Translate

29-12-2009

Nespresso-gevoel


Nespresso-gevoel

Al heel wat jaren ben ik in het bezit van een Nespressoapparaat, iedere morgen als ik uit mijn bed kom zet ik de knop aan van dit duivelse apparaat om vijftien minuten te genieten en even bij te komen. Dat is mijn George Clooney –gevoel. Ik blijf hangen in de keuken, geleund tegen het aanrecht, om dromend samen met Clooney mijn Nespresso te drinken. Fictie te denken dat deze mooie man zich ’s morgens in mijn keuken zou bevinden! Maar een mens blijft dromen over dingen die nooit gebeuren. Het enige wat geen droom is, is mijn Nespresso. Maar wie verbiedt me, mijn ogen te sluiten en te denken dat Clooney in mijn keuken staat voor een Nespresso.
Natuurlijk roep ik niet; bent u ….. waarop hij dan zegt; “ Nee, dat ben ik niet! “.
U kent die reclame vast wel!
Nu ben ik een absolute tegenstander van reclame tussen een goede film, maar als Nespresso Clooney voorbij komt, blijf ik kijken en droom een paar minuten van het echte Clooney gevoel.
Goede zet van Nespresso, deze mooie man in te zetten voor hun koffieapparaat. Ben er heilig van overtuigd dat veel seksegenoten eindeloos bleven zeuren over de aanschaf van een dergelijk apparaat. Als het Nespressoapparaat dan eindelijk in je keuken staat, kom je tot de conclusie dat het een hele tour is om aan de cups te komen om van je koffie te genieten. Nergens te koop, alleen via Internet. Dus altijd op je hoede, dat je niet zonder komt te zitten. Maar ja dan heb je ergens nog een oude Senseo staan die je uit de kast trekt voor een kopje van het zwarte goud en je Clooneydroom valt spontaan in duigen.

Maar nu blijkt dat George Clooney niet alleen goed was voor het promoten van Nespresso, maar zich nu gaat inzetten voor de meest afschuwelijke schoenen die een mens ooit heeft kunnen bedenken, Crocs. Een plastic schoen in de meest afgrijselijke kleuren. De firma Crocs staat op instorten en Clooney moet ze uit het moeras trekken. Ziet u het al voor u. Clooney op een paar roze Crocs, wandelend uw keuken binnen. Met in zijn hand een kopje Nespresso. Dat is me net iets teveel, ik drink mijn Nespresso dan maar zonder Clooney op Crocs en sta op mijn bloten voeten tegen het aanrecht geleund. Dromend van de dag die net is begonnen en mijn agenda die bepaalt hoe hij verloopt. Maar een ding is zeker zonder roze Crocs.
En Clooney..daar mag ik alleen van dagdromen.

© Maydana

18-12-2009

Bibberende handen!

Niemand zit te wachten op een operatie, maar soms een noodzakelijk kwaad, zich over te geven aan de heren specialisten. Een soort van wederzijds vertrouwen om de regie in handen te leggen van een wildvreemde. Dan mag te toch verwachten, als je onder zeil bent, dat deze zich voor 300% procent inzet om in je chemische fabriek te rommelen.

Nu heb ik enige weken geleden een artikel gelezen waarin werd vermeldt, dat er en speciale kliniek bestaat voor het afkicken van artsen en advocaten. Na het lezen hiervan dacht ik in mijn simpelheid, waarschijnlijk sterk overdreven dit soort van berichtgeving. Maar niets blijkt minder waar, want heden berichtte de Telegraaf en ook andere kranten dat het bekend was, dat een harde kern van meer dan duizend artsen en advocaten zich op de been houden met alcohol, pillen en poeders. Typisch een geval van verslaafd zijn!

Dus op naar de afkickkliniek voor de upperclass, die tevens ook nog even een psychiatrische behandeling ondergaan. Natuurlijk in alle anonimiteit! Want vele van de ‘rijke superverslaafden “kiezen voor een buitenlandse kliniek, opvallen met je verslaafdheid is not done. En beste lezer, er blijkt een duidelijke toename te zijn van deze beroepsgroepen die wankelend uw maagzweer opereren of uw zaak verdedigen voor de rechtbank.

De uitkomst hiervan kunt u natuurlijk zelf bedenken.


Maar ook piloten grijpen steeds meer naar de fles en proberen de slecht onderhouden zilveren vogel, met u als passagier aan de grond te zetten. Prettige landing, zal ik maar zeggen. Vliegen heb ik al lang afgeschaft, gezien het onderhoud inclusief dronken piloten mij niet het meest prettige gevoel geven.

Dus wordt mijn vakantie bestemming Drenthe of Limburg, even de grens over of een iets langere autorit naar Frankrijk. In ieder geval heb ik dan voor 80% de regie in handen en hoop dan maar dat een dronken bestuurder het niet op mij heeft afgezien en mijn auto ramt met alle gevolgen van dien.


Mocht ik in een rechtszaak verwikkeld raken, zal ik mijn reukorgaan moeten ontwikkelen. Dit om te kunnen ruiken of mijn advocaatje niet te diep in het glas heeft gekeken, dan wel zwalkend de lange gangen van de rechtbank probeert te komen, en misschien pardoes plaatsneemt in het verdachtenbankje, zwaar onder invloed van pillen. Misschien heeft de rechtelijke macht ook last van psychische stoornissen en is de chaos compleet en blijkt dat ik de enige nuchtere ben. Wordt het toch tijd voor een snelcursus rechten, om mezelf te beschermen.


Erger en kwalijker is natuurlijk onze groep specialisten ( lees veredelde automonteur ) die zich onder invloed door mijn chemische fabriekje graaft en wellicht mijn darmen en maag voor andere organen aanziet en daardoor mijn complete chemische proces in de war gooit.

In een dergelijke situatie bent u geheel overgeleverd aan een verslaafde specialist en heeft u geen enkele invloed meer op het verloop. Ze spuiten u vol met allerlei drugs en misschien heeft u geluk, daarna weer wakker te worden.

Maar alles is terug te voeren op slecht management van ziekenhuizen, de uitgeknepen zorg en de graaiers aan de top. Want tenslotte moet iemand toch de schuld krijgen van hun verslaving.


Ik wens u allen in ieder geval voor het nieuwe jaar geen opname in een ziekenhuis en hopelijk geen rechtszaak aan uw broek, misschien zijn ze in 2010 afgekickt en kunnen ze hun werkzaamheden weer naar behoren verrichten.


© Maydana

17-12-2009

Is er feest in de hemel?



Sinds een paar dagen hangt er sneeuw in de lucht. Het lijkt er op dat we een witte kerstmis tegemoet gaan. Nu is dat al een hele tijd geleden, althans in mijn gedachten. Verleden jaar hadden een vrij zachte winter, eerlijk gezegd is dat mijn ding. Ik ben een zomer -en zonnekind, dus winterse dagen al deze zijn niet aan mij besteed. Ik krijg ook geen rare kriebels als het er op gaat lijken dat de schaatsen uit het vet moeten.

Met enige verbijstering kijk ik naar de beelden van vroege schaatsers die alle waarschuwingen in de wind slaan, ingepakt tegen de kou die ons land al enige dagen teistert. Eenzaam, maar niet alleen schaatsen ze over de dun bevroren sloten in het Friese landschap en dromen hun droom over een Elfstedentocht. Nederland in de ban van de schaats!

Inmiddels ligt hier sneeuw en lijkt alles ligt onder een wit tapijt. Ook de kou heeft zich gemanifesteerd en de volgende dagen zal het alleen nog maar erger worden. Mijn achtertuin lijkt een sneeuwpaleis en ik voer mijn vaste vrienden, de vogels en eekhoorns. Ik hanteer in deze winterse kou altijd een voedselbank voor mijn geverderde vrienden.

Oké, ik laat het gedwee over me heen komen en droom intussen van een vroeg voorjaar.

Mijn wederhelft heeft een kerstboom in huis gehaald en verwacht van mij dat ik deze van versieringen zal voorzien. Dagen heeft hij kaal de woonkamer gesierd, uiteindelijk kwam ik tot het plaatsen van de lichtjes, waarbij mijn zin tot versieren al weer over was. Ik barst van de kerstballen in allerlei kleuren, tenslotte is kerstmis aan mode onderhevig om commerciële redenen. Kan ze niet ophangen verzon ik ter plekke, want er zijn geen haakjes. Dus weer een dag voorbij. Maar ook deze kerstbal ging niet op en hij vertrok met opgeheven hoofd naar de winkel voor haakjes. Dus moest ik bij thuiskomst aan de slag. Bij iedere kerstbal mompelde ik, ik vind jullie dit jaar niet leuk, dus blijf hangen.

Wellicht zult u zich afvragen welke aversie ik in godsnaam tegen kerstmis heb. Ik heb er dit jaar gewoon geen zin in. Duidelijk!

Ik heb het gevoel dat ik dit krengen net had opgeborgen en daarmee concluderend, dat dit jaar in een sneltreinvaart voorbij was gevlogen. Geen jaar met een gouden randje, zullen we maar zeggen. Teveel lichamelijke nietsklachten, algemene malaise en tot overmaat van ramp overleed mijn moeder kort voor dit feest van licht en gezelligheid. Dus had ik even iets van, ik sla deze feestdagen over. Ik mijn hoofd viel er niets te feesten. Bovendien was het altijd haar feest, ze verheugde zich er mateloos op en kon volop genieten.

Het zal een eenzame kerst worden in mijn hoofd, denkend aan een heel belangrijke vrouw in mijn leven. Ze is er niet meer en ik zal moeten proberen in de zee van het kerstlicht haar los te laten, aanvaarden dat het laatste stukje navelstreng is doorgesneden en ik nooit meer haar oude handen zal kunnen vasthouden.

Zouden ze in de hemel ook kerstbomen hebben? Zou ze daar gezellig met anderen het feest van vrede vieren? Zou de sneeuw die valt misschien een teken zijn dat er een feestje is in de hemel?

© Maydana

08-12-2009

Het laatste stukje navelstreng!

Ode aan een speciale vrouw, mijn moeder!

Terug naar de kust
Daar waar duinen glooien
Waar zand voeten verwarmen
Het geruis van water oren strelen
Gras zich zachtjes wiegt in de wind
Waar schelpen kostbaarheden zijn
Daar was je thuis!
©Maydana

Zondagmorgen, vroeg en alleen, besloot je met één zucht dat het genoeg was geweest. Je sloot je ogen voor eeuwig, op jouw manier en in vrede. Een moment dat jij zelf had gekozen. Je besluit stond vast, je wilde inslapen in het van de duisternis, alleen! Je intense behoefte je naasten en vrienden niet te belasten. Zo was jij, lieve Mam! Altijd rekening houdend met anderen. Je vriendelijke karakter, onuitputtelijke humor, deed ieders hart smelten. En mensen hielden van je! En in je goede dagen bruiste je van leven, en wilde niets liever dan honderd worden.

Je was een zonnekind, zondagskind en genot van elke minuut die het leven je te bieden had. Inmiddels was je overgrootmoeder geworden van een prachtig achterkleinkind. Daar genoot je van, en toen je werd opgenomen in het ziekenhuis, was je wens de foto’s van je achterkleinkind op het prikbord. Ook je dochter had haar plaats gevonden.

Samen hebben we prachtige jaren beleefd in België. Je genoot zo van de paarden, de tuin en vooral de intense rust. Uren kon je genieten, kijkend en dromend. Want je was een dromer!
Toen je in 1999 bij ons kwam wonen, wenste je het millennium mee te mogen maken. Samen hebben we zes lange jaren lief en leed gedeeld en je leefde het leven in dankbaarheid en optimisme.

Ons besluit terug te keren naar Nederland, was ondanks je hoge leeftijd voor geen bezwaar. We vertrokken, je was tevreden en voldaan en het was goed zo!
We vertrokken naar het Oosten van het land, je voelde je opnieuw gelukkig. Halverwege dit jaar begon je lichaam te protesteren, teveel kwaaltjes en zei je zacht ; “Ik word oud! “
Zachtjes gaf je wel eens aan dat het genoeg was geweest. En je wensen om nog een keer naar je ouderlijke huis te gaan en naar de kust, kon ik jammer genoeg niet meer in vervulling laten gaan. Je gezondheid liet dat niet meer toe.

Eén wens laat ik nog in vervulling gaan. Terug naar de kust!
Vandaag nemen familie en vrienden afscheid van je, dicht bij de zee, de duinen en het ruisende water. Waar je hart lag en je thuis!
Waar je grote liefde, jaren geleden zijn laatste rustplaats vond, daar wilde je naar toe. Samen met hem ineen gesmolten in het eindeloze universum.

Lieve Mam, aanvaard deze reis naar al de dierbaren die ons al hebben verlaten en sluit ze in je armen.
Wij zullen je moeten loslaten en daar is heel veel liefde voor nodig. Proberen de leegte die je achterlaat, op te vullen. Maar vooral onze herinneringen koesteren.
Laat je meedragen door de wind, luister naar het geruis van de zee, als wij je zullen begeleiden op een geplaveide weg van liefde en genegenheid.

Lieve allemaal, bedankt dat jullie vandaag aanwezig wilden zijn om in alle eenvoud afscheid te nemen van een heel bijzondere, markante, kleine frêle vrouw.
Dank aan mijn dierbare vriend Thijs van Leer, die dit afscheid met zijn prachtige muziek een extra dimensie heeft gegeven.

It’s time to say goodby, een goede reis lieve Mam en laat je dragen door de wind.


© Maydana November 2009

13-08-2009

Belgie voor den Ollander niet meer te betalen


Ooit zong Henk Westbroek iets over " Ik heb zo mijn twijfels over Belgie". Eerlijk gezegd ik ook. Een klein land waar alles kan, alles mag met als nationale sport het ontduiken van allerlei door de overheid opgelegde regels. Verbazingwekkend hoe inventief Belgen zijn. Banken, adviesbureaus, belastingsadviseurs geven je ongevraagde hints om de regels te kunnen ontduiken. Als geëmigreerde burger sta je paf, en stel je de vraag ' hoe is dit toch mogelijk'.
Geachte lezer, vooral geen vragen stellen, alles is hier mogelijk en geen Belg die enige scrupules heeft. Mocht je tot de " ongelukkige" horen welke worden gepakt betreffende weloverwogen corrupte handelingen, geen paniek, de rechtbanken kunnen nauwelijks de dossiers verwerken en aangespannen zaken hebben een looptijd van vele, vele jaren en als het meezit wordt het vanzelf geseponeerd.
Als goedgeaarde Belg ben je in bezit van een " eigen" advocaat en die zorgt voor eeuwig uitstel. Het zal u niet ontgaan zijn dat de zaak Dutroux al meer dan zeven jaar heeft geduurd. Uiterst frustrerend voor de ouders van de vermoorde meisjes, dat een onderzoek als de zaak Dutroux was omgeven met een geheimzinnige waas en vele vragen opriep. De Belgische justitie slaapt de slaap der eeuwigen.
Lees ik tot mijn verbazing in de krant dat veel Vlamingen "laag geletterd" zijn, een onderzoek met een dramatische uitkomst, denk ik hoe is dat nu toch mogelijk, Nederlands is een verplicht vak, net als Frans en als ik naar het programma " Tien voor Taal" keek doen die Vlamingen het toch niet slecht. Ook bij het Groot Nederlands Dictee blijkt meestal een Vlaming tot de winnaars te behoren. Hoezo laag geletterd? Dat Vlamingen ons Nederlanders rap van tong vinden is geen geheim, ze hebben enige waardering voor " Den Ollander", maar verafschuwen ons als we te dicht bij komen. Er vestigen zich dagelijks steeds meer Nederlanders in België en de Belgen vrezen voor nog meer Nederlandse enclaves. Gevestigde Nederlanders hebben enorme voordelen via de Nederlandse Fiscus. Politici maken zich druk en schreeuwen om gelijke monniken, gelijke kappen.
Kamervoorzitter Herman de Croo heeft zich laatdunkend uitgelaten over Nederland en door Nederlanders behoorlijk veel woede op zijn hals gehaald en werd vriendelijk verzocht zijn excuses aan te bieden. Woedend riep hij " Excuses aan Nederland? No way! Ik verhuis nog liever naar Wallonië. Ik blijf erbij wat ik heb gezegd en ik vermoed dat negen op de tien Vlamingen er net zo over denken. Dus waarde Nederlander u bent gewaarschuwd!
© Maydana

Zin om bekende Nederlanders te bellen?

De telefoonnummers van bekende Nederlanders liggen letterlijk op straat. Nu wordt er heel wat gegoogeld om achter informatie te komen, maar dat het mobiele nummer van onze Minister President op Google staat, mag bijzonder worden genoemd. Dat dit uiteraard niet de bedoeling is, moge duidelijk zijn. Wat blijkt nu, het GPD, de persdienst van de regionale kranten heeft een fout gemaakt, en duizenden telefoonnummers van bekende tot minder bekende Nederlanders zijn door Google geïndexeerd en op Internet belandt.
Zo waren onder meer te bereiken; Jort Kelder, Felix Meurders, Mart Smeets, maar ook het nummer van steradvocaat Gehard Spong.
Ook het mobiele nummer van Jan Peter Balkenende werd hierdoor publiek en wie zou er nu geen zin hebben, om een gezellig gesprek te voeren met JP. Of misschien zijn grieven te uiten, want tenslotte hebben we in dit land heel wat Boze Nederlanders.
Dit soort van informatie is te danken aan een lek bij het GPD, en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Daar we in dit land wars zijn van enige privacy, blijkt elke keer weer dat Google een groot aandeel heeft in het publiceren van privé-gegevens.
Vanmorgen heb ik maar een met enige willekeur gegoogeld en wat blijkt, ik kan bellen met de personen welke ik heb ingegeven, meestal nog met adres, waarvan ik zeker weet dat ze dit niet op prijs zouden stellen. Uiteraard zal ik dat niet doen, maar toch is de verleiding groot even een gezellige babbel te houden met Maarten van Rossem of Youp van ’t Hek.
Mochten de aanhangers van Geert Wilders met hem willen babbelen, zijn mobiele nummer staat op Internet.
Foutje GPD, bedankt, zullen vele bekende Nederlanders roepen. Dat wordt dus voor velen het aanvragen van een nieuw mobiel nummer, erger nog misschien wel verhuizen.
© Maydana 12 augustus 2009

06-05-2009

Moederdag


Moederdag

Het is weer zover aanstaande zondag. Dag van alle moeders, nieuwe moeders en moeders die al een tijdje mee lopen. Het kost volwassen kinderen hoofdbrekens en er wordt wat afgebeld en sms’jes vliegen over je display. Mam, vindt je het goed dat we pas laat in de middag komen, want de aanhang ( lees schoonzoon ) wil eerst naar zijn eigen moeder. Mam, dit jaar ben ik ook voor het eerst moeder, dus dat willen we vieren en gaan we daarna eerst langs mijn schoonmoeder, want die woont een paar straten verder en naar jou moeten we toch een goed uurtje rijden. Het is wat met dat Moederdaggedoe! Een van die dagen in mei die ik niet bepaald een van de leukste vind. Het ritueel herhaald zich ieder jaar opnieuw en de ‘smoesjes ‘worden steeds beter. Afstand en tijdgebrek schijnen een reden te zijn om allerlei inventieve en ingewikkelde suggesties te bedenken.

Nu ben ik persoonlijk een nogal eigenwijze moeder en zie geen enkel heil in een dag voor Moeders. Want voor moeder zijn heb ik destijds zelf gekozen, met alle consequenties van dien. Zowel voor de leuke, als minder leuke dingen. Moeder zijn is, op zich al een taak die niet met één dag in het jaar, met een bos bloemen of een doosje Merci, waardering kan brengen. Dus is de conclusie mijnerzijds; ik vind de tweede zondag in mei dus niets. Drie keer niets! Als het zogenaamde gevoel en cadeautjes moeten komen op deze speciale dag, krijg ik het gevoel dat je nageslacht een verplicht dagje moeder moeten doen, omdat die dag door wie dan ook, ooit is uitgeroepen tot de dag der Moeders.
Bovendien zie ik in winkels allerlei prularia die moeders op deze dag met ene kop thee en een warme croissant op bed geserveerd krijgen. Dan denk ik in alle wanhoop aan de kruimels die later op de dag, als moeders besluit de nachtrust in te gaan, op het laken liggen en moeders na deze vermoeide dag als een vogel pikkend de kruimels verwijderd. Dit om een goede en ongestoorde nacht zonder kriebels van kruimels te kunnen genieten.

Leuk is zo een dag voor de allerkleinsten, die krampachtig de hele week hebben gezocht naar een leuk presentje, hoofdbrekens hebben gehad over een leuk gedicht of tekening. Maar naarmate ze ouder worden wordt dat Moederdaggedoe een ware kwelling, daar meer Moeders in het spel zijn en dat moet tenslotte eerlijk worden verdeeld. En hoe doe je dat nou, zonder iemand op zijn moederlijke hart te trappen. De stress slaat toe! Menig jong echtpaar zal ruziënd moeten besluiten, welke moeder er eerst zal worden bezocht.

Jaren geleden heb ik besloten deze dag een gewone zondag te laten zijn, geen bloemen geen Merci. Want als er commercieel vanuit moet worden gegaan dat de tweede dag in mei Moeder in de watten gelegd dient te worden, blijven er bij mij nog 364 dagen over.
Verdeel je aandacht over die dagen, neem onverwachts eens een bloemetje mee, bel haar op en zeg dat je van haar houdt en vraag haar om raad. Geef haar in die 365 zo nu en dan eens extra aandacht, dat heeft meer waarde dan die ene dag in mei.
Geef haar op een gewone woensdag een bloemetje omdat je zoveel van haar houdt.
©Maydana

01-05-2009

The day after...


The day after…


Wat een prachtige dag had moeten worden, eindigde in een drama. Apeldoorn en Nederland voelen de dag erna, de gevolgen van de ‘aanslag ‘ die gisteren feestvierend Nederland op zijn kop zette. De koninklijke familie zal beseffen dat zij het doelwit waren van een aanslag, dat het zich ‘ gewoon onder het volk mengen ‘ misschien nooit meer mogelijk zal zijn. Heeft 30 april 2009 een grote ommekeer gebracht in een traditie die Nederland rijk was.
De te betreuren doden, die onverwacht op een zonnige dag werden aangereden door een waanzinnige, een soort van 9/11 actie, iets wat nauwelijks denkbaar was in ons polderland.
Apeldoorn, wordt een pelgrimsoord om te gedenken dat 30 april 2009 een zwarte dag in de Nederlandse geschiedenis zal zijn. Bloemen stromen binnen op de plaats van het onheil, kaarsjes zullen branden ter nagedachtenis van de doden.
Wat een drama! Wat een bizar gegeven.
Natuurlijk denken we, was dit te voorkomen geweest. Ik denk het niet. Het plan van deze onverlaat, heeft niemand kunnen bedenken in het ergste scenario.

De meest wilde verhalen zullen ons weer bereiken, iedereen zal weer speculeren. De dader is vannacht overleden en de ware reden zal hij meenemen in zijn graf.
We kunnen deze ‘aanslag ‘toevoegen aan de lijst van aanslagen op Pim Fortuyn en Theo van Gogh.
Ons rustige polderland is opnieuw opgeschrikt en blijkbaar niet meer zo veilig als we zelf steeds maar willen geloven.
Het drama van Koninginnedag 2009, zal altijd een stempel blijven drukken op een dag van een feestvierend Nederland.

©Maydana 1 mei 2009

10-03-2009

Wat heb ik toch met van Rossum?


Wat heb ik toch met van Rossum?

Maarten van Rossum, Amerika-deskundige en tegenwoordig polderjongen. Wel een heel andere tak van sport, zullen we maar zeggen. Eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, want van Rossum heeft ongemerkt mijn hart gestolen. In welke hoedanigheid hij ook op de buis verschijnt, het is en blijft een boeiende vertoning. Zijn ironische sarcasme, zijn vlijmscherpe opmerkingen, zijn een streling voor mijn oor.
Of het nu een optreden is, want zo mag je het wel noemen, bij Pauw&Witteman of een ander actualiteitenprogramma, altijd is hij het vlaggenschip. Zijn onafscheidelijke coltruin, verwarde haren, zijn niet te evenaren rake opmerkingen, doorspekt met het nodige cynisme.
Van Rossum heeft zó zijn eigen mening over het land der onbegrensde mogelijkheden, hoewel dat tegenwoordig nog maar de vraag is, gezien de situatie in Amerika.

Van Rossum presenteert sinds kort een programma bij de NCRV over ons polderlandje. Je zou er bijna christelijk van worden. In een lichte regenjas struint hij in begeleiding van de camera de schoonheden van ons land af.
Regen of geen regen, van Rossum baant zich een weg door de modder. Op een van de eilanden of Drenthe. Van Rossum op reis in Nederland. Een grappige combinatie, NCRV en van Rossum. Niet iets wat je meteen als normaal kunt beschouwen.
Het blijft stoer met een vleugje van Rossum-saus. Je proeft het! De juist gekozen woorden, doordrenkt met zijn sarcasme, al is het maar over een Friese terp.
Maarten blijft mij boeien, ondanks zijn voornaam. Ik moet altijd denken aan een vroeger vriendje, en dat roept bij deze naam niet al te goede herinnering op. Dus noem ik hem maar van Rossum. Bovendien zou ik me goddelijk voelen als ik ook maar 20% van zijn onverstoordheid, zijn cynisme en sarcasme zou kunnen overnemen. Ik hang aan zijn lippen en misschien beantwoord dit de vraag; wat heb ik toch met van Rossum?
©Maydana 9 maart 2009

04-03-2009

De 'ongelukkige 'huisvrouw


De ‘ongelukkige huisvrouw’

De schrijfster Heleen van Rooyen is weer in opspraak. Even had ik het idee dat ze veilig en ver weg was van onze vaderlandse pers. Ineens verscheen ze weer op de platte beeldbuis en volgens wel in gelichte kringen, met een gepikt idee. Nu heb ik persoonlijk niet erg veel met deze ‘gelukkige huisvrouw ‘, want ik ben eerlijk gezegd nog niet vergeten hoe ze destijds via allerlei omwegen haar onpersoonlijkheid en slechte journalistiek promootte. Maar daar zullen we het maar niet meer over hebben!
Als ik haar geschreven werken terugvindt bij het Kruidvat en tweede hands boekhandel voor een B-prijsje, geeft het ongeveer aan welk niveau deze geletterde heeft. Een excuus, dat de Portugese zon haar hersenen heeft doen schrompelen, lijkt me nauwelijks gerechtvaardigd. In mijn ogen is ze een slechte schrijfster, die danst op het hoofd van haar slachtoffers en stiekem even wat ideeën pikt van anderen. Bovendien is haar nieuwe roman “Mannentester ‘gebaseerd op een eeuwenoud recept, in allerlei variaties, dus niets nieuws aan de schrijvershorizon.

Heleen pleegt te zeggen dat er van plagiaat geen sprake is, puur een kwestie van toeval. Nou wil het geval, dat ik geen geloof hecht in toeval, maar alleen geloof in zaken die komen en moeten komen. Zo ook dit! Heleen heeft iets gelezen of gehoord, of misschien toch wel geklikt op Chicklit.nl. Uiteindelijk kan niemand dit toetsen en ontkennen is niet moeilijk.
Maar een ding is zeker, Heleen van Rooyen is een prachtig object voor de roddelbladen.
Heleen is nep, freelancer zonder inspiratie.

Misschien kan Judith Visser, het eigenlijke brein van dit idee, een nieuwe roman schrijven, die gaat over een tweederangs schrijfster die er van door gaat met ideeën van anderen.
Ik ben er van overtuigd dat dit literair aanzienlijk meer verantwoord is dan de slecht geschreven boeken van Heleen van Rooyen.
© Maydana

24-02-2009

Wouter Bos en zijn gevulde knip

Wat mij de laatste tijd in het bijzonder opvalt, is dat buiten de banken andere grote bedrijven ineens een immens groot verlies lijden. Nu ben ik geen econoom, maar echt begrijpen doe ik het niet. Als je nu bijvoorbeeld Akzo neemt; verleden jaar nog een winst van 695 miljoen en nu een verlies van ruim 1 miljard.


Ook de geldinjecties naar de banken is telkens weer een verliespost. Miljarden worden geïnvesteerd, maar evenzo verdwijnen miljarden als sneeuw voor de zon. Wie zit er toch in dat gat en vangt het op! En wie kan mij nu eens uitleggen waar dat geld allemaal gebleven is. Ineens schijnt iedereen verlies te draaien en hoopt natuurlijk op een goede gift van onze Wouter Bos. Liever gezegd ons geld! Crisis zal wel een vicieuze cirkel zijn, maar ik krijg als non-econoom toch het gevoel dat alle investeringen in een bodemloze put verdwijnen.
Worden jaarcijfers door bedrijven gemanipuleerd? Of is het reuze handig van deze tijd gebruik te maken om Wouter de nodige bankbiljetten af te roggelen.
Evenzo het bericht dat Kleisterlee, topman van Philips salaris moet inleveren; hij gaat van 2.2.miljoen per jaar naar 1.7 miljoen. Dat is toch een flinke aderlating! Als ik tijd heb, zal ik medelijden met hem hebben. Wat zal die man moeten inkrimpen en de dame des huizes zal voortaan boodschappen moeten doen bij de Aldi. Wat zo een crisis toch voor narigheid met zich mee kan brengen.
Was de euro toch niet zo een goed idee? Of krijgen we toch en jaren 30 verhaal? Lopen we straks de kans dat al ons gespaarde geld niets meer waard is en we genoegen moeten nemen met een tientje van Bos?


© Maydana

03-02-2009

© foto Maydana
Onvoorwaardelijke liefde, Parijs!
Als de eerste zonnestralen zich laten zien begint mijn lijf ongevraagd te kriebelen, instinctief voel ik dat ik weer naar mijn stad moet, Parijs. Krioelend tussen miljoenen mensen voel ik de rust en stilte die zich meester maken van mijn lichaam en geest. Als een soort trekvogel wil je terug daar waar ik thuis hoor. Een zachte bries tilt je op en met de snelheid van 300km per uur brengt de Thalys me veilig naar Gare du Nord. Bij het uitstappen voel ik de grond van Parijs, ik ruik Parijs en blijft staan om de lucht te snuiven als een verslaafde.
Met gesloten ogen besef ik dat ik weer daar ben waar mijn roots liggen. Mijn medepassagiers duwen en trekken om zo snel mogelijk de uitgang te bereiken, maar vooral als eerste een taxi te bemachtigen. Ik heb geen haast. Langzaam slenter ik naar de uitgang, en loop naar links om naar mijn geliefde Afrikaanse koffiehuis te gaan en mij te verzadigen aan een heerlijk kop koffie, groot en nergens in Parijs verkrijgbaar.
Aangekomen vlei ik me neer op het terras tussen de palmbomen en sluit mijn ogen. "Bonjour Madame, ", zegt de altijd vriendelijke Afrikaanse eigenaar, fijn u weer te zien, alles goed met u? 'Perfecte moi', roep ik, en ga weer volop genieten. Ik krijg een extra grote mok met koffie en geniet met volle teugen. De rust keert terug in mijn lijf en de zachte zonnestralen prikkelen mijn huid. Bij de laatste slok koffie besef ik dat het dwangmatig is, om steeds opnieuw terug te keren.
Langzaam sta ik op en vraag mijn Afrikaanse gastheer om de rekening. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht en lacht zijn tanden bloot, 'Van het huis, Madame' ik verheug mij elke keer weer u te zien. Dan nemen we afscheid en ik geef hem een dikke kus op zijn voorhoofd. Ik loop richting Gare du Nord en bij de taxistandplaats is de rust weergekeerd. Ik vraag de taxichauffeur mij naar Montparnasse te brengen.
Montparnasse, de wijk van kunstenaars en schrijvers.Het is een levendige wijk, een echt oud stukjeParijs. Er liggen veel voetstappen van beroemdheden, zoals Picasso, Balise Cendrars krabbelde hier zijn gedachten op papier, Rodin en Balzac, maar ook Hemingway schreef hier enkele bladzijden van zijn roman Fiësta. Generaties lang studeerden hier schilders en beeldhouwers aan de Académie de la Grande Chaumiére. De muze voelde zich thuis in Montparnasse. Er woonden veel artiesten zoals Eric Satie en Man Ray. Maar ook in dit prachtige stukje Parijs heeft de vernieuwing toegeslagen en Montparnasse is veranderd. Maar voor mij nog altijd het mooiste plekje om te verblijven.
Duizenden taxi's rijden door Parijs, bestuurd door allochtonen zoals Marokkanen en vooral Algerijnen. Steeds opnieuw een belevenis om met de taxi van de ene naar de andere kant van Parijs te toeren. Onvoorstelbare stuurmanskunst, kennis van wijken en straten, het ongelofelijke geduld waarmee de chauffeur de krioelende auto's ontwijkt, en met enig geluk zonder deuken. Ik raad u niet aan rond 16.00 uur aan een taxirit te beginnen. Dan staat Parijs in de file en kun je over de daken van de auto's lopen en is de Metro een betere optie.
Ik nestel mij in de Rue Daguerre. Mijn eerste bezoek is aan de Cimetiére du Pére Lachaise, de begraafplaats der onsterfelijke. Steeds opnieuw heb ik een plattegrond nodig om de weg te vinden in dit stenen labyrint der doden. De vele onsterfelijke der aarde die hier hun laatste rustplaats hebben gevonden. Fraaie grafzerken, soms pompeus andere vervallen en armzalig, volgen elkaar op in de eindeloze rij. De grote bomen, de bankjes en de geplaveide lanen, maken van een middag Pére du Lachaise een onvergetelijke indruk. Altijd bezoek ik even het graf van de kleine nachtegaal Edith Piaf, Jim Morrison en Dalida. Maar ook Moliere sla ik niet over. Genietend van de eindeloze rust en stilte, bedenk ik als ik ooit sterf, hier begraven wil worden. Vlak voordat de poorten sluiten neem ik weer afscheid en loop richting Montmatre, de rosse buurt met zoveel charme. Montmatre was in de vorige eeuw nog een landelijke streek met wijngaarden en molens. Er zijn nog genoeg stille hoekjes, waar toeristen niet komen, om het fraaie uitzicht te bewonderen.
Montmatre was een voormalig kunstenaarsdorp. Ik bewonder nog even de Sacre Coeur en beslis dat ik morgen terugkom voor een bezoek zoals altijd. Ik eindig op de Place du Tetre en geniet van een heerlijk avondmaal met een goed glas wijn. Hier kun je urenlang zitten en vooral kijken, tussen de talloze schilders en bohémiens. Het prachtige uitzicht over de miljoenenstad en geen enkele moeite de stilte te voelen waar je zo naar verlangde.
Mijn eerste nacht in Parijs. Het oude, zeer goed gerenoveerde intieme Franse hotel geeft me het gevoel te zijn beland in een sprookje van Duizend en één Nacht. Alle kamers hebben een ander thema, en mijn kamer past geheel bij mij. Ik open de vensters en geniet nog even na van de altijd bruisende en enerverende stad, de metropool die nooit slaapt. De volgende dag na een uitgebreid ontbijt loop ik richting Sacre Coeur, deze keer neem ik de trappen, maar constateer dat mijn conditie die van een natte dweil is en sta regelmatig als een oud paard te hijgen. Voor de laatste trappen geef ik het maar op en plof neer. Ik kijk richting stad en zie in de verte de Eiffeltoren, Parijs in al zijn glorie. De zon heeft haar stralen verdeeld over de miljoenenstad. Even de stilte voelen van de Sacre Coeur, zijn prachtige entree, de stilte, de mooie indrukwekkende beelden en de duizend brandende kaarsjes, alleen maar fluisterende mensen. Later neem ik nog even een kijkje op de Marokkaanse markt, snuffel wat rond en doe enkele aankopen.
Met mijn laptop, een fles water laat ik me afzetten bij Ponte du Neuf. Genietend van de Seine, kijkend naar de zwervers onder de brug, slaat mijn fantasie slaat op hol. Hier moeten toch mooie verhalen zitten. Ik laat me naar het Bois de Boulogne brengen, het grote park in het welgestelde westelijke deel van de metropool, dat je vermoeide hart alles biedt. Ik zoek een van de vele bankjes uit om toch de laptop ter hand te nemen en mijn bevindingen vast te leggen. De stukjes komen bij vlagen in dansende letters op mijn beeldscherm en in verval in een melodrama-tje.
Ook ga ik nog naar 'het hart van de stad', Ile de la Cité. Op dit schelpachtige eiland in de Seine slenteren de bezoekers door 2000 jaar geschiedenis. Vlak bij is de Notre Dam, het Gerechtshof en de vroegere Staatsgevangenis. Het eiland is een stukje Parijs dat men niet kan overslaan. Er zijn veel restaurants, gezellige terrassen en echte Parijzenaars. Ook op het buureiland Ile St-Louis, het moeras van weleer en nu het meest kostbaarste stukje grond van de stad, laat ik vandaag mijn voetstappen achter. Ik zoek naar een klein restaurant waar ik weer even "Frans' kan zijn met de wetenschap dat morgen weer de dag van vertrek weer zal aanbreken.
Gare Du Nord; nog even naar mijn Afrikaanse vrienden, de laatste echte koffie, een vertederend afscheid en tot de volgende 'kriebel'. De Thalys wacht, zoek mijn coupe en tranen biggelen over mijn wangen. Dag stad van mijn roots, dag Parijs stad van de liefde, wat hou van jou! De wortels in mijn lichaam trillen en ik neem voor de zoveelste keer afscheid,maar ik kom weer terug, dat beloof ik je. Het Franse bloed zal blijven stromen in mijn aderen en mijn onvoorwaardelijke liefde voor de mooiste stad van de wereld.
©Maydana

26-01-2009

De volgende generatie zoekt het maar uit!

De volgende generatie zoekt het maar uit!

In de afgelopen weken kreeg ik de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift.
Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd werd op onze oudjes is geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritaties opwekken, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden. Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgenden in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van de ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.
Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele is van onze groep ouderen.
Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.
Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet.
En dat kan in de praktijk zeer kwalijke gevolgen hebben.

Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.
Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.
Niet hun probleem. Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van de huidige groep ouderen. Geen denken aan. Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Een bittere conclusie!

Nog veel erger is het als men bedenkt dat de babyboomers over aan aantal jaren misschien ook zorg nodig zal zijn, en de wetenschap dat hun kinderen niet bereid zijn geweest extra te betalen, om dit te garanderen.
Over affiniteit van de jongere generatie ten aanzien van hun ouders is weinig meer over. Met andere woorden; ze zoeken het maar uit!

© Maydana

21-01-2009

Uw privacy (niet) gegarandeerd

Uw privacy ( niet ) gegarandeerd

Gisteren moest ik naar het Belastingskantoor. De tijd dat men dat vervelende formulier in moet vullen nadert met rasse stappen. Nu ben ik maar gewoon werknemer, dus veel bijzonders valt er niet in te vullen – of af te trekken.
Maar een blauwe enveloppe wipte mijn brievenbus binnen met de vraag of ik een bezoekje wilde brengen aan de heilige Inspecteur der Belastingen.
Echt dol ben ik niet op dit soort van uitnodigingen, want meestal betekent dit niet veel goeds.

Nu hebben we in onze provinciestad een geheel nieuw belastingkantoor, ruimtelijk en super de luxe, waar de heren zich suf rekenen om mijn zwaar verdiende euro’s die kant op te laten vloeien. Maar een rondleiding in het hernieuwde onderkomen van onze geldduiveltjes zou misschien de moeite waard kunnen zijn. En…dat was het, verzeker ik u!

Alsof ik Grand Hotel Riz binnenstapte. De immense hal gaf mij het gevoel van een teveel aan belasting betalende landgenoot. In ieder geval wist ik meteen waaraan enkele van mijn geïnde euro’s aan waren besteed. Twee grote kunstwerken van een gerenommeerde schilder sierden de grote witte wand. Een rekensommetje leerde mij al snel dat deze schilderijen een klein vermogen hebben gekost.
Een immense houten sculptuur stond in het midden. Ook hier moet beslist aardig zijn gegraaid in de ‘belastingpot’.

Door de oneindig lange marmeren hal baande ik me een weg naar de balie. Twee zwartharige medewerkers, blijkbaar is blond tegenwoordig out, verwezen mij met een bonnetje naar een knusse zithoek. Een groot beeldscherm zou mijn nummer projecteren, en kon ik mij vervoegen naar de balies. Ik kom ogen tekort om het nieuwe ‘paleis der blauwe enveloppen ‘ in me op te nemen. Met verve neem ik plaats en even had ik geen flauw idee meer, dat dit het belastingkantoor was. Mijn nummer verscheen op de display, in kleur, en ik wandelde op mijn dooie gemak naar het loket. Overigens een afstand waarbij men ernstig moet denken aan een halve marathon. Mocht u denken dat enige discretie aanwezig was, dan moet ik u hevig teleurstellen. Open en bloot. Alle loketten waren bezet en ieder gesproken woord was duidelijk verstaanbaar. Ongewild wordt je tot luistervink gepromoveerd!
Naast mij stond een dame, die haar hele hebben en houwen moest vermelden en de ambtenaar in kwestie ieder antwoord nog eens herhaalde, zodat wij allen haar stand van zaken en gespaarde euro’s tot ons konden nemen.
Je zult maar het slachtoffer worden van deze ondervragingstechniek en je buurman staat naast je. Toch geen prettig idee! Van enige privacy geen sprake, want zelfs bij het postkantoor dien je achter de blauwe streep te blijven, of is dit tegenwoordig oranje?
Mocht ik deze dame in de stad tegenkomen, weet ik in ieder geval wat ze op haar bankrekening heeft staan.
Ik was overigens zo klaar, de ambtenaar deelde mij mede dat het formulier gewoon kon worden opgestuurd en een theekransje bij de inspecteur niet aan de orde was. Jammer, want ik had zijn onderkomen in dit belastinghotel graag willen zien. En de weg naar deze chique tent had ik me kunnen besparen. In ieder geval weet ik nu dat er voor de belasting discretie niet telt, uiteindelijk weten ze alles van je en als je geluk hebt weet jij alles van je buren!


© Maydana


20-01-2009

Griep teisert Twente


Griep teistert Twente

’s Morgens nog een hele madam, ’s middags in de lappenmand. Het is weer zo ver, koorts, koude rillingen, zere spieren en keelpijn, houden veel Twentenaren in de ban. Het griepvirus heeft zijn intrede gegaan en al snotterend, niezend en kuchend houden we de griepgolf op peil. Dat kleine akelige virusje, heeft het op de Tukkers voorzien en vele met mij zijn het ‘slachtoffer ‘geworden van zijn aanval. De veroorzaker is echter een bekende, en de risicogroep die afgelopen herfst een griepspuit hebben gekregen, zullen zich er kranig door heen slaan. Want het al bekende virus, dat op dit moment heerst, sluit goed aan bij het ingespoten vaccin.

Maar velen van ons zullen zich proestend en gewapend met tissues op de bank nestelen, ingepakt als een maanmannetje en roepen; ik voel me zó ziek!
In huis dwarrelen de bacteriën rond, en zoeken hun volgende slachtoffer. Uiteindelijk zal deze
ongenode gast alle aanwezigen veroordelen tot een paar dagen bed.

Nu heb ik me voor het eerst laten inenten afgelopen jaar, denkende dat ik hiermee dat akelige beestje te slim af kon zijn. Kosten waren uiteraard voor mij, want ik behoor niet tot de risicogroep. Maar het vooruitzicht, dat ik enkele dagen verplicht mijn bed moest houden, met dat akelige griepgevoel, paste niet in mijn beeld deze winter door te komen.
Gezien de fikse koude, het vriezen en de schaatsgekte, had ik even de euforische gedachte dat elke virusje het loodje zou leggen en ik met griepprik de lente tegemoet kon zien.

Maar niets is minder waar, Het heeft mij niet overgeslagen, en al bibberend en snotterend slijt ik de afgelopen dagen in mijn bed of op de bank, gewapend met pakken zakdoeken en verse thee. En met mij nog veel meer Twentenaren, meedienend op de griepgolf.


© Maydana

13-01-2009

Stijloos voor GeenStijl!


U hebt het vast gezien, het televisiemoment van het jaar, en natuurlijk de uitslag. Ik probeerde
zonder vooroordeel het einde van het programma af te wachten, maar halve wegen ben ik maar afgehaakt. Afgezien van de publiekslieveling Matthijs van Nieuwkerk, aardige gozer, was mijn interesse niet echt gewekt. Wat heeft het voor zin, een televisiemoment van het jaar te kiezen? Momenten flitsten over mijn beeldscherm, waarbij ik het gevoel krijg van ouwe koek. Het is ongeveer hetzelfde alsof ik een krant zou lezen van een week geleden, uitgekauwd en oud nieuws en rijp om vis in te verpakken, spijtig voor de vele journalisten die dag en nacht in touw zijn u van nieuws te voorzien. Dat is het treurige van het vak!
Terugkomend op de ‘momenten ‘ kan ik u zeggen, de uitslag hiervan uit de krant te hebben vernomen en dat was niet mis. Gesjoemel wordt de VARA verweten, want GeenStijl zou de echte winnaar zijn. Het filmpje over onze nietszeggende Vogelaar was torenhoog favoriet. Eerlijk gezegd, was dit ook het moment dat mij was bijgebleven van het afgelopen jaar. De rest was al historie!
Wat de jury betreft, ach, het zijn maar mensen, beïnvloedbaar en voorgeprogrammeerd. Hun mening heeft geen enkele waarde en was totaal overbodig. Misschien was het en beter idee geweest, allen de kijker te laten stemmen. Links gerommel, zullen we maar zeggen!

De VARA pronkt graag met haar ‘kroonjuwelen ‘, in dit geval met het leeuwtje, niet te verwarren met de reeds overleden blauwe Leeuw van de Postbank.
GeenStijl, zou GeenStijl zijn als zij deze uitslag niet zouden aanvechten. De verschillende polls op Internet geven duidelijk aan dat het merendeel van onze bevolking de voorkeur heeft gegeven aan een stilzwijgende Vogelaar.
GeenStijl is in het bezit van een fax die duidelijk aangeeft, dat hun ‘moment ‘veruit de meeste stemmen heeft gehaald. Het zou de VARA sieren als zij met de echte cijfers boven tafel zouden komen. Want GeenStijl geloof heilig in het document dat zij winnaar waren.
Een eerlijk gezegd, ik geloof het ook! Want de nietszeggende Vogelaar blijft uniek en zal de geschiedenis ingaan als de meest incapabele politica in onze politieke schemerwereld.

© Maydana

Diva la keyl


Haar sporen als journaliste heeft ze verdiend. Als buitenland verslaggever was ze buitengewoon. Ze werkte twaalf jaar voor het actualiteitenprogramma Hier en Nu bij de NCRV, daarna schitterde ze in AVRO's Servicessalon , waarna ze overstapte naar de commerciële televisiezender RTL 4 en presenteerde de alom bekende Vijf Uur Show. Na vijf jaar stopte ze, en begon ze aan de populaire dagelijkse talkshow, genaamd Catherine. Echter wegens gebrek aan sponsoren van het programma sneuvelde dit.
Na deze commerciële uitstap keerde La Keyl terug naar de publieke omroep. In 2002 maakte zij voor de EO een serie genaamd, Catherine op zoek naar God, de niet-gelovige Catherine in gesprek met bekende christenen over het geloof in God. Daarna maakte ze voor de TROS nog een aantal documentaires over verschillende onderwerpen. In 2005 werd Catherine het gezicht van de nieuwe seniorenomroep en het programma Max&Catharine. Deze talkshow trok al vanaf het begin een half miljoen kijkers en het was een gat in de markt. Catherine dacht dat dit haar laatste show zou zijn, en één jaar later besloot ze te stoppen en tijdelijk nam Martine van Os dit programma over.
Maar in 2007 was La Keyl weer terug bij omroep Max. Enkele maanden later werd bekend dat Catherine definitief zou stoppen en werd het Loretta Schrijvers die haar opvolgde. Want zoals dat gaat in dit leven, zijn het sterke benen die de weelde kunnen dragen.
Catherine zat niet stil, er verscheen een eigen Glossyblad. Met veel ophef werd dit gelanceerd en Catherine liet geen mogelijkheid onbenut dit te promoten, waarbij de eerste oplage binnen één dag al was uitverkocht. Een nieuw project was geboren. La Keyl is een perfectionist en laat geen mogelijkheid voorbij gaan de totale regie te behouden. Waar la Keyl zich vertoont, trillen alle vestingen en ze heeft bewust gekozen voor de titel 'bemoeial '. Vele medewerkers sloeg de schrik om het hart als La Keyl zich vertoonde. Zo ging het ook met het Glossyblad 'Catherine' en ze lag regelmatig overhoop met haar zakenpartner en uitgeefster. Eén jaar na het verschijnen hiervan, bleek de Glossy niet rendabel. Catherine in de steigers met als gevolg een conflict. Alle medewerkers inclusief La Keyl werd verteld; wij stoppen!
Nu heb ik een paar maal met Catherine gewerkt, zowel in de Vijf Uur Show, als Max&Catherine en ik moet zeggen La Keyl is altijd nadrukkelijk aanwezig en laat geen moment verloren gaan zich te bemoeien met eigenlijk. alles! Haar trillingen zijn tot op de stagevloer te voelen. Aan de andere kant is het zo, vangt men deze trillingen goed op blijkt La Keyl een zeer bijzondere een aardige meid te zijn, en haar Diva gedrag niets meer dan een schild en haar drang naar erkenning.
Haar aanwezigheid in het programma van Knevel&van den Brink is een schoolvoorbeeld, hoe La Keyl te allen tijde bezig is de regie in eigen handen te hebben. Een over-don perfectionisme wat haar bij medewerkers bepaald niet geliefd maakt. Zo zal het ook zijn gegaan met haar Glossy en zullen de spanningen tussen zakenpartner en Catherine behoorlijk zijn opgelopen, met als resultaat dat haar 'kindje Catherine ' zonder haar medeweten is verschenen in de schappen. Dat heeft haar behoorlijk aangegrepen en volgens eigen zeggen sloop dit haar. Begrijpelijk als iets uit je handen wordt genomen. Toch blijft ze een goede journaliste, een vakvrouw met de titel Diva La Keyl, zowel voor sympathisanten, als tegenstanders. Gezien haar creatieve brein, verzint La Keyl wel weer iets nieuws voor de verandering.
© Maydana

12-01-2009


Kreukelzone
Naarmate mijn houdbaarheidsdatum redelijk in zicht is, ondanks alle wellness- en schoonheidssalon, dure crèmes en allerlei ander hulpmiddelen, weiger ik tegenwoordig categorisch om na het opstaan in de spiegel te kijken. Als een dief in de nacht sluip ik langs de spiegels, om niet te worden geconfronteerd met de algemene kreukelzone van mijn gezicht, over de rest maar niet te spreken. De tand des tijds heeft geen enkele consideratie met mij en gaat gewoon zijn gang en knaagt er rustig op los. Ik weiger, om de nalatenschap van de over mij heen gewalste ‘vrachtwagen’ waar te nemen. Ik baan mij een weg naar de keuken, langs alle spiegels die ik overigens zelf heb opgehangen in een ver verleden, om ongezien naar de koffiemachine te komen. Knop aan, kopje eronder en dan de weg naar het toilet om het opgeslagen nachtwater te lozen.Donders, hier hangt ook een spiegel en een blik verteld mij dat ik ’s morgens beslist niet moeders mooiste ben.
Shit, ik constateer bovendien dat ik dikke ogen heb alsof ik nachtenlang aan de boemel ben geweest en mijn bed gemakshalve maar even heb overgeslagen. Nee, dus, de dikke opgezette ogen heb ik te danken aan een akelig klein beestje, virus genaamd die mij via allerlei omwegen heeft bereikt. Een uiterst ongenode gast!De avond daarvoor begon ik een aantal wilde niesbuien te produceren, welgeteld dertig achter elkaar, waarbij het nodige water uit mijn ogen en neus kwamen en ik maar tot één conclusie kon komen, snip verkouden! De pakken tissues waren niet aan te dragen en ik kreeg het zo koud alsof ik expres in mijn nachtjapon buiten op het terras was gaan zitten om te checken of het echt wel zo koud was, als de weervrouw had verteld.
Lieve hemel, wat ben ik een gezegend mens dat mijn wederhelft, inmiddels gepensioneerd, altijd besluit een half uur later op te staan. Zo kunnen mijn kreukelzone zich langzaam herstellen en draait de teller van mijn houdbaarheidsdatum even terug, uiteraard door mijn dure crème en een plens koud water. Ik haal mijn koffie en kijk naar buiten waar de wereld wit en onschuldig lijkt. Waarom is mijn wederhelft geen beroemde plastische chirurg, waar ik gratis elke maand naar toe kan om liften, corrigeren en zuigen kan laten verrichten. Zeker zou hij dan zeggen; jij kost me meer dan ik verdien! Gelukkig is hij een rechtlijnig denkende zakenman geweest, die de realiteit niet uit het oog verliest en de opkomende ouderdom gelaten over zich heen laat gaan, overigens telt zijn gelatenheid ook voor mij. Zijn gevleugelde woorden; ik heb er geen problemen mee! Nee, natuurlijk niet, denk ik dan, die vrachtwagen slaat jou ook altijd over. Aan de andere kant is het natuurlijk wel zo, dat gezondheid de boventoon moet voeren, maar dat neemt niet weg dat ik ’s morgens een soort van spiegelfobie ontwikkel. Misschien moet ik op iedere spiegel een groot etiket plakken met de tekst CARPE DIEM.
Laatst was ik weer even in Parijs om mijn roots weer te voelen, waarbij een bezoekje aan Galerie Lafayette altijd op het programma staat. Bij de afdeling Dior sprak een verkoper mij aan en vertelde voorzichtig dat hij een prima crème in de aanbieding had, die mij minstens 10 jaar jonger zou maken, vooral goed voor mijn kreukelzone. Bah, dacht ik, deze man heeft het ook al in de gaten dat mijn houdbaarheidsdatum bijna verlopen is. Kosten van dit wondermiddel in de aanbieding euro 620. Toch goedkoper als je wederhelft plastisch chirurg is, toch?
Gisterenavond keek ik naar Carlo Boshardt, Wedden dat ik het kan, die samen met Nicolette van Dam aan het einde van het programma altijd een soort van wedstrijd doen om kinderen te steunen in het kader van “Because I am a girl ‘. Samen in een panty, was het motto. Althans ieder in een been, volgens Carlo een panty van Viola Holt, over het hoofd waarbij men ziet dat dit een prima vermomming kan zijn voor overvallers. Van enige herkenning is geen sprake meer, en waarom vertel ik dit nu. Mocht u dit ook hebben gezien heeft u misschien een voorstelling hoe mijn kreukelzone er ’s morgens uitziet.
© Maydana © foto Maydana

11-01-2009

Elke dag zou een verwendag moeten zijn...


Lieve vriendin,
Verscholen achter een grote bos bloemen, bibberend en vol schuldgevoelens stond ik daar, mijn hand op de bel en jij deed open. Alsof ik je gisteren had gezien was je blij en zoals altijd met een brok positieve uitstralende energie. "Hallo kom binnen". Op dat moment schiet je te binnen dat 20 jaar vriendschap dergelijke dingen kunnen doorstaan. Ik, me vreselijk schuldig voelend omdat ik je te weinig aandacht had gegeven in de moeilijke en afschuwelijke periode toen je de mededeling kreeg dat je getroffen was door borstkanker.Ik toen onbereikbaar.....natuurlijk allemaal verklaarbaar en misschien als excuus aan te voeren, maar niet genoeg om me daarachter te verschuilen.De schok te horen dat deze ziekte jouw leven zou veranderen was voor mij niet voor te stellen.
Ik maakte me ernstige verwijten dat ik het niet eerder wist, niet bereikbaar, je niet kon bezoeken in het ziekenhuis, niet kon bijstaan in de vele moeilijke momenten die je hebt moeten ervaren, want zoiets verwacht je toch van een vriendin.
Nee, ik was spoorloos, bezig met met eigen problemen, mijn leven weer op rails te krijgen, vergetend dat er ergere dingen om je heen gebeuren als alleen je eigen wereldje. Ik hoop dat deze nalatigheid mijnerzijds niet onze diepe vriendschap heeft geschaad en dat we door kunnen gaan, daar waar het even is gestopt, gisteren weer opgepakt met alle positiviteit die je uitstraalt en de kunst van anderen,maar vooral mij te leren, dat vriendschap veel kan verdragen.
Lieve vriendin, mijn oprechte verontschuldigingen, diep uit mijn hart betuig ik spijt voor deze "nalatigheid en egoisme " die puur was gebaseerd op angst voor confronatie. Voor mij was het onmogelijk en beslist niet te begrijpen dat jij door zoiets zou worden getroffen. Mijn worsteling om je tegemoet te treden, in je ogen te kijken en je verdriet te zien. Die confrontatie en de ongrijpbare angst die mijn emotie beheerste. In gedachten heb ik je duizenmaal geknuffeld, je willen zeggen hoe belangrijk je bent, maar ook zonder woorden in je nabijheid zijn. Stil en woordeloos.
Gisteren heb je weer opnieuw je kracht en je sterkte laten zien, maar ook je vergevings gezindheid, je hebt me binnen gelaten, we hebben zonder woorden geknuffeld, mij weer laten zien hoe groots je bent in een ontstaan moment en dan....je vraag hoe is het met je!Zo graag had ik jou willen vragen, hoe voel jij je, je emoties, wat denk diep in je ziel! Maar jij zult zeggen alles ik oké. Op zulke momenten verlang ik erna een beetje, van jou de kunst te leren,te leven en te overleven. Samen hebben we genoten van de zon, achter in de prachtige tuin, samen even alleen, maar toch kreeg ik niet over mijn lippen te vragen,waarom je me nog binnen hebt gelaten. Had maar tegen me gezegd, wat ben jij voor een vriendin; toen ik je nodig had was je onvindbaar, maar nee, niets van dit alles.
Je stralende glimlach, je optimisme en vooral je vraag, hoe is het met jou! Lieve vriendin, ik hoop dat de stap van gisteren niet de laatste zal zijn er er nog vele, vele mogen volgen. Dat ik weer kan komen zoals vroeger, kort of lang en dat 20 jaar misschien nog 40 jaar kunnen worden, want een zo diepe vrienschap moet je koesteren.Nu, vandaag verwerk ik alle emoties die mij gisteren zo hebben geraakt en kom tot één conclusie, je bent een geweldig mens, waar deze lummel nog veel van kan leren.
Veel liefs en duizend knuffels,

