Zoet is het af en toe een dwaas te zijn!

Zoet is het af en toe een dwaas te zijn!

De hemel vertoonde een zwarte opeenhoping van wolken. De donkere massa vormde een cumulus en plots verlichtte de bliksem de donkere hemel. De regen stroomde over haar gezicht en ze was in gedachten verzonken, denkend aan de voorbijgaande nacht, haar eeuwige "schaduw"die haar nachtrust weer hevig had verstoord en intense vermoeidheid speelden haar parten.
De weinige uren die ze had geslapen waren geëindigd in een ware nachtmerrie, een afschuwelijke droom, waarbij ze een verbond had gesloten met de duivel. Haar hart bonkte en haar ziel werd overtrokken door een donkere schaduw. Haar diepste gevoelens, de kwade genius en duistere gedachten van wraak. Haar binnenste borrelde van zwart vergif en ze dwaalde af naar de donkere wereld van het ongrijpbare.
Ontelbare blauwe plekken ontsierden haar ziel.

Nog steeds voelde ze de pijn van jaren, en haar ontmoeting met de duivel aan wie ze haar ziel had verkocht, trokken haar als een spiraal in de duisternis. Langzaam gleed ze in zijn paradijs van verderf. Rillingen van kou, maar ook warme gevoelens overspoelden haar.

Zijn zwarte gewaad maakte haar blind en een warm gevoel van broederschap drong haar lichaam binnen. Zijn doordringende ogen keken haar aan, zijn vage gezicht vormde een ijskoude glimlach. Ze voelde enige vertedering, maar ook de angst zich te bevinden in het paradijs van het ontoelaatbare. Ze was op weg een duivels verbond te sluiten en had het onweerstaanbare gevoel een medestander te hebben gevonden in haar onuitputtelijke zucht naar wraak.

Toch voerde ze een innerlijke strijd met haar intense haat, haar niet te stuiten boosheid en onmacht, maar vooral haar kwetsbaarheid en haar zoektocht naar vergeving. Ze herinnerde zich de vele malen dat ze God om vergeving had gesmeekt haar te behoeden voor al die zwarte gedachten en haar duisternis in licht te veranderen. Geen enkel teken! Had hij haar verlaten om het duivelse te ontdekken?

Haar gedachten dwaalden af naar haar medestander, die zich ontfermde over haar zwarte ziel. Er ontstond een duivelse flirt en ze dansten de dans der duistere machten. Hij raakte haar aan en zijn hand streek door haar lange haar, hij kuste haar voorhoofd en ze voelde zijn grenzeloze macht. De hitte van de hel verwarmde haar hart. Vaag zag ze haar "schaduw" branden, veroordeeld, en ze voelde de verbondenheid van zijn duivels plan. Vol afgrijzen keek ze naar het vuur, en hoorde ze de schreeuw van haar eeuwige schaduw die brandde in een zee van vlammen. Ze voelde de hand die haar leidde door de donker gangen van zijn duivels paradijs.

Eindelijk bevrijd van haar eeuwige schaduw, door satanse machten die haar zwarte gedachten hadden uitgevoerd. Nooit meer zou ze voelen wat boosheid, onmacht en kwetsbaarheid zouden zijn. Eindeloos liepen ze langs de donkere paden, en alles leek een eeuwigheid. Zijn zwarte gewaad omhulde haar lichaam, ze rilde en de duivel glimlachte. De flirt was voorbij en zijn beeld vervaagde, hij had haar verlaten.

De regen was opgehouden en de wolken trokken uiteen. Langzaam werd het licht. In de verte hoorde ze de bliksem die even de hemel verlichtte. De zon kwam te voorschijn en duwde de donkere wolken weg, haar stralen prikkelenden haar huid en ineens bedacht ze welk duivels plan in haar droom had plaatsgevonden. Ze besefte dat deze "uitstap"naar de ondoorgrondelijkheid haar ziel haar hadden bevrijd van wraakgevoelens, haat en onmacht en ze eindelijk kon lopen naar de zon, zonder schaduw en toen regende het zonnestralen.


Dulce est desipere in loco.
 (zoet is het af en toe een dwaas te zijn)
Horatius


Stuk uit mij verhalenbundel © maydana

Kreukelzone

Naarmate mijn houdbaarheidsdatum in zicht is, ondanks alle wellness- en schoonheidssalon, dure crèmes en allerlei ander hulpmiddelen, weiger ik tegenwoordig categorisch om na het opstaan in de spiegel te kijken. Als een dief in de nacht sluip ik langs de spiegels, om niet te worden geconfronteerd met de algemene kreukelzone van mijn gezicht, over de rest maar niet te spreken. De tand des tijds heeft geen enkele consideratie met mij en gaat gewoon zijn gang en knaagt er rustig op los. Ik weiger, om de nalatenschap van de over mij heen gewalste ‘vrachtwagen’ waar te nemen. Ik baan mij een weg naar de keuken, langs alle spiegels die ik overigens zelf heb opgehangen in een ver verleden, om ongezien naar de koffiemachine te komen. Knop aan, kopje eronder en dan op weg naar het toilet om het opgeslagen nachtwater te lozen.

Donders, hier hangt ook al een spiegel en verteld mij dat ik ’s morgens beslist niet moeders mooiste ben.

Bovendien constateer ik, dikke en bijna dichtgeslagen ogen, alsof ik nachtenlang aan de boemel ben geweest en mijn bed gemakshalve maar heb overgeslagen. Nee, dus, de dikke opgezette ogen heb ik te danken aan een akelig klein beestje, virus genaamd die mij via allerlei omwegen heeft bereikt. Een uiterst ongenode gast!De avond daarvoor begon ik  met een aantal wilde niesbuien, welgeteld dertig, waarbij het nodige water uit mijn ogen en neus kwam en ik maar tot één conclusie kon komen, snip verkouden! De pakken tissues waren niet aan te slepen en ik kreeg het zo koud, alsof ik expres in mijn nachtjapon buiten op het terras was gaan zitten om te checken of het echt wel zo koud was, als de weervrouw had verteld.

Lieve hemel, wat ben ik een gezegend mens dat mijn wederhelft, inmiddels gepensioneerd, altijd besluit een half uur later op te staan. Zo kunnen mijn kreukelzone zich langzaam herstellen en draait de teller van mijn houdbaarheidsdatum even terug, uiteraard door mijn dure crème en een plens koud water. Ik haal mijn koffie en kijk naar buiten waar de wereld wit en onschuldig lijkt. Waarom is mijn wederhelft geen beroemde plastische chirurg, waar ik gratis elke maand naar toe kan om liften, corrigeren en zuigen kan laten verrichten. Zeker zou hij dan zeggen; jij kost me meer dan ik verdien!

Gelukkig is hij een rechtlijnig denkende zakenman geweest, die de realiteit niet uit het oog verliest en de opkomende ouderdom gelaten over zich heen laat gaan, overigens telt zijn gelatenheid ook voor mij. Zijn gevleugelde woorden; ik heb er geen problemen mee!

Nee, natuurlijk niet, denk ik dan, die vrachtwagen slaat jou ook altijd over. Aan de andere kant is het natuurlijk wel zo, dat gezondheid de boventoon moet voeren, maar dat neemt niet weg, dat ik ’s morgens een soort van spiegelfobie ontwikkel. Misschien moet ik op iedere spiegel een groot etiket plakken met de tekst CARPE DIEM.

Laatst was ik weer even in Parijs om mijn roots weer te voelen, waarbij een bezoekje aan Galerie Lafayette altijd op mijn programma staat. Bij de afdeling Dior sprak een verkoper mij aan en vertelde voorzichtig dat hij een prima crème in de aanbieding had, die mij minstens 10 jaar jonger zou maken, vooral goed voor mijn kreukelzone. Bah, dacht ik, deze man heeft  ook al in de gaten dat mijn houdbaarheidsdatum bijna verlopen is. Kosten van dit wondermiddel in de aanbieding euro 620. Toch goedkoper als je wederhelft plastisch chirurg zou zijn, toch?

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat ik ’s morgens in alle vroegte en onder protest,  een soort van vermomming aanneem, die lijkt alsof ik een panty van Viola Holt over mijn gezicht heb getrokken. U weet wel hoe dat eruit ziet! Mijn kater trekt zich gelukkig niets aan van mijn vermommingtechniek en miauwd vrolijk, zonder zich te bekommeren om mijn ochtendlijke kreukelzone. Samen zien we het licht worden en het craquelé heeft is enigszins gladgestreken. Ach, ik houdt het maar op Carpe diem!

© Maydana

Het laatste lied, de laatste mooie dag!




Opnieuw maakte boosheid, ontroering en bewondering zich van mij meester. Opnieuw rolden mijn tranen. Indrukwekkend het acteerwerk, maar nog indrukwekkender het thema; depressie.

Een wereld van onbegrip van degene die deze ziekte overkomt, je kunt het niet uitleggen wat er gebeurd in je hoofd. Je omgeving merkt het niet, maar als de tekenen van dit verraderlijke fenomeen worden erkend, is het meestal te laat. 10.000 zelfmoorden per jaar laten families in wanhoop achter met de brandende vraag waarom?

Als de intens wanhopige heeft gekozen voor de vrijwillige dood, vraagt de familie zich na de suïcide af of zij hun dierbare ooit echt hebben gekend. Wat zal de toekomst brengen, maar ook het verleden staat te wankelen. Woede, boosheid en onmacht blijven achter,en zoveel vragen die nooit beantwoord worden.



“Der letzte schöne Tag”

Ze belt haar man met de woorden; het wordt later, wacht maar niet op mij met eten. Haar puberende dochter, die haar telefoontje als een soort controle ervaart, haar zoontje – op dat moment aan het voetballen – is er nog wat mam? Zo neemt ze afscheid om nooit meer terug te komen. Ze was arts en had zich een dodelijke injectie toegediend.

Dan begint de realiteit. Het uitzoeken van de kist, de plaats van begraven, en alles wat daarna komt. Het onbegrip en de verwijten van ouders en schoonouders, de dochter die stoïcijns reageert, de kleine jongen die in een wereld van fantasie leeft en elke dag de tafel dekt voor vier. En steeds weer het onbegrip waarom dit heeft kunnen gebeuren. Wat hebben ze niet gezien, hebben ze de signalen wel opgevangen en deze niet registreert? Ze beschuldigen elkaar dat ze de oorzaak zijn van haar vrijwillige dood. Het drama gaat door! Ze luisteren nog naar haar stem op het antwoordapparaat en ook hier is niets te merken van haar plan een einde aan haar leven te maken.

Het prachtige gedicht van Mascha Kaléko leidt tot een woede-uitbarsting van haar man, een ongekend tranendal en de shock van de keiharde waarheid. Ze is niet meer! Maar dit gedicht geeft haar diepere gevoelens, emoties en haar beslissing weer.

Ich werde fortgehn, Kind. Doch Du sollst leben und heiter sein.

In meinem jungen Herzen, brannte das goldne Licht.

Das hab ich Dir gegeben,

Und nun verlöschen meine Abendkerzen.

Das Fest ist aus, der Geigenton verklungen,

Gesprochen ist das allerletzte Wort.

Bald schweigt auch sie, die dieses Lied gesungen.

Sing Du es weiter, Kind, denn ich muss fort.

Den Becher trank ich leer, in raschem Zug

Und weiß, wer davon kostete, muss sterben .

Du aber, Kind, sollst nur das Leuchten erben

Und all den Segen, den es in sich trug:

Mir war das Leben wie ein Wunderbaum,

von dem in Sommernächten Psalmen tönen.

Nun sind die Tage wie ein geträumter Traum;

Und alle meine Nächte, alle - Tränen.

Ich war so froh. Mein Herz war so bereit.

Und Gott war gut. Nun nimmt er alle Gaben.

in Deiner Seele, Kind, kommt einst die Zeit,

soll, was ich nicht gelebt, Erfüllung haben.

Ich werde still sein, doch mein Lied geht weiter.

Gib Du ihm deinen klaren, reinen Ton.

Du sei ein großer Mensch, mein kleines kind.

Ich bin so müde - aber Du sei heiter.

(Mascha Kaléko)

Het drama van een zelfmoord, waar vele van ons mee worden geconfronteerd. Waar tot het einde van hun leven de vragen blijven. Een zware last voor achterblijvers. Maar de ongekende moed van degene die heeft besloten dat leven geen leven meer was. Depressie die een greep doet naar je eigen ik, je ziel, je emotie en je vast houdt in een wurggreep. De kwaliteit van leven is verdwenen en er is maar een uitweg. Die naar een onbekende wereld, zonder pijn! Rusteloosheid die verdwijnt, en vooral stilte in je hoofd.

Voor achterblijvers zal het leven nooit meer worden wat het was, omdat een mens had gekozen om niet meer te willen leven. Maar het leven gaat gewoon verder.

© Maydana

De fil is te zien op www.wdr.de/film

Taal!

Taal

Een spiraal van woorden,
Woorden ontstaan
Woorden verdwijnen,
Doen pijn en verdriet
Soms is het beter te zwijgen
Soms niet....

Woorden dansen door mijn hoofd,
Woorden zijn soms hard en kil,
Zij raken mijn hart en ik voel het verdriet
Maar luisterend naar woorden uit je hart
Zullen kou en kilte verdwijnen
De wind neemt ze mee,
Naar het oneindige...
Taal, zoet zijn de woorden en raken de diepte van mijn ziel

 © maydana (winnend gedicht Volkskrant)

P&W perikelen

Afgelopen vrijdag was de laatste Pauw&Witteman van dit seizoen. De heren gaan met reces, zullen we maar zeggen. Tijd om hun torenhoge salaris om te zetten en verre vakanties en ander gerief. Onze vrouwenkrullenbol was nogal tevreden over dit seizoen, nou beste Jeroen, ik dus niet! Een slechter P&W seizoen als dit laatste heb ik nog nooit gezien. Het was gewoon balen, en bij de vooraankondiging stond al vast dat ik die avond niet zou meedoen aan de kijkcijfertelling.

Het bleek een seizoen op herhalingsoefening!  In bijna alle afleveringen waren dezelfde “gasten’ te zien. Als het stokpaardje Griekenland weer aan de beurt was – en dat bijna om de dag – kregen we de schreeuwlelijk en woesteling Ingeborg Breugel weer aan de dis. Eerst kwam de gedachte in me op, dat er geen ander “licht’ beschikbaar was om over de ellende van Griekenland te praten, maar dat was niet juist. Radio1 leerde mij dat er wel degelijk mensen beschikbaar waren, die echt verstand van zaken hadden. Vreemd genoeg werden die nooit uitgenodigd. Toen kwam de noeste gedachte, dat deze blonde feeks wellicht een abonnement had, zowel bij de dis als bij krullenbol Pauw. Wellicht had Pauw zijn streefgetal van tweehonderd opgeschroefd. Zou toch kunnen?

Ook einde seizoen kan een voordeel hebben, ( elk nadeel heeft zijn voordeel) en zijn we gelukkig even af van die praatgrage, aandachtgeile blonde Griekse heks.

Dan hadden we nog  ponygek Happy Henkie, schertsfiguur, die blijkbaar tijd genoeg over had om  mijn beeldscherm te vervuilen, met onnozele praatjes. Ook een figuur waarbij de media-aandacht afdruipt. Beste Happy Henkie, doe mij, Nederland en het CDA een plezier, ga terug naar je ponyfarm en verveel je pony’s. Zij vinden het vast leuker dan wij! En neem nog een heerlijk helder biertje en lees vooral het NRC.

Kort samen gevat, een slecht seizoen voor Pauw&Witteman.

Volgend seizoen graag beter! Echt er zijn genoeg mensen te bedenken, die werkelijk iets te melden hebben. 

© maydana

Moederdag

Het is weer zover aanstaande zondag. Dag van  moeders, nieuwe moeders en moeders die al een tijdje mee lopen. Het kost volwassen kinderen hoofdbrekens en er wordt wat afgebeld en sms’jes vliegen over je display. Mam, vindt je het goed dat we pas laat in de middag komen, want de aanhang ( lees schoonzoon ) wil eerst naar zijn eigen moeder. Mam, dit jaar ben ik  voor het eerst moeder, dus dat willen we vieren en gaan we daarna eerst langs mijn schoonmoeder, want die woont een paar straten verder en naar jou moeten we toch een goed uurtje rijden. Het is wat met dat 'Moederdaggedoe'! Eén van die dagen in mei die ik niet bepaald de leukste vind. Het ritueel herhaald zich ieder jaar opnieuw en de ‘smoesjes ‘worden ook steeds beter. Afstand en tijdgebrek schijnen reden te zijn om allerlei inventieve en ingewikkelde suggesties te bedenken.

Nu ben ik persoonlijk een nogal eigenwijze moeder en zie geen enkel heil in een dag voor moeders. Want voor moeder zijn heb ik destijds zelf gekozen, met alle consequenties van dien. Zowel voor de leuke, dan minder leuke dingen. Moeder  is, op zich al een taak die niet met één dag in het jaar, één bos bloemen of een doosje Merci, waardering kan brengen. Dus is de conclusie mijnerzijds; ik vind de tweede zondag in mei niets. Drie keer niets! Als het zogenaamde gevoel en cadeautjes moeten komen op deze speciale dag, krijg ik het gevoel dat je nageslacht een verplicht dagje moeder moet doen, omdat die dag door wie dan ook, ooit is uitgeroepen tot de dag der moeders.

Bovendien zie ik in winkels allerlei prularia die moeders op deze dag met een kop thee en een warme croissant op bed krijgen geserveerd. Dan denk ik in alle wanhoop aan de kruimels die later op de dag - als moeders besluit de nachtrust in te gaan- op het laken liggen en moeders na deze vermoeide dag als een vogel pikkend de kruimels verwijderd,om een goede en ongestoorde nacht zonder kriebels van kruimels te kunnen genieten.

Leuk is zo een dag voor de allerkleinsten, die krampachtig de hele week hebben gezocht naar een leuk presentje, hoofdbrekens hebben gehad over een gedicht of tekening. Maar naarmate ze ouder worden wordt dat ‘Moederdaggedoe’ een ware kwelling, daar meer moeders in het spel zijn en dat moet tenslotte eerlijk worden verdeeld. En hoe doe je dat nou, zonder iemand op zijn moederlijke hart te trappen. De stress slaat toe!  Menig jong echtpaar zal ruziënd besluiten, welke moeder eerst zal moeten worden bezocht.

Jaren geleden heb ik besloten deze dag een gewone zondag te laten zijn, geen bloemen geen Merci. Want als er commercieel vanuit moet worden gegaan dat de tweede dag in mei moeder in de watten gelegd dient te worden, blijven er bij mij nog 364 dagen over.

Verdeel je aandacht over die dagen, neem onverwachts eens een bloemetje mee, bel haar op en zeg dat je van haar houdt en vraag haar om raad. Geef haar in die 365 zo nu en dan eens extra aandacht, dat heeft meer waarde dan die ene dag in mei.

Fijne moederdag!

© Maydana

Vreemde vogels

Mijn omgeving vindt me ouderwets, eigenlijk truttig. Waarom? Omdat ik ‘vreemdgaan’ van partners een rare bezigheid vind, die meer schade en narigheid oplevert dan je lief is.

Sommige in mijn omgeving denken daar anders over en pleiten voor vrijheid, blijheid of gewoon stiekem genieten!  Er wordt dus aardig wat aangerommeld. Zo nu en dan rammelt mijn mobiel en hangt een van mijn vrienden aan de lijn met het verhaal, betrapt of vreemdgegaan en wat moet ik daarmee? 

Uiteraard zijn niet al mijn vrienden “vreemdgangers “, maar enkele exemplaren hebben toch de drang zich te manifesteren en er een geheime liefde op na te houden.

Waarom ik dan altijd in een positie wordt gemanoeuvreerd om mijn mening te uiten over het losbandige leven van de boosdoener, is me totaal onduidelijk. Ze weten toch wat ik ervan vind, bovendien helpt urenlang bellen met mij niet echt, laat staan diegene ervan te overtuigen dat ze hun misstap weer tot de nodige misère heeft geleidt.

Ik luister gedwee naar hun verhaal en onthoudt me van commentaar. Blijkbaar geeft hun geheime liefde ook de nodige problemen en denk ik op zulke momenten, welk gras is nu groener? Maaien moet je toch!

Een van mijn vrienden is zo een geval. Zelf vinden ze dat ze leven in een wat andere wereld als wij gewone burgers, en daarom moeten zaken als deze kunnen! Zij al jaren lang een van mijn vriendinnen, hij een leuke man, intelligent, muzikaal en wat men noemt beroemd,

Een heel bijzonder stel! En zo heb je soms in je vriendenkring vreemde paradijsvogels.Maar in godsnaam leg je ei ergens anders neer.

© maydana