Vakantietijd is altijd de beste tijd voor het Gilde der inbrekers. Een beetje inbreker heeft blijkbaar geen enkele moeite om te achterhalen of u thuis bent, of van een welverdiende vakantie gaat geniet.
Nu is dit natuurlijk niets nieuws onder de zon! We vergeten, dat sinds Internet God en de wereld mee leest, precies weten wat we doen, of gaan doen, en hebben zij vrij spel.
Nog steeds blijken we niet door te hebben, dat we via verschillende sites zoals Hyves en Twitter we erg slordig omgaan met onze privé-zaken.
In de veronderstelling dat we alleen onze zogenaamde vrienden informeren dat we drie weken naar een zonnig oord vertrekken, inclusief vertrek en datum van terugkeer, zijn we gemakkelijk te traceren door het Gilde. Een grote verassing staat u te wachten bij thuiskomst. Uw huis is omgewoeld door een stel mollen, en uw kostbaarheden zijn van eigenaar veranderd. Wat een teleurstelling en uiterste verbazing. Boosheid staan te lezen op uw bruinverbrande gezicht. Hoe is het toch mogelijk, roept u in koor. Uw kinderen, of uzelf hadden de vakantie al lang van te voren aangekondigd op Hyves of andere sites en wordt het een makkie voor de heren inbrekers. In alle rust konden ze uw huis doorzoeken naar waardevolle spullen, zonder ook maar enige haast te maken.
Want de heren brengen veel tijd door voor hun PC, lezen Hyves en Twitter, spitten dagbladen door en gebruiken zelfs rouwadvertenties met adressen om hun slag te slaan.
Blijkbaar zijn we nog steeds het vertrouwen in deze mensheid niet kwijt en hebben we de behoefte wereldwijd te verkondigen dat we 3 weken naar een zonnig oord vertrekken.
We roepen altijd dat er geen rekening wordt gehouden met onze privacygegevens, maar schuld zijn we zelf, als we Internetsites voeden van onze plannen.
Alle waarschuwingen uit het verleden onze privé-zaken niet op Internet te gooien ten spijt, zijn we blijkbaar hardleers en moeten uit ondervinding leren.
Tenslotte heeft niet iedereen goede bedoelingen. U bent gewaarschuwd!
© Maydana
Posts tonen met het label Column. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Column. Alle posts tonen
22-07-2010
21-07-2010
Tafelgeheimen
Trots en solitair, sta je tussen al mijn uiterst moderne meubilair. Je straalt autoriteit uit. Alsof ik in het midden van mijn moderne wereld van meubilair, in retraite ben. Zo had ik je ook ontmoet, tijdens een lange week van stilte. Kon mijn ogen niet van je afhouden, en verheugde mij om driemaal per dag, bij je aan te schuiven. De warmte van je hout, maar vooral de rust die je uitstraalde.
Natuurlijk kon ik je niet meenemen, dat wist ik. De nonnen zouden doodongelukkig zijn, zonder jou. Mijn vraag of ik je kon kopen, werd door hun met een weemoedige glimlach en hoofdschuddend beantwoord. Nee dus! De vrouwen van God werden uiteindelijk gek van mijn gezeur.
Na mijn week van stilte kreeg ik stiekem een briefje, met een aantal adressen waar ik misschien een evenbeeld van jou zou kunnen bemachtigen.
Je ging niet uit mijn hoofd. Weken ná mijn retraite ging ik op pad om naar één gelijkenis te zoeken. Het werd een immense speurtocht, maar ik wilde je hebben en vooral vinden, je moest een plaats krijgen in mijn huis, een plaats waar ik rust zou vinden. Daar waar ik samen met vrienden plaats kan nemen, genietend van een maaltijd, waar ik mijn kranten uitgebreid kan lezen, dromend over de voorbije dag, en in stilte nadenken.
Na een lange speurtocht had ik je eindelijk gevonden. Net als de kloostertafel bij de nonnen, sloot ik je direct in mijn hart. Eigenlijk was je nog veel mooier! Als een verliefde tiener keek ik, toen je werd binnengebracht door vier stevige mannen en op je plaats werd gezet. Want je was zwaar, loodzwaar! Of je een eeuw geschiedenis meetorste. Je rook zo heerlijk, de geur van oudheid! Vol bewondering keek ik naar je, en sjouwers die blijkbaar niet begrepen, wat jij als “Antiekeling” deed tussen al mijn moderne meubilair. Voorzichtig vroeg één van de sjouwers, ‘was dit wel de bedoeling mevrouw’?
“Jazeker”, zei ik trots. Hij verdient een koninklijke plaats. Ze schudden meewarig hun hoofd en begrepen er niets van.
Statig sta je daar, mijn lief. Voel je thuis! Klaar om aan te schuiven, maar eerst wilde ik je nog een tijdje in stilte bewonderen en koesteren en je opgeslagen geschiedenis opsnuiven als een junk.
Zacht ga ik met mijn hand over je glanzende hout, streel je ongelijke bobbels en voel de oudheid van je bestaan. Twee kandelaars zullen je sieren en zo zie ik in het kaarslicht nog meer van je schoonheid. Waanzinnig veel zou je mij kunnen vertellen uit je verleden, en ik zou je duizend vragen wil stellen. Maar jij zult stilzwijgend al onze gesprekken in je opnemen, terwijl wij van een goed glas Baron de Rotschild en onze geliefde Coquille St Jacques genieten.
Een ding weet ik zeker, als ik ooit de hemelpoort moet binnenlopen, zullen mijn besproken geheimen bij jou veilig verankerd zijn.
© Maydana
Natuurlijk kon ik je niet meenemen, dat wist ik. De nonnen zouden doodongelukkig zijn, zonder jou. Mijn vraag of ik je kon kopen, werd door hun met een weemoedige glimlach en hoofdschuddend beantwoord. Nee dus! De vrouwen van God werden uiteindelijk gek van mijn gezeur.
Na mijn week van stilte kreeg ik stiekem een briefje, met een aantal adressen waar ik misschien een evenbeeld van jou zou kunnen bemachtigen.
Je ging niet uit mijn hoofd. Weken ná mijn retraite ging ik op pad om naar één gelijkenis te zoeken. Het werd een immense speurtocht, maar ik wilde je hebben en vooral vinden, je moest een plaats krijgen in mijn huis, een plaats waar ik rust zou vinden. Daar waar ik samen met vrienden plaats kan nemen, genietend van een maaltijd, waar ik mijn kranten uitgebreid kan lezen, dromend over de voorbije dag, en in stilte nadenken.
Na een lange speurtocht had ik je eindelijk gevonden. Net als de kloostertafel bij de nonnen, sloot ik je direct in mijn hart. Eigenlijk was je nog veel mooier! Als een verliefde tiener keek ik, toen je werd binnengebracht door vier stevige mannen en op je plaats werd gezet. Want je was zwaar, loodzwaar! Of je een eeuw geschiedenis meetorste. Je rook zo heerlijk, de geur van oudheid! Vol bewondering keek ik naar je, en sjouwers die blijkbaar niet begrepen, wat jij als “Antiekeling” deed tussen al mijn moderne meubilair. Voorzichtig vroeg één van de sjouwers, ‘was dit wel de bedoeling mevrouw’?
“Jazeker”, zei ik trots. Hij verdient een koninklijke plaats. Ze schudden meewarig hun hoofd en begrepen er niets van.
Statig sta je daar, mijn lief. Voel je thuis! Klaar om aan te schuiven, maar eerst wilde ik je nog een tijdje in stilte bewonderen en koesteren en je opgeslagen geschiedenis opsnuiven als een junk.
Zacht ga ik met mijn hand over je glanzende hout, streel je ongelijke bobbels en voel de oudheid van je bestaan. Twee kandelaars zullen je sieren en zo zie ik in het kaarslicht nog meer van je schoonheid. Waanzinnig veel zou je mij kunnen vertellen uit je verleden, en ik zou je duizend vragen wil stellen. Maar jij zult stilzwijgend al onze gesprekken in je opnemen, terwijl wij van een goed glas Baron de Rotschild en onze geliefde Coquille St Jacques genieten.
Een ding weet ik zeker, als ik ooit de hemelpoort moet binnenlopen, zullen mijn besproken geheimen bij jou veilig verankerd zijn.
© Maydana
16-07-2010
Tropische temperatuur en burenruzie
De zinderende zomerzon zorgt in deze tijd voor meer burenruzies. Als het kwik op sommige dagen boven de 30 graden uitkomt, leidt de warmte wel eens tot verhitte onenigheden.
Men is meer buiten, ramen staan open, schreeuwende kinderen op een trampoline of het barbecuerumoer inclusief stank in de achtertuin. Soms kan een overhangend takje dat de zon wegneemt, leiden tot een heftig handgemeen. Blijkbaar schijnt in de zomermaanden de overlast van buren toe te nemen en moet de politie meer sussen in de uit de hand gelopen hevige ruzies.
Het ‘buitenleven ‘ zorgt blijkbaar voor irritaties. Kinderen, die volop aan het spelen zijn, blaffende honden, leiden vaak tot overlast. We lijken gauwer geïrriteerd, en schuld hiervan is natuurlijk de tropische temperatuur.
Niet alleen burenruzies blijken toe te nemen in de zomermaanden, maar ook het gedrag ten opzichte van onze medemens op het strand, nog maar niet te spreken van het wangedrag op de snelweg. Daar hebben we het weer, onbewust asociaal, maar onbewust bestaat niet, dus gewoon asociaal gedrag. Nu zal de hitte hieraan zeker debet zijn, maar toch! Onverdraagzaamheid ten opzichte van onze medemens lijkt de overhand te krijgen en we worden steeds asocialer.
Tijd voor een stevige bui die zorgt voor afkoeling voor de heethoofden, en mochten de dikke regeldruppels niet leiden tot verdraagzaamheid, kunt u altijd nog de Rijdende Rechter inschakelen!
Mijn buurman profvoetballer, heeft nog wel eens de neiging zijn roots te laten gelden en mij te verrassen met Caribian muscic, en eerlijk gezegd, ik geniet intens….
Ik schenk mezelf een zomerse cocktail in, ga in de buurt van mijn winterharde palm zitten en waan mij op Jamaica. Vooral doorgaan, beste buur, met een medley van een Bob Marley nostalgie. Mij zul je niet horen, wegdromend met de zon, palm en cocktail.
En de Rijdende Rechter zal ik nooit inschakelen, want van die man word ik echt agressief.
© Maydana
Men is meer buiten, ramen staan open, schreeuwende kinderen op een trampoline of het barbecuerumoer inclusief stank in de achtertuin. Soms kan een overhangend takje dat de zon wegneemt, leiden tot een heftig handgemeen. Blijkbaar schijnt in de zomermaanden de overlast van buren toe te nemen en moet de politie meer sussen in de uit de hand gelopen hevige ruzies.
Het ‘buitenleven ‘ zorgt blijkbaar voor irritaties. Kinderen, die volop aan het spelen zijn, blaffende honden, leiden vaak tot overlast. We lijken gauwer geïrriteerd, en schuld hiervan is natuurlijk de tropische temperatuur.
Niet alleen burenruzies blijken toe te nemen in de zomermaanden, maar ook het gedrag ten opzichte van onze medemens op het strand, nog maar niet te spreken van het wangedrag op de snelweg. Daar hebben we het weer, onbewust asociaal, maar onbewust bestaat niet, dus gewoon asociaal gedrag. Nu zal de hitte hieraan zeker debet zijn, maar toch! Onverdraagzaamheid ten opzichte van onze medemens lijkt de overhand te krijgen en we worden steeds asocialer.
Tijd voor een stevige bui die zorgt voor afkoeling voor de heethoofden, en mochten de dikke regeldruppels niet leiden tot verdraagzaamheid, kunt u altijd nog de Rijdende Rechter inschakelen!
Mijn buurman profvoetballer, heeft nog wel eens de neiging zijn roots te laten gelden en mij te verrassen met Caribian muscic, en eerlijk gezegd, ik geniet intens….
Ik schenk mezelf een zomerse cocktail in, ga in de buurt van mijn winterharde palm zitten en waan mij op Jamaica. Vooral doorgaan, beste buur, met een medley van een Bob Marley nostalgie. Mij zul je niet horen, wegdromend met de zon, palm en cocktail.
En de Rijdende Rechter zal ik nooit inschakelen, want van die man word ik echt agressief.
© Maydana
15-07-2010
Asociaal?
Vanmorgen belde een goede kennis mij, met het volgende verhaal. Ze heeft een mooi huis in een rustige - althans dat was het tot voor kort - buurt. Bovendien was het huis gekoppeld aan haar bedrijf . In haar spaarzame tijd geniet ze van haar zwembad en haar prachtige mediterrane tuin. Haar buren waren al enige jaren geleden vertrokken naar Duitsland, met als gevolg dat rust en stilte haar buurman was! Maar sinds kort heeft de eigenaar van dit pand het huis verhuurd aan een gezin met een aantal jonge kinderen. Op zich natuurlijk geen probleem. De eerste kennismaking verliep enigszins stroef en een uitspraak van de moeder was; in ons vorig huis kregen we dreigbrieven van de buurt wegens overlast van onze kinderen, hopelijk zal u er geen last van hebben. Een wat ongelukkige uitspraak bij een eerste bezoek.
Maar goed het was winter en iedereen bleef lekker bij de kachel.
Maar zoals elk jaar komt de lente en de zon, wat betekent dat men wil genieten van de zonnestralen die je huid prikkelen en je het gevoel van wintermoeheid doen vergeten.
Zo dus ook nu, zondag en gisteren kon ze haar vrije tijd gebruiken voor de zon en een goed boek. Maar de rust werd onmiddellijk verstoort, door aan een stuk door krijsende kinderen die de hele dag op de aanwezige trampoline hun kunsten vertoonden. Van pure ellende heeft ze maar gekozen om binnen te zitten. Ook maandag hetzelfde laken en pak. Gekrijs, gekrijs!
In alle vriendelijkheid vroeg ze aan de moeder of dit niets iets minder kon., want ze was in haar tuin gesprekken aan het voeren met leveranciers, maar dit werd haar onmogelijk gemaakt wegens het oorverdovende geluid, van niet opgevoede kinderen.
In de loop van de middag kreeg ze een adrenalinestoot en was een vuurbal van woede. Als een verwend klein kind zette ze het op een oorverdovend gekrijs, dat ze ruim 5 minuten heeft volgehouden. Het resultaat was oerstilte en een knallende hoofdpijn van inspanning. Opgelucht, maar toch het gevoel zich uiterst asociaal te hebben gedragen.
'Vindt jij dat ook', vroeg ze aan mij. Ik moest even nadenken, nee, eigenlijk niet. Maar misschien is het beter een gesprek aan te gaan met je buurvouw en haar te wijzen, om de kinderen eventueel voor het huis op het grasveld te laten spelen. Een vorm van communicatie zou in ieder geval op zijn plaats zijn. Ik ben overigens ook allergisch voor krijsende kinderen, dus kan ik wel enig begrip opbrengen voor haar aso-actie .
Was haar onvrede die ze in krijsen uitte asociaal? U mag oordelen!
© Maydana
Maar goed het was winter en iedereen bleef lekker bij de kachel.
Maar zoals elk jaar komt de lente en de zon, wat betekent dat men wil genieten van de zonnestralen die je huid prikkelen en je het gevoel van wintermoeheid doen vergeten.
Zo dus ook nu, zondag en gisteren kon ze haar vrije tijd gebruiken voor de zon en een goed boek. Maar de rust werd onmiddellijk verstoort, door aan een stuk door krijsende kinderen die de hele dag op de aanwezige trampoline hun kunsten vertoonden. Van pure ellende heeft ze maar gekozen om binnen te zitten. Ook maandag hetzelfde laken en pak. Gekrijs, gekrijs!
In alle vriendelijkheid vroeg ze aan de moeder of dit niets iets minder kon., want ze was in haar tuin gesprekken aan het voeren met leveranciers, maar dit werd haar onmogelijk gemaakt wegens het oorverdovende geluid, van niet opgevoede kinderen.
In de loop van de middag kreeg ze een adrenalinestoot en was een vuurbal van woede. Als een verwend klein kind zette ze het op een oorverdovend gekrijs, dat ze ruim 5 minuten heeft volgehouden. Het resultaat was oerstilte en een knallende hoofdpijn van inspanning. Opgelucht, maar toch het gevoel zich uiterst asociaal te hebben gedragen.
'Vindt jij dat ook', vroeg ze aan mij. Ik moest even nadenken, nee, eigenlijk niet. Maar misschien is het beter een gesprek aan te gaan met je buurvouw en haar te wijzen, om de kinderen eventueel voor het huis op het grasveld te laten spelen. Een vorm van communicatie zou in ieder geval op zijn plaats zijn. Ik ben overigens ook allergisch voor krijsende kinderen, dus kan ik wel enig begrip opbrengen voor haar aso-actie .
Was haar onvrede die ze in krijsen uitte asociaal? U mag oordelen!
© Maydana
08-07-2010
Orakel Octopussy
Het zou zo uit een nieuwe film van Ian Flemming kunnen komen. Een wederopstandig van 007!
Octopussy , die hele volkstammen in verrukking brengt door zijn voorspellingen, betreffende de uitslagen van het WK voetballen. En voetballen is het onderwerp van de dag, overwinningen, evenals nederlagen. Als goedgeaarde Duitse octopus, ging hij pardoes op de Spaanse vlag zitten en veroordeelde daarmee die Mannschaft tot verliezers. Dat zal hem zeker niet in dank worden afgenomen. Want ondanks dat hij zijn magische armen gebruikte om de Spaanse vlag te omarmen, bleven de Duitsers in de veronderstelling, dat die Mannschaft de Spanjaarden wel even mores zouden leren. Allez, Paultje had weer gelijk, en de Mannschaft drop af, enkele reis Duitsland. Zou deze Octopus magische krachten hebben?
Ik zeg speciaal octopus, in de volksmond inktvis, maar het is géén vis, een weekdier met 8 tot 10 armen. Overigens heb nog nooit zo een grote knuffelpartij gezien, als onder de Spanjaarden, die blijkbaar allemaal waren omgetoverd tot octopus. Uitzinnig, zoals alleen maar een Mediterraan volk kan zijn.
Nu hebben we nog één wedstrijd te gaan, a.s. Zondag voor de 1ste plaats, Nederland tegen de heetgebakerde Spanjaarden, een Paultje heeft de voorkeur gegeven aan de twee mosselen in de bak met de vlag van Nederland. Is dat een Omen?
Of vond hij deze twee mosselen aantrekkelijker? Natuurlijk, dat waren verse mosselen van de beste kwaliteit, of zouden de oppassers van Paultje deze hele Octupussy -farce manipuleren? Het is wat we willen geloven, en wij geloven in de overwinning van Nederland, á la Octupussy!
Zou Paultje ná de WK met al zijn goede voorspellingen, toch eindigen in Calamares of Fritto Misto. Want de Mannschaft is zeer teleurgesteld, en een goed maal is nooit weg, na zoveel teleurstellingen. Wij weten nog niets, het is en blijft een gok! Of de vriendschap tussen Paultje en de Mannschaft zal blijven is net zo een grote gok, als dat Nederland wereldkampioen wordt. Want de bal is rond!
© Maydana
Abonneren op:
Posts (Atom)