© Maydana

10-01-2009

Afgelopen zaterdag had ik me voorgenomen uitgebreid te gaan winkelen. Heerlijk, mezelf trakteren op een lunch, één grote cappuccino en vooral snuffelen in allerlei winkels, met andere woorden, actie" zelfverwennerij". Met veel moeite en pijn kon ik mijn auto parkeren en opgelucht liep ik richting stad. Voor de tijd van het jaar was het eigenlijk aangenaam weer, echt een dag om behoorlijk uit mijn bol te gaan. Ik had een lijstje gemaakt met " verrassingen" waar ik straks mee thuis wilde komen, overigens met de wetenschap dat de helft beslist niet zou worden gekocht. De stad vertoonde een overvloed aan winkelende mensen en ik vroeg mij af: " Gaat het echt zo slecht in Nederland"? Zo te zien niet, en ik kreeg visioenen van roodstaande bankrekeningen en op komst zijnde deurwaarders, of waren dit alleen de veelverdieners welke de stad tot een krioelende mierenhoop maakten.

Op mijn dooie gemak wandelde ik door de winkelstraten en keek zijlings naar de etalages, die mij op de hoogte brachten van de nieuwste modetrends. Niet gek dacht ik, lekker straks uitgebreid kijken, maar eerst naar mijn favoriete " kroegje" voor mijn verdiende cappuccino. Vol zelfvertrouwen stapte ik binnen en keek vluchtig in het rond of ik ergens nog een plaatsje kon bemachtigen, het was behoorlijk druk. Achter in de hoek zag ik nog een tafeltje en de mij zo bekende eigenaar riep verbaasd:" Jeetje, meisje dat is lang geleden, ik kom zo bij je, zeker hetzelfde recept als altijd". Ja, riep ik. Jas uit en hup zitten, voordat ik de enig overgebleven plaats misschien nog zou moeten afstaan.
Sigaretten op tafel, mijn GSM diep weggestoken in mijn handtas, mocht hij onverhoopt toch van zich laten horen, was ik per definitie te laat, want mijn handtas is altijd een grote puinhoop. Zo, dit was mijn zaterdag en ik was niet van plan deze te laten verstoren. Ik keek rond en zag geen bekenden. Prima, ook geen sociale praat van mooi weer vandaag en hoe gaat het ermee, mijn zaterdag! Inmiddels was mijn favoriete cappuccino gearriveerd en snel vroeg de eigenaar nog hoe het met me was, lang niet gezien, maar er was geen tijd voor een praatje, druk, druk druk! Diep in mijn hart dacht ik, gelukkig maar. Als ik vandaag ergens geen zin in had was het sociale gekwetter.Vandaag wilde ik genieten van het alleen zijn en vooral van mijn cappuccino.

Een paar tafels verder zaten een stuk of wat dames, 50+ meiden - van dat Gooise gedoe -waar er één de hele clan bezighield met een luidruchtig verhaal. Nieuwsgierig als ik ben, ving ik enige flarden op van het gesprek en plots kwam ik tot de conclusie dat ik deze stem herkende. Ik pijnigde mijn nog resterende hersenen en groef in mijn herinneringen. Kon ik haar maar zien van de voorkant, dan hoefde ik niet zoveel moeite te doen . Ik wist echt niet meer bij wie ik deze stem moest plaatsen. Oké, dacht het is mijn zaterdag, c, a va, wat kan het me ook schelen. De Gooise 50+plussers werden steeds luidruchtiger en de door mij herkende stem bleef de boventoon voeren. Ik verdiepte mij in het plaatselijke "sufferdje" en dronk met vol genot mijn koffie.
"Hallo, ik wist dat jij het was, " zei de herkenbare stem tegen mij. Ik schrok me de pleuris en keek recht in het gezicht van een oud studiegenootje uit de vorige eeuw. Ik slikte en zei: "Goh, wat leuk jou hier te zien, dat is lang geleden". Hoe ik het in vredesnaam mijn strot uit kreeg was me onduidelijk. De herkenbare stem was destijds de zó populaire meid van de Universiteit, geen man was veilig voor haar, mening vriendje heeft ze schalks gestolen van de toen aanwezige meiden. Toegegeven, het was een pracht meid en ondanks al haar " ondeugden" had ze in mijn ogen iets unieks. Ze had iets wat wij blijkbaar allemaal misten, destijds.
Nu ineens na zoveel jaren stond ze weer voor me en het was nog steeds een prachtige meid. Weliswaar iets belegen, maar haar ogen glinsteren nog steeds, en aan haar uitstraling was ook niets veranderd. " Mag ik even bij je komen zitten," vroeg ze en zonder op mijn antwoord te wachten nam ze plaats. " Hoe gaat het met je?" . En zonder blikken of blozen loog ik " uitstekend". "Hoe het met jou gaat hoef ik zeker niet te vragen," zei ik, het antwoord weet ik al, geweldig. " Ja", zei ze triomfantelijk, inderdaad." Smalend vroeg ze mij of ik nog steeds achter het nieuws aanrende. "Ja, natuurlijk dat is mijn vak." En jij? " Dat had ik gauw bekeken," zei ze, niks voor mij, oké het waren leuke studiejaren en wat hebben we veel plezier gehad ( stiekem dacht ik, ja jij wel) "Ik golf, ren van het een naar het andere Beauty Center, laat hier en daar wat verbouwen, ben lekker met mezelf bezig, mijn waarde echtgenoot werkt, werkt en werkt en ik geef het geld uit. Prima geregeld toch?" Waarom was ik toch helemaal niet verbaasd over deze openheid . "En jij, wat doe jij "? Ik keek haar pinnig aan en zei; " Gek hè, maar ik werk gewoon, ren nog achter het nieuws aan, laat me koeioneren door de hoofdredacteur en rij teveel kilometers voor onzinnige interviews." Oh, was haar enige reactie. En je man, volgens mij had je toch ook een dochter? "

Mijn man is 15 jaar geleden overleden, mijn dochter is inmiddels een jonge vrouw met haar eigen leven en voor de rest werk ik nog steeds, dus eigenlijk niet veel bijzonders. " Ja, het leven kan raar lopen, hè ". " Zeg dat wel", zei ik. Ze was geen spat veranderd, ze leefde haar leven nog steeds als toen met geluksfactor 98%. " Nou leuk je ontmoet te hebben, het is al lang geleden dat we elkaar hebben gezien en nu zo maar ineens.". Ik ga maar weer naar mijn gezelschap, ze zullen wel denken . Echt leuk, deze onverwachte ontmoeting met jou, we moeten maar gauw een afspraak maken, kunnen we samen lunchen en misschien golfen. Mijn mond viel open van verbazing en eerlijk gezegd ontbraken mij alle woorden. Ze gooide een visitekaartje op tafel en riep nog , bel me maar!

Ik keek haar na en dacht....zo was ze toen en zo is ze nog steeds, alleen haar bankrekening is enigszins vetter als in onze studententijd. Mijn koffie was inmiddels koud geworden en ik keek wanhopig naar de opgeschoten Gooise meiden van 50+, die met veel hilariteit de zaak verlieten. Eerlijk gezegd, was mij alle zin vergaan om deze zaterdag, waarvan ik mij zoveel had voorgesteld voort te zetten. Ik keek eens naar mijn lijstje en dacht, weet je wat je hebt allemaal niet eens nodig. Mocht u misschien denken dat ik enig gevoel van jaloezie had ontwikkeld na dit " hoogstaande intellectuele" gesprek met een toevallige ontmoeting van een vroeger studiegenootje, helaas ik voelde geen enkele vorm van jaloezie, maar een lichte vorm van medelijden wegens een misschien nutteloos en weinig zinvol bestaan van deze oude " studievriendin".

Bob, de eigenaar kwam aan mijn tafel en vroeg: " Nog hetzelfde"? " Nee dank je, even niet" "Wie was dat in godsnaam, "vroeg hij mij. " Een lang verhaal, vertel ik je nog eens." Ga lekker winkelen en maak er een leuke dag van, kom daarna gezellig eten en kunnen we weer eens van gedachten wisselen, tenslotte ben je een eeuwigheid niet meer hier geweest. " Lief van je", zei ik, maar ik heb een beter idee. Ik ga naar huis mijn koffers pakken, vertrek voor 6 weken naar een zonnig eiland, kom terug en laat me iedere dag verwennen in een Beautyfarm, bel de dichtstbijzijnde verbouwingskliniek, maak een afspraak met die Conny van Breukhoven en laat me vol spuiten met Botox , daarna is mijn bankrekening ongeveer tot nul gedaald en wacht dan gelaten tot de deurwaarder komt en mijn hele boel in de veiling gooit. Wedden, dat als ik haar dan ooit weer tegenkom ze me niet meer herkent. Bob keek me verbijsterd aan en schudde zijn grijze hoofd. Hij geloofde allang niet meer in sprookjes! Ik overigens ook niet, maar mijn zaterdag was verpest en ik zocht mijn oude auto op om me thuis te nestelen op de bank, met een goed glas wijn en een sigaret en liet mijn gedachten de vrije loop over een eventuele " verbouwing" waarbij ik tot de conclusie kwam dat het eigenlijk een vorm van bouwfraude zou zijn.

© Maydana

De ‘slimme’ politie van Twente

Wist u dat de politie Twente meer blauw op straat heeft dan elders in Nederland! Daarom behoren ze tot de slimmere korpsen in Nederland. Dit constateerden twee CDA-Kamerleden tijdens een werkbezoek aan Hengelo. De heren lieten zich informeren over de Twentse werkwijze door burgemeester en plaatsvervangend korpsbeheerder. Daarbij kwam men tot de conclusie dat het Twentse korps zeer efficiënt werkt en daarom meer blauw op straat mogelijk is, dan bij meer bureaucratische korpsen. Een blauwdruk voor de Twentse werkwijze is er niet, maar kan misschien wel een voorbeeld zijn voor andere korpsen, is de conclusie van de Kamerleden. Denkt u niet dat Twente crimineler is, dan de rest van Nederland. Efficiëntie is het toverwoord. Opvallend is dat men hier meer blauw op straat ziet dan in het Westen, soms te pas en te onpas. Maar ze zijn er, dat is zeker. Misschien toch een voorbeeldfunctie voor de rest van de korpsen in Nederland. Laat teveel bureaucratie achterwege en zorg voor de veiligheid van je burgers, is hier het motto.

