Boosheid, ontroering en
bewondering maakten zich van mij meester. Opnieuw rolden mijn tranen. Indrukwekkend het
acteerwerk, maar nog indrukwekkender het thema; depressie.
Een wereld van onbegrip van degene die
deze ziekte overkomt, je kunt het niet uitleggen wat er gebeurd in je hoofd. Je
omgeving merkt het niet, maar als de tekenen van dit verraderlijke fenomeen
worden erkend, is het meestal te laat. 10.000 zelfmoorden per jaar laten
families in wanhoop achter met de brandende vraag waarom?
Als de intens wanhopige heeft gekozen voor
de vrijwillige dood, vraagt de familie zich na de suïcide af of zij hun
dierbare ooit echt hebben gekend. Wat zal de toekomst brengen, maar ook het
verleden staat te wankelen. Woede, boosheid en onmacht blijven achter,en zoveel
vragen die nooit beantwoord worden.
“Der letzte schöne Tag”
Ze belt haar man met de woorden; het wordt later, wacht maar niet op mij met eten.Haar puberende dochter, die haar telefoontje als een soort controle ervaart, haar zoontje – op dat moment aan het voetballen – is er nog wat mam? Zo neemt ze afscheid om nooit meer terug te komen. Ze was arts en had zich een dodelijke injectie toegediend.
Dan begint de realiteit. Het uitzoeken van
de kist, de plaats van begraven, en alles wat daarna komt. Het onbegrip en de
verwijten van ouders en schoonouders, de dochter die stoïcijns reageert, de
kleine jongen die in een wereld van fantasie leeft en elke dag de tafel dekt
voor vier. En steeds weer het onbegrip waarom dit heeft kunnen gebeuren. Wat
hebben ze niet gezien, hebben ze de signalen wel opgevangen en deze niet
registreert? Ze beschuldigen elkaar dat ze de oorzaak zijn van haar vrijwillige
dood. Het drama gaat door! Ze luisteren nog naar haar stem op het
antwoordapparaat en ook hier is niets te merken van haar plan een einde aan
haar leven te maken.
Het prachtige gedicht van Mascha Kaléko
leidt tot een woede-uitbarsting van haar man, een ongekend tranendal en de
shock van de keiharde waarheid. Ze is niet meer! Maar dit gedicht geeft haar
diepere gevoelens, emoties en
haar beslissing weer.
haar beslissing weer.
Ich werde fortgehn, Kind. Doch Du sollst leben und heiter sein.
In meinem jungen Herzen, brannte das
goldne Licht.
Das hab ich Dir gegeben,
Und nun verlöschen meine Abendkerzen.
Das Fest ist aus, der Geigenton
verklungen,
Gesprochen ist das allerletzte Wort.
Bald schweigt auch sie, die dieses Lied
gesungen.
Sing Du es weiter, Kind, denn ich muss
fort.
Den Becher trank ich leer, in raschem Zug
Und weiß, wer davon kostete, muss sterben
.
Du aber, Kind, sollst nur das Leuchten
erben
Und all den Segen, den es in sich trug:
Mir war das Leben wie ein Wunderbaum,
von dem in Sommernächten Psalmen tönen.
Nun sind die Tage wie ein geträumter
Traum;
Und alle meine Nächte, alle - Tränen.
Ich war so froh. Mein Herz war so bereit.
Und Gott war gut. Nun nimmt er alle Gaben.
in Deiner Seele, Kind, kommt einst die
Zeit,
soll, was ich nicht gelebt, Erfüllung
haben.
Ich werde still sein, doch mein Lied geht
weiter.
Gib Du ihm deinen klaren, reinen Ton.
Du sei ein großer Mensch, mein kleines
kind.
Ich bin so müde - aber Du sei heiter.
(Mascha Kaléko)
Het drama van een zelfmoord, waar vele van ons mee worden geconfronteerd. Waar tot het einde van hun leven de vragen blijven. Een zware last voor achterblijvers. Maar de ongekende moed van degene die heeft besloten dat leven geen leven meer was. Depressie die een greep doet naar je eigen ik, je ziel, je emotie en je vast houdt in een wurggreep. De kwaliteit van leven is verdwenen en er is maar een uitweg. Die naar een onbekende wereld, zonder pijn! Rusteloosheid die verdwijnt, en vooral stilte in je hoofd.
Voor achterblijvers zal het leven nooit
meer worden wat het was, omdat iemand had gekozen om niet meer te willen leven.
Maar gaat het leven gewoon verder.
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten