In de afgelopen weken waren er de nodige signalen vanuit
verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden
gehinderd door bezuinigingsdrift van onze huidige participatiestaat.
Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd
wordt op onze oudjes is natuurlijk geen echt nieuws. Dat dit de nodige
irritatie opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en
de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen
zeer ontevreden. Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management
heeft deze verzorgende in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd
overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige
en intense verzorging van onze ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken
in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met
volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet
op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van
hulpbehoevende ouderen.
Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die
altijd ten nadele is van deze groep.
Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle
goede bedoelingen van de verpleging.
Gevangen in de wurggreep van het management en de
bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over
van hun roeping.
Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen
kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in
overdrachtsinformatie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de
ene hand weet niet wat de andere doet.
En dat kan in de praktijk zeer kwalijke gevolgen hebben.
Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie
dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze
verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.
Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze
letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.
Niet hun probleem. Bovendien zijn ze niet bereid meer te
betalen voor de verzorging van de huidige groep ouderen. Geen denken aan.
Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden.
Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van
tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Een bittere conclusie!
Nog veel erger is het als men bedenkt dat de babyboomers
over aan aantal jaren misschien ook zorg nodig zullen hebben met de wetenschap
dat hun kinderen niet bereid zijn geweest extra te betalen, om dit te
garanderen.
Over affiniteit van de jongere generatie ten aanzien van hun
ouders is weinig meer over. Met andere woorden; ze zoeken het maar uit!
© Maydana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten