Er zijn van die dagen dat ik aan mezelf ga twijfelen. Is dit
toeval of gebeurd dit gewoon? Nu ben ik een nogal nuchter typetje, en door mijn
vak niet gauw van de wijs te brengen. Maar één ding heb ik geleerd in mijn
aardse bestaan, toeval bestaat niet. Wat er ook gebeurd, er is altijd een reden
voor en het antwoord op een bepaalde gebeurtenis, laat ooit lang op zich
wachten.
Vanmorgen zat er een bijzondere mail in mijn postbox. Ik
kende Femke van onze sociale mediacontacten, en zo nu en dan hadden we
oppervlakkig contact. Ná mijn postbox te gelezen, was haar mail als laatste aan
de beurt.
“ Hoi Maydana, lang niet gesproken, hoe is het ermee?
Gaat het wel goed met je? “
Vreemd mailtje, en vooral verrassend! Wat een interesse
ineens! Wellicht zult u denken , mens waar maak je drukte over, maar dit soort
van beleefdheidsmails waren onze mailbox nog nooit gepasseerd. Ik antwoord,
alles prima!
“Ja, ik heb de afgelopen nacht van je gedroomd en van
je dochter”. Heb je eigenlijk wel een dochter?
Verbazing alom aan mijn kant. Dus mail terug en spottend
gevraagd, dat zal dan wel een ware nachtmerrie zijn geweest!
“Droom was niet eng of angstig! Het was een verhaal
van berusting! Het was goed zo…klinkt dat niet vreemd?”
Nu begon ik me toch serieus ongerust te maken, en wilde het
fijne ervan weten.
“Ik wilde je het eigenlijk eerst niet vertellen, maar
het was zo bijzonder dat ik het graag met je wilde delen”. Maar ik hoop dat ik
je geen pijn doe….
“Je nam afscheid van je dochter, je was moedig en
sterk”.
Ik schrok, had ze het over mijn overleden dochtertje? Waarbij
ik altijd nog na zoveel jaren, de pijn en onmacht voelde?
“Inderdaad, je dochter was overleden! Vreemd, ik ken
dat verhaal helemaal niet van jou. Het was goed met haar, ze had rust gevonden
en jij moest het loslaten.”
“Sorry, maar ik vond het zo bijzonder over iemand te
dromen, en dan nog wel zo een droom, terwijl we elkaar nauwelijks of niet
kennen.” Ik weet niet helemaal de droom meer, maar dit is zo ongeveer, wat ik me
kan herinneren.”
Beste lezer, ik ben geen zweverig type, en zij ook niet! Maar
toch konden we dit met elkaar delen. Vreemd genoeg gaf het mij een zeer
bevredigend gevoel, en zou ik dan eindelijk kunnen berusten? Toeval, of is er
meer tussen hemel en aarde?
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten