meest buitenissige namen voorzien.
Toen mijn dochter werd geboren, had ik wel degelijk nagedacht - andere tijd andere gewoonten, over een meisje – en jongensnaam , waarbij ik naderhand hopelijk geen verwijten zou krijgen wat betreft mijn keuze. Gezien mijn roots koos ik voor een Arabische – en Franse naam, met de betekenis van ‘Hoop en geboren bij Pasen’ hetgeen ook nog eens uitkwam, daar mijn dochter destijds het nodig vond zich met zeven maanden te melden, met het is genoeg geweest, ik wil eruit. Laat dat toen met Pasen gebeuren! Toeval of gewoon wetenschap?
Oké, het waren voor die tijd misschien niet de meest gangbare namen, maar in mijn gedachten erg mooi en dat vind mijn dochter ook steeds tot op de dag van heden.
Maar kleine meisjes worden groot. En dan komt de dag, dat zij zelf moeder wordt. Op 23 juni 2010 werden we allemaal verblijdt met de geboorte van een wolk van één baby, met de prachtige namen Olivier Casper. Ze had erover nagedacht! Olivier betekent Olijfboom, wat in de cultuur van ouders en voorouders een belangrijke boom is, die ons alleen maar geluk brengt, Casper een Perzische naam, en betekent ‘Schatbewaarder ‘. Bewaard hij de schat, onze schat, mijn dochtertje en haar zusje die lang geleden op jonge leeftijd is gestorven? Want Olivier Casper is haar evenbeeld! Was zij die zo jong gestorven is nog, destijds misschien niet klaar voor deze wereld?
Wellicht is haar zwerversbestaan in het oneindige nu dan eindelijk definitief geworden. Wie zal het zeggen?
© Maydana
20-06-2010
Vaderdag!
Vandaag is het vaderdag! In alle vroegte opgestaan om even in stilte en eenzaamheid mijn vader te gedenken, die in 1994 overleed. Lang voor die tijd was hij eigenlijk al een beetje overleden, vele jaren waarbij hij niemand meer herkende en de heer Alzheimer zijn intrek had genomen. Het was voor hem een verlossing, de dag dat hij voor eeuwig zijn ogen mocht sluiten, voor ons allemaal een opluchting, maar ook verdriet van het verlies.
Vanmorgen dacht ik, had zo graag even een uurtje met je willen praten, gewoon zoals vroeger. Je nog zoveel vragen stellen, vragen waar ik nooit antwoord op heb gekregen. Maar Alzheimer had je in zijn greep, en daar kwam niemand tussen.
Zeker zul je daar, waar je ook mag zijn, het geluk hebben gevonden van vrijheid en gedachteloosheid, maar vooral de waardigheid weer terug hebben gekregen, waar je altijd zo trost op was. Jij zult nooit meer de schaduw voelen van Alzheimer, hij maakt nu andere slachtoffers. Sinds enkele maanden heb je gezelschap van je geliefde vrouw, samen zullen jullie de liefde voor elkaar hebben hervonden, verenigt en verstrengelt in een eindeloos wolkenbed.
Toch waren mijn gedachten vandaag bij jou. Vreemd genoeg zo sterk, zoals ik dat nog nooit heb gevoeld. Misschien omdat mam nu bij je is en ik jullie beiden zo intens mis. Natuurlijk weet ik, dat ouders eens afscheid nemen van hun kind, met de dood als metgezel. Alleen had ik nooit kunnen bedenken dat afscheid nemen van jullie beiden, mij tot wees zouden maken en ik nooit meer zou kunnen aanschuiven aan de tafel van geluk.
De vreselijke leegte die achterblijft in je emoties, dromen die uiteenspatten als luchtbellen.
Ik heb vandaag mijn tranendal de vrije loop gelaten, laten deze tranen sterren worden en jullie beiden begeleiden op de weg naar het oneindige.
Ik gedenk jullie beide, vaderdag of niet, want eigenlijk is het elke dag vader – of moederdag, want ouders zijn een waardevol bezit. Iets wat je pas later, veel later beseft.
Maar nooit te laat te ontdekken hoe belangrijk deze twee mensen in je leven zijn.
Ik zal jullie koesteren in mijn herinnering, zal stilstaan bij jullie graf en mijn tranen laten vloeien, tranen die misschien zullen veranderen in een sterrenbaan.
© Maydana juni 2010
Vanmorgen dacht ik, had zo graag even een uurtje met je willen praten, gewoon zoals vroeger. Je nog zoveel vragen stellen, vragen waar ik nooit antwoord op heb gekregen. Maar Alzheimer had je in zijn greep, en daar kwam niemand tussen.
Zeker zul je daar, waar je ook mag zijn, het geluk hebben gevonden van vrijheid en gedachteloosheid, maar vooral de waardigheid weer terug hebben gekregen, waar je altijd zo trost op was. Jij zult nooit meer de schaduw voelen van Alzheimer, hij maakt nu andere slachtoffers. Sinds enkele maanden heb je gezelschap van je geliefde vrouw, samen zullen jullie de liefde voor elkaar hebben hervonden, verenigt en verstrengelt in een eindeloos wolkenbed.
Toch waren mijn gedachten vandaag bij jou. Vreemd genoeg zo sterk, zoals ik dat nog nooit heb gevoeld. Misschien omdat mam nu bij je is en ik jullie beiden zo intens mis. Natuurlijk weet ik, dat ouders eens afscheid nemen van hun kind, met de dood als metgezel. Alleen had ik nooit kunnen bedenken dat afscheid nemen van jullie beiden, mij tot wees zouden maken en ik nooit meer zou kunnen aanschuiven aan de tafel van geluk.
De vreselijke leegte die achterblijft in je emoties, dromen die uiteenspatten als luchtbellen.
Ik heb vandaag mijn tranendal de vrije loop gelaten, laten deze tranen sterren worden en jullie beiden begeleiden op de weg naar het oneindige.
Ik gedenk jullie beide, vaderdag of niet, want eigenlijk is het elke dag vader – of moederdag, want ouders zijn een waardevol bezit. Iets wat je pas later, veel later beseft.
Maar nooit te laat te ontdekken hoe belangrijk deze twee mensen in je leven zijn.
Ik zal jullie koesteren in mijn herinnering, zal stilstaan bij jullie graf en mijn tranen laten vloeien, tranen die misschien zullen veranderen in een sterrenbaan.
© Maydana juni 2010
16-06-2010
Mobiel, irritant apparaat!
Dit minuscule kleine irritante, maar vooral altijd storende apparaatje beheerst ons dagelijkse leven. Het opdringerige en altijd aanwezige tweede 'IK' maakt van ons leven een verkleinde telefooncentrale. Altijd bereikbaar luidt het motto.
Ongevraagd dringen de tientallen verschillende beltonen ons leven binnen, van stevige heavy tot klassiekers en toppers, en het destijds zo beroemde NOKIA-deuntje heeft plaatsgemaakt voor allerlei varianten. Gaat er een telefoon, duikt je omgeving in jas- en broekzak, zoekt vertwijfeld in een handtas of roept 'waar heb ik dat verrekte ding nou weer gelaten', om dan een illusie armer te constateren dat het toch niet hun telefoon was die belde.
Lang leve de communicatie, we bellen, wappen, faxen, twitteren, e-mailen , maken foto’s en versturen deze per mobiel, we betalen ermee en…men kan ook nog gebeld worden. O, ja dat vergeet ik bijna, de nodeloze sms-berichten die voortdurend over je display rennen. Je zou er depressief van worden!
Toch bereiken mij berichten dat KPN verlies lijdt, waarbij ik mij afvraag hoe dat in vredesnaam mogelijk is. Of KPN heeft geen goed management, of wij bellen te weinig wat ik me nauwelijks kan voorstellen. Waar ik me vertoon, zie ik telefonerende wezens en vraag me af, welke belangrijke en urgente berichten moeten worden doorgegeven. Nauwelijks de luiers ontgroeide jongeren lopen met dat minuscuul kleine voorwerp aan hun oor te praten in het luchtledige.
Ga je met vrienden uit eten, wordt het mobiel op tafel gelegd en verontschuldigend medegedeeld: " Sorry, ze moeten me kunnen bereiken", waarbij ik mij krampachtig afvraag "WIE moet WIE bereiken? Gebiologeerd staar ik naar de op tafel gelegde gsm-ettertjes en hoop in stilte dat de KPN-centrale de hele avond is lamgelegd door een aanslag van de PLO. "Waar is jou mobiel", vragen de gasten in koor. Verontschuldigend, maar toch uiterst pinnig antwoord ik: " Vanavond ben ik niet bereikbaar, lekker rustig!".
Zoals verwacht begint na het serveren van het voorgerecht het eerste " ettertje" al geluid te maken en word ik ongewild luisteraar van een nietszeggende conversatie welke in een volume wordt afgewerkt dat lijkt op een stadsomroep. Even later vibreert het volgende toestel en ik vraag mij af hoeveel van deze ongenode "gasten" nog zullen volgen tot de koffie met mokkaboon en pepermunt.
Dromend over stilte denk ik, hoe was dit eigenlijk vroeger met onze communicatie? Ik kan mij nog herinneren dat ik stiekem gewapend met een gulden naar de telefooncel liep en probeerde mijn geheime liefde te bellen. Mijn grootmoeder was in het dorp de enige die telefoon had en iedereen maakte hier op gezette tijden gebruik van, weliswaar alleen voor uiterst dringende zaken.
Tegenwoordig staat moeder de vrouw haar kinderen te bellen bij onze grootgrutter met de vraag aan het thuisfront welke groenten en vla er op tafel moeten komen en een uitgebreide uitleg over het aanwezige assortiment. Ja, inspraak moet er zijn, tenslotte hebben we niet voor niets een mobiel.
Twintig jaar geleden werd ik beroepshalve verplicht een mobiel aan te schaffen - om overal bereikbaar te zijn voor mijn superieuren, en het toen beruchte NOKIA-geluid mij iedere keer steevast een hartverlamming bezorgde. Levensgevaarlijke toeren moest ik ondernemen om de heren te antwoorden op vragen welke best even hadden kunnen wachten . Bovendien was twintig jaar geleden de bereikbaarheid bij lange na nog niet volmaakt. Je mocht van geluk spreken dat je binnen zendbereik was, als een van de heren weer een niet relevante "belangrijke" vraag had. "Waar was je nou weer, je bent weer niet bereikbaar ", alsof je in die korte tijd even een uitstap had gemaakt naar het zonnige zuiden, in hun tijd.
Mobiel, je ben bent vreselijk gemakkelijk maar soms verwens ik je naar Verweggistan of misschien nog beter dump ik je in de vissenkom.
© Maydana
Ongevraagd dringen de tientallen verschillende beltonen ons leven binnen, van stevige heavy tot klassiekers en toppers, en het destijds zo beroemde NOKIA-deuntje heeft plaatsgemaakt voor allerlei varianten. Gaat er een telefoon, duikt je omgeving in jas- en broekzak, zoekt vertwijfeld in een handtas of roept 'waar heb ik dat verrekte ding nou weer gelaten', om dan een illusie armer te constateren dat het toch niet hun telefoon was die belde.
Lang leve de communicatie, we bellen, wappen, faxen, twitteren, e-mailen , maken foto’s en versturen deze per mobiel, we betalen ermee en…men kan ook nog gebeld worden. O, ja dat vergeet ik bijna, de nodeloze sms-berichten die voortdurend over je display rennen. Je zou er depressief van worden!
Toch bereiken mij berichten dat KPN verlies lijdt, waarbij ik mij afvraag hoe dat in vredesnaam mogelijk is. Of KPN heeft geen goed management, of wij bellen te weinig wat ik me nauwelijks kan voorstellen. Waar ik me vertoon, zie ik telefonerende wezens en vraag me af, welke belangrijke en urgente berichten moeten worden doorgegeven. Nauwelijks de luiers ontgroeide jongeren lopen met dat minuscuul kleine voorwerp aan hun oor te praten in het luchtledige.
Ga je met vrienden uit eten, wordt het mobiel op tafel gelegd en verontschuldigend medegedeeld: " Sorry, ze moeten me kunnen bereiken", waarbij ik mij krampachtig afvraag "WIE moet WIE bereiken? Gebiologeerd staar ik naar de op tafel gelegde gsm-ettertjes en hoop in stilte dat de KPN-centrale de hele avond is lamgelegd door een aanslag van de PLO. "Waar is jou mobiel", vragen de gasten in koor. Verontschuldigend, maar toch uiterst pinnig antwoord ik: " Vanavond ben ik niet bereikbaar, lekker rustig!".
Zoals verwacht begint na het serveren van het voorgerecht het eerste " ettertje" al geluid te maken en word ik ongewild luisteraar van een nietszeggende conversatie welke in een volume wordt afgewerkt dat lijkt op een stadsomroep. Even later vibreert het volgende toestel en ik vraag mij af hoeveel van deze ongenode "gasten" nog zullen volgen tot de koffie met mokkaboon en pepermunt.
Dromend over stilte denk ik, hoe was dit eigenlijk vroeger met onze communicatie? Ik kan mij nog herinneren dat ik stiekem gewapend met een gulden naar de telefooncel liep en probeerde mijn geheime liefde te bellen. Mijn grootmoeder was in het dorp de enige die telefoon had en iedereen maakte hier op gezette tijden gebruik van, weliswaar alleen voor uiterst dringende zaken.
Tegenwoordig staat moeder de vrouw haar kinderen te bellen bij onze grootgrutter met de vraag aan het thuisfront welke groenten en vla er op tafel moeten komen en een uitgebreide uitleg over het aanwezige assortiment. Ja, inspraak moet er zijn, tenslotte hebben we niet voor niets een mobiel.
Twintig jaar geleden werd ik beroepshalve verplicht een mobiel aan te schaffen - om overal bereikbaar te zijn voor mijn superieuren, en het toen beruchte NOKIA-geluid mij iedere keer steevast een hartverlamming bezorgde. Levensgevaarlijke toeren moest ik ondernemen om de heren te antwoorden op vragen welke best even hadden kunnen wachten . Bovendien was twintig jaar geleden de bereikbaarheid bij lange na nog niet volmaakt. Je mocht van geluk spreken dat je binnen zendbereik was, als een van de heren weer een niet relevante "belangrijke" vraag had. "Waar was je nou weer, je bent weer niet bereikbaar ", alsof je in die korte tijd even een uitstap had gemaakt naar het zonnige zuiden, in hun tijd.
Mobiel, je ben bent vreselijk gemakkelijk maar soms verwens ik je naar Verweggistan of misschien nog beter dump ik je in de vissenkom.
© Maydana
15-06-2010
Ramp!
U hebt vast ook wel eens het gevoel dat u dringend advies nodig heeft van uw huisarts.
De kwaal waar u eigenlijk geen aandacht aan wilde schenken, verergerd zich en blijkt een bezoek aan de huisarts noodzakelijk.
Natuurlijk valt u dan buiten de afspraakuren, want die zijn vanaf 9.30 uur tot 10.00 uur en een telefoontje naar de assistente resulteert in het antwoord, vandaag geen mogelijkheid tot consult! Op zo een moment vraag ik me altijd af waarom ik eigenlijk bel, want ik kan me nooit aan de indruk onttrekken dat ze me wil afschepen met Paracetamol.
Natuurlijk is een afspraak op diezelfde dag onmogelijk, maar morgen kan het laat in de middag. Ondertussen zit je te worstelen met je probleem en je merkt dat je kwaaltje steeds erger wordt en de gedachte dat je nog een nacht en meer dan een halve dag er mee zit, maken je al gauw tot hypochonder.
Maar je denkt slim te zijn, afgepoeierd door de assistente, wacht je geduldig tot het 17.00 uur is. Je rijdt naar de Huisartsenpost, waar drie supermeiden koffie zitten te drinken en je geen blik waardig keuren.
Ondertussen is een kwartier vergaan. Mevrouw, heeft u een afspraak! Nee, ik kom net van mijn huisarts maar kon niet meer worden geholpen. Dus, kom ik maar hier na toe.
‘Dat gaat zomaar niet’, zei ze beslist, zo te zien kan u daar best mee wachten tot morgen. Ik keek haar doordringend aan en voelde een soort van agressie opkomen. Inmiddels waren er twee artsen de assistentenkamer binnen gekomen met uiteraard koffie in hun handen, dus niet aan het werk.
Ja, maar het zit vlak bij mijn ogen en is helemaal dik, het doet pijn en ik vraag alleen maar of iemand er even naar wil kijken. Vijf minuutjes, meer vraag ik niet. ‘Regels zijn regels’, zei ze pinnig. Natuurlijk, dat was ik even vergeten, dit land bestaat uitsluitend uit regels en artsen zijn geen artsen meer, maar ambtenaren die werken van 9.00 tot 17.00 uur en daarna niet meer bereikbaar. Wel te verstaan topambtenaren met een riant salaris.
• Waarom geloof ik toch niet meer in een roeping, maar uitsluitend aan de gedachte van een dikke bankrekening.
• Vergeten deze dat zij op kosten van de gemeenschap hun ellenlange studie konden afronden en dat zij een eed hebben afgelegd, mensen te helpen met hun opgedane kennis.
• Constaterend komt het er op neer dat de assistente met een kleine opleiding u duidelijk maakt, dat veel drinken en een paar paracetamol wonderen kunnen verrichten.
Ziektes en narigheid met uw gezondheid komen niet altijd in hun tijd en soms kun wil je gewoon niet wachten en verlang je enige aandacht, want daar heb je recht op. Nu wil ik niet terugkomen op de goede oude tijd, maar toen waren artsen nog artsen, begaan met hun patiënten en altijd stand-by.
Bovendien kom ik uit een verwenland wat gezondheidszorg betreft, en is het behoorlijk wennen aan een dergelijke policy.
Het lijkt wel of je hier dood en nog net niet begraven moet zijn, willen de heren in actie komen. Als dit gezondheidszorg moet zijn waar Den Haag zo trots op is, kan het mij gestolen worden en hoop ik nooit zeer acuut iets te mankeren, want je bent overgeleverd aan assistentes en een afspraaktelefoon.
©maydana
De kwaal waar u eigenlijk geen aandacht aan wilde schenken, verergerd zich en blijkt een bezoek aan de huisarts noodzakelijk.
Natuurlijk valt u dan buiten de afspraakuren, want die zijn vanaf 9.30 uur tot 10.00 uur en een telefoontje naar de assistente resulteert in het antwoord, vandaag geen mogelijkheid tot consult! Op zo een moment vraag ik me altijd af waarom ik eigenlijk bel, want ik kan me nooit aan de indruk onttrekken dat ze me wil afschepen met Paracetamol.
Natuurlijk is een afspraak op diezelfde dag onmogelijk, maar morgen kan het laat in de middag. Ondertussen zit je te worstelen met je probleem en je merkt dat je kwaaltje steeds erger wordt en de gedachte dat je nog een nacht en meer dan een halve dag er mee zit, maken je al gauw tot hypochonder.
Maar je denkt slim te zijn, afgepoeierd door de assistente, wacht je geduldig tot het 17.00 uur is. Je rijdt naar de Huisartsenpost, waar drie supermeiden koffie zitten te drinken en je geen blik waardig keuren.
Ondertussen is een kwartier vergaan. Mevrouw, heeft u een afspraak! Nee, ik kom net van mijn huisarts maar kon niet meer worden geholpen. Dus, kom ik maar hier na toe.
‘Dat gaat zomaar niet’, zei ze beslist, zo te zien kan u daar best mee wachten tot morgen. Ik keek haar doordringend aan en voelde een soort van agressie opkomen. Inmiddels waren er twee artsen de assistentenkamer binnen gekomen met uiteraard koffie in hun handen, dus niet aan het werk.
Ja, maar het zit vlak bij mijn ogen en is helemaal dik, het doet pijn en ik vraag alleen maar of iemand er even naar wil kijken. Vijf minuutjes, meer vraag ik niet. ‘Regels zijn regels’, zei ze pinnig. Natuurlijk, dat was ik even vergeten, dit land bestaat uitsluitend uit regels en artsen zijn geen artsen meer, maar ambtenaren die werken van 9.00 tot 17.00 uur en daarna niet meer bereikbaar. Wel te verstaan topambtenaren met een riant salaris.
• Waarom geloof ik toch niet meer in een roeping, maar uitsluitend aan de gedachte van een dikke bankrekening.
• Vergeten deze dat zij op kosten van de gemeenschap hun ellenlange studie konden afronden en dat zij een eed hebben afgelegd, mensen te helpen met hun opgedane kennis.
• Constaterend komt het er op neer dat de assistente met een kleine opleiding u duidelijk maakt, dat veel drinken en een paar paracetamol wonderen kunnen verrichten.
Ziektes en narigheid met uw gezondheid komen niet altijd in hun tijd en soms kun wil je gewoon niet wachten en verlang je enige aandacht, want daar heb je recht op. Nu wil ik niet terugkomen op de goede oude tijd, maar toen waren artsen nog artsen, begaan met hun patiënten en altijd stand-by.
Bovendien kom ik uit een verwenland wat gezondheidszorg betreft, en is het behoorlijk wennen aan een dergelijke policy.
Het lijkt wel of je hier dood en nog net niet begraven moet zijn, willen de heren in actie komen. Als dit gezondheidszorg moet zijn waar Den Haag zo trots op is, kan het mij gestolen worden en hoop ik nooit zeer acuut iets te mankeren, want je bent overgeleverd aan assistentes en een afspraaktelefoon.
©maydana
13-06-2010
Herinneringen!
De vroege voorjaarszon tintelde op haar huid. De sombere dagen van de afgelopen winter hadden plaatsgemaakt voor de eerste zonnestralen. De oude dame had zich vredig genesteld in een van de gemakkelijke stoelen op het terras en genoot van haar kopje thee. De zon liet de vijver glinsteren en onwillekeurig werden haar oude vermoeide ogen getrokken naar het licht bewegende water. Langzaam stond zij op en liep naar de rand van de vijver, kijkend in het diepe en doorzichtige water ontwaarde zij haar eigen beeld. Een jong en vrolijk gezicht, lachend en zonder zorgen. Langzaam drong het tot haar door dat dit het moment was dat haar leven langzaam aan haar voorbij was getrokken, zonder zich bewust te zijn van het moment dat dit misschien een afscheid zou kunnen zijn. Ze was oud geworden, haar leven had vele goede en bijzondere momenten gehad, haar prachtige kinderjaren thuis op de boerderij, genietend van vrijheid, liefde en onbezorgd opgroeien. Haar schooljaren, haar verkregen en gemiste kansen. Dan de oorlog met zoveel verdriet, angst en onmacht .
De beelden werden steeds duidelijker en gefascineerd bleef ze kijken. Tussen de beelden van haar jeugd verwaarde zij de huidige. Zij zag haar grijze haar en haar vermoeide ogen, een beeld overgaand naar een jonge vrouw met wapperend donker haar. Een lichte glimlach omrande haar gezicht. “ Dat is lang geleden”, mompelde zij. Wat was er veel gebeurd in haar leven! Met een gezegende leeftijd van 81 jaar waren de jaren voorbij gegaan en veel dingen kon zij zich nog als de dag van vandaag herinneren.
De ontmoeting met de man, welke later haar echtgenoot zou worden, het was oorlog en zij zat in het verkeerde land op een verkeerd moment. Toch had ze zielsveel van deze man gehouden en onderging gelaten de vele weerstand en agressie van haar omgeving. De geboorte van haar eerste kind. De vier anderen welke niet mochten blijven leven. De tijd na de oorlog, de vele verwoestingen en het opgelopen trauma.
De vijver weerspiegelde de vele vliegtuigen die het land hadden vernietigd. Het zinloze geweld, maar vooral de onvergetelijke angst. Angst, die vandaag nog haar leven beheerste, als laag overkomende straaljagers haar rust verstoorden. Plotseling zag ze het beeld van haar echtgenoot, glimlachend keek hij haar aan , bemoedigend en vol vrede. Tranen van weemoed liepen over haar wangen en zij stak haar oude handen uit alsof ze het beeld wilde vasthouden, maar langzaam weer vervaagde.
Lang geleden had hij al afscheid van haar genomen, de dood was een verlossing geweest en eindelijk had hij vrede gevonden. Ze hadden toch samen oud kunnen worden, dacht zij gelaten! Veel was er niet meer over gebleven, haar enige kind zat ver in het buitenland en zij voelde zich moedeloos en alleen.
De wanhoop en moedeloosheid maakten haar verdrietig. Paniek, voor eindeloze eenzaamheid. Haar verblijf in het ziekenhuis waren nog maar vage herinneringen .Inmiddels verbleef zij al jaren in het huis van haar dochter, die haar met veel zorg en liefde omringde. Nooit had zij kunnen vermoeden haar oude dagen in een vreemd land te slijten, een land waar zij zich thuis was gaan voelen, een plek waar geen eenzaamheid haar meer overviel.
Het spiegelende water, doordrenkt van zonnenstralen weerkaatsten het gevoel van tevredenheid. De libellen dansten hun dans boven het water en vaag zag ze de gezichten van haar overleden ouders, glimlachend en tevreden, haar veel te vroeg verloren kleinkind, spelend op een groene weide, haar geliefde echtgenoot en tranen vulden haar vermoeide ogen
Mijmerend in al deze herinneringen voelde zij zich toch een gelukkig en tevreden mens. Ze keek naar de paarden, die naast het huis graasden en hinnikend om haar aandacht vroegen. De oude hond nestelde zich naast haar. Het water kletterde, de vijver kwam in beweging en langzaam vervaagden de beelden. Het was goed zo, en in de verte hoorde ze haar dochter roepen; “ Wil je nog een kopje thee, Mam!
© Maydana
De beelden werden steeds duidelijker en gefascineerd bleef ze kijken. Tussen de beelden van haar jeugd verwaarde zij de huidige. Zij zag haar grijze haar en haar vermoeide ogen, een beeld overgaand naar een jonge vrouw met wapperend donker haar. Een lichte glimlach omrande haar gezicht. “ Dat is lang geleden”, mompelde zij. Wat was er veel gebeurd in haar leven! Met een gezegende leeftijd van 81 jaar waren de jaren voorbij gegaan en veel dingen kon zij zich nog als de dag van vandaag herinneren.
De ontmoeting met de man, welke later haar echtgenoot zou worden, het was oorlog en zij zat in het verkeerde land op een verkeerd moment. Toch had ze zielsveel van deze man gehouden en onderging gelaten de vele weerstand en agressie van haar omgeving. De geboorte van haar eerste kind. De vier anderen welke niet mochten blijven leven. De tijd na de oorlog, de vele verwoestingen en het opgelopen trauma.
De vijver weerspiegelde de vele vliegtuigen die het land hadden vernietigd. Het zinloze geweld, maar vooral de onvergetelijke angst. Angst, die vandaag nog haar leven beheerste, als laag overkomende straaljagers haar rust verstoorden. Plotseling zag ze het beeld van haar echtgenoot, glimlachend keek hij haar aan , bemoedigend en vol vrede. Tranen van weemoed liepen over haar wangen en zij stak haar oude handen uit alsof ze het beeld wilde vasthouden, maar langzaam weer vervaagde.
Lang geleden had hij al afscheid van haar genomen, de dood was een verlossing geweest en eindelijk had hij vrede gevonden. Ze hadden toch samen oud kunnen worden, dacht zij gelaten! Veel was er niet meer over gebleven, haar enige kind zat ver in het buitenland en zij voelde zich moedeloos en alleen.
De wanhoop en moedeloosheid maakten haar verdrietig. Paniek, voor eindeloze eenzaamheid. Haar verblijf in het ziekenhuis waren nog maar vage herinneringen .Inmiddels verbleef zij al jaren in het huis van haar dochter, die haar met veel zorg en liefde omringde. Nooit had zij kunnen vermoeden haar oude dagen in een vreemd land te slijten, een land waar zij zich thuis was gaan voelen, een plek waar geen eenzaamheid haar meer overviel.
Het spiegelende water, doordrenkt van zonnenstralen weerkaatsten het gevoel van tevredenheid. De libellen dansten hun dans boven het water en vaag zag ze de gezichten van haar overleden ouders, glimlachend en tevreden, haar veel te vroeg verloren kleinkind, spelend op een groene weide, haar geliefde echtgenoot en tranen vulden haar vermoeide ogen
Mijmerend in al deze herinneringen voelde zij zich toch een gelukkig en tevreden mens. Ze keek naar de paarden, die naast het huis graasden en hinnikend om haar aandacht vroegen. De oude hond nestelde zich naast haar. Het water kletterde, de vijver kwam in beweging en langzaam vervaagden de beelden. Het was goed zo, en in de verte hoorde ze haar dochter roepen; “ Wil je nog een kopje thee, Mam!
© Maydana
10-06-2010
Europa,paradijs voor criminelen
Alle grenzen zijn open, geen controle meer, ladingen vreemde EU-burgers verplaatsen zich van hot naar her, met als resultaat; criminelen overspoelen ons en andere EU-landen. Een waar speelparadijs voor echte criminelen. Politie en Justitie kijken toe, en burgers worden het ‘slachtoffer’. Ho, zal menigeen roepen, dat is discriminatie. Niet elke vreemdeling is een crimineel. Helemaal gelijk! Maar niemand kan ontkennen, sinds wij open huis houden in Europa, de criminaliteit sterk heeft toegenomen.
Er gaat geen dag voorbij of dagbladen en televisie melden geweld, gepleegd door vreemde medelanders die zijn neergestreken in ons zo vredig polderlandje. Oplichting, bedreigingen en allerlei andere criminelen activiteiten zijn aan de orde van de dag. En niemand van ons kan ontkennen dat het procentueel gezien het meest vreemdelingen zijn die de criminaliteit stevig in handen hebben, de Russische Maffia aan het hoofd, tussen onze koeien en belegen kaas.
Natuurlijk heeft ons land ook criminelen van eigen grond, daar had Justitie en politie nog enig zicht op, maar sinds ons land wordt overspoeld door buitenlandse criminelen wordt de zaak aanzienlijk ingewikkelder. Zeker met een onderbezetting van onze politie. De deur naar ons land staat wagenwijd open en hebben we een soort van knuffelsyndroom ontwikkeld. Kom maar binnen, kom maar binnen, zei de dominee. Het begin van een oud Nederlandse liedje.
We hebben het natuurlijk niet over witte boorden criminelen, maar over de harde kern. Witte boorden criminelen hebben we zelf genoeg, en deze categorie hoef ik u niet uit te leggen. Het grote geld en de macht!
Onze politie op halve sterkte wegens personeelsgebrek, slecht in achtervolgingen gevolgd door een kostenpost van de afgelopen jaren van tientallen miljoenen, wegens slecht en onverantwoord rijgedrag. Politieauto’s rijp voor de schroothoop. Kan men dan concluderen dat mening politieman kan worden ingeschaald als ‘zondagsrijder ‘? Dat het rommelt in onze politiekorpsen is een ieder bekend, foute politiemannen heet dat. Regelmatig worden dienders ontslagen wegens wangedrag, corruptie, machtsmisbruik. Of ze stappen over naar het speelparadijs der criminaliteit. Daar helpt ook het imago van de Cock met c-o-c-k niet meer.
Even nog ter opfrissing de gijzelingsaffaire in Almelo. Ondanks deze waanzinnige actie in het gemeentehuis, was deze man op korte termijn de ‘publiekslieveling ‘ en nam de bevolking het voor hem op. Burgemeester en wethouders hadden gefaald en Zembla deed er nog een schepje boven op. Weet u het nog, zoon van de gijzelnemer die voor de camera pleitte voor de onschuld van zijn vader, die nooit een wapen zou gebruiken, laat staan in het bezit ervan zou zijn. Het publiek had te doen met deze medelander, die zou zijn geschoffeerd door de Gemeente Almelo en daarom tot deze wanhoopdaad was gekomen. Nu wil het geval dat zoonlief afgelopen week een heuse schietpartij heeft georganiseerd in Hengelo. Het verhaal van het niet bezitten van wapens en het gebruik hiervan, valt met deze actie geheel in het water, en zijn liefdevolle pleidooi voor de camera bleek dus een farce. Dit verhaal heeft nog de nodige gevolgen en de rechtbank van Almelo heeft het er maar druk mee. Zoonlief is inmiddels veroordeelt tot vijf jaar.
Maar laten we niet vergeten dat dit een van de incidenten is, die ons land rijk is. Medelanders met criminele inslag overspoelen ons land en zij spelen hun spel openlijk en vrij in het Nederlandse speelparadijs voor criminelen.
©Maydana
Er gaat geen dag voorbij of dagbladen en televisie melden geweld, gepleegd door vreemde medelanders die zijn neergestreken in ons zo vredig polderlandje. Oplichting, bedreigingen en allerlei andere criminelen activiteiten zijn aan de orde van de dag. En niemand van ons kan ontkennen dat het procentueel gezien het meest vreemdelingen zijn die de criminaliteit stevig in handen hebben, de Russische Maffia aan het hoofd, tussen onze koeien en belegen kaas.
Natuurlijk heeft ons land ook criminelen van eigen grond, daar had Justitie en politie nog enig zicht op, maar sinds ons land wordt overspoeld door buitenlandse criminelen wordt de zaak aanzienlijk ingewikkelder. Zeker met een onderbezetting van onze politie. De deur naar ons land staat wagenwijd open en hebben we een soort van knuffelsyndroom ontwikkeld. Kom maar binnen, kom maar binnen, zei de dominee. Het begin van een oud Nederlandse liedje.
We hebben het natuurlijk niet over witte boorden criminelen, maar over de harde kern. Witte boorden criminelen hebben we zelf genoeg, en deze categorie hoef ik u niet uit te leggen. Het grote geld en de macht!
Onze politie op halve sterkte wegens personeelsgebrek, slecht in achtervolgingen gevolgd door een kostenpost van de afgelopen jaren van tientallen miljoenen, wegens slecht en onverantwoord rijgedrag. Politieauto’s rijp voor de schroothoop. Kan men dan concluderen dat mening politieman kan worden ingeschaald als ‘zondagsrijder ‘? Dat het rommelt in onze politiekorpsen is een ieder bekend, foute politiemannen heet dat. Regelmatig worden dienders ontslagen wegens wangedrag, corruptie, machtsmisbruik. Of ze stappen over naar het speelparadijs der criminaliteit. Daar helpt ook het imago van de Cock met c-o-c-k niet meer.
Even nog ter opfrissing de gijzelingsaffaire in Almelo. Ondanks deze waanzinnige actie in het gemeentehuis, was deze man op korte termijn de ‘publiekslieveling ‘ en nam de bevolking het voor hem op. Burgemeester en wethouders hadden gefaald en Zembla deed er nog een schepje boven op. Weet u het nog, zoon van de gijzelnemer die voor de camera pleitte voor de onschuld van zijn vader, die nooit een wapen zou gebruiken, laat staan in het bezit ervan zou zijn. Het publiek had te doen met deze medelander, die zou zijn geschoffeerd door de Gemeente Almelo en daarom tot deze wanhoopdaad was gekomen. Nu wil het geval dat zoonlief afgelopen week een heuse schietpartij heeft georganiseerd in Hengelo. Het verhaal van het niet bezitten van wapens en het gebruik hiervan, valt met deze actie geheel in het water, en zijn liefdevolle pleidooi voor de camera bleek dus een farce. Dit verhaal heeft nog de nodige gevolgen en de rechtbank van Almelo heeft het er maar druk mee. Zoonlief is inmiddels veroordeelt tot vijf jaar.
Maar laten we niet vergeten dat dit een van de incidenten is, die ons land rijk is. Medelanders met criminele inslag overspoelen ons land en zij spelen hun spel openlijk en vrij in het Nederlandse speelparadijs voor criminelen.
©Maydana
08-06-2010
De magische krachten van paarden!
Geloof in de magische krachten van paarden is wereldwijd verspreid. In de tijd van de oude Grieken
Hielden paarden de Goden gezelschap, speciaal die Goden welke werden geassocieerd met de zon en met water. Voor de Kelten was het paard onmisbaar in de strijd tegen de vijand en om sociaal aanzien te verwerven. Ze hadden een sterk ontwikkeld idee van het goddelijke paard en noemden dit Epona.
Meestal werd dit afgebeeld als merrie of een vrouw te paard – en werd geassocieerd met vrijheid en scheppingskracht. Deze oude culturen erkenden de spirituele kracht van paarden, zo ook de spirituele
band tussen paard en berijder. Oude Teutoonse familiestammen zwoeren hun eed naast het hoofd van hun paard en als de beloften werden verbroken, werden beide hoofden afgehakt. De mythische Ierse held Cúchulain mocht niet langer leven dan zijn paarden. Er zijn veel verhalen over mensen die deze spirituele banden begrepen en ze gebruikten om met paarden te communiceren.
De Romeinse geschiedschrijver Tacitus beschrijft een groep Germaanse priesters welke voor een aantal heilige paarden zorgden en met behulp van hun gesnuif te toekomst konden voorspellen.
De Ier Sullivan was beroemd door het tot bedaren brengen van onhandelbare paarden; hij beweerde
dit te doen door een Indiaans woord in hun oor te fluisteren. Niemand wist wat er gebeurde. Hij nam het paard mee in een verduisterde stal en het enige wat getuigen konden bevestigen dat hij samen met het paard naar buiten kwam en alle razernij verdwenen was. In die tijd zorgde een dergelijk talent voor het nodige ontzag en de nodige vrees. Benjamin Gold was zeer bekend om de kunst paarden tot bedaren te brengen, hij was bevriend met Koning Lodewijk XV van Frankrijk en werd later beschuldigd van occulte praktijken. Zelfs een succesvolle demonstratie aan het hof mocht niet baten en werd gedwongen te vluchten naar Engeland.
Het “ Paardenfluisteren “ is dus niet van deze tijd! Velen voor ons hebben de spirituele krachten van paarden onderkend. In onze haastige tijd hebben wij ingezien dat wij kunnen communiceren met onze paarden en de effecten hiervan zijn alom bekend. Over de hele wereld zijn “ Paardenfluisteraars” welke de al eeuwen bestaande techniek toepassen. Bekende namen zijn o.a. Monty Roberts, Klaus Ferdinand Hempfling, de halfbloed Indiaan Gawani PonyBoy en in Nederland kennen wij o.a. Emiel Voest, Piet Nibbelink en Pieter Baalbergen. Allen passen zij verschillende technieken toe, echter als een rode draad loopt het belang van leiderschap, natuurlijke dominantie, vertrouwen en respect erdoor, hetgeen uiteindelijk leidt tot een verbinding tussen mens en paard.
Het paard is een gift van God en tussen zijn oren suist de hemelse wind!
Een prachtige romantische Arabische Legende wil ik U niet onthouden;
Profeet Mohammed wilde voor zijn krijgers de allerbeste paarden. Hij beval zijn mannen een kudde
binnen een omheining te brengen, ze daar zeven dagen te houden – zonder water.
Aan het einde van de zevende dag haalden zij een deel van de omheining weg en de dorstige paarden stormden naar het nabij gelegen meertje. Mohammed liet een strijdkreet horen en vijf Arabische merries kwamen terug, de enige paarden die luisterden ondanks hun hevige dorst.
Het favoriete gedicht van Ray Hunt “ Paardenfluisteraar” dat hij op elke clinic citeert;
The Man in the Glass
When you get what you want in your struggle for self,
And the world makes you king for a day
Just go to a mirror and look at yourself,
And see what that man has to say.
For it isn’t your father or mother of wife
Whose judgment upon yoy must pass,The fellow whose verdict counts most in your life,
Is the one staring back from the glass.You may be like Jack Horner and chisel a plum
And think you’re a wonderful guy
But the man in the glass says you’re only a bum,
If you can’t look him straight in the eye.
He’s the fellow to please never mind all the rest,
For he’s with you clear up to the end,
And you’ve passed your most dangerous, difficult test
If the man in the glass is your friend.
You may get what you want down the pathway of years
And get pats on the back as you pass,
But your final reward will be heartaches and tears,
If you’ve cheated the man in the glass.
( gedicht van een onbekende auteur)
Wellicht zullen velen van ons zich de prachtige film “ De Paardenfluisteraar “ verfilmd naar een boek van Nicholas Evans herinneren. Robert Redford maakte diepe indruk door zijn goed gespeelde rol als Tom Booker, paardenfluisteraar, die met zijn stem wilde paarden kalmeerde en zijn aanrakingen rusteloze zielen tot kalmte bracht. Het Natural Horsemanship had zijn intrede gedaan in onze huidige paardenwereld. Ieder mens bezit de natuurlijke gave tot communiceren met dieren. Laten wij dit gebruiken en ontwikkelen voor het welzijn van mens en dier.
© Maydana
Hielden paarden de Goden gezelschap, speciaal die Goden welke werden geassocieerd met de zon en met water. Voor de Kelten was het paard onmisbaar in de strijd tegen de vijand en om sociaal aanzien te verwerven. Ze hadden een sterk ontwikkeld idee van het goddelijke paard en noemden dit Epona.
Meestal werd dit afgebeeld als merrie of een vrouw te paard – en werd geassocieerd met vrijheid en scheppingskracht. Deze oude culturen erkenden de spirituele kracht van paarden, zo ook de spirituele
band tussen paard en berijder. Oude Teutoonse familiestammen zwoeren hun eed naast het hoofd van hun paard en als de beloften werden verbroken, werden beide hoofden afgehakt. De mythische Ierse held Cúchulain mocht niet langer leven dan zijn paarden. Er zijn veel verhalen over mensen die deze spirituele banden begrepen en ze gebruikten om met paarden te communiceren.
De Romeinse geschiedschrijver Tacitus beschrijft een groep Germaanse priesters welke voor een aantal heilige paarden zorgden en met behulp van hun gesnuif te toekomst konden voorspellen.
De Ier Sullivan was beroemd door het tot bedaren brengen van onhandelbare paarden; hij beweerde
dit te doen door een Indiaans woord in hun oor te fluisteren. Niemand wist wat er gebeurde. Hij nam het paard mee in een verduisterde stal en het enige wat getuigen konden bevestigen dat hij samen met het paard naar buiten kwam en alle razernij verdwenen was. In die tijd zorgde een dergelijk talent voor het nodige ontzag en de nodige vrees. Benjamin Gold was zeer bekend om de kunst paarden tot bedaren te brengen, hij was bevriend met Koning Lodewijk XV van Frankrijk en werd later beschuldigd van occulte praktijken. Zelfs een succesvolle demonstratie aan het hof mocht niet baten en werd gedwongen te vluchten naar Engeland.
Het “ Paardenfluisteren “ is dus niet van deze tijd! Velen voor ons hebben de spirituele krachten van paarden onderkend. In onze haastige tijd hebben wij ingezien dat wij kunnen communiceren met onze paarden en de effecten hiervan zijn alom bekend. Over de hele wereld zijn “ Paardenfluisteraars” welke de al eeuwen bestaande techniek toepassen. Bekende namen zijn o.a. Monty Roberts, Klaus Ferdinand Hempfling, de halfbloed Indiaan Gawani PonyBoy en in Nederland kennen wij o.a. Emiel Voest, Piet Nibbelink en Pieter Baalbergen. Allen passen zij verschillende technieken toe, echter als een rode draad loopt het belang van leiderschap, natuurlijke dominantie, vertrouwen en respect erdoor, hetgeen uiteindelijk leidt tot een verbinding tussen mens en paard.
Het paard is een gift van God en tussen zijn oren suist de hemelse wind!
Een prachtige romantische Arabische Legende wil ik U niet onthouden;
Profeet Mohammed wilde voor zijn krijgers de allerbeste paarden. Hij beval zijn mannen een kudde
binnen een omheining te brengen, ze daar zeven dagen te houden – zonder water.
Aan het einde van de zevende dag haalden zij een deel van de omheining weg en de dorstige paarden stormden naar het nabij gelegen meertje. Mohammed liet een strijdkreet horen en vijf Arabische merries kwamen terug, de enige paarden die luisterden ondanks hun hevige dorst.
Het favoriete gedicht van Ray Hunt “ Paardenfluisteraar” dat hij op elke clinic citeert;
The Man in the Glass
When you get what you want in your struggle for self,
And the world makes you king for a day
Just go to a mirror and look at yourself,
And see what that man has to say.
For it isn’t your father or mother of wife
Whose judgment upon yoy must pass,The fellow whose verdict counts most in your life,
Is the one staring back from the glass.You may be like Jack Horner and chisel a plum
And think you’re a wonderful guy
But the man in the glass says you’re only a bum,
If you can’t look him straight in the eye.
He’s the fellow to please never mind all the rest,
For he’s with you clear up to the end,
And you’ve passed your most dangerous, difficult test
If the man in the glass is your friend.
You may get what you want down the pathway of years
And get pats on the back as you pass,
But your final reward will be heartaches and tears,
If you’ve cheated the man in the glass.
( gedicht van een onbekende auteur)
Wellicht zullen velen van ons zich de prachtige film “ De Paardenfluisteraar “ verfilmd naar een boek van Nicholas Evans herinneren. Robert Redford maakte diepe indruk door zijn goed gespeelde rol als Tom Booker, paardenfluisteraar, die met zijn stem wilde paarden kalmeerde en zijn aanrakingen rusteloze zielen tot kalmte bracht. Het Natural Horsemanship had zijn intrede gedaan in onze huidige paardenwereld. Ieder mens bezit de natuurlijke gave tot communiceren met dieren. Laten wij dit gebruiken en ontwikkelen voor het welzijn van mens en dier.
© Maydana
07-06-2010
Assistent huisarts niet capabel voor diagnose
Eindelijk wordt er eens iets aan gedaan! Huisarts assistenten worden aangepakt wegens het niet capabel zijn voor het inschatten van problemen waar een patiënt over belt. De ergernis van patiënten loopt hoog op, als men consequent te horen krijgt, belt u morgen maar of neemt u 3 paracetamol. Het wondermiddel bij uitstek. Afspraak maken is een hels karwei, want telefonisch is het nauwelijks mogelijk om een afspraak af te dwingen. De telefoon is voortdurend bezet en het kost je op zijn minst een halve vrije dag met als resultaat zero.
Als men eindelijk contact heeft staat een stem in je oren te toeteren, dat de huisarts niet aanwezig is en men het de volgende dag opnieuw kan proberen. Het is een van de grootse ergernissen op de lijst.
Huisartsen worden afgeschermd en je hebt het maar te doen met de ‘diagnose ‘ van de assistente. Ook de intelligente vraag; ‘Wat denkt u wat u hebt ‘ is een bron van ergernis. Tenslotte bel je niet voor een afspraak als je zelf zou weten wat je mankeert. Overbodige vraag, die kant nog wal raakt. Bovendien hebben deze dames zich een hiërarchie aangemeten, waar het onmogelijk is voor een normaal mens door te dringen, over de ernst van je telefoontje en de noodzakelijkheid om een afspraak te willen maken de arts. Telkens loop je tegen een soort van ‘Berlijnse betonmuur ‘aan. Bovendien verdenk ik de dames ervan dat zij de telefoon naast de haak leggen. Neem je de moeite om naar de praktijk te rijden en face tot face een afspraak te forceren, kun je rekenen op een niet misverstaan verwijt. Dat zijn de praktijken van huisartsen anno 2008.
Dat er soms “ misbruik” wordt gemaakt van een consult, zal altijd blijven, maar in 98% van de gevallen zullen patiënten niet zomaar bellen. De huisartsen assistente kan ondanks haar gedegen opleiding nooit een ‘echte huisarts ‘vervangen. Zij heeft de taak van administratie te voeren en de telefoon te beantwoorden, de agenda bijhouden en misschien herhaalrecepten uit te printen. Kleine taken als bloeddrukmeting, oren uitspuiten, verband verwisselen, bloed prikken enz. behoren tot haar pakket. Niet meer en niet minder! Een diagnose verwacht ik van een arts. Tijd voor een gedegen reorganisatie en het gevoel van weer een echte ‘ouderwetse ‘huisarts.
© Maydana
Als men eindelijk contact heeft staat een stem in je oren te toeteren, dat de huisarts niet aanwezig is en men het de volgende dag opnieuw kan proberen. Het is een van de grootse ergernissen op de lijst.
Huisartsen worden afgeschermd en je hebt het maar te doen met de ‘diagnose ‘ van de assistente. Ook de intelligente vraag; ‘Wat denkt u wat u hebt ‘ is een bron van ergernis. Tenslotte bel je niet voor een afspraak als je zelf zou weten wat je mankeert. Overbodige vraag, die kant nog wal raakt. Bovendien hebben deze dames zich een hiërarchie aangemeten, waar het onmogelijk is voor een normaal mens door te dringen, over de ernst van je telefoontje en de noodzakelijkheid om een afspraak te willen maken de arts. Telkens loop je tegen een soort van ‘Berlijnse betonmuur ‘aan. Bovendien verdenk ik de dames ervan dat zij de telefoon naast de haak leggen. Neem je de moeite om naar de praktijk te rijden en face tot face een afspraak te forceren, kun je rekenen op een niet misverstaan verwijt. Dat zijn de praktijken van huisartsen anno 2008.
Dat er soms “ misbruik” wordt gemaakt van een consult, zal altijd blijven, maar in 98% van de gevallen zullen patiënten niet zomaar bellen. De huisartsen assistente kan ondanks haar gedegen opleiding nooit een ‘echte huisarts ‘vervangen. Zij heeft de taak van administratie te voeren en de telefoon te beantwoorden, de agenda bijhouden en misschien herhaalrecepten uit te printen. Kleine taken als bloeddrukmeting, oren uitspuiten, verband verwisselen, bloed prikken enz. behoren tot haar pakket. Niet meer en niet minder! Een diagnose verwacht ik van een arts. Tijd voor een gedegen reorganisatie en het gevoel van weer een echte ‘ouderwetse ‘huisarts.
© Maydana
06-06-2010
Van mij of staatseigendom?
Mijn paspoort! Hoewel alle grenzen open zijn, hebben wij als EU-burger een geldig paspoort nodig. Want je bent verplicht je te kunnen identificeren. En je rijbewijs blijkt hiervoor niet voldoende te zijn. Pas terug van een werkvakantie, kwam ik tot de conclusie dat mijn paspoort moest worden vernieuwd. Een telefoontje naar de afdeling Burgerzaken van mijn woonplaats leerde mij, dat ik bij naar een andere afdeling moest, daar mijn paspoort vijf jaar geleden was verlengd via de Nederlandse Ambassade. Foto’s konden gemaakt worden op het Gemeentehuis. Kosten: euro 49.60, met nog wat extra euro’s voor andere werkzaamheden, om me te voorzien van een nieuw paspoort, geflankeerd door een afschuwelijke foto en vingerafdruk. Met deze informatie bekroop mij het gevoel in een ondemocratisch circuit te zijn belandt.
Oké, regels zijn regels, dus op naar het Gemeentehuis. Tijdens het wachten vroeg ik me af waarom ik eigenlijk moest betalen voor dit document, dat tenslotte eigendom was van de Nederlandse Staat.
Bovendien schijn ik er ook nog goed op te moeten passen, want bij verlies of diefstal blijkt ineens de verantwoordelijkheid bij mij te liggen.
Waarom moet ik eigenlijk betalen voor een document dat eigendom is van een ander? Waarom legt de Nederlandse Staat de verantwoordelijkheid bij mij mocht ik gerold worden door een handige dief, of bij eventueel verlies van dit document?
Maar de meest brandende vraag mijnerzijds: waarom heb ik eigenlijk zo een document nodig als EU-burger? Is mijn rijbewijs niet voldoende om me te kunnen identificeren. Nee, want je sjouwt je rot aan allerlei documenten, die overigens nooit worden gevraagd, net als de vele laders voor onze telefoons en andere technisch vernuft. Kunnen we niet meteen overgaan tot een universeel document als EU-burger, op kosten van de Staat van Europa? En mocht u de behoefde voelen naar een ver land te vertrekken, lijkt een visum mij de meest aangewezen weg.
Hand op ons hart, we zullen er goed op passen!
© Maydana
Oké, regels zijn regels, dus op naar het Gemeentehuis. Tijdens het wachten vroeg ik me af waarom ik eigenlijk moest betalen voor dit document, dat tenslotte eigendom was van de Nederlandse Staat.
Bovendien schijn ik er ook nog goed op te moeten passen, want bij verlies of diefstal blijkt ineens de verantwoordelijkheid bij mij te liggen.
Waarom moet ik eigenlijk betalen voor een document dat eigendom is van een ander? Waarom legt de Nederlandse Staat de verantwoordelijkheid bij mij mocht ik gerold worden door een handige dief, of bij eventueel verlies van dit document?
Maar de meest brandende vraag mijnerzijds: waarom heb ik eigenlijk zo een document nodig als EU-burger? Is mijn rijbewijs niet voldoende om me te kunnen identificeren. Nee, want je sjouwt je rot aan allerlei documenten, die overigens nooit worden gevraagd, net als de vele laders voor onze telefoons en andere technisch vernuft. Kunnen we niet meteen overgaan tot een universeel document als EU-burger, op kosten van de Staat van Europa? En mocht u de behoefde voelen naar een ver land te vertrekken, lijkt een visum mij de meest aangewezen weg.
Hand op ons hart, we zullen er goed op passen!
© Maydana
05-06-2010
Kip, ik heb je!
Kip het meest veelzijdige stukje vlees; lang geleden de dagelijkse slagzin op Tv. De meest exquise gerechten kon je ermee bereiden. Nederland viel voor de geslachte kip en bovendien was het volgens wetenschappers en voedingsdeskundigen aanzienlijk gezonder dan vlees.
Massaal aan de kip. Maar bent u wel eens in een kippenslachterij geweest? Hebt u uw oog eens getuige laten worden van een kippenfokkerij? De meeste van u waarschijnlijk niet.
Denkt u niet dat deze column van een dierenactiviste is, want dat is deze schrijver beslist niet. Wel ben ik een voorstander dat dieren met fatsoen behandeld dienen te worden.
Lang geleden heb ik eens een reportage gemaakt in een kippenslachterij, maar ook in een slachthuis. Ik zal u de details besparen, want na het zien van zoveel ellende zou je spontaan vegetariër worden.
Uiteraard heb ik destijds kip en vlees geen onderdeel meer laten uitmaken van mijn maaltijd, maar ná een tijdje verlang je weer naar een stukje vlees, en ik vooral kip.
Bovendien ben ik als Bourgondiër uitermate verwend wat kip betreft. In mijn land van herkomst hebben kippen de volledige vrijheid, genieten elke dag van goed voer en groeien op tot een dier waar vlees nog naar vlees smaakt. Want een echte Franse scharrelkip is niet te versmaden, met een goddelijke smaak. Denkt u maar een aan de beroemde Coq au Vin.
