Het laatste lied, de laatste mooie dag!

Boosheid, ontroering en bewondering maakten zich van mij meester. Opnieuw rolden mijn tranen. Indrukwekkend het acteerwerk, maar nog indrukwekkender het thema; depressie.

Een wereld van onbegrip van degene die deze ziekte overkomt, je kunt het niet uitleggen wat er gebeurd in je hoofd. Je omgeving merkt het niet, maar als de tekenen van dit verraderlijke fenomeen worden erkend, is het meestal te laat. 10.000 zelfmoorden per jaar laten families in wanhoop achter met de brandende vraag waarom?

Als de intens wanhopige heeft gekozen voor de vrijwillige dood, vraagt de familie zich na de suïcide af of zij hun dierbare ooit echt hebben gekend. Wat zal de toekomst brengen, maar ook het verleden staat te wankelen. Woede, boosheid en onmacht blijven achter,en zoveel vragen die nooit beantwoord worden.

“Der letzte schöne Tag”


Ze belt haar man met de woorden; het wordt later, wacht maar niet op mij met eten.Haar puberende dochter, die haar telefoontje als een soort controle ervaart, haar zoontje – op dat moment aan het voetballen – is er nog wat mam? Zo neemt ze afscheid om nooit meer terug te komen. Ze was arts en had zich een dodelijke injectie toegediend.

Dan begint de realiteit. Het uitzoeken van de kist, de plaats van begraven, en alles wat daarna komt. Het onbegrip en de verwijten van ouders en schoonouders, de dochter die stoïcijns reageert, de kleine jongen die in een wereld van fantasie leeft en elke dag de tafel dekt voor vier. En steeds weer het onbegrip waarom dit heeft kunnen gebeuren. Wat hebben ze niet gezien, hebben ze de signalen wel opgevangen en deze niet registreert? Ze beschuldigen elkaar dat ze de oorzaak zijn van haar vrijwillige dood. Het drama gaat door! Ze luisteren nog naar haar stem op het antwoordapparaat en ook hier is niets te merken van haar plan een einde aan haar leven te maken.

Het prachtige gedicht van Mascha Kaléko leidt tot een woede-uitbarsting van haar man, een ongekend tranendal en de shock van de keiharde waarheid. Ze is niet meer! Maar dit gedicht geeft haar diepere gevoelens, emoties en 
haar beslissing weer.

Ich werde fortgehn, Kind. Doch Du sollst leben und heiter sein.

In meinem jungen Herzen, brannte das goldne Licht.

Das hab ich Dir gegeben,

Und nun verlöschen meine Abendkerzen.

Das Fest ist aus, der Geigenton verklungen,

Gesprochen ist das allerletzte Wort.

Bald schweigt auch sie, die dieses Lied gesungen.

Sing Du es weiter, Kind, denn ich muss fort.

Den Becher trank ich leer, in raschem Zug

Und weiß, wer davon kostete, muss sterben .

Du aber, Kind, sollst nur das Leuchten erben

Und all den Segen, den es in sich trug:

Mir war das Leben wie ein Wunderbaum,

von dem in Sommernächten Psalmen tönen.

Nun sind die Tage wie ein geträumter Traum;

Und alle meine Nächte, alle - Tränen.

Ich war so froh. Mein Herz war so bereit.

Und Gott war gut. Nun nimmt er alle Gaben.

in Deiner Seele, Kind, kommt einst die Zeit,

soll, was ich nicht gelebt, Erfüllung haben.

Ich werde still sein, doch mein Lied geht weiter.

Gib Du ihm deinen klaren, reinen Ton.

Du sei ein großer Mensch, mein kleines kind.

Ich bin so müde - aber Du sei heiter.

(Mascha Kaléko)

Het drama van een zelfmoord, waar vele van ons mee worden geconfronteerd. Waar tot het einde van hun leven de vragen blijven. Een zware last voor achterblijvers. Maar de ongekende moed van degene die heeft besloten dat leven geen leven meer was. Depressie die een greep doet naar je eigen ik, je ziel, je emotie en je vast houdt in een wurggreep. De kwaliteit van leven is verdwenen en er is maar een uitweg. Die naar een onbekende wereld, zonder pijn! Rusteloosheid die verdwijnt, en vooral stilte in je hoofd.

Voor achterblijvers zal het leven nooit meer worden wat het was, omdat iemand had gekozen om niet meer te willen leven. Maar gaat het leven gewoon verder.

© Maydana