Heer van stand, Theo Hiddema

Toeval bestaat niet! Vanmorgen hoorde ik via Radio1, dat overvallen en geweld op ouderen aan de orde van de dag is. Zorgwekkend, ouderen een buitengewoon kwetsbare groep, te lichtgelovig, en een te gemakkelijke prooi voor overvallers. Een teken aan de muur, letterlijk en figuurlijk. Overvallers plaatsen tekens op muren, dit is een object voor een glansrijke overval. En de oudjes hebben niets in de gaten!

Advocaat Theo Hiddema
De ochtendkrant vertelde mij dat advocaat Hiddema, gisteren pleitte voor een honderdtal ondernemers, dat het kopen van een pistool een dringend advies is, waarmee u zich zou kunnen verdedigen, mocht u visite krijgen van een Oost-Europese bende, die het op uw geld en andere waardevolle bezittingen heeft voorzien.

Nou telt dit natuurlijk niet voor een gewone doorzonwoning, maar voor een aardig vrijstaand huis, waarbij ze denken dat er wellicht een kluis aanwezig is en andere waardevolle zaken.
Uiteraard telt dit natuurlijk niet alleen voor de ouderen onder ons, maar ook voor jonge rijke ondernemers met een aardig optrekje.

Jaren geleden pleitte ik al voor een verbouwing van uw huis naar een soort  “Fort Knox”, waarbij allerlei ingenieuze beveiligingsapparatuur, camera’s en loeiende sirenes een optie kunnen zijn. Dit alles om je te beschermen tegen de open grenzen en de eindeloze exodus van criminelen richting Nederland.
Statistieken geven advocaat Hiddema gelijk. De afgelopen tijd is het aantal woningovervallen en grof geweld fors gestegen.

Hiddema adviseert u, koop en pistool en gebruik hem indien nodig.

Oké, maar nu de cruciale vraag Meester Hiddema. Stel dat ik ongewenst bezoek krijg van een stel Oost-Europese criminelen en ik schiet ze dood, bent u dan bereid mij te verdedigen? Eventueel onder toevoeging of gratis?

© Maydana

Riooljournalistiek

Vrijdagmiddag – ik was even in ons buurland – werd ik via Twitter op de hoogte gesteld van een ernstig ongeluk die onze koninklijke familie in hun favoriete wintersportplaats Lech had getroffen. Wat er op dat moment precies aan de hand was, was nog onduidelijk. Van alles schiet er door je hoofd, zou onze koningin iets ernstig zijn overkomen? Kort daarop, werd duidelijk dat het om haar zoon Friso ging, die volgens de op dat moment beschikbare informatie, een ernstig skiongeluk zou hebben gehad. Door een lawine getroffen, die hem had bedolven. De goedgetrainde Oostenrijkse bergwacht bleek reanimatie te hebben toegepast en inmiddels was de prins vervoerd naar een ziekenhuis in Innsbruck.

Richting huis rijdende, overdacht ik het drama wat zich afspeelde. Er blijft onze koningin weinig bespaart. Haar vader die telkens weer de verkeerde lanen bewandelde, haar moeder die dementerende was, maar vooral haar man die haar veel zorgen baarde, destijds. En tot overmaat ook nog de affaire Margarita. Daarna het overlijden van prins Claus, haar moeder en haar vader. Die even voor zijn dood nog een exclusief interview had gegeven en haar weer opnieuw behoorlijk in verlegenheid had gebracht. Er leek geen einde te komen aan de lijdensweg van Hare Majesteit. In mijn opinie een sterke vrouw, die opgewassen bleek tegen de vele tegenslagen die haar teisterden, met emotie en tranen achter gesloten deuren. Een waardige koningin!

Maar dit afschuwelijke ongeluk van haar zoon Friso, leek haar te breken! Haar steun en toeverlaat, lag hulpeloos en in levensgevaar, in een ziekenhuis. Wat een geweldige familievakantie had moeten worden, eindigde in een vreselijk drama. De foto’s welke beschikbaar zijn, tonen een gebroken vrouw. Haar naam, gegeven door haar ouders – Beatrix – die betekent, - zij die geluk brengt – is in haar leven weinig van toepassing geweest.