Met enig geluk kunt u tegenwoordig in de supermarkt Franse geïmporteerde scharrelkippen kopen, waar natuurlijk wel een prijskaartje aanhangt. Iets duurder, maar wel veel smakelijker dan de dor geworden fokkip, van Nederlandse grond. Gekrompen en vel over been!
Nu hebben de topmanagers, afdeling vlees en kip, van onze supermarkten hier iets op gevonden en passen een soort van botoxbehandeling toe, door het inspuiten met water.
Ze worden letterlijk opgepompt, zodat u als consument bij het kopen van kip, het gevoel heeft van lekkere malse kippenpoten en andere onderdelen.
Smakeloos, bovendien eet en betaald u voor ingespoten water, niet voor smaak.
En zo, worden wij bedonderd door de supermarkten, die nog steeds promoten dat kip een veelzijdig stukje vlees is. Misschien is dit soort van gedrag economisch verantwoord, maar als consument ben je het haasje, pardon, kip zonder kop.
© maydana
Massaal aan de kip. Maar bent u wel eens in een kippenslachterij geweest? Hebt u uw oog eens getuige laten worden van een kippenfokkerij? De meeste van u waarschijnlijk niet.
Denkt u niet dat deze column van een dierenactiviste is, want dat is deze schrijver beslist niet. Wel ben ik een voorstander dat dieren met fatsoen behandeld dienen te worden.
Lang geleden heb ik eens een reportage gemaakt in een kippenslachterij, maar ook in een slachthuis. Ik zal u de details besparen, want na het zien van zoveel ellende zou je spontaan vegetariër worden.
Uiteraard heb ik destijds kip en vlees geen onderdeel meer laten uitmaken van mijn maaltijd, maar ná een tijdje verlang je weer naar een stukje vlees, en ik vooral kip.
Bovendien ben ik als Bourgondiër uitermate verwend wat kip betreft. In mijn land van herkomst hebben kippen de volledige vrijheid, genieten elke dag van goed voer en groeien op tot een dier waar vlees nog naar vlees smaakt. Want een echte Franse scharrelkip is niet te versmaden, met een goddelijke smaak. Denkt u maar een aan de beroemde Coq au Vin.
Met enig geluk kunt u tegenwoordig in de supermarkt Franse geïmporteerde scharrelkippen kopen, waar natuurlijk wel een prijskaartje aanhangt. Iets duurder, maar wel veel smakelijker dan de dor geworden fokkip, van Nederlandse grond. Gekrompen en vel over been!
Nu hebben de topmanagers, afdeling vlees en kip, van onze supermarkten hier iets op gevonden en passen een soort van botoxbehandeling toe, door het inspuiten met water.
Ze worden letterlijk opgepompt, zodat u als consument bij het kopen van kip, het gevoel heeft van lekkere malse kippenpoten en andere onderdelen.
Smakeloos, bovendien eet en betaald u voor ingespoten water, niet voor smaak.
En zo, worden wij bedonderd door de supermarkten, die nog steeds promoten dat kip een veelzijdig stukje vlees is. Misschien is dit soort van gedrag economisch verantwoord, maar als consument ben je het haasje, pardon, kip zonder kop.
© maydana
04-06-2010
Iedereen een eigen Glossy
Afgelopen week ben ik in verschillende boekhandels geweest voor wat nieuw leesvoer. In dit geval tijdschriften die wel of niet met mijn werk te maken hebben. Altijd een lucratieve bezigheid, waarbij ik de tijd vergeet en soms bladen al gelezen heb die ik eigenlijk had willen kopen. Maar goed, je kijkt en kijkt en ineens valt je oog op de afdeling Glossy. Nu weet ik dat LINDA al 5 jaar bestaat, heb er nog nooit één gelezen overigens, maar op dit super dikke exemplaar viel mijn oog met een prijskaartje van € 6,75, even reken, dat is in oude Nederlandse valuta fl. 14,88. Niet mis voor een paar, misschien leuke artikelen en voornamelijk veel advertenties. LINDA is er mee begonnen en voor dat we het wisten begonnen andere BN-ers hetzelfde glossy gevoel te krijgen en de schappen van de boekhandels werden gevuld met allerlei Glossy nummers.
Het enige leuke in Glossyland was de actie van Youp van ’t Hek Eenmalig met een hoop bombarie erom heen, omdat Youp nooit de neiging kan onderdrukken te provoceren. En..het is hem gelukt, de oplage was in één dag uitverkocht. En Youp’s Glossy was de Glossy der Glossy’s.
Toen volgde Catherine, haar Glossy moest en zou de Nederlandse markt veroveren en vooral beter worden dan LINDA. Catherine gaf haar dagelijkse show Max& Catherine op voor een nieuwe uitdaging, een Glossy, uiteraard met haar naam. Maar zoals dat soms gaat, Catherine kregen problemen met haar uitgever en afgelopen april werd haar Glossy ten graven gedragen.
Dan hebben we nog Jan Smit, Matthijs van Nieuwkerk en natuurlijk niet te vergeten onze botox lady Marijke van Helwegen en natuurlijk Sonja Bakker. Blijkbaar voelt iedere BN-er zich geroepen een Glossy uit te geven en te denken dat de gemiddelde Nederlander geïnteresseerd is in hun blad. Niet bijster origineel! Oh ja, bijna vergeten de Gerda, op kosten van de belastingbetaler. Oeps!
Vergeet ik nog bijna te vermelden dat er ook een Glossy is voor Trotse Moeders. Alsof je als nieuwbakken of belegen moeder uitleg moet geven in een Glossy hoe trots je op je kind of kinderen bent.
Het is een oerwoud van Glossy’s, voor prijzen waar een gezin met twee kinderen één dag van kunnen eten.
Op mijn strooptocht in de boekhandel naar leesvoer zag ik ineens een nieuwe Glossy, en wel van onze zuiderbuur en seksuoloog, eens Miss België GOEDELE.
Waar het over gaat dit nieuwe blad, geen idee! Veel zin om het door te kijken ontbrak, maar ik vermoed dat seks een grote rol zal spelen en vooral de penis. Want haar penisboek heeft bepaald geen grote verkoopcijfers laten zien en inmiddels te koop bij het de goedkope boekhandel voor een klein prijsje.
Nu is het mij duidelijk dat iedere BN-er graag met zijn hoofd in de schappen van de boekhandel en supermarkt wil liggen, maar overdrijven is ook en vak!
En de prijs per exemplaar is omgerekend in Nederlandse guldens een godsvermogen. Het woord Glossy is hier dus helemaal op zijn plaats.
Eerlijk gezegd word ik er Glossy van en overweeg toch ook maar een Glossy te produceren onder de naam, Allemaal gebakken glossylucht.
© Maydana
Het enige leuke in Glossyland was de actie van Youp van ’t Hek Eenmalig met een hoop bombarie erom heen, omdat Youp nooit de neiging kan onderdrukken te provoceren. En..het is hem gelukt, de oplage was in één dag uitverkocht. En Youp’s Glossy was de Glossy der Glossy’s.
Toen volgde Catherine, haar Glossy moest en zou de Nederlandse markt veroveren en vooral beter worden dan LINDA. Catherine gaf haar dagelijkse show Max& Catherine op voor een nieuwe uitdaging, een Glossy, uiteraard met haar naam. Maar zoals dat soms gaat, Catherine kregen problemen met haar uitgever en afgelopen april werd haar Glossy ten graven gedragen.
Dan hebben we nog Jan Smit, Matthijs van Nieuwkerk en natuurlijk niet te vergeten onze botox lady Marijke van Helwegen en natuurlijk Sonja Bakker. Blijkbaar voelt iedere BN-er zich geroepen een Glossy uit te geven en te denken dat de gemiddelde Nederlander geïnteresseerd is in hun blad. Niet bijster origineel! Oh ja, bijna vergeten de Gerda, op kosten van de belastingbetaler. Oeps!
Vergeet ik nog bijna te vermelden dat er ook een Glossy is voor Trotse Moeders. Alsof je als nieuwbakken of belegen moeder uitleg moet geven in een Glossy hoe trots je op je kind of kinderen bent.
Het is een oerwoud van Glossy’s, voor prijzen waar een gezin met twee kinderen één dag van kunnen eten.
Op mijn strooptocht in de boekhandel naar leesvoer zag ik ineens een nieuwe Glossy, en wel van onze zuiderbuur en seksuoloog, eens Miss België GOEDELE.
Waar het over gaat dit nieuwe blad, geen idee! Veel zin om het door te kijken ontbrak, maar ik vermoed dat seks een grote rol zal spelen en vooral de penis. Want haar penisboek heeft bepaald geen grote verkoopcijfers laten zien en inmiddels te koop bij het de goedkope boekhandel voor een klein prijsje.
Nu is het mij duidelijk dat iedere BN-er graag met zijn hoofd in de schappen van de boekhandel en supermarkt wil liggen, maar overdrijven is ook en vak!
En de prijs per exemplaar is omgerekend in Nederlandse guldens een godsvermogen. Het woord Glossy is hier dus helemaal op zijn plaats.
Eerlijk gezegd word ik er Glossy van en overweeg toch ook maar een Glossy te produceren onder de naam, Allemaal gebakken glossylucht.
© Maydana
03-06-2010
Burn-out
Is burn-out, een fenomeen van deze tijd? Een moeilijke stelling en wie is hier uiteindelijk verantwoordelijk voor? In veel bedrijven is de werkdruk dermate hoog en wordt er zoveel verlangd van een werknemer dat een burn-out nauwelijks meer te vermijden is. Maar of de werkgever dan een dergelijk hoog bedrag dient te betalen vraag ik me af. Hier wordt weer een precedent geschapen die zijn weerga niet kent.
Vroeger werden werknemers afgeserveerd naar de toenmalige WAO door werkgevers, nu gaat de werkgever de burn-outs betalen? Het is een beetje dubbel en krom. Ik ben van mening dat een werknemer waarvan teveel wordt verwacht eerder aan de bel dient te trekken en een goede begeleiding van groot belang kan zijn een totale burn-out te voorkomen. Een burn-out betekent vaak in de praktijk dat de werknemer nauwelijks tot niet meer in staat is zijn werkzaamheden te hervatten.
De vraag die hier rijst, wie gaat dan de kosten voor levensonderhoud betalen, de werkgever of het UWV?. Burn-out is een teken van deze tijd. Druk, druk druk, nauwelijks tijd voor enige ontspanning, al helemaal geen tijd voor sociale contacten, overvolle agenda, zowel zakelijk als prive en ons mobieltje werkt daar driftig aan mee. We moeten ten alle tijde bereikbaar zijn voor iedereen, en nauwelijks eeen moment van rust. Dan ligt een burn-out makkelijk op de loer! Maar of alleen de werkgever hiervoor verantwoordelijk is, vraag ik me af.
Ook prive nemen we teveel hooi op ons vork. Daarvan zijn voorbeelden genoeg. We moeten teveel en willen teveel en daarbij dienen we ook nog te werken. Wat te denken van alle agressie die om ons heen heerst, je zou er spontaan al een burn-out van krijgen. En...wie gaat dat betalen? De veroorzaker? Een nieuw middel om je privékas te spekken en vooral de geldlade van advocaten. Tenslotte kun je nu een ieder aanklagen wegens het veroorzaken van een burn-out met het geschapen precedent. Wie gaat dit controleren en wie stelt paal en perk hieraan?
©maydana
Vroeger werden werknemers afgeserveerd naar de toenmalige WAO door werkgevers, nu gaat de werkgever de burn-outs betalen? Het is een beetje dubbel en krom. Ik ben van mening dat een werknemer waarvan teveel wordt verwacht eerder aan de bel dient te trekken en een goede begeleiding van groot belang kan zijn een totale burn-out te voorkomen. Een burn-out betekent vaak in de praktijk dat de werknemer nauwelijks tot niet meer in staat is zijn werkzaamheden te hervatten.
De vraag die hier rijst, wie gaat dan de kosten voor levensonderhoud betalen, de werkgever of het UWV?. Burn-out is een teken van deze tijd. Druk, druk druk, nauwelijks tijd voor enige ontspanning, al helemaal geen tijd voor sociale contacten, overvolle agenda, zowel zakelijk als prive en ons mobieltje werkt daar driftig aan mee. We moeten ten alle tijde bereikbaar zijn voor iedereen, en nauwelijks eeen moment van rust. Dan ligt een burn-out makkelijk op de loer! Maar of alleen de werkgever hiervoor verantwoordelijk is, vraag ik me af.
Ook prive nemen we teveel hooi op ons vork. Daarvan zijn voorbeelden genoeg. We moeten teveel en willen teveel en daarbij dienen we ook nog te werken. Wat te denken van alle agressie die om ons heen heerst, je zou er spontaan al een burn-out van krijgen. En...wie gaat dat betalen? De veroorzaker? Een nieuw middel om je privékas te spekken en vooral de geldlade van advocaten. Tenslotte kun je nu een ieder aanklagen wegens het veroorzaken van een burn-out met het geschapen precedent. Wie gaat dit controleren en wie stelt paal en perk hieraan?
©maydana
01-06-2010
HEMA est Paris!
Paris a un Hema, sans saucisse fumée! Half januari opende de HEMA een filiaal in Parijs. Het eerste filiaal in Parijs, gevestigd in het winkelcentrum Créteil-Soleil in het zuiden van de stad. Eerlijk gezegd een vreemde gewaarwording, om de naam HEMA te zien prijken in dit door en door Frans winkelcentrum. Want Fransen zijn schauvenistis en kennen de HEMA uiteraard niet. Maar ze hebben, zo Frans als ze zijn er iets aan toegevoegd “Depuis 1926” ( sinds 1926 ). Het is een grote stap en in het eerste Franse filiaal worden producten waarmee de HEMA in Nederland is groot geworden, zoals rookworst en gebak, niet verkocht. Wel veel snoep en verpakte etenswaren.
“Chez soi chez HEMA “ staat op de reclamefolder die bij de metro-uitgangen in talloze Franse handen wordt gedrukt, en vrij vertaald betekent; Thuis bij HEMA.
De oer-Hollandse eenheidsprijzen moeten de Fransen over de streep halen om hun allerdaagse boodschappen en een oer-Hollandse winkel in Parijs, te doen. Want de allerdaagse, maar toch bijzondere formule moet de Parijzenaar over de streep trekken.
Dat de rookworst uit het assortiment is gelaten mag u als Nederlander niet verwonderen. Maak die Fransen maar eens wijs dat dit een echte lekkernij is, waar je intens van kan smullen. Als Franse weet ik maar al te goed, dat dit onbegonnen werk is, want dat eten we gewoon niet. Frankrijk heeft zelf een immens assortiment aan saucisse, en van vernieuwing in deze zijn ze niet echt gecharmeerd. Men zou kunnen zeggen, wat de Fransman niet kent, dat eet hij niet!
Ook de kleding en ondergoed kunnen we hier niet vinden, Fransen willen alles passen en voor pashokjes is geen plaats.
Wel zijn de Franse klanten zeer te spreken over de leuke felle kleuren van de HEMA-producten. Ook de producten van Jip en Janneke, vallen zeer in de smaak en niemand heeft ook maar enig idee wie die twee rare zwarte poppetjes zijn. De knalroze speelgoeddinosaurus vindt gretig aftrek. Maar ook de gifgroene kopjes en schotels, oranje kaarsen en de fel rode multomappen.
Nog heel bijzonder is de eenheidsprijs, zoals 1,50 en 4 euro. Alles is afgerond op hele euro’s. Want aan deze formule heeft de HEMA ( Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij ) haar naam verleend. En dat is nieuw voor de Fransen, maar wel heel duidelijk.
De Franse HEMA wil zich profileren als hét warenhuis voor de dagelijkse boodschappen, dat het leven makkelijker maakt.
Het was een ervaring op zich, dit oer-Hollandse bedrijf in Parijs aan te treffen. En met wat rondvragen kom je tot de conclusie, dat de Parijzenaar wel in is voor vernieuwing en de hippe kleuren nauwelijks kan weerstaan.
Het was een openbaring je even Hollands te voelen in een wereldstad als Parijs. Gewoon HEMA!
© Maydana
“Chez soi chez HEMA “ staat op de reclamefolder die bij de metro-uitgangen in talloze Franse handen wordt gedrukt, en vrij vertaald betekent; Thuis bij HEMA.
De oer-Hollandse eenheidsprijzen moeten de Fransen over de streep halen om hun allerdaagse boodschappen en een oer-Hollandse winkel in Parijs, te doen. Want de allerdaagse, maar toch bijzondere formule moet de Parijzenaar over de streep trekken.
Dat de rookworst uit het assortiment is gelaten mag u als Nederlander niet verwonderen. Maak die Fransen maar eens wijs dat dit een echte lekkernij is, waar je intens van kan smullen. Als Franse weet ik maar al te goed, dat dit onbegonnen werk is, want dat eten we gewoon niet. Frankrijk heeft zelf een immens assortiment aan saucisse, en van vernieuwing in deze zijn ze niet echt gecharmeerd. Men zou kunnen zeggen, wat de Fransman niet kent, dat eet hij niet!
Ook de kleding en ondergoed kunnen we hier niet vinden, Fransen willen alles passen en voor pashokjes is geen plaats.
Wel zijn de Franse klanten zeer te spreken over de leuke felle kleuren van de HEMA-producten. Ook de producten van Jip en Janneke, vallen zeer in de smaak en niemand heeft ook maar enig idee wie die twee rare zwarte poppetjes zijn. De knalroze speelgoeddinosaurus vindt gretig aftrek. Maar ook de gifgroene kopjes en schotels, oranje kaarsen en de fel rode multomappen.
Nog heel bijzonder is de eenheidsprijs, zoals 1,50 en 4 euro. Alles is afgerond op hele euro’s. Want aan deze formule heeft de HEMA ( Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij ) haar naam verleend. En dat is nieuw voor de Fransen, maar wel heel duidelijk.
De Franse HEMA wil zich profileren als hét warenhuis voor de dagelijkse boodschappen, dat het leven makkelijker maakt.
Het was een ervaring op zich, dit oer-Hollandse bedrijf in Parijs aan te treffen. En met wat rondvragen kom je tot de conclusie, dat de Parijzenaar wel in is voor vernieuwing en de hippe kleuren nauwelijks kan weerstaan.
Het was een openbaring je even Hollands te voelen in een wereldstad als Parijs. Gewoon HEMA!
© Maydana
Abonneren op:
Posts (Atom)