Tachtigjarige humor!

Afgelopen vrijdag moest ik even langs mijn huisarts om een briefje van het ziekenhuis af te geven. Op zich niets bijzonders! Maar lessen getrokken uit het verleden, ga ik meestal voor dit soort akkevietjes rond een uur of vier, om de drukte voor het weekend te ontlopen.
Toen ik de praktijk binnenstapte, stond een oudere vrouw te wachten voor het loket en de verdere bezetting was één wachtende patiënt. Zo, dacht ik dat heb je weer mooi uitgezocht muts!

De assistenten liepen heen een weer, achter en voor mijn idee kogelvrij glas, en de oudere dame in kwestie stond geduldig te wachten tot het raampje zou worden geopend. Ik ging op gewenste afstand staan, om haar privacy te waarborgen. Ineens hoorde ik haar zuchten, en kon er niets anders van maken, dat zij al een tijdje stond te wachten.
Eindelijk ging het ‘kogelvrije’ glas open, en de assistente zei; mevrouw de uitslag is 5.4.

Even heerste er een doodse stilte, waarbij de oude dame in onvervalst Twents riep; ‘ Das is dus goat, ik vret al veertien dagen gewokte groente en de boxer zakt me von de kont af . En leg mi dat eens oet dan’, riep ze verontwaardig. Mijn lachspieren begonnen te werken en ik moest me mezelf tot de orde roepen niet in proesten uit te barsten.

De assistente vertrok geen spier van haar gezicht, laat staan dat er een glimlach te voorschijn kwam, en zei streng: ‘U moet gewoon zo doorgaan ’.

De oude dame zei verontwaardigt; ‘Ik word volgende week tachtig jaor, en zo vret ik me niet naar de dood, want nog even en ik kan met min knieën doar de tralies vreten ‘. ( vertaling; nog even en ik kan samen met de konijnen door de tralies vreten). Deze gevatte oudere dame had de lachers op haar hand, althans de aanwezige wachtende patiënt en mijn persoon.

Ze keek de assistente kwaadaardig aan en riep;’Geen denken aan, ik ga direct een visje halen en heerlijk eten’. Dan maar een paar jaartjes minder, maar lekker eten zal ik, ben toch geen konijn!
Ze maakte aanstalten te vertrekken en zei nog de laatste woorden; ‘Ik ben dat gezeur van jullie zat, en gewokte groente eet ik ook niet meer, tot ziens op mijn begrafenis.

Kwiek verliet ze de praktijk en ik bleef glimlachen. Prachtig, vond ik dit voorval! Ik gaf mijn brief van het ziekenhuis aan de verbijsterde assistente, en verliet eveneens de praktijk.

Buiten gekomen, zag ik de oude dame haar scooter starten, helm op en met opgeheven hoofd vertrok ze met niet geringe snelheid.
Later, toen ik richting huis reed en de viskraam passeerde, zag ik haar staan, ze stond heerlijk te smullen van haar visje. Ik dacht; als je nu zo tachtig jaar bent geworden, moet je dan nog moeilijk doen over lekker eten?



© Maydana

Is er toch meer tussen hemel en aarde?

Is er meer tussen hemel en aarde?


Er zijn van die dagen dat ik aan mezelf ga twijfelen. Is dit toeval of gebeurd dit gewoon? Nu ben ik een nogal nuchter typetje, en door mijn vak niet gauw van de wijs te brengen. Maar één ding heb ik geleerd in mijn aardse bestaan, toeval bestaat niet. Wat er ook gebeurd, er is altijd een reden voor en het antwoord op een bepaalde gebeurtenis, laat ooit lang op zich wachten.

Vanmorgen zat er een bijzondere mail in mijn postbox. Ik kende Femke van onze sociale mediacontacten, en zo nu en dan hadden we oppervlakkig contact. Ná mijn postbox te gelezen, was haar mail als laatste aan de beurt.

“ Hoi Maydana, lang niet gesproken, hoe is het ermee? Gaat het wel goed met je? “

Vreemd mailtje, en vooral verrassend! Wat een interesse ineens! Wellicht zult u denken , mens waar maak je drukte over, maar dit soort van beleefdheidsmails waren onze mailbox nog nooit gepasseerd. Ik antwoord, alles prima!

“Ja, ik heb de afgelopen nacht van je gedroomd en van je dochter”. Heb je eigenlijk wel een dochter?

Verbazing alom aan mijn kant. Dus mail terug en spottend gevraagd, dat zal dan wel een ware nachtmerrie zijn geweest!

“Droom was niet eng of angstig! Het was een verhaal van berusting! Het was goed zo…klinkt dat niet vreemd?”

Nu begon ik me toch serieus ongerust te maken, en wilde het fijne ervan weten.

“Ik wilde je het eigenlijk eerst niet vertellen, maar het was zo bijzonder dat ik het graag met je wilde delen”. Maar ik hoop dat ik je geen pijn doe….

“Je nam afscheid van je dochter, je was moedig en sterk”.

Ik schrok, had ze het over mijn overleden dochtertje? Waarbij ik altijd nog na zoveel jaren, de pijn en onmacht voelde?

“Inderdaad, je dochter was overleden! Vreemd, ik ken dat verhaal helemaal niet van jou. Het was goed met haar, ze had rust gevonden en jij moest het loslaten.”

“Sorry, maar ik vond het zo bijzonder over iemand te dromen, en dan nog wel zo een droom, terwijl we elkaar nauwelijks of niet kennen.” Ik weet niet helemaal de droom meer, maar dit is zo ongeveer, wat ik me kan herinneren.”

Beste lezer, ik ben geen zweverig type, en zij ook niet! Maar toch konden we dit met elkaar delen. Vreemd genoeg gaf het mij een zeer bevredigend gevoel, en zou ik dan eindelijk kunnen berusten? Toeval, of is er meer tussen hemel en aarde?

© Maydana