Translate

27-01-2010

Nationale Gedichtendag


© foto Maydana

Water, doorzichtig,
Sprankelend en koel,
Elixer van leven,
Wat zouden we doen,
Als water niet bestond, Je zou voelen, de droogte van de grond,
De aarde dor en zonder leven, Water heeft haar alles gegeven.

Leven van mens en dier,
Planten, rivieren, bomen
Hoe zouden zij kunnen leven
Zonder water, vocht des levens,
Ze is vrijgevig.

De grote zeeën, vol leven
Hebben veel moeten geven
Wij die geen grenzen weten.
En nemen, zonder na te denken.
Jij Aarde vol schoonheid,
Water, elixer voor leven,
Wat moeten wij je geven
Om de gunst te mogen leven,

Zonder water zal droogte zijn, God, wat zijn wij mensen klein
Door onze overdadigheid
De sprankelende beekjes in volle natuur
Zo helder, bomen buigen naar het licht
Zij nemen wat hun toekomt en meer niet.
Anders dan wij mensen, wij bestelen de natuur.

© maydana

23-01-2010

Limburgse truc!



Limburgse truc

Verkeersminister Eurlings heeft een briljant idee gelanceerd, kilometerheffing inclusief kastje! Nu is kilometerheffing al jaren een hot item, maar deze Limburgse schone jongen schijnt opnieuw het wiel te hebben uitgevonden. We gaan betalen voor elke kilometer die we rijden. Er wordt een kastje, dat u overigens moet betalen, in uw heilige koe geplaatst en stiekem kijkt de overheid mee, waar u naar toe gaat. Maandag gaat u naar Amsterdam, dinsdag naar Almelo, en woensdag naar Albert Heyn. Daar betaalt u met uw pinkaart en laat a passant uw Airmiles en Bonuskaart nog even scannen. U rijdt nog even langs Oma en ineens schiet u te binnen dat die paar mooie schoenen, een paar dorpen verder toch wel erg mooi waren, dus rijden maar! Kassa! Met andere woorden drie dagen bent u al bezig ons milieu te vervuilen en de overheid kijkt met u mee. Kassa! Lang leven onze privacy in het open -en bloot land!
Bovendien weten ze precies dat u maar een half uur bij Oma bent geweest, veel te kort voor die oude dame, anderhalf uur bij onze grootgrutter en voor die schoenen heeft u 2 uur nodig gehad. Wat een verspilling, roept de ambtenaar die uw kilometers netjes bijhoudt, om u aan het einde van de maand, de rekening te presenteren. Nu zijn wij Nederlanders een raar volkje, geven gul als er een aardbeving een corrupt eiland teistert, maar zijn bloednijdig als de Haagse Kolonie ons weer centen uit de tuk wil trekken om te rijden met onze heilige koe.

Eurlings het is een stom idee! De files zullen niet verminderen, want ons goederenvervoer gaat gewoon door, heet economie! De prijzen zullen weer stijgen voor consumptiegoederen, de zakenman en andere werknemers zullen toch op tijd op hun werk moeten zijn, dus zal het in file niets schelen. Familiebezoeken zullen misschien wat minder worden in het weekend, want voor de man met de kleine beurs zal de kilometerheffing een obstakel zijn. Maar dan is er geen file! Het is niks en het wordt niks. Politiek spel noemt men dat. Hij legt het ei neer bij de oude fietsenbond.
Maar Eurlings is slim, deze doorgewinterde Limburger. Het probleem ligt nu bij de ANWB en hij laat het afhangen van de enquête onder de leden. Begrijp ik goed, dat deze leden dus gaan uitmaken of wij wel of geen kilometerheffing krijgen! En geloven we desondanks nog in het Eftelingsprookje, dat we geen Bpm en wegenbelasting meer gaan betalen?
Gaat Klink straks onze sigarettenfabrikanten vragen hoeveel een pakje sigaretten moet gaan kosten, om de verstokte roker eindelijk gezond te maken, met aantekeningen van Stivero?
Hoewel stoppen met roken volgens wetenschappers ook niet het ideale is, daar men dan weer meer risico loopt diabetes type 2 te krijgen.

Ineens is Prins Eurlings bereidt naar de Nederlandse automobilist te luisteren. Een nieuwe dimensie in de Haagse Kolonie, het afschuiven van verantwoordelijkheid. Uiteraard met de komst van de verkiezingen. Want kiezen de leden van de ANWB negatief, is Eurlings bereidt zijn plan voor kilometerheffing te laten varen.
Was het misschien toch niet zo een goed plan? Wil Eurlings het echt laten afhangen van de ANWB -leden?
Eurlings heeft lange tijd met zijn eeuwige glimlach ons willen overtuigen van het nut van deze kilometerheffing om files te bestrijden, maar achteraf blijkt zijn briljante idee toch niet zo briljant te zijn, en wordt de oude fietsenbond ingeschakeld om straks vooral geen verantwoordelijkheid meer te moeten nemen voor dit onzalige plan.
Want uw briljante idee, Minister Eurlings, zet geen zoden aan de dijk en beken gewoon als gentleman, dat dit plannetje van u ontstaan is in een moment van verstandsverbijstering.

© Maydana

08-01-2010

Noabers



Noabers

Als je als westerling besluit je jaren te slijten in Twente,krijg je te maken met andere gewoontes.Ik ben zo een westerling, die op zoek was naar stilte en serene rust. Een stukje onbegrepen Nederland, waar mensen nog op mensen lijken.Na mijn terugkeer in Nederland was dit de absolute optie en heel bewust had ik hiervoor gekozen

In het buitenland woonde ik nogal buitenaf, met hier en daar wat buren. Na onze intrek in het huis, werden we vrij snel opgenomen door de kleine gemeenschap. Ik heb dit altijd als zeer bijzonder ervaren. Na enkele maanden overleed mijn echtgenoot aan een hartstilstand en de toenmalige buren bleken echte Noabers, die hun sociale taken bijzonder serieus namen. Ondanks onze korte kennismaking waren ze er voor mij, namen taken uit mijn handen en verzorgden o.a. de rouwkaarten. Ze werden rondgebracht en geld opgehaald voor een overweldigend bloemstuk. Allen waren ze aanwezig op de crematie en ook daarna bleven zijn hun Noaberschap met overtuiging uitvoeren. In al die jaren kon ik op hun hulp rekenen. Toen ik met de mededeling kwam, terug te gaan naar Nederland, kwamen de tranen. Dat is bijzonder spijtig, we zullen je missen. Het eindigde niet bij mijn vertrek, want tot op de dag van heden is er contact. Een Noaberschap eindigt niet bij vertrek.

Noaberschap is een gunst. Maar ook een verplichting. Onder andere in Twente een oud gebruik, het Noaberschap. Het is niet vanzelfsprekend dat je buren noabers zijn. Zij moeten het noaberschap accepteren. Zelfs een weigering is niet uitgesloten omdat ze al teveel noabers hebben. Maar je kunt na jaren alsnog noabers worden, want Noaberschap met de daaraan verplichte noaberplicht moet worden opgezegd. Het spreekt vanzelf dat de noaberplichten in een dergelijk geval weinig praktische betekenis meer kunnen hebben. Zover een kleine impressie van een aloude Twentse gewoonte.

Ik woon hier heerlijk aan de rand van dit dorp, excuus stad, waar de stoplichten soms op groen, maar meestal rood staan.(Finkers) Aan de ene kant woont een oude arts, aan de andere kant een profvoetballer van Heracles. We groeten elkaar en praten over onbenulligheden. Of we echte noabers zijn, weet ik niet. Want Tukkers zijn erg ontoegankelijk voor westerlingen, vooral terughoudend. Misschien had ik mijn noaberschap wel moeten aanbieden!
Onze Majesteit vermeldde dit jaar in haar Kersttoespraak dat we meer noabers moeten zijn. We leven in deze commutatieve wereld langs elkaar heen, communiceren via sms, mail en twitter, vinden nog nauwelijks tijd voor een persoonlijk gesprek. Er kwam een storm van kritiek, maar diep in mijn hart ben ik het een beetje eens met Majesteit. We leven allemaal ons eigen leven en hebben nauwelijks of geen tijd voor anderen.We doen het af met een sms, of e-mail. Zelfs echtparen blijken te communiceren via de computer, en waar is toch de tijd gebleven van een gezellig samenzijn met het ganzenbord. Je kinderen hebben zo een druk leven, dat ze nauwelijks meer toekomen aan een telefoontje naar hun ouders, laat staan grootouders. Ouderen die hunkeren naar een beetje aandacht, een bloemetje of een dikke knuffel.Dit heet communiceren, maar wel persoonlijk.

Voor 17 januari 2010 ligt er een uitnodiging van mijn nieuwe overburen. Laten we kennismaken, vermeldde het kaartje. Dat is het begin van noaberschap.Ik als niet-tukker wordt dus uitgenodigd voor een naderende inspectie. Twentejezelf, maar verloochen nooit je eigen persoonlijkheid. Respect is het toverwoord voor elke goede verstandhouding.
Een goede buur is soms beter als een verre vriend!

© Maydana

06-01-2010

Doodvermoeide arts-assistenten

Minister Klink is bepaald niet één van mijn favorieten, maar in de kwestie te veel verdienende medische specialisten, kan hij op mijn steun rekenen. Deze groep verdient tegen de klippen op. Nou ja, verdienen is een groot woord, zij nemen het tot zich. Inkomsten die variëren tussen euro 500.000 en een miljoen, schijnen normaal te zijn. Is dit niet ver boven de Balkenende-norm?

Wat nog veel schrijnender is, is dat de in opleiding zijnde artsassistenten te veel uren draaien, terwijl de heren specialisten thuis zitten of op de golfbaan hun vertier zoeken. Wel bereikbaar, maar niet aanwezig! Daarom lopen de diensten van de artsassistenten op tot 80 uur per week, met als gevolg oververmoeidheid. Dat er bij het stellen van een juiste diagnose soms tragische vergissingen worden gemaakt, zal iedereen duidelijk zijn. Gelooft u mij, ik spreek uit ervaring. De heren specialisten zijn meer afwezig, dan aanwezig. Het zijn artsen in opleiding en men mag toch verwachten dat een doorgewinterde specialist de zaak in de gaten houdt en de arts-assistent back-up geeft, want dat is toch de bedoeling van de opleiding. Bovendien ontvangen deze assistenten een minimaal salaris, in geen verhouding tot het werk en de verantwoording die zij moeten nemen. De tijd dat men een arts klakkeloos geloofde, heeft zijn beste tijd gehad.

Nederlanders worden steeds slimmer en bovendien dient men ongeveer een studie medicijnen achter de rug te hebben om vooral goed op zich zelf te kunnen passen, mocht men onverhoopt in de handen vallen van onze medici. Het woord arts-assistent zegt het al; assistent, dus assisteren, onder leiding een doorgewinterde medicus, die met argusogen let op de verrichtingen en diagnoses. Uiteindelijk hebben we te maken met mensen, hun leed en pijn, die verwachten dat men met uiterste precisie werkt en diagnosteert.

Dat specialisten mogen best het nodige verdienen, maar als patiënt mag men verlangen dat deze specialisten dan ook aanwezig zijn en niet de boel de boel laten en arts-assistenten laten opdraaien met werktijden van 80 tot 90 uur per week. Het ergste is nog dat de arts-assistenten zich nauwelijks durven te verweren tegen een dergelijke slavendrijverij. Bang voor hun baantje, bang voor de specialist. Het begint al bij de huisarts, de assistente bepaald of u een afspraak met de arts kunt maken, of dat een simpele Paracetamol voldoende is. Bovendien prefereert een arts tegenwoordig een soort van kantoorbaan, dus bijna nooit aanwezig.

Beseft u wel, dat de waanzinnig hoge beloningen voor afwezigheid door u worden betaald via de steeds maar stijgende kosten voor de zorgverzekering. Klink mag in deze van mij het mes erin zetten, en betalingen navenant prestatie zeker een optie is. Maar ook de aanwezigheid van een specialist dient beter te worden geregeld en moet ook worden meegnomen in het pakket maatregelen. Kijk naar de ons omringende landen, zoals Duitsland en België, waar arts-assistenten daadwerkelijk assisteren en hun kunde verbeteren door dagelijks te worden begeleid door de specialist in kwestie. Deze draait net zoveel uren. Klink dient per direct in te grijpen en dit soort van ontoelaatbare hoge vergoedingen voor het niet aanwezig zijn, te stoppen.

© Maydana

02-01-2010

Je kantoor op zak!


Je kantoor op zak.

Nadat mijn werkgever me naar het zonnige Italië had gestuurd voor een opdracht, verbleef ik in een hotel waar toeristen vakantie vierden. Omdat ik geen vakantie had, was ik gewapend met een laptop en een Blackberry. Nu denk je, als mensen met vakantie zijn dat ze genoemde attributen gewoon thuis laten en genieten van hun vrije tijd. Niets is minder waar! Alle gasten waren in het bezit van een laptop, een IPhone of Blackberry. De fles Italiaanse wijn sierde hun tafel en ze waren druk doende hun mail te checken en allerlei andere handelingen te plegen op hun apparatuur. Zelfs aan het zwembad was de laptop een geliefde partner. Er is maar een conclusie; gewoon doorwerken tijdens je vakantie. Blijkbaar schijnen hoogopgeleide Nederlanders dit vooral te doen, en anderen omdat het noodzakelijk is. Men wil niet verstoken blijven van mail en andere informatie en kunnen blijkbaar niet afschakelen, als we met vakantie gaan.

Deskundigen waarschuwen dat dit soort van gedrag kan leiden tot extra spanning, zelfs een burn-out. Men ervaart dit blijkbaar niet zo en vindt het zelfs ontspannend. Is dit een vervagende grens tussen werk en privé? Aan de andere kant zegt men, dat de rust en ontspanning voor velen zoveel stress met zich mee brengt, dat hartinfarcten hiervan vaak een gevolg zijn. Blijkbaar kan ons lichaam de rust niet verdragen en als we gewoon doorgaan tijdens de vakantie, blijft die hartinfarct misschien ook wel uit. Het ritme van het leven!

Dat we ons niet alleen te buiten gaan aan 'werken tijdens de vakantie' blijkt ook dat we 's avonds thuis nog eens door te gaan. Deze vaststelling geeft aan dat we al onze energie voor extra werk, ook tijdens vakantie en 's avonds thuis, puur vrijwillig doen en dan is er weinig aan de hand. Doen we dit onbetaalde 'overwerk ' uit vrees voor onze job, zal het alleen maar voor stress zorgen en is het uiterst ongezond. Ons eigen kantoor reist dagelijks met ons mee, zelfs het nachtkastje en bed zijn niet meer veilig voor de onmisbare laptop en mobiel. Voor we onze ogen sluiten moeten we nog even kijken, stel je voor, je mist iets. Iedereen heeft last van deze 'verslaving 'en kunnen we niet meer zonder het gezelschap van laptop, iPhone en Blackberry. Want we kunnen niet zonder de wetenschap, wat gebeurd er op kantoor en wie heeft mail gestuurd. Een paar dagen geleden kwam mijn vriendin en vol enthousiasme vertelde mij deze jonge Oma dat haar eerste kleinkind volgende week 1 jaar wordt. Wat gaat de tijd snel, riep ik. En, wat heb je als cadeau gekocht. 'Een laptop', vertelde ze. Een laptop vroeg ik verbaasd. 'Ja', zei ze, van Nijntje, erg leuk en zeer leerzaam. Een beetje sputterend zei ik; 'dat kind wordt één jaar '! Hoe deden we dat toch vroeger?

© Maydana