Rode Loper!

We kenden elkaar al een paar kwartier! Ook hadden we veel gemeenschappelijke interesses. Op de duur werden we vriendinnen en deelden veel dingen in ons leven. Ondanks mijn lange verblijf in het buitenland, bleven we contact met elkaar houden. Was ik weer eens in ons kikkerlandje, zagen we elkaar en maakten tijd! Ze was eigengereid, had een eigen mening en vaak moest je opboksen tegen haar waterval van woorden. Maar we waren aan elkaar gewaagd, en soms vertelde ik haar genadeloos de waarheid, iets wat vriendinnen kunnen doen.

Tijdens mijn afwezigheid, had ze kennis gemaakt met een BN-er. Voordat ik om de hoek mocht kijken, woonde ze samen en verdwaalde ze in de sprookjeswereld van het Bn-er zijn!

Oké, haar leven, en ik kreeg het akelige gevoel dat ze zich aardig thuis voelde op de rode loper en de altijd aanwezige camera’s. Na mijn terugkomst in Nederland, sleepte ze me overal mee naar toe, en na een paar keer werd me duidelijk dat dit niet mijn wereld was. Ik vroeg haar me niet meer uit te willen nodigen voor die Privé-feestjes en optredens van haar versgebakken verovering. Een middagje op haar terras, was goed genoeg! Graag zonder andere Bn-er’s, een volk waarbij ik me uiterst ongemakkelijk bij voelde, in de ontstane schijnwereld. Die momenten werden schaars, want haar leven was een drukte van belang, onze wereld werd ineens beperkt met wat telefoontjes en sms-jes.
Soms hoorden we maanden niets van elkaar, en eerlijk gezegd vond ik het prima zo!

Een mooi voorbeeld was, dat ik tijdens de terugreis vanuit Italië, stopte in een Duitse stad om even op adem te komen. De werkdruk was behoorlijk geweest, en mijn voornemen om in keer terug te rijden strandde. Hotel zoeken, maar dat viel niet mee! Bij één hotel werd ik bijna buiten gekeken, de dame aan de receptie meldde mij dat er voor mij geen plaats was, tenzij ik vooraf wilde betalen. Ik dacht, in zo een hotel wil ik niet eens een nachtje slapen. Ik liep naar buiten, en zij liep achter mij aan. Toen ik naar mijn auto liep, riep ze nog, mevrouw ik heb nog wel een kamer! Mijn auto bleek meer indruk op haar te maken, als de verwilderde kop van mij ná een lange reis. Nee, dank u! Ik vond een goed onderkomen, waar moeders de vrouw de scepter zwaaide.

Even voor 22.00 uur kreeg ik een sms, hoe gaat en waar ben je? Ik zit in A….en ben doodmoe, luidde mijn sms terug. Tien seconden later, wij zitten ook hier in A…in hotel “Onwelkom” . Het betrof dat hotel waar ik was geweigerd. “Kom je morgen vroeg ontbijten”was de vraag. Dat wilde ik meemaken en ik zei ja! Het gezicht van de receptioniste, wilde ik niet missen als ik daar morgen naar binnen zou stappen.

De volgende morgen werd ik ontvangen door mijn vriendin met haar Bn-er, de dame in kwestie keek haar ogen uit en wist niet hoe te handelen, en begroette mij op zeer uitbundige wijze. Ik keurde haar geen blik waardig. Dit verhaal is dus maar een klein voorbeeld, als je bekend en beroemd bent. Schijnwereld, niet mijn ding!

Het laatste wat ik heb meegemaakt was haar verjaardag, die werd gevierd op een heus landgoed! Daar kon ik niet onderuit! Of ik foto’s wilde maken. Ik bedacht ineens, goed idee, kan ik me verschuilen achter mijn lens. Het bonte gezelschap van zogenaamde belangrijke mensen deed zijn intrede en ik, ik werd als het haar uitkwam voorgesteld, als dé fotograaf.

Oh, wat grappig, riepen ze in koor, heb je haar ingehuurd? Ineens was ik niet meer haar vriendin van vele jaren!
Ze zwemt in genot om te drijven op het succes van haar partner, en zuigt de ‘belangstelling’ op als een drug.

Afgelopen vrijdag was daar dan eindelijk het verlossende telefoontje. Je past niet meer in mijn wereld, was haar boodschap. Ik liet haar uitpraten en zei toen ; ‘Dat komt goed uit’ zei ik, wilde in ieder geval mijn vriendschap met jou ook beëindigen. Want echte vrienden laten hun voetsporen achter in mijn hart, jij trapt alleen maar!

Ik wens je veel succes op de rode loper!

Een ineens ging de zon voor me schijnen, ik hoefde me niet meer groot te houden en komedie te spelen, vrij! Ook een gedumpte vriendschap kan soms een opluchting zijn!



© Maydana

Open brief aan de dader!

Open brief aan dader!


Deze brief zul je misschien nooit lezen, maar de drang hem te schrijven kunnen ze niet langer onderdrukken. Er was teveel tijd voorbij gegaan voor dat ze de moed konden opbrengen, hun gevoelens aan het papier toe te vertrouwen.

Je hebt een groot stuk van vele levens vernietigd, achterlatend vol onmacht, agressie, intense woede en wraakgevoelens. Iedere vorm van leven had je uit hun lichamen weggezogen.

Teveel jaren van hun leven lagen in jouw handen. Je was hun schaduw, hun stalker! Je leefde in een fantasiewereld, die niets meer met de werkelijkheid had te maken. Als pathologische leugenaar leefde je in de jouw eigen gecreëerde wereld.

Maar je hebt meer mensen in je poel van verderf gestort. En nooit zul jij begrijpen wat je onschuldige hebt aangedaan. Je leefde van manipulatie, en altijd die eeuwige ontkenning. Je zult altijd blijven ontkennen en iedere schuld verwijzen naar het land der fabelen.

Hoe kunnen ze in godsnaam verder leven met deze littekens, die hun zielen ontsieren. Hoe sterk moeten ze blijven om te kunnen overleven met deze zware last die jij op hun schouders hebt gelegd? Zonder enige vorm van spijt draafde je door hun leven, denkend dat jij slachtoffer bent van je eigen fantasieën. Je leeft je leven verder, je slachtoffer(s) achterlatend in wanhoop en verdriet, elke nieuwe dag en dag vol angst en wantrouwen.

Ze zou zich bevrijdt willen voelen van woede of wraakgevoelens. De onmenselijke lange jaren van ‘vluchten’ willen vergeten. Maar jij zult nooit kunnen begrijpen wat je slachtoffers hebt aangedaan door je gedrag, agressie, manipulatie en leugens. Ze willen jouw woorden vergeten; ik zal niet eerder rusten voordat een ieder kiest voor de vrijwillige dood. Maar eigenlijk waren ze al dood, geen gevoel, wereldvreemd, zich schuilhoudend voor jou.

Wat is er toch misgegaan in jouw leven? Waarom wilde je de levens van onschuldige manipuleren? Waarom maak je levens van anderen tot een hel en zadel je ze op met schuldgevoelens.
Je ontneemt je slachtoffers de gelegenheid een harmonieus leven te leiden, je verminkt hun persoonlijkheid en ziel, ondermijnt hun eigenwaarde.

Slachtoffers hebben geen empathie. Ze kunnen niet vergeven, en vooral niet vergeten!

Maar voor jou komt ooit de dag des oordeels. Hopelijk zullen rechters meedogenloos over je oordelen, want je bent ziek in je hoofd, en een pathologische leugenaar, en eens zul jij je moeten verantwoorden voor al dat leed wat je hebt aangericht,

Niemand mag levens van anderen zo manipuleren, zo intens misbruiken dat zij niet meer in staat zijn een normaal leven te leiden, zonder de eeuwige angst.

In naam van je slachtoffers…


© Maydana

UP_DATE Het verdriet van Femke,slachtoffer van seksueel misbruik, deel 2.

Het verdriet van Femke, slachtoffer van seksueel misbruik, deel 2.

•  Ik besefte heel goed dat de advocaat zijn werk moest doen en dat zijn “cliënt” belangrijk is, maar kon niemand zich voorstellen hoe ik me voelde; zo vernederd, vol schaamte en onbegrepen. Toen de strafrechtelijke procedure liep en hij uiteindelijk na vele jaren voor de rechter moest verschijnen, was het voor mij een totale ontgoocheling dat er op basis van procedurefouten, veroorzaakt door het korps. De toenmalige officier van Justitie Mr. R. was verbijsterd en vroeg onmiddellijk Hoger Beroep aan en ik hoopte op gerechtigheid. Maar steeds opnieuw werd de rechtszaak uitgesteld. Mijn zenuwen maakten overuren en ik voelde me afschuwelijk en smerig. Steeds opnieuw beleefde ik het doorgemaakte in mijn gedachten; die vreselijke tijd dat deze man mij bijna dagelijks seksueel misbruikte en ik doodging van schaamte en angst.

Nog steeds was ik doodsbang voor deze duivel! Dat ik die afschuwelijke ervaring opnieuw zou moeten vertellen voor de rechtbank, hij in datzelfde gebouw aanwezig zou zijn. Dat ik oog in oog met hem zou komen te staan, was voor mij een ondraaglijke gedachte.

Niet weer, niet opnieuw, mijn angst was zo groot! Ik wilde met deze smerige zaak niets meer te maken hebben. Tien jaar lang hadden angst en walging deel uit gemaakt van mijn leven. Laat me toch met rust? Waarom was er toch niemand die me wilde helpen? Niemand die tegen me zei; “ Femke, het is voorbij, het was alleen maar een nare droom” . Nee, het was geen droom, één afschuwelijke nachtmerrie die mijn hele leven bleef beheersen.

• Ik was toen nog zo klein en bang, en hij had zoveel macht………vreemd, ik voel nog steeds die duivelse macht. Het gevoel hebbende dat hij altijd een vorm van macht over mij zal blijven uitoefenen en ik kan dit niet onderdrukken. Als ik een motoragent zie, duik ik weg en het angstzweet breekt me uit. Deze man was grenzeloos!

Toch probeer ik een beetje te leven, een klein beetje positief te denken, maar ik voel me zo beschadigd, voor altijd! Ik weet zeker dat ik een mooi leven had kunnen hebben en misschien wel als ieder ander meisje, onbezorgd had kunnen genieten van mijn jeugd!Deze perverse man heeft me voor mijn hele leven getekend!
Als ik nu veilig in mijn bed lig denk ik vaak, hopelijk word ik morgen niet meer wakker en dan overvalt mij weer dat gevoel van onmacht, de enorme boosheid, dat intense verdriet, en onveiligheid.

Toen ik de oproep van de rechtbank kwam om toch te moeten getuigen, heb ik eerlijk gezegd alles geprobeerd om er onderuit te komen, ik stuurde brieven naar de rechtbank, naar de Officier van justitie. Mijn therapeute die mij al jaren onder behandelde ondersteunde mij, mijn vader en moeder schreven brieven, ook mijn huisarts, maar het mocht niet baten, ik moest getuigen.

Vreemd genoeg had de Advocaat -Generaal ons telefonisch medegedeeld dat ik niet hoefde te komen. Maar zoals opnieuw bleek waren al deze beloften alleen maar loze woorden!
Mijn vader probeerde toch nog een aantal afspraken te maken over het verloop van het verhoor met de advocaat –generaal. Hierbij werd overeengekomen dat ik beslist niet geconfronteerd zou worden met de dader en dat mijn vader tijdens het verhoor naast mij mocht zitten. Toen ik deze zekerheid had gekregen, dacht ik; ‘Overwin je angst , beschouw het als een afrekening met het verleden en bouw aan een nieuwe toekomst ‘.

In mei 2002 was de dag des Oordeels.
Mijn zenuwen waren tot het uiterste gespannen en met lood in mijn schoenen gingen we richting Den Bosch. Om 11.00 uur dienden wij aanwezig zijn. Omdat een rechtszaak voor ons, was uitgelopen moesten we meer dan één uur wachten. Ik voelde me met de minuut slechter en wilde alleen nog maar naar huis.
Ineens stond de deurwaarder voor ons en zei; “ Jonge dame, het is uw beurt, maar u gaat wel alleen naar binnen.” Mijn vader protesteerde hevig en refereerde aan de afspraken welke waren gemaakt. Geen schijn van kans!

Mijn vader stond erop, zoals overeengekomen dat hij mij zou mogen begeleiden. De deurwaarder deed moeilijk, en uiteindelijk werd toegestaan dat mijn vader mij mocht begeleiden. In de rechtzaal werd onmiddellijk door de rechters bepaald, dat mijn vader achter in de zaal diende te gaan zitten en ik vooraan, helemaal alleen aan een tafeltje.

Doodsbang dat ik alleen zonder de hulp van mijn vader dit moest doorstaan, begon ik te huilen. Mijn vader wees de voorzitter op de gemaakte afspraken waarbij hij als antwoord kreeg; “ Mijnheer het is niet de gewoonte dat u uitmaakt wat hier gebeurd, wij beslissen hier en over gemaakte afspraken weet ik niets”. De Advocaat –Generaal zei geen woord, ondanks zijn gedane beloftes. Mijn vader begreep er niets van en stond erop dat hij naast mij mocht plaatsnemen. Opnieuw zei de voorzitter dat dit niet de gewoonte was en vroeg zelfs aan de dader of hij hiermede akkoord ging. Hij vertoonde een arrogante glimlach en zei zeer beslist nee. Daar werd naar geluisterd, maar mijn vader hield voet bij stuk. De paniek werd steeds groter en een enorme angst maakte zich van mij meester. Ik voelde nog steeds de angst voor deze duivel, en pijn van al die jaren hadden zich opgestapeld en langzaam voelde ik de grond onder me wegzakken.
Na veel geharrewar werd door de rechter besloten dat ik niet meer mocht getuigen.

Pas toen ik de rechtzaal had verlaten, realiseerde ik me dat dit voor de dader alleen maar positief was, en ik had spijt dat ik niet in staat bleek, mijn verhaal en getuigenis af te leggen. Waarom begrepen de rechters niet waarom ik zo bang was? Bang voor deze duivel in schaapskleren die mijn leven met zijn perverse seks tot de dag van heden beheerste.Waarom was er niemand die me wilde helpen?

Zo vaak had ik mijn verhaal al moeten vertellen, de afschuwelijke studioverhoren, de vreselijke dingen die ik tot in elk detail en de schaamte die ik voelde.

Ik ben er nog steeds slecht aan toe en niemand dit te willen begrijpen. Wat willen ze toch allemaal van mij? Ik heb toch gedaan wat ik moest doen? Nu ben ik zover dat ik niet meer wil. Het is genoeg geweest…ik wil leven zonder angst!
Soms overvalt mij de gedachte dat ik beter nooit aangifte van dit seksuele misbruik had moeten doen. Ik belandde in een voor mij uiterst precaire positie, waarbij ik het gevoel had dat deze “rechtszaak” aan alle kanten stonk, rechters die luisteren naar de dader, mij als slachtoffer negeerden, en van waarheidsvinding geen sprake was.
De gedachte dat hij dagelijks weer slachtoffers zal maken, maakte me ziek. Ziet dan niemand dat deze man een perverse psychopaat is?

Ik hoop alleen nog maar dat andere kinderen eerder durven te praten. Hopelijk maakt hij nog eens de “grote fout” waar ik als slachtoffer alleen nog maar op mag hopen en komt dan er gerechtigheid die nu ver te zoeken was.
Ik wil er niets meer mee te maken hebben, moet proberen die afschuwelijke periode uit mijnleven te verbannen. Mijn boosheid en onmacht leren hanteren, maar wel wil ik graag dat heel veel mensen mijn verhaal lezen, misschien geeft mij dat dan een beter gevoel.
Wil weer onbezorgd kunnen leven, weg met die vreselijke gedachten wat deze man mij heeft aangedaan.

Voor al die kinderen welke zijn of nog worden misbruikt, doe aangifte, vertel iedereen wat je is overkomen, zoek hulp vooral bij je ouders en schaam je niet, want jij bent niet schuldig voor wat er met je is gebeurd.

Dit was het verhaal van Femke, slachtoffer van een perverse seksmaniak en machtswellusteling.

( niets uit deze publicatie mag zonder toestemming worden gebruikt )


© Maydana

Up-date deel 1. ' Femke, slachtoffer van seksueel misbruik '

Het verdriet van Femke, slachtoffer van jarenlang seksueel misbruik!

Ze vertelde mij van Femke, een meisje dat jarenlang seksueel was misbruikt. Ik keek haar enigszins verbaasd aan en vroeg; ‘ Hoe weet je dit allemaal?’.


Ik heb het dossier van de rechtbank, verslagen, verhoren en getuigenissen, en werd misselijk van al die gegevens.God, wat was dat schunnig en pervers.“Hoe kom je aan die gegevens, dit soort van dossiers zijn toch uitsluitend voor de rechtbank”?

Ze zei: “ Soms heb je het geluk, om dit soort van stukken in handen te krijgen, en ik heb er lang over gedaan om het te bestuderen, smerig en pervers. Soms had ik het gevoel te moeten kotsen, Jezus, die vent was echt gestoord, zowel geestelijk als seksueel. Maar ik vond dat ik het moest lezen, tenslotte had ik recht op de waarheid.‘Zal ik proberen contact met haar op te nemen’ vroeg ik, misschien wil ze mij haar verhaal vertellen.“Misschien”, zei ze, maar reken daar maar niet op. Ze is zo gesloten als een oester, bovendien is op korte termijn de laatste rechtszaak.“Ik ga het proberen, heb jij haar telefoonnummer”? Misschien ga ik ook naar de rechtszaak. “Ik wens je veel geluk,’ zei ze, ik moet er niet aan denken weer naar die vuiligheid te luisteren.Ik kreeg haar telefoonnummer, en probeerde contact met Femke te krijgen. Ze was schuw en teruggetrokken, vertrouwde mij niet en probeerde me af te schepen.

Na een aantal weken was ze bereid mij te ontmoeten en we spraken af in haar woonplaats, voor haar een vertrouwde omgeving. Ik zag een jonge, moderne vrouw van bijna negentien jaar, slank en met een paar prachtige ogen, vol verdriet!

Het verhaal van Femke, slachtoffer van seksueel misbruik, waarvan de dader acht jaar na dato, glimlachend de rechtzaal verliet met in zijn zak VRIJSPRAAK!

Na vele, lange gesprekken had Femke besloten haar ervaringen over de rechtelijke macht, het Openbaar Ministerie, hulpverlening en advocaten met mij te delen om haar ongelooflijke verdriet, onmacht en onrechtvaardigheid proberen een plaats te geven in haar nog jonge leven. Deze inmiddels jonge vrouw is getekend voor het leven door pervers seksueel misbruik van de ex-vriend van haar moeder. Een moeder die door werkzaamheden de zorg voor Femke destijds overdroeg aan de toenmalige vriend, welke de gelegenheid gebruikte om het toen negenjarige meisje op perverse manier jarenlang te misbruiken.

Na deze rechtelijke “dwaling” heeft Femke mij gevraagd haar verhaal en ervaringen te publiceren, u inzicht te geven in een wirwar van gedachten en frustraties, welke Femke´s leven nog dagelijks beheersen. Haar angsten en pijn over het seksuele misbruik, haar wantrouwen voor mannen, haar ongeloof in onze rechtstaat en democratie, waar slachtoffers als Femke altijd slachtoffers zullen blijven, waar rechters blunderen, waar advocaten glunderen en waar iedere hulpverlening heeft gefaald.

Hoe kunnen ouders hun kinderen nog beschermen tegen dit soort van perverse lieden die kinderen seksueel misbruiken, hun lichaam en geest verminken en rechters door vrijspraak daders altijd beschermen en hun slachtoffers veroordelen tot levenslang!


Volgende week het verhaal van Femke.


© Maydana

Boeren, burgers en buitenlui!

Streekmarkt Delden Overijssel
               

Boeren, burgers en buitenlui!




In een ver verleden waren streekproducten doodgewoon. Boeren produceerden groente, vlees, eieren, jam en gingen met hun producten naar een centrale plaats om deze aan de man te brengen. In die tijd was dus biologisch voedsel een normaal verschijnsel.

Geen rozen uit Kenia, peultjes uit Egypte, bloemkool uit een ver land. Nee, gewoon streekproducten.

In Overijssel wordt iedere zaterdag in Delden een streekmarkt gehouden, met producten puur natuur! Centraal gelegen komen de boeren bijeen, bij de Blasiuskerk in Delden, met hun prachtige, goudeerlijke producten. Vanaf 9.00 uur tot 15.00 uur kunt u terecht, om te ervaren hoe het was in een lang vervlogen tijd! De sfeer doet ouderwets en nostalgisch aan, maar is vooral oergezellig!

Misschien een poging om de kiloknallers te vergeten, en ons te richten op de producten die de boeren met hart en ziel hebben geproduceerd. U vindt er het prachtige varkensvlees Bentheimer Bunte, het varken dat een goed leven heeft gehad, waarbij u de smaak proeft van echt vlees. De grote dikke karbonaden zijn voor de echte vleesliefhebber een streling voor de tong. Een beetje peper en zout en u proeft, wat u moet proeven!

Eigengemaakte jams en chutney, kaas en vooral ouderwetse groenten, die al lang in de vergetelheid zijn geraak, zoals pastinaak en schorseneren. Een kok is aanwezig om u de geheimen te leren van het koken van deze vergeten groenten. Proeven mag ook!

De producenten besteden veel aandacht aan hun producten. Je kunt met de boer in gesprek, en een praatje houden, hoe er vroeger werd gegeten. Maar ook vragen over zijn product, is altijd wel een aangename gespreksstof. Want willen we niet allemaal graag weten, wat we eten? Steeds meer gaan we over op biologisch, maar weten we wel zeker als we naar onze grootgrutter stappen, dat de vermelding biologisch ook voldoet aan onze eisen? Vroeger was het heel gewoon, er werd verbouwd, je verkocht je teelt, en je wist als koper dat het goed was.

In Frankrijk is dit heel normaal, daar is er elke dag markt met zelfgedeelte groeten en fruit. Je weet wat je koopt, en vooral je weet wat je eet! De boeren varen er wel bij, en uw gezondheid qua voedsel is gegarandeerd.

Laat u verrassen, een weelde van eigen grond!

Tot ziens a.s. zaterdag in Delden, ben er ook, voor een fotoreportage.

© maydana