Jij bent schuldig....

Als ik doodga ben jij schuldig
Als ik niet meer kan,
weet jij alleen waarom,

Gedreven door je zucht naar macht,
Het bezitten van een mens,
Verleg je steeds je grens,
Kun je niet aanvaarden,
Dat ik je niet wil !


Met je zieke geest,
Doordrenkt van macht.
Heb je mijn hele leven
kapot gemaakt.


Zoveel jaren zijn verstreken,
Jaren van intense angst en verdriet,
Je hebt mijn ziel uitgeknepen,
verwoest mijn leven,
God, wat doet hij morgen weer
Laat me toch nog een klein beetje leven!


Als ik doodga ben je schuldig,
Dood, door schuld,
Levenslang……..
Alleen door jou,
Ben ik zo geworden en

Iedere dag een beetje doodgegaan!

©maydana

Verleden

Reis naar het verleden en dromen van een toekomst,

Lijkt een reis zonder einde

Te ver om na te denken, hoe het was

Alles anders, niets als toen

Oude herinneringen

Langzaam dreven ze weg

En ik voelde me een vreemde  in mijn verleden

Of was ik vergeten hoe het was

Tijd en eenzaamheid ,door mist omgeven

Leek mijn leven zonder doel

Toch waren er die kleine dingen

Herinneringen van weleer

De toekomst bleek verborgen in het verleden

Voortdurend moest ik me bezinnen,

Als drijfzand bleken alle herinneringen voorbij gegleden

Geen enkel beeld was zuiver

En zacht voelde ik de huiver

Van dat was vroeger was,

Nu was vervlogen

Mijmerend liep ik door de straten

Waar ik vroeger zo vaak liep

Keek naar al dat nieuwe

En dacht vol weemoed terug

Maar mijn gedachten waren hier

In dat nieuwe andere land

Waar ik leefde met wat was overgebleven

© Maydana  2013

Je eigen einde!

Driekwart van de Nederlandse bevolking is voor gecontroleerde verstrekking van een zogenaamde euthanasiepil. Met deze pil - ook wel bekend als de pil van Drion - zouden ouderen een eind aan hun leven kunnen maken, als ze vinden dat het genoeg is geweest. Euthanasie is ondanks de wetswijziging strafbaar aan mensen die niet ongeneeslijk ziek zijn. Toch schijnt eenzaamheid, lichamelijke gebreken en het besef het leven geleefd te hebben vaak en redenen voor ouderen om een eind aan hun leven te willen maken. De Nederlandse euthanasiewetgeving verbiedt tot nu toe hulp bij zelfdoding, maar ook mensen die hun leven als afgerond zien, hebben geen recht op euthanasie.
Als recent voorbeeld is de hulp aan een hoogbejaarde vrouw in het verzorgingshuis Eugeria  in Almelo, waarbij de kinderen de stervenswens van hun moeder hebben vervuld. Onderzoek wijst uit dat 45% van de bevolking vindt dat zelfdodingshulp aan ouderen die niet ernstig ziek zijn maar wel levensmoe, niet langer strafbaar moet zijn. Overigens blijkt ook dat er veel passieve euthanasie plaatsvindt, evenals palliatieve sedatie.( het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van de patiënt met de dood als gevolg). Maar het huidige kabinet is tegen verruiming van de euthanasiewet.
Wist u dat de firma Bayer de 'pil van Drion ' nu ook in een aardbeiensmaakje maakt?
 
Ondanks het verdwijnen van het taboe over zelfdoding is het voor de farmaceuticafabrikant nodig dat de markt voor suicidiva een nieuwe impuls krijgt Uit marktonderzoek blijkt dat het aantal aankopen van de 'oude kilpil' tegenvalt. De doelgroep schijnt te slinken. Met de pil van Drion in een aantal frisse smaken denkt Bayer vooral de jonge doelgroep beter te kunnen bereiken. Onlangs kwam Bayer in het nieuws toen het bedrijf een zoet alcoholhoudend zelfmoorddrankje uitbracht. Dit leidde tot veel protesten, daar het zoete dooddrankje vooral bij minderjarigen insloeg, terwijl alcohol toch al zo een groot probleem vormt bij jongeren. De pil van Drion in verschillende smaken komt op de markt onder de naam Werthers Letzte en voor diabetici Shortlife. In Zuidoost Azië zal het bedrijf Harikiribo de pil in het winkelschap zetten. Slaan de nieuwe producten aan, dan zal Bayer ook een magere linksdraaiende dieetyoghurt in handige afbreekbare meeneemverpakking voor de suïcidale consument introduceren. Natuurlijk is dit een broodje aapverhaal.
Vorig jaar pleegden in ons land 1.524 mensen zelfmoord. Het aantal zelfdodingen is bijna twee maal zo hoog. Met een betere preventie en meer gerichte zorg zijn er beslist levens te redden.
Euthanasie en zelfdoding liggen niet ver uit elkaar. Maar ouderen boven de 60 jaar zijn nog steeds het meest suïcidaal. De groep heeft vaker te maken met tegenslag in het leven, eenzaamheid en financiële problemen. Veel hoogbejaarden die niet ernstig ziek zijn, maar gewoon te moe om nog te willen leven zouden in staat moeten worden gesteld, gecontroleerd afscheid te mogen nemen, zeker ongeneeslijk zieken waar elke dag een kwelling is en niets meer met kwaliteit van leven heeft te maken. Laat ons kabinet in overweging nemen dat een verruiming van de euthanasiewet van groot belang is. De tragiek van de suïcidaliteit is de tragiek van het leven.

Maar neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet!
 

© Maydana 

Navigatietereur

Afgelopen week moest ik naar een begrafenis. Hoewel het geen directe familie was, leek het mij gepast mijn gezicht te laten zien aan de achterblijvende familieleden. Nu waren de afgelopen maanden meer begrafenissen aan de orde dan gezellige feestjes. Ik bedacht ineens, mens dat is de leeftijd. Steeds meer familie, kennissen en vrienden verlieten deze aardbol, om hun ziel ter ruste te leggen in de armen van de eeuwige stilte.

Gezien het afscheid in een andere hoek van ons polderland plaatsvond, bedacht ik dat mijn navigatiemiep de beste was, om me de weg te wijzen naar een onbekend stukje Nederland.

Zoals een goede navigatie moet werken waren de nieuwste kaarten gedownload, had ik alle flitspalen laten opnemen, zodat ik niet gedachteloos een te zware voet zou krijgen. Dit soort van onverwachte gebeurtenissen leiden namelijk mijn aandacht af. Ik dacht steeds weer was die dag maar voorbij en zou ik me thuis te buiten kunnen gaan aan bankhangen.

Mijn “miep” met haar mooie zwoele stem bracht mij feilloos op de plaats van bestemming. Uiteraard was ik weer aan de late kant, gezien dit land gezegend is met een eeuwige file.

Welke tijd je ook kiest, hoe laat je ook weg gaat, en deze keer had ik echt extra tijd ingepland, blijkt het niet mogelijk te zijn om ergens op tijd te komen.

Ik parkeerde mijn auto schots en scheef op de twee laatste parkeerplaatsen en zag in mijn ooghoeken de afscheid nemers al staan. O, ja, mijn navigatiemiep! Ik stopte haar gauw in mijn jaszak, want heden ten dagen ben je zelfs op een parkeerplaats bij een crematorium niet gevrijwaard van dieven. Je kunt in een rouwadvertentie  het  adres niet eens vermelden, daar het dievengilde blijkbaar deze trieste gebeurtenissen als vrijbrief zien voor een klein bezoek aan uw huis, met alle gevolgen van dien.

Miep in mijn zak en rennen! Buiten adem vloog ik de aula binnen en bedacht, je moet toch  iets aan dat roken doen. Voordat je het weet lig jij ook hier naar de sterren te staren.

Jeetje, ik was de bloemen vergeten. Zachtjes sloop ik de aula weer uit, richting auto voor het boeket witte rozen. Opnieuw zette ik de spurt erin. Zachtjes deed ik de deur open en sloop op kousenvoeten naar binnen. De eerste spreker was al begonnen en de overledene werd geroemd om zijn goedaardigheid, zijn vriendelijkheid en zijn veel te vroege heengaan. Ik bedacht tijdens deze woorden, volgens mij is doodgaan altijd op een verkeerd tijdstip.

Er volgden nog wat sprekers en toen werd het stil. Stilte om afscheid te nemen van de overledene.

Behalve mijn navigatiemiep die blijkbaar de geest had gekregen en met zwoele stem riep:

‘Bestemming bereikt’.

@Maydana

Ouderen...onze zorg!

In de afgelopen weken waren er de nodige signalen vanuit verzorgingstehuizen, dat werkzaamheden die normaal zouden moeten zijn, worden gehinderd door bezuinigingsdrift van onze huidige participatiestaat.

Op zich geen wereldverhaal, want dat er driftig bezuinigd wordt op onze oudjes is natuurlijk geen echt nieuws. Dat dit de nodige irritatie opwekt, moge duidelijk zijn. Babyboomers die hun ouders nog hebben en de zorg hebben overgedragen aan een verzorgingshuis, zijn over het algemeen zeer ontevreden. Nee, de verpleging treft in deze weinig schuld, het management heeft deze verzorgende in een wurggreep, waarbij er steeds minder tijd overblijft zich met volle overgave te wijden aan de echte opdracht, de volledige en intense verzorging van onze ouderen. Blijkbaar moeten zij meer tijd steken in allerlei onzinnige vergaderingen, het invullen van ellenlange lijsten met volstrekt onnuttige informatie. Tijdverspilling, want statistieken wegen niet op tegen een goede, maar vooral belangrijke taak, liefdevolle verzorging van hulpbehoevende ouderen.

Door deze druk van bovenaf, worden er fouten gemaakt die altijd ten nadele is van deze groep.

Het is een uiterst zorgelijke ontwikkeling, ondanks alle goede bedoelingen van de verpleging.

Gevangen in de wurggreep van het management en de bezuinigingsdrift vanuit het Haagse blijft voor de verpleging weinig meer over van hun roeping.

Waardoor fouten ontstaan, die voor sommigen fatale gevolgen kunnen hebben. Diensten die worden overgedragen, schijnen tekort te schieten in overdrachtsinformatie.

Een zorgelijke ontwikkeling. Zoals het spreekwoord zegt; de ene hand weet niet wat de andere doet.

En dat kan in de praktijk zeer kwalijke gevolgen hebben.

Nu heb ik mijn oor eens te luister gelegd bij de generatie dertigers- en veertigers met de vraag; hoe zij denken over onze verzorgingsstaat en de uitvoering hiervan.

Een schrikbarend resultaat moet ik u zeggen. Het zal ze letterlijk en figuurlijk een zorg zijn.

Niet hun probleem. Bovendien zijn ze niet bereid meer te betalen voor de verzorging van de huidige groep ouderen. Geen denken aan. Bovendien vinden zij het niet hun taak hier enige aandacht aan te besteden. Mijn vraag hoe zij zich de toekomst als senior voorstellen, werd abrupt van tafel geveegd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Een bittere conclusie!

Nog veel erger is het als men bedenkt dat de babyboomers over aan aantal jaren misschien ook zorg nodig zullen hebben met de wetenschap dat hun kinderen niet bereid zijn geweest extra te betalen, om dit te garanderen.

Over affiniteit van de jongere generatie ten aanzien van hun ouders is weinig meer over. Met andere woorden; ze zoeken het maar uit!

© Maydana

Moederdag

 

Het is weer zover !  De dag van alle moeders, nieuwe moeders en moeders die al een tijdje mee lopen. Het kost volwassen kinderen hoofdbrekens en er wordt wat afgebeld en sms’jes vliegen over je display. Mam, vindt je het goed dat we pas laat in de middag komen, want aanhang ( lees schoonzoon ) wil eerst naar zijn eigen moeder.

Mam, dit jaar ben ik voor het eerst moeder, dus dat willen we vieren, en daarna gaan we eerst langs mijn schoonmoeder, die woont een paar straten verder en voor jou moeten we toch  goed twee uurtjes rijden. Het is wat met dat Moederdaggedoe!

Eén van die dagen in mei, die ik niet bepaald de leukste vind. Het ritueel herhaald zich ieder jaar opnieuw en de ‘smoesjes ‘worden steeds beter. Afstand en tijdgebrek schijnen een reden te zijn om allerlei inventieve en ingewikkelde suggesties te bedenken.

 

Nu ben ik persoonlijk een nogal eigenwijze moeder en zie geen enkel heil in een dag voor moeders. Want voor moeder zijn, heb ik destijds zelf gekozen, met alle consequenties van dien. Zowel voor de leuke, als minder leuke dingen. Moeder is al een taak op zich, die niet met één dag in het jaar, met een bos bloemen of een doosje Merci, enige waardering kan brengen. Dus is mijn conclusie; ik vind de tweede zondag in mei niets. Drie keer niets! Als het zogenaamde gevoel en cadeautjes moeten komen op deze speciale dag, krijg ik het gevoel dat je nageslacht een verplicht dagje ‘moederen ‘ moet doen, omdat die dag door wie dan ook, ooit is uitgeroepen tot de dag der moeders.

Bovendien zie ik in winkels allerlei prularia die moeders op deze dag met een kop thee en een warme croissant op bed krijgen geserveerd. Dan denk ik in alle wanhoop aan de kruimels, die later op de dag, als moeders besluit de nachtrust in te gaan, op het laken liggen en moeders na deze vermoeide dag als een vogel pikkend de kruimels verwijderd. Dit om een goede en ongestoorde nacht zonder kruimels te kunnen genieten.

 

Leuk is zo een dag voor de allerkleinsten, die krampachtig de hele week hebben gezocht naar een leuk presentje, één leuk gedicht of tekening. Maar naarmate ze ouder worden wordt dat Moederdaggedoe een ware kwelling. Ineens zijn er  meer moeders in het spel, en dat moet tenslotte eerlijk worden verdeeld. En hoe doe je dat nou, zonder iemand op haar moederlijke hart te trappen. De stress slaat toe!  Menig jong echtpaar zal uiteindelijk ruziënd besluiten, welke moeder eerst!  

 

Jaren geleden heb ik besloten deze dag maar tot gewone zondag te bombarderen, géén bloemen, géén Merci. Want als er commercieel vanuit wordt gegaan, dat de tweede dag in mei moeders in de watten gelegd dient te worden, blijven er nog 364 dagen over voor genegenheid en waardering.

Beste dochters en zonen, verdeel je aandacht over die dagen, neem onverwachts eens een bloemetje mee, bel haar op en zeg dat je van haar houdt, of vraag haar om raad. Geef haar in die 365 dagen zo nu en dan eens extra aandacht, dat heeft meer waarde dan die ene dag in mei.

Gewoon op één woensdag een bloemetje, omdat je zoveel van haar houdt.

 

 © Maydana

Femke, slachtoffer van jarenlang seksueel misbruik

Femke, slachtoffer van jarenlang seksueel misbruik


Ze vertelde mij van Femke, een meisje dat jarenlang seksueel was misbruikt. Ik keek haar enigszins verbaasd aan en vroeg; ‘ Hoe weet je dit allemaal?’.

Ik heb het dossier van de rechtbank, verslagen, verhoren en getuigenissen gelezen en werd misselijk van al die gegevens. God, wat was dat schunnig en pervers. Hoe kom je aan die gegevens, dit soort van dossiers zijn toch uitsluitend voor de rechtbank?


Ze zei: “ Soms heb je het geluk, om dit soort van stukken in handen te krijgen, en ik heb er lang over gedaan om het te bestuderen, smerig en pervers. Soms had ik het gevoel te moeten kotsen, Jezus, die vent was echt gestoord, zowel geestelijk als seksueel. Maar ik vond dat ik het moest lezen, tenslotte had ik recht op de waarheid. Zal ik proberen contact met haar op te nemen’ vroeg ik, misschien wil ze mij haar verhaal vertellen. Misschien”, zei ze, maar reken daar maar niet op. Ze is zo gesloten als een oester, bovendien is op korte termijn de laatste rechtszaak. "Ik ga het proberen, heb jij haar telefoonnummer”? Misschien ga ik ook wel naar de rechtszaak. “Ik wens je veel geluk,’ zei ze, ik moet er niet aan denken weer naar die vuiligheid te luisteren. Ik kreeg haar telefoonnummer, en probeerde contact met Femke te krijgen. Ze was schuw en teruggetrokken, vertrouwde mij niet en probeerde me af te schepen.


Na een aantal weken was ze bereid me te ontmoeten en we spraken af in haar woonplaats, voor haar een vertrouwde omgeving. Ik zag een jonge, moderne vrouw van bijna negentien jaar, slank en met een paar prachtige ogen, maar vol verdriet!

Het verhaal van Femke, slachtoffer van seksueel misbruik, waarvan de dader acht jaar na dato, glimlachend de rechtszaal verliet met in zijn zak VRIJSPRAAK!

Na vele, lange gesprekken had Femke besloten haar ervaringen over de rechtelijke macht, het Openbaar Ministerie, hulpverlening en advocaten met mij te delen om haar ongelooflijke verdriet, onmacht en onrechtvaardigheid proberen een plaats te geven in haar nog jonge leven. Deze inmiddels jonge vrouw is getekend voor het leven door pervers seksueel misbruik van de ex-vriend van haar moeder. Een moeder die door werkzaamheden de zorg voor Femke destijds overdroeg aan de toenmalige vriend, welke de gelegenheid gebruikte om het toen negenjarige meisje op perverse manier jarenlang te misbruiken.

Na deze rechtelijke “dwaling” heeft Femke mij gevraagd haar verhaal en ervaringen te publiceren, u inzicht te geven in een wirwar van gedachten en frustraties, welke Femke ´s leven nog dagelijks beheersen. Haar angsten en pijn over het seksuele misbruik, haar wantrouwen voor mannen, haar ongeloof in onze rechtstaat en democratie, waar slachtoffers als Femke altijd slachtoffers zullen blijven, waar rechters blunderen, waar advocaten glunderen en waar iedere hulpverlening heeft gefaald.

Hoe kunnen ouders hun kinderen nog beschermen tegen dit soort van perverse lieden die kinderen seksueel misbruiken, hun lichaam en geest verminken en rechters door vrijspraak daders altijd beschermen en hun slachtoffers veroordelen tot levenslang!



© Maydana



 Het verdriet van Femke, slachtoffer van seksueel misbruik.

Ik besefte heel goed dat de advocaat zijn werk moest doen en dat zijn “cliënt” belangrijk is, maar kon niemand zich voorstellen hoe ik me voelde; zo vernederd, vol schaamte en onbegrepen. Toen de strafrechtelijke procedure liep en hij uiteindelijk na vele jaren voor de rechter moest verschijnen, was het voor mij een totale ontgoocheling dat er op basis van procedurefouten, veroorzaakt door het korps. De toenmalige officier van Justitie Mr. R. was verbijsterd en vroeg onmiddellijk Hoger Beroep aan en ik hoopte op gerechtigheid. Maar steeds opnieuw werd de rechtszaak uitgesteld. Mijn zenuwen maakten overuren en ik voelde me afschuwelijk en smerig. Steeds opnieuw beleefde ik het doorgemaakte in mijn gedachten; die vreselijke tijd dat deze man mij bijna dagelijks seksueel misbruikte en ik doodging van schaamte en angst.