© Maydana

09-01-2009

Rouwadvertentie's


Gisteren zat ik met een collega te lunchen. Hij was druk doende de krant door te worstelen en deelde mij mede dat hij nog even de rouwadvertentie's moest lezen. Ik verbaasde mij zeer gezien zijn leeftijd en vroeg in alle onschuld wat dergelijke advertenties voor hem betekenden. Eigenlijk niet veel, zei hij, maar tegenwoordig worden in dit soort van mededelingen allerlei onthullingen gedaan, aangaande de oorzaak van iemands dood. Dus je bent gewoon nieuwsgierig, vroeg ik hem. Hij keek me veelbetekenend aan en zei tenslotte, ja! Vreemd genoeg kijk ik zelden of nooit naar rouwadvertentie's. Misschien een vorm van struisvogelpolitiek met in mijn achterhoofd het waanidee: ik heb nog even voor ik 85 word. Niets is minder waar en dat weet ik zelf maar al te goed.
Ondertussen al redelijk 'belegen' en misschien een snellere verloop van mijn houdbaarheidsdatum. Ouders sterven voor de kinderen, maar soms heeft het noodlot een ander idee. Mijn dochter overleed op de leeftijd van nauwelijks een jaar, kort na haar verjaardag, zomaar! Een gezond kind ligt ineens dood in haar wiegje, wiegendood. Verbijsterd onderga je je lot! Boosheid en onmacht geven je een verlamd gevoel. Hoe kan je hiermee omgaan! Deel je jouw verdriet met je echtgenoot, of beleef je ieder je eigen emoties en gevoelens. Ik heb er tien jaar nooit over gesproken en beschouwde haar dood als een afschuwelijke nachtmerrie. Geen tijd nemend voor verdriet of rouw. Daarna overlijd je echtgenoot aan een hartstilstand op jonge leeftijd. Je leven verandert in een totale puinhoop en je woede neemt de overhand. Waar bleef God met zijn eeuwige liefde? Ik denk dat hij mij veel heeft uit te leggen als ik straks het huidige met het eeuwige zal verwisselen. Dus rouwadvertentie's zijn aan mij niet besteed, het blijft een Circle of Life!
© maydana

08-01-2009

Ná Sonja Bakkeren gaan we Terpstra’en!


Ons dikkertje is niet meer! De gezellige sporttante met een gezicht als een volle maan, een lichaam als een sumoworstelaar, haar brede glimlach, maar vooral haar spontaniteit en verve waarmee ze sport onder de mensen bracht. Haar knieën konden de zware last niet meer dragen, dus was afvallen de enige remedie. Erica vond haar eigen gewicht niet echt een probleem, dik zijn was haar handelsmerk geworden.
Liefst 48 kg viel onze voormalige zwemster af in een half jaar. Erica besloot haar ervaringen op papier te zetten in navolging van Sonja Bakker, en zie daar het is een bestseller geworden.
Tegen alle verwachtingen in vliegt haar dieetboek de winkel uit en stond haar afvalboek in de top vijf van best verkochte boeken. Het werd voornamelijk een kerstcadeau voor de dikkertjes onder ons, want zoals het ons Nederlanders betaamd, hebben wij weer de beste voornemens voor 2009, waaronder afvallen. En dat mag ook wel, want overgewicht is een groot probleem en Erica had hier behoorlijk last van, zoals veel landgenoten.
48 kg in een half jaar is wel erg veel, en het is niet aan te raden dit op eigen houtje te doen, begeleiding is absoluut noodzakelijk.
Eerlijk gezegd, als ik haar nu zie rijst bij mij de vraag waar ze het overgebleven vel heeft gelaten. Maar daar zal ik wel nooit antwoord op krijgen.

© Maydana

07-01-2009

Tijd voor de Almeloër van het jaar

Het was een heftig jaar voor Almelo. Na allerlei gerommel met onze molen, die door wethouder Kuiper verplaatst wilde worden naar een afgelegen gebied buiten Almelo, en veel weerstand ondervond door de inwoners. Uiteindelijk bleef de molen staan, daar waar hij hoort. Wethouder Kuiper trok zijn staart in en de molenkwestie werd van de lijst geschrapt. Daarna werd Almelo geconfronteerd met een heuse gijzeling op 16 juni 2008, waarbij Kuiper en enkele ambtenaren uren werden gegijzeld in het gemeentehuis. Een boze horecaondernemer wilde zijn ongenoegen uiten over de scheve verhoudingen die de gemeente Almelo hanteerde. Voorkeursbehandeling en vriendjespolitiek. Daarna gooide Zembla roet in het Almelose eten, door keihard te beweren dat het trio Knip ( burgemeester) Kuiper en Sjoers ( Wethouders ) niet rechtmatig zouden hebben gehandeld in diverse kwesties, maar vooral wethouder Sjoers kreeg de rekening gepresenteerd met als uitkomst, gesjoemel door aankoop van een stuk grond. Dat was koren op de molen voor de inwoners van Almelo, want wethouder Sjoers is al jaren een doorn in het oog van menige inwoner. Zembla nestelde zich in het Almelose en Nederland kon meegenieten van een echte affaire van corruptie, belangenverstrengeling maar vooral vriendjespolitiek. Weken werd Almelo in de ban gehouden van allerlei louche zaken, waarbij het trio Knip, Kuiper en Sjoers de aanvoerders waren. Knip had camera-angst, de woordvoerder van de gemeente riep voortdurend; camera uit, en Knip meende dat Zembla hem stalkte. Uiteraard was deze actie van Zembla wekenlang het gesprek van de dag en velen dachten in hun naïviteit dat wethouder Sjoers eindelijk van zijn pluche zetel zou vallen, en dat alles voor Kerstmis. Maar gezien we al weer een eindje in januari 2009 zitten, moet de Almelose bevolking constateren dat Sjoers nog steeds op het pluche zit. Een jammerlijk ‘eind ‘ vindt de gemiddelde Almeloer. Sjoers vermeldde in het regionale blad, dat hij toch even de bibber had gekregen door deze affaire en betoonde nogmaals dat hem geen enkele blaam trof. Daar denkt de gemiddelde Almeloer echter geheel anders over. Wethouder Kuiper heeft via zijn website nu het plan gelanceerd om de Almeloër van het jaar te kiezen, met als ‘hoofdprijs’ een fles wijn. Ik kan u berichtten dat mening inwoner van deze Twentse stad onmiddellijk in de pen kroop en wethouder Sjoers voorstelde om Almeloër van het jaar te maken. Een nominatie die hout snijdt, zullen we maar zeggen! Het cynisme droop er van af, want gek genoeg zijn Tukkers, ondanks hun flegmatische instelling, niet gauw bereid deze affaire te vergeten en zal Sjoers nog in lengte van dagen voelen hoe een Almeloër denkt over zijn wethouderschap. Maar alle gekheid op een stokje, ik ben er van overtuigd dat er in Almelo genoeg mensen zijn die in aanmerking komen voor deze nominatie, inwoners die zich belangeloos inzetten voor het welzijn van een ander, maar vooral geen eigenbelang hebben.
© Maydana

06-01-2009

De 'Macht ' van de sterkste


De ‘Macht ‘van de sterkste


Afgelopen week schuifelde de oudere man mijn kantoor binnen. Enigszins verbaasd keek ik hem aan en vroeg; ‘Heeft u een afspraak ‘? Hij schudde zijn hoofd. Bedeesd nam hij plaats in de stoel en legde een stapel papieren op mijn bureau. “Wilt u daar even naar kijken’, vroeg hij, want ik kom er niet meer uit. Ik ontvang brieven van de deurwaarder over een niet betaalde rekening en nu dreigen ze met een dagvaarding. Maar ik heb betaald, kijk u maar, hier is mijn bankafschrift.
Ik pakte de stapel papieren. Alles lag netjes op datum en in een oogwenk moest ik constateren dat hij inderdaad had betaald en zeker op tijd. Bovendien had hij de moeite genomen twee aangetekende brieven de sturen naar de deurwaarder, waar echter geen enkele reactie op was gekomen. Kort voor oud en nieuw had hij opnieuw een schrijven ontvangen met de tekst; begint u het nieuwe jaar met een schone lei en zonder schulden, wij zullen u 25 euro korting geven op het door ons te vorderen bedrag.
Ter informatie, het zogenaamde niet betaalde bedrag was 28 euro, uiteraard verhoogd met de kosten van de deurwaarder, een totaal bedrag werd geëist van 65,25 euro. Korting 25 euro, restant 40,25 euro. Nu is een korting, gegeven door een deurwaarder discutabel. Maar elke euro is teveel, zeker als men heeft betaald.
Op de eerste dag van het nieuwe jaar kreeg de man opnieuw een schrijven, waarbij hem werd medegedeeld dat zijn dossier uit handen was gegeven en een dagvaarding zou volgen.

Ik probeerde hem duidelijk te maken dat deze actie waarschijnlijk op een vergissing berustte en ik een poging zou ondernemen de deurwaarder te benaderen.
Die moeite kunt u zich besparen, riep de man. Ik heb al uren aan de telefoon gehangen, ingesproken en gewacht op een retourantwoord. Geen antwoord op mijn aangetekende brieven, helemaal niets. Bovendien heb ik contact opgenomen met de firma, een Muntenhuis, waar ik een munt had besteld om de zaak uit de doeken te doen. Maar ik zal u zeggen, ik werd als een hond behandeld door een zeer agressieve dame, die me nauwelijks de gelegenheid gaf mijn verhaal te doen en me op een uiterst onbeschofte manier behandelde. Ik hoef toch niet tweemaal te betalen!
Uiteraard niet, zei ik. U hebt betaald, alles ondernomen wat in uw mogelijkheid ligt om aan te tonen dat dit een vergissing moet zijn, inclusief betalingsbewijs. Naar mijn mening was er niet meer mogelijk. Ik zal de zaak nogmaals nalezen en probeer contact te leggen met het deurwaarderskantoor. Mocht ook ik hierin niet slagen, laten we het aankomen op een rechtszaak. Gezien uw overtuigend bewijs zal de rechter uw zaak zeker naar het land der fabelen verwijzen.
Moet ik dan voor de rechter verschijnen, vroeg de man enigszins geschrokken. Neer hoor, zei ik, die zaak regel ik voor u.
In wat voor een land leven wij toch, zei de man. Blijkbaar zijn ouderen gemakkelijk te intimideren, omdat de meeste niet weerbaar zijn. Het kost me slapeloze nachten en je voelt je zo machteloos.

Ook ik kon geen contact leggen met het bewuste deurwaarderskantoor, voortdurend in gesprek, met andere woorden onbereikbaar. Ook na een schrijven mijnerzijds geen response.
Uiteindelijk heeft de rechtbank de zaak geseponeerd.