De media stortten zich als giftige slangen op dit vreselijke nieuws, en ik vroeg mij als journalist af of dit nu niet met enige terughoudendheid had kunnen gebeuren. Extra nieuwsuitzendingen, hoewel niemand ook nog maar enig idee had, wat er nu precies was gebeurd en ging gebeuren. Pure speculaties, nergens op gebaseerd. De rollercoaster draaide weer op volle toeren!

Bij thuiskomst luisterde ik naar Radio 1. Ik werd geconfronteerd met een presentator, die vertelde dat ze contact hadden met een journalist van het NRC, Janneke Koelewijn, die blijkbaar in het ziekenhuis van Innsbruck aanwezig was, wat mij al zeer bevreemde. Ze vertelde dat ze zogenaamd ongewild ‘luistervink ‘ had gespeeld, en een gesprek onderschept tussen een Neurochirurg C.Thomé en ene Tulleken, ook arts. Een nogal onsamenhangend verslag, waarbij bij mij de gedachte kwam, hoe je het in je hoofd haalt als journalist, delen van dit gesprek openbaar te maken, op een moment waar nog nauwelijks iets bekend was. Deze mevrouw Koelewijn was er zeker op uit, zich in de schijnwerpers te praten, op dit meest precaire moment. Dat noem ik riooljournalistiek en een vleug van het “Heleen van Rooyen syndroom “.

Ze mag van geluk spreken, dat ik geen hoofdredacteur ben van NRC. Want dat was beslist haar laatste interview geweest. Tot overmaat van ramp bleek naderhand, dat deze mediageile dame, de echtgenote was van dr. Tullekens. Dat zij gewoon als toehoorder bij dit gesprek tussen beide artsen aanwezig is geweest, en een dergelijk gesprek tot absolute geheimhoudingsplicht behoorde. Zeker voor mevrouw Koelewijn!

Na deze onfortuinlijke misstap van deze journalist, gaf het ziekenhuis Innsbruck direct commentaar dat de gegeven informatie incorrect was. Zij waren uiterst geïrriteerd over het gedrag van deze verslaggever.

Qoute: Koelewijn ziet dat anders. "Ik ben journalist. Wij zijn er toch om alles wat wij weten te openbaren?" Volgens haar lag het ethische probleem vooral bij de artsen. "Mochten zij, terwijl ze wisten dat ik ernaast stond, over de patiënt praten?"

Ja, dat mochten zij. Hoewel niet zo handig, maar zij was de vrouw van Tullekens, en men mag verwachten als men getuige is van een dergelijk gesprek – medisch geheim - , ook al ben je journalist, je mond dient te houden. Haar man, Dr. Tullekens, neemt het natuurlijk voor haar op en beweerd koel en zakelijk, dat hij niet begrijpt waarom zijn vrouw als journalist dit gesprek niet naar buiten mocht brengen. Medische vaststellingen op een moment waar men nog weinig of geheel niets naar buiten brengt, liggen niet op de weg van een incapabele schrijfjuffrouw, die op zo een dramatische dag, naam wil maken.

Pure Riooljournalistiek……

Alsof het drama Friso niet al erg genoeg is voor onze Koningin!

© maydana

Een schone onderbroek, 100 euro, mag ik even vangen?



Als ik de krant opensla en lees dat onze ouderen weer “weggesaneerd ‘ worden, doet mijn hart zeer! De groep ouderen die niet meer in staat zijn voor zich zelf te zorgen, alle hulp nodig hebben – de bekende handen aan het bed – en overgeleverd zijn aan geldgierige managers van verzorgingstehuizen. Gemiddeld houden ze 250 euro over voor zelfverzorging, waarvan al meer dan 100 euro wordt verspijkerd aan de ziektekostenverzekering. Dus 150 neurootjes over voor de kapper, pedicure en voor een wandeling buiten á 20 euro per half uur, een extra douche voor het giga bedrag van 10 euro,en zo blijft er niets meer over om je oude leven nog enigszins aangenaam te maken. De verworven rechten van deze ouderen, waar ze hard voor hebben gewerkt, wordt door deze rechtse regering gewoon opgeheven.