Nog steeds was ik doodsbang voor deze duivel! Dat ik die afschuwelijke ervaring opnieuw zou moeten vertellen voor de rechtbank, hij in datzelfde gebouw aanwezig zou zijn. Dat ik oog in oog met hem zou komen te staan, was voor mij een ondraaglijke gedachte.

Niet weer, niet opnieuw, mijn angst was zo groot! Ik wilde met deze smerige zaak niets meer te maken hebben. Tien jaar lang hadden angst en walging deel uit gemaakt van mijn leven. Laat me toch met rust? Waarom was er toch niemand die me wilde helpen? Niemand die tegen me zei; “ Femke, het is voorbij, het was alleen maar een nare droom” . Nee, het was geen droom, één afschuwelijke nachtmerrie die mijn hele leven bleef beheersen.

Ik was toen nog zo klein en bang, en hij had zoveel macht………vreemd, ik voel nog steeds die duivelse macht. Het gevoel hebbende dat hij altijd een vorm van macht over mij zal blijven uitoefenen en ik kan dit niet onderdrukken. Als ik een motoragent zie, duik ik weg en het angstzweet breekt me uit. Deze man was grenzeloos!

Toch probeer ik een beetje te leven, een klein beetje positief te denken, maar ik voel me zo beschadigd, voor altijd! Ik weet zeker dat ik een mooi leven had kunnen hebben en misschien wel als ieder ander meisje, onbezorgd had kunnen genieten van mijn jeugd!Deze perverse man heeft me voor mijn hele leven getekend!

Als ik nu veilig in mijn bed lig denk ik vaak, hopelijk word ik morgen niet meer wakker en dan overvalt mij weer dat gevoel van onmacht, de enorme boosheid, dat intense verdriet, en onveiligheid.

Toen ik de oproep van de rechtbank kwam om toch te moeten getuigen, heb ik eerlijk gezegd alles geprobeerd om er onderuit te komen, ik stuurde brieven naar de rechtbank, naar de Officier van justitie. Mijn therapeute die mij al jaren onder behandelde ondersteunde mij, mijn vader en moeder schreven brieven, ook mijn huisarts, maar het mocht niet baten, ik moest getuigen.

Vreemd genoeg had de Advocaat -Generaal ons telefonisch medegedeeld dat ik niet hoefde te komen. Maar zoals opnieuw bleek waren al deze beloften alleen maar loze woorden!

Mijn vader probeerde toch nog een aantal afspraken te maken over het verloop van het verhoor met de Advocaat –Generaal. Hierbij werd overeengekomen dat ik beslist niet geconfronteerd zou worden met de dader en dat mijn vader tijdens het verhoor naast mij mocht zitten. Toen ik deze zekerheid had gekregen, dacht ik; ‘Overwin je angst , beschouw het als een afrekening met het verleden en bouw aan een nieuwe toekomst ‘.

Rechtbank

Mijn zenuwen waren tot het uiterste gespannen en met lood in mijn schoenen gingen we richting Rechtbank. Om 11.00 uur dienden wij aanwezig zijn. Omdat er een rechtszaak voor ons was uitgelopen, moesten we meer dan één uur wachten. Ik voelde me met de minuut slechter en wilde alleen nog maar naar huis.

Ineens stond de deurwaarder voor ons en zei; “ Jonge dame, het is uw beurt, maar u gaat wel alleen naar binnen.” Mijn vader protesteerde hevig en refereerde aan de afspraken welke waren gemaakt. Geen schijn van kans!