© Maydana

05-01-2009

Zij had iets katachtigs.Iedere keer als ik haar ontmoette, leek het of ze haar krallen naar me uitstak en deinsde ik terug. Maar ook vroeg ik mij steeds weer af waarom deze vrouw zich zo had laten manipuleren en misbruiken. Het paste niet bij elkaar!! Haar diep groene ogen keken mij strak aan en ik voelde instinctief haar verweer. 'Alles goed met je', vroeg ik overbodig. Verwijtend keek ze me aan en schudde haar hoofd. Haar zwarte haar viel zijlings in haar gezicht en ze boog haar hoofd naar beneden. Stilte...ze zweeg in alle talen en nestelde zich op de bank. Haar katten, ik telde drie maar had soms het gevoel dat het er honderd waren, slopen langzaam de kamer in. Zij keurden mij geen blik waardig en hooghartig namen ze in slowmotion een sprong op de bank.Als bodyguards omringden ze haar. Langzaam nam ik plaats in de stoel tegenover haar en haar katten observeerden me met hun priemende ogen. Haar hoofd licht gebogen en zoals altijd was er die doodse stilte. In gedachten vroeg ik mij af wat er door haar hoofd ging. Ze zag er slecht uit, ondanks dat ze de moeite had genomen zich op te maken, haar ogen stonden vermoeid maar straalden steeds die intense haat uit die ik zo goed kende. Ze was vermagerd en leek op een gewond dier, omringd door haar soortgenoten, instinctief wachtend op de dood. Een ding wist ik zeker, deze vrouw was getekend door de laatste jaren en ik vroeg mij af of dergelijke verwondingen ooit zouden helen. Soms voelde ik de intense behoefde de " dader" te ontmoeten. Ik zou hem willen zien,observeren, volgen, kortom ik zou willen weten wat voor een monster hij was. Mijn nieuwsgierigheid naar deze man was al lange tijd gewekt. Die monsterlijke psychopaat, aartsleugenaar en manipulator. 'Zullen we praten', vroeg ik haar. Langzaam kwam haar hoofd omhoog en met haar linker hand duwde ze de haren uit haar gezicht. De katten miauwden alsof zij antwoord wilden geven. Het leek alsof ze het negeerde, en keek me aan. 'Weet je', zei ze, hij weet dat jij mij regelmatig bezoekt, dat heb ik moeten bezuren.Hij heeft hier de heleboel kort en klein geslagen en de politie, die deed weer eens niets.Bij mijn aangifte werd ik weer behandeld als een idioot.' Mevrouw, het is hier geen Dallas', zei de dienstdoende agent tegen haar en lachte. 'Kijk om je heen' zei ze, alles vernield.Haar boosheid werd opnieuw geactiveerd en ik probeerde haar op andere gedachten te brengen. 'Heb je er wel eens over nagedacht om ergens anders te gaan wonen', vroeg ik. Met grote ogen keek ze me aan. Haar katten hadden zich inmiddels op haar schoot genesteld en het was dringen geblazen. "Ik denk er niet over' zei ze beslist. Ik wacht nog steeds op dat het cruciale " moment ". Ik wist wat ze daarmee bedoelde en de rillingen liepen over mijn rug. Verdomme, dacht ik waarom doet niemand hier iets aan. Waarom is er voor deze vrouw geen hulp! Waarom worden deze vrouwen niet serieus genomen, stalking en geweld zijn een vorm van terreur en ik had al zoveel slachtoffers gezien. 80 doden zijn er jaarlijks te betreuren. Ik was van mening dat hier een open veld ligt voor overheid en justitie, maar ook voor politie welke nauwelijks in staat blijkt te zijn deze vrouwen te helpen en ze op te vangen. Ze duwde de katten van haar schoot en stond langzaam op. Haar katachtige bewegingen deden mij denken aan het besluipen van een prooi. Ze liep door de kamer naar de keuken en vroeg terloops, wil je wat drinken ? 'Nee, dank je', ik wil graag met je praten'. 'Ik niet', zei ze, wordt het niet tijd dat je weggaat, het lijkt wel of je altijd komt als het mij ongelegen is. 'Hoezo', vroeg ik, we hadden toch afgesproken. ' Ik heb zoveel afgesproken in mijn leven', riep ze verontwaardigd, nooit heeft iemand er rekening mee gehouden, laat staan afspraken nagekomen.Haar katten miauwden weer en ik kreeg het gevoel weer eens in een jungle van onbegrip terecht te zijn gekomen. Ze was compleet uit haar humeur en ik dacht er het mijne van. 'Is er iets gebeurd de afgelopen tijd' vroeg ik haar. ' Gebeurd, gebeurd', riep ze woedend, natuurlijk er gebeurd iedere keer iets. Die vent houdt niet op! Ze plofte weer op de bank en zei: " Overigens ik ben naar de studio geweest voor opnamen". Bij de RVU! Ik keek haar aan en vroeg: ' Hoezo, opnamen, waarvoor, je hebt me daar niets over gezegd'?. 'Moet je ook niet alles vertellen...toch'?, riep ze. Ze was behoorlijk boosachtig. "Luister", zei ik beslist, we hebben een afspraak dat ik je vandaag zou bezoeken om verder te praten over je leven, zoals afgesproken, waarom doe je zo geagiteerd.'? 'Waarom wil je me niet vertellen wat je hebt gedaan in de studio', vroeg ik haar op een iets vriendelijkere toon. Ik voelde weer medelijden met dit stukje mens, zo gewond en kwetsbaar, haar verdrietige ogen, maar vooral haar intense haat die zij in al die jaren niet heeft kunnen onderdrukken. Een plek voor al haar verdriet, boosheid en onmacht heeft ze nooit kunnen vinden. Als een gewond dier en een prooi van zichzelf.
©Maydana
Hoofdstuk boek "Gevangen in een web van terreur '' auteur Maydana

04-01-2009

Aboutaleb's erfenis


Controle en regels, daar bestaat Nederland uit. Want hebt u een uitkering van de bijstand of bent u AOW-er, krijgt u een gezellig bezoekje van een controleur,die haarfijn uw tandenborstels gaat tellen. Onze Nederlandse-Marokkaanse staatssecretaris Ahmed Aboutaleb gaat de wet aanpassen om uw leven te controleren. Onaangekondigde bezoeken van controleurs zullen toenemen en u gaat voor de bijl, mocht u samenwonen. Tot nu is het zo, dat alleen als er een vermoeden bestaat dat u de wet overtreedt, er controle plaatsvindt.
Per 1 juli 2009 kunnen de oudjes onder ons, die gezellig samen wonen om nog enige kwaliteit in dit leven te hebben, een bezoek verwachten van de Aboutaleb-controleurs. Want beste AOW-ers, u bent heel stout als u samenwoont en u wordt onmiddellijk gekort op uw uitkering. Nu ben ik eens benieuwd hoe deze Staatssecretaris dit wil regelen. Want oudjes zijn natuurlijk niet dom en zullen ná deze aankondiging twee huizen aanhouden en wordt de bewijslast wel heel mager. Dat betekent in de praktijk dat huizen bezet worden gehouden voor de schijn, en jaar in jaar uit als dekking gelden voor onze bejaarden. Want niemand wil een cent inleveren van het toch al schamele inkomen van deze leeftijdsgroep. We spreken dan natuurlijk niet over de groep babyboomers die hun schaapjes op het droge hebben en ruim kunnen leven. Want voor die groep is de uitkering AOW een fooi, waarmee ze gezellig een weekend verblijven in een superluxe hotel, met dank aan Drees. Echter telt dit niet voor de meeste, want dat is sappelen om rond te komen. Aldus worden de oudjes gestraft met een Aboutaleb-tax!
De vraag die rijst bij een dergelijke maatregel is; komt er ook een controle voor Marokkanen die vele miljoenen kinderbijslag claimen voor niet bestaande kinderen in hun Vaderland. Komen er maatregelen voor deze groep die ongelimiteerd naar hun vaderland vertrekken wegens psychische problemen en waar het Riaag hun achterna reist voor geestelijke bijstand en daarom van iedere sollicitatieplicht zijn ontheven? Komt er ook nog controle op de ouders van onze relschoppers, die Nederlanders het leven onmogelijk maken in diverse steden, mensen bedreigen, ambulancepersoneel en sinds kort ook de brandweer! Zijn we niet van mening dat voor de Staatssecretaris ( per 1 januari 2009 burgervader van Rotterdam) nog werk genoeg ligt in de eigen gelederen, zonder dat onze ouderen worden gecontroleerd op een extra tandenborstel!
©Maydana

Even het gevoel van 'Winter Wonderland"






© foto's Maydana

Almelose arrogantie!

Nu was het vertrouwen van de Almelose bevolking in het trio Sjoers, Knip en Kuiper toch al niet van erg hoog niveau, maar de kwestie grondje kopen, integriteit en bestuurlijke kwaliteiten, en natuurlijk de heuse gijzeling, vormden het klapstuk. Dit heeft de Almelose burgerij alleen maar gesterkt in hun wantrouwen. Zembla deed er nog een schepje boven op en de chaos was compleet. De dorpse trekken van een wereldstad als Almelo had ineens fikse deuken opgelopen. In het verleden stond Almelo bekend als een artikel 12 gemeente met financiële problemen en onder toezicht van het rijk. Maar de inwoners van Almelo, met veel liefde voor hun stad, zijn nog altijd niet hersteld van dat verleden en vrezen nog steeds het ergste, én het genoemde trio heeft hun vertrouwen bepaald niet gesterkt. In Almelo spelen teveel familiebanden en andere netwerken een te grote rol om het vertrouwen van de burgerij te sterken. Zoals gebleken meet Almelo met twee maten en zijn Jan Torny en Kees Smit de grote mannen die blijkbaar de dienst uitmaken en Almelo stevig in hun greep hebben. Gisterenavond was de beruchte gemeenteraadsvergadering en zoals te verwachten twijfelde de meerderheid van de Almelose raad niet aan de integriteit van wethouder Sjoers. Uiteraard spraken CDA, PvdA en groen Links hun steun uit aan de in opspraak gekomen wethouder, maar de SP volharde in haar kritiek op Sjoers en diende een motie van wantrouwen in. Echter deze werd door geen enkele partij gesteund. Want de SP had moeite met de handelswijze van Sjoers. En beetje onhandig en dom van Sjoers was de algemene tendens, maar de motie bleek kansloos. Sjoers zelf was blij dat zijn integriteit niet meer ter discussie staat, maar daar kan hij naar de mening van de Almelose burgerij, niet al te zeker van zijn. Burgemeester Knip deed ook nog even een duit in het zakje en zei dat men hard ging werken om het vertrouwen van de burgerij terug te winnen en met een betere integriteitcode te komen. Proef ik uit deze woorden dat het tot op heden wat betreft integriteit en vertrouwen het nodige mis was? Want het vertrouwen van de Almelose bevolking is behoorlijk geschaad en zal op korte termijn, misschien wel voor een langere termijn, niet zo maar anders worden. Zembla heeft gezorgd voor een uiterst zorgvuldig onderzoek in deze kwestie en misschien ligt het op hun weg opnieuw naar de hele waarheid te zoeken en Nederland te verassen met onthullingen betreffende Almelo en hun integriteit. Want als Menno Knip integriteit en vertrouwen beloofd, betekent dat in goed Nederlands dat het in het verleden hieraan nogal heeft gemankeerd. Nu de meerderheid van de Almelose gemeenteraad heeft besloten de “Heren van Almelo en hun gevolg “ het voordeel van de twijfel te geven, zal de burgerij het voorlopig nog moeten doen met deze heren. Maar zoals dat gaat in deze wereld, besmet is besmet en niemand van deze heren zal ooit onbesmet meer door Almelo kunnen lopen. In de hoofden van de burger zal het spookbeeld van belangenverstrengeling, de uitzending van Zembla met alle impact, die deze teweeg heeft gebracht, een rol blijven spelen. Ook de achterban Smit en Torny zullen de gevolgen hiervan ondervinden. Want Sjoers heeft ooit de legendarische woorden gesproken; ‘Zo gaat het hier in Almelo”.
© Maydana