Terug naar de jaren vijftig, het oude besjes- en armenhuis. Alleen voor de procentueel rijken onder de ouderen is er een mogelijkheid aan de gierigheid van deze rechtse rakkers te ontsnappen. Zij huren zorg! Denkt u niet dat ik dit privilege deze ouderen dit niet gun, want ook zij hebben hard gewerkt en een beetje meer geldelijk geluk gehad, dan de ouderen die alleen AOW hebben.

We maken ons druk over een website van de PVV, terwijl we in dit land de ene website ná de andere publiceren voor huiselijk geweld, misdaad, stalking en God mag weten wat nog meer; de ene klaagsite na de andere, dus hoogste tijd voor een meldpunt voor gedupeerde ouderen, gekneveld door rechtse Haagse rakkers.

Ze geven geld uit als water aan allerlei waanzinnige projecten als Afghanistan, zinloze ontwikkelingshulp die nooit bij de betrokkenen arriveert, het geldverslindende JSF-project, steun aan allerlei landen zoals Griekenland – en wie volgt- ? Maar de ene bezuiniging na de andere vliegt ons om de oren, en vooral de ouderen zijn een nieuwe bron van inkomsten. Want oud zijn mag niet meer, je bent een last voor deze regering, en het liefst gaven ze je op de 70ste je dik verdiende AOW en tegelijkertijd de pil van Drion!

Je zou haast bang worden voor de toekomst als je ouder wordt. Je moet er toch niet aan denken, dat je wordt afgeserveerd in het oude Besjeshuis, waar het stinkt na de urine en andere onaangename geuren. Hebben onze ouderen dit nu echt verdiend, pluche-zitters?

We zijn al zover dat de ouderen hun zuur verdiende huis en andere bezittingen moeten opeten, het plaatje van de vijftigerjaren. Ze worden volgestopt met medicijnen, om de dood de bespoedigen en mochten ze in het ziekenhuis belanden, is de eerste vraag; we hoeven toch niet te reanimeren!

Geen wonder dat de ouderen iedere zin in het leven hebben verloren en intens verlangen naar de dood, als was het alleen maar om de slechte verzorging, eten, douchen en een beetje aandacht.

Want zijn de ouderen niet het kind van de rekening, en moeten zij opdraaien voor deze crisis ?

Weg met de geldverslindende managers met een jaarsalaris waar je tien verzorgingshuizen een jaar lang extra zorg kunt bieden. Laten ze hun uniform weer aantrekken en hoofdverpleegster spelen en niet de hele dag zinloos vergaderen.

Hoogste tijd voor een nieuwe klaagsite voor benadeelde ouderen: “Knelmeldpunt ouderen mishandeling door huidige regering”.


© maydana

Rugzak!

Ieder mens draagt in zijn leven

een onzichtbare rugzak mee.

Bergt daarin zijn vreugde en zorgen, •een verzameling van wel en wee.

Vaak is de rugzak haast niet te dragen, •maar soms ook weer vederlicht.

Dan blijft er wat ruimte over, maar dikwijls kan hij haast niet dicht.


Kijk je in een verloren uurtje

heel de inhoud nog eens door,

kan er heel vaak iets verdwijnen

wat zijn waarde reeds verloor.

En zo ga je door de jaren, je pakt iets op en gooit iets weg.

Soms gebeurt dit als vanzelfsprekend, vaak ook na veel overleg.


Langzaam wordt de rugzak leger,

de levensmiddag gaat voorbij,

en bij het vallen van de avond, werpt met het meest der last opzij.

Maar er blijft nog wat van waarde, wat je koestert en behoudt.

Al schijnen het soms kleinigheden,

het zijn herinneringen, die meer waard zijn dan Goud.


Ieder draagt zijn eigen rugzak, niemand die hem van je overneemt.

En je hoeft ook niet te vrezen, dat een dief hem ooit ontvreemd.