Mijn vader stond erop, zoals overeengekomen dat hij mij zou mogen begeleiden. De deurwaarder deed moeilijk, en uiteindelijk werd toegestaan dat mijn vader mij mocht begeleiden. In de rechtszaal werd onmiddellijk door de rechters bepaald, dat mijn vader achter in de zaal diende te gaan zitten en ik vooraan, helemaal alleen aan een tafeltje.

Doodsbang dat ik alleen zonder de hulp van mijn vader dit moest doorstaan, begon ik te huilen. Mijn vader wees de voorzitter op de gemaakte afspraken waarbij hij als antwoord kreeg; “ Mijnheer het is niet de gewoonte dat u uitmaakt wat hier gebeurd, wij beslissen hier en over gemaakte afspraken weet ik niets”. De Voorzitter zei geen woord, ondanks zijn gedane beloftes. Mijn vader begreep er niets van en stond erop dat hij naast mij mocht plaatsnemen. Opnieuw zei de voorzitter dat dit niet de gewoonte was en vroeg zelfs aan de dader of hij hiermede akkoord ging. Hij vertoonde een arrogante glimlach en zei zeer beslist nee. Daar werd naar geluisterd, maar mijn vader hield voet bij stuk. De paniek werd steeds groter en een enorme angst maakte zich van mij meester. Ik voelde nog steeds de angst voor deze duivel, en pijn van al die jaren hadden zich opgestapeld en langzaam voelde ik de grond onder me wegzakken.

Na veel geharrewar werd door de rechter besloten dat ik niet meer mocht getuigen.

Pas toen ik de rechtszaal had verlaten, realiseerde ik me dat dit voor de dader alleen maar positief was, en ik had spijt dat ik niet in staat bleek, mijn verhaal en getuigenis af te leggen. Waarom begrepen de rechters niet waarom ik zo bang was? Bang voor deze duivel in schaapskleren die mijn leven met zijn perverse seks tot de dag van heden beheerste. Waarom was er niemand die me wilde helpen?

Zo vaak had ik mijn verhaal al moeten vertellen, de afschuwelijke studioverhoren, de vreselijke dingen die ik tot in elk detail en de schaamte die ik voelde.

Ik ben er nog steeds slecht aan toe en niemand die dit wil begrijpen. Wat willen ze toch allemaal van mij? Ik heb toch gedaan wat ik moest doen? Nu ben ik zover dat ik niet meer wil. Het is genoeg geweest…ik wil leven zonder angst!

Soms overvalt mij de gedachte dat ik beter nooit aangifte van dit seksuele misbruik had moeten doen. Ik belandde in een voor mij uiterst precaire positie, waarbij ik het gevoel had dat deze “rechtszaak” aan alle kanten stonk, rechters die luisteren naar de dader, mij als slachtoffer negeerden, en van waarheidsvinding geen sprake was.

De gedachte dat hij dagelijks weer slachtoffers zal maken, maakte me ziek. Ziet dan niemand dat deze man een perverse psychopaat is?

Ik hoop alleen nog maar dat andere kinderen eerder durven te praten. Hopelijk maakt hij nog eens de “grote fout” waar ik als slachtoffer alleen nog maar op mag hopen en komt er gerechtigheid die nu ver te zoeken was.

Ik wil er niets meer mee te maken hebben, moet proberen die afschuwelijke periode uit mijn leven te verbannen. Mijn boosheid en onmacht leren hanteren, maar wel wil ik graag dat heel veel mensen mijn verhaal lezen, misschien geeft mij dat dan een beter gevoel.

Wil weer onbezorgd kunnen leven, weg met die vreselijke gedachten wat deze man mij heeft aangedaan.

Voor al die kinderen welke zijn of nog worden misbruikt, doe aangifte, vertel iedereen wat je is overkomen, zoek hulp vooral bij je ouders en schaam je niet, want jij bent niet schuldig voor wat er met je is gebeurd.

Het verhaal van Femke, slachtoffer van een perverse seksmaniak en machtswellusteling.

( niets uit deze publicatie mag zonder toestemming worden gebruikt )

© Maydana