Proloog

De pijn dwingt me mijn ogen gesloten te houden. Als ik mijn

arm optil om mijn voorhoofd te masseren, slaat hij ergens

tegen aan. Een wand? Een kast? Mijn oogleden trillen. Ergens

boven me is een smalle lichtspleet in een verder compleet

donkere ruimte.

Terwijl de rest van mijn hoofd ook ontwaakt, hoor ik een

zacht gekreun. Ben ik dat?

Ik lig op mijn rug en voel om me heen. Een stugge stof

omringt me, met direct daarachter iets hards, als een

afgesloten ruimte.

Met een schok open ik mijn ogen en kom ik razendsnel

overeind. Ik stoot mijn hoofd en klap net zo hard weer terug

op iets wat de naam kussen niet verdient.

Ik weet het allemaal weer. En terwijl het gesprek terugkomt

– wanneer was het? – lift de radeloosheid net zo hard mee.

Zijn wanhopige ogen, de woorden met een verkeerde kleur,

zijn armen, de scherpe pijn. En de kist die uitnodigend

openstond.

‘Samen weg. Dat wilde je toch, Pien? Maar niet met mij, hè?

Niet met mij!’

Ik heb gesmeekt, maar ik kon niet tegen hem op.

Terwijl ik de lichtspleet aftast dringt het tot me door. Levend

begraven. De benauwdheid drukt mijn borstkas in tot ik zo

snel begin te ademen dat ik bang ben te gaan hyperventileren.

‘Rustig, Pien. Blijf rustig. Doe het voor Eva,’ fluister ik.

Mijn woorden worden direct geabsorbeerd door de stilte,

waardoor de gewenste rust nog verder wegdrijft. Pas als ik

mijn handen op mijn buik leg en me heel sterk concentreer op

mijn ademhaling, word ik langzaam wat rustiger. ‘Levend begraven, dat wel. Onder de grond, dat niet.’ Ik zeg

de woorden hardop zodat ze beter tot me doordringen. Ik mag

de angst geen kans geven. De lichtspleet trekt weer mijn

aandacht. ‘Niet onder de grond,’ herhaal ik voor alle

zekerheid, zodat het goed in mijn brein wordt opgeslagen,

waar paniek op de loer ligt.

Voorzichtig probeer ik op mijn zij te draaien, maar de ruimte

is te beperkt. Al snel zit ik klem tussen de deksel en bodem

van mijn doodskist. Ik duw hard tegen de deksel, zet mijn

lichaam als hefboom in, maar er is geen beweging in te

krijgen. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik niet

weet welke ik het eerst vast moet grijpen. Ik moet eruit. Eva is

in gevaar!

Ik bons met mijn vuist tegen de deksel en schreeuw zo hard

als ik kan: ‘Hallo! Help me, ik zit opgesloten. Haal me hier

uit.’ Spits dan mijn oren, wil elk klein geluidje op kunnen

vangen, maar hoor alleen stilte om me heen.

Het is warm, en een haar kriebelt vervelend op mijn

voorhoofd. Omzichtig breng ik een hand langs mijn lichaam

naar boven en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Is er wel

voldoende lucht? Wordt het mijn dood, hier in deze afgesloten

ruimte? Of is het alleen maar inbeelding? Hij wil me niet

dood, toch?

Net als ik weer wil bonzen hoor ik iets. Geschuifel. Een

ademhaling. Gesnuif.

‘Help me,’ schreeuw ik uit alle macht, terwijl ik opnieuw

hard tegen de deksel ram.

Weer geritsel, en dan niets meer. Weg.

De beklemmende stilte omsluit me. Ik wil huilen, me

overgeven aan de wanhoop. Niemand is geïnteresseerd in mij.

Niet meer. Zijn zorgvuldig opgebouwde getreiter heeft me tot

uitschot gemaakt. Compleet verlaten door iedereen. Met mijn beide onderarmen tegen de deksel aan gedrukt laat ik mijn

tranen lopen.

Ik ben niet belangrijk. Voor niemand. Maar het gaat mij om

Eva. Nu ik hier begraven ben, loopt zij groot gevaar en is er

niemand meer om mijn dochter te beschermen.

Uit het boek  Ik volg je van Marelle Boersma, haar nieuwste thriller over stalking

Meer over Marelle Boersma kunt u vinden op www.marelleboersma.nl